ஓப்பாரி

 29. ஓப்பாரி (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

“தமிழ்நாட்டு இசை வடிவங்கள்னு ஆராய்ச்சி கட்டுரை, எழுதி ஆதாரங்களொட பப்ளிஷ் செஞ்சா டாக்டரேட் கிடைக்கும். மிக நேர்த்தியான சப்ஜெக்ட், எடுத்துப் பண்ணு, உனக்கு நல்ல எதிர்காலம் இருக்கு.” ப்ரொஃப். கதிரேசன் சொன்னார்.  

“என்ன எதிர்காலம்? தமிழில் PhD வச்சிண்டு என்ன செய்வாய்?” அம்மா திட்டினா. அப்பா இல்லாம என்னை ஒரு நிலமைக்கு கொண்டு வந்தவளுக்கு எத்தனை எதிர்பார்ப்புகள்? காலேஜில் செர்ந்தும் தமிழ் இலக்கியம் எடுப்பேன்னு எதிர்பாக்கலை. பக்கத்தாத்து சாம்பசிவன் பொண் விமலா ஆங்கிலத்தில் விளாசரான்னு அவாத்தில் பெருமை. 

நான் தமிழ் எடுத்ததையே அவா சிலாகிச்சுப் பெசலையாம். விமலாவை எனக்குன்னு அப்பா இருந்தப்போ பேசினா போலேருக்கு. “இப்போ ஆர்வமாயில்லை.” அம்மா புலம்பல். ஆனா டாக்டரேட் வச்சிண்டு என்ன செய்யலாம்னு ஒரு முடிவுக்கு வந்திருக்கேன். 

நேஷணல் ஜியாக்ரஃபிக் ஆரம்பிக்கப் போர தமிழ் பதிப்பில் சேரப்போரேன். நல்ல சம்பளம் கிடைக்கும், சிபாரிசு செய்யரேன்னு கதிரேசன் பிராமிஸ். பாக்கலாம். தலைமையகம், பதிப்பகம் கோவையில் இருக்குமாம். அம்மாவையும் அழைச்சிண்டு லால்குடீலேந்து ஓடிப்போணம். இந்தூரின் பாதிப்பு அப்படி. இங்கேதான் ரோட் ஆக்ஸிடென்டில் அப்பா செத்துப் போனர். அன்னைக்கு அம்மா ஓலமிட்டது இன்னும் காதில். “ஊரை விட்டுட்டு வரமாட்டேன், என் நினைவுகளெல்லாம் இங்கேதான் இருக்கு”. என்னையும் பாரதிதாசன் யுனிவெர்சிடீ நடத்தும் லால்குடி காலேஜுலேயே சேர்ந்துக்க சொல்லி. PG முடிச்சு முனைவர் பண்ணிண்டிருக்கச்சேதான் சந்தேகமெல்லாம். 

“தமிழ் நாட்டு இசை வடிவங்கள்னு எங்கெல்லாம் இதுபத்தின பாரம்பரிய சிந்தனை இருந்ததோ அங்கெல்லாம் நீ போய் விவரங்கள் கொண்டு வா, நானும் உதவி செய்யரேன், எழுதித் தள்ளிடலாம்.” க்ளூ கொடுத்தர். “எங்கெல்லாம் போணம்?” கேட்டதுக்கு “மதுரைலேந்து ஆரம்பி, அப்புரம் அதுவே வழி சொல்லும். போனில் டச்சில் இரு, கையிட் செய்யரேன்”. அம்மாகிட்டே “ஒரு வாரத்துக்கு காணாமப் போப்போரேன், சனி ஞாயிறு வருவேன், திட்டாம பொறுத்துக்கோ” கிளம்பியாச்சு. “சிலவாகுமேடா?” “ஆமாம், பாத்துக்கலாம், சிக்கனமா இருப்பேன்.” 

பஸ் ஸ்டாண்டில் வழி அனுப்ப கதிரேசன் வந்தர். “தமிழிசை வடிவங்கள் நிலை கொள்ளாத கடல்போல் அலைவீசும். தாலாட்டுலேந்து ஒப்பாரி வரை இருக்கு. தொன்று தொட்டு  வரும் பண்ணிசை, செவ்வியல் தமிழிசை, பக்தி இசை, நாட்டார் இசை, சொல்லிசை, சினிமாயிசைன்னு நிறைய. எது சுவாரஸ்யமா இருக்கும்னு தேன்றேடுத்து அதில் விபரம் சேகரி. மதுரையில் இயல் இசை நாடகம் மூன்றும் பிரசித்தம். அதில் நிறைய ஆய்வு பண்ணிட்டா, அதுக்குள் போவேண்டாம், உனக்கு பிடிச்சதுக்கு பின்னாடி போ”. போனதும் காமராஜர் யுனிவெர்சிடீலே சுப்பிரமணி என்ற தமிழாசிரியரைப் போய் பாக்கச் சொல்லியிருந்தார். 

மாட்டுத்தாவணி பக்கத்துலே ஹோட்டல் க்ரேஸ் ரெசிடென்சீயில் ஒருவாரத்துக்கு நாளுக்கு 495ரூனு ரேட் பேசி பூந்துண்டேன். ரிசெப்ஷனில் சித்தே பரபரப்பு தென்படவே என்ன மேட்டர்னு கேக்க “பாடகி காந்தம்மா தங்கியிருக்காங்க, அழைச்சிட்டுப் போக கார் வந்தது, இப்போதான் போச்சு, அதனால் கூட்டம் சேர்ந்துடுத்து”. யார் காந்தம்மா? பிரபலம்னா இந்த ஹோட்டலில் தங்குவானேன்? நமக்கென்ன போச்சுன்னு சுப்பரமணியை இன்னைக்கே பாத்தா லீட் கிடைக்கும்னு கிளம்பினேன். 

வைகை ஆத்தை கடந்து ஊர்குள்ளே நுழைஞ்சு மேற்கே கன்யாகுமரி பைபாஸை தாண்டி தேனீ ரூட்டில். “வா சந்தானம், கதிரேசன் எப்படி இருக்கார்?” மோர் கொடுத்து உபசரித்தர். என்னைப் பத்தின தெரிஞ்சிண்டப்புரம் சொல்ரர், “ஒப்பாரி இசையிலேந்து ஆரம்பி. இப்படியே போனா கருமாத்தூர், அப்புரம் விருதுநகர் தாண்டி சுக்கரவரப் பட்டின்னு பல ஊர்களில் ஒப்பாரி கலைஞர்கள் இருக்கா, பாத்து பேட்டி எடுத்தா விபரம் கிடைக்கும். சில அட்ரெஸ் தரேன் அங்கேந்து ஆரம்பீ”. 

“சார் முதமுத ஒப்பாரிலேந்தா ஆரம்பிக்கணும்?” “டேய்! ஒப்பாரிதான் – நம்மோட கூடவே பிறந்தது. தாயின் வயித்துலேந்து வெளீலே வந்ததும் நீ சத்தம் போட்டு அழலைன்னா எல்லாரும் கவலைப் படுவா. நீ செத்ததுக்கப்புரமும் யாரும் அழலைன்னா லைஃபே வேஸ்டுடா. அதை அபசகுனமா நினைக்காதே. கிளம்பு. வேணும்னா இன்னொரு டம்ப்ளர் மோர் தரச் சொல்ரேன்.” 

அவர் தந்த சீட்டில் 8 பேரில் விருதுநகர் காந்தம்மாவும். திரும்பிப்போய் இவர் இப்போ என் ஹோட்டலில்தான் இருக்கான்னு சொன்னா, அவரா இவர்னு கேட்டா, கூகிளீல் அவர் படம் தெடிப் பாத்து கன்ஃபெர்ம் செய்யலாம்னு போலை. காலேஜ் ஹவுஸில் இலைபோட்டு சாப்டூட்டு ஹோட்டலுக்கு வந்துட்டேன். 

ரிசெப்ஷணில் “காந்தம்மாவை பேட்டி எடுக்கணும். உதவ முடியுமா?” “வரட்டும் கேட்டுச் சொல்ரேன்”. 

மணி 4 இருக்கும் ரூமுக்கு கால் வந்தது. காந்தம்மாதான். “என்ன தம்பீ? எந்தப் பத்திரிக்கை? பேட்டி எடுக்கணும்னு சொன்னீங்களாம். ஆச்சர்யமா இருக்கு. 10 வருஷத்தில் யாரும் கேட்டதில்லை. இப்போதான் ஒரு விசேஷத்துக்கு போயிட்டு வந்தேன். களைப்பா இருக்கு. தூங்கிட்டு குளிச்சு ஃப்ரெஷா பெசலாம், 7மணிக்கு ரூம் 233க்கு வரீங்களா?” வரேன்னேன். நான் 133. தலைக்கு நேர் மேலே இப்போ காந்தம்மா களைச்சுப்போய் படுத்துண்டிருக்கா.  

7 மணிக்கு “வாங்க தம்பீ” கூப்பிட்டு உக்கார வச்சு “என்ன குடிக்கரீங்க?” ரூமை எடை போட்டேன். என்னுதை விட பெரீசா தோணித்து. அடிக்கடி வந்து போரவள் மாதிரி எல்லாத்தையும் பரப்பி வச்சிருந்தா. குளிச்சுட்டு பெரீசா பொட்டு வச்சிண்டு மேக்ஸீ போல் ஒண்ணை மாட்டிண்டு கட்டிலை சிம்மாசனமா. தெம்பான தேகம் 55 இருக்கும். இவளே மேல் மருவத்தூரில் சிவப்பு புடவை கட்டிண்டு கூட்டத்தில் பாத்தா பாத்தா தெய்வ மணம் கமழும். “முதல் மரியாதை”யில் சிவாஜிக்கு ஆத்துக்காரியா நடிச்சிருந்தா அந்த மஹாநடிகன் உருக்குலைஞ்சு போயிருப்பர். இப்போ அசைப்பில் விலைமாதர் விடுதியில் மேடம் மாதிரி பட்டது. 

டேபிளில் பிளாக் லேபல், சோடா புட்டிகள், கிளாஸ். இப்போதான் ஆரம்பிச்சிருப்பாளோ? “வேண்டாம் பழக்கமில்லை.” அறிமுகப்படுத்திண்டு வந்த விஷயத்தையும் காமராஜ் காலேஜில் தந்த லிஸ்டில் நீங்க ஆனா இங்கேயே தங்கியிருப்பதால் பேசலாம்னு வந்தேன்னு சொல்ல, எழுந்து வந்தவள் டேபிளில் இருந்த கிளாசிலேந்து ரெண்டு மிடக்கு சர்வ சாதாரணமா முழிங்கினாள். 

“இப்போ கேளு, முடிஞ்சா சொல்ரேன்”. “நீங்க ஒப்பாரி இசை கலைஞர்னு சொன்னாங்க. அப்படீன்னா?” “சாவுக்குப் போய் காசு வாங்கீட்டு அழுவறது. அம்புட்டுத்தான். இத்தனை காசு தரேன்னு கூப்பிட்டனுப்புவாக, அழைச்சுட்டுப் போரச்சே செத்துப் போனவங்க பத்தி சிலது சொல்லுவாங்க அதை வச்சு வழீலே எட்டுக்கட்டி வச்சுப்பம். அங்கே ஊர்க்காரங்க, உறவினரோட வட்டமா உக்காந்து ஓலப்பாட்டுதான். பந்தல்லே வாய்கிட்டே தொங்கராப்போலே மைக் வச்சுடுவாய்ங்க. ரெண்டு முணுமணி நேரம் கச்சேரி. பிணம் கிளம்பினதும் காசை வாங்கிட்டு வந்துடுவம். கொஞ்சம் பிரபலமாகிட்டேன். இன்னைக்குக் கூட அழகர்கோவில் போர வழீலே ஒரு விசேஷம், கார் வச்சு கூட்டிட்டுப் போய் கொண்டாந்து விட்டாய்ங்க. ரூம் வாடகை அவிங்க தந்துடுவாக”. 

“தனியாத்தான் வந்தேளா?” “ஆமாம் இதுக்கு கூட யார் வருவா கூட்டிட்டு வார? ஆனா போன இடத்தில் ரெண்டு பாட்டுக்கு அப்புரம் ஜனம் சேர்ந்துக்கும். கிளம்பரச்சே கைகுலுக்கித்தான் விடை கொடுப்பாய்ங்க”.  

“என்ன சொல்லிப் பாடுவேள்?”. “செத்தவங்க செஞ்ச நல்ல காரியங்களைச் சொல்லிப் பாடுவோம். அவிங்க பிரிஞ்சதுனால் குடும்பத்துக்கு ஏற்பட்ட நஷ்டத்தைப் பத்தி. சாகாம இருந்திருந்தா இன்னும் என்னத்தையெல்லாம் சாதிச்சிருப்பாய்ங்கன்னு எட்டுக்கட்டி. அப்பப்போ மனசில் தோண்றதுதான்”. “இப்படி காரியங்களுக்கு போய் பாட மனசுக்கு வருத்தமா இல்லையா? 

“இருக்கும். இதுலேயும் வரும்படி கணிசமா இருக்கு. 20 வருஷமா இதைத்தான் பண்ணிகிட்டு இருக்கேன். சின்ன வயசு சாவுக்கு அழரச்சே எனக்கும் கண்ணீர் வரும். அழுதுடுவேன். அப்போ அந்த பிள்ளைக்கு சொந்தக்காரவுக எனக்கு ஆறுதல் சொல்வாங்க”. “உங்க வீட்டுக்காரர் இதுக்கு சம்மதிச்சுத்தான் போறீங்களா?” “நான் கல்யாணமே பண்ணிக்கலை. குடும்பம்னு வச்சுக்கலை. தனிக்கட்டை. ஏய்? என்ன இது பெர்சனல் குவெஸ்சீன் கேக்கராய்? பாட்டு இசைன்னு சொன்னியேன்னு ஒத்துக்கிட்டேன்”. 

எழுந்து அடிக்க வராமாதிரி வந்தவள் இன்னும் ரெண்டு பெக் ஊத்தி மிடக்கிட்டா. “சரி இது எப்படி உருவாச்சு? இதில் இசை என்ன, பாடல் வரிகள் என்னன்னு கொஞ்சம் விளக்குங்க எழுதிக்கரேன்”. 

“சொல்ரேன் கேளூ”ன்னு ஒரு பாட்டை மொள்ள, அதிகம் சத்தமில்லாம எடுத்து விட்டாள். அசந்து போயிட்டேன். 

“என்னை சுத்தி சமுத்தரங்க, எங்கப்பா மண்டை அங்கே பளிங்குபோல் கிடக்குதுங்க, எங்கப்பன் இருந்த வரைக்கும் எங்களுக்கு பக்கமிடரவில்லை பயமும் தோணவில்லை…..” காந்தம்போல் குரல் இப்படி ஒரு தேகத்துலேந்து கிளம்பித்தான்னு ஆச்சர்யமா பாத்தேன். ரெண்டு வரி தாண்டலை எங்கப்பா ஞாபகம் வந்து கவ்வித்து, கண்ணில் நீர் சுரக்க ஆரம்பிச்சதும் பாட்டை நிறுத்திட்டு சொல்ரா, “பாரு, இப்படி வரிகளும் இசையும் வராத கண்ணீரையும் வரவழைச்சுடும். இப்போ புரிஞ்சதா?” “புரிஞ்சது, "தெரிஞ்சே பாடரீங்களா தெரியலை. நீண்ட நகங்கள் உள்ள கையை நெஞ்சாங்கூட்டுக்குள் விட்டு மனசை பிசையரா மாதிரி இசையும் வரிகளும்”. 

“சரிதான்! சிலது தொன்றுதொட்டு வரது, சிலது நாட்டார் பாடல்களில் சோகமான சம்பவங்களுக்காக பாடினதை பயன்படுத்திக்குவோம். சிலது சமயோஜிதமா அப்பப்போ எட்டுக்கட்டி. செத்தது ஆள் இல்லை, இளம் பெண் என்றால் “என்னை சுத்தி சமுத்திரம்”னு சொல்லாம “பூந்தோட்டம். அதில் ஒரு பூ கீழே விழுந்துட்டதுன்னு போகும் பாட்டு. ராகம் பலபகைப் படும். கேக்கரையா?” “சொல்லுங்க”. 

“முதல்ல அந்த பாட்டிலையும், கிளாசையும் எடுத்துத் தா”. தந்தேன். “சோடாவை யார் எடுத்துத் தருவா உன் ப்ரொஃபசரா?”  “ஆரம்பத்தில் ஸ்லோ மோஷன் ராகம், அப்புரம் கூட்டம் சேந்ததும் ஸ்பீடு எடுக்கும் ராகமா இருக்கணும், அப்புரம் மிதமான ஸ்பீடில் வச்சிண்டே பாடியை எடுக்கரச்சே திரும்பவும் ஸ்லோ ஆனா சத்தமா. நான் பாடரச்சே தமுக்கு, தப்பட்டை அடிக்கக்கூடாது. அடிக்க ஆரம்பிச்சுட்டானுவனா நாங்க முடிச்சுக்குவம். பாடி போனப்புரம் வீட்டை கழுவிட்டு காப்பி தண்ணி கொடுப்பாவ, குடிச்சுட்டு கிளம்பிடுவம்”. 

“நீங்க ஏன் உங்களுக்குன்னு ஒரு குடும்பத்தை அமைச்சுக்கலை?” நிறைய சரக்கு உள்ளே போயாச்சு. கோவம் வரலை. ரெண்டு காலுக் கிடையில் தரையில் பூரான் இருப்பதா நினெச்சு பாத்திண்டிருந்துட்டு, “குடும்பமெல்லாம் ஒத்து வராது சாமி”. “ஏன் அப்படிச் சொல்ரீங்க காந்தம்மா?”

 “எனக்குன்னு ஒரு குடும்பம் இருந்துச்சுன்னா மத்தவங்க குடும்பத்து சாவுக்கு அழுகை வராதோன்னு பயம். சின்ன வயசில் நான் இப்படி இருக்க மாட்டேன். ஸ்லிம்மா அழகா. எங்கூர் விருதுநகர் பக்கத்துலே கிள்ளர்சந்தை. அன்னைக்கு மட்டும் கம்மாப்பக்கம் ரெண்டுபேர் என்னை படுத்தி எடுக்கலைன்னா இப்போ நானும் கண்ணாலம் கட்டிகிட்டு நல்ல நிலைமையில் இருப்பேனோ? ஆம்பிள்ளைனாலே பிடிக்காமப் போச்சுது. வயித்தைக் கலைச்சுட்டு ஊரை விட்டே வந்துட்டேன். இதையும் அதையும் செஞ்சுகிட்டு ஒரு வருஷம். அப்புரம்தான் தோணிச்சு நம்ப மனசில் இருக்கும் துக்கத்தை எதுத்து போராட முடியாம தோத்துப் போவதில் அர்த்தமில்லைன்னும் அதையே வெளிப்படுத்தி “ஓ”ன்னு அடிக்கடி ஒப்பாரி பாடும் இந்த தொழிலை கையிலெடுத்தேன். எனக்கும் என்னை அண்டி வந்த ஆதரவற்ற பெண்களுக்கு நான் சம்பாதிப்பது உதவுதே”. 

“காசு கொடுத்தா வஞ்சனை இல்லாம வாய்விட்டு அழுதுடுவேன். செத்தவனை எனக்கு தெரியாது. ஆனா கண்ணீர் என்னோடது. துக்கம் என்னோடது. கூப்பிட்டா ஏன்னு கேக்காம மேலெழும்பி வந்து கைகொடுக்கும். இப்போ நானும் ஒரு ஸ்டார். காலேலே என்னைப் பாக்க வந்த கூட்டத்தை பாத்திருக்கணும்”. 

“பாத்தேன் காந்தம்மா. உங்க உதவிக்கு எப்படி கைம்மாறு செய்வேன்னு தெரியலை”. சொல்லிண்டே இருக்கேன் அவள் தூங்கியாச்சு. மெதுவா கதவைச் சாத்திண்டு என் ரூமுக்கு வந்தேன்.