ஒரு குடம் தண்ணீர்

57. ஒரு குடம் தண்ணீர் (சிறுகதை சீசன் 5) #ganeshamarkalam

பொம்னாபாடி எங்கூர். அங்கே என்ன இருக்கு? ஒண்ணுமில்லை. வானம் பாத்த பூமி. இப்போ ரெண்டு வருஷமா மேலே பாத்து பிரயோசனமில்லை. வரட்சி. அரசாங்கம் என்ன செய்யுது? அதிகாரி வந்தாய்ங்க வெந்து வேதனையா ஒடிப் போனானுவ. சுத்து வட்டத்தில் இந்த பெரம்பலூர் ஏரியாவுலே சொட்டுத் தண்ணி இல்லை.

“இங்கேந்து 6 கிமீ தள்ளீ ஒரு பண்ணை. போர் போட்டு தண்ணீர் கிடைக்குது. “குடத்த தூக்கிகிட்டு போனா 2 குடம் தண்ணீர் கொடுக்கராகளாம், மவராசனுவ!” அருக்காணி சொல்லிச்சு. இன்னைக்கு அவகூட போலாம்னு. போக ஒரு மணி நேரம், வர ஒண்ணு. போய்ட்டு வந்தா ரெண்டு பேருக்கு ரெண்டு நாளைக்கு தாகத்துக்கு ஆச்சுது. மத்ததுக்கெல்லாம்? மூடிக்கிட்டு இருப்பம்.

“எல்லாரும் அங்கே போய் குடத்தை வச்சுகிட்டு நின்னா அவுகளும் என்னத்தை செய்வாக?” கேட்டேன். “இது வரைக்கும் யாரையும் வராதேன்னு விரட்டல”. அப்படி ஒரு இடம் இருப்பது பலருக்கு தெரியலையாம். தண்ணீ ரொப்பி எடுத்துகிட்டு வரப்போ பாக்கரவுக எங்கிட்டாந்து வரீங்க கேக்க மாட்டாகளா? “அந்தப் பக்கம்னு சும்மா கையைக் காட்டணும்”. அருக்காணி சொல்லீச்சு. இன்னைக்கு கூடப் போனா தெரிஞ்சிடும், எந்தப் பக்கம்னு. அருக்காணி வூட்டுக்காரவுக எங்க ஐயாகூட ரோட்டு வேலை செய்யப் போவாக. பெரம்பலூராண்ட பெரீய பாலம் கட்டப்போ 3 வருஷத்துக்கு நல்ல வேலை கிடெச்சுச்சு. அதில் சம்பாதிச்சு கட்டின செங்கல் வூட்லதான் இப்ப வாசம். ஐயா கொஞ்சம் உடம்பு முடியாம படுத்துக் கிடக்கு. நான்தான் கூலி வேலைக்குப் போய் சம்பாதிக்கரேன். தண்ணீ எடுக்கன்னு போய்ட்டா அன்னைக்கு கூலி இல்லை.

அருக்காணி சைக்கிள் கொண்டாந்திருக்கு. நாலு குடத்தையும் அதில் கட்டி ரெண்டு பேருமா தள்ளீட்டே வரலாம் சுளுவாப்பூடும்னு. ரெண்டு பேருக்கும் சைக்கிள் விடத் தெரியாது. பொம்பளைப் புள்ளைங்க தண்ணிக் குடத்தோட சைக்கிள் எப்படி? ஆளுக்கொரு பக்கமா பிடிச்சு. மண் பாதைத்தான். ஏத்த இறக்கம் இருக்காது. காலேல 7 மணிக்கு கிளம்பிட்டம்.

அருக்காணி நல்லா பாடும். பழைய சினிமாப் பாட்டெல்லாம் மனப்பாடம். “கட்டோடு குழலாட ஆட, ஆட”. பாடிக்கிட்டே வருது. “நீயும் கத்துகிட்டியான்னா ரெண்டு பேரும் பாடலாம். இது ரெண்டு பொம்பளப் பிள்ளங்க பாடர பாட்டு”. “எனக்கு பாட்டெல்லாம் படிக்க வராது”. பட்டுன்னு சொல்லி புட்டேன். ஆனா இது பாடக் கேட்டு நாமளும் கத்துகிட்டா என்னன்னு. 2 கிமீ போனதும் “சொல்லிக் கொடுத்தா பாடுவேன்”. சரீன்னுச்சு அக்கா. தூரக்கே மிராசுதார் வீடு கண்ணுல பட்டுச்சு. சுத்தீ வயல். மழை பெஞ்சா பச்சைப் பசேல்னு இருக்கும். இப்ப வரண்ட பூமியா. பணக்காரவுக வீடு இப்படித்தான். சுளுவா 50பேர் வசதியா. அம்புட்டு சனம் இருக்குமா உள்ளே? சந்தேகம். இருந்தா அம்புட்டுப் பேருக்கும் பொங்கிப் போடணுமே! சமையல் பண்ணவே எத்தினி சனம்?

பெரீய கேட்டு. உள்ளே தோட்டத்தில் பம்பு செட்டு. இது அவிங்க வீட்டு தோட்டத்துக்கு மட்டும் தண்ணீர் எடுக்கவாம். வயலுக்கு வெவ்வேற இடத்தில் துளை போட்டு வச்சிருக்காகளாம். இப்பத்தைக்கு இதில் மட்டும்தான் நீர் கிடைக்குதாம். வரவகளுக்கு வராதேன்னு சொல்லாம பிடிச்சுக்கன்னு சொல்ல எம்புட்டு நல்ல குணம்! இன்னும் 4 பேர் முந்தே வந்தவக ரொப்பிக்கிடராவ. அருக்காணியைப் பாத்ததும் “வாம்மா, கூட யார் புதுசா இட்டாந்திருக்க? ரெம்பே பேருக்கு இந்த இடத்தை காட்டிக் கொடுத்தியான்னா அப்புரம் சங்கடம். சொல்லிப்புட்டன்”. காவக்காரன் சொல்லுதான்.

“வரட்டும், பிடிச்சுக்கட்டும். இருக்கர வரைக்கும் கொடுக்கப் போரம்”. உள்ளேந்து ஒரு குரல். வாலிபப் பையன். அவுக வாரிசாம். வெளியூர்லேந்து வந்திருக்காகளாம். அருக்காணி முணு முணுத்துகிட்டே என்னாண்டை சொல்லுது. “அப்ப வூட்டுக்கு சொந்தக்காரவுக இல்லையா?” “இருக்காக, உள்ளே வேலையா இருப்பாக”. தண்ணீ கரும்பா இனிக்க அங்கேயே 4 குவளை மடக் மடக்குன்னு சாயங்காலம் வரை தாங்குராப்போல குடிச்சிட்டு கொண்டு வந்த குடத்தில் ரெப்பிகிட்டம். சைக்கிளில் எப்படி வைக்கன்னு தெரியலை. உள்ளேந்து கயிறு இட்டாந்து இங்குட்டுப் பக்கம் ரெண்டு அங்கிட்டு பக்கம் ரெண்டு காவக்காரன் கட்டிக் கொடுக்க எப்படி பிடிச்சுகிட்டு சிந்தாம கொண்டு போலாம்னு சொல்லித் தந்தான். வேணும்னா போய் தொட்டீலே விட்டூட்டு இன்னொருக்கா வாங்க.” வாரிசு சொல்லுது. “நல்லதுங்க சாமி, ரெம்ப தேங்குஸு”. சொல்லீட்டு வந்துட்டம்.

வரப்ப என்னையே வெறிச்சுப் பாக்குதன். அவன் கண்ணில் நான் எப்ப அடுத்த வாட்டி வருவேன்னு யோசிப்பது தெரியுது. எனக்கு எங்க அப்பத்தா பேரு, காந்தம்மா. “எல்லாரையும் இந்த பொண்ணு ஒருநா காந்தம் மாதிரி இளுக்கும்”. அதுவோ!

வரப்ப அருக்காணி சொல்லுது மிராசுதாருக்கு வூட்டுக்காரி செத்துப் பூடுச்சாம். வயசு 58. ஆளு இன்னும் தெம்பா, முறுக்கி விட்ட காளை மாதிரி. ஒரு புள்ள, படிச்சுட்டு பெரீய ஊரில் ஏதோ வேலை. அப்பப்ப வந்துட்டு போகும், அவுக ஐயா மாதிரி நல்ல மனசு. பொண் திருச்சீலே காலேஜில் படிக்கி. லீவுக்கு வரும். பண்ணையில் விதைக்கரப்ப நிறைய வேலையாட்கள் இருப்பாக, பல குடும்பங்களுக்கு படியளத்த குடும்பம், இப்போ வரட்சி. என்ன செய்யன்னு இவள் என்னமோ அப்படி அலுத்துக் கிட்டா! மிராசுதார் முறுக்கிவிட்ட காளைன்னு சொல்லப்ப கண்ணில் அப்படி ஒரு வெளிச்சம். எனக்கு ஏதோ பொறி தட்டிச்சு. காந்தம்மாவுக்கு கண்ணாலம் ஆலைதான். ஆனா விவரம் பத்தாதுன்னு யாரும் பல்லுக்கு மேல் நாக்கை போட்டு சொல்ல முடியாது. அக்காளை ஒண்ணும் கேட்டுக்கலை.

போரப்போ வெரசே போய்ட்டம். இளந்தலப்பட்டீலே தண்ணீர் எடுத்து வரப்ப ரெம்ப நேரம் ஆச்சு. சைக்கிள் இங்கிட்டும் அங்கிட்டும் சாஞ்சு அவள் “பிடீடீ”ன்னு கத்தி நான் பிடிக்க, அப்புரம் “நீ வலிச்சு பிடிடீ”ன்னு நான் கத்த அவள் பிடிச்சு வந்தா மணி 11. ரெண்டாவது வாட்டி போலாம்தான். கொண்டு வந்ததை எங்கே கொட்டி வைக்க? ஐயாவுக்கு சோறு போடணும். “மத்தாநா போயிக்கலாம் அக்கா.” அவள் “நான் ஒருக்கா போயிட்டு வந்துடுதேன், நீ வேணாம்.”

அது 4 மணிக்கு திரும்ப வந்திச்சு பாத்தேன். ஆனா கையில் குடமில்லை. பின்னே எதுக்கு போச்சு?

கொண்டாந்த தண்ணீ வெள்ளிக்கிழமை தீந்து போக, அருக்காணியைத் தேடிப் போகுதேன். “அக்கா தண்ணீ பிடிக்கப் போலையா, போனா என்னையும் கூட்டீட்டு போ”. கிளம்பிட்டம். என்ன உங்கூரில் நீங்க ரெண்டு பேர் குடும்பம்தானா, சொச்ச சனம் எங்கே, அவுக எங்கே தண்ணீர் பிடிக்காய்ங்கன்னு கேப்பீக. உங்களுக்கு ரைட்ஸ் இருக்கு. நிறைய பேர் பக்கத்துலே சிறுவயலூர் ஊராட்சி கட்டத்துக்கு பின்னாடி இருக்கும் டாங்க்கு அடீலே குழாய்லே பிடிக்கப் போவாக. கூட்டம் முட்டித் தள்ளும். ஒருக்கா முட்டுச்சந்து கமலா எடுத்துட்டுப் போன ப்ளாஸ்டிக் குடம் நசுங்கி ஓட்டை விழுந்திருச்சு. அப்படியே கெலிச்சு 1 குடம் பிடிச்சி வர அரைநா ஆகிடும். உப்புத் தண்ணீ. குழம்பு வச்சியானா உப்பே போட வேண்டாம். கழுவத்தான் லாயக்கு. கழுவிட்டா கழுவின இடம் காயரச்சே அரிப்பெடுக்கும்.

பாட்டுப் பாடாம வேகமா போயிட்டம்னா லேட் ஆகாம வந்திடலாம். காலை 6மணிக்கே வெய்யல் கிளம்ப மின்னே நடக்கம். “ஆனிமுத்து வாங்கி வந்தேன் ஆவணி வீதியிலே”. ஆக்கா ஆரம்பிக்க “இது நல்லா இருக்கே.” நான் சொல்ல, “அள்ளி வைத்து பாத்திருந்தேன் அழகு கைகளிலே”னு நீ பாடு” இவள் எடுத்துக் கொடுத்து நான் பாட களைப்பே தெரியலை. வூட்டுகிட்டே போனதும் மொள்ள சொல்லுது “அடுத்த வாட்டி வரச்சே உங்கூட வந்துச்சே அத்தோட பேசணும்னு பெரியவர் சொன்னாரு. குடத்தை தந்துடு நான் வரிசையில் நின்னு பிடிக்கரேன், நீ போய் பெசிட்டு வா.”

“என்கிட்டேயா? என்னத்தை பேச? அம்புட்டு பெரியவங்க எங்கிட்டே என்ன கேப்பாரு? போக்கா! நீயும் வா. இல்லை தேமேன்னு நான் தண்ணீ பிடிக்கேன். நீ போய் எனக்கும் சேர்த்து பேசிட்டு வந்துக்க”. “அட லூஸு. உன்னைத்தான் வேணும்னாரு”. “வேணுமா, அப்படீன்னா?” “போ. சூதானமா நடந்துக்க. புரிஞ்சிப்ப.” தயங்கிட்டே போரேன். நெட்டுக்க 15படி ஏறிப் போனா பெரீய வாசக் கதவு. பர்மா தேக்காம். உள்ளே பெரீய ஊஞ்சலில், சுத்தி அம்புட்டு விசயம், சுவத்தில் போடோ, பின்னாடி பெரீய கொம்பு வச்ச மான். அவுக உக்காந்தி கிட்டு. “வா காந்தம்மா”. என் பேர் எப்படித் தெரியும்?

“உக்காந்துக்க, மோர் வேணுமா?” சொல்லி முடிக்கலை ஒராள் எடுத்தாண்டு நீட்டரான். “இல்லை சாமி, வேணாம், இப்பத்தான் பம்பாண்ட ரெண்டு சொம்பு தண்ணீர் குடிக்கி. நீங்க மவராசனா இருக்கோணும். இம்புட்டு வரட்சீ சமயத்துலே இல்லைன்னு சொல்லாம கொடுக்கரீங்க. அருக்காணி நீங்க ரெம்ப நல்லவருன்னு சொல்லீச்சு. எங்க ஐயாவும் உங்களைப் பாக்க வரேன்னுச்சு”. ஏன் இம்புட்டு பேசுதேன்னு தெரியலை. ஏன்னா அவுக ஏதாவது ஏடாகூடமா பேசிடப் போகுதேன்னு பயம். “தண்ணீ கொண்டு போய் ஊத்திட்டு திரும்ப இங்க வரீயா?” “எதுக்கு சாமீ?” “வீட்டிலே யாருமில்லை. பையன் மதுரைக்கு போயாச்சு. நான் மட்டும்தான். வா, வந்து இருந்துட்டுப் போய்க்கலாம்”.

அதிர்ச்சியாப் பூட்டது. ஆனா எதிர்பாத்தேனோ? அருக்காணி நடந்து கிட்டதும், இன்னைக்கு சூதனமா நடந்துக்க சொல்லி அனுப்பிச்சதும், இப்ப இவரு கேக்கதும் கூட்டிக் கழிச்சுப் பாத்தா சந்தேகமே வராது.

“தண்ணித் தாகம் தீத்த கடனா இவருக்கு இருக்கும் உடம்பு தாகத்தை தீத்துக்க காந்தம்மா தேவைப்படுதே. அருக்காணி பத்தலையோ? வாசல்லே பம்ப் செட்டுக்கு பக்கத்தில் இன்னும் 3 பொம்பிளைப் பிள்ளைங்க நிக்குதாக, அவுகளையும் இப்படித்தான் வரச் சொல்லுதோ, வா வந்து இருந்துட்டுப் போவாம்! இருப்பதுவும் போவதும் அத்தனை சுளுவாப் போச்சு. இப்படிப் பட்டவங்களுக்கு இருக்கும் முறுக்கை யார் அவுத்துவிட? அவுக பொண்ஜாதி இப்படி முறுக்கை அவுக்க முடியாமத்தேன் எங்கேயோ திரும்பி வரமுடியாத இடத்துக்கு போயிடுச்சோ! திரும்பத் திரும்ப ஏறிகிடர முறுக்கை இப்படித்தான் அவுத்துப்பாவளோ? மிந்தாநா தானே அருக்காணி ரெண்டாவது ட்ரிப் அடிக்கப் பாத்தேன். திரும்பவுமா?

“போய்யா போக்கிரி, அதுக்கெல்லாம் நான் இளக மாட்டேன்னு சொல்லீட்டு வந்துடலாம். சொன்னா யாருக்கும் தெரியப் போவதில்லை. இனிமேல் தண்ணி எடுக்க வராதேன்னு சொல்லீட்டா? சொல்லுமா? அருக்காணியையும் வராதேம்பாய்ங்களா? நீயெல்லாம் ஒரு பெரிய மனுஷனா? கத்தி கூப்பாடு போட்டா? வெளீலே நிக்கும் அத்தனை பொண்களுக்கும் தெரிஞ்சிடும். ஒருத்தருக்கும் இனிமேல் தண்ணீரில்லை போய்க்கோடீன்னு சொன்னா? பாவம் நம்மை பிடிச்சுக்குமே? அடுத்து எப்படித்தான் செஞ்சேன்னு புரியலை. ஆனா செஞ்சேன்.

“அந்த மோரை கொண்டாரச் சொல்லுங்க, தாகமா இருக்கு”. இவர் சொல்லக்குள்ளே அதே ஆள் எடுத்துட்டு ஓடியாரான். கதவுக்கு பின்னாடி நின்னுகிட்டு எல்லாத்தையும் கேட்டானோ! பெரீய ஸ்டீல் டம்ப்ளர். நுரை ததும்ப. கருகப்பிலை போட்டு. எடுத்து மடக் மடக்குன்னு தொண்டைக் குழியில் ஊத்திகிடரேன். அப்படி ஒரு டேஸ்ட்டு! இப்படி பாலும் தயிரும் வெண்ணையும் வெஞ்சனமும் தின்னா முறுக்குத்தான் ஏறும். “அப்புரமா வருதேன்”. ஒரு சின்ன சிரிப்பு என்னை அறியாம உதட்டில் வர, அதைப் பாத்த அந்த பெரிசுக்கு அத்தனை சந்தோஷம். நாம கேட்டு வந்து இருந்துட்டுப் போகாத பொம்பளை இந்த தாலுகாவுலேயே கிடையாதுன்னு யோசிப்பது கண்ணில் தெரிஞ்சது

சைக்கிள தள்ளிகிட்டு வரப்ப அருக்காணி “என்னடி உள்ளே போனியே என்ன கேட்டாரு?” “உனக்குத் தெரியாதாக்கா, தெரிஞ்சுதானே பொச்சொன்னீக?” “ஆமாம், கேட்டாக. நீங்களே பேசிக்கிடுகன்னு சொன்னேன்”. “எம்புட்டு நாளா நடக்குதுக்கா?” “1 மாசமா”. “ஒரு குடம் தண்ணீக்காகவா?” “அமாம்னு சொல்லலை. இல்லைன்னும் சொல்லலை. இப்ப பழகிடிச்சு. ஏன்னு புரியலை. இருந்துட்டு போவச்சே தப்புன்னு தெரிஞ்சும் நல்லாத்தான் இருக்கு” “உல்லாசமா பாடுதே? அப்ப பிடிச்சுத்தானே எல்லாம் செய்யரீய?” “என்னை விடு. நீ என்ன சொன்ன? இன்னைக்கு போப் போரீயா?” “இல்லை”. “அப்ப சண்டை போட்டீயா?” “இல்லை”. “என்ன நடந்திச்சி? சொல்லுடீ!”

“சூதானமாத்தான் நடந்துகிட்டன். மண்டயை உடெச்சுப்பிடணும்னு நினைச்சேன். சண்டை போடலை. மோர் கொடுத்தாக. அப்படியே மூஞ்சீலே ஊத்தியிருக்கோணும். தொண்டையில் ஊத்திகிட்டேன். அப்படி ஏதும் செஞ்சிருந்தா எல்லாருக்கும் கஷ்டம். அப்பிறகு வாரேன்னுட்டு வந்திட்டேன்”. “அப்ப? போரியா?”

“இனிமேல் அங்கே வரமாட்டேனக்கா. சிறுவயலூர் போய் சண்டை போட்டாவது ஒரு குடம் தண்ணீ எடுத்தாரப் போரேன்”. அருக்காணி சைக்கிளை அப்படியே நிறுத்திட்டு என்னை பாக்கரா. என்ன ஆச்சு இவளுக்கு? இன்னும் எம்புட்டு தொலைவு போணம், ஏன் நிக்கது?

“நானும் உங்கூட தண்ணீ பிடிக்க வாரேன்”. அருக்காணி தெளிவா சொல்லிச்சு.