ஓ...அமெரிக்கா - 4

 ஓ...அமெரிக்கா - 4 

லண்டனிலிருந்து ஹ்யூஸ்டன்தான் அதிகப் பயண நேரம் என்பதால் (11 மணி நேரம் ) நான் எப்படி நேரத்தை செலவழிப்பதென்று தெரியாமல் திகைத்தேன். கையில் ஒரு புத்தகம் இருந்தாலும் எனக்குத் தவிர்க்க முடியாமல் தூக்கமாக வந்துகொண்டே இருந்தது. High altitude ல் ஆக்ஸிஜன் பற்றாக்குறையால் நம் உடல் அதுவாகவே தூக்க நிலைக்குச் சென்றுவிடும் என்று நினைக்கிறேன். அதோடு உயரத்தில் அதிகக் காற்றழுத்த நிலையில் காதுகள் வேறு அவ்வப்போது அடைத்து, திறந்து என்று கண்ணாமூச்சி காட்டிக் கொண்டிருந்தது. மொத்தத்தில் என் உடல் என் வசமே இல்லை என்பதுபோல ஒரு அசௌகரியத்தைத் தந்துகொண்டிருந்தது.

ஆனால் என்னைத் தவிர மற்றவர்களுக்கு அதுபோல எதுவும் தொந்தரவு இருந்ததாகத் தோன்றவில்லை. அதுவும் என்னருகில் இருந்தவர் அலுப்பே இவ்லாமல் ஒரு தெலுங்கு சீரியலை எபிஸோட், எபிஸோடாகப் பார்த்துக்கொண்டே இருந்தார். நான் தூங்கித் தூங்கி நடுவில் விழித்துப் பார்க்கும்போதெல்லாம் அவர் வைத்த கண் வாங்காமல் எதிரில் இருந்த திரையையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். ஒன்று அந்த சீரியல் உண்மையிலேயே ரொம்ப நன்றாக இருந்திருக்க வேண்டும். அல்லது அவருடைய உடலின் metabolism என்னுடையதைவிடப் பலமானதாக இருந்திருக்க வேண்டும்.

மற்றபடி என்ன சாப்பாடு கொடுத்தார்கள், என்ன சாப்பிட்டேன் என்றே தெரியாதபடி தூக்கம், விழித்து சாப்பாடு, திரும்பவும் தூக்கம், நடுவில் ரெஸ்ட் ரூம் என்பதுபோலவே என் பொழுது போய்க்கொண்டிருந்தது. நடுவில் நல்ல விழிப்பு தொடர்ந்தாற்போல வந்தால் எதிரில் இருந்த திரையில் விமானம் எங்கே போய்க்கொண்டிருக்கிறது, இன்னும் எவ்வளவு நேரமும்,  தூரமும் ஹ்யூஸ்டன் போய்ச்சேர, தட்பவெப்பநிலை எல்லாம் சரியாக இருக்கிறதா என்று பார்த்துக்கொண்டிருக்கும்போதே அடுத்த தூக்கத்துக்குப் போய்விடுவேன். ஒருவகையில் அதுவும் நல்லதாயிற்று. நேரமும் கடந்தது, ஓய்வும் கிடைத்தது, பயணமும் சீக்கிரம் முடிவுக்கு வந்தது. ஹ்யூஸ்டன் நெருங்கும்போது நான் நன்கு உறங்கி எழுந்து சுறுசுறுப்பாக உணர்ந்தேன்.

ஆனாலும் ஒரு மூடப்பட்ட, பழக்கமில்லாத சூழ்நிலையில், கால்களை அதிகம் நகர்த்த முடியாத நெருக்கடியில், உயரமும், அதிகக் காற்றழுத்தமும் கொடுத்த அசௌகரியத்தில், நீண்ட மணிக்கணக்கில் உட்கார்ந்தே அசைவற்ற நிலையில் சூழப்பட்ட மனிதர்கள் நடுவில் 'எப்போதடா தரை இறங்குவோம்?' என்றொரு ஏக்கம் வந்தது. 'இப்போது நாம் ஹ்யூஸ்டனை நெருங்கிக் கொண்டிருக்கிறோம். அனைவரும் இறங்கத் தயாராகலாம்' என்று வந்த அறிவிப்பு எனக்கு உற்சாகத்தைக் கொடுத்தது. விமானம் கீழிறங்க ஆரம்பித்த சமயம் நான் ஜன்னல் வழியாகக் கீழே தெரிந்த ஹ்யூஸ்டன் நகரத்தைப் பார்த்தேன். 

அகல சாலைகளில் மிகக் குறைந்த கார்களே சீராக ஓடிக்கொண்டிருந்தது நம் சாலைகளில் நெருக்கடியாகக் கார்களைப் பார்த்திருந்த எனக்கு வித்தியாசமாகத் தெரிந்தது. அதோடு நகர்ந்துகொண்டிருந்த கார்கள் உயிர்கள் அசைவாடிக்கொண்டிருப்பதைத் திரும்பவும் பார்த்த நிறைவைத் தந்தது. ஒரு நாள் பயணத்துக்கே இப்படியென்றால் ஆளற்ற தீவுகளிலும், மாத, வருடக்கணக்கில் போய்வரும் விண்வெளிப் பயணங்களிலும் எப்படி இருக்குமோ? ஒருவேளை அவர்களுக்குப் பழகிப்போயிருக்கலாம்.

ஹ்யூஸ்டனில் என்னுடைய கனெக்டிங் விமானம்  அடுத்த 40 நிமிடத்தில் இருந்ததால் அதை நான் பிடிக்காமல் கோட்டை விட்டுவிட்டால், தெரியாத இடத்தில் மாட்டிக்கொள்வேனென்று, 4 மணிநேரம்  கழித்துப் புறப்படும் அடுத்த விமானத்துக்கும் டிக்கெட் போட்டிருந்தோம். ஆனால் எனக்கோ முதல் விமானத்தைப் பிடித்துவிட்டால் என் மகளுடன் அதிகமாக 4 மணி நேரம் செலவழிக்க முடியுமே என்று ஒரு அம்மாவாகத் தோன்றியது. அதனால் அவசர அவசரமாக சம்பிரதாயங்களை முடிக்க நினைத்தேன். 

ஆனால் மிகப் பெரியதான ஹ்யூஸ்டன் விமான நிலையத்தில் கனெக்டிங் விமானம் நிற்கும் டெர்மினலை சென்று சேர எலிவேட்டர் (லிஃப்ட்), எஸ்கலேட்டர் (மேலும் கீழூம்), லைட் ட்ரெயின் (லெவல் A,B,C,D....) என்று ஏதோ Treasure Hunt போல ஏறி, இறங்கி, ஓடி, பயணம் செய்து... கடைசியில் கனெக்டிங் விமானத்தைத் தவற விட்டேன். நியூயார்க் விமான நிலையம் அதைவிடப் பெரியதென்று பின்னால் கேள்விப்பட்டேன்.

பின் வேறு வழியின்றிக் காத்திருந்த 4 மணி நேரத்தில் தாண்டிச்சென்ற உலகத்தின் அத்தனை விதமான மனிதர்களையும் உறுத்தாமல் வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். 

அநேகமாக எல்லா நாடுகளைச் சேர்ந்த மனிதர்களையும் ஒரே இடத்தில் பார்ப்பது திகட்டாத அதிசயமாக இருந்தது. அதுவரையில் புத்தகங்களில் படித்திருந்த, திரைப்படங்களில் பார்த்திருந்த (for instance Mind your language), கேள்விப்பட்டிருந்த பல நாட்டு மனிதர்கள் ஒரே இடத்தில் இருந்து அங்கே நானும் இருந்தது எனக்கு ஒரு வித்தியாசமான உணர்வைக் கொடுத்தது. 

அடுத்த விமானத்துக்கான நேரம் அருகில் வந்ததும் ஒழுங்காக அங்கே சென்று விமானத்தினுள் நுழைந்தேன். அடுத்த மூன்று மணி நேரத்தில் ஃபீனிக்ஸ் வந்துவிட்டது. எனக்கு ஒரே சமயத்தில் விரைவில் என் மகளைப் பார்க்கப் போகிறோம் என்பதும், என் கண்களைக் கட்டிக் காட்டில்...இல்லை இல்லை அந்தரத்தில் ...விட்டிருந்த பயணம் முடிவுக்கு வரப்போகிறதென்று சந்தோஷம் வந்தது.

இரவில், இருட்டில் மேலேயிருந்து பார்க்க கீழே ஃபீனிக்ஸ் நகரம் மின் விளக்குகளில், அணைக்கப்பட்ட பிறகும் ஒளிரும்  தீக்கங்குகள்போல, தரையில் விட்டு விட்டுத் தூவியிருந்த தங்கத் துகள்கள்போல ஒளிர்ந்தது. 

நான் வெளியில் வந்து மற்ற சம்பிரதாயங்களை முடித்து, கேரௌசலில் என் உடமைகளை சேகரித்துக்கொண்டு வெளியில் வந்தேன். என் சிம் கார்டு அங்கே வேலை செய்யாது என்பதால் எப்படி என் மகளைத் தொடர்பு கொள்வது என்று புரியாமல், யாரிடம் ஃபோனைக் கேட்பது என்று தெரியாமல் விழித்துக்கொண்டிருந்தேன். அப்போது அங்கே வந்த ஏர்போர்ட்டில் வேலை செய்யும் ஒரு பெண்மணி (அவர் பெயர் சூசன்) என்னிடம் "ஏதாவது உதவி வேண்டுமா?" என்று விசாரித்துவிட்டு, தன் ஃபோனிலேயே என் மகளைக் கூப்பிட்டுப் பேசினார். பின் என் மகள் வரும் 

வரையில், அவள் என்னைக் காத்திருக்கச் சொன்ன வடக்கு நுழைவாயிலில் அவள் வரும்வரைக் காத்திருந்து அவள் வந்தபின்னரே என்னை விட்டு அகன்றார்.

என் மகளைப் பார்த்ததும் எனக்கு வந்த நிம்மதியைச் சொல்ல வார்த்தைகளில்லை. ஒரு நாள் காலையில் நாலரை மணிக்கு ஆரம்பித்த 28 மணி நேரப் பயணம் காலண்டர்படி அதே நாள் மாலை ஏழரை மணிக்கு ஃபீனிக்ஸில் நிறைவுற்றது time zone செய்த மாயம். அதுவும் பாலைவனமான அரிஸோனாவில் இரவு எட்டரை மணிக்கு அஸ்தமனமாகும் சூரியன் அப்போதும் பிரகாசித்து இன்னும் எனக்குக் குழப்பம் தந்தது. நான் சென்றது கோடை காலமான ஜூலையில். அதனாலும் பகல் இன்னும் நீண்டிருக்கலாம்.

ஒரு வழியாக இந்தியாவிலிருந்து தனியாகப் புறப்பட்ட நான் பல கண்டங்கள் (continents) தாண்டி பூமி உருண்டையில் சரியாக அடுத்த பாதியைப் போய்ச் சேர்ந்து நின்று கொண்டிருந்தேன் என்பது எனக்குள் mixed feelings ஐக் கொடுத்தது.