அத்தை மகள் (பார்ட் 2)

 86. அத்தை மகள் (பார்ட் 2) (சிறுகதை சீசன்5) #ganeshamarkalam

தில்லியில் GMR க்ரூப்பில் வேலை. ஏர்போர்ட் கன்ஸ்ட்ரக்ஷனில் பிரசித்து பெற்ற நிறுவனம். இந்தியாவிலும் மற்றும் அண்டை நாடுகளிலும் நிறைய கான்ட்ரேக்ட்ஸ் வாங்கி அமோகமா போயிண்டிருக்கு. “டேய், உனக்கு நல்ல வேலை கிடெச்சிருக்குடா”ன்னு ரூர்கி காலேஜில் ப்ரொஃபெஸர்ஸ் சொன்னா. “நன்னா மேலே வருவாய்.”

ஊரில் அம்மாவொட இருந்துட்டு, சேலம் போய் அத்தை அத்திம்பேரை கண்டுட்டு அப்புரமா வேலையில் சேரலாம்னா “உடனே ஜாயின் செய்!” இழுத்துண்டு போயிட்டா. தில்லி மயூர் விஹாரில் ஜாகை. நொய்டாவில் கார்பரேட் ஆபீஸ். “டிசைன் எண்ட் ஆர்கிடெக்சரில் ஆரம்ப காலத்தில் ட்ரெயினிங்க் தரம், அப்புரம் உனக்கு பிடிச்ச வேலையோ, இல்லை சைட் போஸ்டிங் வேணும்னா போட்டுக்கலாம்”. 2 வருஷம் ப்ரொபேஷன். ஆரம்பத்துலேயே சம்பளத்தை அள்ளித் தந்தா.

அதெல்லாம் கிடக்கட்டும், உன் சோலியப் பத்தி இங்கே யாருக்குத் வேணும், கடைசீயா கீதாவோட எப்ப பேசினாய்? கேப்பேள். அன்னைக்கு ராத்திரி அவள் மெச்ஸேஜயே கண்கொட்டாம பாத்துண்டு உக்காந்திருந்தேன். கொஞ்ச நஞ்சம் வந்த தூக்கமும் போச்சு. இந்த காலத்தில் நடுநிசியில் பொண்கள் குறுந்தகவல் அனுப்புவது பெரிசில்லை. கீதா அனுப்பிச்சதுதான் அமோகமாப் போச்சு. “குமார், இதுக்கெல்லாம் அதீத அர்த்தம் கற்பிச்சுக்காதே! பாப்பம்.” மனசு சொல்லீத்து. வாரம் பத்துநாக்கொருக்கா அவளக் கூப்பிட்டுப் பெசலாம்னு பட்டது. முத ரெண்டு தடவ எங்கேஜ்ட் வந்தது. திருப்பிக் கூப்பிடுவான்னா நடக்கலை. ஒருக்கா கிளாஸில் சைலென்ட்டில் போட்டிருந்தேன். பாத்தா ஒரு மிஸ்ட் கால். அவகிட்டேந்துதான். கிளாஸ் முடிஞ்சி கூப்பிடரேன் ரிங்க் போரது, எடுக்கலை.

ஒருக்கா அப்பாதான் கேக்கரர், “என்னடா? நான் தந்த நம்பர் உபயோகப் படுத்தரையா?” “ஆமாம்பா, பேசினேன். போயிண்டிருக்கு”. என்ன அர்த்தம் பண்ணிண்டரோ! கேம்பஸில் வேலை கிடெச்சத கீதாவுக்கு சொல்லலாம்னு மெச்ஸேஜ் அனுப்பிச்சேன். கூப்பிட்டு கங்க்ராட்ஸ் சொல்லுவான்னு பாத்தா, “வாழ்த்துக்கள்”னு மட்டும் வரது. இவனை கல்யாணம் செஞ்சுண்டா இந்த நல்ல வேலய விட்டூட்டு தன்கூட ஆஸ்த்ரேலியா வர மாட்டான்னு தோணித்தோ? இல்ல இவனப் பண்ணிண்டா டாக்டர் கனவை ஓரங்கட்டீட்டு தில்லிக்கு போணம்னு நினைச்சிருப்பா. தில்லீலேயே படிக்கப் பிடாதா? அப்படி யோசிச்சிருக்க மாட்டா. இவன் ஏன் ஆஸ்த்ரேலியாவுலே பாலம் கட்டப் பிடாதான்னு                      யோசிப்பள். இதெல்லாம் பேசித் தீத்துண்டாத்தானே? அது நடக்கலை.

எனக்கோ வாட்ஸப்பில் வேலை கிடெச்சதுக்கு வாழ்த்து சொல்லீட்டு அமுக்கு மாதிரி இருந்துட்டது நன்னா படலை.

ஹோலிக்கு லீவு. ஃப்ரீயா இருக்கவே கீதாவொட பேசி என்ன ஏதுன்னு எல்லாத்தையும் ஜாடமாடையா தெரிஞ்சிண்டுடணும். போன் செய்யரேன். ரெண்டு ரிங்க் போரத்துக்குள் எடுக்கரா. “டேய் குமார், ஏர்போர்ட்டெல்லாம் கட்டிட்டயா? முடிச்சதும் சொல்லு, நீ கட்டினதுலேந்துதான் பிளேன் பிடிச்சுப் போணம் போலேருக்கு.” என்ன இப்படிச் சொல்ரா? இவள் மனசில் என்னதான்? “ஏன் அப்படி சொல்ராய்?” “ஆஸ்த்ரேலியா போவது நடக்காது போலேருக்குடா. இங்கேயே டாக்டருக்கு படிக்கலாம் மேல் படிப்புக்கு போயிக்கலாம்னு முடிவெடுத்திருக்கேன்”. “அட!” நல்ல செய்திதான். ஏன் அப்படி முடிவெடுத்தான்னு தெரிஞ்சா தோதுப்படும், என்னாலேயா இல்லை வேற ஏதாவதா? “என்ன சிந்தனையில் திடீர் மாற்றம்?” “சிலவு ஒரு காரணம். அப்புரம் இப்படி பண்ணினா யோசிக்கவும் சமயம் கிட்டும்”. “என்னத்தை யோசிக்கப்போராய்?” “அதாண்டா அம்மா சொல்ரா உனக்குத்தோதா உன்னைக் கட்டிக்கப் போரவன் கூட வருவானான்னு பாக்கலாம். அவனுக்குத் தோதா உன்னை மாத்திண்டா வாழ்க்கை சிறக்கும். ப்ரெயின் வாஷ் செய்யரா”.

“நல்லதைத்தானே சொல்லியிருக்கா? கேட்டுக்கோ”. “அட பொடா, பொண்கள் இந்த 20ஆம் நூற்றாண்டிலேயும் தங்களுக்காக ஒண்ணும் செஞ்சுக்க முடியலை”. ஒரு பாஸ் வச்சுட்டு “நீ என்ன தில்லீலேயே இருக்கப் போரியா நம்மூர் பக்கம் வர சான்ஸ் இருக்கா, வெளிநாடெல்லாம் சான்ஸ் உண்டா? “போகப்போகத் தெரியும். ப்ராஜெக்ட் சைட் வொர்க்னா சேலத்துக்கே வரலாம். இல்லைனா பெரு நகரங்கள்தான். டிசைன் ஐடியாஸுக்கு வெளிநாடு அனுப்புவா எதுக்குக் கேக்கராய்? போனா நீயும் கூட வரப்போரியா என்ன?” டெயரக்டாவே கேட்டுட்டேன். “நீ சொல்லு, நான் வந்துடரேன்”. சொல்லித்தான் பாரேன்னுட்டு இதையும் அதையும் பெசிண்டிருந்தா. அத்தை அத்திம்பேருக்கு நமஸ்காரத்த சொல்லீட்டு வச்சுட்டேன்.

கூட வரேங்கராளே! அதுக்கென்ன அர்த்தம்? புது டெவெலப்மென்ட்டா பட்டது. எப்படி இன்டெர்ப்ரெட் செய்ய? குழம்பினேன். கல்யாணம் பண்ணாம அத்தை அனுப்புவாளா? 3 மாசத்தில் கிரேஜுவேஷன் முடிக்கரா. டாக்டருக்கு அப்ளை செஞ்சிருக்கணும். சிலவாகும்னுட்டு அத்திம்பேர் வேணாம்னுட்டரா? சுதாகரும் இப்பத்தான் வேலையில் சேர்ந்திருக்கன். எத்தனைதான் பணம் புரட்டிட முடியும்? அது கிடக்கட்டும், கூட வரேன்னா வாழ்க்கை பூராவா?

அன்னைக்கு ராத்திரி மெச்ஸேஜ் வரும்னு எதிர்பாத்தேன் வரலை. இவள் இப்படித்தான். இன்னைக்கு ஒரு மெச்ஸெஜ் போட்டு நாம மனசில் நினைப்பதை ஊர்ஜிதப் படுத்தலாமே? குழப்பத்தில் தூக்கமும் வரலை. நான் போட்டேன். “நீ கூட வரதுன்னா உலகத்தில் எந்த கோடீக்கும் போகத் தயார்.” ஸ்க்ரீனை முறைச்சு பாத்துண்டே. ரெண்டு டிக்காச்சு ஆனா நிறம் மாறலை. கண்ணை மூடினாத்தான் அடுத்தநா வேலைக்குப் போலாம்னு நினைக்கரச்சே டொங்குன்னு சத்தம். மெஸெஜ். எடுத்துப் பாத்தா என் HDFC பேங்க் ஏடீம் ராத்திரி 12லேந்து கார்த்தாலே 3 வரைக்கும் வொர்க் செய்யாதாம்.

இவள் வேணும்னே தள்ளீ நின்னுண்டு திகுடுதத்தம் செய்யராளா இல்லை வேற எண்ணங்கள் இருக்கான்னு தெரிஞ்சுக்காமலே வாழ்க்கை தினம் தினம் சிலுப்பி விட்டுண்டது. ஒருநா அம்மா “உனக்கு நல்ல வரனா பாக்கலாம்னு இருக்கம். ஒரே பிள்ளை நீ. முடிச்சுடணும்.” கீதா பேச்சை இவாளும் எடுக்கலை. “ஒரு வருஷம் பாக்கலாம்மா, எனக்கும் ஸ்திரமா எந்தூரில் போஸ்டிங்னு முடிவாகட்டும்.” அடக்கினேன். “சரீ ஆனா ரெம்ப காலந்தாழ்த்தப் பிடாது, இப்பெல்லாம் பசங்களுக்கு வரன் திகைய வருஷங்கள் ஆரது”. அதான் சொந்தத்துலேயே இருக்கே வளைச்சுப் போட எத்தனை நாளாகும்னு கேக்கத் தோணித்து. கேட்டா என்ன சொல்வா? கேக்கலை. இவள் போய் சுவாதீனமா நாத்தனார்கிட்டே கேட்டு ஏதாவது ரசாபாசமா ஆயிடப் போரதேன்னு. கீதா மனசில் என்னன்னு நாம தெரிஞ்சிப்பம். அதன்படி தீர்மானமா போயிடணும், தயக்கமோ கலக்கமோ பிடாது.

இப்படிப் போரச்சேதான் ஒருநா மேக்னாவைப் சந்திச்சேன். மேக்னா மாத்தூர் எங்க ஆர்கிடெக்ட் விங்கில் இளம் எஞ்சினீயர். இண்டக்ஷணுக்காக வந்திருக்கா. சேர்ந்த புதிசில் நானும் இப்படித்தான் ஒவ்வொரு இடமா அனுப்பப் பட்டேன். கிண்டலா பாரத் தர்ஷண்னு சொல்லிக் காட்டுவா. வந்தவளுக்கு நீ ப்ரீஃப் செய்யுன்னு என்னைப் போடவே GMR கோட்பாட்கள் நெளிவு சுளுவுகளை விளக்கி நடந்திண்டிருக்கும் ப்ராஜெக்ட்ஸ் பத்தியும் எக்ஸ்ப்ளெயின் போச்சு. ஜாலியாத்தான் இருந்ததுன்னு வச்சுக்கணும். ஏன்னு சொல்ரேன்.

கீதா செம அழகுன்னா மேக்னா செம்ம. ஒருத்தனுக்கு ஒருத்தி மேலே ஆசை வர பல காரணம்கள். தள்ளி நின்னுண்டு பாவ்லா காட்டிண்டிருந்தா சிலருக்கு எப்படியாவது பாவ்லா காட்டரவ கொட்டத்த அடக்கி ஆளணும்னு படும். இல்லை இத்தோட டயம் வேஸ்ட் செய்யப் பிடாது, நாம நம்ப வாழ்க்கைய அமைச்சுக்கணும்னு பட்டுடலாம். கீதாவப் பத்தி ஒண்ணும் அதிகம் யோசிக்கத் தோணலை. அத்தைப் பொண், அவள் மனசில் என்னன்னு தெரிஞ்சுக்க ஆவல். குழந்தைப் பருவ அனுபவங்களும் ரெண்டு பேராத்திலும் ஆரம்ப காலத்தில் எங்களை செர்த்து வச்சு பேசி கும்மியடிச்சதுமே ஆவலுக்கு காரணம். நெறுங்கிப் பழகியிருந்தா வேற மாதிரி போயிருக்குமோ? இன்னொரு பக்கம் என்னைக்கு வேணும்னாலும் இந்த கேட் அண்ட் மவுஸ் விளையாட்டை நிறுத்திப்பிட்டு கட் எண்ட் ரைட்டா “கல்யாணத்துக்கு சம்மதமா?’ கெட்டுடலாம். அதான் அலட்டிக்கலை. ஆனா மேக்னாவைப் பாத்ததும் கல்யாணம், கார்த்தீ, குடும்பம் இதெல்லாத்தையும் மீறின ஒண்ணு ஈர்த்தது. இதெல்லாம் என் வயசுக்காராளுக்கு மட்டுமே புரியும்.

இண்டக்ஷன் முடிச்சுட்டு போயிட்டான்னு பாத்தா அஃபிஷியல் சேட் பாக்ஸில் “ஹாய்”னு அவகிட்டேந்து வரும். என்மேல் அக்கரை இருக்காப்போல் போடுவள். சனி ஞாயிறுகளில் ஷாப்பிங்க் மாலில் எதேச்சயா வந்தாப்போல் சந்திப்பு. அவள் அப்பா ரியல் எஸ்டேட். கான் மார்க்கெட்டில் பெரீய ஆபீஸ். அவர் சிபாரிசில் GMRஇல் எடுத்துண்டதாய் அவளே சொன்னா. “அத்தனை படிப்பு வரலை, இப்ப நிறைய கத்துக்கணும் முஜே சிக்காவோகீ?” அதென்னமோ தெரியலை பசங்களுக்கு எனக்கு சொல்லித்தரியான்னு யாராவது அமைப்பா ஒரு பொண் வலியவந்து கேட்டா எல்லாத்தையும் சொல்லித் தந்துடணும்னு தோணிப் போயிடும். இவளொ ஈஷிக்கரா.

“கம், யு மஸ்ட் மீட் மை பேரன்ட்ஸ்.” அழைச்சிண்டு போயிட்டா. இவள் அம்மாவைப் பாத்ததும் இவகிட்டே இத்தனை அழகு எங்கேந்து வந்து பூந்திண்டதுன்னு தெரிஞ்சது. அவாத்தில் அத்தனை உபசரிப்பு. அசந்து போன நான் கிளம்பரச்சே “என்னைப் பத்தி என்னன்னு சொல்லி வச்சிருக்காய்?” “அதெல்லாம் உனக்கெதுக்கு?” அடிக்கடி பேசிக் கொள்வதும் சந்திப்பதுமா உறவு மலர இது அலுவலக தொடர்பு மட்டும்தான்னு சொல்ல முடியாம ஆலமரமா வளர்ந்து கிளை விடவே ஒருபக்கம் மனசுக்கு ஆறுதலாவும் இன்னொரு பக்கம் எங்கே போய் முடியுமோன்னும் கிலியும் வந்தது. கிலிக்கு நடூலே கிளுகிளூப்பு. இது இன்னும் வேர்விடத் தோதா ரெண்டு பேரையும் ஒட்டுக்க ஒரு பிராஜெக்டில் போட்டுட்டா. ஜெய்ப்பூர் எக்ஸ்ப்ரெஸ்வேயில் எலெக்ற்றானிக் சிடி ப்ராஜெக்ட்.

ஜெய்பூர் 280 கிமீ. ப்ரமாதமான ரோட். குருக்ராம் வழியா பிவண்டி பைபாஸ் தாண்டினதும் காரில் அதிவேகப் பயணம். ஜெய்பூருக்கு 30கிமீ மின்னாடி சந்த்வாஜீன்னு இடம். வனாந்தரத்தில் ஐடி பார்க்கான்னா அப்படித்தான். அதை சுத்தி ஒரு ஸ்மார்ட் சிடியே நிர்மாணிக்கப் போரம். சைட் பாக்கவும் பாத்துட்டு சாயில் டெஸ்டிங்க் பண்ணிட்டு ஆர்கிடெக்சரல் டிசைன் தரணும். கான்செப்ட் ஸ்டேஜ். ரெண்டு பேரும் போனம். ரெண்டு நா வேலை. வந்திட்டு திரும்பப் போகிர தூரமில்லை. இவள் அப்பா உதவியோட ஜெய்பூரில் தங்க ஏற்பாடு செஞ்சிட்டா. என்னண்டை சொல்லலை. சொன்னப்போ கோவிச்சுண்டேன். “தனி ரூம்தான். ஃபிக்கர் மத் கரோ!”. பயந்தாங்குள்ளீன்னு முணுமுணுத்துண்டே.

அவள் எல்லாத்தையும் பிளான் செஞ்சு பண்ணினது அப்புரம் தெரிஞ்சது. ரெண்டு ரூமுக்கும் நடுலே கதவை ஹவுஸ்கீப்பிங்க்கு சொல்லி தொறந்துவிடச் சொல்லீட்டு அமுக்கு மாதிரி டின்னர் சாப்டரச்சே “புது இடம். டர் லக்ரஹாகே, உக்காந்து பேசிண்டிருப்பமா?” கேக்க சரின்னுட்டேன். “உன்ரூமா என்னுதா?” “உன்னுது”ன்னு வாயில் வந்துடுத்து.

ராத்திரி 12 வரைக்கும் பெசிண்டிருந்துட்டு “நாளைக்கு சைட்டில் வேலை, வெய்யலில் நிக்கணும், அங்கேந்து தில்லிக்கு மூணரை மணிநேரம் கார் பயணம், ரெஸ்ட் வேணும், நீயும் தூங்கிக்கோ!” சொல்லிட்டு எழுந்துக்கரப்போ என் கையப் பிடிச்சு இழுத்து பக்கத்தில் நிக்க வச்சு “போகாதே”. ஏன் போப்பிடாது? “ஸ்டே ஹியர் டுனைட்”.

சேலம் பரமேஸ்வரய்யரோட சீமந்திர புத்திரன் குமார் அன்னைக்கு எதுவுமே யோசிக்காம ஸ்டே பண்ணிட்டான். மேக்னா ‘ஒரு புது உலகத்தை பார்’னு தொறந்து விட்டா. புதுசாவும் பரவசமாவும் இருந்த அந்த உலகம் எனக்கே சொந்தம்னு பட்டது. எம்பயர் ஸ்டேட் பில்டிங்க் கட்டணும்கிர ஆசை, சென்னையில் அம்மா வரன் பாக்கரான்ன நினைப்பு எல்லாம் பின் தள்ளப்பட்டு, சேலத்து அத்தையோ அத்தை பொண்ணோ நான் போன உலகத்துக்கு நிமிஷமா ஒவ்வாமப் போயிட்டா. ஏன் எனக்கே இப்படியெல்லாம் இருக்கணும்னு தோணாமப்போச்சு, யாருக்காகன்னு மனசைக் கட்டி, நினைப்பைக் கட்டி இத்தனை நல்ல விஷயங்களை விட்டு தூர நின்னிண்டிருந்தா என்னத்தை சாதிப்போம், தெரியாம என்னத்தை இழந்துட்டோம்னும் அன்னைக்கு தோணித்து.

அந்த க்ஷணங்களில் அந்த பெரீய உலகில் என்னைத் தவிற ஒரே ஒரு ஜீவன்தான், அது பக்கத்தில் என் அணைப்பில் நான் எப்பவுமே உனக்காகத்தான்னு சத்தியம் செஞ்சிண்டு. அன்னைக்கு அவள் காதருகே சொன்னது எல்லாத்தையும் முழுசா நம்பினேன்.

கார்த்தால எனக்கு மின்னாடி எழுந்துண்டு குளிச்சிட்டு அவா யுபீ ஸ்டைலில் புடவை உடுத்திண்டு தலைப்ப தலையை மூடிண்டு வந்து நின்னா. என் குடும்பத்துக்கு அரசி மாதிரி. அதுக்கர்த்தம் அப்ப புரியலை. இது என்ன புது ஸ்டைல்னு சொல்லிட்டு சீக்கிரம் ரெடியாகணும்னு என் ரூமுக்கு வரேன்.

அங்கே வச்சுட்டுப் போன என் போனில் 6 மிஸ்ட் கால். கீதாகிட்டேந்து. (தொடரும்)