அத்தை மகள் (பார்ட் 4)

 88. அத்தை மகள் (பார்ட் 4) (சிறுகதை சீசன்5) #ganeshamarkalam

கம்பேனி ட்ரேவல் ஏஜன்ட் சட்டுன்னு கோவை ஃப்ளைட்டில் சீட் பிடிச்சுத் தந்தான். இப்பவே பாலத்துக்கு கிளம்பினா 1450 இண்டிகோ பிடிச்சிடலாம்னு டாக்ஸீயும் கூப்டான். கிளம்பிட்டேன். சாயங்காலம் 6 மணிக்குள் கோவை, அங்கேந்து சேலம். ராத்திரி 9க்கு அத்தையாத்தில். சுதாகரும் கீதாவும் அல்லாடுவா பாவம்.

காரில் ஏர்போர்ட் போரச்சே அப்பாவுக்கு சொல்லிடலாம்னு. அவா சென்னைலேந்து காரில் வந்துடுவா. அப்பா “திடீர்னு மாரடைப்புடா, தெம்பாத்தான் இருந்தர். சுதாகர் திணறிப் போவன், நீதான் முன்னாடி நின்னு எல்லாத்தையும் கவனிச்சுக்கணும். எப்படி உன் அத்தையை தேத்தப் போரேன்னு புரியலை”. அப்புரம் கீதாவுக்கு போன். எடுக்கலை. சுதாகர் எடுத்தான். “வந்திண்டிருக்கேன், எதுக்கும் கவலை வேண்டாம். அத்தையப் பாத்துக்கோ”. கடைசீயா லன்சில் மீட் செய்யப் போரோம்னு நினைச்சிண்டிருக்கும் மேக்னாவுக்கு நடந்ததை சொல்லி கிளம்பி போவதையும் அப்புரமா பெசுவேன்னும் சொல்லி வச்சேன். நிச்சயம் இந்த ட்ரிப்பில் இவனால் நம்ப கல்யாண மேட்டரை எடுக்க முடியாதுன்னு தெரிஞ்சிண்டிருப்பள். அவளைப் பத்தின பிர்ச்சனையை தள்ளிப் போட்ட திருப்தி லேசா வந்துட்டு போச்சு.

ஃப்ளைட் 2மணி 20நிமிடம். வழியெல்லாம் அத்திம்பேர்தான் நினைவில். நல்ல மனுஷர். குடும்பத்தை கண்ணும் கருத்துமா பாத்துப்பர். ஒரு காலம் வரை சேர்ந்து இருந்தப்போ எல்லார்கிட்டேயும், குறிப்பா என்னண்டை காட்டின அன்பு நினைவில் மெலெழுந்து வந்தது. மனுஷாளைப் பத்தின நேர்பட்ட சிந்தனை அவா செத்துட்டாங்கிர செய்தி காதில் விழுந்ததும்தான் வருமோ? இல்லைன்னா அவா செஞ்ச தப்பெல்லாம் ஞாபாகப் படுத்தி அசை போடுவம். இனிமேல் அவா இல்லைன்னு ஆய்ப்போனதும் அவா நினைவுகளையாவது இழுத்துப் பிடிச்சு வச்சுக்கணும்னு யோசிக்கரச்சே அத்தனை நல்ல விஷயங்கள் காலங்கடந்து கண்ணுக்கு புலப்படுமோ?

நான்கூட அவருக்கு பொண்ணத் தர விருப்பமில்லைன்னு, மனசு மாறிட்டர்னு அதான் அப்பா பேச்செடுக்கத் தயங்கரார்னு நினைச்சிண்டு கவலைப் பட்டேன். எம்பொண் படிக்க வெளிநாடு போரா, உங்க பையன் அவளுக்கு தோதுப்பட மாட்டான்னு யோசிச்சரோன்னெல்லாம்! ஆனா அவர்தான் மச்சினர் என்ன சொல்வரோன்னு தயங்கிண்டு தனக்குள்ளேயே குமைஞ்சிண்டு இருந்திருக்கர். அட்லீஸ்ட் ரெண்டு குழந்தைகளில் ஒருத்தருக்காவது கல்யாணத்தை செஞ்சு கண்குளிர பாத்துட்டுப் போயிருக்கலாம். எங்காத்தில் முடிவெடுக்க முடியாம போன இயலாமையும் ஒரு தடையாப் போனதை நினைச்சா வருத்தமா இருந்தது.

அப்பாவை இழந்து கீதா எப்படி? அவள் அப்பா கோண்டு. எங்களுக்குள்தான் கண்ணாமூச்சி விளையாட்டு, அவா ரெண்டு பெருக்கும் இடையே நிரம்பி வழிஞ்ச அன்பை வெளிப்படுத்த தயங்கினதேயில்லை. பொண்ணுக்கு நல்ல சுதந்திரம் கொடுத்திருப்பர், கிட்டக்க இருந்து அதெல்லாத்தையும் பாத்து ரஸிக்க எனக்கு கொடுத்து வைக்கலை. இப்ப கலங்கிப்போய் உக்காந்திருப்பள். பொண்களுக்கு அப்பா போய் சேருவதற்கு மின்னாடி கணவன் அமைஞ்சிட்டா ஓரளவுக்கு இந்த பிரிவை தாங்கிக்க அவன் ஒத்தாசயா இருப்பன், இப்ப நாமதான் அவளுக்கு பக்கபலமா இருக்கணும்

அத்தை சாதாரண மனுஷி. ரெம்ப நன்னா சமைப்பள். நளபாகம்னு இல்லாட்டாலும் சில விஷயங்களில் அவளை மிஞ்ச முடியாது. அவளுக்கு தெரிஞ்ச உலகம் அவள் குடும்பம்தான். சேலத்தை பிட்டு எங்கேயும் போனதில்லை. காலாகாலத்தில் கல்யாணம் ஆகி “குடுத்தனம் வைக்க அத்தை நீங்க வாங்கோ”னு அழைச்சிண்டு நார்த் இந்திய டூர் அடிச்சு அனுப்பியிருக்கலாம். அத்திம்பேரோட ஹாயா காசி அலஹாபாதுன்னு இல்லை பத்ரிநாத் கேதார்நாத்துன்னு. அடுக்களயே காசியா வரிச்சிண்டு அப்படி ஒரு ஜீவன். தனக்கு நல்ல தோழனா பிடிப்பு கொடுத்துண்டு இருந்தவர் போயாச்சு. எப்படி துக்கத்தை தாங்குவள்? போனதும் அத்தைய கட்டிப் பிடிச்சுக்கணும்னு தோணித்து.

சுதாகர் நல்ல வேலைலே இருக்கான். சமாளிச்சுடுவா. கீதா படிப்பு மட்டுமே கேள்விக் குறியாச்சோ? அட்மிஷன் கிடச்சாச்சுன்னா. பாப்பம். அவள் படிப்பு சிலவை பாத்துக்க வேண்டியது இனிமேல் என் வேலை.

சரியா 530க்கு கோயமுத்தூரில் இறங்கிட்டேன். ஏர்போர்ட் வாசலில் டாக்ஸீக்கு சொல்லீயிருந்தேன். சேலம் அத்தனை துரமில்லை.160 கிமீ. 3 மணீநேரம் ஆலாம். விரட்டிண்டு போவேண்டிய அவசியமில்லை. போகவேண்டியவா கிளம்பிப் போயிட்டா. அவசரம் எதுக்கு? அவிநாசி தாண்டலை மேக்னா போனில்.

“குமார், சாரி டு ஹியர் அபவுட் த சேட் ந்யூஸ். ஜஸ்ட் லுக் ஏஃப்டர் யுவர்செல்ஃப் அலாங்க் வித் திங்க்ஸ் டு டு தேர். வி கேன் டிஸ்கஸ் அவர் மேட்டர் வித் யுவர் டேட் சம் அதர் டைம். டு நாட் பி அண்டர் எனி ப்ரெஷர் வாட்ஸோஎவர். பட் பி இன் டச். தெட் இஸ் ஆல் ஐ வான்ட்”. சமுத்தா பெசரா. கடைசீலே கிட்டக்கயே இருக்கணும்னு விரும்புவது அப்பட்டமா தெரிஞ்சது.

அத்திம்பேர் காரியம் முடிஞ்சு சென்னைக்கு கிளம்பரச்சே “ரெம்பநா லீவ் எடுத்துட்டேன், சென்னை வந்துட்டு உடனே கிளம்பிடுவேன்”, அத்தைதான் “சித்தே இருடா குமார்!” உக்காரவச்சு என் அப்பா அம்மாவையும் கூட வச்சிண்டு “என் பொண்ணுக்கு ஒரு வழி சொல்லீட்டுப் போங்கோ.” அழக் கிளம்பினா. அப்பா ஆடிப் போயிட்டர். அவர் பதில் ஏதும் சொல்ரத்துக்கு மின்னாடி “நான் கீதாவத்தான் கல்யாணம் செஞ்சுப்பேன், யாருக்கு இதில் இஷ்டமில்லையோ அவா மட்டும் பெசலாம்.” எல்லாருக்கும் இன்னும் ஆச்சர்யம். அப்பாதான் நிலமைய சமாளிச்சர்னு சொல்லணும். ஒரு வாரம் லீவை எக்ஸ்டெண்ட் பண்ணு. முஹூர்த்த நாள் நிறைய இருக்கு. தீட்டு அது இதூன்னு சொல்லிண்டு அலயர சமுதாயம் நம்மோடது. கீதாவுக்கும் உன் அத்தைக்கும் ஆக்ஷேபணை இல்லைன்னா அடுத்த முஹூர்தத்தில்  வச்சிண்டுடலாம்”. “ஒரு வருஷமாவது போட்டம்னு தோண்ரது மாமா” -சுதாகர்.

“சித்தே இருடா, ஒரு வருஷம்கிரது பெரீய ட்யூரேஷன். அதில் என்னெல்லாமோ நடந்துட சாத்தியமுண்டு. விஷயம் தெரிஞ்சவாளைக் கேப்பம்.” அப்பா சிலருக்கு போன் போட்டர். ஒருத்தர் மடத்துலே கேட்டு இப்ப சொல்ரேன்னு சொல்லிட்டு 10 நிமிஷத்தில் திரும்பக் கூப்பிட்டு “பேஷா பண்ணலாம். சந்தோஷமா செய்யுங்கோ. படோடாபமெல்லாம் தவிர்த்து வைதீகக் காரியங்களை விட்டுடாம.” நல்ல அறிவுரையாத் தர, எல்லாருக்கும் சந்தோஷம். ஏற்பாடெல்லாம் எப்படி நான் தனியா பண்ணுவேன்?” அத்தை அழக் கிளம்ப, நான் “அத்தை உங்க போண் கல்யாணத்தை உங்காத்து மாப்பிள்ளை பாத்துப்பன்.”

வருஷமா இழுத்தடிச்ச எங்க கல்யாணம், யார் மனசில் என்னன்னு கிலியாகிப்போய் கேட்டுத் தெரிஞ்சுக்க மனசளவில் எத்தனை தடங்கல்? கலந்தாலோசிக்காம பெரியவாளும் போங்காட்டம் ஆடிண்டு. அத்திம்பேர்தான் கிளம்பிப் போரேன்னு தீத்துவச்சரோ!

2 நாளில் 3 மாசம் கழிச்சு நாள் குறிச்சு சின்ன சத்திரமா புக் செஞ்சு எல்லாம் பண்ணிட்டு கிளம்பினம். அப்புரமா 15 நா லீவு போட்டுண்டு வந்துக்கலாம்னு தில்லி வந்தேன். வந்ததும் மொதக் காரியமா மேக்னாவைப் பாக்கணும்னு போயாச்சு. “டேய்! நீ ரெண்டு நா மின்னாடி வருவேன்னு சொன்னாய், என்னாச்சு?” பாயிண்டில் பிடிச்சா. விவரங்கள் சொல்லி கல்யாணம் நிச்சயமாகியிருக்குன்னு சொல்ல, “கீதா யாரு, அன்னைக்கு ஜெய்பூர்லேந்து கிளம்பினதும் போனில் கூப்பிட்டு பேசினாயே அவதானே?” இதெல்லாம் இன்ட்யூஷண் இல்லை அதையும் தாண்டினது. கண் கலங்கராபோல் ஆச்சு. “சரி வாழ்த்துக்கள், என்னையும் கல்யாணத்துக்கு அழைச்சிண்டு போவியா?” “பேஷா” சொல்லீட்டு வேலயப் பாக்க போனேன். இத்தனை சுளுவா பிர்ச்சனை தீந்ததுன்னு பட்டது. தீந்துதோ? காலம்தான் பதில் சொல்லும்.

கல்யாணம் சிம்பிளாவும் மிக நெறுங்கிய சொந்தக்காராள வச்சிண்டு சாஸ்த்ரோத்தமா நடந்தேறியது. ஜாதகமெல்லாம் பாக்கலை. நல்ல நாள் குறிக்க மட்டுமே ரெண்டு பேரோட ஜாதகத்தை பிரிச்சுப் படிக்க விட்டேன். இதுக்கும் அதுக்கும் எத்தனை பொறுத்தம்னு யாரும் பேசப் பிடாதுன்னு அப்பா சொல்லிட்டர். அம்மாக்கு மட்டும் பாத்தாத்தான் ஏதாவதுன்னா தோஷபரிகாரம் செய்யலாம்னு பட்டது. அப்பா “அன்னைக்கு கீதா பொறந்தான்னு செய்தி வந்ததும் மாட்டுபொண்ணை பாக்கப்போரேன்னு ஓடினே! கீதாவுக்கு ஜாதகம் குறிக்கட்டும் பொறுத்தம் பாத்துட்டு பாக்கப் போரதுதானே?” திட்ட டப்புன்னு அடங்கினா. சுதாகர் மச்சினன் செய்ய வேண்டியதை செஞ்சான். பொரி போடரச்சே அப்பா ஞாபகம் வந்து சித்தே அழுதான்.

GMR தில்லீலேந்து ரெண்டு பேர் வந்தா. மேக்னாவுக்கும் சொல்லியிருந்தேன், நீ வந்தா யாராவது வந்து கோயமுத்தூர் ஏர்போர்ட்லேந்து அழைச்சிண்டு வருவான்னு. வரலை. “ஐ ஏம் நாட் கீப்பிங்க் வெல்.” மெச்ஸேஜ், கல்யாணத்துக்கு ஒருநா மின்னாடி “அட்வான்ஸ் வாழ்த்துக்கள் சொன்னவள் கல்யாணத்தன்னைக்கு வந்து சேரும்படியா பெரீய புக்கே அனுப்பிச்சிருந்தா. சாப்பாடு ஆனதும் எடுத்து பாக்கரச்சே அதில் இருந்த ஒவ்வொரு பூவும் அவளை ஞாபகப் படுத்தின.

வந்த பரிசுப் பொருட்களை அத்தை ஆத்தில் ஏற்பாடு செஞ்சிருந்த சாந்தி முஹூர்த்த ரூமில் வச்சுட்டா. சிருசுகள் ஆசையா பிரிச்சுப் பாத்துக்கட்டும்னு. எல்லாமுமா 40 பெட்டி. நடுநாயகமா இந்த புக்கே.

கல்யாணம் ஃபிக்ஸ் ஆன சந்தர்ப சூழ்நிலை, என்னை நாயா பேயா அலயவிட்டு திடுதுப்புன்னு எப்ப கல்யாணம் பண்ணிப்பாய்னு கேட்ட எதிர்பாராத விதம், கல்யாணத்தால் அதிகம் சந்தோஷப் பட்டிருக்கும் அத்திம்பேரை பகவான் அழைச்சுண்டுட்டது, அவசரமா நாள் குறிச்சு வைபவம் நிறைவேறினது எல்லாம் சேர்ந்திண்டு ஒரு இனம் புரியாத அசதீ. கண்னை சுத்தித்து. கீதாவை ஏமாத்தப் பிடாதுன்னு கொட்டக் கொட்ட முழிச்சிண்டு.

அப்பா போன துக்கத்தையும் மீறி தான் ஆசைப்பட்ட குமாருக்கே வாக்கப்பட்ட அதிர்ஷ்டத்தை எண்ணி அத்தனை மலர்ச்சியோட வரா. நினைச்சுக்கரேன். அன்னைக்கு கண்ணைக்கூட சரியா தொறக்காம பொறந்து ஒருநா முழுசா ஆகாம துணியில் சுத்தி மூஞ்சி அட்டும் தெரியராப்போல் இருந்த கீதாவா இவள்? அப்புரம் விசேஷங்களில் “டேய் குமார்”னுட்டு உருவத்தை காமிக்காம ஓடி ஒளிஞ்சிண்டவளா? ரூர்கீ கிளம்பரத்துக்கு மின்னாடின்னு ஞாபகம் அப்ப பாத்த 15 வயசு ரெண்டும்கெட்டானா? லெசா மொட்டு விட்டுண்டு இன்னும் இருக்கு தள்ளி நின்னு வெயிட் செய், நிறைய மலரப் பாக்கலாம்னு சொன்ன தேகமா இது? வாட்ஸப் வீடியோ சேட்டில் டக்குன்னு வந்து மூஞ்சியக் காமிச்சுட்டு மேலே சுத்தும் ஃபேனை பாக்கரமாதிரி பிடிச்சிண்டே ரெண்டு நிமிஷம் பெசினவளா? கல்யாணம் பண்ணிக்க ஆசையை சொன்னப்பரம் அனுப்பிச்ச ஃபுல் சைஸ் போடோவில் அப்படி ஒரு மந்தகாச சிரிப்பை காமிச்சிண்டு ‘வா என் கண்ணில் விழுந்து மூழ்கிப்போ, ஏதாவது கிடச்சா எடுத்துண்டு வந்து தங்கக் கம்பீலே கோத்து என் கழுத்தில் மாட்டுன்னு சொன்ன கீதாவா இவள்?

வந்தவள் “வாட் இஸ் தி ப்ளான்? இன்னைக்கு என்ன செய்யப் போரதா ஐடியா வச்சிருக்காய்? எனக்கு இந்த இடம் பிடிக்கலை. இங்கேதான் தினம் தூங்குவேன். அடுக்கி வச்ச தலகாணி பழைய தட்டு முட்டுச் சாமாங்களை எடுத்து தள்ளீ வச்சுட்டா ரூம் தானா ரொமேன்டிக் ஆகாது. ஹனிமூனுன்னு எங்கேயாவது அழைச்சிண்டு போ. அங்கே வச்சுக்கலாம். நாளைக்கு கார்த்தாலே கிளம்பலாம், நாளைக்கு ராத்திரி சாந்திமுஹூர்த்தம்”.

சரீன்னு பட்டது. “இன்னைக்கு நாள் குறிச்சு சொல்லிருக்கா நடக்கலைன்னா உங்கம்மா கேப்பள்”. “ஏன் உங்கம்மா கேக்க மாட்டாளா? நமக்குள் பேசிவச்சி ரெண்டு பெரும் எல்லாம் முடிஞ்சிடுத்துன்னு சொல்லிட்டா ஆச்சு. ஓகேவா?” கேட்டுண்டே பிரெசென்டேஷன் டப்பாவெல்லாம் வச்சிருந்த இடத்துக்குப் போய் நின்னவள் பூங்கொத்தை மட்டும் எடுத்துண்டு வந்து பக்கத்தில் உரசிண்டு உக்காந்து “யாரனுப்பிச்சிருப்பா?” பாக்கரா.

“மேக்னா. டு மை டடியரஸ்ட் குமார்.” கார்டை கழட்டித் தூக்கி எறியாம விட்டது என் தப்பு. எதிர்பாத்தாப்போல் “யார் இந்த மேக்னா?” ஆழமா ஒரு பார்வை பாத்துண்டே கீதா கேக்க எனக்கு சப்த நாடியும் ஒடுங்கி கட்டிலோட அதள பாதாளத்துக்கு போயிண்டிருக்கப்போல் ஒரு ஃபீல் வந்தது (தொடரும்)