கேசவன்

 72. கேசவன் (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

என் பேர் கேசவன். பாக்கணும்னு பலபேர் வரா. குட்டியா இருக்கச்சே கோவிலுக்கு வாங்கி கொடுத்தவர் பெரீய சினிமா நடிகர். ஆந்திராவுலே பெரீய புள்ளி. நிறைய காசு இருந்ததுன்னு வாங்கினரோ?. வச்சுப்பர்னு பார்த்தா ஒரு மாசம் கழிச்சு லாரீலே ஏத்தி இங்கே. 

18 வருஷமா இங்கேதான். ஒரு குறையும் இல்லை. பங்களாவுலே இருப்பதுக்கும், கோவிலில் இருப்பதுக்கும் என்ன வித்யாசம்னா சொல்லத் தெரியலை. நன்னா பாத்துக்கரா. வர வழீலேதான் லாரியில் கஷ்டமாப் போச்சு. இன்னித் தேதிக்கு வேற எங்கேயாவது போய்க்கரீயான்னு கேட்டா ‘முடியாது, இங்கேதான் இருப்பேன்’ அடிச்சுச் சொல்லுவேன். 

கோவிலில் சந்தோஷமா இருக்கு. முக்கியக் காரணம் என் பாகன். மாதவன் குட்டி. 

அதென்ன குட்டி? பேரிலேயே மனுஷாளோட சைஸையா சொல்லிக் காட்டுவா? என் பக்கத்துலே நின்னா குட்டிதான். மேலே ஏறிண்டு சவாரி போனா குட்டி கம்பீரமா தெரிவன். அப்போ பேர் மாறிடுமா? 

மலையாளம் தவிர அவனுக்கு ஒண்ணும் தெரியாது. ஆனா பல தரப்பட்ட மனுஷா வரா. வெளிநாட்லேந்தும், ஏதேதோ மொழிகள். ஆனா இவன் மலையாளத்தில் பேசுவன். அப்புரம் எனக்கும் அவனுக்கும் புரியரா மாதிரி சப்தங்களை எழுப்புவன். சொன்னபடி நடத்துப்பேன். கீழ்ப்படிவேன். அவனும் இத்தனை பெரீய யானை பாத்ததும் விலகி ஓடரவா மத்தீலே தன்னால் தான் கேசவனை கட்டுக்குள் வச்சுக்க முடியும்னு பிகு பண்ணிப்பன். 

ஊரில் அதுனாலேயே இவனுக்கு நல்ல பேர். எல்லாரும் மரியாதையா ‘மாதவன் சார்’னு விளிப்பா. டீக்கடைக்குப் போனான்னா பன்னுக்கும் டீக்கும் காசு வாங்கிக்க மாட்டா. சில சமையம் நானும் அவனோட உலாத்திண்டு போவேன். வெல்லக் கட்டி கொடுப்பா. இவன் சாப்பிட விடமாட்டான். வேளா வேளைக்கு ஒரு கோவில் யானைக்குன்னு என்ன தரணுமோ அதைத்தான் தருவேன் சாப்பிடணும் அப்போத்தான் உடம்பு படுத்தாதுன்னும் முறைப்படி வெட் கிட்டேயும் காமிச்சு ஜாக்கிரதையா பாத்துப்பன். அவனைப் பொருத்தவரைக்கும் நான் அவன் குழந்தை. எனெக்கொண்ணுனா அவன் தவிச்சுப் போயிடுவான். 

மத்த கோவிலில் சில யானைகள் உடம்புக்கு வந்து தவிச்சது தகவல் வரும். வழீலே கிடைக்கும் ஐடங்களை வாங்கிண்டு வந்து கொட்டாயில் வச்சுடுவன். சாப்பாட்டு டயத்துலே எனக்குத்தான் தருவன். அவன் எடுத்துண்டுட மாட்டான். கோவிலுக்கு நேர்ந்து விட்டு வந்ததும் ஒரு வருஷம் யார் யாரோ பாத்துண்டா. அதுக்கப்புரம் இவன்தான். ஒரே பாகன். 16 வருஷத்தில் நான் வளர்ந்த அளவுக்கு இவன் வளரலைன்னு சொன்னாலும் அவன்தான் என் ஃப்ரெட்ண்ட் பிலாசபர் அண்ட் கயிட். 

என்ன டயட், கம்பீரமா வளர்ந்திருக்காயேன்னா? இதுகூடத் தெரியாதா என்ன? யானைப்புல், கரும்பு, பெரீசா உருட்டின கம்பு, சாத்து உருண்டை, வெல்லக் கட்டி, பழங்கள். வாழைப்பழம் அப்பப்போ, நிறைய சாப்பிட்டா மந்தமாம். என்னை ஒரு வாழைத் தோட்டத்துக்குள் விட்டா எல்லாத்தையும் சாப்டூட்டுத்தான் திரும்புவேன். கிராமங்களுக்கு போரச்சே எங்கே தோட்டத்துக்குள் பூந்துடுவேனோனு பயப்படுவா. 

சின்ன வயசில் அழிச்சாட்டியம் செய்வேனாம். ஆனா பிரியமா இருப்பா. அப்புரம் இத்தனை பெரீய உடம்பை வச்சிண்டு அழிச்சாட்டியம் செஞ்சா அதை வேற மாதிரி பாக்கரா. மதம் பிடிச்சுடுத்தூன்னு சுட்டுத் தள்ளிடுவாளாம். இன்னொரு கோவில் யானைக்கு ஆச்சு. நல்லவேளை மயக்க மருந்து வச்ச குண்டுதான். மயங்கினதும் சாதுவா இழுத்துண்டு போய் இன்னொரு பெரீய கும்கீ யானைகீட்டே விட்டு அடக்கி பழக்கி அழைச்சிண்டு வந்தான்னு கேள்விப் பட்டேன்.  

என்னை படம் எடுத்தா மாதிரி வேர எந்த யானையையாவது எடுத்தாளான்னா தெரியாது. வரவா போரவா எடுத்துண்டே இருப்பா. ரெம்பவே தள்ளி நின்னுண்டு செல்ஃபீ. அவாளுக்குள் கட்டிப் பிடிச்சிண்டு கன்னத்தை உரசிண்டு செல்ஃபீ எடுத்துக்கரா. என்கூடவும் அப்படியே செய்யறதுதானே? பயம். என்னதான் சாதுவான கோவில் யானைன்னாலும் மிருகம், என்ன வேணும்னாலும் டக்குன்னு செஞ்சுடும்னு பயம். ஆனா நாங்கள் அப்படியில்லை. இத்தனை பெரீய உடம்பை எப்படி நாசூக்கா நகத்திண்டு போறதுன்னு தெரியும். மனுஷாளை ஸபரிசம் செய்யரச்சே அவாளுக்கு வலிக்காமத்தான் செய்யறது. குழந்தைகள் சித்தே குண்டூசி மாதிரி ரோமங்களை கண்டு பயப்படும். ஜென்டில் ஜெயன்ட்னு சொல்லலாம். ஆனா கோபம் வந்தா? தொலைஞ்சேள்! 

ஆரம்பத்தில் வந்ததே! என்னை பழக்கணும்னு மாதவன் அடிப்பன். கொக்கி போட்டாப்போலே இரும்பு முனை வச்ச நீண்ட கம்பு வச்சிருக்கான். அதாலே குத்துவான். இல்லை குத்தி இழுப்பான். சுரீர்னு வலிக்கும். அப்படி ஆப்பிடாதுன்னு சொன்னதை செஞ்சுடறது. 

என்னெல்லாம் சொல்லித் தந்தான்கிரேள்? ஊக்காருன்னா உக்கார, காலை மடக்குன்னா மடக்க. தும்பிக்கையாலேயே சலாம் வைக்க. யாராவது ஏதாவது கொடுத்தா லாவகமா தும்பிக்கையில் வாங்கி அவன் கையில் தர. குனிஞ்சிண்டு முன்னாடி நிக்கரவா தலையில் ஆசீர்வாதம் பண்ண. நான் வைக்கர வேகத்தில் தும்பிக்கையை வச்சேன்னா அவா கழுத்து முறிஞ்சு அங்கேயே குளோஸ். அதுனால் மெத்து மெத்துன்னு படராப்போல் ஆசையா தொடரா மாதிரி தொட்டுட்டு. இல்லை உச்சந்தலையில் வச்சு அப்படியே சைடா வழுக்கி எடுத்துடறது. அவா முகம் அத்தனை சந்தோஷமாகி ஜொலிக்கும்.  

அப்புரம் என்னை பக்கத்தில் இருக்கும் ஆத்துக்கு அழைச்சிண்டு போய் நன்னா தேச்சு 3 மணிநேரம் குளிப்பாட்டுவான். இதே சென்னை கோவிலா இருந்தா குடிக்கக்கூட தண்ணீ இல்லையாம். கேரளாவா போச்சோ நல்லதா ஆச்சு. 3மணி நேரக் குளியல் யானைக்கு இங்கேதான் சாத்தியம். அப்புரம் வெய்யலில் காய்ஞ்சதும் சாக்பீஸால் வரைவன். என்ன வரையரான்னு இன்னிவரைக்கும் தெரியாது. கண்ணாடியா காமிப்பா பாத்துக்கோன்னு? எனக்கு காமிக்க அத்தனை பெரீய கண்ணாடி விக்கராளா என்ன? ஆன கூடக் குளிக்கும் லக்ஷ்மீயைப் பாத்து எனக்கும் அப்படித்தான்னு வச்சுப்பேன். 

நானும் லக்ஷ்மீயும் ஒரே இடத்தில்தான் குளிப்போம். ஒண்ணும் பிர்ச்சனையில்லை. மனுஷாத்தான் பிகு பண்ணிண்டு தனித்தனியா பாத்ரூம் கட்டிண்டிருக்கா. பாக்கமுடியாததை கற்பனை செஞ்சு கக்கூஸ் சுவத்தில் வரைஞ்சு அதைப் பாத்து ரஸிச்சிண்டு! 

அம்பாரி, மேலே பீதாம்பரம்னு கோவில் திருவிழாவுக்கு என் அலங்காரம் களை கட்டும். நடந்து வரச்சே அப்படி இருக்குமாம். சுவாமியைப் பாக்கரவாளைவிட எங்களைப் பாக்கன்னே. அதுக்காகவே சித்தே ஸ்லோ மோஷணில் நடந்து காமிப்பேன். இவன் மேலே ஏறிப்பன். ஒருக்கா என்மேல் சாமியையே வச்சா. உடம்பே புல்லரிச்சுப் போச்சு. இத்தனை திக் ஸ்கின் புல்லரிக்குமான்னு கேக்கப் பிடாது. 

ஒண்ணும் இல்லாத நாட்களில் கோவிலுக்கு பின்னாடி கொட்டகையில் வெய்யில் மழை படாம வச்சுடுவா. அங்கே படுத்துக்கலாம், உக்காந்துக்கலாம் நின்னுக்கலாம். இவன் கூட இருக்கமாட்டான். அப்பப்போ வந்து பாத்துப்பன், ஆகாரம் தரன்னு வேலைக்கு ஆள் இருக்கா. 

போன 8 வருஷமா சங்கிலி போட்டு கட்டரா. பெரீய கனமான சங்கிலி. பின்னங்கால் நுணீலே கட்டி இன்னொரு முனையை தரையில் வளையத்தில். அறுத்துண்டு போமுடியாது. இதையே இடுப்பிலே, மேல் துடையிலோ கட்டியிருந்தா நிமிஷமா பிச்சுப் போட்டுடுவேன்.  மாதவனுக்கு, மின்னமே சொன்னாப்போலே கண்ஜாடையிலேயே என்னை கட்டுக்குள் வச்சுண்டுட முடியும்னு தற்பெருமை. எல்லார்கிட்டேயும் சான்ஸ் கிடைச்சா சொல்லுவான். கூடவே கேசவன் ரெம்பவே சாதுன்னும் சேர்த்துப்பன். இண்ணொண்ணும் - அவனுக்கு ஒண்ணுனா நான் காப்பாத்துவேனாம். 

அன்னைக்கு டீக்கடையில் ஓசி பன் சாப்பிடரச்சே இவனுக்கு 3 வருஷத்துக்கு மின்னாடி கடன் தந்தவன் வந்திருக்கான். “பணத்தை எப்போ தருவே?” “இப்போ கஷ்டம், கொடுத்துடரேன்”. “ரெண்டு வாரம் கெடு, இல்லைன்னா நடப்பதே வேற”. இவன் ஏதோ கெட்ட வார்த்தையில் சொல்ல அவன் அடிக்க வந்துட்டான். ஓரமா நின்னிண்டிருந்த நான் விவகாரம் முத்தறதை பாத்துட்டு ரெண்டு அடி வேகமா எடுத்து வைக்க வந்தவன் ஓடியே போயிட்டன். “உன்னை தனியா வச்சுக்கரேன்.” 

உடனே டீக்கடைக்காரன்கிட்டே “பாத்தியா எனக்கு ஒண்ணுனா கேசவன் பாத்துப்பன்”. டீக்கடை நாயர், “வாங்கின கடனை திருப்பித் தந்துடணும் அப்போதான் உனக்கும் சரி இந்த கேசவனுக்கும் மரியாதை”. நாயர் சொன்னது சரி. 

அன்னைக்கு விசேஷம் ஒண்ணுமில்லை. கோவில் வாசலில் பெரீசா கொட்டாய் போட்ட இடம், படத்தில் பாக்கரேளே அங்கே நின்னிண்டிருக்கேன். இவனும் பக்க்கத்தில். ஆனா என் காலில் ஸ்டேண்ட் மாதிரி அங்குசத்தை சாச்சு வச்சுட்டு. என்னால் ஒண்ணுமே செய்ய முடியாது, அந்த காலை நகத்தாம நிக்கணும். இவனும் எப்படி இத்தனை பெரீய நாலரை டன் மிருகத்தை சுலபமா குச்சியை சாச்சுவச்சு கன்ட்ரோலில் செஞ்சிருக்கம்னு கெத்து காட்டிண்டு. ரெம்பத்தான்! 

இவனை ஏதவாது லைட்டா செஞ்சு “நான் சோப்ளாங்கி இல்லை, அன்புக்கு கட்டுப்பட்டுத்தான் நிக்கரேன், கோவிலுக்கு இத்தனை ஜனம், பெண்கள் குழந்தைகள்னு வரா அவா மின்னாடி டுபாக்கூர் வேலை செய்ய வேண்டாம்னுட்டுன்னு’ தெரியப்படுத்தணும் பாக்கலாம், சமயம் கிடைக்கரச்சே லேசா ஒரு தட்டு தட்டினா? முதுகில் ஏறரச்சே உருட்டி விட்டூட்டா? இல்லை தும்பிக்கையில் பிடிச்சு வச்சுண்டு சித்தே கழிச்சு விட்டா? குளிப்பாட்டரச்சே இவனை தண்ணிக்குள்ளே முக்கி எடுத்தா? 

ஸோ மெனி பாஸிபிலிடீஸ். செய்யலாம். இத்தனை வருஷம் பாத்துட்டம். இன்னும் கொஞ்சம் விட்டுப் பிடிக்கலாம். இவனா திருந்தரானான்னு. இல்லைன்னா செஞ்சுட வேண்டியதுதான். 

வரவா போடோ எடுத்துக்கறதும், இவன் ஆசீர்வாதம் செய்யச் சொல்லி ஆளுக்கு 5ரூபா வாங்கித்தரச் சொல்வதும். இவனோட சேர்ந்து காசுக்கு கை நீட்டரோமேன்னு பட்டது. பாவம் கஷ்டப்படரான். சம்பளம் வந்தாலும் இவனுக்கு ஆத்தில் சிலவு அதிகம். பொண் குழந்தை வேர. போட்டம்னு விட்டாச்சு. தும்பிக்கையில் வச்ச காசை நான் வச்சிண்டு என்னன்னு பண்ண? எடுத்துண்டு போய் டீக்கடையில் தந்து டீ கொடுன்னா கேக்க முடியும்? நான் வரதைப் பாத்தா கடையையே மூடிண்டு ஓடிடுவா. 

யோசிச்சிண்டே தலையயும் காதையும் ஆட்டிண்டு வாலை மேலே தூக்கி சடார்னு வலது தொப்பையில் உக்காந்த தூசியை தட்டிக்கரேன், 

“ஏ மாதவன் குட்டீ!” கேட்டுண்டு ஒரு பெண்மணி வரா. கூடவே 12 வயசில் ஒரு பெண் ஸ்கூல் யூனிஃபார்மில். அட! எங்களுக்கெல்லாம் ஞாபக சக்தி அதீதம். தெரியுமோன்னோ! பின்னே! குட்டியா இருந்தப்போ ஒருக்கா வீட்டுக்கு அழைச்சிண்டு போயிருக்கான். வந்தது இவன் ஆத்துக்காரிதான். நன்னா ஞாபகம் இருக்கு. குழந்தையை பாக்கலை. சின்னவளா உள்ளே இருந்திருக்கணும். பரவாயில்லையே! வளர்ந்து ஸ்கூலுக்கு போரா! 

அதுக்கப்புரமா இவன் அழைச்சிண்டு போலை. நானும் வளர்ந்துட்டேன். சின்ன தெரு குறுக்கேயும் நெடுக்கேயும் கேபிள் கட்டி வச்சிருப்பா. போனா எல்லாத்தையும் அறுத்துப் போட்டுடுவேன். ரிடெர்ன் ரிவெர்ஸில்தான் வரணும். கூட்டிண்டு போகாததை குத்தமாச் சொல்லலை. 

வந்தவள் முகத்தில் சினம். மதம் பிடிச்சிருச்சோ? “எங்கே ரெண்டு நாளா வீட்டுப் பக்கமே காணலை. பொண்ணுக்கு ஸ்கூல் ஃபீஸ் மறந்து போச்சோ? காசு கொண்டு வரேன்னு சொல்லிட்டு கெசவனோட ஓசி டீ குடிக்கராயா?’ சரமாரியா கேள்வி. பதிலே சொல்ல விடாம. இன்னும் 8 கேள்வி இருக்குமோ?. இவனோ என் பின்னங்காலுக்கு பின்னாடி ஒளிஞ்சிண்டு,  அவள் போட்டம் வெளீலே வரலாம்னு.  

லேசா காலால் நெம்பி ‘மின்னாடி வாடா என் ராசா, இதுக்கெல்லாம் பயந்தா எப்படீ?’ தள்ளி விடரேன். நான் இருக்கேன் பாத்துக்கலாம். போனான். 

“சாயங்காலம் பணம் கிடெச்சுடும், சொல்லி வச்சிருக்கேன். நீ வீட்டுக்குப் போ”. “பணம் இல்லாம வராதே! கெசவனோட படுத்துக்கோ. பில்லைத் தின்னு”. விரலை ஆட்டிட்டுப் போனா. சமாளிக்க முடியலையோ? எதுக்கு மனைவிகிட்டே பயப்படணும்? இன்னைலேந்து என்னோட கொட்டாயில் தூங்குவனோ? 

ஆத்துக்காரிகிட்டே பயப்படரவன் சம்ஸார பளுவை தாங்கிக்க முடியாதவன் என்னை அங்குசத்தால் அடக்கிட்டானாம். “சே”ன்னு போச்சு. இவனை ஒண்ணும் பண்ண வேண்டாம், பிழைச்சுப் போட்டம்னு தோணித்து.