கூடு

 54. கூடு (சிசீ7) #ganeshamarkalam

இப்பெல்லாம் கண்களை விட மூக்குக் கண்ணாடி முக்கியமாப் போச்சு. 2நாளா அதுவும் மாறி, கண்ணாடிக் கூடுதான். வச்ச இடத்தில் காணலை. படுத்துக்கரச்சே ஷெல்ஃபில் கூட்டில் மூக்குக் கண்ணாடிய மூடி வச்சுட்டுத்தான் தூங்குவன். ஆனா காணலை.

2 நாளா தேடிண்டு, ஆத்தில் ஒத்தாசைக்கு கூப்பிட்டுக்கலாம்னா யாருமில்லை. மூக்குக் கண்ணாடியயே கை தவறி எங்கேயாவது வச்சுட்டா தேடிப் பிடிக்க இன்னும் கஷ்டம். ஏன்னா கண் பார்வை தெளிவா இருக்காது. கண்ணாடி கைவசம் இருக்கே, கூட்டத் தேடுவதில் என்ன பிர்ச்சனை? கேப்பேள். நான் தனிக்கட்டை. எங்காம் பெரீசு. 4 பெட்ரூம், ஹால், வெராண்டானு. 2 வெராண்டா. ஒண்ணு மின்னாடி, இன்னொண்ணு பின்னாடி. முன்னாடி செருப்பு கழட்டி விட, சைக்கிள் நிறுத்தன்னு. சோபாவும், சட்டுன்னு உக்காந்துக்க. பின்னாடி வாஷிங்க் மெஷீன், இட்லி க்ரைண்டெர், சீயக்காப் போடி தூக்கு, தர்ப்பணம் செய்யர மணை இதெல்லாம் வச்சுக்க.

தனியாள்னாய்? இத்தனை எதுக்கு? வாஸ்த்தவம். இதெல்லாம் உமாவோட அமோகமா வாழ்ந்த காலத்து சமாச்சாரங்கள். நான், உமா, 2 பசங்க, 1 பொண் சேர்ந்து இருக்க வேணும்னு ஆசையா கட்டி, சாமான்கள் சேர்த்தது. இப்போ குழந்தைகள்லாம் செட்டில் ஆகி சிதறிப்போக, உமா மட்டும் மதுர மீனாக்ஷி புலாவா அனுபிச்சான்னு சொல்லாம கொள்ளாம கிளம்பினப்பரம் இதெல்லாம் வீணா கிடப்பது புரியரது. என்ன செய்ய? எனக்கு மட்டும்னு 2 ரூம் வச்சிண்டு சொச்ச வீட்ட இடிச்சுத் தள்ளவா முடியும்? இல்லை க்ரைண்டர் இன்னும் இத்யாதி சமாச்சாரங்களை தூக்கிக் கொடுத்துடுவாளா? அப்படியே வச்சபடி இருக்கு. சும்மா கிடக்குன்னும் சொல்ல முடியலை.

க்ரைண்டர் கிட்டே போனா அதை சாய்ச்சு பிடிச்சிண்டு கடைசீ விழுது உளூந்து போட்டு அரைச்சதை வழிச்சு எடுத்து பெரீய பாத்திரத்தின் விளீம்பில் தன் உள்ளங்கையை உமா தேய்ச்சுக்கராப் போலவே பிரமை. சைக்கிள் கிட்டே போனா திரும்பவும் உமா. அதை பளபளன்னு துடச்சு வச்சிண்டிருக்காப்போல். “ரோட்டில் சாணி கிடந்துதுன்னா அதில் சக்கரம் ஏறாம தள்ளீ ஓட்டிண்டு போகத் தெரியாது மனுஷணுக்கு?” ஓவ்வொரு ரூமும் ஐடமும் உமாவ ஞாபகப் படுத்திண்டு. அதுக்குத்தான் அப்பப்ப வாசப் படீல உக்காந்துப்பேன்.

கொல்ல வராண்டா கட்டரப்போ அப்பா சொன்னர், “சித்தே பெரீசா கட்டு, என்னைக்காவது ஆசைப் பட்டாயான்னா ஒரு பசுமாடு வாங்கிக் கட்டிக்கலாம். நிழலா மழையில் நனையாம உள்ளேயே”. உமா “அது சரி மாமா உங்க புள்ளை ஒண்ணும் செய்யமாட்டார், நாந்தான் அதை குளிப்பாட்டி, சாணி போட்டுதுன்னா வழிச்சு சுத்தம் செய்யணும்”. ஊருக்கு வெளீல பிளாட் வாங்கி விடு கட்டிண்டு வரப்போ மாடு வச்சுக்க ஆசை துளீர்விட்டது உண்மை. செயல் படுத்தலை. அக்கம் பக்கத்திலும் வீடுகள் வந்திட அதைப் பத்தி யோசிக்காமலே. அப்பாவே விளையாட்டுக்கு சொல்லியிருப்பார்னு. மாடு கட்டவேண்டிய இடத்தில் வாஷிங்க் மெஷீன். அதுவும் மாட்டை குளிப்பாட்டினா எத்தனை தண்ணீ சிலவாகுமோ அத்தனை கவுத்தது. பால் தரலை, பதிலா வெள்ளையா சோப்புநுரை வெளீல பாயும்.

இப்ப இதெல்லாம் மேட்டரில்லை. கூட்டைக் காணம். ஒவ்வொரு ரூமா, ஷெல்ஃபா தேடிண்டு வரலாம்னு வரேன். வாச வரைக்கும். குப்பைக் கூடையில் போட்டமோன்னு அதையும் கையவிட்டு அலசிப் பாத்தாச்சு. கிடெச்சுடும்னு நம்பிக்கை. தினம் தூங்கி எழுந்ததும் பல் தேய்ச்சு காபிய குடிச்சுட்டு கண்ணாடிக் கூட்ட தேடலாம். பொழுது போகும். ஆனா பாருங்கோ மத்தியானம் சித்தே அக்கடான்னு ஹாலில் தரைலேயே பாயப் போட்டுண்டு உடம்பை நீட்டினா அந்தண்டை பெட்ரூம் கதவு தொறந்திருந்ததோன்னோ அது வழியா பாக்கரச்சே கட்டிலுக்கு அடீல சிவப்பா ஒரு டப்பா. படவா, அங்கேயா ஒளிஞ்சிண்டிருக்காய்? கட்டிலுக்கு பக்கத்தில் தரையில் வச்சது கார்த்தாலே பெருக்கரச்சே துடப்பக் கட்டை பட்டு அடீலே தள்ளீப் போய். பெட்ரூமுக்குப் போய் தரையில் சாய்ஞ்சு படுத்துண்டு கைய நீட்டி எம்பி எடுத்துக்கரேன்.

அப்பாடா! 3 நாளா தேடியாறது. உமா இருந்திருந்தா சட்டுன்னு தேடி இந்தாங்கோன்னு தந்திருப்பள்.

படுத்துக்கரச்சே என் கண்ணாடியும் சமுத்தாய் தன் கூட்டுக்குள் போனதும்தான் திருப்தி. ஆனா பாருங்கோ தூக்கமே வரலை. கண்ணாடிக்கு கூடு மாதிரி எனக்கு இந்த வீடு ஆயிட்டாப் போலவும் அதுக்குள் நிறைஞ்சு கிடக்கும் நியாபகங்கள் அலை அலையா மனசில் வந்திண்டு. எப்படி தூக்கம் வருமாம்? உங்களுக்கு வரும்?

கடைக்குட்டி ரம்யா கொல்கத்தாவில். அவளுக்கு ஃபாரீன் போகலையேன்னு குறை. மாப்பிள்ளைக்கு சாமர்த்தியம் பத்தலைன்னு போனில் அரட்டுவள். நல்ல உத்யோகத்தில் கை நிறைய சம்பாதிச்சிண்டு இருக்கர். இவளோட படிச்சவா சிங்கப்பூரிலேயும், பேரிஸிலேயும், யூஎஸ்ஸுலேயும் கானடாவுலேயுமா. “நான் மட்டும் கொல்கத்தாவா!” வேதனை. ஆனா பொறந்து வளர்ந்து ஆளாகி, கல்யாணம்னு பண்ணிண்டு பல பண்டிகைகள் கொண்டாடி மகிழ்ந்த இந்த வீட்டுப் பக்கம் வரதில்லை. “அங்கே போரடிக்கரதுப்பா. நான் வரலை. நீ இங்கே வந்து எங்களோட 10நா இருந்துட்டுப் போ”.

பெரியவன் ராகவன் ந்யூஜெர்சீல. அங்கேயே நம்பூர் பொண்ணாப் பாத்து பண்ணிண்டுட்டான். எங்க சம்மதத்தோடத்தான். 3 வருஷத்துக்கு ஒருக்கா வருவன். சுகன்யா அமேரிகன் ஸ்லேங்கில் பெசுவள். சமுத்து. இவன் கருப்பு. அவள் அழகுக்கு இவனைப் பிடிச்சி பண்ணிண்டிருக்கான்னு ஃபீல் ஆகும். சின்னவன் சுரேஷ் சிங்கப்பூரில் இருந்தவன் இப்ப ஹாங்காங். DBSஇல் எக்ஸிக்யூடிவ். 2வருஷமாச்சு கல்யாணம் செஞ்சிண்டு. கும்மோணத்தில் பால்ய ஸ்நேகிதன் பொண். இவன் கல்யாணத்தை பாக்க உமா இல்லை. பெரியவனாவது வந்துண்டு போயிண்டு, வாட்ஸப் காலில், இவன் பேச்சு மூச்சே இருக்காது. இவன் சமாச்சாரம் சின்ன மாட்டுப் பொண் அவள் அப்பாவண்டை சொல்லி அவர் மூலமா எனக்கு வரும். எப்படியோ சௌக்கியமா இருந்தா சரீ, கண்டுக்கலை.

இவாளுக்காக பாத்துப் பாத்து கட்டின வீட்டில் நா மட்டும். பறவையெல்லாம் முட்டை போட்டு பொரிச்சு குஞ்சு வந்து அது பறந்து போனதும் அதுகளும் பறந்து போயிடுமாம். முட்டையிடன்னு ஆசையா கஷ்டப்பட்டு லோல்பட்டு இன்ன பிற விஷ ஜந்துக்கள்ளெந்து அந்த 3 மாசங்களுக்கு தங்களையும் முட்டையையும் காப்பாத்திக்கன்னு கட்டின கூட்டை அம்போன்னு விட்டூட்டு. பயன்பாடு முடிஞ்சதும் கலாஸ். நின்னு பாத்து ஒரு சொட்டு கண்ணீர் விடாமல். ஆனா நாம?

பின் வராண்டா கதவுக்கு பின்னாடி சாத்தி வச்சிருக்கும் துடப்பக்கட்டைலேந்து முன் வராண்டாவில் செருப்பு டப்பாக்குள் இருக்கும் காதறுந்த செருப்பு முதக்கொண்டு சென்டிமென்ட், கண்ணில் நீர வரவழைச்சிண்டு. நினைச்சுப்பேன் வீட்டை வித்துத் தொலைச்சுட்டு ஏதாவது அப்பார்ட்மென்டில், பக்கத்தில ஆஸ்பத்ரீ இருக்காப்போல் போயிடலாமான்னு. எங்காத்தை சுத்தி நிறைய வீடுகளாயிட்டாலும் எல்லாத்துலேயும் வயோதிகர்களே. என்னோட பழகிண்டு என்னோடவே மனை வாங்கி கட்டடம் கட்டிண்டு வந்தவா சொல்பம், புதுசா குடிவந்தவா, ஓனர் மாறிப்போய். யாரையும் தெரியல.

இங்கே என்னன்னு வச்சிருக்கு? உமாவோட ஞாபகங்களைத் தவிர? அதுவே இங்கேந்து போப்பிடாதுன்னு பிடிச்சு வச்சிண்டுடுத்தோ? குருவி மாதிரி சிறுகச் சிறுக காசு சேர்த்து பத்தாதுக்கு லோன் போட்டு நானும் அதே குருவிபோல் முட்டை போட்டு குஞ்சு பொரிக்கன்னு இந்த வீட்டை ஒரு கூடு மாதிரி கட்டீட்டு இப்போ இதே கூடு எனக்கு ஒரு விரும்பி ஏத்துண்டுட்ட விட்டுட முடியாத சிறையாப் போனதுதான் ஆச்சர்யம்.

கார்த்தாலே எப்பவும்போல் எழுந்து ஆக வேண்டியதை பாத்து, குளிக்கப் போலாமான்னு யோசிக்கரப்போ கோபாலன் வரர். 4வீடு தள்ளி. ஸ்நேகிதர். என் குழந்தைகளோட அவரோடதும் வளர்ந்தா. ஒரு வித்யாசம். அவர் கடைசீ பையன் சுதர்ஷன் படிப்பு வரலை, இத்தையும் அத்தையும் செஞ்சுண்டு இவரோடவே. மாட்டுப்பொண் LIC ஏஜன்ஸி வச்சிருக்கா. கோபாலன் ஆத்துக்காரிக்கு ஷுகர், மூட்டுக் கால்னு ஒரு லிஸ்ட் சொல்லுவான். கார்த்தாலே வரான்னா விஷயம் இருக்கணும். “வாடா, எங்க ஆளையே காணம், காபி போடட்டுமா?” “அதெல்லாம் வேண்டாம். பார்க்குக்கு போரேன், கூட வாயேன்”. சரீன்னு ஆத்தை பூட்டிண்டு கிளம்பரேன்

எங்கள் நகர் நல சங்கத்துக்கு சொந்தமான நிலத்தை அரசாங்கத்துக்கு லீஸில் கொடுத்து பார்க் மெயின்டெயின் செய்யரா. நன்னா பண்ணியிருக்கா. 8 போடரத்துக்குன்னு ஒரு இடம். அதில் 20 எட்டு போட்டான் கோபாலன். அப்பரம் பென்சில் பக்கத்தில் உக்காந்துண்டான். மூச்சு வாங்கித்து. “கொலஸ்ட்ராலில் ரெண்டு இருக்காமே நல்ல கொலஸ்ட்ரால், கெட்ட கொலஸ்ட்ரால்? எதுன்னு தெரியலை மூச்சு வாங்கரது.” “மூட்டு உபாதைக்கு இது தேவலை.” கமென்ட் அடிக்கரேன். நிச்சயம் இதைப் பத்தி பெச வரலை. பாப்பம், அவனாவே “உன்னண்டை ஒண்ணு கேக்கணும், நீதான் சரியா அட்வைஸ் செய்வாய்.” அப்ப ஏதோ பெரீய மேட்டர்.

“ஆத்தில் வாக்குவாதம்”. “என்னத்துக்கு?” “சுதர்ஷண்கு சுயமா தொழில் ஆரம்பிக்க பணம் வேணுமாம். என் வீட்டை அடமானமோ இல்லை வித்தோ பணம் புரட்டித் தர முடியுமான்னு. அவனுக்குத் தோதா மாமியும் பேசரா. மாட்டுப்பொண் வரப்போர பணத்தை என்ன செய்யப்போரான்னு விளக்கினா.” “உன் பொண் இருக்காளே, அவ சம்மதிக்கணுமே?” “அக்காக்கு பாத்யதை இல்லைங்கரான் பிள்ளை. வக்கீல விசாரிச்சுட்டானாம். வீட்டை அடகு வைக்கலாம். இவனால் திருப்ப முடியலைன்னா தெருவுக்கு வந்துடுவமே? வித்தாலும் அதே கதி. நீதான் வழி சொல்லேன்”.

“இரு ரெண்டு 8 போட்டூட்டு வரேன். யோசிப்பம்”. எழுந்து போரேன். தலை சுத்தீத்து. என்ன கருமாந்திரமோ இதை ஏன் எல்லாரும் பொடரா? ஆனா கோபாலன் பிர்ச்சனைக்கு தெளிவா யோசிக்க முடிஞ்சது.

“பையன் தொழில் செய்யணும்னா பேஷா செய்யட்டும். அரசாங்கம் நிறைய உதவி செய்யரா. பேங்கில் பணம் தருவா. இவன் அங்கே போய் கேக்கணும். அவாளுக்கு திருப்பிக் தரணும், உனக்கு தரேண்டாம். நன்னா புரிஞ்சி வச்சிருக்கான். ஜாக்கிரதை. அதாவது இப்பவே நீ கொடுக்கப்போர பணம் மூழ்க வாய்ப்பு தெரியரது. ரெண்டாவது நீ வித்தேன்னா பாதி உன் பொண்ணுக்கு தரணும். அவள் கையெழுத்தில்லாம விக்க முடியாது. அவள் என்ன பாவம் செஞ்சா உன் சொத்தில் தன் பங்கை விட்டுத் தர? அவளை வஞ்சித்தாயானால் மஹா பாபம். அது கிடக்கட்டும். நன்னா வாழ்ந்து கொண்டாடின வீடு உன்னோடது. என் கண் முன்னாடி பல விசேஷங்களை அங்கேதான் நடந்தினாய். உசுரோட இருக்கப்பவே எப்படி தூக்கிக் கொடுக்க? அவசரப்படாதே”.

“எனக்கு இதில் கொஞ்சம் கூட விருப்பமில்லை. மாமி என்ன சொல்ரான்னா இந்த சிமென்டும் கல்லும் கட்டீண்டு என்ன செய்யப் போரேள், எப்ப இருந்தாலும் இவாளுக்குத்தான், அதை இப்பவே கொடுத்து ஒத்தாசை செஞ்சா என்னனு”. “இப்படித்தான் விதவிதமா பினாத்துவா. கடைசீலே உன் இஷ்டம்னுட்டு அந்தண்டை போய் மூக்கப் பிழிவா. ஜாக்கிரதை. நினச்சதை சாதிக்காம விடமாட்டா”. பேசிண்டே இருக்கேன் லேசா நெஞ்சை வலிக்கராப்புல படவே “கோபாலா, ஆத்துக்கு போலாம். படுத்துக்கணும்போல இருக்கு.” “என்ன பண்ரது, டாக்டர்கிட்டே போவமா?” “அதெல்லாம் வேண்டாம்”.

வலிச்சது வாயுத் தொல்லை இல்லைன்னு தெரியும். பாப்பம். சாயங்காலத்துக்குள் இன்னொருக்கா பண்ணித்துன்னா அட்மிட் ஆகிடலாம்னு. ஆனா நல்லவேளை அப்படி ஆலை. ஒண்ணு மட்டும் நன்னா விளங்கித்து.

கண்ணாடி முன்னாடி நின்னுண்டு என்னையே பாத்துக்கரேன். பனியனை கழட்டீட்டு. கண்முன்னாடி கண்கூடாத் தெரிஞ்சது இன்னொரு கூடு. எலும்பும் தோலுமா. பூணலை ஒதுக்கிப் பிடிச்சிண்டு எந்த பொசிஷணில் ஒய்யாரம நின்னாலும் ஒரே மாதிரித்தான் இருக்கு. இதுவும் ஒரு கூடு. வாடகைக்கு எடுத்துண்டு வந்தமா? ஆனா அதீத சொந்தம் கொண்டாடிண்டிருக்கம்.

கூடவே வச்சுப்பமான்னா? இதையும் ஒருநா விட்டூட்டுப் போகத்தான் போரம். எப்போன்னும் விட்டுட்டப்பரம் போக்கிடம் எதுன்னும் தெரியல.