பாடலாசிரியர்

 77. பாடலாசிரியர் (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

எங்க இண்டஸ்ட்ரீலே ரெண்டு படம் ஹிட் ஆச்சுன்னா உடனே பட்டம் தந்துடுவா. யார் தருவா, எப்படி வந்ததுன்னு தெரியாது. ஆனா வந்து ஒட்டிண்டுடும். நிஜப் பேர் மறந்துடும்.  

கவிச்சோலை கர்ணன். எனக்கு அப்படி பட்டம். சினிமாவுக்கு பாட்டெழுதரேன். எல்லா சிச்சுவேஷணுக்கும். காதல் பாட்டில் ஃபேமஸ். கர்ணன் உன் பேரா? இல்லை. பத்மநாபன். நல்ல சுவாமி பேரா வச்சுண்டு அதென்ன கர்ணன்? ரசிகாளுக்கு அள்ளி அள்ளித் தரேன்னாம். வஞ்சனை பண்ணாமல். நான் என்னத்தை தரேன், படத்துக்கு 10 பாட்டு, அதில் 5, 6 யூஸ் செங்சுப்பம், பாட்டுக்கு இத்தனைன்னு தரா. எழுதரேன். ஃப்ரீயா தந்துடலை. பாடலாசிரியர் பத்மநாபன்னு கேட்டா யாரூம்பா. 

டைட்டில் கார்டில் கர்ணன். அதுக்கென்ன போச்சு? 

என் பாடலுக்காக படம் ஓடியிருக்கு. இசை வெளியீடுன்னு பெரீசா கொண்டாடி சிடி போடுவா. கூப்பிட்டு கவுரவிச்சு பேசச் சொல்வா. சுத்தமான தமிழில் பேசி அசத்திட்டு அவா போடும் சந்தன மாலை, ஷாலை பத்திரமா திருப்பித் தந்துடணும். படத்துக்கு பூஜை போடரப்போவும் அப்படித்தான். நிக்கச் சொல்லி ஆளுயர மாலையை நாலு குண்டுப் பசங்க தலையைச் சுத்தி தூக்கிப் பிடிச்சுப்பானுவ. உள்ளுக்குள்ளே 4 மூஞ்சி வராமாதிரி. போடோ எடுத்ததும் நாசூக்கா எடுத்துண்டு போயிடுவானுவ. அதே மாலை, மூஞ்சி மட்டும் மாத்தி நிறைய ஸ்டில்ஸ் எடுப்பானுவ.  

ஒருக்கா புதுசா அறிமுகமான நித்யஸ்ரீ கூட நின்னுண்டு பட பூஜையில் போடோ எடுத்துண்டேன். ரம்யமான பெர்ஃப்யூம். அஞ்சாறு பேரை மாலைக்குள் விட்டதில் இடிச்சுண்டு நின்னம். அப்பப்போ கிடைக்கும் இந்த மாதிரி அல்ப சந்தோஷங்களை மனசார ஏத்துக்கணும். ஏன்னா ஆடியோ ரிலீஸ், அப்புரம் படம் வெளியானதும் யாரும் கண்டுக்க மாட்டா. எப்பவாவது விஜய் டீவி அல்லது ஆதித்யான்னு வெள்ளித்திரை அவார்ட்ஸ் வச்சு கவுரவிச்சாத்தான். 

இண்டஸ்ட்ரீலே என்னைப் பத்தி ஒரு அபிப்ராயம். கராரான பேர்வழீன்னு. எதுக்கு கரார், பிடிவாதம்? நான் ஒருக்கா எழுதித் தந்துட்டா பாட்டை யாரும் திருத்தப் பிடாது. இப்படி வச்சுக்கலாம், அப்படி வச்சுக்கலாம்னு மாத்தினா கிளம்பிப் போயிடுவேன். மெட்டுக்கு பாட்டெழுதுவேன். எழுதினதை மாத்த விட மாட்டென். தோதா மெட் போட்டுக்கணும். “மெட் மாறித்து நீங்க வார்த்தைகளை சித்தே மாத்தித் தாங்க!” போடான்னுடுவேன். 

எனக்கு தெரியாம ஏதாவது தயாரிப்பாளர் இல்லை கதாநாயகன் சொல்லி மாத்திட்டா “இனிமேல் உனக்கு என் பாட்டு கிடையாது போ”. முசுடும்பான். ஆனா அடுத்தடுத்து ஹிட் தந்திண்டிருக்கேன். 

சும்மா பாட்டெழுதறத்துக்கும் சினிமாவுக்கு எழுதறத்துக்கும் என்ன வித்யாசம்? சிச்சுவேஷன். நாம எழுதி வச்சது சினிமாக் கதையில் யூஸ் ஆகாது. ஸ்க்ரிப்டில் என்னன்னு தெரிஞ்சிண்டு அதுக்காக எழுதணும். கேரக்டர் நேச்சர் புரிஞ்சிண்டு வார்த்தைகளை போடணும். ட்யூன் எப்படி செட் பண்ணுவான்னு அடிப்படை ஞானம் வேணும். படத்தில் எந்த இடத்தில் பாடல் வரதூன்னும் இருக்கு.  

ஓபன்னிங்க் சாங்க் ஹீரோவுக்கு தடபுடலா இருக்கணும். தடவும் புடலும் ஹீரோவைப் பொருத்து. காதல் பாட்டெல்லாம் உக்காந்து எழுதிடலாம். ஆனா காலேஜ் காதல்னா இளமை ததும்பினாப் போதும். கல்யாணம் பண்ணிண்டுட்டு கணவன் மனைவி பாடரான்னா காதல் ததும்பணும். 

ஆரம்பத்தில் பிடிபடலை. இப்போ என்னைப் பாத்து பிரத்தியார் கத்துக்கரா. இன்னொண்ணும். காசு தர தயாரிப்பாளர் டைரெக்டர் இன்னது இப்படி சாங் வேணூம்பன். விவஸ்த்தை இல்லாதது போல் பட்டாலும் எழுதித்தரணும். செய்வேன். அவன் விவஸ்த்தை. நமக்கென்ன? கல்லா கட்டினாச் சரி. நிறைய போட்டி. காத்து அடிக்கரப்போ தூத்திண்டாத்தான். ஆனாலும் மின்னே சொன்னாப்போலே சிலதில் தீர்மானமா. 

அன்னைக்கு அப்படித்தான் “புதுக் கவிதை”ன்னு ஒரு படம். ரஜனிகாந்த் நடிச்சு. கன்னடத்தில் ஹிட்டானதை எடுத்து பண்ரா. விசு திரைக்கதை. வளவளா கொழகொழான்னு வசனம். எஸ்.பி. முத்துராமன் இயக்கம். படத்தின் தலைப்பைச் சொல்லி புதுசா ஜனரஞ்சகமா பாட்டு வேணும்னா. 

ஒரு காதல் பாட்டு. “யார் எப்படி எந்த சிச்சுவேஷன்?” கேட்டேன். இப்போதைக்கு மலைப் பகுதியிலே ஆடிப் பாடிண்டு ஹீரோவும் ஹீரோயினும். அத்தனைதான் முடிவாச்சு. அதை வச்சு எழுதுங்கோ”. “கட்டிப் பீடிச்சுப்பாளா?” “பிடிச்சுக்கலாம், இல்லை பிடிச்சுக்காம சுத்தி சுத்தி வரலாம் உமக்கென்ன?” “பிடிச்சுண்டுட்டா வித்யாசமான ரசங்கள் ததும்பும் அதுக்கேத்தாபோல வார்த்தைகள்”. யோசிச்சான். முழுசா 10 நிமிஷம். அப்புரம் சொன்னான், “ஆரம்பத்துலேந்து முக்காவாசிப் பாட்டுக்கு சுத்துவா. அப்புரம் கடைசீலே இறுக்கக் கட்டிக்கரா மாதிரி வரும். அதுக்கு எழுதுங்க”. 

அந்த பாட்டுத்தான் “வெள்ளைப் புறா ஒண்று கையில் வராமலே”. ட்யூன் போடரச்சே கூப்டா. வேற யாரு?. இளையராஜாதான். போனேன். “நன்னா வந்திருக்கு பாட்டு” பாராட்டினர். நிமிஷமா ட்யூன் போட்டுட்டு ரெகார்டிங்க் எப்போ வச்சுக்கலாம், யாரை பாட வைக்கலாம்னு டிஸ்கஷன். ஜானகியும் யேசுதாஸும் முடிவாச்சு. ரிகார்டிங்க டேட் வாங்கி குறிச்சிண்டேன். 

ஆரம்பிச்சு 2 வரி போனதும் “நமது கதை புதுக் கவிதை இலக்கணங்கள் இதுக்கு இல்லை” ஆண் சொல்ல, “நான் உந்தன் பூமாலை!” அவள் சொல்லுவா. அதாவது, ‘கிட்டக்க வந்தா நீ புறா மாதிரி கையில் ஆம்பிடாம போயிடராய், நம்ம காதல் மத்தவாளது போல் இல்லை, கட்டிக்க கையை நீட்டின்னா வாகா வந்துடணும், இலக்கணம் கட்டுப்பாடுன்னு வச்சிண்டு தூரப் போப்பிடாதுன்னு ஆண் சொல்ல, அவள் நான் உனக்கு பூமாலையாத்தான் வருவேன் – அதாவது கல்யாணத்துக்கு அப்புரம்தான் கட்டிப்புடிக்கறது எல்லாம்னு சூசகமா தெரிவிப்பது போல் அழகா வடிவமைத்த பாடல். எனக்கே எழுதி முடிச்சதும் புல்லரிச்சது. ஆனா அதில்தான் பிர்ச்சனை. 

ட்யூன் நன்னாத்தான் போட்டர். ஆன ரெகார்டிங்க் டயத்தில் ஜானகி ‘நான் உந்தன் பூமாலை’ன்னதும் ‘ஓ ஓ ஒவ்வோ’ன்னு சேர்த்துண்டா. நன்னா இருக்கும்னு இளையராஜா சொன்னாராம் அப்படியே ஜானகி பாட கோபம் பொத்துண்டு வந்தது. நான் எழுதின பாடலில் ‘ஓ ஓ ஓவ்வோ’ இல்லை. இவாளா சேத்துப்பது கொஞ்சம் கூட பிடிக்கலை. 

இன்ஸ்ட்ருமென்ட்ஸ் ரூமில் பூந்து ‘ஸ்டாப்’னு கத்தி கையை ஆட்டினதும் ஸ்தம்பிச்சு போனா. 

நல்லவேளை அஸிஸ்டென்ட்ஸை வச்சு இளையராஜா டேக் எடுக்கரர். அவர் வரலை. இன்னைக்கு ஜானகி மட்டும் பாடிட்டு இன்னொருநாள் சௌரியப்பட்ட போது ஜேஸுதாஸ் தன் ட்ரேக்கை பாடுவராம். நிற்பாட்டினதை அத்தனை பெரீய குத்தமா எடுத்துக்கலை. எனக்கு என் ப்ரின்சிபிள்ஸ் முக்கியம். அபிப்ராயத்தை சொன்னேன். “ஓ வரப்பிடாது. பதிலா வயலினையோ புல்லாங்குழலையோ ‘ஓ ஓ’ன்னு ஊதிக்கலாம்”. விதவிதமா 8 சைஸில் குழல் வச்சிருக்கானே! 

அஸிஸ்டென்டுக்கு எம்மேல் கோவம். நன்னா போயிண்டிருந்ததை நிறுத்த வச்சதுக்கு. ஓ மேட்டருக்கு விதண்டாவாதம் பண்ணி ஆர்டிஸ்ட் டயத்தை விரயம் செஞ்சதுக்கு. இதிலெல்லாம் முடிவெடுப்பது ம்யூசிக் டைரக்டர்தானே இவன் யாரு கொட்டாப்புளீ? இண்டஸ்ட்ரீக்கு வந்து 3 வருஷம் தான் ஆச்சு. நான் ஸ்திரமா நின்னதில் சித்தே அலண்டுத்தான் போயிட்டா. பேசித் தீத்துக்கலாம்னு நினைச்சானோ என்னவோ அன்னைக்கு பேகப்புன்னு கிளம்பிட்டா. நானும் என்னைக்குன்னு சொல்லுங்கோ எல்லாரும் இருக்கச்சே வரேன், என் பங்கு நியாயத்தை சொல்லுவேன்னு. இது உதாரணம். நிறைய நடக்கும். எல்லாத்தையும் சொன்னா அசூயயா படும். 

இதையெல்லாம் மறக்கணும். 70 படத்துக்கு மேல் பாடலாசிரியரா இருந்தாச்சு. டப்பாங்குத்து, ராப், கன்ட்ரி, கானா எல்லாம் எழுதியாச்சு. என் ப்ரின்சிபிள்ஸை விட்டுத் தரலை. என்னை மீறி சிலது நடக்கும். என்ன செய்யறது? புரொடெஸ்டை நன்னா ஆழுத்தமா பதிவு செஞ்சுட்டு போய்க்கோடா கொய்யாலான்னு வந்துடறது. 

அந்த ‘வெள்ளைப் புறா’ தியேட்டரில் பாத்தப்போதான் தெரிஞ்சது எத்தனை வச்சு செஞ்சுட்டான்னு. ரஜினி ஜோதீன்னு ஆட்டம். ஆரம்பத்துலேயே ஜோதியை கட்டிப் பிடிச்சுட்டார் ரஜினி. ‘கையில் வராமலே’ன்னு வரிகளில் அர்த்தமில்லாமப் போச்சு. சொன்ன பேச்சு கேக்காம “ஓ ஓ ஓவ்வோ” வச்சு. போட்டம்னு விட்டாச்சு. அன்காம்ப்ரமைஸிங்கா இருந்தா கெட்ட பேர். புரிஞ்சுக்க மாட்டேங்கிரா. நினைச்சு நினைச்சு அழகு தமிழில் எழுதினதை திரிச்சு. இவாளை திருத்த முடியாது. 

நெறுங்கிய நண்பர், திரைத்துறை சார்ந்தவர், மார்கெட்டிங்க் பாத்துப்பர் சொல்ரர். “கர்ணன்னு பட்டம் தந்திருக்கா, கேக்காம தரணும், குறிப்பறிஞ்சு தரணும், அள்ளித் தரணும், தந்ததை திருப்பிக் கேக்கப்பிடாது, தந்ததை வாங்கிண்டவன் என்ன செஞ்சான்னு ஆராயப்பிடாதுன்னு வச்சுக்கோ பத்தூ, அப்போதான் இண்டஸ்ட்ரீலே பிழைக்க முடியும். உனக்கும் மன நிம்மதி கிட்டும்”. சரியாத்தான் சொன்னர், “வேணும்னா நீங்க பாட்டெழுதரச்சே அப்படி வச்சுக்கோங்கோ. நான் எழுதின பாட்டு என்னுது.” 

இப்படிப் போயிண்டிருக்கச்சேதான் அது நடந்தது. 

“புது ப்ரொட்யூசர் ஒருத்தன், NRI போலேருக்கு, படம் எடுத்து சம்பாதிச்சுடணும்னு சென்னைக்கு வந்திருக்கான், ஹி இஸ் புட்டிங்க் டுகெதர் எ டீம், உங்க பேரும் அவனுக்கு யாரோ ரெகமண்ட் செஞ்சிருக்கா, கூப்பிடுவான். தயங்காம போய் பாத்துடுங்க. சன்மானம் கிடைக்கும்”. நண்பர்தாண் அந்த ப்ரொட்யூசருக்கு மார்க்கெட்டிங்க் பொறுப்பு ஏத்துண்டிருக்கராம். சரி பாக்கலாம்னு. 

அத்தனை பணம் வச்சிருக்கவன் ஏன் இன்னும் சம்பாதிக்கணும்? கருப்பா இருந்தாத்தான் இப்படி வருவா. லாபம் வந்தா வெள்ளை ஆக்கிடாலாம். மூழ்கிப் போச்சுன்னா தூசு மாதிரி தடிட்டுப் போலாம். இதில் எங்களைப் போல் நடுவுலே பூந்து கும்மி அடிச்சு காசு பாக்கரவா ஏராளம். 

சொன்னா மாதிரி கூப்பிட்டான். “ரெசிடென்ஸி டவர்ஸில் வந்துடுங்க. பெசணும்”. ரூமெடுத்து தங்கிண்டு கான்ஃபெரென்ஸ் ஸ்பேஸையும் வாடகை எடுத்து வரவாளை மீட் செஞ்சுண்டு. என்னோட பேசரச்சே கூடவே எதுக்குன்னு கண்டுபிடிக்க முடியலை ரெண்டு அழகான பெண்கள் அவன் வயசுக்கு சித்தே கம்மியா பிரமிக்க வைக்கும் அழகில். என் கண்கள் அவாளையே கவனிக்க விதவிதமா மனசில் பாடல் வரிகள் தோண. 

“எனக்கு பாட்டெழுதுவீரா சன்மானமெல்லாம் பேசிக்கலாம், ஒண்ணூம் பிர்ச்சனையில்லை”. “எழுதரேன். படம் எப்படி, கதை, சிச்சுவேஷனெல்லாம் தெரிஞ்சுக்கணும்”. “அதுக்கு நாளிருக்கு. ஒத்துண்டதுக்கு நன்றி. அப்புரம் பாட்டு வரிகளில் ரெம்ப கராரா இருப்பீங்கன்னு சொன்னாங்க?” “ஆமாம். அதென்ன அப்படி ஒரு குணம்?” “குணம் சின்ன வயசுலேந்தே அப்படியேத்தான் இருக்கு. எனக்குன்னு சில ப்ரின்சிப்பிள்ஸ். வரிகளை மாத்தினா கோவிச்சுப்பேன். முடிஞ்ச வரைக்கும் போராடுவேன்”. “எனக்கும் அப்படீத்தான் செய்வீரா?” “நிச்சயமா. இப்பவே சொல்லியாச்சு”. 

அந்த ‘வெள்ளைப் புறா’ அப்புரம் ‘கண்மணியே காதல் என்பது’, சமீபத்தில் ‘கண்ணம்மா கண்ணம்மா’ பாட்டில் என்னென்ன விபரீதங்கள் பண்ணினான்னு எப்படி ஒரிஜினலை வச்சுண்டிரz இன்னும் நன்னா இருக்கும்னும் விளக்கினேன். NRIயோட வாக்குவாதத்தில் ஜெயுச்சுட்டதா பட்டது. 

“’கவிச்சோலை கர்ணன்’னு யார் பட்டம் கொடுத்தா?” எதிர்பாக்காத கேள்வி. “யாருக்குத் தெரியும் சார். எப்படி வந்ததுன்னே தெரியலை”. “உங்க உண்மைப் பேர் என்ன?” சித்தே யோசிக்க வேண்டியதாப் போச்சு. யாரும் ரெம்ப நாளாக் கேக்கலை. “பத்மநாபன்” 

“ஏன்? உங்கபேர் மறந்துட்டதா? உங்க பேரையே மாத்திட அனுமதிச்சுட்ட நீங்க பாட்டின் வரிகளை காசு தந்து வாங்கிட்டவன் மாத்தினா என்ன சிதைச்சு பாடினா என்ன உமக்கு?” 

சம்மட்டியால் அடிச்சுட்டாரோ? எனக்குத் தோணலையே? திடீர்னு கர்ணன்கிற பேர் கர்ணகடூரமா ஒலிச்சது. பெரீய தப்பு செஞ்சிண்டிருக்கம்னு பட்டது. வெள்ளித்திரையில் வெக்கமிலாம டைட்டில் கார்டில் ‘கவிச்சோலை கர்ணன்’ பாத்துட்டு சந்தோஷப் பட்டது மறக்கலை. கர்வம் புஸ்ஸுன்னு இறங்க ஆரம்பிச்சது. என்ன தோணித்தோ “சார் உங்க பேர் என்னன்னு தெரிஞ்சுக்கலாமா?” “கார்த்தீகேயன். ஏன் கேக்கரீங்க? உங்களைப்போல் இல்லாம அதை யாரையும் மாத்த விடமாட்டேன்”. சிரிச்சர் 

எனக்கு அந்த கார்த்திகேயன் ஔவைக்கு பாடம் புகட்டிய முருகப் பெருமானாத்தான் பட்டது. கூடவே வள்ளி தேவானை.