ஊரு சனம்

 94. ஊரு சனம் (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

திருநீர்மலை போயிருக்கேளா? திவ்யதேசம். கீழேயும் மேலேயும் பெருமாள். 

குரோம்பேட்டையில் வாடகைக்கு பாத்துண்டு வந்தப்போ பக்கத்தில் இத்தனை க்ஷேத்ரங்கள் மலைப்பா இருந்தது.  “வேலை கிடைச்சாச்சு, ஸ்திர நிலமைக்கு வந்ததும் கல்யாணம் செஞ்சுடணும் சுவாமிநாதா, வீடு பாக்கரச்சே குடுத்தனம் வைக்கரா மாதிரி பாரு.” திருச்சியில் அம்மா சொல்லி அனுப்பிச்சா. “கல்யாணம் ஆரப்போ ஆட்டம்மா, நீ வந்துடு, என்னோட இருந்துக்கோ.” கேட்டதும் கண்களில் அத்தனை மகிழ்ச்சி. 

எடுத்துண்டு வந்தது படுக்கையும் பெட்டியும்தான். வேணும்கிறதை இங்கே வாங்கிக்கலாம்னு. நேரு நகரில் கிடெச்சது. அம்மாவும் இருக்காப்போல் வேணப்பட்ட இடம். வீட்டுக்கார மாமாகிட்டே “பக்கத்துலே என்ன கோயில்?” வரிசையா சொல்லிண்டே போனர். திருநீர்மலைக்கு முதல். 

சின்ன மலைதான். ஏற ஆரம்பிக்க “கீழே பெருமாளை சேவிச்சாச்சா?” புஸ்தகம் வித்துண்டிருந்தவர் கேட்டர். “பரவாயில்லை. வரச்சே பாருங்கோ”. பாதி தூரம் ஏறினதும் கீழே நோட்டீஸ் செய்யாம வந்துட்ட திருக்குளம், அந்த ஊர், தூரக்க சின்ன கிராமங்கள், வெறி பிடிச்சாப்போல் கட்டித் தள்ளிண்டிருக்கும் ஃப்ளாட்ஸ் எல்லாம். திவ்யமான தரிசனம் அவசரப் படுத்தாம பாக்க விட்டா. 

குறுக்கேயும் நெடுக்கேயும் கயிறு கட்டி. “அதான் கூட்டமே இல்லையே, ஏன் இத்தனை தடுப்பு?” “விசேஷ நாட்களில் முட்டித் தள்ளும், சின்ன இடமோன்னோ? அப்போ வேணும்னு கட்டினது. அப்படியே இருக்கும்”. “இடமே இல்லைன்னா மேலேயே ஏன் கடை போட விட்டிருக்கேள்?” பதிலில்லை. பிரதக்ஷனமா வரச்சே இந்தப் பக்கமும் ஊர். மலையைச் சுத்தி ரோட். தூரக்க சென்னை பைபாஸ். 

சீக்கிரமே ஏறிட்டேனா, கீழே இன்னும் கடைகள் வந்துடுத்து. அதில் ஒரு பூக்காரி. சைக்கிளில் கூடையை வச்சு பூ வித்துண்டிருக்கா. அவளண்டை கீழே இருக்கும் பெருமாளுக்கு புஷ்பம் வாங்கிண்டு தரிசனம் பண்ணிட்டு பைக்கில் ஆத்துக்கு வந்தேன். பைக் என்னுதுதான், இரவல் இல்லை. கைச் சமையல். 

எல்லா ஞாயித்துக் கிழமையும் திருநீர்மலைக்கு வர ஆரம்பிச்சேன். என்னமோ தெரியலை ஒரு நிம்மதி கிடெச்சது. 6 மாசம். அப்புரம் இங்கேந்தே ஒரு வழி இருக்கு, சுத்திண்டு போனா குன்றத்தூர் முருகனையும் இன்னொரு ஊரகப் பெருமாளையும் சேவிக்கலாம்னு தெரிஞ்சிண்டேன். சேக்கிழார் பிறந்த இடமும்! எத்தனை பேருக்கு தெரியும்? 

இப்படி இருக்கச்சே ஒருநா மலை ஏறரச்சே வள்ளியைப் பாத்தேன் 

வள்ளீன்னு எப்படி தெரியும்னு அசட்டுக் கேள்வி கேக்கப் பிடாது. பின்னாடி தெரிய வந்ததுன்னு வச்சுக்கணும். ஐடி கம்பேனியில் மாட்டிக்கரா மாதிரி கழுத்தில் எல்லாரும் பேரை எழுதி மாலையாவா போட்டுக்கரா? போட்டுண்டாலும் பொண்கள் கிட்டக்கே போய் அவா மார்புகிட்டே என்ன எழுதியிருக்குன்னு படிச்சு தெரிஞ்சுக்கவா முடியும்? ஒரு இடத்தில் படிகள் திரும்பும். அங்கே மேடை. சிலபேர் மூச்சு வாங்கன்னு உக்காந்துப்பா. அங்கே வள்ளி. 

மான்குட்டி பொண்ணாப் பொறந்திருந்தா? பாக்கரச்சேயே துள்ளி எழுந்து ஓடிப் போயிடுவான்னு தோணித்து. கண் இங்கும் அங்குமா செம அலைச்சல். புடவைதான். இந்தக் காலத்தில் 20+ பொண் புடவை கட்டிக்கரா? இவளோ இந்த புடவை அவளுக்காகவே கண்டுபிடிக்கப் பட்டதுன்னு இருமாப்பா. புடவையால் இவள் அழகா இல்லை இவள் உடுத்திண்டதால் புடவைக்கு பெருமையோன்னு பட்டிமன்றம் வைக்கலாம். மாராப்பும் அதில் இருந்த பார்டர் டிசைனையும் மீறி அது மறைக்க முயன்ற அழகு அத்தனை துல்லியமா. பொண் என்றால் இப்படி இருக்கணும் சுவாமிநாதா! 

பெருமாளை சேவிக்க வந்துட்டு இப்படி சிந்தனைகள் பிடாது. கையில் இருந்த துளசியை பத்திரமா கொண்டு சேக்கணும். 

அவளை கடந்து செல்ல அவளும் பின்னாடியே. ஒரே வழி, வரவள் வேறெங்கும் போமுடியாது. பெருமாளிடம்தான் ஐக்கியமாகணும். இருந்தாலும் திரும்பிப் பாத்துண்டே போரேன். தி

ரும்பி வரச்சே பிரஸாத கடையில் நிக்கப்போய் அவளும் புளியோதரைப் பொட்டலம் வாங்கிக்க “இங்கே நன்னா இருக்குமா?” கேட்டு வச்சேன். “ஐயரா? பேஷா இருக்கும் வாங்கிக்கலாம்.” காசு தந்துட்டு “நீங்க?” “நானும் ஐயரான்னு கேக்கரீங்களா?” “அதில்லை, நீங்க இந்தூரா? அடிக்கடி கோவிலுக்கு வரேளா? நான் ஞாயித்துக்கிழமை தவராம வந்துடுவேன். உங்களை பாத்ததில்லையே! அதான்.” மின்னே உக்காந்துண்ட இடத்துக்கு போய் புளியோதரை சாப்டூண்டே சொன்னா. SRM எஞ்சினீரிங்க். திருநீர் மலைதான். அப்பா சீனிவாசன் TVS எலெக்ட்ரானிக்ஸில் மேனேஜர். லவ் மேர்ரேஜ். அம்மா ஐயரில்லை. நான் ஐயர்தான்னு அப்பா சொன்னர்.” 

இத்தனை சொல்லுவாளா முத மீட்டில்? நானும் எல்லாத்தையும் சொல்லி எனக்கு பாத்துண்டிருக்கான்னு வேற சொல்லி முடிச்சேன். 

இப்படி கோவிலில் துவங்கும் நட்பு ஆழமா வேறூன்றி காதலா மலரணும்னு அனுக்ரஹிக்கப் பட்டாதோ? அப்படித்தான். அவளும் ஞாயித்துக் கிழமை வர ஆரம்பிச்சா. மத்தியானம் ஷார்ட் லீவ் போட்டுட்டு ராமாவரத்தில் காலேஜ் வாசலில் பழி கிடக்க ஆரம்பிக்க நட்பு அடுத்த லெவலுக்கு மின்னேறித்து. 

ஒருவாரம் இவள் அப்பா அம்மாவொட கோவிலுக்கு வந்துட என்ன செய்யறதுன்னு புரியலை. பேசலாமா, அறிமுகப் படுத்திக்கலாமா? இவனை எப்படித் தெரியும்னு குடைய ஆரம்பிச்சா? பாத்துட்டும் பாக்காத மாதிரி பைக் பார்க் பண்ணினதை எடுத்துண்டு வந்துட்டேன். சாயங்காலமா போனில் சொல்ரா, “பிள்ளை பாக்கும் படலம் கிட்டத்தட்ட முடிஞ்சாப் போல்”. “என்னடீ சொல்ராய்? சொல்லித்தான் அவாளை கூட்டிண்டு வந்தியா?” “இல்லை உக்காந்திருக்கச்சே நீங்க வந்தேளா, இந்த மாதிரி பையன் இருந்தா பாத்து பண்ணிவைன்னு அம்மா காதைக் கடிச்சேன், அவளும் அப்பாகிட்டே சொல்ல உன்னை தீர்கமா பாத்துட்டு நன்னாத்தான் இருக்கான்னர் முதல்லே படிப்பை முடின்னுட்டர்”. 

அதுக்கப்புரம் எங்க காதல் இன்னொரு லெவெல் முன்னேறித்துன்னு வச்சுக்கலாம். என்னமோ அவாத்தில் சம்மதம் கிட்டிட்டாப் போலேயும் பாக்கு வெத்திலை மாத்திப்பதுதான் பாக்கீன்னு. இவ்ளோ ஸ்மூத்தாவா காதல் கல்யாணத்தில் முடியும்? அப்புரம் அவள் கிளாஸ் கட் அடிப்பதும் மாலுக்கு போறதும் மல்டிப்ளெக்ஸில் கையைக் கோத்துண்டு சினிமா பாப்பதும் பீச் மணலை அளையறதுமா கழிஞ்சது. 

“நாம குடுத்தனம் வைக்கன்னு பாத்த அப்பார்ட்மென்டை எனக்கு காட்டமாட்டியா? புடிச்சிருந்தாத்தான் பண்ணிப்பேன்”. அச்சச்சோ, அங்கெல்லாமா இவளை தனியா அழைச்சிண்டு போவது? “கூட யாரையாவது அழைச்சிண்டு வா, உன் கிளாஸ்மேட்ஸ்?” “ஏன் நான் ஒருத்தி பத்தலையா?” அவள் கேட்டதும்தான் தலையில் அடிச்சிண்டு “அப்படியில்லை!” சொல்லவும் முடியாம மெல்லவும் முடியாம தவிச்சதை பாத்துட்டு, “பயப்படாதே வரேன், கைச் சமையல்னாயே ஏதாவது பண்ணு, உன் வீடு, சமையல் எல்லாத்துக்கும் மார்க் போட்டு முடிவெடுக்கணும்”. 

வள்ளி வந்ததும் வீடே களையாச்சு. வந்தவள் சட்டுன்னு பூஜை மேடையை, படங்களை சுத்தம் பண்ணி, புதுப்பூ சாத்தி கோலம் போட்டு விளக்கேத்தவே இனிமேல் என்ன பாக்கின்னு தோணிடுத்து. சமைக்க ஆரம்பிக்க, “நீ தள்ளூ”ன்னு ரசம் வச்சு வெண்டைக்காய் கறி பண்ணிட்டா. “குக்கரில் சாதம் வச்சேன், விஸில் சத்தம் எண்ணி ஆஃப் செய்.” சொல்லிட்டு ஹாலில் போய் உக்காந்துண்டா. “டிவீ இல்லையா? சரிதான். 10 மார்க் போச்சு!” 

நீங்க நினைக்கரா மாதிரி எதுவும் நடக்கல பத்தி பத்தியா வர்ணனை செய்ய. போரச்சே “இன்னும் 6 மாசம் இருக்கு கோர்ஸ் முடிய, கரெக்டா வர தை மாசம் இந்தாத்துக்கு நான் வரா மாதிரி செஞ்சு காமி. உன்னை ஆயிசு பூரா காதலிப்பேன்.” சொல்லிட்டு போரா அந்த மான்குட்டி. 

வள்ளீ என்றால் தமிழில் வள்ளல் என்பதில் பெண்பால். முருகப் பெருமானின் 6 முகங்களில் ஒண்ணு எப்பவும் வள்ளியைப் பாத்து புன்னகைத்த வண்ணம் இருக்குமாம். அதுக்கப்புரம்தான் தெய்வானை. எனக்கு இருப்பதோ ஒரே முகம். ஒரே மனசு. அதில் முழுசா பூந்துண்டு அவ செஞ்ச அழிச்சாட்டியத்தை எப்படி சொல்லுவேன்? 

அம்மாகிட்டே சொல்ல நேரம் வந்தாச்சுன்னு தயங்கித் தயங்கி போனில் சொல்லிட்டேன். எல்லாத்தையும். அம்மாவுக்கு சம்பந்தி மாமியா வரப்போரவள் பிராம்ணா இல்லைன்னதும் சுரத்து கம்மியாச்ச்சு. பையனே நல்ல பொண்ணா பாத்து வச்சிருக்கான்னு ஆர்வமா பெசினவள் கடைசீலே “சுவாமிநாதா, இதெல்லாம் ஒத்துவாராது கண்ணு. யோசிக்கணும். வேற யாரும் உனக்கு கிடைக்கலையா? திருச்சீலேயே உனக்கு தெரியுமோன்னோ வைதேகீ? என் ஃப்ரெண்ட், அவள் ஓர்படி பொண்ணை உனக்கு கேட்டிருக்கா, போடோ அனுப்பரேன். ஆவசரப் படேண்டாம் கேட்டியா?” 

வைதேகி மாமியைத் தெரியும். அவள் மேல் சொல்லொண்ணா கோபம் பொத்துண்டு வந்தது. தீர்மானம் செஞ்சுட்டேன். அம்மா ஒத்துக்கலைனா சொல்லாம பண்ணிண்டு மாலையும் கழுத்துமா போய் நின்னுட வேண்டியதுதான். கோவிச்சுண்டு கூட வந்து இருக்க மாட்டேன்பள். பேரனோ பேத்தியோ பெத்து மடீலே போட்டா சரியாகிடும். எல்லாராத்துலேயும் அப்படித்தானே? வள்ளி இருக்கர மூடில் குழந்தை பெத்துப்பது அத்தனை சுலபம். 

அம்மாவை சரிக்கட்டியே ஆணம். 

அன்னைக்கு ஞாயித்து கிழமை கோவிலுக்கு எப்பவும்போல் போயாச்சு. படி துவக்கத்தில் அதே பொண் சைக்கிளில் பூ வச்சிண்டு விக்கரா. “என்னய்யா நீங்க வந்து போணி செய்வீங்கன்னு நின்னிடிருக்கேன்”. “நீயே சைக்கிள் ஓட்டுவாயா இல்லை சும்மா ஸ்டேண்ட் போட்டு கூடை வச்சயா?” பெரீய டவுட் மாதிரி கேள்வி. “நான் அனகாபுத்தூர் சாமி. அங்கேந்து இங்கே சைக்கிள்தான். ஒரே இடத்தில் நிப்பது கிடையாது. 10 இடத்தில் கடை போடுவேன். இல்லைன்னா எல்லாம் விக்காது. இங்கே யார்வரா.” 

துளசி வாங்கிண்டு மலைமேல் ஏறி வள்ளியை பாத்து ஜோடியா தரிசனம் முடிஞ்சதும் புளியோதரை வாங்கி வச்சிண்டு உக்காந்தாச்சு. இப்போல்லாம் ஒரு பொட்டலம் ஷேரிங்க். அம்மா சொன்னதை சொல்லி “கவலைப் படாதே. சமாளிச்சுப்பேன்”. “எதிர்பாத்ததுதான். எல்லாத்தையும் சொல்லியிருக்கணுமா?” “சொல்லாம அப்புரம் தெரிஞ்சா? எதுக்குன்னு சொல்லிட்டேன். உங்கப்பா சிவப்பழம், சணுபிரதாயங்களை விடாம வச்சிண்டிருக்கர்னு சொல்லியும் உங்கம்மாவால் பிர்ச்சனை வரப்போரா மாதிரி சீன் போடரா. உன்னை நேரில் பாக்கட்டும், பழகட்டும் எல்லாம் சரியாகிடும்”. 

“ஒண்ணு மட்டும் சொல்ரேன்டா! நீ அப்புரம் அது இதுன்னு சாக்குப்போக்கு சொல்லி கல்யாணம் நடக்காதுன்னு சொல்லிப் பாரு அப்புரம் இருக்கு”. “சீ! அப்படியெல்லாம் நடந்தா உனக்கு மின்னாடி என் உயிர் போயிடும்”. தோளில் சாஞ்சிண்டா. “உங்காத்துக்கு அழைச்சிண்டு போரீயா?” 

இறங்கி வரச்சே பூக்காரி பாத்துட்டு “சாமீ உங்ககூட வராங்களே அவுங்களுக்கு ரோஜாப்பூ வாங்கலையா?” “அதானே! வாங்கிக் கொடுடா”. இவளும் சொல்ல “ஒரு முழம் தொடுத்ததா இருக்கா?” அவளோ, “ஒத்தை சிவப்பு ரோஜா கொடுங்க. தொடுத்தது கூடாது”. வள்ளியிடம் தந்தேன். 

“லவ்வா சாமி? எப்ப கல்யாணம்? தனியா ஏறிப் போயிட்டு ஜோடியா வரதைப் பாப்பேன். கேக்கணும்னு. அதிகப் பிரசங்கீன்னு நினைச்சீங்கனா?” பதிலை வள்ளியே சொல்லிட்டா. அத்தோட கல்யாணத்துக்கு ஏற்பட்டிருக்கும் இடைஞ்சலையும் சொல்ல பூக்காரி முகம் வாடிப்போனதை கண்கூடா பாக்க முடிஞ்சது. கண்களில் நீர் கோத்துக்க சட்டுன்னு புடவைத் தலைப்பால் துடைக்க, நான் பதறிப்போய் “என்ன ஆச்சு ஏன் அழராய்?”  

“சொல்ரேன் சாமி. உங்க ஜாதீலே பிடிக்கலை, ஜாதி விட்டு ஜாதி பண்ணிக்க கூடாதுன்ணு சொல்லீட்டு போயிடராங்க. எதுப்பாக. அத்தொட போயிடும். மீறி கண்ணாலம் கட்டிகிட்டீங்கன்னா உறவு விட்டுப் போகும் அப்புரம் கூடிக்கும். எங்க சமூகத்தில் காதல், சொந்த விருப்பமெல்லாம் கால்தூசுக்கு சமம் சாமீ”. “நீங்க என்ன ஜாதி?” “அதுகிடக்கட்டும் கருமாந்திர ஜாதி. ஜாதிக்கு வெளீலே காதலிச்சா குடிமுழுகிப் போச்சாம். நானும் எனக்கு பிடிச்சவரை கண்ணாலம் கட்டிக்கிட்டேன். எங்கூர் உடைகுளம். சிவகெங்கை பக்கத்தில். உயிருக்குயிரா விரும்பினவரை வீட்டில் எதுத்தாங்கன்னு கோவிலில் வச்சு கட்டிக்கிட்டேன். ரெண்டு மாசத்தில் அவரை துடிக்கத் துடிக்க கொன்னு போட்டுட்டாய்ங்க. என்னையும் தேடி வந்தாய்ங்க. தப்பிச்சு சென்னைக்கு வந்து 12 வருஷமாச்சு. வாழ்க்கையே தொலைஞ்சு போச்சு. அதை சூரையாடி எடுத்துகிட்டு என்னத்தை சாதிச்சாய்ங்களோ எங்க ஊர் பெரியவங்க!” 

அவள் சொன்னது எங்களை உலுக்கிப் போட்டதே, பெருமாளேன்னு விரக்தீலே தலையைத் தூக்கி மேலே ராஜகோபுரத்தை பாக்கரா. “நீங்க ரெண்டு பேரும் நல்லா இருப்பீங்க. கவலைப்படாதீங்க!”