தோசை டு படூரா

 36. தோசை டு படூரா 

(சிறுகதை சீசன் 5) #ganeshamarkalam

“கொத்தவரங்காய் இருக்கு. ஆய்ஞ்சு பொடிப் பொடியா நறுக்கி வைங்கோ! குளிச்சுட்டு வரேன்.” போனா. பிரிட்ஜில் தேடினா கிடைக்கலை. அதைத் தவிர பல விஷயங்கள் கிடெச்சது. சொன்னா ஆச்சர்யப் படுவேள். கதை எங்காத்து பிரிட்ஜ் பத்தி இல்லைன்னதுனாலே நாம கொத்தவரங்காயைத் தேடுவம். கிடெச்சது. வழக்கமா வெஜ்ஜீக்காக் அடீலே இருக்கும் அகல ட்ரேயில் இல்லாம, சைடில் ஒரு கவரில் ஆம்பட்டது.

கருகப்பிலையாக்கும்னு பிரிச்சுப் பாக்கலை. ந்யூஸ் பேப்பரை பிரிச்சு வச்சிண்டு ஆய ஆரம்பிச்சேன். “ஆத்துக்காரிக்கு ஒத்தாசையா இருக்காய், ரெம்ப நல்ல மனுஷன்” நினைச்சுப்பேள். லோகத்தில் நல்ல மனுஷா நிறைய இருக்கா. நான் இப்படி இருக்கரதுனாலே எந்த காய்கறிகள், பழங்கள் நிறைய வேலை பிடிக்குமோ அதுவா தேடிப் பாத்து வாங்கிண்டு வருவா. கொத்தவரை, வாழைப்பூ, மாதுளம்பழம் அப்படி.

பொறுமையா காம்பைக் கிள்ளீட்டு, அடிப் பக்கத்துலேயும் கெட்டியா சித்தே கருப்போடினதையும் கிள்ளிப் போட்டுட்டு நறுக்கத்துக்கு கத்தியை தேடலாம்னு எழுந்துக்கரேன். கை விரல் நுணியில் வலி. அரைக் கிலோ கொத்தவரங்காய், அத்தனையும் கிள்ளினா வலிக்குமா வலிக்காதா?

நறுக்கி வச்சுட்டுத்தான் நகரணும்னு வைராக்கியம். குளிச்சுட்டு வரச்சே சொல்லிட்டுப் போன வேலையை முடிக்கலைன்னா விவகாரம் வரும். நறுக்கரச்சே மனசில் சில அபிலாஷைகள். சும்மா கடுகு பருப்பு தாளிச்சு வதக்கி எடுக்கப் போராளா, தேங்காய் துருவிப் போட்டு கறியா இல்லை பருப்புசிலியா? குளிக்கப் போரச்சே தேங்காய் மூடி தந்து “துருவி வை”ன்னு சொல்லலை. அப்போ அது இல்லை. அரைக்கிலோ இருக்கச்சே பருப்புசிலியா? ஜாஸ்த்தியாச்சே! வெட்டினதில் கொஞ்சம் எடுத்து வச்சுட்டு பருப்புசிலி செய்வாளோ? உள்ளே பாக்கரேன், பருப்பு ஊறப் போட்ட சுவடே இல்லை. வெறும் கறிக்கா இத்தனை மெனெக்கெட்டோம்?

கேக்கலாமா? “ஏதோ ஒண்ணு, வேளா வேளைக்கு கிடைக்கரதேன்னு சந்தோஷப் பட்டுக்கோங்கோ.” உங்காத்து மாமி இப்படித்தான் எடுத்தெறிஞ்சு பேசுவளான்னு தோணும். அப்படி இல்லை. நேத்து சாப்டரச்சே சண்டை வந்தது. அந்த கோபம் தணியலைன்னு கார்த்தாலே காப்பி டம்ப்ளரை வைக்கரச்சே தெரிஞ்சது. நங்குன்னு சத்தம். பேப்பரில் காபி சிந்த அதை தொடைக்கலாமா, அப்படியே விட்டுடலாமான்னு தவிச்சுப் போனேன். எதுக்கு சண்டை?

சாப்பிட உக்காந்தா ஒண்ணுமே சொல்லாம அள்ளி வாயில் போட்டுண்டு போப் பிடாதாம். சாப்பிடரச்சேயே சமையலை புகழ்ந்து பேசணுமாம். நான் அதை செய்யறதில்லைன்னு கோவிச்சிண்டா. அவள் தம்பீ, இல்லை தங்கை ஆத்துக்காரர் – ஷட்டகர் – வந்தா அப்பளத்தைகூட “எப்படி இத்தனை நன்னா பொரிச்சேள்!” சிலாகிச்சுப் பெசுவன், “நீங்களும் இருக்கேளே!” வாஸ்த்தவம்தான். அப்பளத்தை பொரிப்பதில் என்ன விசேஷம்? யோசிப்பேன். அவன் சொன்னதும் இவள் சம்படத்தை தொறந்து “இன்னொண்ணு போட்டுக்கோங்கோன்னு அவன் இலையில் வைப்பள்”. அப்புரம் “நீங்க போளீ பண்ணினா அமிர்தமா இருக்கும்னு உங்க தங்கை சொல்லுவா”. அதுக்கு என்ன அர்த்தம்? “இன்னும் ரெண்டுநா தங்கிட்டு சாவகாசமாத்தான் கிளம்புவேன். நாளைக்கு போளீ தட்டிப் போடுங்கோ.” வயித்தில் ஸ்பேஸ் ரிசெர்வ் செஞ்சுக்கரான்.

அது தெரியாம இவள் சமையலை புகழரான்னு நினைச்சுப்பள். அதே மாதிரி நானும் எப்படி? இதெல்லாம் சுட்டுப் போட்டாலும் வராது. நான் புகழரதில்லைன்னு மனசில் குறை இருப்பதை அப்பப்போ வெளிப்படுத்திக் காமிப்பள்.

மேலே சொன்னது போனவாரம் நடந்தது. அந்த சண்டை வேற. நேத்து வேற. சாப்டிண்டிருக்கச்சே அவள் புகழணும்னு ஆசைப்பட்டது ஞாபகத்துக்கு வரவே இன்னைக்கு எத்தையாவது புகழ்ந்துடணும், என்னத்தை புகழலாம்னு யோசிச்சேன். பூண்டு ரசம். சுட்ட அப்ளம். மிந்தாநா அரைச்ச கருகப்பில சட்னீ. மூணூநா மின்னாடி வறுத்த ஜவ்வரிசி வடாம் சம்படத்துக்கு அடீலே 2 இருந்தது. அப்புரம் போன மாசம் போட்ட மாகாளி ஊறுகாய். ரசம்தான் இன்னைக்கு டேட். அதை புகழ்ந்து பாக்கலாமே.

“ரசம் பேஷா இருக்கு. ரசம்னா இப்படி வைக்கணும். இதுதான் ரசம். அடடா! அவுட் ஆஃப் திஸ் வோர்ல்ட். இன்னும் கொஞ்சம் குத்து.” என்ன சரியாத்தானே பாராட்டினேன்? பூண்டு ரசத்தை இதுக்கு மேல் என்னத்தை?

“இப்படித்தான் வைக்கணும்னா என்ன அர்த்தத்தில் சொல்ரேள்? நேத்து, அதுக்கு மின்னாடி வச்சதெல்லாம் ரசம் மாதிரி இல்லையோ? உங்கம்மா வச்சதைத்தான் சாப்டு பாத்திருக்கேனே!” சண்டை ஆரம்பிச்சா. சொச்ச சாதத்தை வாயை மூடிண்டு மென்னு முழுங்கிட்டு எழுந்து வந்தாச்சு. பருப்புசிலிக்கு ஆசைப் படப் பிடாதுன்னு விட்டாச்சு.

படுத்துக்கப் போரச்சே சொல்ரா, “இட்லீக்கு, தோசைக்கு அப்புரம் அடைக்கு அரைச்சு வச்சிருக்கேன். டைனிங்க் டேபிள் மேல் இருக்கு. ராத்திரி இருட்டில் தண்ணி குடிக்கரேன்னுட்டு தள்ளி விட்டுடாதீங்கோ. சரியா 2 மணிக்கு பொங்கிடும். எடுத்து ஃப்ரிட்ஜில் வச்சுடணும். சொல்லிட்டேன்”. ராத்திரி தூங்கரச்சேயும் செய்ய டாஸ்க் கொடுக்கரா. ரெம்ப நல்லவனா இருப்பது அத்தனை நல்லதில்லை.

அலாரம் வச்சு எழுந்து சொன்னதை செஞ்சுப்பிடலாம். ஆனா அப்படி செஞ்சா பிர்ச்சனைகள் வரும்னு தெரியாம இல்லை. இருட்டில் எனக்கு மாவு பொங்கிடுத்தா இல்லியான்னு பாக்க வராது. ஏன் உங்காத்தில் லைட் இல்லையான்னு தோணும். அரைச்சு வச்ச மாவு எத்தனை கண்டுத்துன்னு தெரிஞ்சா பொங்கினதை கண்டுபிடிச்சுடலாம். பாத்து வச்சுக்கலை. நன்னா கண் அயர்ரச்சே முதுகில் குத்தி இதைச் சொல்ரா. பாக்கன்னு எழுந்து போனா தூக்கம் கலைஞ்சிடும். சரியா பொங்காம எடுத்து வச்சா இட்லி கல்லு மாதிரி வரும். ரெம்ப பொங்க விட்டாலோ, மறந்து போய் தூங்கிட்டாலோ வழிஞ்சு கிடக்கும். ரெண்டுக்கும் திட்டு நிச்சயம்.

2 மணிக்கு ஸ்மார்ட்போன் அடிச்சு, அவள் எழுந்துடப் போராளேனு டப்புன்னு அதை அணைச்சிட்டு போய் பாத்தா பொங்கினாப்போல்தான் இருக்குன்னு எடுத்து வச்சுட்டே வந்து படுத்தேன். அரைத் தூக்கத்தில் “என்ன சத்தம் நடு ராத்ரீலே” அப்படீங்கரா.

கார்த்தாலே 11க்கு சாப்டூடரது வழக்கம். ராத்திரி 7க்கு டிபன். மத்தியானம் 2 இருக்கும் “உங்களுக்கு அடையா? தோசையா?” அப்ப இட்லி மாவு பொங்கலை. என்ன தப்பு செஞ்சம்? “ஏன்? இட்லி பண்ணலையா?”ன்னு கேட்டா நாமதான் மாட்டிப்பம். அவளாவே ரெண்டு சாயிஸ் தரா அதில் ஒண்ணை தேர்ந்தெடுப்பது உசிதம்னு பட்டது. அன்னைக்கு சந்திராஷ்டமோ என்னவோ தெரியலை நாக்கில் “தோசை”ன்னு வந்துடுத்து.

தோசை நல்ல விஷயம்தானேன்னு படும். ஆமாம். பாரம்பர்ய டிஷ். யுகயுகமா பண்ணி சாப்டதுதான். எல்லாராத்துலேயும் கிடைக்கர விஷயம். எல்லா ஹோட்டல்லேயும். வெஜிடேரியன் ஐடமா இருந்ததை இப்ப என்னெனத்தையோ அடைச்சு தரா. யூட்யூபில் வீடியோக்களில் விதவிதமா தோசை செஞ்சு காமிக்கரா. ஒருத்தன் ஊர் ஊராப் போய், தெருத்தெருவா தோசை வாக்கிர இடமா தேடி, கலர்கலரா சட்னீயோட மென்னுண்டே ஒவ்வொரு கடிக்கும் “ஆ”, “ஓஹோ”ன்னு. டெக்ஸ்சராம், பேலேட்டாம், சும்மா பிச்சுத் தின்னுட்டு போகாம. எங்காத்தில் என்னாப் போரதோன்னு “பக் பக்கு”ன்னு இருக்கு.

மணி 7 அடிச்சதும் அவளுக்கு வேலை வைப்பானேன்னு தட்டை எடுத்து வச்சிண்டு உக்காந்துண்டேன். லால்பாக் MTRஇல் கிடக்கும் தோசை, இல்லை கோவை அன்னபூர்ணா மாதிரி இருக்கப் போரதுன்னு சப்புக் கொட்டீண்டு. உள்ளேந்து கேக்கரா “என்ன அவசரம்? வாத்ததும் நானே கூப்பீட மாட்டேனா? சித்தே நாழி ஆகும், கல் சுடலை. பொறுமையா இருங்கோ.” எங்கே அவசரப் பட்டேன்? ஆத்துக் காரியங்களை இத்தனை இழுத்துப் போட்டுண்டு செய்யும் ஒரு ஆம்பிள்ளைக்கு தோசைக் கல் சுட்டாத்தான் தோசை வாக்க முடியும்னு தெரியாதா என்ன? மாவை ஃப்ரிட்ஜில் வச்சு எடுத்திருந்தாலும் கல்லை கேஸடுப்பில் வச்சு சூடானப்புரம்தான் ஊத்தணும். தெரியும்.

ஆனா பாருங்கோ கல் சூடாக அத்தனை நாழியா பிடிக்கும்? கல் மேல் ஊத்தின எண்ணை காயர ஸ்மெல் என் மூக்குக்கு வந்து ஒரு மாமாங்கம் ஆகிடுத்து, தோசை வரக் காணோம். திடீர்னு ஒரு காமண்ட், “டவராவில் தேங்காய் சட்னீ வச்சிருக்கேன் எடுத்து பரிமாறிக்கோங்கோ. தோசை இதோ கொண்டு வரேன்.” ஆஹா! தி ப்ராசஸ் இஸ் மூவிங்க் ஃபார்வேர்ட்.” தோணித்து. அப்புரம் வரா, ஒரு தட்டில் தோசையும் இன்னொரு கையில் தோசைத் திருப்பியுமா. “சொன்னா சொன்னதை கரெக்டா செய்யத் தெரியலை. டயத்துக்கு மாவை எடுத்து உள்ளே போடுங்கோன்னு சொன்னா தூங்கிட்டேள் போலேருக்கு. மாவு அதிகமா பொங்கிப்போய் தோசை விண்டு விண்டு வரது. எப்பத்தான் இதெல்லாம் கத்துக்கப் போரேளோ! போங்கோ! விண்டுத்தானே சாப்பிடப் போரேள்.”

சொல்லிட்டு 8 இடத்தில் விண்டு சிதறிப் போன தோசையை – அதை இந்த கண்டிஷணில் வேற பேர் வச்சுத்தான் கூப்பிடணும் – போட்டுட்டு போரா. “டேஸ்ட் நன்னாத்தான் இருக்கு”. சர்டிஃபிகேட். நிச்சயமா உள்ளே போய்ப் பாத்தா இன்னும் 3 தோசை இப்படி சின்னா பின்னமாகிப் போய் கிடக்கும்னு தெரியும். ஆனா ஒண்ணு. இன்னைக்கு தோசை வாக்க, விள்ளாம எடுக்க வராமப் போனதுக்கு நேத்து ராத்திரி நான் செஞ்சதுதான் காரணம்னு நிச்சயமா சொல்லிட்டா. நான் என்ன பண்ணினேன்? இவளை கல்யாணம் செஞ்சுண்டேன். அதான் ஞாபகம் வந்தது.

நேத்து மத்தியானம் சாப்பிடரச்சே நடந்த சண்டையை ஞாபகம் வச்சிண்டு கமென்ட் அடிக்காம சாப்டேன். சட்னீயில் இஞ்சி தூக்கல். சொல்லலாம்தான். எதுக்கு வம்பு? குத்தம் சொல்ராப்போல் எடுத்துண்டுட்டா. அப்புரம் வீம்புக்கு முத ரெண்டு தோசை களேபரமா வந்ததை வச்சுண்டு அவளும் மென்னு முழுங்குவதை பாக்க என் கண்ணில் ரத்தமே வந்துடும்போல ஆகித்து.

ராத்திரி மாவை சரியா பாக்காம வச்சுட்டேனா? லேட்டா எழுந்திண்டேனோ? பெரீய தப்பா செஞ்சுட்டமோ? சின்ன விஷயத்தைக்கூட நம்பளாலே ஒழுங்கா செய்ய முடியாமப் போச்சே, நாம செஞ்ச தப்புக்கு இவள் இத்தனை கஷ்டப்படராளே. பாதி வேகாம, பாதி வெந்து, வெந்த இடம் பிஞ்சு போய், வேகாத இடத்தை வழிச்சு வாயில் போட்டுக்கரா மாதிரி பண்ணிபுட்டமேன்னு மனசு கிடந்து அல்லாடித்து. யாரோ ஒரு பாண்டிய மன்னன் என்னத்துக்கோ கலங்கிப் போனானாமே அதுமாதிரி ஃபீல் ஆச்சு.

என்னமோ தெரியலை ஒரு காதல் மிகுந்த உத்வேகத்தில் “நாளைக்கு ராத்திரி டின்னர் வெளீலே வச்சுக்கலாமா?” கேட்டுட்டேன். சொச்ச மாவு வகையராக்கள் எப்படி இருக்குமோன்னு ஒரு கவலை. தவிர உண்மையிலேயே இத்தனை கஷ்டப் படராளே இவளுக்கு ஒரு ரெஸ்ட் தந்தாப்போல் இருக்குமேன்னும்.

என்னை ஒரு மாதிரி பாத்தா, “சரி”ன்னு தலையாட்டினா.

பக்கத்துலேயே 4 கிமீட்டரில் லோயீ இருக்கு. அங்கே வடக்கத்திக் காரா தாளீ டிபன்னெல்லாம் கிடைக்கும் போயிட்டம். முதல்லே சோலே படூரா அப்புரம் வெஜ் ஃப்ரைட் ரைஸ், பேங்கன் கா பர்த்தா, புல்கான்னு டின்னர் களைகட்டித்து. எல்லாமும் நன்னா இருந்தது. புகழ்ந்தா கோவிச்சுப்பாளோன்னு பயந்துண்டே “உனக்கு எது பிடிச்சது?” கேட்டேன். “ஓகே! நன்னா இருந்தது”. சொல்லிட்டு கம்முன்னு இருக்கா. ஐஸ்க்ரீம் சொல்லியிருந்தம். “படூரா பேஷா இல்லை? சன்னா நன்னா வெந்து”. “இதென்ன பிரமாதம், நான் ஆத்துலேயே செய்வேனே! உங்களுக்கு மசக்கைன்னா நாளைக்கே செஞ்சுட்டா ஆச்சு”.

பகவானே? மைதா மாவு பிசையச் சொல்லுவாளோ? செஞ்சுதரலாம் தப்பில்லை. ஆனா சரியா வரலைன்ன பிசைஞ்சவனை புரட்டி எடுப்பாளே!