பல் டாக்டர்

 21. பல் டாக்டர் (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

பல் உபாதைன்னு வந்து பல் டாக்டர் கிட்டே போகாதவா இருக்கவே மாட்டா. போயிட்டு வந்து அவாளை திட்டாதவாளும் அபூர்வம். மருத்துவம் இப்போ வளர்ந்துடுத்து. சின்னப் பையனா இருக்கச்சே பல் டாக்டரெல்லாம் ராவணனாவும், யம கிங்கராளாவும் தெரீவா. 

அப்போ மதுரையில் இருந்தோம். எங்கப்பாவுக்கு இருக்காப்போலே எனக்கு கீழ்ப்பல் மேலும் கீழுமா இருக்கும். அதை சின்ன வயசுலேயே சரி பண்ணிடணும்னு அப்பாவுக்கு ஆசை. 9ஆவது படிக்கரச்சே வரலைன்னு சொன்னாலும் இழித்துண்டு போவர். குட்ஸ் ஷெட் ஸ்ட்ரீட்டில் பிரசித்தி பெற்ற பல் டாக்டர். ட்ரீட்மென்ட் ரூம் யமலோகமாப் படும். 

சின்னப் பையனாச்சேன்னு பாக்காம, உக்காரவச்சுட்டு ஒரு  தட்டில் விதவிதமா டார்ச்சர் கருவிகள் வச்சுட்டு போகும் ஒரு ரெட்டைப் பின்னல். “இன்னிக்கு உனக்கு இருக்குடா!” கண்ணால் சொல்லிண்டே. அப்போ பல்லுக்கு அனெஸ்தீஷியான்னு ஒண்ணு இல்லை. கோணலா இருக்கும் பல்லை எடுத்துட்டு அந்த குழியில் இன்னொண்ணை வளரவிட்டா சரியாகிடும்னு 3 பல்லை எடுத்தா. 

அப்பாவொட விடாமுயற்சி பலனளிக்கலை. புதுசும் கோணலாத்தான். 14 வருஷம் கழிச்சு 

பொண் பாக்கப் போரச்சே எங்கப்பா அட்வைஸ் தந்தர். “வாயத் தொறக்காதே”. முஹூர்த்தம் முடிஞ்சு சாயங்காலம் “பொண்ணு மாப்பிள்ளையை பேரூர் கோவிலுக்கு அழைச்சிண்டு போயிட்டு வரம்.” வேட்டாத்தில் சொன்னப்போதான் இவருக்கு மூச்சு வந்தது. “சந்தோஷமா போயிட்டு வாடா, எனக்கு இங்கே நாளைக்கு ஊருக்குப் கிளம்பும் ஏற்பாடுகளை கவனிக்கணும்.” 

முதராத்திரி இந்து ஒரு விஷயம் வெக்கப்பட்டுண்டே சொன்னா. “உங்களை முதமுத பாத்தப்போவே கோணப்பல்லை பாத்துட்டேன். உங்ககிட்டே ரொம்பவே பிடிச்சது அதுதான்”னுட்டா. அன்னைக்க்கு சித்தே தடுமாறித்தான் போனேன்னு  வச்சுக்கலாம். ஆனா பிற்காலத்தில் தெத்துப்பல்லை குறிப்பிட்டு எத்தனை சண்டைகளை ஜெயிச்சுக் காட்டினா! உதாரணத்துக்கு ஒண்ணு சொன்னாத்தான் உங்களுக்கு விளங்கும்.  

போன வாரம். எங்கேயோ வெளீலே போனவள் பை நிறைய எத்தையோ ஷாப்பிங்க் செஞ்சுண்டு வந்தா. “என்னது பையில்?” பார்த்தா என்னென்னமோ. நீல்கிரீஸ் போனாளாம். கண்ணில் தென்பட்டது எல்லாத்தையும் வாங்கிண்டு. “ஆத்துலேந்து கிளம்பரச்சே என்ன வேணும்னு லிஸ்ட் போட்டுண்டு போய் வாங்கிண்டு வரணும். பாத்ததை எல்லாம் வேணுமோன்னு வாங்கப்பிடாது”. “ஆமாம், இங்கே ஒண்ணும் வேண்டாததை வாங்கிண்டு வந்துடலை. அவசிய பொருட்கள்தான். கடுகு பாருங்கோ! தாளிக்காம எப்படி?” “அதான் ஆத்தில் டப்பா நிறைய கடுகு பாத்தேனே! தவிற 100கி பாக்கெட் வேற தனியா வச்சிருக்காய். இன்னும் 200கி பாக்கெட் இப்போ பையில். இத்தனை கடுகை என்ன பண்ணுவாய்?”. 

மாட்டிண்டுட்டோம்னு தெரிஞ்சதும் “எங்கப்பா அப்பவே சொன்னர், சொந்தத்தில் பண்ணிக்கோ, தங்கை பையன் டென்டிஸ்ட்டா திநகரில் ப்ராக்டீஸ் செய்யரான்னு. நான்தான் சொந்தத்தில் வேண்டாம்னு ஒரு தெத்துப் பல்லை கட்டிண்டு அவஸ்தை படரேன். கடை கண்ணிக்கு சுதந்திரமா போ முடியலை!” கத்திட்டுப் போனா. என் வீக் பாயின்ட் தெரிஞ்சிருக்கு. மனசை என்னவோ செய்ய சண்டையை அத்தோட நிறுத்திட்டேன். எனக்கு தெத்துப்பல்லாம். இவள் அத்தை பையன் என்னை மாதிரி இருப்பவாளை நிமிஷமா குணப்படுத்திடுவானாம். 

கல்யாணம் ஆகி 22 வருஷம் ஆச்சு, இப்படி குத்திக் காட்டணுமா? அவன் கூடப் படிச்ச தெலுங்குப் பொண்ணை பண்ணிண்டான். போயிட்டு வந்தோம். இவளுக்கும் அவனுக்கும் பேச்சு வார்த்தை நடந்தது அரசல்புரசலா தெரியும். நடந்தும் முடிஞ்ச விஷயத்தில் இவள் இன்னும் ஈடுபாடு காட்டறது வருத்தமா பட்டது. எல்லாராத்துலேயும் ஒரு வீக் மொமென்டில் பெசர பேச்சா எடுத்துக்க முடியலை. கோணப்பல் ஏற்படுத்திட்ட தாழ்வு மனப்பான்மை ஒரு காரணம். 

ரெண்டுநா கழிச்சு வேலை விஷயமா டூர். தில்லி. 4நா கழிச்சு திரும்பினதும் இவள் என்னமோ ஆசையும் பாசமும் பொங்க கிட்டக்க வந்து “ரமணன் வந்திருந்தான் உங்களை ரொம்பவும் விசாரிச்சான். அப்புரமா வந்து பாக்கரேன்னான்”. “யார் ரமணன்?” “என் அத்தை பையன். என்ன தெரியாதது போல நடிக்கரேள்?” “ஏண்டி அவன் பேர் பலராமன்னு ஞாபகம் ரமணன்னு மாத்திண்டுட்டானா?” “சரியாப்போச்சு. நாங்கெல்லாம் அவனை ரமணன்னு செல்லமா கூப்பிடுவோம். அதை விடுங்கோ உங்களை கன்சல்டிங்குக்கு அழைச்சிண்டு வரேன்னு சொல்லிட்டேன். வந்தால் 3 சிட்டிங்கில் உங்கள் பல்லை சரிபண்ணிடரேன்னு சொல்லிட்டான். எனக்குன்னா காசு கூட வாங்கிக்க மாட்டான்”. 

மதுரையில் பட்ட கஷ்டம் எனக்குத்தான் தெரியும். திரும்பவுமா? தீர்மானமா “அதெல்லாம் ஒண்ணூம் தேவையில்லை. உன் அத்தை பையனிடமெல்லாம் பல்லைக் காட்ட முடியாது.” உள்ளே போனேன். 

இவள் புதன்கிழமை சாயங்காலம் அப்பாயின்ட்மென்ட் போட்டுட்டான்னு தெரிஞ்சது. ப்ராக்டோலேந்து எனக்கு sms வரது. புதன் கார்த்தாலே ரிமைண்டர். ஒரு வாயிஸ் மெச்சேஜ் வேற. “டாக்டர் பலராமன் ஹியர். ஹோப் டு மீட் யூ @ 5 பிஎம்”. யோசிச்சேன். இவனும் என்னத்தை செஞ்சு கிழிச்சுடுவான் பாத்துடலாம். தோத்துப் போனான்னா இவள் அவன் புகழ் பாடுவதை நிறுத்திடுவா. 

நானும் வருவேன்னு வந்தா. அவளுக்கு அங்கே போகாம வேற எங்கேயாவது போயிடுவேனோன்னு. அவன் ஆர்த்தோடென்டிஸ்டாம். நிறைய டிமாண்ட். திநகரில் நிறைய கஸ்டமர்ஸ். டிவி சினிமா ஸ்டார்ஸெல்லாம் வராளாம். கிடைச்ச அப்பாயின்ட்மென்ட்டை விட்டுடப் பிடாதுன்னு. அவன்கிட்டே என் வாயைக் காமிச்சு அதை இவள் விருப்பம்போலே ரிமாடல் செஞ்சுண்டுடணும்.  

அவன் கில்லாடி. இவனும் அவன் ஆத்துகாரியும் சேர்ந்துதான் கிளினிக்கை பாத்துக்கரா. ஆனா சூப்பரா, கில்லியா ஒரு ரிசெப்ஷனீஸ்ட். அவளுக்காகவே நல்ல பல்லைக்கூட பிடிங்கிக்கலாம்னு பட்டது. இப்படி ரிசெப்ஷனீஸ்ட் வச்சா வரவா ஈன்னு பல்லைக் காட்டுவா, டக்குன்னு பிடிங்கிடலாம். 

“உக்காருங்க, டாக்டர் இன்னொரு பேஷண்டை அட்டெண்ட் செய்யரார். அவர் தான் பாக்கணும்னு அப்பாயிட்மென்டில் எழுதியிருக்கு. இல்லைன்னா வேற டாக்டர்ஸ் இருக்காங்க, சீக்கிரம் போணம்னா சொல்லுங்க”. “இல்லை என் அத்தை பையனைத்தான் கன்சல்ட் செய்ய வந்திருக்கோம்!” இவள் கட் ஏண்ட் ரைட்டா. 

டாக்டரோட முறைப்பொண்ணு தன் ஆத்துக்காரர் பல்லைப் பிடுங்க அழைச்சிண்டு வந்திருக்கான்னு தகவல் பரவித்து. 

ரமணன் வந்தான். நன்னா குண்டாகிட்டான். கல்யாணத்தில் பாத்தாப் போலவே இல்லை. இந்து அவனைப் பாத்துட்டு குழைஞ்சதை வீடீயோ எடுத்து யூட்யூபில் போட்டா “கொலவெறி” தோத்துப்போயிடும். “வாங்கோ சார்”னு உள்ளே அழைச்சிண்டு போய் டென்டிஸ்ட் சேரில் உக்காரவச்சு அழகு பார்த்தான். வாயைத் தொறக்கச் சொல்லி பாத்துட்டு வெளீலே போனவன் இன்னும் ரெண்டு பொண்களை அழைச்சிண்டு வர, அவாளுக்கும் என் தொண்டையை காமிச்சு என்னன்னவோ இங்கிளீஷில் சொல்ல என்னவோ பண்ணித்து. டப்புன்னு வாயை மூடிண்டுட்டேன். 

அப்புரமா சொல்ரான், “ஒரு பல்லை ரிமூவ் செஞ்சுடலாம், மிச்சத்தை க்ளிப் போட்டு நேர்படுத்திடலாம். இந்த வயசில் புதுசா வளராது. இதான் சிம்பிள் ஏண்ட் எஃபெக்டிவ். 2 சிட்டிங்க் ஆகும். இன்னைக்கே தெத்துப்பல்லை எடுத்துடவா?” சொல்ரத்துக்குள் ஒரு பொண்ணை “எக்ஸ்ரே எடு”ன்னுட்டு எங்கேயோ போயிட்டன். அன்னைக்கு மதுரையில் இருந்தாப்போல் கிட்டேயே இருந்த ட்ரேயில் ஆயுதங்களை பாத்தேன். குலை நடுங்கித்து. அன்னைக்கு அப்பா. இன்னைக்கு இந்து, அதான் வித்யாசம். என்னை ஒரு வழி செஞ்சுட்டுத்தான் போவான்னு பட்டது. வாய் வீங்கிப்போய் ஆபீஸுக்கு 10நா லீவு போடணுமோ? 

ரமணன் ஸ்மார்ட் ஃபெலோ. வன்ந்தவன் என் கிலிபிடிச்ச மூஞ்சியை பாத்துட்டு என்ன விஷயம்னு தெரிஞ்சுண்டுட்டான். “கவலையேப் படப் பிடாது. இப்போல்லாம் பல்லைப் பிடிங்குவது தெரியவே தெரியாது. முதல்ல கம்ஸில் ஒரு மருந்து தடவுவேன். மறத்துப் போகும். அப்புரம் மறத்துப் போன இடத்தில் அனெஸ்தீஷியா ஊசி. அப்புரம் பல்லை சுலபமா எடுத்துடலாம். நான் வந்ததும் எடுத்ததும் தெரியவே தெரியாது”. 

“சரி பண்ணு. ஆனா வலிச்சா கத்துவேன்”. “கத்தெலாம் வேண்டாம், கையை தூக்கினாப் போதும் நான் நிறுத்திடுவேன். இதோ இருக்காளே டாக்டர் அமலா, இவளே நிமிஷமா செஞ்சுடுவா. அவளே செய்யட்டுமா?” 

தலையைத் திருப்பி பார்த்தா யாரும் வித்யாசமாப் தென்படலை. ரெண்டு பேரும் முகமூடி போட்டுண்டு கண்ணுக்கு க்ளாஸும், லைட் ப்ளூ கலரில் அங்கி. அதுக்குள்ள ரமணன் இருந்தா என்ன அமலா பாலே இருந்துட்டாத்தான் என்ன? சித்தே யோசிக்கரா மாதிரி தயங்கிட்டு “எனிபடி யூ சஜெஸ்ட்”. ஏன்னா பயத்தில் கண்ணை இறுக்க மூடிக்கப் போரேன். எதிரே யாரா இருந்தா என்ன? எல்லாம் நடந்து முடிஞ்சது நிமிஷமா. நான் கண்ணைத் தொறக்கவும் அமலா தன் முகமூடியை கழட்டவும் சரியா இருந்தது. 

யார் இந்த அமலா? ரமணன் ஆத்துக்காரி. நன்னாவே இருந்தா. அத்தனை சௌந்தர்யம். தெலுங்கு வேறையா என்னமோ செஞ்சது. அவளும் சும்மா இல்லாம, மூஞ்சியை கிட்டக்க கொண்டு வந்து “ப்ராசஸ் இஸ் கம்ப்ளீட், ஹௌ டு யூ ஃபீல்?” “இதுவரைக்கும் ஃபீல் இல்லை. ஆனா அனஸ்தீஷியா போனப்புரம்?” “ஒரு மாத்திரை கொடுக்கரேன், வலி எடுக்காது. ரெண்டு நாளைக்கு என்னெல்லாம் சாப்பிடக் கூடாதுன்னு ரிசெப்ஷணில் சொல்லுவா. அடுத்த வாரம் வந்தா கிளிப்பை போட்டுடலாம். அதுக்கப்புரம் 20 டேய்ஸ்க்கு ஒருமுறை அதை டைட் செஞ்சுக்கணும். 4 மாசத்தில் எடுத்துடலாம்”. 

சந்தேகம் வந்தா கேட்டுடணும்னு எங்கப்பா சொல்லுவர். “4 மாசத்துக்கப்புரம்?” “நீங்க சூர்யா மாதிரி சிரிக்கலாம்”. தேங்க்ஸ் சொல்லிட்டு வாய் வார்த்தைக்கு “ரமணனை அழைச்சிண்டு ஆத்துக்கு வாங்கோ”ன்னு சொன்னேன். “செர்டென்லீ! யூ டேக் கேர்!” 

ஒருவழியா ட்ரீட்மென்ட் ரூமுலேந்து 45 நிமிஷத்துலே வெளீலே வந்தவன் இந்துவும் ரமணனும் பேசிண்டிருப்பதை பாத்துட்டு கிட்டக்கே போனா இவர்கள் மதுரையில் சின்ன குழந்தைகளா இருந்தப்போ அடிச்ச லூட்டிகளை ஞாபகப் படுத்தி பேசினதையும் இவா பெசுவதை கண்கொட்டாம ரிசெப்ஷனிஸ்டும், சில எடுபிடிகளும் கேட்டுண்டிருக்கா. 

ஆத்துக்கு வரச்சே “என்னன்னா ரொம்ப வலிச்சதா?” இவள் வாஞ்சையா கேக்க, அதெல்லாம் ஒண்ணும் இல்லைடீ, ரமணன் வைஃப் அமலாதான் செஞ்சா. எப்படி வலிக்கும்? என்னமோ மாயம் பண்ணினா இன்னும் மயக்கமா இருக்கு.” புளுகிட்டேன். “அவள் ஏன்? ரமணன் எங்கே போனான்?” “இன்னொரு பேஷன்டை கவனிக்க போனானோ என்னமோ!” ஒண்ணுமே பெசாம காரில் வந்தாள். இறங்கரச்சே திரும்பவும் “ரமணனை நீதான் அட்டெண்ட் செய்யணும்னு சொல்லின்னா உங்களை அழைச்சிண்டு போனேன், ஏன் இப்படிப் பண்ணினான்?” “அவனையே கேளு.” 

அடுத்த வாட்டி போரச்சே “நீயும் வரீயா?” கேட்டேனே! “இல்லை, எனக்கு திருப்புகழ் கிளாஸ் இருக்கு. ஆனா போனோமா கிளிப்பை மாட்டிண்டோமா வந்தோமான்னு வரணும்”. “சரீ”ன்னு தலை ஆட்டிட்டு கிளம்பினேன். 

சில மாதங்களில் பல் நேர ஆச்சு. சிரிச்சா சூர்யா மாதிரி இருக்கும்னாளேன்னு அப்பப்போ கண்ணாடி மின்னாடி நின்னு இளிச்சுப் பாத்துடறது. சூர்யா கண்ணில் தெரியறவரைக்கும் சிரிச்சிண்டே இருந்து வாய் வலிச்சதுதான் மிச்சம். 

ஆனா பாருங்கோ அதுக்கப்புரம் இந்து அவள் அத்தைப் பையன் மஹாத்மியம் படிக்கறதையே விட்டுட்டா. 6 மாசம் கழிச்சு “ஏண்டி உன் அத்தை பையன் கிளினிக்குக்குப் போய் ஒரு ஜெனெரல் செக்கப் செஞ்சுண்டா என்னன்னு படறது. போட்டமா?” 

“அதெல்லாம் ஒண்ணூம் வேண்டாம். தேமேன்னு கிடங்கோ!”