ரோட்டோரம்

 57. ரோட்டோரம் (சிறுகதை சீசன் 4)

#ganeshamarkalam

ரோட்டுலே போரவா எல்லாரும் ரோட்டோரத்தில் என்னன்னு பாக்கரோமா? அவசரம். நம்மைச் சுத்தி என்ன நடந்திண்டிருக்குன்னு பாக்க ஆரம்பிச்சோம்னா நம்ப வேலையை எப்போ? என்ன வேணும்னாலும் நடந்துட்டுப் போட்டம். நம்மை பாதிக்காத வரை சரி. 

இப்படித்தான் ஒவ்வொண்ணையும் கடந்து போரோம்.

2வீலரில் போன பையன் மண்டையில் அடி. விபத்து. நிமிஷமா ரத்தம் குட்டை மாதிரி தேங்கிப் போச்சு. நமக்கோ ட்ரேஃபிக் ஜேம், போவேண்டிய இடத்துக்கு எப்போ போய் என்னத்தை பண்ண? விசனம் தொத்திக்க ஹாரனை அமுக்குவம். இப்படி யோசிச்சிண்டே திருவான்மியூர் கிட்டே வந்திண்டிருக்கேன். நீ யார், அங்கே ஏன் போனாய். கேக்கணும்னு தோணும். 

என் பேர் சுரேஷ். மல்டிமீடியா படிக்கரேன். அண்ணா யுனிவெர்ஸிடீ. எங்காம் பெஸென்ட் நகர். நண்பனைப் பாத்துட்டுப் போலாம்னு வந்தேன். ஆவணப்படம் பத்தி விவாதிக்க, சில முடிவுகளெடுக்க. என் படிப்புக்கு பிராஜெக்ட் தந்திருக்கா. சேர்ந்து பண்ணலாமேன்னு. அவன் விஸ்காம். அவன் ஸ்க்ரிப்ட் எழுதி நடிப்பன், நான் படமெடுத்து க்ராஃபிக்ஸ் SFX பண்ணி மெருகேற்றி. 

4வது படிக்கரச்சே தெர்மோக்கோலில் தாஜ்மஹால் செஞ்சு காமிச்சாச்சு. அப்புரம் 8ஆவதில் ஜியோ தெர்மல் எனெர்ஜியை எப்படி கைவசப் படுத்துவதுன்னு ஒரு மாடெல் செஞ்ச ஞாபகம். அப்புரம் +1இல் அபகஸ் ப்ரின்ஸிப்ளில் வொர்கிங்க் கேல்குலேடர். இப்போ ஆவணப்படம். சப்ஜெக்ட் என்னன்னு முடிவாலை. 

பெஸன்ட் நகர் தூரமில்லை. சாயங்காலம். நல்ல வெதர், நடந்தே போயிடலாம்னு. உள் ரோட்டில் 6கிமீதான். மருந்தீஸ்வரர் கோவில் வரைக்கும் மெயின் ரோட்டில். நடையை எட்டிப் போடலாமான்னா மழைத் தூரல். 

ஜான் ப்ரதீப் சொன்னான். ரெண்டுநா பெய்யும்னு. வடக்கே ப்ரேக் மான்சூனாம். கரெக்ட்டா ப்ரெடிக்ட் செய்யரான். சட சடன்னு அரம்பிக்கவே கடையில் ஒதுங்கிக்கரேன். 

மழை எனக்கு இஷ்டம். ஆனா ஆத்துக்குப் போரத்துக்குள் தெப்பமா நனைஞ்சு தும்மிண்டே போனா அம்மா கோவிச்சுப்பள். அப்பா விக்ஸ் வேபரப்பை எடுத்துண்டு வந்து சதும்ப தேய்ச்சு விட்டுடுவர். ரெண்டு பேரும் ஸ்ட்ரீயோபோனிக் மோடில் மாய்ஞ்சு போவா. ரெண்டுநா காலேஜுக்கு லீவு போடுன்னு அனத்துவா. ஒரே பையன். அவா செய்யர அலப்பரைக்கு நனையாம தங்கிட்டு போரதே நல்லது.

அப்போதான் ரோட்டோரமா அந்த மதில் சுவத்துக்கு பக்கத்தில் அவாளைப் பாத்தேன்.

இவ்ளோ மெலிஞ்ச தேகமா? இப்படியுமான்னு ஒருத்தன், முண்டாசும், இடுப்பில் சிவப்பு டிராயரும் அதுக்கு மேலே கிழிஞ்ச வேஷ்டியுமா தலை குனிஞ்சிண்டு மழைத்தண்ணீர் கண்ணில் படாம. கிட்டக்கே 15 இளநீர் கிடக்கு. இளநீர் வியாபாரியோ! இளநீருக்கு மேல் துளியோண்டுக்கு ஒரு பையன், இளநீயை தலைக்கு அணைச்சிண்டு தூங்கரான். மழை அவன் மேலும்தான். ஆனா முழிச்சுக்கலை. ஏதோ மழையில் நனைஞ்சிண்டே தூங்க ட்ரைனிங்க் எடுத்துண்டாப் போலே. 

சுத்தி நீர் திவலைகள். ரோட்டோரமா கிடந்த புழுதி சகதியா மாறிண்டு.

நின்னிண்டிருந்த கடைக்கு கிட்டக்கேதான். 10அடி தூரத்தில். மழைக்கு ஒதுங்கலைன்னா நான் பாட்டுக்கு கடந்து போயிருப்பேன். கண்ணில் பட்டிருந்தாலும் சட்டை செஞ்சிருக்க மாட்டேன். ரோட்டுலே போரவா எல்லாரும் ரோட்டோரத்தில் என்னன்னு பாக்கரோமா என்ன? ரோட்டோரமாத்தான் நடந்து வந்தேன்னாலும் கால்கிட்டே இருக்கும் ரெண்டு ஜீவன்களை கண்டுகொள்ளாம போயிருப்பேன். எங்கேந்தோ வந்த மேகக்கூட்டம் அவாளை காட்டித் தந்தது.

என்னோட இன்னும் சிலர். கடைக்காரங்கிட்டே ஒரு ஸ்டூல்தான் இருக்கு. “உக்காந்துக்கிங்க!” பொத்தாம் பொதுவா போட்டான். கூட நின்னிண்டிருந்த பொண் அதில் உக்காந்துண்டா. ஸ்கூட்டரில் வந்தவள். மழை வரும்னு தயாரா வரலை. நனைஞ்சுட்டா. ஆம்பிளைகளுக்கு மத்திலே தன் ஈர உடைகள் சங்கடப்படுத்த சித்தே தவிச்சுட்டு ‘சனியன், பாத்துட்டுப் போட்டம்’னு நிக்கர தோரணை நன்னாவே தெரிஞ்சது. நாங்க யாரும் அவளை பாக்க முயற்சிக்கலை. அவாவாளுக்கு எப்போ மழை நிக்கும் எப்போ போலாம்னு. இன்னும் ஜனம் சேர்ந்துட்டா இவள் மேல் உரசராப்போல் நிக்கவேண்டி வரலாம். அப்போ சங்கடம்தான். 

மழைன்னா பொண்களுக்கு சிரமம்தான்.

தூரல் கனமா விழ, மின்னலும். தூரக்க யாரோ இருமராப்போல் இடி. மேகக்குட்டம் நகந்துதான் போயிண்டிருக்கு, ஆனா மழை வலுக்குமே தவிர நிக்காதுன்னு பட்டது. அப்போதான் அந்த சிறுவன் லேசா நேளிஞ்சான். அவன் வாயிலேந்து சின்னதா ஒரு முனகல், கிழவன் தலையை உசத்தரான். முண்டாசை அவுத்து விரிச்சு அவன் மேல் போத்தரான். ஏற்கனவே நனைஞ்சுட்டது எப்படி பாதுகாப்பு கொடுக்கும்? 

பெய்யும் மழையை பொருட்படுத்தாமல் கிட்டே போய் “எழுந்து வாங்க ஐயா, பையனுக்கு காய்ச்சல் வந்துடும்.” வற்புருத்தி அழைச்சிண்டு வந்து எங்களோடவே தரையில் ஆனா மழை விழாத இடமா உக்கார வச்சுக்கரேன். பாத்துண்டிருந்தவா இப்படியும் அப்படியும் நகந்து இடம் தரா. 

இளநீர் குவியல் அப்படியே. அதுக்கென்ன ஜலதோஷமா வரும்?

சித்தே மழை நிக்கவே கையை நீட்டி நின்னுடுத்தான்னு உர்ஜிதப்படுத்திண்டு அந்த பெண் தள்ளி நிறுத்தி வச்சிருந்த ஸ்கூட்டரை ஸ்டார்ட் செஞ்சிண்டு கிளம்பரா. அவளே போயிட்டா சுவாரஸ்யமா ஒண்ணும் இல்லைன்னு சொச்ச ஜனங்களும் ஒவ்வொருத்தரா கிளம்ப சர்க்கார் பஸ் சேறை அள்ளி இளநீர் மேலே தெளிச்சுட்டுப் போச்சு. கிழவனும் பையனும் அங்கேயே இருந்திருந்தா அபிஷேகம் ஆகிட்டிருக்கும். 

மழை நின்னுடுத்துன்னு கிழவனும் எழுந்து தன் இடத்துக்கு திரும்பலாம்னு யோசிக்க “இருங்க நல்லா நிக்கட்டும்.” விநோதமா பாத்தான்.

அவன் பார்த்த பார்வை இப்படி யாராவது பேசி அவனுக்கு பழக்கமில்லைன்னு தோணித்து. சும்மா வேடிக்கை பாத்துட்டுப் போகாம இவன் யார்? கூட்டிண்டு வந்து இங்கே உக்காரச் சொன்னவன் இப்போ கரிசனமா. சின்னப் பையனும் என்னை அண்ணாந்து பாக்க என்னவோ செஞ்சது.

“ஐயா உங்க பேர் என்ன? இளநீர் வியாபாரமா? எந்தூர்?” பெரிய பிசினெஸ் செய்யரவனை ஒருத்தன் விசாரிச்சது அவனுக்கே ஆச்சர்யமா போச்சு! மெலிஞ்ச உட்மபு ஓருக்கா நிமிர்ந்து விட்டுண்டு மீண்டும் வளையஞ்சு மின்னே இருந்த பொசிஷணுக்கு வந்தது. 

“வியாபாரம்னு ஒண்ணும் இல்லை தம்பீ. இளநீர் எடுத்து வித்து ரெண்டு காசு கிடைக்கும்”. “எந்தூர் ஐயா?” “திருவண்னாமலை. ஆனா இங்கேதான் 60 வருஷமா. படிக்கரீயா தம்பீ?” “ஆமாம் பெரியவரே! அண்ணா காலேஜில்”. என்னவோ தெரியலை யுனிவெர்சிடீன்னு பெரீய வார்த்தை இவர்கிட்டே பிரயோகிக்கத் தோணலை.

“வீடு எங்கே? மழை வந்தா ஏன் ஒதுங்கிக்கலை?” “வீடெல்லாம் இல்லை தம்பீ. ரோட்டோரமா வாழ்க்கை. நம்பளை இத்தனை வருஷமா வெய்யிலோ மழையோ ஒண்ணும் செய்யலை”. “இந்தப் பையன்?” “அவனும் இதுக்கு பழக்கித்தானே ஆகணும்? அந்த க்ஷணத்தில் ஒரு பெரீய உண்மையை அவர் சொல்லிட்டாமாதிரி பொட்டில் பட்டுத்து.

“ஐயா உங்களைப் பத்தி சொல்லுங்க. என்னால் ஆன உதவியைச் செய்ய தயாரா இருக்கேன்.” “என்னத்தை சொல்ல? சொன்னா சினிமாப் படம் எடுப்பீங்களா? பெரியவர் கண்ணில் ஒரு ஒளி தோன்றி மறைந்தது. “அப்படியில்லை, உங்களை மழையில் இந்த நிலமையில் பாத்தது வருத்தமா இருந்தது. அதான்”. “நல்ல தம்பீ நீங்க. எங்களையும் பாத்து வருத்தப் படறீங்க. நல்லா இருப்பீங்க. சொல்ரேன் கேளுங்க”.

 “திருவண்னாமலைக்கு கிளக்காலே கீழ்வாச்சிபட்டு எங்கூர். இந்த பையன் வயசிருக்கும்போது எங்கம்மா செத்துடுச்சு. அப்பா இன்னொரு கல்யாணம் கட்டிக்கிட்டான். 9 வயசா இருக்கப்போ சின்னமா வீட்டை விட்டு தொறத்திடுச்சு. நடந்தே திண்டிவனம் வந்தேன். கல்யாண மண்டவத்தில் வீசர இலையில் ஒட்டியிருக்கும் சோறுதான் தம்பீ. அப்புரம் ஒருத்தர் டீக்கடையில் டம்ளர் கழுவர வேலை தந்தார். டீதான் ஆகாரம். யாராவது பாதி குடிச்சுட்டு வச்சிட்டா சந்தோஷப்படுவன். அதை நாம குடிச்சுக்கலாமே? யாருக்கும் தெரியாது, ட்ம்ளரை நான்தானே கழுவி வைக்கோணும்?”

சிரிச்சிண்டே ஆவர் சொல்ல மனசை என்னவோ செஞ்சது. தாத்தா கதை சொல்ராரூன்னு அந்த பையன் இப்போ அவர் மடீலே நன்னா ஏறி உக்காந்துண்டு கழுத்தை வளைச்சு அவர் முகத்தை உத்துப் பாத்துண்டு.

“ஒருநா சென்னை போயிட்டிருந்த லாரீலே ஏறி தாம்பரம் வந்தேன். அங்கேந்து ரெயிலில் ஃபோர்ட் ஸ்டேஷன். கொத்தவால் சாவடியில் மூட்டைத் தூக்கர வேலை. கையில் கிடைச்ச காசில் சோறு, மிச்சம் இருந்தா துண்டு வேஷ்டீன்னு. ஒரு வேஷ்டீ துவைக்காம கட்டினா 4 மாசம் வரும். துவெச்சா 6 மாசம். செய்யர வேலை அப்படீ. தரையில் படுக்கணும். கடைகள் சாத்தினப்புரம் படீலே படுத்து தூங்கிட்டா ஆச்சு. எப்பவாவது குளிச்சு, கட்டின துணியை நனைச்சு”. 

“குடும்பம்னு ஒண்ணும் கிடையாதா? கல்யாணம்? கொஞ்சமா காசு சேர்த்து குடிசையாவது போட்டுக்கலாமே?”

“என்ன தம்பீ ஒண்ணுமே தெரியாத மாதிரி பெசரீங்க. அதெல்லாம் சொப்பனத்தில்தான் முடியும். வர காசில் ரெண்டு வேளை சாப்டாலே பெரீசு. உடம்புக்கு வந்திச்சுன்னா சிலவு. இன்னைக்கு மூட்டை தூக்கினா சாப்டலாம். எத்தனி பெர் என்னை மாதிரி. எல்லாருக்குமா வேலை இருக்கு? புதுசாப் போனப்போ என்னை தொறத்தி அடிச்சுடுவாய்ங்க. அப்புரம் இரக்கப்பட்டு உள்ளே விட்டாங்க. அப்புரம் ஒருநா கொத்தவால் சாவடியை மூடிட்டாங்க. இளநீர், நொங்குன்னு வித்துப் பிழைச்சுக்கலாம்னு வந்தாச்சு. யாரோ சொன்னாங்க நல்ல விலை கிடைக்கும்னு. 4 வருஷமா இதான்”.

 “குடும்பம்?” “இப்போதானே சொன்னேன், சொப்பனத்தில்தான் அதெல்லாம். கேக்கரீங்கன்னு ஒண்ணு சொல்வேன். எனக்குன்னு ஒரு பொண். பூக்கடைகிட்டே அவளுக்கு வியாபாரம். என்மேல் கோள்ளை ஆசை. அந்த வயசில் நல்லா இருப்பேன். கட்டிக்கணும்னு ஆசைப் பட்டா. அநாதை பாவம். என்கூட இளநீ விக்க வரீயான்னு கேட்டேன். அவ்ளோ தூரமா? பழகின இடத்தை விட்டுட்டு எப்படீன்னு ரெம்பவே யோசிச்சுது பிள்ளை. அப்புரம் வந்துடுச்சு சாமி. கானத்தூர் கிட்டே கடை போட்டிருந்தேன். ராத்திரி இதே மாதிரி மழையில் நனைஞ்சதில் ஜுரம் வந்து மருந்து கொடுத்தும் கேக்காம போயிடுச்சு சாமீ. பூ வித்திட்டிருந்தா இப்போ உயிரோட இருந்திருக்கும். என்னால்தான் இப்படி ஆச்சு? அன்னைலேந்து மழை வந்தா ஒதுங்கறதில்லைன்னு வச்சிருக்கேன். என்னையும் கோண்டுபோன்னு சவால் விடுவேன்”.

என் கண்கள் பனித்துப் போனதை பாத்துட்டார். “ஏன்ன தம்பி அழுவுறியா?” “இல்லை ஐயா, தூசி பட்டிருச்சு. இந்தப் பையன் யாரு? குடும்பம் இல்லைன்னு சொன்னீங்க, முதல்லே உங்க பேரனோன்னு நினெச்சேன். யார் இந்த பையன் இப்படி ஒட்டிக்கிட்டு?”

“தெரியலை தம்பீ. 3 மாசம் மிண்னாடி இங்கே பக்கத்துலே ஒரு கடை வாசலில் மீஞ்ச இளநீயை வச்சுகிட்டு தூங்கிட்டிருந்தேன். காலேல எழுந்தா என்கிட்டே தூங்கிட்டிருக்கான். யார்டாநீனா சொல்லத் தெரீல. ஊமைன்னு நினைக்கரேன் சாமீ. மின்னே ஒருக்கா எனக்கு உடம்பு முடியாமப் போனப்போ ஆஸ்பத்ரீலே கூட யார் வந்திருக்காங்கன்னு கேட்டாங்க. என்னைப்போல ஆளுங்களுக்கு யார்? ஆனா இப்போ இவன் இருக்கான். இன்னொருவாட்டி ஆஸ்பத்ரீக்குப் போனா இவனை காட்டலாம். அதான் கூடவே வச்சுக்கிட்டேன். போடான்னு விரட்டினாலும் போமாட்டான். ரெண்டு வேளை ஒண்ணுமில்லைன்னாக்கூட ரெண்டு இலநீ வெட்டி சாப்டுக்குவம்”.

இருட்ட ஆரம்பிச்சிருச்சு. படிக்கரவன் பையில் என்ன இருக்கும்? 50ரூபா இருந்தது. எடுத்துக் கொடுத்தேன். வாங்கிக்கலை. “ரெண்டு இளநீர் வெட்டித்தாரேன் அப்புரம் வாங்கிக்கரேன்”. “மழையில் எப்படீ இளநீ?” “அதுவும் சரீதான் தம்பி. நாளைக்கும் மழைபெஞ்சா எனக்கும் இவனுக்கும் இதுதான் பசிக்கு. நீ கிளம்பு தம்பீ”. இயல்பா சொன்னார். 

மேகம் நன்னா கலைஞ்சுடுத்து. பெஸென்ட் நகருக்குப் போணம். அம்மா கவலைப்படுவா.