சாலிகிராமம்

 47. சாலிகிராமம் (சிறுகதை சீசன் 5) #ganeshamarkalam

இந்த பேரைச் சொல்லி அங்கே குடி போரேன்னு யாராவது சொன்னா ‘அங்கேயா? சென்னைக்கு மேற்கே தூரமாச்சே”ன்னு வியந்த காலம் இருந்தது. இப்போ ஊருக்கு மத்தீலேன்னு ஆய்ப்போச்சு.

அங்கேதான் போரேன். ஒருத்தரை பாக்க. “பேசணும். வர முடியுமா? கதை எழுதுவீங்களா? அது விஷயமா”. சும்மாத்தானே இருக்கம், போனா என்ன. இன்னொரு கதைக்கு கரு கிடைக்குமே? அல்ப்பாசை. “பிரசாத் ஸ்டுடியோ வந்துடுங்க, 1030க்கு. வாசலில் நிக்கரேன். சேர்ந்து உள்ளே போலாம்”. சுகவனம்னு பேர் சொன்னர். “சினிமாத் துறையில் இருக்கேளா?” “கிட்டத்தட்ட அப்படித்தான். நேரில் பெசலாம்”.

நான் பஞ்சாபகேசன். பஞ்சுன்னு கூப்பிடுவா. பஞ்சாபகேசனை வேறெப்படீன்னு கிண்டலடிக்கப் பிடாது. கதையா எழுதராய்? எந்த புஸ்தகத்தில்? கதைகள் பல பத்ரிகைகளில் வந்திருக்கு. ஆனந்த விகடன், குமுதம். ஜனரஞ்சகமா கதைகள். எப்படி வேணும்னு கேட்டு வாங்கிப்பா. அவாளுக்கு விக்கணுமே! பிடிச்சதை எழுதினா அத்தனை செல்லுபடி ஆகாது. மின்னே புஷ்பா தங்கதுரைன்னு. சாவி பத்திரிகையில் எழுதுவர். கிளு கிளூப்பா. எல்லா மாமா மாமியும் வரிஞ்சு கட்டிண்டு படிப்பா. இப்போ வளைதளத்தில் பாப்பதை அப்பவே அவர் எழுத்தில். படிக்கரச்சே உடம்பை என்னவோ செய்யும். இதுவும் இலக்கியம்னு புதுப்பாதை போட்டர். அந்த டைப் கதைகள் நான் எழுதலை.

சுகவனம் என்ன பெசப் போரர்? சினிமாவுக்கு கதை எழுதித்தாம்பரா? கேஷா? செக் பேய்மென்டா, ஆன்லைன் ட்ரேன்ஸ்ஃபரா? நாக்கை தொங்கப் போட்டுண்டே போனேன்னு வச்சுக்கலாம். நங்கநல்லூர் மெட்ரோவில் ஏறி வடபழநீ போய் இறங்கியாச்சு. நேர் பின்னாடி ஸ்டூடியோ வரும். சுத்திப் போணம். கோணா மணான்னு ரோட். ஆற்காட் ரோடில் ஃபோரம் மால் வந்து விஜயா ஹாஸ்பிடல் தாண்டினதும் ரைட்டில் ஒடிச்சேன். சித்தே போனா வரும்.

சொன்னாப் போல நிக்கரர். உசரமா ரேமண்ட் பேன்டும் பச்சைக் கதர் சட்டையையும் பாத்துட்டு மின்னாடி வந்தர். “நீங்கதானே பஞ்சு? தலையை ஆட்டிண்டே கையை நீட்டினேன். குலுக்காம பிடிச்சு அழைச்சிண்டு போரர். செக்யூரிடி நிறுத்தி பாஸ் போடச் சொல்லலை. அழகா அமைக்கப் பட்ட மீட்டிங்க் ரூம். உக்காந்துண்டதும் குடிக்க தண்ணீரும் காபியும் வரவழைக்கரர். எல்லாரும் இவரை பணிவா நடத்தவே பெரீய புள்ளியோன்னு பட்டது. கிளாஸ் தண்ணியை மடக்மடக்னு குடிச்சுட்டு “என்ன விஷயம் சார், யார் என்னைப் பத்தி சொன்னா?” அருமை பெருமை எப்படிப் பரவித்து?.

“சிவகுமார் தெரியுமா? இந்தியன் பேங்க் கேகே நகர்”. தெரிஞ்சா மாதிரி இருந்தது. தெரியலைன்னா இவர் வருத்தப் படலாம். ஞாபக சக்தி கம்மீன்னு நினைக்கலாம். என்னைத் தெரிஞ்ச சிவகுமார் கோவிச்சுக்கலாம் ரெண்டும் கெட்டானா பாதித் தலை ஆட்டரேன். அதாவது முழுத்தலையை பாதி ஆட்டினேன்னு எடுத்துக்கணும். “அவர்தான் நீங்க ஜனரஞ்சகமா எழுதுவீங்கன்னு ஒண்ணை வாட்ஸப்பில் அனுப்பினாரர். நல்ல வலுவா கருத்து சுவாரஸ்யமா இருந்தது. எங்க ப்ரொடக்ஷன் ஹவுஸ் அடுத்த படத்துக்கு எழுதித் தர முடியுமா. கதை, திரைக்கதை வசனமும் வேணும். கணிசமான தொகை கிடைக்கும்”.

“பழக்கமில்லையே?” “கத்துக்கலாம். கதையா முதலில் எழுதி கொடுங்க. அப்புரம் என்ன செய்யணும்னு சொல்ரேன்”. பண்ணிப் பாக்கலாம்னு தோணித்து. கதை என் டெரிடரி. திரைக் கதையா மாத்த பல சூட்சுமங்கள் தெரியணும். கத்துக்கலாம். வசனம்? பாப்பம். இவரே என் மேல் நம்பிக்கையா இருக்கச்சே நாம ஏன் பயப்படணும்? சரின்னுட்டேன் எத்தனை கொடுப்பேள்னு கேக்கத் தோணித்து. நன்னா போகும் சம்பாஷணையை காசைக் புகுத்தி கெடுத்துப்பானே? காபி வந்தது. “இங்கே கான்டீன் நல்லா இருக்கும். “ஸ்டூடியோ சுத்தி பாக்கணுமா?” “போலாம்.” எழுந்துக்கரேன்.

“இங்கே ஷூடிங்க் கம்மீ. போஸ்ட் ப்ரொடக்ஷண் நிறைய. எல்லாம் அவுட்டோர். லொகேஷன் போயிடுவம்”. சித்தே போனதும் “எந்த மாதிரி கதை வேணும்னு கேக்கலையே?” “எனக்குப் பிடிச்சதா எழுதலாம்னு நினைச்சேன்”. “ஒரு கரு தரேன். அதை எந்த கோணத்தில் பாத்தா சுவாரஸ்யமா இருக்கும்னு நீங்களே எழுதலாம்”. “கரு என்ன?” “சினிமாவில் எக்ஸ்ட்ராவா நடிக்கும் பெண்களைப் பத்தி, அப்படிப்பட்ட ஒருத்தி நாயகியா கதை வேணும்”. இதைக் கேட்டதும் ஆஹா இதில் நிச்சயம் பல மேட்டர் வரும், திரையில் சக்கை போடும், தெரிஞ்சு வச்சிருக்கர். ஆனா சந்தேகம். “எக்ஸ்ட்ராஸ் பத்தி கேட்டிருக்கேன், முழுக்கதை எப்படி?” “உங்களுக்கு ஒருத்தியை அறிமுகப்படுத்தரேன். பேசிப் பாருங்க. அவர்களின் பின்புலம், நேர்ந்த அனுபவங்களும் ஆயிரம் கதை கொடுக்கும். என்ன சொல்ரீங்க?” சரீன்னு பட்டது.

லேடஸ்ட் எக்விப்மென்ட் வச்சிருக்கா, எடிட்டிங்க், ரிரெகார்டிங்க் அது இதுன்னு. எல்லாத்துக்கும் சிகரமா SFX லேப். கம்ப்யூடரை வச்சு மாயஜால தொழிற்சாலை. சாலிகிராமம் குமரன் காலனி மெயின் ரோட்டில் ஆடிப் பாட்டிண்டே எடுத்ததை நயாகரா ஃபால்ஸில் நடப்பது போல் செஞ்சு காட்டும் கருவிகள். நான் உள்ளே நுழைஞ்சதை CCTVலெந்து க்ரேப் செஞ்சு வொயிட் ஹவுஸுக்குள் நுழைராபோல் காமிச்சன். I was Trumped!

அன்னைக்கே வசந்தா பவனில் அர்ச்சனாவைப் சந்திக்க ஏற்பாடு பண்ணிட்டர். “பஞ்சு! இனிமேல் உங்க சாமர்த்தியம்”.

அர்ச்சனாவுக்கு 30 இருக்கும். வாளிப்பான தேகம். அரிதாரம் போட்டு பளிச்சுன்னு ஆன முகம். என்ன சொல்லி என்னை அறிமுகம் செஞ்சாரோ டபுள் மேக்கப். கூச்சமா இருந்தது. சர்வர் தினுசாப் பாக்கரான். “சுகவனம் உங்களை பாத்து தகவல் சேகரிக்கச் சொன்னார்”. “தெரியும். என்ன தகவல்?” துணை நடிகைக்ளைப் பத்தி சினிமாவாம். கதை எழுதணும்”, “ஆமாம். அதில் நான்தான் லீட் ரோல்னு சொன்னார். புருடான்னு தெரியும், என்ன வேணுமோ கேளுங்க”. “உங்க தொழிலில் என்னென்ன சவால்கள்? சுவாரஸ்யமா பிரத்தியாருக்குத் தெரியாத, ஹ்யூமன் இன்டரஸ்ட் விஷயங்கள் எதுவானாலும் உதவும்”.

சொன்னா விஸ்தாரமா. நடிப்பாசையில் சென்னைக்கு வந்து சீரழிஞ்ச கதையை. அப்பப்போ தொண்டை கட்டிண்டது. முகத்தில் பூந்துண்ட விரக்தி கடைசீ வரையில் அகலலை. “சாப்பாட்டுக்கும் ஒருரூம் கக்கூஸ் வாடகைக்கும் சம்பாதிக்கரேன் சார். சினிமாவில் நடிக்கரேன்னு சொல்ல முடியாது, வந்து போவேன், கூட்டமா டான்ஸ் ஆடக் கூப்பிடுவாங்க. ஹீரோயின் பக்கத்தில் முன் வரிசையில் வுடமாட்டாங்க, அவளைவிட அழகா தெரிவம்னு. ஒருக்கா ரெண்டாவது வரிசைக்கு போன்னாங்க. அப்புரம் இன்னும். எங்கே நின்னாலும் கையையும் இடுப்பையும் கரெக்ட்டா ஆட்டவேணும். ஸ்க்ரீனில் தெரிவமான்னா வடபழநீ முருகனுக்குத்தான் வெளிச்சம். 2 வருஷம் போனா கலாஸ்.

ஆர்டர் செஞ்ச தோசையை சாப்பிட ஆரம்பிச்சா. முடிக்கட்டும் அப்புரமா பெசலாம். இந்த மாதிரி சோகமான பாய்ன்ட்ஸ் எழுதிக்க வேண்டாம். கேக்கரச்சேயே மனப்பாடம் ஆகிடும்.

“பிற்பாடு எப்படி ஜீவனம்?” “தெரியாது”. “எவ்வளவு கிடைக்கும்?” “வேலை இருந்தா நாள் ஒண்ணுக்கு 300. சங்கத்துக்கு 50 போயிடும்”. “எத்தனை நாள் வேலை? 15 செஞ்சா அதிகம். எங்களுக்கு பலமே ஒத்துமையா இருக்கமே அதான்! ஒருத்தருக்கு வேலை கிடெச்சா இன்னும் ரெண்டு பேருக்கு ஒரு வேளை சாப்பாடு உறுதி”. “உங்களைப் போல் வேற யாரையாவது சந்திச்சு பெச முடியுமா?” “வீட்டுக்கு வாங்க.” அட்ரெஸ் சொன்னா. “இப்பவே போலாமா?” யோசிச்சா. “மணி 1 ஆச்சே, பலர் தூங்கிட்டிருப்பாங்க.” “இந்த நேரத்துலேயே?” “ஆமாம். ஷூட்டிங்க் ராத்திரி”.

ஆட்டோல போனம். வழீலே “இந்தத் தெருவில்தான் தளபதி விஜ்ய் முதல்லே இருந்தாரு, இங்கே வடிவேலண்ணே, சிங்கமுத்துன்னு அண்ணே, மலேசியா வாசுதேவன்…” அப்படீன்னு பேரெல்லாம் சொல்ல முழிச்சேன். சிலரை தெரிஞ்சது. “இது ரஞ்சிதா வீடு”. ஒண்ணும் சொல்லலை. “ரஞ்சிதா தெரியாதா?” என்ன இப்படி ஒரு ஆள்னு நினைச்சதை அவள் முகம் காட்டித்து. சின்மயா வித்யாலயா மேல்நிலைப் பள்ளி பின்னாடி அடசலான முட்டுச் சந்தில். “ஐய்யா படம் எடுக்கரவரு, பாத்துக்கோ, பெரீய ப்ரொட்யூசரு.” அட்டோக்காரன்கிட்டே. அவன் என்னை நல்ல பாம்பை பாக்கரா மாதிரி பாத்துட்டு 100ரூ வாங்கிண்டான். சுகவனம் கிட்டே எக்ஸ்பென்ஸ் காமிக்கணும். ரெண்டு செட் தோசையும்.

கீக்கிடமான சந்துக்குள் எல்லா பக்கமும் ரூமாவும் நடுவில் வெராண்டாவா அதில் அழைச்சிண்டு போக கோடீலே ஸ்பைரல் ஸ்டேர்கேஸ் ஏறி மொட்டை மாடிக்கு போனா ஆங்கேயும் மூலையில் 8 ரூம். எல்லாத்துலேயும் பெண்கள். குறுக்கேயும் நெடுக்கேயும் கொடியில் காயும் துணிகள் பெண்கள் உள்ளாடை. பட்டுக்காம போனென். மடக்கர நாற்காலியை காட்டி “இதில் உக்காந்துக்குங்க. முழிச்சிட்டிருக்கரவங்களை கூப்பிடரேன்”.

கமலா அக்கா. சீனியர் ஆர்டிஸ்ட். அர்ச்சனாவுக்கு முத சான்ஸ் வாங்கிக் தந்தவளாம். பெருமையா சொல்லிண்டா. பாக்க அர்ச்சனாவுக்கு அத்தை போல், பருமனா. சங்கத்தில் ஜாயின்ட் செக்ரெடரியாம். நிச்சயம் டான்ஸ் ஆட முடியாது. சன் டீவி சீரியல் பேரைச் சொல்லி “அதில் ஒரு கேரக்டர் செஞ்சேன்.” சொல்லிட்டு தன் ஆரம்ப கால வாழ்க்கையை விவரிச்சா. ஒண்ணும் வித்யாசமில்லை. என்ன ஒண்ணு இளமைக் காலத்தை பல படுக்கைகளில் புரண்டதினால் கிடைச்ச சான்ஸை சொல்லி பிரபலமான ப்ரொட்யூசர்ஸ், டைரெக்டர், சில முந்தய நாள் நடிகர்களையும் தேர்ந்தெடுத்த கெட்ட வார்த்தைகளில். விதவிதமா ஏமாத்தப் பட்டாள்னும் இப்பவும் பெண்கள் ஏமாத்தப் படுவதை சொல்லி “இதயா கதை எழுதுவீங்க? வேர டாபிக் கிடைக்கலையா?” ஏளணமா என்னைப் பாத்தா.

“இப்படி சப்ஜெக்டில் எழுதிக் கொடுக்கணும்னு பிரஸாத் ஸ்டூடியோவில் வச்சு ஒருத்தர் கேட்டுகிட்டாங்க. அதான் தகவல் சேகரிக்கரேன்”. சுகவனத்தின் மேல் பழியைப் போட்டேன். அப்பத்தான் ஒரு 8 வயசுப் பொண் ஸ்கூல் பேக் எடுத்துண்டு ஏறி வந்தது. ஓடிவந்தவள் கமலாவைக் கட்டிக்க இவளும் அவளை கொஞ்சீட்டு “போய் சாப்பிடு!”

பொண் கருப்புத்தான். ஆனா அத்தனை சூடிகை. “யாரம்மா இந்த குழந்தை? “என் பொண்தான் சார். பவித்ரா. படிக்குது”. “எந்த கிளஸ்?” “3ஆப்பு. கிளாஸில் ஃபர்ஸ்ட்”. இவளுக்கு இந்த வயசில் ஒரு பொண்ணா? “உங்க புருஷன் என்ன பண்ரார்? அவரும் சினிமாவிலா?” “எனக்கு வூட்டுக்காரர் இல்லை”. எங்கே கிளம்பிப் போனர்னு கேக்கத் தோணலை. நான் எழுதும் கதைக்கு அது தேவையில்லைன்னு பட்டது. எழுந்து போய்ட்டா.

உள்ளேந்து வந்த அர்ச்சனா, “முத முத வூட்டுக்கு வந்திருக்கீங்க. டீ குடிங்க. ஐயர்மார் போல் தெரியுது. குடிப்பீங்களா?” ஒரு க்ஷனமே யோசிச்சுட்டு “குடு பேஷா குடிக்கரேன்.” கிளாஸை வாங்கிக்கரேன். குடிச்சிண்டே “கமலாக்கா பொண் பவித்ராவை பாத்தேன். நல்லா படிக்கராளாம். சினிமா வேண்டாம்”. அது என்னமோ இந்த வயசில் வாயைத் தொறந்தா அறிவுரையாத்தான் வந்து விழரது.

“உண்மையை கதையில் எழுதுவீங்களா சார்?” கேக்க்கரச்சேயே அவள் குரல் தழுதழுக்க “ஏன் அப்படிக் கேக்கராய்? இதுவரை நீங்க தந்த விவரங்கள் பொய்யா என்ன?” “. இல்லை. அப்ப இதையும் கதைக்குள் கொண்டு வந்துடுங்க. பவித்ரா நான் பெத்த பொண். இந்த வயசில் குழந்தை இருக்குன்னா சான்ஸ் கிடைப்பது கஷ்டம். அதான் கமலா அக்கா கிட்டே தத்து கொடுத்து வச்சிருக்கேன். இன்னொண்ணும் நீங்க தெரிஞ்சுக்கணும்”. பீடிகை போடாம மிகப் பிரபலமான நடிகர் ஒருவரின் பேரைச் சொல்லி அவன் குழந்தைதான் பவித்ரா. இத்தை படமா எடுங்க சார் தில் இருந்தா!”

அதிர்ந்துதான் போனேன். “இன்னும் யாராண்டையாவது பேசணுமா?” “இல்லை இன்னைக்குப் போதும்.” அவர்களுக்கு நன்றி சொல்லீட்டு கிளம்பி வரேன்.

கதை எழுதலாம்தான். சுகவனம் பணம் தருவான் போலத்தான் பட்டது. இப்படிப்பட்ட மக்களின் வாழ்க்கைக்கு ஒண்ணுமே செய்ய முடியாம, அதுக்கு பதிலா இவாளோட அவலங்களை பயன்படுத்தி நாம காசு பண்ணணுமா? ஆட்டோ புடிச்சுக்காம நடந்தே வடபழநீ மெட்ரோ ஸ்டேஷன் வந்தாச்சு. டிக்கெட் வாங்கரத்துக்குள் மனசில் ஒரு வைராக்கியம் வந்தது. சுகவனத்துக்கு போன் போடரேன். எடுத்தார். “என்ன சார் பாத்து பேசினீங்களா, எப்ப கதை படிக்க கிடைக்கும்?”

“என்னை விட்டுடுங்க சார். எனக்கு இஷ்டமில்லை!”.