அத்தை மகள் (பார்ட் 1)

 85. அத்தை மகள் (பார்ட் 1) (சிறுகதை சீசன் 5) #ganeshamarkalam

அத்தைன்னு ஒருத்தர் வேணும். அப்பாக்கு அக்காவாவோ தங்கையாவோ.

அப்பாக்கு மின்னாடி எப்படியும் கல்யாணம் செஞ்சிண்டிருப்பா. அத்திம்பேர் சமுத்தா காரியம் பண்ணியிருந்தா சீக்கிரம் உண்டாயிருப்பா. அப்புரமா 3 அல்லது 4 வருஷத்துக்குள் அப்பாவுக்கு கல்யாணம் ஆகி நாம பொறப்பம். அத்தைக்கு தலச்சன் பொண்ணுன்னு ஆனா காரியத்துக்காவாது. அப்ப? அத்தை தலச்சனை பையனா பெத்து கொண்டாடிபுட்டு கரெக்டா குடும்பக் கட்டுப்பாடு செஞ்சு ஸ்பேசிங்க் பண்ணி நாம பொறந்து 3 வருஷம் கழிஞ்சதும் ஒரு அழகான பொண்னாப் பெத்துப் போட்டா? அதைத்தான் நமக்கு அடிச்சதுடா அதிர்ஷடம்னு சொல்லலாம்.

எனக்கு அப்படித்தான் எல்லாம் அமைஞ்சது. செய்தி வந்தப்போ “என் மாட்டுப் பொண்ணைப் பாக்கப் போரேன்”னுதான் எங்கம்மா கிளம்பிப் போனா. அப்ப எனக்கு 4 வயசு. ஒண்ணும் தெரியலை. அம்மா கையப் பிடிச்சிண்டு நர்ஸிங்க் ஹோமுக்கு கூடவே போனேன். “அய்ய! இத்துனூண்டு இருக்கா! கண்ணே தொரக்கல்லை!” கமன்ட் அடிச்சேனாம். சரியா 25 வருஷம் கழிச்சு அதே கண்ணுக்குள் விழுந்து மூழ்கி முத்துக் குளிப்பேன்னு தெரியாது.

அப்பா சித்தே பிகு பண்ணிண்டர். விளையாட்டுக்குத்தான். அவருக்கு தங்கை மேல் அத்தனை பாசம். பேர் வைக்கரச்சே அத்தை “என்னிக்குன்னாலும் உங்காத்துக்கு வரப் போரவடா. நீயே நல்ல பேரா சஜெஸ்ட் பண்ணு.” “கீதா”ன்னர். அதான் வச்சா. ஆத்துக்கு வந்ததும் குளிப்பாட்ரப்போ பக்கத்துலே நின்னுண்டு கண் கொட்டாமப் பாப்பேன். யாரும் ஒண்ணும் சொல்லலை. பாத்யதைன்னு விட்டூட்டாளோ? இல்லை பொடிப் பயல்னு இருக்கும். ஆனா நான் எப்படி வளந்தேனோ அதே மாதிரி என் கண் எதிரே அவளும். கூட்டுக் குடும்பம்னு இல்லை. சேலம் செகண்ட் அக்ரஹாரத்தில் எதுரும் புதுருமா வீடு.

ஆனா பாருங்கோ விதி சதி செஞ்சுடுத்து. அப்பாவுக்கு டெலிக்ரேப்பில் வேலை. தூக்கி அடிச்சுட்டா. அதுனால் குடும்பம் வெவ்வேற இடத்துக்குப் போவேண்டியதாப் போச்சு. அவா சேலம், நாங்க சென்னை. தனித்தனியா வளர்ந்தோம். அம்மா நாத்தனாரொட போனில் முப்பது நிமிஷம் பெசினா அதில் 23 கீதாவைப் பத்தித்தான் விசாரிப்பா.

அப்பப்போ சில விசேஷங்களில் சந்திச்சுப்பதோட ஆச்சு. “கீதூ”ன்னு கூப்டுண்டு போவேன் ஓடிப் போயிடுவா. அப்புரம் “டேய்! குமார்”னு சத்தம் கேக்கும், திரும்பிப் பாத்தா இருக்கமாட்டா. லாஸ்ட்டா பாத்தப்போ அவளுக்கு 15 இருக்கும். மின்னப் பாத்ததுக்கும் இப்பத்தைக்கும் அடையாளமே தெரியலை, நான் 19. ரெண்டு பேருக்கும் ரெண்டும் கெட்டான் வயசும்பா. எஞ்சினீரிங்க் சீட் கிடைக்காம சென்னையிலேயே பிஎஸ்ஸி பிஸிக்ஸ் சேர்ந்துட்டு உலாத்திண்டிருந்தேன். எப்படியாவது சிவில் செய்யணும்னு ஆசை. எம்பயர் ஸ்டேட் பில்டிங்க் ஒண்ணு இந்தியாவுலே கட்டிப்பிடணும்னு. அத்திம்பேரும் அப்பாவும் அப்பப்ப பெசிப்பா. “கீதா வெளிநாடு போய் டாக்டருக்கு படிக்கணும்னு ஆசைப் படரா, ஆஸ்த்ரேலியாவுக்கு பிளான் செய்யரா. இதுகள் ரெண்டுக்கும் கல்யாணத்தை செஞ்சு வச்சுட்டா பெத்த கடன் முடிஞ்சிடும். இவளுக்கு பண்ணிட்டுத்தான் சுதாகருக்கு பாக்கணும்”. சுதாகர் கீதா அண்ணன்.

இதெல்லாத்தையும் அம்மா ஒருக்கா என்னண்டை சொல்ரப்போ எங்க கேரியர் ஏம்பிஷன் எங்க கல்யாணத்துக்கு குறுக்கே வருமோன்னு பயம் வந்தது. அம்மாகிட்டே சொன்னேன். “பாத்துக்கலாம், இன்னும் நாளிருக்கு. சமயம் கிடைக்கரப்போ கீதாவொட பேசு”. அதான் செல்போன் அப்படீன்னு ஒண்ணு இருக்கே முறைப் பொண்ணுன்னு எல்லாரும் சேர்த்து வச்சு பெசரா, சட்டுபூட்டுன்னு நம்பர அமுக்கி நீங்க ரெண்டு பெரும் பேசிக்கலாமேன்னு ஏன் செய்யலைன்னு படும். அது ஏனோ நடக்கலை. அதென்னவோ போனில் நூல் விடலாம், கடலை போடலாம்னு அவளுக்கும் தோணலை, எனக்கும். நாங்க பாட்டுக்கு எங்கள் காரியங்களைப் பாத்துண்டு வெவ்வேற லோகத்தில் வாழ்ந்துண்டு. அந்த வயசில் ஏதாவது பரிக்க்ஷை, பாராயணம்னு ஆத்து விசேஷங்கள்லேயும் கலந்துக்க முடியாமப் போய். சந்திப்பும் நடக்கலை. ஆனா என் மனசில் கீதாவுக்குன்னு சென்ட்ரல் ப்ளேஸ் ஏற்படுத்தி வச்சிருந்தேன். அதுக்காக கூடப் படிக்கரவா பாக்கரவான்னு சைட் அடிக்காம இல்லை. அது பாட்டுக்கு அது.

கீதா மனசில் அப்ப என்ன இருந்தது, இப்ப என்ன, அவளும் என்னோட கல்யாணம் பண்ணிப்பதை விரும்பராளா, சும்மாவானுக்கும் அப்பா அம்மா பெசி வச்சுட்டான்னு வலையில் விழற பொண்ணில்லை அவள். அவ குணாதசியங்கள் உனக்கு எப்படி தெரியும்னு கேப்பேள். இதெல்லாம் அவள் “டேய் குமார்”னு அப்ப கூப்டதுலேந்தே புரிஞ்சிண்டேன். அப்ப வம்பிழுக்கரான்னு கோவம் வரும். இந்த வயசில் அப்ப கேட்டதுக்கு இப்ப புது அர்த்தம் வந்தது. எல்லாப் பொண்களைப் போலவே தனக்குன்னு இந்த வயசில் பல சிந்தனைகளை வளத்து விட்டுண்டிருப்பா. அது என்னை சுத்தியா இல்லை வேற யாரோடவான்னு அவளுக்கு மட்டுமே தெரிஞ்ச ரகஸியம்.

அம்மாகிட்டே ஒருநா சொன்னேன். “அந்த காலத்து மனுஷி மாதிரி யொசிக்காதே. இப்ப நீங்க நினைப்பதெல்லாம் அப்படியே திகையணும்னு கிடையாது. அவளும் நன்னா படிக்கர போண்ணு, டாக்டராகணும்னு கனவு இருக்குன்னு நீயே சொல்லிட்டாய். நான் ஏதாவது பிரியமா பேசப்போய் அவள் ஏதாவது சொன்னா இல்லை கோடு காட்டினாக்கூட மனசு வேதனைப்படும் நமக்கும் அத்தை குடும்பத்துக்கும் நடூலே விரிசல் விழும். ஜாக்கிரதயா ஹேண்டில் செய்யலாம், கல்யாணம்னு பேச்சு தானா வரச்சே அப்ப பெசிக்கலாம்”. அம்மா நான் சொல்வதை காதுகொடுத்து கேட்டூட்டு “நீ புத்திசாலிடா குமார், நன்னா உலகத்தை புரிஞ்சு வச்சிண்டிருக்காய். நீ படிப்பில் கவனமாயிரு”.

அப்புரம் ரூர்கி சிவில் எங்ஜினீரிங் கிடைக்கவே 2 வருஷ பிசிக்ஸ் படிப்பு வேஸ்டானாலும் பரவாயில்லைன்னு சேர்ந்துட்டேன். அங்கேந்து நேர தில்லீலே வேலை கிடைக்கவே அப்படியே போய் ரிப்போர்ட் பண்ணியாச்சு.

ரூர்கி கிளம்பரச்சே பாத்துட்டு போலாம்னு அத்திம்பேர் வந்தர். அத்தனை தூரம் போரான் நம்மாத்து மாப்பிள்ளைன்னா இல்லை இவன் இப்ப எப்படி இருக்கான் தன் பொண்ணுக்கு செட் ஆவானான்னு செக் செய்யவான்னு புரியலை. ரெண்டுமா இருக்கும். “கீதா எப்படி இருக்கா?” எல்லாரும் கேட்டா நான் மட்டும் கேக்கலை. அவர் என்ன நினைச்சிண்டாரோ. கேக்கப் பிடாதுன்னு இல்லை. கேட்டிருந்தேன்னா நிச்சயம் படவாவுக்கு கீதாமேலே இஷ்டம்னு எடுத்துப்பரோன்னு கவலை. ஏன்? எடுத்துண்டா என்னன்னு படும். எனக்கென்னன்னா அவாத்து சைட்லேந்து முதல்ல விருப்பத்துக்கு இண்டிகேஷன் வரட்டும் நாம போய் விழேண்டாம்னு.

ரூர்கி ஹாஸ்டலுக்கு வந்ததும் நினைச்சிண்டேன் எப்படி ஒண்ணா இருந்தப்போ அத்தனை சௌஜன்யமா வாழ்ந்த ரெண்டு குடும்பம் அவுட் ஆஃப் சைட்னு ஆனதும் மாறிடரோம், வயசு ஆக ஆக மனசில் என்னெல்லாம் சிந்தனைகள் ரிசெர்வேஷன்ஸ் புதுசா வந்து பூந்துக்கரதுன்னும் பட்டது. அம்மாவே மின்னெல்லாம் கீதாத்தான், கீதா மட்டுமேன்னு சொல்லிண்டு திரிஞ்சவள் இப்போ அவளை மென்ஷன் பண்ணுவதில்லை. நான் சென்னையில் இருக்கச்சே ஒருக்கா அத்தை போனில் கூப்பிட்டா, நான்தான் எடுத்தேன், அம்மா ஏதோ கைக் காரியமா இருக்கவே “அப்புரமா கூப்பிடரேன்னு சொல்லுடா குமார்”னு சொன்னவள் அப்புரம் திருப்பிக் கூப்பிட்டு பேசவேயில்லை. சண்டை மனஸ்தாபம் அப்படீன்னெல்லாம் ஒண்ணுமில்லை இருந்தாலும் கூப்பிட்டு பெச முக்கியமாப் படலை.

ரூர்கி லைஃப் வித்யாசமானது. அசைன்மென்ட் அது இதூன்னு பின்னி பெடலடுப்பா. வடக்கத்தி சாப்பாடு, ஒத்துக்காம கஷ்டப்பட்டேன். சீதோஷ்ண நிலமையும் வாட்டித்து. ஹோம் சிக்னெஸ் வந்து அப்பிண்டது. செல் வச்சுக்கலை. படிப்புக்கு கெடுதல் செய்யும்னு. வாரம் ஒருக்கா பப்ளிக் பூத்லேந்துதான் அப்பாவைக் கூப்பிட்டு பெசியாரது. எப்படி இருக்கன் தன் தவப் புதல்வன்னு ஒருக்கா பாக்க வந்துட்டு “இப்படி இளைச்சுப் போயிருக்காயே!” கவலைப் பட்டர். “அம்மா கிட்ட சொல்லலை. அழக் கிளம்புவா. நீ 2 மாசத்தில் உடம்பை தேத்திண்டு போடோ எடுத்து அனுப்பு!” சொல்லிட்டு கையிலே கொண்டு வந்த புது ஸ்மார்ட் போனைத் தந்தர்.

ஒருவாரம் கழிச்சு அதை தொறந்து பாத்தேன். உள்ளெ ப்ரீசேவ்ட் நம்பர்ஸ் ரெண்டு. ஒண்ணு அப்பாவோடது இருக்க அத்தோட கீதா நம்பரும் பாத்து ஆச்சர்யமா போச்சு. அப்பா என்ன காரியம் செஞ்சிருக்கர்? என்ன சொல்ல வரர்? அவளோட டச்சுலே இருன்னா? இல்லைன்னா கைவிட்டு போயிருவான்னா? யோசிச்சுப் பாப்பம், இல்லை அவரண்டயே கேக்கலாம். அத்திம்பேர் நம்பரை ஏன் தரலை? ஏன் அத்தையாத்து லேண்ட் லைன் போடலை. அவாளுக்குத் தெரியாம என்னை கீதாவொட பெசச் சொல்ராரா? ஆச்சர்யம்தான்.

அடுத்த வாரம் பெசரச்சே “அப்பா இந்த வருஷம் ஃபைனல், கேம்பஸ்லேயே நிறைய வேலை வாய்ப்புகள் வரும் எது நல்லதுன்னு பாத்து நானே அப்ளை செஞ்சு எங்கேயாவது பூந்துக்கரேன், ஆனா உங்ககிட்டே ஒண்ணு கேக்கணும்.” “என்னண்டை என்னத்தை கேக்கப் போராய்? உனக்கு கேரியர் கவுன்சலீங்க் எல்லாம் செய்யரத்துக்கு நான் அத்தனை படிக்கலையாக்கும், நீயே நாட்டு நடப்பு, நீ படிச்ச படிப்பு அதெல்லாம் பாத்து நல்ல இடமா பூந்துக்கோ!” “அதில்லைப்பா, உங்க நம்பர் சரீ, கீதா நம்பரை கொடுத்தேளே என்ன விஷயம்?” “சொல்ரேன் கவனமா கேட்டுக்கோ”.

“ஒரு வாரம் மின்னாடி கீதா என் ஆபீஸுக்கு போன் செஞ்சிருந்தா. அடுத்த வருஷம் ஆஸ்த்ரேலியா போக ட்ரை செய்யராளாம், உங்க ஆசீர்வாதம் வேணும்னு கேட்டு வாங்கிண்டதுடா குழந்தை! அப்புரம் குமார் என்ன பண்ரான், பேச்சு மூச்சையே காணும், அப்பாவண்டை கெட்டேன் மழுப்பினர். அப்புரம் அம்மாவண்டை கெட்டேன் என் அண்ணாவுக்கு இந்த சம்பந்தத்தில் இஷ்டமில்லையோன்னு தோண்ரதுடீ குமார் ரூர்கீக்கு படிக்க போயிட்டான்னு மட்டும் தெரியும்கரா. சொல்லிட்டு உன் நம்பர் இருந்தா தாங்கோன்னு கேட்டாடா. உன்னண்டை செல் போனே இல்லைன்னு சொன்னேன், நம்பலை. மாமா நீங்க புருடா வுடரேள்கரா. இல்லைம்மா இப்பவே ஒண்ணு வாங்கி உன் நம்பரை லோட் செஞ்சு அவனண்டை தரேன். அவன் நம்பரையும் உனக்குத் தரேன். அடுத்த வாரம் அவனைப் பாக்கப் போரேன், அவனே உன்னைக் கூப்பிட்டு பேசுவான்னு சொன்னேண்டா”.

“இதை எங்கிட்டெ சொல்லாம நீ பாட்டுக்கு கிளம்பி போயிட்டாய்? மறந்துட்டயா?” “மறக்கலை, சித்தே கூச்சமாயிருந்ததுடா. அவளோட பெசுன்னு நான் எப்படி சொல்ல, நியா புரிஞ்சிப்பாய்னு. உன் மனசில் என்னன்னு இன்னும் கேட்டுத் தெரிஞ்சிக்கலையே”. “இப்ப என்ன சொல்ர, அவளோட பெசட்டுமா? வேணாமா?” “உன் இஷ்டம்”. வச்சுட்டர்.

ஒரு ஞாயித்துக் கிழமையா பாத்து 11 மணீயிருக்கும் கீதாவுக்கு போன் செய்யரேன். இது என்ன புது நம்பர்னு நினைச்சிருப்பா, எடுக்கவே நாழி ஆச்சு. எடுத்தும் அவ சைட்லேந்து சத்தமே வரலை. “நான்தான் குமார் பேசரேன், கீதாவா?” அப்படி சொன்னதும்தான் “டேய் படவா! எப்படி இருக்காய்? ஸ்மார்ட் போன் வச்சுக்காத பையனை பத்தி கொஞ்சநா மின்னாடிதான் மாமா சொன்னா. படிப்பெல்லாம் எப்படிப் போரது?” சொன்னேன். கேம்பஸில் வேலைக்கு ட்ரை செய்வதையும். “உன் டாக்டர் படிப்புக்கு ஏற்பாடெல்லாம் ஆச்சா?” ஆயிண்டிருக்கு. கிடெச்சதுன்னா பெர்த் கிளம்பிப் போவேன். பாக்கலாம். ஐ ஏம் இன் டு மைண்ட்ஸ்.” “ஏன், ரெம்ப நாளா இதுதான் உன் ஏம்பீஷண்னு அத்திம்பேர் சொன்னாரே?” “அம்மா சொல்ரா அங்கெல்லாம் அனுப்ப முடியாதுன்னு. கல்யாணத்தை பண்ணின்டு ஆத்துக்காரரையும் கூட அழைச்சிண்டு போயிடுன்னு புலம்பரா. போனா 5 வருஷம் ஐ வில் பி பாக்ஸ்ட் இன் டவுன் அண்டர். அதான் யோசிக்கணும். அப்புரம் இங்கே வந்து கல்யாணம் செஞ்சுக்கரப்போ வயசாகிடும். நீ என்ன செய்யப் போராய்?”

“நான் அனேகமா வருஷக் கடைசீலே நல்ல வேலை கிடெச்சு செட்டில் ஆப்போரேன்னு தோண்ரது. எல்லா சப்ஜெக்ட்லேயும் டிஸ்டிங்க்ஷண் வாங்கரேன். ஆயிட்டேன்னா அம்மா வரன் பாக்க ஆரம்பிப்பா. அவா சொல்படி கேட்டுண்டு போயிடலாம்னு”. “அப்ப லவ் மேர்ரேஜ் எல்லாம் கிடையாது?”  “இப்பத்தைக்கு அப்படி உத்தெசமில்லை. ஆனா யாரால் எதிர்காலத்தை பத்தி கணிக்க முடியும்? பாப்பம்”

அப்படிச் சொன்னதுமே கீதா “சரி. தேங்க்ஸ் ஃபார் யுவர் டைம். கீப் இன் டச். ஐ ஹேவ் டு கோ.” டப்புன்னு வச்சுட்டா.

என்னன்னு எடுத்துக்க. ஒரு வார்த்தைகூட இவளுக்கு எம்மேல் இஷ்டம்னு வரலை. சுத்தி வளைச்சு என்னென்னவோ. ஆனா ஒண்ணு தெரிஞ்சிண்டேன். ஆஸ்த்ரேலியா போவதை பத்தி மறுபரிசீலனை செய்யரான்னு. போனாள்னா நான் அவளை மறந்துட வேண்டியதுதான். போனில் பெசின அவள் என்னை திரும்ப அழைப்பேன்னு எதிர்பாப்பளோ? இல்லை அவளே இப்படி ஒரு ஞாயித்துக் கிழமையா பாத்து கூப்பிடுவாளோ?

ராத்திரி தூங்கப்போரச்சே மெச்ஸேஜ். “நைஸ் டாக்கிங்க் டு யூ ஏஃப்டர் சச் எ லாங்க் டைம்.” (தொடரும்)