குரும்பை

 82. குரும்பை (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

தலைப்புலே என்னன்னு குழம்பப் பிடாது. தென்னை, பனங்களின் இளங்காய். சிலர் கொச்சங்காய்ம்பா. 

டிவீ பாத்துண்டே காதில் சேஃப்டி பின்னைவிட்டு குடெஞ்சு எடுத்து கையில் வச்சுப் பாத்து சந்தோஷப் பட்டுப்பதை சொல்லலை. இத்தனை விளக்கம் தேவையா? கதை படிக்க புதுசா சிலர் வந்திருக்கா. அவாளுக்காக.   

குரும்பைக்கும் எனக்கும் ரெம்பவே நேருங்கின தொடர்பு. மாடி டேங்கில் தண்ணீர் இருக்கான்னு பாக்க, இல்லை ஒணத்தின துணியை எடுத்துண்டு வரப் போனா வாரத்துக்கு ரெண்டு குரும்பை கிடக்கும். தென்னைமரம் ஒண்ணு ரெண்டாவது மாடிக்கும் மேலே வளைஞ்சு. 4 மரம் இருக்கு. மரம் வச்ச புதுசில் காய்க்க ஆரம்பிச்சதும் குரும்பை நிறையவே விழும். அழகா சின்னதா, எடுத்துண்டு வந்து வாச ஊஞ்சலில் வச்சுடுவேன். 

அப்புரம் ஆளைக் கூட்டிண்டு வந்து காமிச்சாச்சு. சொல்ரான், “இது இயற்கை, சில காய்கள் பெரீசா வளர வீக்கா ஆரம்பிச்சதை தள்ளிட்டு வளரும். அல்லது. காண்டாமிருக வண்டுன்னு இருக்கும். மருந்து வச்சு பாத்துண்டா ஆச்சு. நானே வைக்கரேன், மரத்துக்கு 300தாங்கோ செஞ்சுட்டுப் போரேன்னான். செஞ்சம். குரும்பை விழறது குறையலை. ஆனா காய் பெரீசா  காய்ச்சது. 

திருவையாத்தில் பெரியப்பாவாத்தில் 134 மரம். 2கூடை குரும்பை அள்ளலாம். அதில் ராட்டினம் பண்ணி டபடபன்னு சத்தம் எழுப்பிண்டே சுத்தும், விளையாடாத் தருவர். பேத்தி லீவுக்கு வந்தான்னா தாத்தா “குரும்பை எடுத்து வை, விளையாடணும்பா.  

நீங்க விளையாடுவேளா இல்லை பேத்தியா? குழப்பரேனா? பெரியப்பா ஸ்டோரி நான் 3ஆவது படிக்கரச்சே. இப்போ என் பேத்தி 3ஆவது படிக்கரா. ரெண்டுக்கும் காமன் லிங்க் குரும்பை. அப்படிப் புரிஞ்சுக்கணும். 

இந்த பலா, வாழை, தென்னை மரங்களெல்லாம் வாழ்க்கைக்கு எத்தனை கருத்து சொல்லறது தெரியுமோ? அதிலேயும் தென்னை! ரெண்டு தென்னை வச்சு பரிபாலனம் செஞ்சா வயசான காலத்தில் காப்பாத்தும். சொந்த பிள்ளை கூட அப்படி செய்ய மாட்டான்னு சொல்லுவா. வருஷங்கள் ஆக ஆக இது ப்ரூவ் ஆகிண்டே வரது. இதை தெரிஞ்சுக்காம காம்பவுண்டோட இருந்த தனி வீட்டை மரங்களோட வித்துட்டு அதை இடிச்சு கட்டின அப்பார்ட்மென்டிலேயே ஒரு வாஸ்த்து கழண்டுபோன வாழ்க்கை. 

குழந்தைகளும் கூட இல்லை, அழைச்சிண்டு போய் வச்சுக்கவும் தயாரில்லை, தென்னையும் காணலை அப்படி ஒரு ஹாலோ வாழ்க்கையை ஸ்வீகரிச்சுக்கரோம். 

தென்னை கேஷ் கிராப். பலர் அப்படிப் பாக்கலை. தென்னை நமக்காற்றும் உதவி தேவையுமில்லாமப் போச்சு. தேங்காய் எண்ணையை யார் பயன்படுத்தரா? ஆத்தில் பரிச்ச தேங்காய் சின்னதா இருந்தாலும் மட்டை உரிச்சு உடெச்சு ரெண்டு டீஸ்ப்பூன் இளநீர்னாலும் சிந்திடாம டம்ப்ளரில் பிடிச்சு “நீ ஒரு விழுங்கு எடுத்துண்டு எனக்குத் தா”ன்னு வெள்ளெழுத்து விழுந்துட்ட கண்களால் காதலோட ஆத்துக்காரிகிட்டே நீட்டரச்சே கிடைக்கும் சந்தோஷத்தை அனுபவிச்சவாளுக்கு புரியும். தன்னந்தனியா பொழுதை போக்கிண்டு டிவீ, கோவில் இதை விட்டா வேறொண்ணும் நாதி இல்லாம நிற்கதியாப்போன தம்பதிகளுக்கு எப்பவோ வச்ச தென்னைமரம் இப்போவும் தலை அசைச்சு வாழ்த்து சொல்லிண்டு. கண்ணை மூடரச்சே அதை அண்ணாந்து பாத்துண்டே மூச்சுப் போணம்னு வேண்டிப்பம். 

ஏன் புலம்பிண்டு? அதான் பேத்தி வரான்னு சொன்னேளே! வந்து 10 வருஷமாச்சு. அவள் கூட வந்திண்டிருந்த பிள்ளையும் மாட்டுப்போண்ணும். வளர்ந்திருப்பா. டீன் ஏஜரா. எங்கே இருக்கா? அது தெரியும். தில்லியில். என்ன பெரீய தூரம், தஞ்சாவூர்லேந்து 2300கிமீதானே தோ இருக்கும்பேள். அது தூரம் பிட்வீன் சிடீஸ். மனங்கள் ரெம்பவே விலகிப்போச்சு. நேரில் முடியலைன்னாலும் வீடியோ காலிருக்கே! 

“நான் நன்னா இருக்கேன், நீங்க எப்படீ” வாரம் ஒருக்கா விசாரிக்கலாம். முகம் பாக்கப் பிடிக்கலைன்னா ஆடியோ போதும். பெரியவாளுக்கு பெசப் பிடிக்கலைன்னா குழந்தையையாவது தாத்தா பாட்டிகிட்டே பழக விட்டிருக்கலாமே? செய்யத் தோணலை போலேருக்கு. குழந்தை என்ன குத்தம் செஞ்சா? ஞாபகம் இருக்குமான்னு தெரியலை. “தாத்தாவையும் பாட்டியையும் பாக்கணும் தஞ்சாவூரருக்கு அழைச்சிண்டு போ.” கேட்டிருப்பாளோ? அதட்டி இல்லை அடிச்சு அடக்கி வச்சுட்டாளோ? 

 இப்போல்லாம் பேரக் குழந்தைகள் வளர்வதை கிட்டக்கே இருந்து பாக்க கொடுப்பனை வேணும். குழந்தை வள்ர்ப்பில் முக்கிய பாகம் க்ராண்ட் பேரன்ட்ஸோட பழக விடுவதுன்னு யாருக்கும் புரியலை. எங்காத்தில் குரும்பை விழுந்தா பேத்தி அன்னைக்கு ‘எடுத்துவை’ன்னு சொன்னதுதான் நினைவில். வருவான்னு எடுத்து வச்சது ஒரு கூடை நிரம்ப அப்புரம் காய்ஞ்சு போய் சுருங்கி, உரமா போட்டாச்சு. அவளுக்காக நான் பண்ணின ராட்டினத்தையும். எத்தனை நாள்தான் நானே சுத்திண்டு உக்காந்திருக்க. இவளும் கேலி செஞ்சா. சகிக்கலையாம். 

அப்படி என்ன உங்களுக்கும் உங்க பிள்ளைக்கும் நடுவுலே மனஸ்தாபம்? முத்திப் போச்சா? கேப்பேளே? இத்தனை படிச்சப்புரம் எதோ அவாளுக்குள்ளேன்னு நகந்து போக முடியாதுதான். சொல்ரேன்.  

பாசமாத்தான் இருந்தான். நல்ல வேலை. சென்னையில், அடிக்கடி வந்துட்டுப் போவன். மாட்டுப்பொண் அதைவிட பாசம். இவளை “ஒண்ணும் செய்யப் பிடாது, நான் பாத்துக்கரேன்”. “சரி! குழந்தை ஆசைப்படரா, அவள் வந்திருக்கச்சே அவளே பாத்துக்கட்டும்.: சொல்லுவேன். 

ஒருதடவை வந்தப்போ “சென்னையில் அப்பார்ட்மென்ட் வாங்கப் போரேன், காசு வேணும் தருவியா?” கேக்கரான். என்னண்டை ஏது காசு? இந்த தாத்தா வீட்டை வித்தா 10 லக்ஷம்கூடத் தேராது. கிராமத்தில் சின்னதா விளைநிலம். 2 லக்ஷம் போகும். இவனுக்கு 50 வேணும். சொச்சத்துக்கு லோன் அப்ளீகேஷன் போடுவானாம். “என்னத்தடா அப்படி வாங்கப்போராய்?” 

“சிடி நடுவில் அப்பார்ட்மென்ட். 1.5 கோடி”. “அத்தனை விலைக்கு ஏண்டா, சின்னதா பிடாதோ? உன் சக்திக்கு எத்தனை தரமுடியுமோ தந்து சொச்ச 70% லோன் வாங்கினா அடைக்கறதும் சுலபம்”. ஒத்துக்கலை. அவன் பொண்டாட்டியும் பிடிவாதமா. போனில் படமெல்லாம் காட்டினான். “இவ்ளோ பெரீய சோஃபாவெல்லாம் வச்சுத் தராளா?” “இல்லை. சேம்பிள் ஃப்ளாட். அதெல்லாம் நாமதான். பாத்து வச்சிருக்கோம் அப்பா. அதுக்கு தனிச் சிலவு”. 

இவள் சும்மா இல்லாம, “உங்காத்தில் ஏதாவது பண உதவி செய்யராளாம்மா?” கேட்டிருக்கப் பிடாது. வாங்கிக் கட்டிண்டா. மாட்டுப்பொண் சொன்னதை எழுதினா 5 பத்தி போகும். வேண்டாம். 

கை வசம் காசிருந்தா தரலாம்தான். இருக்கும் வீட்டை வித்து தந்தாலும் பத்தாது, நாமளும் தெருவுக்கு வந்துடுவம். இவனும் பிற இடங்களில் கை நீட்டி கஷ்டப்படுவான், அகலக்கால் வைக்க வேண்டாம்னு புத்தி சொல்லி புரிய வைக்கணும்னு முயற்சி செய்தேன். 1 வாரம் இருக்கேன்னு வந்தவா 3ஆம் நாள் பெட்டியை எடுத்துண்டு ரயில் ஏறிப் போயிட்டா.  பக்கத்தில் பங்காரு காமாக்ஷியம்மன் கோவிலில் விசேஷம்னு போயிருக்கச்சே சொல்லாம குழந்தையையும் தூக்கீண்டு கிளம்பிப் போயிருக்கா. “அப்பா வரட்டும்டா கண்ணா! அவசரப் படாதே!” இவள் மன்னாடியும் காதில் போட்டுக்கலை. 

10 வருஷம் ஓடிடுத்து. அவன் ஆபீஸ் நம்பருக்கு போன் போட்டா தில்லிக்கு மாத்தல் வாங்கிண்டு போயிட்டதா தகவல். அதை தெரியப்படுத்தக்கூட நேரமில்லையோ? ஒரு SMS? அது பேசிட்டா மாதிரி ஆகிடும்னா வேற யாராவதாவது சொல்லியிருக்கலாமே? தோணலையோ? வயசானவன் பிள்ளையைத் தேடி சென்னைக்கு வந்து ஆபீஸ்லேயும் தங்கின இடத்துக்கும் அலைஞ்சு ஏமாறட்டும். 

இப்படியா வளத்தோம்? எப்போ மாறினான்? ஆத்துக்கு வந்தவள் நல்லவ போல்தானே இருந்தா? ஆசையாப் பழகினது வீடு வாங்கரச்சே மாமனார் காசை எடுத்து கட்டுகட்டா வைப்பர்னா? என் சக்தி தெரியாதா என்ன? என் தலையை அடமானம் வச்சாலும் என்ன தேறும்னு தெரிஞ்சுக்க வேண்டாமோ! கேக்கரத்துக்கு மின்னாடி யோசிக்க வேண்டாமோ? பிரிஞ்சு போணம் அதுக்கு நல்ல சாக்கு வேணும்னே செஞ்சாளா? 

மனசை போட்டு பிசைஞ்சு யோசிச்சாச்சு. கண்ணை மூடினா அவாதான் மனக்கண் மின்னாடி வந்து உக்காந்துக்கரா. தூங்கி எழுந்ததும் அவா முகம்தான் நின்னது. அவாளுக்கு நான் இழைச்சது அநீதியா இல்லை அவா எனக்கு செஞ்சது அநீதியா? தெரியலை. 

இவள் சொல்ரா, “சும்மா அதையே நினெச்சிண்டு மருக வேண்டாம், உடம்பும் கெட்டுப் போகும், பிராப்தம் அவ்வளவுதான். சொச்ச காலத்துக்கு மனசை லேசா வச்சிப்பம்”. என்னைச் சொல்லிட்டு அவள் கருகிப்போவதை அவள் கண் காட்டித்து. என்னை சமாதனப்படுத்தராளாம்! நானாவது இங்கேயும் அங்கேயும் போயிட்டு வரேன். அவளுக்கு போக்கிடம்னு இல்லை. கோவில் இல்லைன்னா அகம். 

சமையல் எங்க ரெண்டுபேருக்கு சட்டுன்னு முடிஞ்சுடும். அப்புரம் தூணீல் சாஞ்சிண்டு மனசுக்குள் பிள்ளையும் பேத்தியும் கும்மி அடிப்பதை முக ரேகைகளின் ஆழம் சொல்லும். மூக்கை சிந்துவள், அழுவள் தனக்குத்தானே அரட்டிப்பள். எனக்குத் தெரியாதுன்னு நினைச்சிண்டு. 

ரெண்டில் ஒருத்தர் கிளம்பி போயிட்டா அப்புரம் ப்யூர் நரகம்னா என்னன்னு மிஞ்சி நிக்கரவா புரிஞ்சுப்பம். ஆனா அது எனக்குத்தான் வாய்க்கப்போரதுன்னு அப்போ புரியலை. 

நன்னா இருந்தவள் திடீர்னு ஒருநா படுக்கையில் விழுந்துட்டா. கார்த்தாலே சமைச்சது மிஞ்சுனது சாப்டூட்டு சமையலுள்ளை துடெச்சு சுத்தம் பண்ணிட்டு வந்தவள் அப்படியே நெஞ்சை பிடிச்சுண்டு சாய்ஞ்சள்.  ஆம்புலன்ஸ் வரவழைச்சு மீனாக்ஷி ஹாஸ்பிடல் போயாச்சு. “மனஅழுத்தம் வயோதிகம் எல்லாம் செர்ந்துண்டுடுத்தாம், ப்ராக்னாசிஸ் நன்னாயில்லை, சொல்ல வேண்டியவாளுக்கெல்லாம் சொல்லிடுங்கோ”. “நான் மட்டும்தான் என்னண்டை நீங்களே சொல்லிட்டேள்”.  

ஆனா தில்லிக்கு தகவல் ஆனுப்புவது கடமைன்னு பட்டது. வரான் வரலை அவனிஷ்டம், நாம சொல்லிடலாம்னு அவன் சென்னை ஆபீஸில் சொல்லி “தில்லீலே தகவல் சொல்லிட்டு சொல்லியாச்சுன்னு எனக்கு சொல்லுங்கோ.” 

ரெண்டுநா கழிச்சு கண்ணை லேசா தொறந்தவள் ‘என்ன மனுஷர் நீங்க? எல்லாத்துக்கும் நீங்கதான் காரணம்”. “என்னடீ சொல்ராய், எதுக்கு நான் காரணம்?” “என்னையும் என் புள்ளையையும் பிரிச்சுட்டேள். அவன் கேட்ட பணத்தை கொடுத்திருக்கணும்”. 

நான் என்ன சொல்றது? எல்லாம் தெரிஞ்சவள் இப்படி இந்த டயத்தில். இவளை கடிஞ்சுக்கணுமா, இல்லை தப்புதான்னு எல்லாத்துக்கும் பொறுப்பை ஏத்துக்கணுமா? எதுக்கும் தயாரா இருந்தேன் ஏத்துண்டு என்ன செய்யணும்? இவள் காலைப் பிடிக்கணுமா இல்லை அவன் வந்தால் அவன் காலில் விழணுமா? ஒண்ணும் புரியலை. பிள்ளை அம்மா கோண்டா இருந்தான். இப்போ அம்மாவை கொண்டுபோரப்போகூட வரமாட்டான்னு பட்டது. என்னைவிட அதை அவள் உணர்ந்துட்டா. அதான் அப்படி பேசிட்டா. 

தன் ஆழ் மனசில் புதெச்சு வச்சிருந்த தாபத்தை, கோபத்தை நிமிஷமா கொட்டீட்டு இவள் போய்ச் சேர்ந்தா. காரியமெல்லாம் ஆச்சு. இவள் மடீலே கிடந்த பிள்ளை செய்ய வேண்டியதை அவ்ள் மடீலே அனுபவிச்ச சுகத்தை நினெச்சுண்டே செய்து முடிச்சேன். 

இந்த வீட்டில் நான் மட்டும் தனியா என்னத்தை? வித்துட்டு ஒரு ரூம் செட்டா பாத்துண்டு போயிடலாமா? இல்லை ஊர் ஊரா சுத்தலாமா. காசிக்குப் போய் கங்கை படித்துரையில் உயிர் போர வரைக்கும் சயனிக்கலாமா? பட்டி மன்றம் மனசில்  பொழுது போலைன்னா வீட்டை சுத்தி சுத்தி வருவேன். இன்னைக்கு கார்த்தாலேயேயும் அதை செய்யரேன். 

ரெண்டு ஒரே மாதிரி குரும்பை கிடந்தது. எடுத்துண்டு வந்து வாச ஊஞ்சலில் வைக்கரேன், வாசக் கேட்டை தொறந்துண்டு ஒருத்தர் வரார். அசப்புலே என் பிள்ளை மாதிரி தோணித்து. வந்தவர் "அப்பா"ன்னு சொல்ரர். அவன்தான். கூட யாருமில்லை. எங்கே என் பேத்தி? ஊர்லேயே விட்டூட்டு இவன் மட்டும் வந்தானோ! எதுக்கு, என்ன ஆப்போறது? அம்மா தகவல் கிடெச்சிருக்கும். நானும் ஏன் போலைன்னு செக் பண்ணரானோ? 

எடுத்து வச்ச குரும்பையில் ஒண்ணை கெட்டியா வலது கையில் பிடிச்சிண்டு அவன் இருக்கும் திசையில் ஓங்கி எறியரேன். “வராதே போ”ன்னு வாயிலேந்து சத்தம் அதுவா எழும்பித்து. எறிஞ்ச குரும்பை வாசத் தூணில் பட்டு செதறித்து. 

அவனை குறிவச்சு எறிஞ்சதுன்னு புரிஞ்சிண்டதும் பயத்தில் சட்டுன்னு நகந்துக்கரான். அப்புரம் தெருவில் வந்த வழீயே ஓடரான். இன்னொரு குரும்பையையும் கையில் எடுத்துண்டு தெருவில் நின்னு அவன் தூரக்க தெருக்கோடி வரைக்கும் ஓடி கண்லேந்து மறையரவரைக்கும் நின்னு பாத்துட்டு வரேன். 

அவளைப்போலே இல்லாம நான் இவன் வரமட்டானான்னு ஏங்கவேண்டியது இல்லை. இனிமேல் வரவே மாட்டான். நான்பாட்டுக்கு ஹாய்யா கிளம்பிப் போலாம்.