அத்தை மகள் (பார்ட் 7)

 91. அத்தை மகள் (பார்ட் 7) (சிறுகதை சீசன் 5) #ganeshamarkalam

இந்த மாதிரி இக்கட்டான டயத்தில் அடுத்தது என்ன வரப்போரதுன்னு தெரியாதபோது ஆண்கள் லாவகமாக எடுத்துக்கொள்ளும் அஸ்திரம் எனக்கு இயல்பா வந்தது. இதெல்லாம் இன்வாலன்டரி. ட்ரெயினிங்கெல்லாம் தர மாட்டா.

“என்ன நான் தலை வலிக்கரதுன்னு சொல்லிண்டே வரேன், வந்தவன் ஒரு காபி கேட்டா போட்டுத் தந்துட்டுன்னா சொச்ச விஷயங்கள் பெசணும்? மேக்னா வந்தாளாம் மேக்னா? அதை அப்புரம் பாத்துக்கலாம்” அதட்டராப் போல் சொல்லிண்டே உடை மாத்திக்க உள்ளே போயிட்டேன். கீதா முகம் மாறினதை கவனிக்காமலில்லை. அச்சச்சோ, அவளைக் கோவிச்சிண்டிருக்கப் பிடாதுன்னு தோணித்து. பட், டேமேஜ் ஹேஸ் பீன் டன். இது ஒரு டேமேஜா? என் வாழ்க்கையே உருத் தெரியாம சிதைஞ்சு போப்போரதுக்கு இது ட்ரெயிலர்தானே.

காபி வந்தது, சூடா. முகம் கழுவிண்டே வேணும்கிர டயம் எடுத்துக்கரேன். இவள் என்ன சொல்லப் போராளோ நாம அதுக்குத் தோதா பதில் தயார் செஞ்சுக்கணும்னு மைண்ட் அசுர வேகத்தில் யோசிக்கரது. தேவையில்லாம துண்டால் மூஞ்சிய அத்தனை அழுத்தித் தொடச்சுக்கரேன். அவள் காபிய சென்டர் டேபிளில் வச்சுட்டு பக்கத்துலேயே நிக்கரா, இவன் வரட்டும்னு. ஏன் அடுக்களைலே வேலை ஒண்ணும் இல்லை? காபியை பீஸ்ஃபுல்லா குடிக்க விடமாட்டா. எதுனாலும் ஃபேஸ் செய்யணும்.

ஹாலுக்கு வராம சாமர்த்தியமா பெட்ரூமுக்குள் போரேன். வேஷ்டியா பெர்ம்யூடாவான்னு ஆராய்ச்சி. இந்த மாதிரி பேச்சு வார்த்தை நடத்த வெள்ளை வேஷ்டிதான் சரி. எடுத்து உடுத்திண்டு ஸ்லோ மோஷனில் வரேன். அத்தை கல்யாணத்துக்கு வாங்கித் தந்ததில் ஒண்ணு. உடுத்திக்கரச்சே இந்த கீதாப் பொண்ணோட புனிதமான பந்தத்தில் இணைஞ்சிருக்கம், ஆனா இப்படி பிர்ச்சனைய வச்சி சண்டை ஆப்போரது, கோவத்தில் “கழட்டுரா எங்கம்மா வாங்கித் தந்த வேஷ்டிய”ன்னு சொன்னா? திரும்பப் போய் பெர்ம்யூடாவில் காலை நுழைச்சிண்டலாமான்னு தோணித்து.

“காபி சூடாரத்துக்குள் குடீங்கோ! என்னுதை எடுத்துண்டு வரேன். நிறையப் பெசணும்.”

நிறையன்னா பேசி முடிக்க ராத்திரி 1 மணி ஆகுமா? நம்மால் அத்தனை நாழி தாங்க முடியுமா? “என்ன பேசணும்? மேக்னா வந்தாளா? என்ன சொன்னா? சுருக்கமா சொல்லீட்டு விட்டுடு, அப்புரமா சாவகாஸமா பேசிக்கலாம்”. இன்னைக்குன்னு பாத்து காபி அத்தனை ஜோரா. அரோமா தூக்கித்து. என் நிலமையில் ஒண்ணுத்தையும் அனுபவிக்க முடியலை. மடக் மடக்குன்னு உதட்டை சுட்டுண்டு குடிக்கரேன். ஆத்துக்கு வந்ததும் இவளை அதட்டி ஆதங்கப் படுத்திட்டம். ஒண்ணுமே நடக்காத மாதிரி சமாதானம் செய்யணும். “டீ கீது. காபி பிரமாதம். எங்கம்மா போடராப்போல் இருக்கு. யார் கிட்டே கத்துண்டாய்?” “மாமிதான் ஒரு ட்ரிக் சொல்லித் தந்தா. ஆனா இது இப்ப முக்கியமில்லை”.

வந்தவள் எதுத்தாப்போல் இல்லை பக்கத்தில் உக்காந்துக்கா மாட்டாளோ? வலது கைப் பக்கம் உக்காந்துக்கரா. கோர்ட்டில் குத்தவாளிக்கு வலது பக்கம் ஜட்ஜ் உக்காருவாரே அப்படி. பார்வையும் சித்தே மாறித்தான் இருந்தது. அதே பெரீய கரு விழிகள், அன்னைக்கு குதிச்சு ஆழமா நீந்திப் போய் முத்துக் குளிக்க அனுமதிச்ச விழிகள் இன்னைக்கு சாட்சி வக்கீலெல்லாம் வச்சிண்டு எல்லா விவாதங்களையும் கேட்டப்புரம் இப்ப என்ன சொல்ராய், உனக்கு ஏதாவது சொல்லத்துக்கு இருக்கா? ஜட்ஜ்மென்ட் ப்ரொனவுன்ஸ் பண்ணட்டுமான்னு அதே கண் கேக்கரச்சே மனசில் கிலி படுத்திட்டு. “சரி. இப்ப சொல், மேக்னா வந்திருந்தாளா? என்ன பேசிண்டிருந்தேள்? எத்தனை நாழி இருந்தா?”

“வந்தா, எப்படி இருக்கேள்னு பாக்க. சுவாதீனமா இன்ட்ரொட்யூஸ் செஞ்சிண்டா. அப்புரம் ஒண்ணை சொன்னா. எனக்கு அதிர்ச்சியாச்சு நீங்க என்னண்டை அப்படிப் பட்ட விஷயத்தை மறைச்சிருக்கப் பிடாது.” “என்ன விஷயம்? சொல்லேன். வந்ததுலேந்து பொடிவச்சே பேச்சிண்டிருக்காய். எதானாலும் சொல். என்னத்தை மறைச்சிட்டேன்?” “அப்படியா மேட்டர்? நிறைய மறைச்சு வச்சிருக்கேள் உங்களுக்குள் நடந்ததை. அதில் மறைக்கப்பட்ட விஷயம் என்னன்னு தெரிஞ்சுக்கணும் அதானே!” இது என்னடா இப்படிப் போரது? இவளா சொல்ல மாட்டா, நம்ப வாயால் சொல்ல வைக்க முயற்சிக்கரா. மாட்டிண்டம்னா? இவளுக்கு எத்தனை தெரியும்னு மொதல்ல தெரிஞ்சிண்டு பேசுவது நல்லது. இல்லைன்னா நாமளா எங்கப்பா குதிருக்குள் இல்லைன்னு ஏதாவது சொல்லி மாட்டிப்பம்.

“சொல்லிட்டு வரமாட்டளோ? சனி ஞாயிறுன்னு வரப்பிடாதோ? நானும் இருந்திருப்பேனே?” “இந்தப் பக்கம் வந்தாளாம், ட்ரைவரை வச்சிண்டு விசாரிச்சிண்டு வந்துட்டா. ஆனா ஒண்ணு. நீங்க செஞ்சதை நான் தப்பூன்னு சொல்லலை. மேக்னாவப் பாத்தா யாரா இருந்தாலும் நீங்க செஞ்சதை புரிஞ்சிக்க முடியும். பட் என்னண்டை கல்யாணத்துக்கு மின்னாடி சொல்லியிருக்கலாம். அதான் எனக்கு ஒரு மாதிரி இருக்கு.” இவள் இப்படிச் சொன்னது என் கிலி பிடிச்ச மனசுக்கு ஓரத்தில் பனி விலகுவதுபோல் பட்டது. அட, அப்ப விஷயம் தெரிஞ்ச கீதா அவ்ளவா கோவப் படலை. செஞ்சதை ஏன் சொல்லலைன்னுதான் விவாதம். ஏன் செஞ்சாய்னு இல்லை. அத்தனை பரந்த மனப்பான்மை உள்ளவளா என் அத்தை மகள்? அத்தனை அதிர்ஷ்டக்காரனா நாம? குருவாயூரப்பா! எத்தனை அருமையா இதுக்கு முடிவு தந்தாய்!

“சரி விடு. வேறென்ன பேசிண்டிருந்தேள்? வந்தவளுக்கு உபசரணை செய்ய முடிஞ்சதா?” “பேச்சை மாத்தேண்டாம் தெரிஞ்சுதா. மொதல்லே என்னண்டை மறைச்சதுக்கு காரணம் தெரிஞ்சாகணும்.” “மறைக்கலை டீ. சொல்லணும்னு தோணலை. அவ்ளோதான். கல்யாணத்துக்கு மின்னாடி 2 மாசம் இருக்கச்சே நடந்தது. உன்னண்டை சொன்னா நீ எப்படி எடுத்துப்பாயோன்னு தோணித்து. எந்த ஒரு பொண்ணும் இப்படிப்பட்ட விஷயத்தை அசால்டா எடுத்துப்பது சாத்தியமில்லை. தனக்கு கிடைக்கப் போர கணவன் அப்படியே ஃப்ரெஷா வேணும்னு பிரியப்படுவா. நம்ம சம்பந்தம் தொலைஞ்சே போயிடுத்து, குடும்பத்தில் மின்னே பேசி வச்சது நடக்குமோ நடக்காதோன்னு குழப்பத்தில் நீ கடைசீயா வந்து உன் ஆசையச் சொனனப்போ கிடெச்ச சந்தோஷத்தையும் அப்புரம் அத்தை அன்னைக்கு என் பொண்ணுக்கு பதில் சொல்லுங்கோன்னதும் லீட் எடுத்து உன்னைத்தான் பண்ணிப்பேன்னு சுளுவா திரண்டு வரச்சே எல்லாம் மறந்துபோச்சு.”

“அதுக்காக, உங்களுக்கும் மேக்னாவுக்கும் இடையே நடந்ததை சொல்லணும்னே படலையா? நாம தில்லிக்கு வந்து அவளை சந்திப்பம்னு யோசிக்கலையா? அவளா வந்து சொன்னதால் தெரிஞ்சது. இல்லைன்னா அப்படியே அமுக்கியே வச்சிண்டிருப்பேளா? அது என்ன சாமர்த்தியம்? இத்தனை தெகிரியம் எங்கேந்து வந்தது? கல்யாணம் என்பது எப்படிப்பட்ட பந்தம்? நம்பளுக்குள் ஒளிவு மறைவெல்லாம் ஆகாது. தகவல் கேள்விப்பட்டதும் என் மனசு என்ன நினைச்சிருக்கும்? எப்படி குழப்புவேனோனு யோசிக்கலையா?

“வாஸ்த்தவம்தான். மன்னிச்சுடு. அன்னைக்கு சாந்தி முஹூர்த்தத்தில் உன்னைப் பத்தி நீயும் என்னைப் பத்தி நானும் ஒருத்தருக்கொருத்தர் சொல்லிக்கரச்சே இதையும் எப்படியாவது சொல்லிடலாம், எங்காபீஸில் நடந்தது, என்னொட பழகின மேக்னான்னெல்லாம் வாய் வரைக்கும் வந்ததே. நீதான் உன் மடீலே படுத்துக்கரேன், அப்புரம் நீ என் மடீலே சாஞ்சுக்கோன்னு சட்டைக்குள் விரலை விட்டு மாய்மாலம் செஞ்சிண்டிருந்தாய், அப்ப என் பேரே, அப்புரம் நாம எங்கே இருக்கம் என்பதெல்லாம் மறந்தே போச்சுடீ. எத்தை சொன்னம், எதை விட்டோம்னு இன்னி வரைக்கும் ஞாபகத்துக்கு வரலை. இது என் தப்பா?”

“அதுக்கப்புரம் எத்தனை ஆபர்ச்யூனிடி? ஏற்காட்டுக்கு போரச்சே காரில் சொல்லியிருக்கலாம். இல்லை தில்லீக்கு பிளேனில் வரச்சே. இங்கே வந்தப்புரமாவது. எதுவானாலும் இப்படிப் பட்டதை மொதல்ல உங்க வாயால் கேக்கத்தான் பிரியப்படுவேன். மூணாம் மனுஷி வந்து சொல்லி, அவ மின்னாடி நடந்தது எனக்கு தெரியாதுன்னு காட்டிக்க வேண்டியதா போச்சு. அவளும் நீ மறைசுட்டாய்னு நம்ப தாம்பத்யத்தை என்ன எடை போட்டிருப்பா?”

“நீ எப்படி எடுத்துப்பாயோன்னு பயம் கீதா. எப்படி ரியேக்ட் செய்வாயோ, அத்தை, அப்பா அம்மாவுக்கெல்லாம் தெரிஞ்சு போய் ஆசாபாசமா ஆகிட்டுதுன்னா? நாம ஒருத்தர ஒருத்தரை இன்னும் நன்னா புரிஞ்சிண்டிருந்தா ஒரளவுக்கு உன் ரியேக்ஷன் ஊகிச்சு சொல்லியிருப்பேன். அதுக்கெல்லாம் அவகாஸம் கிட்டலை. இனிமேல் இப்படி நடக்காம பாத்துக்கரேன்.”

“அது சரி. இனிமேலும் இதெல்லாம் நடக்கும் ஆனா உங்கிட்டேந்து மறைக்காம சொல்லிடுவேன்கிரேளா?

எப்படியெல்லாம் மடக்கரா பாருங்கோ!. இவள நம்பி சொல்லிடலாம், சொன்னாலும் பிர்ச்சனைதான். ஆனா நாம மலைபோல் எண்ணி பயந்த விஷயம் புசுக்குன்னு போயிடுத்தேன்னு மனசு லேசாச்சு. இனிமேல் பிர்ச்சனை இல்லை. மேக்னா நல்ல காரியம் செஞ்சிருக்கா. நேரில் வந்து கீதாவைப் பாத்து, விஷயத்தை அவள் பாணீலே போட்டு உடெச்சு எனக்கு தர்மசங்கடம் ஏற்படுத்தாம ஒரு வழி காட்டிட்டுன்னா போயிருக்கா! ஆனா அவள் உண்டாயிருக்கும் மேட்டர் பத்தி இவள் ஒண்ணும் சொல்லலையே, எவ்வளவு தெரியும்? மேக்னா என்னல்லாம் சொல்லியிருப்பா? இவள் ரியேக்ஷணைப் பாத்தா இன்னும் வெடிச்சு கிளம்ப மடீலே நிறைய பூகம்பம் வச்சிருக்காளா? எவ்வளவு பேசிண்டிருப்பா? மேக்னாவை விசாரிச்சாத்தான் தெரியும். என் காலை ரிடர்ன் செய்யாம இங்கே வந்து இவளோட கும்மியடிச்சிட்டு போயிருக்கா. அவளோட உள்நோக்கம் என்னவாயிருக்கும்?

மனசில் வித்யாசமான வலி ஆரம்பிக்க, கீதாவயே பாக்கரேன். இவளாவது விவரம் சொல்லுவான்னு.

“சும்மா சொல்லப்பிடாது. உங்க ஃப்ரெண்ட் மேக்னா பாக்க நன்னாத்தான் இருக்கா. மாதூர்னு சொல்லிண்டா. அவள் அப்பா அம்மாவொட எடுத்துண்ட போடோவை போனில் காமிச்சா. அழகான குடும்பம். இவளுக்கு நல்ல வாளிப்பான தேகம். இந்தூர் வடக்கத்தி கலர். ட்ரெஸ்ஸிங்க் சென்ஸும் அபாரம். இந்தூர் பெண்கள் மாதிரி நன்னா மேகப் உடையெல்லாம் எத்தனை வெளீலே காமிக்கணும் எத்தனை மறைக்கணும்னு இவாளப் பாத்து கத்துக்கலாம். நாம கட்டர புடவைதான், அதே ரவிக்கைத்தான் ஆனா!”

“சரி போட்டம், ராத்திரிக்கு சாப்பிட என்ன வச்சிருக்காய்? லன்ச் சரியா சாப்பிடலை”. “அதுக்கென்ன என்ன வேணுமோ பண்ணிக்கலாம். இனிமேல் இப்படி ஒரு பொண் வந்து என்னை கல்யாணம் செஞ்சுப்பையா, எங்காத்தில் ஓகே உன் பெற்றோரிடம் கெட்டுச் சொல்லூன்னு சொன்னா சட்டுன்னு ஆகவேண்டியதை செஞ்சு கல்யாணத்துக்கு ஒத்திண்டிருக்கணும். அதான் உன்னைப்போல் ஆடவனுக்கு அழகு. ஆசையா வர பொண்ணை வேண்டாம்னப் பிடாது. என் குமாருக்கு புத்திசாலித்தனம் பத்தாது. பெரீய இடம்டா. கோடீலே சொத்து, வலிய வந்ததை எனக்காக வேணாம்னுட்டாய்? ஆச்சர்யம்தான். ஆனா கடைசீலே அத்தை பொண்தான்னு முடிவெடுத்தாய். தப்பில்லை. உன்னை பாராட்டரேன். உனக்கு இப்படியோரு ப்ரொபோஸல் வந்ததையும் அதை புறக்கணிச்சுட்டு எனக்காக ஏங்கியிருக்காய்னு நினைக்கரச்சே மகிழ்ச்சியா இருக்குடா”.

எழுந்து வந்து என் மடீலே உக்காந்துண்டு சொல்ரா “டின்னெர் ரெடி. எப்ப வேணுமோ எடுத்துக்கோ.” உக்காந்திருக்காளே தவிர கையைச் சும்மா வச்சிண்டிருக்கலாமே. அதான் இல்லை. இந்த வயசில் ஒரு பார்வை பாத்தாலே போதும், இளகிப்போவம். மடீலே உக்காந்திண்டு சில்மிஷம் தேவையா. வயித்துப் பசி போய் வேற பசி வந்து சேர்ந்தது. அதுக்கு வருஷக்கணக்கில் தீத்துக்க கைவசம் ஸ்டாக் இருக்குடா குமாருன்னு கைக்கு அடக்கமா இவள்.

அப்பத்தான் தோணித்து. மேக்னா கல்யாணப் பேச்சு எடுத்ததை மட்டும்தான் சொல்லிட்டு போயிருக்கா. மின்னாடி நடந்ததை சொல்லலை. இது ட்ரயிலர், இன்னும் வரும்னு வார்ணிங்க். அடிவயித்தில் சொரேர்னது.

கழுத்தை இறுக்க கட்டிண்டு, தன்னிடம் இருக்கும் எல்லா பொக்கிஷங்களையும் என் கன்னத்தில் வச்சு அழுத்திண்டு கீதா கடைசீயா ஒண்ணு சொல்ரா. “நம்பளை அவாத்துக்கு வர சனிக்கிழமை கூப்பிட்டிருக்கா. வரோம்னு சொல்லிட்டேன். இன்னும் உன்னண்டை நிறைய பேசணும் கீதான்னா”.

அதைக் கேட்டதும் பூங்கொத்துப் போல் மடீலே இருந்த கீதா அம்மிக்கல்போல் ஆனா. (தொடரும்!)

(பி.கு: அடுத்த பாகத்தோட அத்தை மகள் நிறைவு பெறும். நாளை விமானத்தில் இருக்க நேருவதால் சனி காலை சந்திப்பம்)