ஏமாத்துக்காரன்

 52. ஏமாத்துக்காரன் (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

ஸ்மார்ட் போன் வாங்கி 3 வருஷம் ஆச்சு. சோஷியல் மீடியாவில் பூந்து விளையாடிடணும்னு. முகநூல், ட்விட்டர் தவிர, இன்ஸ்டாகிராம், டிண்டெர்னு ஒண்ணையும் விடலை. பல டேடிங்க் சைட்களில் ரைட் ராயலா வலம் வரேன். 

இப்போ வேலை பாக்கும் இடத்திலேயும் மின்னாடி அண்ணா யுனிவெர்சிடீலே படிக்கரப்பவும் கேர்ள் ஃப்ரெண்ட்ஸ் கிடையாது. இப்போ ஒரு டஜன். வெவ்வேற ஸ்டேஜில் பரிமாணங்களில். ஒருத்தியையாவது மடிச்சுடணும்னு ஆசை. 

பெண்களுக்கு நமக்கு இருக்கும் எல்லா அபிலாஷைகளும் உண்டு. ஆனா அதையெல்லாம் நிறைவேத்திக்க தயங்குவா. நிறைவேத்திக்கன்னு கிளம்பினா பாதிக்கப் படப்போறது அவாதான். அதுனாலேயே ஜாக்கிரதையா இருக்க கத்துண்டிருக்கா. “ஆனா அந்த ஜாக்கிரதை பூஞ்சையானது. ஈஸியா அதை நகத்தி வச்சுட நாம அவாளை கன்வின்ஸ் செஞ்சுடலாம். சிலருக்கு நாளாகும், சிலர் சீக்கிரமே நம்ம வசப்படுவா”. 

நண்பன் சுதாகரன் ஒருநா சொன்னான். “ராம்குமார், மடிக்க முடியாத பெண்களே உலகத்தில் இல்லைடா.” மடிக்கறதுன்னா என்னன்னு சொல்லித் தந்தான்.  

வேடிக்கை என்னன்னா, ஆண்களிடம் பெண்கள் ஏமாறுகிரார்களா இல்லை நாம அவாகிட்டே ஏமாறுகிரோமான்னு தலை சுத்தும். யுகம் யுகமா நடந்திண்டு வரும் விளையாட்டு. பகவானோட சிருஷ்டியில் ஒரு அற்புதம். இதில் பெரீய பாலிடிக்ஸே அடக்கம். செக்ஷுவல் பாலிடிக்ஸ். பெண்களை வசப் படுத்த முதலில் அவாளுக்கு எதுமேல் கரிசனம், எந்தெந்த விஷயங்களில் நம்பிக்கை வச்சிருக்கான்னு கண்டுபிடிக்கணும். உடனே என்ன செஞ்சா அவாளை நம் வழிக்கு கொண்டு வரலாம்னு புரிஞ்சிடும். 

இந்தக் காலத்தில் ஆண்களும் பெண்களும் சேர்ந்து பழக, நெறுங்கிக்கன்னு ஆப்பர்ச்யூனிடி கொட்டிக் கிடக்கு. நமக்கு சமமா வெளியுலகத்தில் அவாளும் நிரம்பி வழியரச்சே எங்கே பாத்தாலும் பெண்கள் நிரம்பிய உலகமாப் போச்சு. ரயிலில், பஸ்ஸில், அலுவலகத்தில். எங்கே பார்த்தாலும். காருக்கு பெட்ரோல் போடர பங்க்கில் எல்லாரும் பெண்கள். வித்யாசமே இல்லை. பெண்கள் மட்டும் வேலை பாக்கும் வங்கி, பெண்களே நிரம்பிய தொழிற்சாலைகள். ஆட்டோ டு ஃபைட்டர் பிளேன் ஓட்டரா. நாஸாவைவிட இஸ்ரோவில் பெண் சயின்டிஸ்ட் ஜாஸ்த்தி. சினிமாவுலே காமிச்சான். 

சோஷியல் மீடியாவுலே ஆட்டம் ஆரம்பிக்கர வரைக்கும் எனக்கு பெண் சவகாசம் கிடைக்கலை. “உனக்கு மச்சமே இல்லைடா!” சுதாகர் சொன்னான். மச்சமில்லாதவா காஞ்சு கருகிப் போயிட வேண்டியதுதானா? பிடாது. நேரில் பெசி கடலை பொட்டு வசியம் செய்ய தயங்கரவா சோஷியல் மீடியாவுலே ஜெயிக்க ஆரம்பிச்சுட்டா. பெண்களும் தனக்கு பிடிச்ச கந்தர்வர்களை கண்டுபிடிச்சு பழக, அனுபவங்களை, ரகஸியங்களை பரிமாறிக் கொள்ள ப்ளாட்ஃபார்ம் கிட்டித்துன்னு வச்சுக்கணும். அவாளும் தெகிரியமா இதில் வரச்சே நாம அதை பயன் படுத்திக்கணும். சொன்னா மாதிரி ஸ்டேஜ் பை ஸ்டேஜ் காயை நகர்த்தினா வெற்றி நிச்சயம். 

என்ன ஒண்ணு நிறைய ஃபேக் ஐடீ இருக்கு. தட்டுத் தடுமாறி முன்னேறினேன்னு வச்சுக்கலாம். 

அன்னைக்கு முகநூல் மெசெஞ்சரில் ஒரு யுவதியை ப்ரொஃபைல் பிக்சர் பாத்துட்டு “ஹாய்” போட்டேன். உனக்கு தெரிந்தவளான்னா மட்டும் “ஹாய்” போடுன்னு வார்ன் செஞ்சது. தெரிஞ்சுக்கப் போரவன்டான்னு கருவிண்டு சென்ட் பட்டனை அமுக்கினேன். பதிலே இல்லை.  சுமதி படத்தில் கொள்ளை அழகு. இது நிஜமாவே பெண்ணாவும் போடோ அவளோடதாவே இருக்கணும்னு வேண்டிண்டேன். சாட்டில் பதில் வரலயே தவிர ஃப்ரெண்ட் ரெக்வெஸ்ட் வந்ததே. உடனே கன்ஃபெர்ம் செஞ்சேன். 

அப்புரம் சாட்டில் வழக்கமா செய்யரா மாதிரி “இன்னார்தான் நான், நீங்க?” இருவரும் அதி முக்கிய தகவல்களை பரிமாறிண்டோம். “எப்போ மீட் செய்யலாம்?” நான் கேக்க அவளோ “சனிக்கிழமை லண்டன்லேந்து சென்னை வரேன், வந்ததும் மீட் செய்யலாம்.” ‘அட’ன்னு பட்டது. 

லண்டனுக்கு ஏன் போனா? பணக்கார அப்பாவோ? அடிக்கடி போவாளோ? இல்லை வேலை செய்யர இடத்தில் ஆன்சைட்டோ? பலவிதமா என் மனசை சமாதானப் படுத்திண்டேன். அடுத்த தடவை சாட் செய்யரச்சே நாமளும் ஏதாவது சொல்லி இம்ப்ரெஸ் செஞ்சுடணும். அடுத்த மாசம் டெட்ராயிட் போரேன்னு சொல்லிடலாமா? 

இப்படி சாட் பண்ற அளவுக்கு வந்துட்டா அது ஒரு ஸ்டேஜ். பலரொட நான் இந்த ஸ்டேஜை தாண்டலை. சுமதி இன்னும் கொஞ்சம் வருவான்னு பட்டது. என்னமோ யார் மேலேயும் வராத ஈர்ப்பு வந்தாப்போல். அடுத்த ஸ்டேஜ் சாட்டிலேயே இன்னும் விவரங்கள் வெரிஃபை செஞ்சுப்பதை சொல்லுவேன். அதாவது சொல்வது எல்லாம் உண்மை, வேணும்னா கேட்டுப் பாருங்கிற ஸ்டேஜ். காபீ சாப்பிட மீட் செஞ்சுட்டா அதாவது போடோவும் நிஜ ஆளும் ஒண்ணுதான் ஃபேக் ஐடீ இல்லைன்னு தெரிஞ்சதும் சந்தோஷம் வருமே அது 3ஆவது ஸ்டேஜ். அதுக்கப்புரம் லாங்க் ட்ரைவ் போவது, மல்டிப்ளேக்ஸில் இருட்டில் பக்கத்து பக்கத்து சீட்டில் கைரெஸ்ட்டை தூக்கி வச்சிண்டு இடுப்பை உரசிண்டு சினிமா பார்ப்பதுன்னு. அதுக்கப்புரம் கூப்பிட்ட இடத்துக்கு போவது சிநேகிதாளோட இல்லை தனியான்னு. அதுக்கப்புரம் மனசில் தோணினதை செஞ்சு பாத்துடறதுன்னு. 

எனெக்கென்னமோ இந்த சுமதி கிட்டே ஸ்டேஜ் பை ஸ்டேஜ்ஜுன்னு ஒரு மாமாங்கம் இழுத்துண்டு போக இஷ்டமில்லை. சட்டுன்னு மடியணும் அதில்தான் என் சாமர்த்தியம். என்னென்ன செஞ்சா சரிவரும்னு ராப்பகலா யோசிக்க ஆரம்பிச்சேன். அவள் சென்னைக்கு வர இன்னும் ரெண்டுநா இருக்கே! பிளானிங் எப்போவும் தோதுப்படும். 

ஞாயித்துக்கிழமை கார்த்தால மெசெஞ்சரில் வந்தா. “வாட்ஸப்பிலே வா.” நம்பர் கொடுத்தா. அவள் அப்பா பெரீய பிஸினெஸ் மேனாம். SRMஇல் படிக்கராளாம். வெகேஷனில் ஐரோப்பா அனுப்பி வைப்பாராம். “அதான் போயிட்டு வந்தேன். அங்கே உன் ஞாபகமாவே இருந்தது”. “ஆஹா”ன்னு பட்டது. “உன்னைப் பத்தி ஒண்ணுமே விவரம் சொல்லலை, சாயங்காலம் காபீ ஷப்பில் மீட் செய்யலாமா?” “எந்த இடம்?” “நுங்கம்பாக்கம் பார்க் ரூஃப் டாப் வந்துடு”.  

சுமதி நேரில் அத்தனை அழகு. டீசென்ட்டா ட்ரெஸ், ட்ரெடிஷணல் லுக்கோட அவளைப் பார்த்ததும் நிஜமா கனவான்னு அழுத்திக் கிள்ளிண்டேன். என்னைப் பாத்ததும் எழுந்து நுணிக்காலில் நின்னுண்டு ஹக் பண்ணி கன்னத்துக்கு பக்கத்தில் காதை வச்சு “இச்”சுன்னு சத்தம் எழுப்ப அடுத்த 3 நிமிடங்கள் தலை பம்பரமா சுத்தித்து. நானும் சளைக்காம அவள் அழகுக்கு காம்ப்ளிமென்ட் தந்துட்டு நுணி நாக்கு ஆங்கிலத்தில் ஆர்டர் செஞ்சேன். 

“எனக்கு பசிக்கறது ராம்”.  ஃபர்ஸ்ட் டேட், பில் நாமதான் தரணும்.  இல்லைன்னா அசிங்கப் படுவோம். இந்த இடத்தில் நன்னாவே பில் போடுவன். கார்ட் இருந்தது. “உன்னைப் பத்திச் சொல்லு” 

என்ன தோணித்தோ நான் 3 கோடி இன்வெஸ்ட் செஞ்சு ஸ்டார்டப் நடத்துவதாயும் 12 பேர் வேலை பாப்பதாயும் பொய் சொன்னேன். இந்தியன் பேங்கில் குமாஸ்த்தான்னோ சைடில் LIC பாலிசி விக்கரேன்னு சொன்னா கதை இங்கேயே முடிஞ்சிடும். அப்புரம் ஸ்டேஜ் பை ஸ்டேஜ் என்னத்த? ஆச்சர்யப்பட்டா. 

அம்மாகிட்டேந்து போன். ‘வரச்சே காப்பிப்பொடி வாங்கிண்டு வா’ன்னு. சொல்லியிருந்தா. அதை ஞாபகப்படுத்துவா. எடுக்கலை. திரும்பவும் அடிக்க, “எடுத்துப் பேசு.” சுமதி பெர்மிஷன் தர குசு குசுன்னு பேச்சிட்டு வச்சுட்டேன். காபிப்பொடீ கூட முள்ளங்கி கிடெச்சா கால் கிலோ வேணுமாம். 

“என்ன போன், யார் லைனில்?” “அடுத்த வாரம் கோவாவில் இன்வெஸ்டர் மீட் இருக்கு. ஏற்பாடுகளை செஞ்சுட்டதா என் செக்ரடெரி சொல்ரா”. அண்டப் புளுகு. இயல்பா வந்ததே. “ஓ கோவாவா? என்னையும் அழைச்சிண்டு போவியா?” இன்னஸன்டா கேட்டா. “கூட நீ வரீயானா போலாமே”. “ஆனா எல்லா சிலவையும் நீதான் ஏத்துக்கணும். ஐ டோன்ட் விஷ் டு இம்போஸ் ஆன் மை டாட். இது நம்ப முத அவுட்டிங்க் ராம் அதான்”. 

மனசு படபடன்னு கேல்குலேஷன் செய்ய டோட்டலா என்ன சிலவாகும்னு யொசிக்காம “சரீ”ன்னுட்டேன். 

கோவாவுக்கு நடந்தா போக முடியும்? பெங்களூரு வழியா கோவா ஃப்ளைட். கெனில்வொர்த் ஹோட்டலில் ரூம். ஒரு ரூமா இல்லை ரெண்டான்னு மனசு அடிச்சிண்டது. இத்தனை சிலவு செய்யரோம், ஒரே ரூமாத்தான் எடுக்கணும் இல்லைன்னா பைசா வசூல் எப்படி? அவள் என்ன நினைப்பா? என்னைக் கேக்காம எப்படி செஞ்சாய்னு திட்டினா? கேட்டாலும் அசிங்கமாச்சே! சரி ரெண்டா புக் செஞ்சிண்டு போர வழீலே இவள் மனசில் என்னன்னு தெரிஞ்சுக்கலாம். 

பிளேனில் தோளில் சாஞ்சிண்டா. அப்போ ஒரே ரூமில் தங்கலாம்னு பட்டது. சித்தே கழிச்சு “எனக்கு சில சமயம் ஆண்கள்னாலே வெறுப்பா இருக்கு ராம்”. அப்போ தனித்தனி ரூம்தான்னு தோணிடுத்து. “ஆண்களை ஏன் வெறுக்கணும்?” “அதுக்கில்லை. சிலர் எங்கிட்டே நான் ஈஸியான பொண்ணுன்னு நினெச்சுண்டு நடந்துக்க முயற்சிப்பா. அப்போ அப்படித் தோணும். நீ அப்படி இல்லை ராம். எனக்கு உங்கிட்டே நிறைய பிடிச்சிருக்கு”. அப்போ ஒரே ரூம் ஆனா ரெண்டு தனித்தனி பெட்னு பட்டது. இப்படி பதட்டத்தோட மனசு அலை பாஞ்சிண்டு வர கோவாவில் பிளேன் சக்கரம் தரையில் பட்டதும்தான் தெரிஞ்சது வந்து சேர்ந்துட்டோம்னு. 

ரிசெப்ஷணில் அவளே “கேன் யூ ப்ரொவைட் டூ அட்ஜஸென்ட் ரூம்ஸ் வித் அ கனெக்டிங் டோர்.” தந்தான். இது ரெண்டும் கெட்டானா தோணித்து. கதவுன்னதும் மனசு லெசாச்சு ஆனா தாப்பா அவள் ரூம் பக்கமா அமைஞ்சதாலே திரும்பவும் கனத்துப் போச்சு. 

செக்கின் பண்ணிண்டதும் ட்ராலீப் பெட்டியை தன் ரூமில் வச்சுட்டு சுவாதீனமா கதவைத் தொறந்துண்டு வந்துட்டா. “ராம், இது தொறந்தே இருக்கட்டும், நம்பிக்கை இல்லாமலா உங்கூட வந்தேன்?” குண்டைத் தூக்கிப் பொட்டா. அதாவது கண் எதிரே இருப்பாளாம், ஆனா நான் தள்ளீயிருக்கணுமாம். தலையாட்டி ஆமோதிச்சேன். 

ரூம் வாடகை 4780 ஒரு ரூமுக்கு. வெல்கம் ட்ரிங்க்ஸ்னு ஒரு பெரீய வைன் பாட்டில்.

டின்னர் சாப்டரச்சே “உன் இன்வெஸ்டரெல்லாம் எப்போ வருவா?” ஐயோ! அதை மறந்துட்டோமே! இப்போ அதுக்கு எங்கேன்னு போக? “நாளைக்கு மத்தியானம். அதுக்குள் நாம தனியா கோவாவின் எழிலை பருகலாம்”. “குட் தாட்”. சாப்பிட்டதும் “உன் ரூமுக்கு வரட்டுமா பெசிண்டிருக்கலாம்?”. அதானே எனக்கும் வேணும்! வந்தோம். 

இதோ வரேன்னு ரூமுக்குப் போய் ட்ரெஸ் செஞ்ச் பண்ணிண்டு வந்தா. ஷார்ட்ஸ், மெல்லிய டீஷெர்ட். உடம்பு கலரில் உள்ளாடையா இல்லை ஒண்ணும் போட்டுக்கலையான்னு சந்தேகம் வந்தது. வந்தவள் “இன்னைக்கு உனக்கு வச்சிருக்கும் காம்ப்ளிமென்ட்ரி வைனை காலி செய்யலாம், நாளைக்கு என் ரூமில் இருப்பதை. ஓகேவா?” சரீங்கறத்துக்குள் எடுத்து லாவகமா அதுக்குன்னே வச்சிருந்ததை வச்சு திறந்து ரெண்டு கிளாஸில் ஊத்த ‘பழம் நழுவி பாலில் அதுவும் சீக்கிரம் நழுவி வாயில் விழும்டா, ராம்குமார் உனக்கு உடம்பு பூரா மச்சம்” சொல்லிண்டேன். 

ரெண்டு கிளாஸ் ஆனதும் அவளுக்கும் சரி எனக்கும் சரி ரூம் மங்கலாப் போனது. ஜன்னல் வழியா தூரக்க கோவாவின் பிரசித்தி பெற்ற ஒரு பீச். நிலவு வெளிச்சத்தில் அலைகள் மேலே வெள்ளையா நுரை. அதை பாத்துண்டே அடுத்த ஸ்டேஜுக்கு மூவை எப்படி எடுப்பதுன்னு யோசிக்கரச்சே பின்னாடிலேந்து என்னை இறுக்க கட்டிண்ட சுமதி “இந்தா இதான் லாஸ்ட் கிளாஸ். பாட்டில் காலீ.” முகத்துக்கு நேரே நீட்ட அதையும் குடிச்சுத் தீர்த்தேன். 

முழிச்சப்போ காலை மணி 9. அப்போ மேட்டரெல்லாம்? முடிஞ்சடுத்தா? “என்னடா? என்ன யோசனை? கேட்டது எதுத்தாப்போலே ஒரு பொண், சுமதி வயசுதான் இருக்கும் ஆனா கருப்பு. 

முறட்டு சாரீரத்தில் கேக்கரா. “உங்க வீட்டுக்கு போன் போட்டாச்சு. உங்கப்பாவை 10 லக்ஷம் கொடுத்தா உண்னை விட்டுடறதா சொல்லியிருக்கோம்”. பின்னாடிலேந்து சுமதி வரா. என் வெளிறிப் போன முகத்தை பாத்து சிரிச்சிண்டே.  ரூமே ஆடராப்போல் உணர்ச்சி. 

அப்புரமாத்தான் தெரிஞ்சது நாங்க இருந்தது ஒரு போட்டில். நடுக்கடலில்.