நடைபாதை நியாயங்கள்

 84. நடைபாதை நியாயங்கள் (சிறுகதை சீசன்5) #ganeshamarkalam

என்னவோ பண்ராங்களாம். இருந்த இடத்த விட்டி தொறத்திட்டாங்க. ப்ளாட்ஃபாரத்துலே தளம் போட்டு சைக்கிள் விடப் போராங்களாம். நடபாதய நோண்ட வந்த சித்தாளுங்களைக் கேட்டப்ப ஏதோ சுமார்ட் சிடீன்னு சொல்லுதாக. இப்ப என்னாச்சி? வேற இடத்துக்கு வந்தாச்சி. நானும் செங்கமலமும். செங்கான்னு கொஞ்சினா அம்புட்டு சிரிக்கும். என் நோவெல்லாம் ஓடிப்பூடும். இதுக்கு ஒரு நல்ல வாள்கை அமச்சுத் தரோணும். அம்புட்டுத்தேன்.

இங்கேந்து அங்கே, அங்கிட்லேந்து இங்கிட்டு போயிக்கிட்டே இருக்கு வாள்கை. ஒரே இடத்தில் ஒட்டுக்க 5 நாளைக்கி படுத்து தூங்க விடமாட்டாக. அதுவுஞ்சரித்தான். வந்து ரெண்டுநா களிச்சுத்தான் அங்கே இருக்கும் கொசூக்கு புதுசா ஆளு வந்திருக்கு புது ரத்தம் கிடைக்கும்னு வந்து கடிக்க. அந்த ரெவ்வெண்டு நா நல்லா தூங்குவம். ராவு 11 வரைக்கி பஸ்ஸும் காரும் சத்தம், புளுதி, புகை. செங்காக்கு மூக்கு எப்பவும் ஒளுகிட்டே. எனக்கும் இருமல். இதுக்கு தொத்திக்கிம்னு அங்கிட்டு திரும்பிப் படுக்கலாம்னா பிள்ளய யாராச்சியும் தூக்கிட்டா? என் உசுரு போய்டுமே!

படுத்த இடத்தாண்டயே பகல்லே குந்திட்டிருப்பன். டீ பன்னுதான் ஆகாரம். டீக்கடைல கணக்கு. காசு கிடைக்குதப்ப கொடுத்துருவேன். ஒளுங்கா சாப்பிடாம காத்து பூந்துகிட்டு செங்கா வவுரு பெருத்துப்போச்சு. ஒண்ணர வயசுத்தான். ஒண்ணும் சாப்பிட கிடைக்கலைன்னா என் பாச்சியை சப்பிட்டு பொழுதப் போக்கும். ரெம்ப செஞ்சுச்சின்னா டப்புன்னு கன்னத்தில் போட்டு விலக்கி விடுதேன். ஆனா மூஞ்சியப் பாத்தா எம்மனசு இளகிடும். திரும்ப எடுத்து விடுவேன். சப்பிட்டே தூங்கிடும். தூங்கினாத்தே நான் எத்தாச்சியும் சம்பாரிக்க.

பிச்சை எடுக்கன்னு நம்பிடாதீக. அது எங்க ரெத்தத்தில் கிடையவே கிடையாது. எங்கப்பாரு நல்ல மானமுள்ள குடும்பத்தில் பொறந்தவரு. ஆத்தா சீக்கிரம் புட்டுகிடுச்சாம். அப்பாரு வளத்து ஆளாக்கிச்சு. திருவள்ளூரில் வயலுலே வேலை செய்யீ. அதுவும் டப்புன்னு ஒருக்கா நெஞ்சு வலிக்கன்னு விளுந்து. எளுந்திக்கலை. கவெர்ன்மென்ட் ஸ்கூலில் 6ஆப்பு படிச்சேன். கூட்டியாந்து போணத்தை கண்ணுலே காமிச்சாவ. தூரத்து சொந்தம் மாமான்னுவம், கொள்ளி வச்சி. அவுககூட 5 வருஷம். படிக்க அனுப்பல்ல. வீட்டு வேலையெல்லாம் செய்யுதேன். ஒருவேளை சாப்பாடு. ஊட்டமில்லா உடம்பு ஒரு வயசில் நல்லாவே ஆக “நீயா ஒரு புளப்பை தெடிக்கிடு கனகா புள்ள!” மாமா. ஏன்னு தெரியிம். அவரு கட்டிக்கிட்ட ரெண்டாம் தாரம் “வயசுப் பிள்ளய வூட்டிலே வச்சுகிட்டா பிர்ச்சனை வரும்.” இத்த கடிக்கும்.

எங்கேன்னு போவ? தெரிஞ்ச மேஸ்திரி “சென்னையில் நிறைய பாலம் கட்டுதாக அங்கே போனா வேலை கிடைக்கும் வரீயா?” கிளம்பிடலாம், தனியா வாள்ந்துகிடலாம். வந்துட்டன். கிளம்பப்ப மாமா காலில் விளுந்தேன். “எங்கே இருந்தாலும் நல்லா இரும்மா.” வேனில் மேஸ்த்ரி ஆளுங்களோட கிளம்பப்ப வாசலில் வந்து நின்னிச்சு. அது சம்சாரம் உள்ளே இளுத்திட்டுப் போச்சு பாத்தே.

எல்லாருக்கும் குடிசை. வேலை மிடிஞ்சதும் கிளம்பிடணும். வூடு கட்ட பாதுகாப்பா சைட்லேயே கொடுப்பாக. மேம்பாலம்னா பக்கத்துல சாக்கடைகரேல இல்ல பாதி முடிச்ச பாலத்துக்கு அடீலே. கொஞ்ச நாதான். கூட வேலை பாத்தவக குடும்பத்தோட கூட்டா சமாளிச்சிகிடுவாக. நாந்தேன் தனிக்கட்ட. வேடிக்கை என்னன்னா கண்ணாலம் கட்டிக்காத எல்லாரும் கூப்பிடுவாக. என்கூட தங்கிக்கன்னு. அது எப்படி? ஒண்ணு புரிஞ்சிக்கிட்டேன். பொண்ணாப் பொறந்து, அளகா இருக்கம், வயசும் 20 ஆவல இப்பத்தான் தேவைப்படுதம், அப்புரவு போச் சொல்லிடுவாக. எவனும் வாள்க்கை பூரா ஒண்ணா இருப்பம், கண்ணாலம் கட்டிகிடுதயான்னு கேக்கல. கேட்டிருந்தா கூனோ குருடோ, வயசுகூட பாக்காம போயிருப்பனோ?

ஒவ்வொரு நாளூம் வாள்கை. வேலை இல்ல காசு இல்ல. காசு வந்திச்சுன்னா சாப்பாடு. அப்புரந்தேன் கண்டுபிடிச்சேன் 2 பன், ஒரு டீ 10ரூபாயிலே ஒரு வேளை முடிச்சுக்கலாம். 2 வாட்டி 20 ரூ. அதுக்கு வளி செஞ்சுக்கணும். கூலி வாங்கி 10நா ஆச்சுது. சேத்து வச்சது இடுப்பில். 8 மாசம் தாங்கும். அப்பிரவு? பாப்பம்.

அன்னைக்கு வேலை இல்ல. கட்டிமுடிச்ச பீட்டர்ஸ் ரோடு பாலத்துக்கு அடீலே ஒருத்தவுக குடிசை எடுக்காம வச்சிருக்காக. பாலத்தை தொறந்து விடல. அப்பப்ப வண்டீங்க போவும். தெரிஞ்சவ குடிசைன்னு போய் நின்னு. லேசா மளை. “3 நா பாத்துகிட்டா வேல வருது புள்ளை எங்கேயும் போயிராதே!” தகவல் வந்திச்சு. குடிசைலே யாரும் இல்ல. காலி. மளை வலுக்க சரீ நாம உள்ளே படுத்துக்கிடுவம், புரவு பாத்துக்கிடலாம்.

லைட் வைக்கல. இருட்டுத்தே. தரைலே சாராய பாட்டில். யாரோ இங்கே வந்து ராவுலே குடிப்பாகளோ? போயிரலாம்னா மளை நிக்கலை. சரி பாப்பம். வந்தா கிளம்பிடுவம் படுத்தன அசந்திட்டேன். சரியா சாப்பிடலையா, பசி மறக்க தூக்கந்தேன்னு எங்கப்பாரு சொல்லுமே. 2 போலீஸ் காரவுக வந்து “குடிசைலே யாரு?”சத்தம் போடுதாக. இருட்டில தலையை வெளீலே நீட்டி அவுக பூட்ஸ் காலை தெரு விளக்கில் பாத்ததுமே புரிஞ்சிகிட்டேன். சரிதேன் காலிப் பசங்க இல்ல. வெளீல வந்து விவரம் சொல்லுதேன். “யாரும் இல்லங்க, கூலி வேலை செய்யரவ, ரெம்ப நாளா வேலையில்ல, காலேல போயிடிதேன்”. “அப்ப உள்ளெ போய்க்க!” ஒருத்தன் சொல்லுதான். அவனுகளும் உள்ளே வருவாங்கன்னு யோசிக்கல. கதவா, பூட்டா? ஒண்ணுமில்ல! இருந்தாலும் எம்போல் பொண்ணுக்கு இந்த முரட்டுப் பசங்க கிட்டேந்து பாதுகாப்பா கொடுக்கும்? அன்னைக்கி என்னை வேஸ்ட்டாக்கிட்டுத்தேன் போனாக.

என்ன செய்ய? எங்கெ போய் கம்ப்ளெயின்ட் கொடுக்க? முகம் பாக்கல, அவிங்க பிடிச்ச சிகரெட் வாடை மட்டும்தே இன்னைக்கும் நியாவம் இருக்கு. காலேல மள நின்னதும் வெளிச்சம் வர பாக்குதேன் புடவை ரவிக்கை கிளிஞ்சிருக்கு. பையில் இன்னொண்ணு பளசு எடுத்து உடுத்திகிட்டி எளுந்திரிச்சு வெளீல வருதேன். குருவீ காக்காயெல்லாம் சுதந்திரமா பரக்க, ஊர்லே ஒவ்வொருத்தரா பேப்பர்காரவுக, பால்காரவுக இவுக நடந்த ஆநியாயத்தை நின்னு கேப்பாவளா? என்னையே நொந்துகிட்டு மேஸ்த்ரி சொன்ன இடத்துக்கு இப்பவே போய் நின்னுகிடுதம். போரேன்.

1 வாரம் களிச்சி தரமணீக்கு கூட்டியாந்தாக. “ஒரு வருஷம் வேலை இருக்கும். புது பில்டிங்.” 5ஆம் மாசம் வவுரு காட்டிக் கொடுத்திச்சி. “என்ன ஆச்சி கனகா?” மேஸ்த்ரீ கேக்க அளுவுதேன். “எப்படி வேல பாப்ப?” “முடிஞ்ச வரைக்கும் பாரு, 7க்கு மேல் வேணா”. கைக்காச வச்சுகிட்டு 8ஆம் மாசம் பெரியாஸ்பத்ரீ பக்கத்தல இருக்கேன். ஒரு நர்ஸ் ட்யூடிக்கு வரப்ப போரப்ப பாக்க உள்ளே கூட்டிட்டு போய் அட்மிட் செஞ்சிடிச்சு. செங்கமலம் பொறந்தது ராஜீவ் காந்தி தயவாலே. அப்பிரவு பாப்ப்பாவத் தூக்கிட்டு வந்தாச்சு. இம்புட்டு பெரீய ஊரில் ஒரு வளி பொறக்காமப் போவாது.

எங்கிட்டாவது வூட்டுலே வேலை கொடுத்தா “புள்ளய தூக்கிகிட்டு வராதே!”. எங்க வுட்டுட்டு வர? அன்னைக்கு பகல்ல தூங்கிட்டன் போல. புடவத் தலைப்பில் ரெண்டு 10ரூபாயும் சில்லரக் காசு 30 விளுந்து. மயிலாப்பூர் குளத்துக்கு எதுக்கால நடைபாதேல. பிச்சைக் காசு. மரத்தடீலே சந்தனம் தடவி குங்குமப் பொட்டு வச்சு பக்கத்துலே உண்டியல் பாக்க ஆதுலே போடுதேன். எங்காப்பாரு கவுரதையான குடும்பத்தில் பொறந்தவக. பிச்சைக்காசு நமக்கெதுக்கு?

இன்னைக்கு எங்க வந்தம்னு யோசிக்குதேன். பாண்டி பஜாராம். பக்கத்துலே ஸ்கூல். எதுக்கால போலீஸ் டேசன். அய்யோகியப் பசங்க! இங்கே வேணாம். செங்காவை இடுப்பில் இடுக்கி கிட்டு பார்க்கை சுத்தி வந்தா இன்னொரு மேம்பாலம். அட! நாம கட்டினது! ஒரு சந்தொசம். அதுக்கடீலே ஒரு அக்கா மக்கா சோளம் வேகவச்சு வித்துகிட்டு அதுக்கு பக்கமா தள்ளி உக்காந்துக்கிட சில்லு காத்து அடிக்கி. இருட்டப்போ இங்கே படுக்கிடலாமா? கேப்பம்.

செங்கா இப்ப மொள்ள நடக்கி. ரோட்டில் அம்புட்டு ட்ரேஃபிக். அதுக்கு வண்டீலே விக்க சோளம் சாப்பிட ஆச. வரவக வாங்கி சாப்பிடதை பாத்திட்டு என்ன ஏக்கமா பாக்குது. ஒரு கப் 20 ரூவான்னு அக்கா சொல்ல கேக்குதேன். எனக்கு ரெண்டு வேளைக்காவும்! செங்காவை பாத்து “உஹூம்”னு கண்ண உருட்டி சொல்லுதேன். உதட்டை சுளிச்சு அளக் கிளம்பிச்சு. என்ன செய்ய? எப்பவும் செய்யதுதேன். தலப்ப விலக்கி அது மூஞ்சியை அமுக்குதேன். பிடிக்கல. தலய அப்படியும் இப்படியும் ஆட்ட அந்த அளகப் பாத்து சிரிக்கவா நானு அளணுமான்னு தெரியலை.

அப்பத்தான் ஒரு போலீஸ் ஜீப்பு வந்து பாலத்துக்கடீல நிக்க மிடுக்கா ஒரு ஆளு இறங்கி பின்னாடி கதவத் தொறக்க ரெம்பவே நகை போட்டுகிட்டு ஒரு அம்மா, கூடவே ஒரு சின்னப் பொண்ணு பட்டுப் பாவாடை ஜிமிக்கி இறங்கராவ. முதல்ல இறங்கினவக போலீஸில் பெரீய சோலீலே இருப்பாவளோ! கூட வந்தவக அவுக சம்சாரம்ம, குளந்த. “நீங்க போய் ஷாப்பிங்க் முடிச்சிட்டு வாங்க, போயிட்டு 1 மணிலே வரேன்.” போராரு. இவுக எதுக்க இருக்கும் பெரீய துணிக்கடையில் நுளஞ்சு. அப்பத்தான் கவனிக்குதேன் அந்த கடை வாசல்லே வளியாத்தேன் காத்து சிலுசிலூனு அடிக்கது. நான்கூட கடவுள்தேன் செங்கா வெய்யில் தாங்காதுன்னு காத்தடிச்சார்னு தப்பா புரிஞ்சுகிட்டதை நினைச்சு சிரிப்பா வந்துச்சி. எனக்குத் தெரியும் அந்த கடவுள் எனக்கெல்லாம் இல்லன்னு.

ரோட்டுல அத்தனை சனம். இம்புட்டு சனமும் ராவுக்கு எங்கே தூங்கும்? அவிங்கவிங்களுக்கு வீடு வாசல் எல்லாம் இருக்கே! நாந்தேன் அன்றாடம் காய்ச்சி. இதுவும் நல்லதுக்குத்தேன். இவிங்கெல்லாம் நடைபாதைக்கு வந்தா நாம எங்கே போக? அப்பத்தான் பாக்குதேன் செங்கா தூங்கிடுச்சு. மொள்ள பக்கத்துலேயே கிடத்துடேன்.

கடைக்கு போன போலீஸ் சம்சாரம் ரெண்டு கையில நிறைய பையப் பிடிச்சிகிட்டு, மின்னே அவுக மகளும். அப்பாரு விட்டுப் போன இடத்தை பாத்து அங்கேதென் இருக்கோணும்னு கண் மண் தெரியாம ரோட்டக் கிராஸ் செஞ்சு ஓடிவருது. வேகமா வந்த பெரீய கார் இத்த பாக்கலை. ஆனா நான் பாத்தனே! செங்கா தூங்குவதை மறந்து, ரெண்டு எட்டில் “நில்லு புள்ளே!” கத்திகிட்டே ஓடுதேன், கொஞ்சம் பொரவு போயிருந்தா குளந்தை சட்னீ ஆகி, அள்ளீ வாரிகிட்டு இந்தாண்டை இளுத்து காப்பாத்திடேன். அவசரத்தில் கால் புடவை கிளிசலில் மாட்டி வுளுந்தாச்சு. போலீஸ் சம்சாரம் கூச்சல் போட்டுகிட்டு பைய பிடிச்சுகிட்டே ஓடி வருது. நிமிசமா கூட்டம் கூடியிருச்சு.

எல்லாரும் கனகாவப் பாராட்ட, அந்தம்மா என்னோட ஒட்டிகிட்டு தானும் விளுந்த அவுக பொண்ண வாரி அணச்சு அளக்கிளம்ப “அதான் ஒண்ணும் ஆலயே அளாதீங்க வூட்டுக்குப் போங்க.” சொல்லுதேன். அப்ப போலீஸ்காரவுக ஜீப்பில் வந்துட நடந்ததை கேட்டு அந்தம்மாவை திட்டக் கிளம்பிட்டாரு. கூட்டம் இருக்கீன்னு பாக்காம அடிக்க கை ஓங்கராரு. கடைசீயா எல்லாரும் வண்டீலே ஏறிக்கிட என்னையும் பாத்து ஒரு கும்பிடு வைக்க. வண்டீகுள்ள இருந்துகிட்டே பர்சை எடுத்து அஞ்சு 2000 ரூ நோட்டை “வச்சுக்கோ”ன்னு நீட்டராரு. வேணாம்னு சொல்லலை, தலயை மட்டும் வேணாம்னு ஆட்டிட்டு வந்தவ செங்காவ எடுத்து நெஞ்சில் அணைச்சுக்கரேன்.

என் மனசுக்குள் ஒண்ணுதேன் தோணிச்சு. அன்னைக்கு நான் கையெடுத்துக் கும்பிடுதேன், “வுட்ருங்க”ன்னு கெஞ்சிதேன் இருட்டில் அந்த போலீஸுக்கு தெரியல, இன்னைக்கு அவிங்களவுட பெரீய சோலீலே இருக்கும் மேலதிகாரிய என்னை பாத்து கும்பிட வச்சன் பாத்தியான்னு!