VVIP

 51. VVIP (சிசீ7) #ganeshamarkalam

80pp ரூல்ட் நோட்டு புஸ்தகத்தை எடுத்து வச்சிண்டு உக்காந்தாச்சு. கூடவே ஆத்தில் இருந்த பழைய டையரியும். பார்கவி கல்யாணம் நிச்சயம் ஆகிடுத்தோன்னோ! முஹூர்த்தத்துக்கு மூணே மாசம். இப்போலேந்தே ஒவ்வொண்ணா செஞ்சிண்டாத்தான். யாரையெல்லாம் கூப்பிடணும்னு ஒரு இடத்தில் குறிச்சு வச்சுண்டுட்டா நல்லதாச்சே! அதான்.

பார்கவியே கூடமாட ஒத்தாசை செய்வள் ஆனா ஃப்ரெண்ட்ஸோட மாயாஜால் போயிருக்கா. மொள்ள வருவள். நாம ஏன் சும்மா இருக்கணும்? உள்ளே அஞ்சனா சமையல் கட்டில். அவதான் மசமசன்னு இருக்கேண்டாம்னு அட்வைஸ். “மசமசன்னா என்ன?” “நீங்க இருக்கேளே, அதுதான் மசமச.” நன்னாவே புரிய வச்சுடரா.

எங்கப்பா டயரிய எடுக்கரேன். சொல்லுவர். “ஆத்தில் விசேஷம்னா யாரும் விட்டுப் போயிடாம பாத்து கூப்பிடணும். அப்பா சைடில் அம்மா சைடில் எல்லாரும், அவா குழந்தைகள் – அதாவது என் ஜெனரேஷன் - முத்து முத்தா எழுதி வச்சிருக்கர். இன்னும் வேலிடான்னு தெரியலை. பல இடங்களில் போன் நம்பரும். லேண்ட் லைன்ஸ். முன்னாடி 2 சேர்த்துக்கணும். எல்லாருக்கும் பத்திரிகையா? மொதல்ல யார் என்னன்னு தெரிஞ்சிண்டு அட்ரெஸ் சரியான்னு போன் இருந்தா கூப்டு வெரிஃபை ஆனப்பரம், அவா மொபைல் கிடெச்சுதுன்னா வாட்ஸப்பில் அனுப்பிச்சுடலாம்.

அப்பா எழுதினது மொதல்ல பிடிபடலை, அப்பரம் புரிய ஆரம்பிச்சது. பேருக்கு பக்கத்தில் ப்ரேக்கட்டில் உறவும் குறிச்சுருக்கர். சிவராமகிருஷ்ணன் (கோமதி சித்தியின் ஒண்ணுவிட்ட மச்சினன்) அப்பாவின் சித்தி எனக்கு பாட்டி. அப்ப தாத்தாவோட சித்தப்பா பையன். அவருக்கு என்னைத் தெரியுமா? இன்னும் ஞாபகத்தில் இருக்குமா? நாம இவரைப் பாத்திருப்பமா? என் கல்யாணத்தில் வந்திருப்பர். யார் வந்தா யார் போனான்னு யார் கவனிச்சா? நெறுங்கிய நண்பர்கள் வந்தது தெரியும். நினைப்பெல்லாம் அஞ்சனான்னா இருந்தா!

இப்படிப் பட்டவாளுக்கு பத்திரிகை அனுப்பினா இன்னார்னு என்னை அறிமுகப் படுத்திண்டு அவசியம் வரணும்னு ஒரு கடிதாசும் எழுதி வச்சு கவரில் போடணும். அந்த ட்ரெடிஷணல் பத்திரீகையில் போடுவமே குடும்ப விவரங்கள் கும்மோணம் கல்யாணசுந்தரத்தின் ஜேஷ்ட குமாரன் ராகவன் பெண் பார்கவீன்னா சட்டுன்னு பிடிச்சுப்பா. ஏஸ் எ மேட்டர் ஆஃப் ஃபேக்ட் பொண்ணு மாப்பிள்ளை பேரே அவசியமில்லை. கூப்பிடப் பட்டவாளுக்கு கூப்பிடரவா என்ன சொந்தம்னு விவரிச்சா கல்யாணத்துக்கு வரணுமா வேண்டாமா, வந்தா எத்தனை ஆசீர்வாதம் செய்யணும்னு தீர்மானம் செய்வா. டயரி ஒவ்வொரு பக்கத்துலேயும் தலை சுத்தீத்து.

நல்லவேளை நிலமை புரிஞ்சிண்டு அஞ்சனா சூடா 2ஆம்தரம் காபி போட்டு எடுத்துண்டு வந்துட்டா. “என்ன செய்யரேள்?” நீ”தானே மசமசன்னு இருக்கேண்டாம்னாய்! கல்யாணத்துக்கு யாரக் கூப்பிடணும்னு லிஸ்ட் போடரேன்”. “அது என்ன பழைய டயரி”. சொல்ரேன். “இதில் இருக்கும் அதே அட்ரெஸில் இன்னும் இருப்பாளா என்ன?” “இருக்கணும். இல்லைன்னா தேடிப் பிடிக்கணும். இப்படி விசேஷத்துக்குன்னே அப்பா குறிச்சு வச்சிருக்கர்”. “காமிங்கோ!” வாங்கி ஒரு பேரை சத்தமா படிக்கரா.

“ரெங்கநாதன், சீர்காழி அத்திம்பேர்”. தன் செல்போனை எடுத்து அதில் இருந்த நம்பரை போட்டு என் கையில் தரா. ரிங்க் போரது. ஸ்பீக்கரில் வேற. ரெம்ப அடிச்சதும் அந்தண்ட சைடில் வயசான மாமி எடுத்து “யாரு” வாசக் கதவ யாரோ தட்டிட்டாபோல் அகால வேளையில் யார் தட்டினது, கையில் கிடெச்சா துடப்பக்கட்டை பிஞ்சிடும்கிராப்போல் தொனி. பதில் சொல்லியே ஆணம். “திருச்சீலேந்து ராகவன் பேசரேன்”. “அதுக்கென்ன இப்போ? சத்தமா பேசணும், இல்லைன்னா வச்சுட்டு வேற காரியம் இருக்கு செய்யப் போயிடுவேன்”. “ராகவன். திருச்சீலேந்து. கும்மோணம் கல்யாணசுந்தரத்தின் மூத்த பையன். ரெங்கநாதன் எங்கப்பாவொட அத்திம்பேர். என் பொண்ணுக்கு கல்யாணம் அதான் விசேஷம் சொல்லீட்டு பத்திரிகையை எங்கே அனுப்பட்டும்னு கேக்கலாம்னு”. “யார் அந்த மூக்குச் சுணுங்கி கல்யாணசுந்தரமா? என் தூரத்து உறவு. தம்பி முறை. அவன் புள்ளயா நீ? ஞாபகம் வச்சிண்டு கூப்பிடராய். அத்திம்பேர் வெளீல போயிருக்கார். சாயங்காலமா கூப்பிடு. சொல்லி வைக்கரேன். என் பேத்தி கல்யாணமா, சொபாக்யவதி பவ. க்ஷேமமா இருகட்டும். வச்சுடரேன்.”

ஃபர்ஸ்ட் கால் பெரியவா ஆசீர்வாதத்தொட முடிஞ்சது மனசுக்கு ஹிதமா. ராங்க் நம்பர்னு போயிடாம. கேட்டுண்டிருந்த இவளுக்கும் முகத்தில் புன்னகை. “பாத்தேளா! இப்படி செய்யணும். சும்மா டயரிய முறைச்சுப் பாத்துண்டு டயத்தை வேஸ்ட் செய்யப் பிடாது”. அவள் கண் பேசித்து. “30 பக்கத்துக்கு 200 பேர் இருக்குடீ, எல்லாத்துக்கும் நம்பர் இல்லை. என்ன பண்ண?” “இப்ப பாருங்கோ விசாரிச்சதில் காணமப் போன சொந்தம் திரும்பக் கிடெச்சது. நமக்கு அவா யாருன்னு தெரியலை. அவா உங்கப்பா பேர் சொன்னதும் சட்டுன்னு புரிஞ்சிண்டதோட மட்டுமில்லாம பார்கவிய பேத்தீன்னு உறவும் கொண்டாடி வாய்நிறைய ஆசீர்வாதம் செஞ்சு. இவாள்லாம் VVIP நமக்கு. கல்யாணத்துக்கு வந்தா மொத வரிசையில் உக்காத்தி வச்சு வேஷ்டி புடவை கொடுத்து மரியாத பண்ணி தாலிகட்டினதும் தேங்காய் கையில் தந்து நமஸ்காரம் பண்ண வேண்டிய தகுதி படைச்சவா”. “எங்கப்பாவோட அத்தைடீ! எத்தனை வயசிருக்கும்னு நினைக்கராய்? 80+. அத்திம்பேர் இன்னும் அதிகம். சீர்காழீலேந்து திருச்சி வரணும்”. “ஆமாம், கார் அனுப்புங்கோ. வந்தாத்தான் கல்யாணம் சிறக்கும்”.

நினைச்சுக்கரேன். 20பேராவது இப்படி எம்பொண் கல்யாணத்துக்கு வந்தா எத்தனை கடாக்ஷமா இருக்கும்? பரபரன்னு சந்தேகமில்லாம யார்னு தெரிஞ்சிண்ட விபரங்களை சட்டுபுட்டுன்னு போனடிச்சு விசாரிக்க ஒரு 12 பேருக்கு போனிலேயே விபரம் சொல்லீட்டு சொச்சப் பேருக்கு ஒரு கார்ட் எழுதி உங்க போன் தாங்கோன்னு தபாலில் போட்டுடலாம்னு. அப்பா டயரியில் இருப்பவா நிச்சயம் வயசானவாளா இருப்பா. குலதெய்வம் கோவில்னு போரப்போ முடிஞ்சவரை இதில் பலரை நேரில் பாத்து கூப்பிட்டுடணும்.

இப்ப சமகாலத்து இன்விடேஷன் லிஸ்ட். என் டயரி, புரட்டிண்டே வரேன். அதிலும் 200 அட்ரெஸ் தேறும். அப்பா சொல்லுவர். “300பேர் எதிர்பார்த்தேன்னா 500 குடும்பத்துக்கு பத்திரிகை போணம். ஆதில் 100 நேரில் போய் கூப்பிடணும். இல்லை காதும் காதும் வச்சாப்போல் தாலி கட்டிடு, ரகசியமா. நம்ப கல்யாணங்களே அக்னி சாட்சியா மட்டுமில்லாம நிறைய சொந்தங்களும் நட்புகளும் சாட்சியாக வச்சிண்டு பண்ணிப்பது. அதுக்குத்தான் யாரையும் கூப்பிடாம விட்டுடப் பிடாது. அப்பரம் அச்சச்சோ விட்டுப் போச்சேன்னு படும். விட்டுப் போனவாளுக்கு பாரு நம்பளுக்கு ஒரு வார்த்தை சொல்லாம முடிச்சிட்டான்னு தோணிடுத்துன்னா அது நம்மாத்து குழந்தைய பாதிக்கும்”.

என் கனெக்ஷனை வரிசையா பாத்துண்டு வரேன். பல ரெம்ப நெறுங்கிப் பழகிட்டு எங்கேயோ எதுக்காகவோ டச் விட்டுப்போன பந்தங்களும் நட்புகளுமா தெரிஞ்சது. ஏன் விட்டுப் போச்சுன்னு யோசிக்க ஆரம்பிச்சா ஒவ்வொண்ணா பூதாகாரமா கிளம்பி வந்து நின்னது.

என்னோட அத்தை பையன், தில்லீல. கோவிந்த். தீசப் பயல். பைக்குள் விரலைவிட்டு காசே எடுக்க மாட்டான் இவன் வேண்டாம், இவன் கல்யாணத்துக்கு வந்து என்னத்தை செய்யப் போரான்? என் மாமா. அம்மாவொட சொந்தத் தம்பி. இருக்கர வரைக்கும் இருக்காளா போயிட்டாளான்னு ஒருக்காகூட வந்து பாக்கலை, ஆத்துக்காரி முந்தானையில் ஒளிஞ்சிண்டு, தாத்தா சொத்து பூரா புள்ளைக்குத்தான் சேரணும்னு வக்கீல் நோட்டீஸ் அனுப்பி அம்மாவ படுத்தி, அந்த துக்கம் அவளை எப்படி வாட்டித்துன்னு எனக்கு தெரியும். “என் தம்பீ கேட்டிருந்தான்னா நானே எல்லாத்தையும் தந்திருப்பேன், உறவைக் கெடுத்துண்டுட்டானே” புலம்புவாள். அம்மா காரியம் முடிஞ்சதும் 1 வாரம் கழிச்சு வந்து 15 நிமிஷம் பேசிண்டிருந்துட்டு காபி குடிச்சுட்டு போயிட்டான். அப்படிப்பட்ட ஆள் எம்பொண் கல்யாணத்தில் எதுக்கு?

சொந்தத்தில் இருக்கும் ஜனத்தை இப்படி ஆராய்ஞ்சிண்டே வந்ததில் 8 குடும்பமே மிஞ்சித்து. அப்பரம் நட்பு வட்டம். கொலீக்ஸ்னு. நன்னாவே தெரியும் எனக்கு குளோஸ்னு எழுதி வச்சிண்டவா ஒரு டஜன். மின்னமே குதர்க்கமா யொசிச்சு இவ்ளோ போதும் இதை மட்டும் காப்பாத்தி வச்சிண்டா மதின்னு கழிச்சுக் கட்டி 12 வச்சிருக்கேன். இதில் 2 பேர் நம்பர்தான் என் போனில். அவாளோடவும் பேசி 10 மாசம் இருக்கும். ந்யூ இயருக்கு.

இப்படி ஒவ்வொருவருக்கும் எனக்கும் நடூல உள்ள பிண்ணணி ஞாபகத்துக்கு வந்து மூடை குலைச்சு போட்டது. நாங்க குடியிருக்கும் தில்லை நகர் அப்பார்ட்மென்டில் 30 ஃப்ளேட். அதில் 8 பேரோட பழகியாறது. சொச்சப் பேரை கார் பார்க்கிங்கில் பாத்தா ஹலோவொட சரி. தெருவில் ஒரு 4 வீட்டில் பேர் சொல்லிக் கூப்பிடத் தெரியும். எல்லாரையும் கூப்பிடணுமா? கூப்பிட்டா வருவாளா? அப்பா சொல்லித் தந்தாப்போல் 300பேர் வந்து அமோகமா மேள தாளங்களோட கலகலன்னு கூட்டம் நிறம்பி வழிய பார்கவி கல்யாணம் நடக்குமா இல்லை முக்கிமுக்கி 50பேர்தானா? நிச்சயம் பண்ணினதும் 400பேர் உக்கார ஹால் புக் செஞ்சாச்சு. அதுமாதிரி வேணும்னு புள்ளையாத்தில். அவா சைடில் ரிசெப்ஷணுக்கு நிறைய மனுஷாளாம். முஹூர்த்தத்துக்காகவது எங்க சைடிலேந்து ரொப்பிடணும். எப்படி?

சம்பந்தி மாமாவும் அவாத்தில் இப்படித்தான் பழைய டயரிய வச்சிண்டு புலம்பரரோ? போன் பண்ணிக் கேக்கலாமா?

ஒண்ணு நன்னா விளங்கித்து. நம்ப ஜனரேஷணில் உறவுகளை சேர்த்துக்க கொஞ்சம் கூட பிரயத்தனப் படலைன்னு. அப்பா எழுதி வச்சதில் நிறைய இன்னும் லைவ்வா. என் லிட்டில் சரியான தகவலோட 20% தேறி, அதில் பாதிப்பேரை கூப்பிட்டே ஆணமான்னு சந்தேகம். குற்றம் பார்க்கின் சுற்றம் இல்லைம்பா. குத்தம் கண்டுபிடிச்சு பிடிச்சே சொந்தங்களை விரட்டி அடிச்சிருக்கமோ? இப்படி பாத்தா யாரயும் அழைக்கேண்டாம்னு ஆகிடும். அஞ்சனாவை கூப்பிடரேன். “ஒரு உபாயம் சொல்லுடீ”. “சரி. நீங்க உங்க சார்பில் ஒரு லிஸ்ட் போடுங்கோ. என் சார்பில் ஒண்ணு. பார்கவியும் அவள் பங்குக்கு. எல்லாத்தையும் கலந்து காமனா இருப்பதை கவனிச்சு ஃபைனலா தயாரிப்பம்”

அதை நடத்தி முடிக்க 3 நாளாச்சு. சொச்ச காரியங்களை பாத்துண்டு பொழுது வேகமா நகரவே, எல்லாம் கரெக்டா நடக்கரதுன்னு சந்தோஷப் பட்டேன். ஆனா பாருங்கோ மூணு லிஸ்டையும் சேர்த்து யாரெல்லாம் காமண்னு தேடினா யாருமில்லை. அதாவது 3 பேருக்கும் பிடிச்ச உறவுன்னோ நட்புன்னோ யாருமில்லை. ஒரே குடும்பத்தில் எத்தனை தனிமைப் படுத்தப் பட்ட வாழ்க்கை வாழ்ந்திண்டிருக்கம்? புரிஞ்சிண்டப்போ மனசை என்னவோ செஞ்சது வாஸ்த்தவம். அஞ்சனா கடசீல வந்து இன்னொண்ணும் சொன்னா. “இந்த லிஸ்டை ரெண்டு லிஸ்டா பண்ணணும்”. பக்குன்னுது. அது என்ன ரெண்டு. இப்பத்தானே 3 பண்ணி அதை ஒண்ணா இணைச்சுட்டு குழம்பிண்டு கிடக்கேன். திரும்பவும் பிளந்தா எப்படி. “எதுக்கு ரெண்டு?”

“ரெண்டு VVIPs லிஸ்ட்.”

“ஓ, முக்கியப் பட்டவா வேண்டப் பட்டவாள ரிசெப்ஷணுக்கு ஒண்ணும் முஹூர்த்தத்துக்கு ஓண்ணுமா பிரிச்சு கூப்பிடவா? ரெண்டுக்கும் சிலர் வந்துட்டா ஆகாதா?”

அதில்லை. “விரும்பி வருந்தி இன்வைட் பண்ணவேண்டியவா” ஒரு VVIP ரகம். உங்க சீர்காழி மனுஷா மாதிரி. இன்னொரு VVIP ரகம் “வாய் வார்த்தைக்கு இன்வைட் பண்ண வேண்டியவா.” உங்க தில்லி அத்தை பையன் போல். நீங்க என்ன நினைச்சேள்?”

நான் என்னத்தை நினைச்சேன்? மதுரை மினாக்ஷியம்மனை பெருமாள் சுந்ரேஸ்வரருக்கு தாரை வாத்துத் தரப்போ எத்தனை பேரை திருக்கல்யாணத்துக்கு அழைச்சிருப்பா? இப்ப வருஷா வருஷம் கூட்டம் அலைமோதுவது தெரியும். ஆனா பார்கவி கல்யாணம் அந்த மீனாக்ஷி சுந்தரேஸ்வரர் அருளால் நிச்சயம் நன்னா நடந்துடும்நு நம்பிக்கை இருக்கு. ஆனா இத்தனை வருஷமா சொந்தங்களையும் நட்புகளையும் பைசா பெறாத காரணங்களுக்காக தொலைச்சுட்டு நிக்கமேன்னும் தோணித்து.

கல்யாணம்னு நம்மாத்தில் ஒண்ணு நடக்கப் போரது. ரெண்டாவது VVIP லிஸ்டுலே இருப்பவாளையும் விரும்பி வருந்தி இன்வைட் செஞ்சா உறவை நட்பை மீட்டுக்கலாம்னு பட்டது. அஞ்சனாகிட்டே சொல்ல சிரிச்சிண்டே “ஆகட்டும், மசமசன்னு உக்காந்திருக்காம எல்லாருக்கும் போன் போடுவம், வாங்கோ”.