நகல்

58. நகல் (சிறுகதை சீசன் 5) #ganeshamarkalam

பாக்க ராஜாவாட்டம் இருப்பேன். படிப்பு ஏறலை. “சினிமாவுலே போனீன்னா ஹீரோதான்.” ஃப்ரெண்ட்ஸ் கிண்டல். அம்மாகிட்டே சொன்னேன். பச்சமிளகாயை அடுப்பில் போட்டா. “என் செல்லத்துக்கு கண் பட்டுடும்”. வீடுபூர கமற்ர என்னாச்சுன்னு அப்பா கத்த விவரம் தெரிஞ்சு தலைலே அடிச்சிண்டர்.

படிப்பே வரலை, பிற்காலத்தில் கஷ்டப் படுவான்னு இல்லாம த்ரிஷ்டி சுத்தரான்னு. அப்பா நேத்தீலே வலது பக்கம் லேசா பள்ளமா இருக்கும். இப்படி தலைலே அடிச்சிண்டே இருந்தா? ஆனா சும்மா இருந்துடாம ஒண்ணு செஞ்சர். PFலேந்து அட்வான்ஸ் வாங்கி நெட் கஃபே வச்சுத் தந்தர். “இதை வச்சு பிழைச்சுக்கோ, என்னண்டை வேற ஒண்ணும் எதிர்பாக்காதே. இதுக்கு ஆர வாடகை, எலெக்ரிடிசிடி நீதான் பாத்துக்கணும்”.

“இனிமேல் முடியாதுன்னு எப்படி சொல்லலாம்?” மொலுமொலூன்னு பிடிச்சா அம்மா. “ஒரே பிள்ளை. நாமதானே எல்லாம்”. “ஒம்பிள்ளய நீயே வச்சுக்கோ. நான் காசிக்குப் போரேன்.” “நானும் வருவேன்.” எப்பவும் போல் தலேலே அடிச்சிண்டர்.

5 ஸ்டார் நெட் கஃபே. 3 சிஸ்டம், போடோகாபி மெஷீன் - ப்ரின்டிங்க், ஸ்கேனிங்க் ஃபேக்ஸ். தவிர ப்ரொஃபெஷணல் கூரியர் ஏஜன்ஸீ. ஆதார், பான் கார்ட், ட்ரைவர் லைசென்ஸ், பாஸ்போர்ட், இப்ப ஃபாஸ்ட்டேக். ட்ரெயின், பஸ் ஃப்ளைட் புக்கிங்க். தட்கல். சிலவீனங்கள் போக கையில் 3000 தங்கும். எல்லாம் சில்லரை. என்னத்துக்காகும்? கேப்பேள். ஒண்ணூத்துக்கும் ஆகாதவன்னு சொன்னவா இப்ப அவனா சம்பாதிக்கரான்னு சொல்ராளே. இது ஒரு ஆரம்பம். கூடிய சீக்கிரம் பெரீசா செய்யணும். செய்வேன். செஞ்சு காட்டினா எங்கப்பா நெத்தீலே இருக்கும் குழி நிரம்புமோ?

ஆத்துலேயே கடை வச்சிருக்காயா? அப்படிக் கேட்டா கோவம் வரும். கடையில்லை. ஆத்துலேயே நெட்கஃபே வச்சு நடத்ரியா? இல்லை. ராஜேந்திர பிரஸாத் ரோடில், ஹஸ்தினாபுரம் பஸ் ஸ்டாண்டுக்கு எதுக்கே மாடீலே. சின்னதா 8க்கு 8 ரூம், மின்னாடி வெராண்டா மாதிரி. ஒவ்வொரு சிஸ்டத்துக்கும் தடுப்பு வச்சு. மேலே போர்ட், படி ஏறரச்சே “5ஸ்டார் நெட் கஃபே போகும் வழீ”ன்னு ஏரோ.

தினம் 20 பேர். அரசாங்கமும் சும்மா இல்லாம இதோட அதை இணைச்சயா, இத்தப் பண்னினாயான்னு பிடிங்கி எடுப்பது என்னைப் போல் இருப்பவாளுக்கு தோதாப் போச்சு. அன்னைக்கு ரேஷன் கார்ட் வச்சிருப்பவா போடோ மொபைல் அப்லோட் செஞ்சா ஸ்மார்ட் ரேஷன் கார்ட் தரம்னு. வந்து விழுந்துதுகள். ரெம்ப பிஸி. ஊரில் பாதிப் பேர் தட்கல்லே புக் செஞ்சி ட்ரேவல் பண்ரா. பட்டி தொட்டீலேல்லாம் பாஸ்போர்ட் வச்சுக்க ஆசை. டிக்ரீ செர்டிஃபிகேட் காபி செய்யன்னு வந்திண்டே இருக்கா. பான் கார்டை தொலைச்சுடரா. நடூலே ஒரு வேவ் மாதிரி 300 பேர் ஆதார் கார்டை லேமினேட் செஞ்சு தான்னு. ஒருத்தர் செஞ்சா எல்லாரும் செஞ்சுண்டு. நமெக்கென்ன போச்சு? 20ரூ தந்தா செய்வேன்.

ப்ரீபேயிட் செல் ரீசார்ஜ் ஆரம்பிச்சுட்டென். புது சிம் கொடுப்பேன். ஏர்டெல், டாடாஸ்கை டிஷ். பலருக்கு நெட்டில் செய்ய தெரியலை. அதுக்குத்தானே நாங்க! உஸ்மான் ரோடு போரச்சே செல்போன் கவர் 20 வாங்கிண்டு வந்து வச்சேன். நிமிஷமா தீந்து போச்சு. வாங்கின விலைக்கு 50ரூ வச்சுத்தான் வித்தேன். பொண்கள் அடிக்கடி மாத்துவா போலேருக்கு. பெரீய இடமா எடுத்துண்டா விரிவாக்கம் செய்யலாம். ராத்திரி கிளம்பரச்சே கல்லாவுலே ரொம்பினதை அள்ளீண்டுபோய் ஆத்துலே பாயில் உக்காந்து எண்ரச்சே சந்தோஷமாத்தான் இருக்கு.

6 மாசம் போச்சு. ரிபப்ளிக் டேன்னு ஞாபகம் அப்பாவுக்கு சாதம் போட்டுண்டே அம்மா சொல்ரா, “நம்ப கணேசுவுக்கு நல்ல பொண்ணாப் பாத்து கல்யாணம் செஞ்சுடணும்”. அப்பத்தான் ரசஞ்சாதம் ஒரு கவளம் எடுத்து வாயில் போட்டர். ஜிவ்வுன்னு பொரையோ இல்லை காதில் விழுந்தது தாக்கித்தோ, உச்சம்மண்டையில் அடிச்சிண்டே குதிரை மாதிரி கனைச்சர். நேத்தீலேன்னா அடிச்சுப்பர்? இது வேற.

தண்ணீர் குடிச்சுட்டு ஆசுவாசப் படுத்திண்டு கலங்கி நின்ன கண்ணால் அம்மாவை, “என்னடீ சொல்ராய்? இவனுக்கு கல்யாணமா?” “ஆமாம், பண்ணப் போரதில்லையா?” “ஏண்டி, என்ன சம்பாதிக்கரான், எப்படி குடும்பத்தை நடத்துவான் அதெல்லாம் யோசிக்க மாட்டீயா? வீட்டு வாடகையே ஆளை முழுங்கிடும்”. “அவன் ஏன் வாடகைத் தரணும்? நம்ப கூடத்தானே இருப்பன்?” “சரீ! அவன் தரப்போர 3000 வச்சு ரெண்டு பேருக்கு பொங்கிப் போடுவயா?” “ஏன் வரப்போர மாட்டுப்பொண் கூடமாட ஒத்தாசை செய்வாளே!” “முட்டாள் 2 பேருக்கு சாப்பாடு சிலவைச் சொன்னேன்”. அம்மா பத்ரகாளியானா. “என்ன சொல்ரேள்? மாட்டுப் பொண் சாப்டா பில் கேப்பேளா?”

அப்பத்தான் அப்பா “இவன் கல்யாணம் செஞ்சிண்டா தனிக் குடுத்தனம் போட்டம், தன்னோட தன் ஆத்துக்காரி சிலவெல்லாம் இவன்தான் பாத்துக்கணும், அதுக்குண்டான சம்பாத்தியம் வரட்டும் அப்புரம் கல்யாணம். இன்னொண்ணும் சொல்ரேன். இவனுக்கெல்லாம் நான் பொண் பாக்க மாட்டேன். அவனே தேடிக்கட்டும்.” இத்தனை முற்போக்கு வாதியா அப்பா? தெரியாமப் போச்சே!

அன்னைலேந்து நெட் கஃபேக்கு வரும் எல்லா இளம் பொண்களையும் வேற கோணத்துல பாக்க ஆரம்பிச்சேன். இங்கேயே வச்சு சுயம்வரம் செஞ்சு முடிவெடுத்துடணும். பிடிச்சவளை பண்ணிக்கட்டும்னு சொன்னது மட்டும் நினைவில். தனியாப் போய் வாழ்ந்து காட்டணும்னது மறந்தே போச்சு. அப்பத்தான் கோகிலாவை பார்த்தேன். கண்டதும் காதல்னு கேள்விப்பட்டிருப்பேள். இது கண்டதும் மனசுக்குள் கசமுசா.

கோகிலா அத்தனை அழகு. மதுரை மீனாக்ஷியம்மன் கோவில் சிற்பம் போல். பொற்றாமரைக் குளத்தை சுத்தி வந்தா தூணில் பாக்கலாம். கும்முன்னு. சுடி போட்டுண்டு. தலையில் மல்லீப்பு. நெத்திலே ஒரு கத்தை முடி தனியா ஊஞ்சலாடித்து, தள்ளி விட்டுக்கத் தோணலை? பாக்கரவா ரெண்டு விரலால் அதை விலக்கி இவள் முழுக் கண்களையும் பாக்க முயற்சித்தா அப்படியே அவள் கருவிழிகளில் விழுந்து மூழ்கி அப்புரம் சாவகாசமா சின்னா பின்னமாவா. காதில் பெரீசா ஜிமிக்கி. அது ஆடரப்போ இவள் தலை ஆடரதா இல்லை இவள் தலையை அசைக்கரச்சே அது ஆடித்தான்னு பட்டி மன்றம் வைக்கலாம். நடுவர் பிஞ்சுபோன காத்தாடி மாதிரி ஓடி ஒளிவர்.

“டிக்ரீ செர்டிஃபிகேட் 3 காபி வேணும்”. “12 ரூ.” “ஒரு காபீக்கா?” “மூணுத்துக்கும்”. “அப்படீன்னா சரி”. பண்ணித் தந்தேன். படிக்காம காபி எடுப்பனா? பிகாம். கோகிலா ராமச்சந்திரன். ஊர்ஜிதப் படுத்த “இது உங்களுதா?” “ஆமாம், அதிலென்ன சந்தேகம்?” “இல்லை. வீட்டில் வேற யாருக்காகவாவது போடோகாபி எடுக்க வரலாமே. அதான்”. “செர்டிஃபிகேட் சொந்தக்காரங்களே நேர வந்தாத்தான் காபி எடுப்பீங்களா?” “அப்படி இல்லை”. ஆத்தாடி! என்னமா பெசரா? பண்ணிண்டா அப்பாவை ஹேண்டில் செய்ய தோதா இருக்கும்.

படிச்சவ நம்பளை ஏன் பண்ணிக்கணும்? ஆம்பளைக்கு படிப்பு இருந்துட்டா ஆச்சா? அழகு, கம்பீரம் ஆண்மை முக்கியம் இல்லையா? காலத்துக்கும் 3000தான் கிடைக்குமா? இன்னும் சம்பாதிக்க மாட்டமா? மனசு அலைஞ்சது. அன்னைக்கு ராத்திரி தூக்கமில்லை. திரும்ப எப்ப வருவளோ? அட்ரெஸ் வாங்கிக்கலையே!

ஓருநா அம்மா “ஓடிப்போய் பச்சைமிளகாய் பொட்டுக்கடலை ஒரு தேங்காய் வாங்கிண்டு வந்து தந்துட்டு கஃபேக்கு போய்க்கோ”. அதுக்கும் பஸ் ஸ்டேண்டுக்குத்தான் போணம். ஷேர் ஆட்டோவுக்காக கோகிலா நிக்கரா. என்னைப் பாத்துட்டு திரும்பிக்கரா. நான்தான் சிரிச்சு வச்சேன். இவன் யாரு? லூஸு மாதிரி சிரிக்கரான்னு நினைச்சிருப்பள். ஆனா பாருங்கோ சாயங்காலமா அவள் கஃபேக்கு வர என் முகம் மலர்ந்து போச்சு. பாத்துட்டு “சாரி, நீங்கதானே கார்த்தாலே ஆட்டோ ஸ்டேண்டில். அடையாளம் தெரியலை. இனிமேல் பாத்தா பாக்காத மாதிரிப் போமாட்டேன்”. “என்ன செர்வீஸ் வேணும். பான்கார்ட் அப்ளை செய்யணும். ஃபார்ம் இருந்தது. ஃபில் பண்ணி பணத்தை தந்தா அனுப்பிச்சுடலாம். “ஃபாரம் தீந்து போச்சு. சாயங்காலம் வரேளா? எடுத்து வைக்கரேன். 7மணிக்கு வந்தா இங்கேயே உக்காந்து நிரப்பிடலாம்”. அப்படீன்னாத்தான் திரும்ப ஒருக்கா வருவள். ஃபில் பண்ர சாக்கில் உக்காத்தி வச்சு பேசலாம், நெருங்கலாம்.

வந்தா. “கார்ட் யாருக்கு?” “எனக்குத்தான்”. “டேக்ஸ் கட்ரீங்களா?” “இன்னும் வேலையே கிடைக்கலை. ஆனா எடுத்ததுக் கெல்லாம் கேக்கரா. ஒண்ணு இருந்துட்டுப் போட்டமேன்னு”. ஒளிச்சு வச்ச ஃபாரத்தை எடுத்து ஆர அமர விவரம் கேட்டு நானே எழுதரேன். “இங்கே ஒரு கையெழுத்து, அங்கே ஒண்ணு.” பணத்தை வாங்கிண்டு, “20நா ஆகும். வாரம் ரெண்டு வாட்டி வந்து விசாரிச்சுட்டு போங்கோ”. “20நா ஆகும்னா நடூலே ஏன் வரணும்”. “வரலைன்னா எப்படி சந்திச்சுக்கரது?” முகத்தில் தவுசண்ட் வாட்ஸ் பிரகாசம். சட்டூன்னு அதை மீறி வெக்கம். காதல் இப்படித்தான் ரெண்டு கை தட்டுமோ?

அவளுக்கும் “இது”ன்னு தெரிஞ்சிடுத்து. செய்ய வேண்டியதை செஞ்சா வளரும். பரஸ்பர ஸ்நேகம், வளர்ந்து காதலா கனியும். அப்பரமா இந்த படிப்பு அந்தஸ்து எல்லாத்தையும் டீல் செஞ்சு சுமுகமா தாண்டி கல்யாணப் பெச்சை எடுப்பம். இப்போதைக்கு ஜமாய்டா கணேசான்னு இடது கையால் வலது தோளைத் தட்டிண்டேன். ஒருநா அதராப் பழசா கருப்பு வெள்ளை கல்யாணப் போட்டோவை கொண்டு வரா. “ஸ்கேன் செஞ்சுதாங்கோ”. செய்யலாம்னு போரச்சே “கத்துக்கொடு”. “ஏன் போடோகாபி ஆரம்பிக்கப் போரியா என்ன? படிச்சிருக்காய், இன்னும் படிக்கலாம், பெரீய வேலைலே சேர்ந்து கை நிறைய சம்பாதிக்கலாம். இது எதுக்கு உனக்கு?” கெட்டுட்டு சொல்லித் தந்தேன்.

“மூடியத் தூக்கி டாகுமென்டை வச்சுட்டு அசைஞ்சுடாம பிடிச்சிண்டு மூடணும். சைஸ் செட் பண்ணி பிக்ஸல் வச்சு ஸ்கேன் பொத்தானை அமுக்கிட்டா ஆச்சு. பளிச்சுன்னு வெளிச்சம் மூடிக்கடீலே மொள்ள நகந்து போகும். ஸ்கேன் ஆனது கம்ப்யூட்டர் ஸ்க்ரீனில் தெரியும். பேர் வச்சு சேவ் செஞ்ச்சுடணும். கேட்டவா பென்ட்ரைவில் இல்லை மெயில் ஐடீக்கு அனுப்பலாம். ஞாபகம் வச்சிண்டு காசு வாங்கிக்கணும்”. கோகிலா கிட்டே காசு வாங்கிக்கலை. பர்த்திக்கு ஸ்கேன் பாடம் எடுக்கச்சே நெருக்கமா நின்னுண்டா. நிலை குலைஞ்சு போனவன் காசையா கணக்குப் பாப்பன்?

“என்னை பீச்சுக்கு அழைச்சிண்டு போரீயா?” ஒருநா கேட்டுட்டா. எப்படிப் போக. போலாம் வந்துடுன்னுட்டேன். நெட்கஃபேக்கு அரைநா லீவு. அன்னைக்கு அப்பா பைக் எடுத்துண்டு போலை. உத்தண்டி டோல் பிளாஜாக்கு சித்தே மின்னே ஜுஹுபீச் ரோடுன்னு போகும். அங்கே பீச் ஏகாந்தமா. மணி 330தான் யாருமில்லை. மொதத் தடவையா போணம்னு சொன்னா, சில்மிஷம் செய்ய விட்டாள்னா தோதா இருக்குமேன்னு இந்த இடம். இவளோ வேற ஐடியாவோட வந்திருக்கா. மணலில் நிழல் பாத்து உக்காந்ததுமே “சித்தே தள்ளி உக்காருங்கோ. நிறைய பேசணும். பேசரச்சே காது கொடுத்துக் கேக்கணும்.” சரீன்னேன்.

“என்னைக் கல்யாணம் செஞ்சுக்கணும்னா நீங்க சொந்தக் காலில் நிக்கணும். இப்பத்தை விட 4 மடங்கு சம்பாதிக்கணும். நானும் வேலை தேடிக்கரேன். அப்பத்தான் கவுரவமா பிரத்தியார் கையை எதிர்பாக்காம, குறிப்பா உங்கப்பா, எங்கப்பா”. அப்பால்லாம் பிரத்தியாராப் போச்சோ? கேக்கலை. கேட்டா இந்த க்ஷணமே போடான்னு போயிடுவான்னு பட்டது. சரின்னுட்டேன். சட்பட்னு 4 ஐடிய தந்தா. எல்லாம் யோகியமா பணம் சம்பாதிக்க. “கல்யாணம் ஆனதும் நீ படிக்கராய். நான்  ட்யூஷன் எடுப்பேன், ஒரு டிக்ரீ வாங்கணும். அதுவரைக்கும் குழந்தை பெத்துக்கப் பிடாது”. சரீன்னேன்.

அவள் சொல்படி எல்லாம் நடந்தது. LIC ஏஜன்ஸி, ம்யூச்சுவல் ஃபண்ட், கார்மென்ட் தரகர் வேலைன்னு சின்னச் சின்னதா ஆரம்பிச்சு வளர ஆரம்பிச்சது. கையில் போனை வச்சிண்டு அதே நெட் கஃபே வளாகத்தில் உக்காந்துண்டுதான். 2 வருஷத்தில் அவாத்தில் சரீன்னுட்டா. அம்மா கிட்டே மொள்ள விழயத்தை சொல்ல பொண் பாக்கன்னு ரெண்டு பேரும் கிளம்பிட்டா. அப்பா என்ன சொல்வரோன்னு பயந்தேன். ஆனா கோகிலாவைப் பாத்ததும் “இப்படி வாம்மா” கூப்பிட்டு பக்கத்தில் உக்கார வச்சுண்டர். “ரெம்ப நன்னா நான் சொன்னபடி செஞ்சு இவனை திருத்திக் காமிச்சாய், சபாஷ்.” 

இவர் சொல்லித்தான் இத்தனையும் நடந்துதா. கோகிலா அப்பா நியமிச்ச உளவாளியா? அம்மாவுக்கே தெரியலை!

சாந்தி முஹூர்த்தம். மொதமொத சந்திச்சப்போவும் அப்புரமும் பல தடவை மனசுக்குள் ஓடின கசமுசாவெல்லாம் செஞ்சு பாத்துடணும்னு ஆசை, நான் இன்னும் டிக்ரீ வாங்கலைன்னு தள்ளி விட்டாள்னா? யோசிச்சிண்டே அமுக்கு மாதிரி உக்காந்துக்கரேன். டப்டப்புன்னு ஓங்கி தலைல அடிச்சுக்கரா. இந்த விஷயத்துலேயும் எங்கப்பா நகலோ? “ஏன் என்ன ஆச்சுன்னு தலையில் அடிச்சுக்கராய்?

"டிக்ரீ வாங்கர வரைக்கும் குழந்தை பெத்துக்க வேண்டாம்னு சொன்னேன், கிட்டக்க வரப் பிடாதுன்னா?"