அம்மாவைத் தேடி

 61. அம்மாவைத் தேடி 

(சிறுகதை சீசன் 5) #ganeshamarkalam

பக்கத்துலே கடை போடும் பரிமளாக்கா வரலை. “மேலுக்கு முடியல, பூக்கூடையை பாலு கொண்டாருவான்.” சொல்லீச்சு. “நான் பாத்துக்கரேன் அக்கா.” தெகிரியம் சொல்லுதேன். நான் காய், அது பூ வியாவாரம். மைலாப்பூர். வெள்ளீஸ்வரர் கோவில் எதுக்கால. தெற்கு மாட வீதி. 2 வருஷமா இங்கேத்தான்.

என்ன காய்யீன்னா? சீசன்லே எது கிடைக்குதோ அதுதேன். கூடைலே வச்சு, நிறுத்துத் தருவம், பிரிச்ச சாக்கில் கூறும் போட்டு வச்சிருப்பம். பாக்கத்துக்கு கூறு சீப்பாத் தெரியும். அதில்தான் லாபம். ஒடிச்சுப் பாத்து, வளைச்சிப் பாத்து வாங்க முடியாது. அக்காவோட பூக்கூடையும் பக்கத்தில், அதையும் கவனிச்சுகிட்டு ரெண்டு வியாபாரமாப் போச்சு. உடம்புக்கு முடியாம இருக்கு. நாலு காசு பாத்தாத்தான் சிலவுக்காகும். ஒருத்தருக்கு இன்னொருவக உதவினா என்ன போச்சு? நாளைக்கு எனக்கொண்ணுன்னா அது செய்யும். நல்ல மனசு. அவளுக்கு வித்தத தனிச் சுருக்குப் பையில் வச்சுகிடதேன்.

எங்கூர் மதுரைப் பக்கம். திருமோகூர். அங்கே காளமேகர், அவரும் நாலு காசு பாக்கன்னு திருப்பதில வாழப் போயிட்டாரு. பஞ்சம் பிழைக்க நான் இங்கே வந்துட்ட. சென்னை, திருச்சி, நெல்லைன்னு வித்யாசமில்லாமப் போச்சு. என்னைப் போல் மனுசங்களுக்கு எங்கேயும் கஷ்டம்தான். ஊரில் சிலவு கம்மீ. கிளம்பிப் பூடணும். என் மாமா அங்கே வயலில் வேலை. வாழை. அம்புட்டு விளைச்சலில்லை. லாரீலே வந்து வாங்கிட்டுப் பூடுவாக. இங்கே கோயம்பேட்லே வரும் காயை வேனில் வச்சு எடுத்தாண்டு எங்களை மாதிரி வியாபாரிங்களுக்கு போடுவாக. கைமேல் கேஷ் கொடுக்கணும். நினைச்சுக்குவேன். வந்த வாழைத்தாரு மாமா நிலத்தில் விளைஞ்சதா இருக்காதான்னு மனசு அடிக்கி. இருக்கும், இல்லாமலும் போகும்.

அன்னைக்கி சும்மனாங்க்காட்டிக்கு ஆசையா ஒரு வாழக்காயை எடுத்து நான் தடவிப் பாத்ததை பரிமளம் பாத்திடுச்சு. “என்னடீ சின்னப்பாப்பா, என்ன செய்யூதே?” சந்தேகமா கேட்டுச்சு. அது மனசில் என்னத்தை நினைச்சுகிடிச்சோ!

ஆமாம் சின்னப்பாப்பான்னுதான் கூப்பிடும். என் பேர் வெள்ளாயி. ஆனா சென்னை வந்தப்ப “அப்படி பட்டிக்காட்டுப் பேரைச் சொல்லுதே, பாக்க லச்சனமா இருக்கி, நான் சின்னப்பாப்பான்னு கூப்புடுதேன்.” பரிமளா சொல்லீச்சு. அவ வூட்டுக்காரவுக் ஹோட்டல் செர்வெர் வேலை பாக்குதாக. சங்கீதாவாம். இதே தெருவில். வூடு மெரீனா மீன் சந்தைக்கு பின்னாடி. அதுகிட்டாப்புலே எனக்கும் பாத்துத் தந்திச்சி. காலேலே செர்ந்துதான் வருவம். ராவுக்கு இங்கேயே படுத்துக்கும் கோவாலுவ காவலுக்கு வச்சி பிளாட்பாரத்துலே பொருள் வச்சு துணியப் போட்டு மூடி. பின்னாடி மயிலைை சிப்ஸ் கடை மூடினதும் அங்கே பத்திரமா. மத்தாநா அவிங்க கடை தொறக்க மின்னாடி பொருளை எடுத்திடனும். சுருக்க வந்திடுவம்.

“நீ அம்புட்டுத் தொலைவு போகணுமா வெள்ளம்மா.” மாமாக்கு என்னை அனுப்ப மனசில்லை. என்னை கண்ணாலம் கட்டிகிட்டு இங்கேயே இருந்துடுன்னிச்சி. அப்பத்தாதான் “போய்ட்டு வரட்டும், நம்ப ஊர்காரவுக அங்கே இருக்காக, பாத்துக்குவாக, ரெண்டு வருஷம் நல்லா சம்பாதிச்சுச்சுன்னா வந்துடும்.” “தாய் தகப்பன் இல்லாத பொம்பிளப் பிள்ளயை இப்படி அனுப்புத, கூறுகெட்டுப் போச்சா என்ன?” மாமா கத்திச்சு. “கண்ணாளம் செஞ்சுக்கரேன்னு சொல்லுதேன். பொம்பளைக்கு வேர என்ன வேணும்?” ஆனா பிடிவாதமா கிளம்பிட்டன். சின்ன ஊரில் இருக்கப் பிடிக்கலை. மனசு மாறி மாமாவும் வந்திடும்னு நினச்சேன். 2 வருஷம் ஆயிடிச்சு. அது வரலை. நான் போலாம்னு யோசிக்க ஆரம்பிச்சிட்டேன். பாப்பம்.

வளக்கமா ஆம்பிளைங்கதான் பொருள் தேடி ஊரைவிடு போவாக. பொம்பள நான் வந்திட்டேன். என்னை கட்டிக்கரேன்னு சொன்னவுக அங்கே ஊரில். புதுசாத்தான் இருக்கு. என் வாழ்க்கையில் இப்படி பல புதுசாத்தான் நடந்திச்சு. எனக்கு என்னைப் பெத்தவக யாருன்னி தெரியாது. எடுத்து வளத்த பொம்பளய அப்பத்தான்னு கூப்பிடுதேன். விவரம் தெரிஞ்சதும் எங்கம்மா எங்கேன்னு கேட்டுப் புட்டேன். அப்பத்தாவுக்கு பொய் சொல்லத் தெரியாது. எல்லாத்தையும் சொல்லிடிச்சு. குப்பத் தொட்டீலே கிடெச்சேனாம். நான்தான் உன் அம்மான்னு சொல்லியிருந்தா நம்பிப்பேன். அம்புட்டு நல்லா பாத்துக்கும். 8ஆப்பு வர ஸ்ல்கூலுக்கு அனிபிச்சிச்சு. அப்புரம் காசில்லை. அவ உறவுக்கார பையனை மாமா முறைன்னிச்சு. குமரேசு ரெம்ப நல்லவன். எங்கிட்டே ஆசையா இருக்கும். கண்ணாலம்னு கட்டிக்கிட்டா அதைத்தான்னு மனசு சொல்லீச்சு.

தனிப் பொண்ணா ஏன் இம்புட்டு பெரீய ஊருக்கு வந்து கஷ்டப்படோணும்? அதுக்கு ஒரு காரணம் இருக்கு. அன்னைக்கு ஊரில் திருவிழா. ஜேஜேன்னு கூட்டம். அப்பத்தாகிட்டே சுத்திப் பாத்துட்டு வந்திடுதேன்னு கிளம்பிட்டேன். பெருமாக் கோவிலுக்கு எதுக்கால காளியம்மன் கோவில். அங்கே புளியமரத்தடீலே கிளி ஜோஸியன். சுத்தீ கூட்டம். நானும் எனக்கு ஒரு சீட்டெடுத்துக் காமீன்னு கேக்க 5ரூபா தான்னு மொதல்ல வாங்கிக் கிட்டான். கிளி எடுத்த அட்டையில் பெருமாள் படம். படபடன்னு என்னெல்லாமோ சொல்லீச்சு. காசு மழை கொட்டும், மனசுக்கு பிடிச்ச புருஷன் அமைவான்னு. “அதெல்லாம் கிடக்கட்டும் எங்கம்மா எங்கே இருக்காக? பாத்துச் சொல்லூ!”

அலண்டு போனான். “ஏன் உன் வீட்டிலே இல்லையா?” நடந்ததை சொன்னேன். அப்ப இருன்னுட்டு “வெள்ளந்தியா கேக்குர பிள்ளைக்கு மவராசியா இன்னொரு சீட்டெடுத்துத் தந்து இத்தோட அம்மாவைக் காட்டிக் கொடு!” கேக்க கிளி வரலை. அப்புரம் அரிசி வைக்க வந்திச்சி. அப்ப எடுத்த சீட்டில் கபாலீஸ்வரர் படம். கீழே எழுதியிருக்கு. “பட்டினத்துக்கு போ, குளக்கரையில் உக்காந்துக்க, உங்கம்மா கிடெச்சுடுவா. இந்தச் சீட்டுக்கு காசு வேணாம்”.

இதைச் சொன்னா அப்பாத்தா வையும். மாமாவும் அழிச்சாட்டியம் செய்யும். அதான் எதுக்குப் போகுதேன்னு சொல்லாம கிளம்பி வந்துட்டேன். கபாலி ஈஸ்வரன், குளக்கரைன்னு எத்தைச் சொன்னான்? கண்டு பிடிப்பது சுளுவாப் போச்சு. அம்மா எப்படி இருப்பாக, எப்படித் தேடிப் போகன்னு விசனப்படாம, அவன் சொன்னாப் போல் உக்காந்துகிட்டேன். குளக்கரையில்.

அப்பத்தா என்னை எங்கேலே பாத்து தூக்கியாந்திச்சுன்னு சொல்லீச்சு. இப்ப யோசிச்சுப் பாத்தா அது கதை கட்டுதுன்னு நினைக்கேன். ஆஸ்பத்ரீலேந்து திருடியிருக்கு. என்னைத் தொலச்ச அன் அம்மா எத்தினி அழுதிருக்கும்? இப்ப நான் என்னத்தைன்னி செய்ய? ஒண்ணுமே புரியாம இங்கே வந்துட்டேன். இந்த இடத்தில் ஈஸ்வரனும், பெருமாளும் நிறைய கோவில் கொண்டிருக்காக. என் அம்மாவை எனக்குக் காட்டிக் கொடுக்கட்டும். இல்லை முடியலைன்னு ஒத்துக்கட்டும். சாமியே இலைன்னுபுட்டு கிளம்பிப் போகுதேன். திருமோகூரும் வேண்டாம். வேற எங்கிட்டாச்சியும்.

இப்படியே விசனத்தில் ஆழ்ந்துபுட்டன் எதுத்தாப்போல் வந்து நின்ன ஐயரை கவனிக்கலை. கையைச் சொடுக்கி “அம்மா, கத்திரிக்கா எப்படிக் கொடுப்பாய்னு கேக்கரேன், பதிலே சொல்ல மாட்டேங்கராய்?” சட்டுன்னு சுதாரிச்சிகிட்டு “ஐயா என்ன கேட்டீங்க?” திரும்பச் சொல்லுதாக. “கிலோ 25ரூ சார். வெண்ணை மாதிரி வேகும், கோட்டுக் கத்திரிக்காய் எடுத்துக்குங்க”. “நீயே எடுத்து போடு 300கி”. ஐயர்மாருங்க இப்படித்தான். இத்துனூண்டு வாங்கி சமைச்சு ரெண்டு வேளை வச்சித் தின்பாங்களோ? சிக்கனமா? வசதி இல்லையோ? இவரை எங்கேயோ பாத்திருக்கம், அடிக்கடி வருவரா? மொத்தமா 50ரூபாய்க்கு இதில் கொஞ்சம் அதில் கொஞ்சம்னு வாங்கிட்டு போக அடுத்த கஸ்டமரை கவனிக்க வியாபாரம் களை கட்டீச்சு.

தேடிவந்த என்னைத் தொலைச்சிட்ட அம்மா மனசின் ஒரு மூலையில் ஒதுங்கிச்சு. 20 வருஷம் களிச்சு நான் உக்காந்திருப்பது தெரிஞ்சு அதுவே என்னாண்டை காய் வாங்க வந்தாத்தான் ஆச்சு. அப்பவும் நான் அவளையும் அவள் என்னையும் அடையாளம் கண்டுப்பமா என்ன? ஆனா கிளிக்காரன் சொன்னது காதில் கொய்ன்னு. வருவள்.

ரெண்டு நா போக பரிமளாக்கா சரியாகி வர வளக்கம்போல் வியாபாரம். சாயங்காலமா கடைக்கு வரவுகளை வச்சுத்தான் வியாபாரம். அன்னைக்கும் அதே ஐயர் வர, முக்கி முக்கிப் போனா 60 ரூக்கு வாங்கும், எந்தக் காய் தரலாம்ன்னு யோசிக்க பரிமளாக்கா “என்ன ஜோஸியரே, ஆளையேக் காணம்?” “மதுரைக்கு போயிருந்தேன், கோவில் குளமெல்லாம் சுத்திப் பாக்க, ஒரு மாசமாச்சு. அதான்”. “இவுகளை உனக்கு தெரியுமாக்கா?” “என்ன இப்படி சொல்லுதே! மயிலாப்பூரில் பெரீய ஆசாமி. ஜாதகம் பாக்கரவரு. கைரேகையும் பாப்பாரு, சோளி, தாயக்கட்டை உருட்டி என்னாகும்னு சொல்லிப் பிடுவாரு, வீர ஆஞ்சநேயர் கோவிலாண்ட வூடு. என்ன ஐயரே கரெக்டா சொல்லுதேனா?” ஆச்சர்யமாப் பூட்டுது. காய் வாங்கிட்டு போயிட்டர். பூவும் 2மொளம்.

“அக்கா! என்னை இவராண்ட அழைச்சிட்டு போரீயா?” “எதுக்கு?” “கை காமிக்கணும்”. “அட நீ ஒண்ணு. அதெல்லாம் ஊடான்ஸு.” “இல்லை எனக்கு நம்பிக்கை இருக்கு. நீ வராங்காட்டியும் நாம்போவேன். எப்பப்போனா வூட்டுலே இருப்பாரு சொல்லு”. “மத்தியானம் 4 மணிக்கு போ. நான் வரலை”. சொன்னாப்புலே “கடையைச் சித்தே பாத்துக்க அக்கா.” நாலே காலுக்கு கிளம்பிட்டேன்.

கடை போட்டிருக்க தெருவில் கிழக்கால போனா சித்ரக் குளம் தெரு வரத்துக்கு மின்னாடி சோத்துக்கைப் பக்கம் திரும்பணும். பிகே கல்யாண மண்டபம் தாண்டி வளைஞ்சு போனா வீராஞ்சநேயர் கோவில். “ஜோஸியம் பாப்பாகளே ஐயர் வூடு எங்கே?” ரிக்ஷாக்காரன் காமிச்சு விட்டான். சின்ன வூடு, கம்பி கேட்டு. நின்னுகிட்டு கதவைத் தட்டரேன். அவர்தான் வந்து பாத்துட்டு “அட நீயா?” “ஆமாஞ்சாமி, எனக்கு ஜோஸ்யம் பாக்கணும்”. உள்ளே கூட்டீட்டு போக, சின்ன ரூம், சுவத்தெல்லாம் சாமிப் படம். பாய் போட்ருக்கு. அதில் உக்கார சொல்லிட்டு “இதோ வரேன்”னுட்டு உள்ளே போயிட்டு வர நான் இன்னும் நிப்பதை பாத்து “சரிதான் உக்காரு முதல்லே”. தயங்கிட்டே உக்காந்துக்கரேன்

“ஜாதகம் கொண்டு வந்தியா?” “அதெல்லாம் இல்லை சாமி”. என் பிர்ச்சனையை சொல்லுதேன். விவரமா என் வாழ்க்கையை புட்டு வைக்க, சென்னைக்கு ஏன் வந்தேன்னு. என் கண்ணில் தெரிஞ்ச உறுதி அவரை பயமுறுத்திச்சா தெரியலை. “உனக்கு 20 வயசிருக்குமா?” “23 சாமி. அதை ஏன் கேக்குதீக?” “ஒண்ணுமில்லை. கைரேகை பாப்பமா? இல்லை சோழியா?” “ரெண்டும்”. “ஒரே பதில் வரலைன்னா?” “அப்படியும் ஆகுமா? “சொல்லிட்டேன். கொஞ்சம் மாத்தி வரலாம். அர்த்தம் கற்பிச்சுக்கணும். எங்கே கையை நீட்டு”.

பிடிச்சுக்கரார். கண்ணாடி போடலை, இந்த வயசிலும் நல்லா தெரியுதோ? பாத்ததும் கண்ணை மூடி என்னமோ மனசுக்குள் சொல்ராரு. ஏன்னா கீழுதடு லேசா ஆட அவரையே உத்துப் பாத்துகினு காத்திருக்கன். சரீன்னு கண்ணை பெரீசா தொறந்து என்னை தீர்க்கமா பாத்திட்டு நான் காசை மிடிஞ்சு வச்சுக்கராப்போல் இருந்த ஒரு சின்ன துணிப்பையை எடுக்கராரு. அதில் சோழி. வலது கையில் எல்லாத்தையும் கொட்டிப் பிடிச்சு நெஞ்சில் அப்புரம் நெத்தியில் வச்சு எதுக்கப்ப இருந்த பட்டுத் துணியில் போட கவுந்தும் மல்லாந்தும் விழுந்ததை 2 பேரும் முறைச்சுப் பாக்குதோம்.

“உன் தாயார் சென்னையில் இல்லை. மதுரைப் பக்கம்தான் இருக்கா. ரெம்ப அழகா தெய்வீகமா இருப்பாள். மோகனான்னு பேரு. இருக்கும் ஊரில் அவளதுதான் பெரீய வீடு. அங்கே போய்த் தேடு. கிடச்சுடுவா. உன்னை அவள் கடைசீ வரைக்கும் பாத்துப்பா. அதை விட்டூட்டு இங்கே வந்து? யார் சொன்னா இங்கே இருக்கான்னு?” சொன்னேன். “கிளிக்கென்ன தெரியும்?” “ஐயரே மதுரை மீனாக்ஷி தோள்லே அந்த கிளிதானே உக்காந்திருக்கு? என்ன இப்படி சொல்லிட்டீங்க?” “வாஸ்த்தவம்தான். அந்த கிளியே அங்கே இருக்கப்போ நீ ஏன் தனியா இந்தூருக்கு வந்தாய்? அங்கே போ அது உங்கம்மாவை காட்டிக் கொடுக்கும்”.

இவ்ளோ படிச்சவர், சாஸ்த்திரம் அறிஞ்சவர் சொல்வது கிளி ஜோஸ்யனைவிட கரெக்ட்டாத்தான் இருக்கோணும். 10நாளில் இருந்த பொருளை முடிஞ்சட்டம் வித்துபுட்டு கிளம்பி திருமோகூர் வந்துட்டேன். அப்பத்தாவுக்கு சந்தோசம். மாமாவுக்குந்தேன். அம்மா நினைப்புலேயே இருந்த என்னை நல்ல நாள் பாத்து கண்ணாளம் செஞ்சு வச்சாய்ங்க. மாமாவோட வாழைத் தோட்டம் பாத்துகிடதேன். சந்தோஷமா இருக்கம். பெத்த அம்மா மட்டும் கண் மின்னாடி வரலை.

ஒருநா குளக்கரையில் உக்காந்து பூத்தொடுக்கேன், சட்டுன்னு மனசில் பொறி தட்டீச்சு. இந்தூர் பெருமாள் காளமேகப் பெருமாள்தான். ஆனா தாயார் பேர் மோகனவல்லியாச்சே! ஐயரு அதைத்தான் சொல்லி அனுப்பிச்சாரோ!