அந்த இருபது நிமிட பயணம்

 75. அந்த இருபது நிமிட பயணம் 

(சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

இந்த மெட்ரோ ரயில் வந்தாலும் வந்தது சென்னையே மாறிப்போச்சு. என்ன மாறித்து?  

ரயிலை தலைக்கு மேலே வச்ச இடங்களில் எத்தனை வெய்யில்னாலும் நிழல். ஏரோப்ளேன் பாருன்னு காட்டி மகிழ்ந்தவா “மெட்ரோ போறதுடீ”ன்னு புளகாங்கிதம். காசு கூடன்னாலும் மெட்ரோ பிடிச்சா சர்ருன்னு போயிடலாம்னு பேச்சு. சுத்தமா குளுகுளூன்னு இருக்காம். 

ஒரு மாமி சொல்ரா “மெட்ரோலே போக ஆரம்பிச்சதுலேந்து வெயிட் குறைஞ்சுடுத்து”. எஸ்கலேடர் வச்சும் சின்ன மலையை ஏறராமாதிரி கட்டியிருக்கான். ஃப்ரீக்வென்ஸி அதிகப் படுத்திட்டன். எக்ஸ்டெண்ட் ஆகப் போறதாம். எங்கேந்து எங்கே எப்படிப் போலாம், மாறணும்? தெரிஞ்சு வச்சிண்டா கெத்து. நிறைய பேருக்கு வேலை வாய்ப்பு தந்திருக்கு. மின்னே ஒருக்காப்போலே பேய் மழை பெஞ்சுத்துன்னா உசரமா கதிப்ப்பரா ஜங்க்ஷன் மேலே போர மெட்ரோ ட்ரேக்கில் ஏறிண்டுட்டா ஆச்சு. கால் நனையாது. 

டன்னல்குள்ளே தண்ணீர் போயிடுமே! அதைப்பத்தி என்ன கவலை, நாமதான் மேலே இருக்கோமே! 

ஏர்போர்ட்டுக்கு டிக்கெட் வாங்கினவா எல்லாரும் பிளேன்லே ஏறி போயிடப் போரான்னு நினைச்சுக்கப் பிடாது. பொண்ணாத்துலேந்து திரும்பரச்சே ஏர்போர்ட்டுக்குத்தான் டிக்கெட் வாங்குவேன். சைடாலே கீழே வந்து ரோட்டை கிராஸ் பண்ணி பஸ் பிடிச்சு குரோம்பேட்டைக்கு கொயட்டா வருவேன். டிக்கெட் குடுத்தவன் சிங்கப்பூர் போரேன்னு நினைச்சு ஏமாந்து போவன். அதேபோல் ஏர்போர்ட்டில் ஏரிண்டவா எல்லாரும் இமிக்ரேஷன் முடிஞ்சு வந்தவான்னு இல்லை. 

பொட்டியை உருட்டிண்டே ஒருத்தன் அன்னைக்கு வந்தான். நான் பீன்ஸ் கரியும், வெங்காய சாம்பாரும் எடுத்துண்டு போரேன். வந்தவன் தாம்பரத்தில் திண்டிவனத்துலேந்து வந்து இறங்கி, அங்கேந்து லோகல் ட்ரைனில் த்ரிசூலம் வந்து மெட்ரோவுக்கு வந்திருக்கன். கோயம்பேட்டில் இறங்கி காளஹஸ்தி போரானாம். எப்புடீ? 

முதத் தடவையா நாமளும் வெள்ளோட்டம் போலாலாம்னு வாஷர்மேன்பேட் வரைக்கும். அங்கே ஸ்டேஷணுக்கு வெளீலே மணிக்கூண்டில் மணி பாத்துட்டு ரிடெர்ன். த்ரில்லிங்கா இருந்ததே! எப்போவும் அப்படித்தான் இருக்கு. பஸ்ஸுலேயோ, எலெக்ட்ரிக் ட்ரைன்லேயோ போரவாளைக் கண்டா பாவமா ஆயிடுத்து. 

ஆத்தில் உக்காந்து என் கதைகளுக்கு வர விமர்ஸனங்களை படிச்சு பதில் போட்டுண்டு வெட்டிக்கு பொழுதைப் போக்க வேண்டாமே, LIC வரைக்கும் போய் ஹிக்கின்பாதம்ஸில் பேரனுக்கு புஸ்தகம் ஏதாவது வாங்கிண்டு போலாம்னு கிளம்பினேன். அதுக்கு ரெண்டு காரணம். 

ரெம்ப நாளாய் புஸ்தகம் ஒண்ணு கேட்டான். இன்னொரு காரணம் இப்போல்லாம் சிலர் கதையைப் படிக்காம படத்தை மட்டும் பாத்துட்டு விமர்ஸனம் எழுத ஆரம்பிச்சிருக்கா. இது எங்கே போய் முடியுமோ! 20-25 நிமிஷப் பயணம் சுவாரஸ்யமாப் போகும். பாதி இருட்டில் வித்யாசமா. அதான். வரவரைக்கும் போனைத் தொடாமல் இருந்தா இன்னும் லைக்ஸ், கமென்ட் வந்திருக்கும். மொத்தமா படிச்சுக்கலாம். 

என்பேர் ராமசுப்பன். என்ன செய்யரேள், ரிடயர்டான்னா, ஆமாம். ரிடயர்ட் + டயர்ட். பொழுது போலைன்னா கதை எழுதுவேன். நான் இருக்கும் க்ரூப்பில் ஒரு மஹானுபாவன் தினம் ஒரு கதை எழுதரர். நானும் அப்படி எழுத ஆரம்பிச்சேன்னா அவர் இருக்கற இடம் தெரியாம பண்ணிடலாம். பிழைச்சுப் போட்டம். 

இப்போல்லாம் மனுஷாளைக் கண்டால் அயர்ச்சி வரது. எங்கேயாவது போலாம்னு வெளீலே கிளம்பினா ஜனசந்தடி ஆகலை. போகாம இருக்க முடியறதோ? போணம். ஆத்துலேயும் போரடிக்கறதே! அதான் மெட்ரோ. கூட்டம் கம்மி. காசு ஜாஸ்த்தின்னும், பலர் இது என்னமோ மாதிறி குகைக்குள் போறதுன்னு அதிகம் யூஸ் செய்ய ஆரம்பிக்கலை. பலருக்கு மூட்டு வலி, அத்தனை படியைக் கண்டா உதறும். த்ரிசூலம் வந்து ஒரு நீண்ட சப்வேயில் பயணித்து வெளீலெ வந்த ஏர்போர்ட் மெட்ரோ போலாம். இப்போ கடைகள் A2B வந்தாச்சு. HSBயும் வரதாம். 

டிக்கெட் வாங்கிண்டு முதலாம் நடைமேடைக்கு வந்தாச்சு. சின்னதா கேரம்போர்ட் ஸ்ட்ரைக்கர் மாதிரி ஒண்ணைத் தரான். பத்திரமா வச்சுக்கணும். இலைன்னா இங்கேயே ஆயிசு பூரா மாட்டிப்பேன். வெளீலே போக வழிவிடாது. ஏறிக் குதிக்கலாம். குள்ளமா கருப்பா யூனிஃபார்ம் போட்டுண்டு ஒரு பொண் அங்கேயே நின்னுண்டு முறைச்சுப் பாத்திண்டிருப்பா. காவலுக்கு வச்சிருக்கா. 

அன்னவுன்ஸ் செஞ்சாப்போலே ட்ரெயின் வந்தது. கிளம்ப 4 நிமிஷம் இருக்கு. ஏறி சௌரியமா உக்காந்துண்டேன். என்னோட இன்னும் சிலர் இடம் போயிடுமோன்னு ஓடிவந்து சீட்டைப் பிடிச்சுக்கரா. பழக்க தோஷம். 4 பேரைத் தவிர ஈ காக்காய் இல்லை. வண்டீ கிளம்பரத்துக்குள் இன்னும் சிலர். 

பலபேர் முதுகில் பேக். அது என்னவோ கர்ண கவசமாப் போச்சு. ஆண் பொண் வித்யாசமில்லாம. நாளைக்கு மெட்ரோ பாபுலர் ஆகி கூட்டம் அதிகமாகி நிறைய பேக் ஏறிண்டா கப் அடிக்கும். ஏஸியில் காத்டோட்டமும் இல்லை. டிக்கெட் வாங்கர இடத்துலேயே கப் அடிக்கும் பேக்கைப் பிடிங்கி நெறுப்பு வச்சுடரா மாதிரி சிஸ்டம் கொண்டு வரணும். 

வழக்கமா போனை நோண்டிண்டே பயணம் செய்வா. மெட்ரோவில் இன்னும் அவசரமா நோண்டுவதைப் பாக்கலாம். ஏன்னா சைதாப்பேட்டையில் பூமிக்கடீலே போயிடும். சுந்தர் பிச்சை எல்லா ஸ்டேஷன்லேயும் வைஃபீ வச்சுத் தரேன்னு சொல்லியிருக்கான். எப்போ செய்வானோ. 

என் பக்கத்தில் ஒரு மாமா, நம்படவா நங்கநல்லூர் ரோட்டில் வந்து ஏறிண்டர். இத்தனை இடம் இருக்கச்சே என்னண்டை வந்து. கண்ணில் ஒருவித கலக்கமும் ஆச்சர்யமும். முதத் தடவை பிரயாணமோ? அவர் பயத்தை நாம ஏன் குறைக்க கூடாதுன்னு லெசா சிரிச்சு வச்சேன். “நான் ஹை கோர்ட் போரேன், நீங்க எங்கே?”. போர இடத்தை கேக்கப் பிடாது. அவரொட இடத்தைச் சொல்லி கேக்கரர். சொன்னேன். “இன்ஷ்யூரன்ஸ் எடுக்கவா?” கேக்கரர். LICலே இறங்கினா அதுதான் பண்ணுவாளா? அப்படீன்னா ஹைகோர்ட்டில் அவர் சொத்துக் கேஸ் நடக்கறதா என்ன?  

“ஹைகோர்ட் போக எங்கே மாறணும்?” “அதெல்லாம் மாற வேண்டாம். நான் இறங்கற மூணாவதில் நீங்க இறங்குங்கோ போதும். அதோ லைட் எறியறதே அதை பாத்துக்கோங்கோ. மைக்குலேயும் தமிழ் ஆங்கிலத்தில் சொல்லிண்டே வராளே. மிஸ் பண்ண சான்ஸே இல்லை”. முகத்தில் சித்தே கலர் வந்தது. 

கொஞ்ச நாழி சும்மா வந்தவர் “ஆத்தில் ரெம்ப பிர்ச்சனை சார். அதான் எங்கேயாவது போயிடலாம்னு கிளம்பி வந்துட்டேன். என் பேர் சடகோபன்”. நான் ஓடியெல்லாம் வரலையே! இருந்தாலும் கை குலுக்கி என்னை அறிமுகப் படுத்திண்டேன். விவரம் சொல்லாதது அவருக்கு நானும் ஓடி வந்தவன்னு நினைக்க வச்சிருக்கும். ஆறுதலா ஒரு லுக் விட்டர். 

ஆலந்தூரில் ஒரு கும்பல் ஏறித்து. நவநாகரீக யுவதியும் ரெண்டு ஹவுஸ் வைஃப். ஒருஆள் கேமராவொட. எங்கேயோ ஷூட் முடிஞ்சு போரான். கேமராவை அலட்சியமா பிடிச்சிண்டு. யுவதிக்கு கல்யாணம் ஆலை. நெத்தி வகுடில் பொட்டில்லையே! தோள் வரைக்கும் வெட்டி பறக்க விட்டுண்ட தலைமுடி. நெத்தீலே விழாதபோதே அடிக்கடி நுணி விரலால் ஒதுக்கிண்டு. ஸ்டைலாம்.  பளிச்சுன்னு பூடவை. ஐடி கம்பேனியில் HR வேலையோ? சிக்குன்னு இருந்தா. 

ஹவுஸ் வைஃப் தலையில் மல்லிப்பூ. ரெண்டு தோழிகளோட வம்பளத்துண்டு. கதவுகிட்டே நிக்கணுமா என்ன? உக்காரலாமே. என் பென்ச்சும் காலீன்னு நினைச்சுண்டேன் ஒருவேளை இந்த ஓடி வந்துட்ட மனுஷர் இருப்பதால் உக்கார தயங்கராளோ? சடகோபன் மேல் சொல்லொண்ணா கோவம் வந்தது. நான் அங்கேயும் இங்கேயும் கண் ஓட்டினதை கவனிச்சிண்டிருந்தவர் “சித்தே குண்டா ஒரு மாமி நிக்கராளே அவளை சைட் அடிக்கலையா?” கேட்டுட்டர். 

பக்குன்னுது. மனுஷணுக்கு கழுகுக் கண். என்னமோ கொலை மஹாபாதகம் செஞ்சு கையும் களவுமா மாட்டிண்டா மாதிரி ஃபீல் ஆச்சு. எங்காத்து மாமி கூட வந்திருந்தாக் கூட இப்படி கண்டுபிடிச்சிருக்க மாட்டா. இவரண்டை என்ன பதில் சொல்றது? சண்டைதான் போட முடியுமா? நமுட்டுச் சிரிப்பு சிரிச்சுட்டு ஜன்னல் வெளீலே பாக்கரா மாதிரி பாவ்லா செஞ்சேன். 

ட்ரெயின் சைதாப்பேட்டை டனலுக்காக கீழே இறங்கித்து. இவருக்கு பயமோ, என் கையைப் பிடிச்சிண்டர். பாவம் இருட்டு ஆகலை. அதான் நன்னா லைட் போட்டிருக்கானே? வெளீலே காட்சி போச்சு. உள்ளே இருப்பவாளைத்தான் நோட்டம் விடணும். மனுஷன் விடமாட்டாரே! 

சரீன்னு அவர் திருப்திக்குன்னு அந்த விட்டுப்ப்போன ஹவுஸ் வைஃபை நோட்டம் விட்டேன். வயசு 40 இருக்கும். சரியாப் பின்னிக்கலை. கையில் பெரீய ப்ளாஸ்டிக் பை. எக்ஸ்ரே போட்டோவெல்லாம் வச்சுப்பாளே அப்படி ஒண்ணை கெட்டியா கட்டிப் பிடிச்சுண்டு. என்னா பிர்ச்சனையோ, வெறிச்சிண்டு வெளீலே பாத்துண்டு இருந்தவள் டன்னல் வந்ததும் உக்காந்துண்டா. கண்கள் ராத்திரி தூங்கலைன்னு சொல்லித்து. உடம்பு சரியில்லையா? நந்தனத்தில் இறங்கி அப்போலோவுக்கு போராளோ? நெறுங்கிய சொந்தம் அங்கே அட்மிட்டா? முகம் அத்தனை சோகத்தை சொல்லித்து. 

அப்போதான் இவர் “ராமசுப்பன் சார்!” கையை நறுக்குன்னு கிள்ளிட்டர். “என்னவோய்?” கோபமா திரும்ப “அங்கே பாருங்கோ!” காமிக்க, கேமராக் காரன் தன் செல்போனில் எதையோ பாத்துண்டிருக்கான். “என்ன?” “அவனை கூர்ந்து பாருங்கோ எதுத்தாப்போலே நிக்கர பொம்மனாட்டிகளை அவாளுக்குத் தெரியாம போடோ பிடிக்கரான். தப்பில்லையோ. கண்டிங்கோ”. அமாம் மாதிரி பட்டது. 

வழக்கமா மெட்ரோவில் போரவா செல்ஃபீ எடுத்துப்பா பாத்திருக்கேன். முகநூலில் போட்டு நானாக்கும் இதில் போனேன்னு காமிக்க. இவன் அப்படிச் செய்யலை. பெர்மிஷன் வாங்காம மத்தவாளை எடுக்கரான். லக்ஷணமான பெண்களை. எடுத்து வச்சிண்டு என்ன செய்வான்? லக்ஷணம் இல்லாதவாளை எடுத்தா மட்டும் சரியா? 

என்ன தோணித்தோ “ஏய் மிஸ்டர்!” எழுந்து கிட்டக்கே போய் “என்ன செய்யராய்? யு கான்ட் டேக் பிக்ச்சர்ஸ் லைக் திஸ்!” போனை பிடிங்கரேன். “பாக்கலாம் என்ன செஞ்சிருக்காய்னு”. நடப்பதை கண்டுட்ட பொண்களும் இன்னும் சிலரும் எங்ககிட்டே நின்னுக்கரா. 4 படங்கள் அவாளை விதவிதமா எடுத்து வச்சிருக்கான். ஹவுஸ் வைஃப் “உடனே டிலிட் செய். இல்லேன்னா அடுத்த ஸ்டேஷணில் போலீஸில் பிடிச்சுத் தருவம்”. “சாரீ”ன்னு டிலீட் செஞ்சான். ‘வெளீலே சீனரி எடுத்தேன்’னு சப்பை கட்டு வேர. “டன்னல்லே என்னடா சீனரீ?” 

சடகொபனும் வசவில் சேர்ந்துண்டர். ஐடீ HR பொண் என்னண்டை வந்து “என்னையும் எடுத்திருக்கானா சார்?” தயங்கிண்டே கேக்கரா. “எடுத்திருந்தா டிலீட் செய்யச் சொல்லுங்க”. “சுத்தி முத்தும் என்ன நடந்திண்டு இருக்குன்னு தெரியாம பேக்கு மாதிரி இப்படி நிக்கப்பிடாது”. நான் அட்வைஸ், அவளுக்கு மூஞ்சி ஒருமாதிரி போச்சு. “அப்பா ஸ்தானத்தில் நின்னுண்டு சொன்னேன். தப்பா எடுத்துக்காதே. உன் போட்டோ இல்லை.” அழகா பவ்யமா “நன்றி”ன்னு அவள் கண்கள் சொல்ல அமரிக்கையா ஒரு சிரிப்பை உதுத்துட்டு போனா.  

ஏறிண்டவா ஒவ்வொருத்தரா நந்தனம், தேனாம்பேட்டைன்னு இறங்க நானும் சடகோபனும்தான். வண்டி DMSஐ நெறுங்க இவர் முகத்தில் ஒரு பதட்டம். சட்டைப் பையில் கையை விட்டுத் துழாவரர், எதையோ தொலைச்சுட்டா மாதிரி. “டிக்கெட் வில்லையை காணோம் சார்”. “நன்னா பாருங்கோ”. எங்கே பாக்கறது. வேஷ்டீன்னா! சட்டையில் ஒரே பை. அதிலில்லை. “ஒருவேளை நுழையற இடத்தில் சென்சர் மேலேயே வச்சுட்டு வந்துட்டேளா?” “அமாம் போலேருக்கு. இப்போ என்ன செய்ய? ஹைகோர்ட்டில் இறங்கி எப்படி வெளீலே போரது?” 

ஆத்துலே பிர்ச்சனை, இங்கேயும் பிர்ச்சனை. 

“பயப்படாதீங்கோ. டிக்கெட் வாங்காம உள்ளே வர முடியாது. நம்புவா. விட்டுடுவா”. “இல்லை சார். நீங்க வந்து சொல்லணும்”. “ஹைகோர்ட் வந்தேன்னா என்னையும் கேள்வி கேப்பா, என் டிக்கெட் LIC  வரைக்கும்தான். ஒண்ணு செய்யலாம். என்னோட இறங்கிடுங்கோ. வெளீலே போய் பஸ்ஸில் போலாம்”. விஷயத்தை சொல்லி வெளீலே வந்தோம். ஃபைன் போடலை. 

ரோட்டை கிராஸ் செஞ்சு புஸ்தகக் கடை பக்கம். “இங்கேந்து ப்ராட்வே பஸ் கிடைக்கும். கோர்ட்டுக்கு பக்கம்”. “சும்மாத்தான் டிக்கெட் வாங்கினேன். அங்கே போணம்னு இல்லை. கால் போர போக்கில் போரேன். எங்காத்துலேந்து தூரக்க” நடந்து போயிட்டர்.