ரவிவர்மன்

 77. ரவிவர்மன் (சிறுகதை சீசன்5) #ganeshamarkalam

ரெம்ப நாளைக்கு அப்புரமா கொல்கத்தா போப் போரேன். ஃப்ளைட் புக் செஞ்சாச்சு. ஜாதவ்பூர் உனிவெர்சிடீலே சொற்பொழிவுக்கு கூப்டிருக்கா. இப்ப வேலைபாக்கும் கம்பேனீலே “தாராளமா போயிட்டு வாங்கோ, அப்படியே நம்ப சால்ட் லேக் ஃபேக்டரீலே ஆடிட் செஞ்சுட்டு வாங்கோ.”

அல்ஸ்தாமில் நல்ல பேர். இத்தனை சின்ன வயசில் பொது மேலதிகாரியா போட்டு அழகு பாக்கரா. பல்லாவரம் தொழிற்சாலையில் ஆபரேஷன்ஸ் பாத்துக்கரேன். எதுன்னாலும் என்னைக் கேக்காம செய்ய மாட்டா. சரியான அறிவுரை சொல்லுவேன்னு. கம்பேனிக்கு வெளியுலக தொடர்பு, முக்கியமா காலேஜஸ், ஆராய்ச்சிக் கூடங்களோட முக்கியம்னு நினைப்பா. “உனிவெர்சிடீலே கூப்டா போகலாம், போரப்போ சால்ட் லேக் வொர்க்ஸ்க்கு கிடெச்ச பெரீய ரெயில்வே கான்ட்ராக்ட்டுக்கு தோதா வேலைகள் நடக்கரதா இல்லையான்னு பாத்து சொல்லுங்கோ.’

2நாள் இருந்துட்டு வந்துடரதா பிளான் 5நாளா நீண்டு ஒரு சனிக்கிழமையும். மின்னேல்லாம் அடிக்கடி போவேன். இப்ப 6 வருஷம் கழிச்சு. என்னென்னமோ நடந்திருக்கலாம். ஊர் மட்டும் என்னவோ அப்படியே முந்தய நூற்றண்டில் இருப்பதா படும். இப்ப மாறியிருக்குமோ?

வழக்கமா சாயங்கால ஃப்ளைட்டில் கிளம்பி 10 மணிக்கு இறங்கிடரது. லீ ரோடில் எங்க கம்பேனியின் அபரிதமான வசதிகளோட கெஸ்ட் ஹவுஸ். வழக்கமா கார் அனுப்பும் ஏஜன்ஸி “உங்களுக்கு பிடிச்ச ராம்சிங்க் இன்னும் ட்ரைவரா இருக்கான் அவனையே ஏர்போர்ட்டுக்கு அனுப்பரோம், உங்க கூடவே 1 வாரம் இருப்பான்.” அவனே வரான்னதும் இன்னும் சந்தோஷமாச்சு. நன்னா ஹிந்தி பேசுவன். பெங்காலியும். எல்லா இடங்களும் தெரியும். நீட்டா இருப்பன்

டம்டம்மில் என்னை பாத்ததும் அவன் முகத்திலும் பிரகாஸம். “சார், கித்னே சால் பீத்துகயா ஆப்ஸெ மில்கர்”. பொட்டிய வாங்கிண்டான். குசலம் விசாரிச்சேன். ஒரு பொண், தாயில்லாத குழந்தை இப்ப படிச்சு முடிச்சிருக்கணும். எல்லாரும் சௌக்கியமாம். “பொண்ணுக்கு கல்யாணம் பண்ணனும், ஆனா அது யாரையோ காதலிப்பதாய் சொல்லுது.” வருத்தப் பட்டான். “ஏன் கவலைப் படுகிராய், நல்ல பையனா இருந்தா பண்ணிக்கட்டுமே?” “அதான் கிடயாது.” இவன் அபிப்ராயம். கெஸ்ட் ஹவுஸ் வந்துட “காலையில் உனிவெர்சிடி போணம், 8 மணிக்கு வந்துடு.” ரூமுக்குப் போனேன்.

கேம்ப்ஸ் 8 கிமீதான் இருக்கும், கொல்கத்தா ட்ரேஃபிக்கில் 40 நிமிஷம். சீக்கிரம் கிளம்பிட்டேன். என் சொற்பொழிவு ரெண்டு நாளும் சாயங்காலம். என்னை கூப்பிட்டனுப்பிச்ச ப்ரொஃபெஸர் சோம்நாத்தை மீட் செஞ்சு யாரெல்லாம் வருவா, என்ன பெசணும்னு எதிர்பாக்கரா அப்படீன்னெல்லாம் தெரிஞ்சிண்டு மாத்திக்கணும்னா மாத்திக்க அவகாசம் கிடைக்கும்னு. அவா “நீங்க உங்க இஷ்டப்படி பெசலாம், ரெண்டு பாகங்களா இன்னைக்கும் நாளைக்கும், தலா 3 மணிநேரம், ரெண்டாம் நாள் கொல்கத்தா கிளப்பில் உங்களுக்காக ரிசெப்ஷண் ஏற்பாடு செஞ்சிருக்கம்”. கேம்பஸை சுத்திப் பாத்தம். இங்கே வருவது எனக்கு முதத் தடவை.

மத்தியானம் 1 இருக்கும், “கெஸ்ட் ஹவுஸ் போயிட்டு சாயங்காலம் 530க்கு வரேன்.” “சரீ, ஆனா இன்னைக்கு பேச்சு முடிஞ்சதும் வீட்டுக்கு சாப்பிட வரணும்.” சோம்நாத் கேட்டுண்டர். கூச்சமா இருந்தது. நல்ல மாதிரியாத்தான் பழகரா. என்னொத்த வயசுதான். ஆனா இந்த பெங்காலிக்காரா ஏதாவது சாக்கு கிடெசா குடிப்பா. என்மாதிரி வரப்போ தோதாப்பூடும். கல்கத்தா கிளப்னதுமே அங்கே எந்த அளவுக்கு சோமபானம் ஆறா ஓடும்னு தெரியும். ஒரு சௌக்கர்யம், கிளப் கெஸ்ட் ஹவுஸ்லேந்து 10 நிமிட நடைதான். லேட்டானாலும் ஈஸியா வந்துடலாம். காரை கூடவே வச்சிண்டா ரெண்டு பெக் ஜாஸ்தீயானாலும் ராம்சிங்க் கைத்தாங்கலா ஒத்தாசை செய்வன்.

கொல்கத்தாவில் படிக்கர ஸ்டூடென்ட்ஸை சாதாரணமா நினைச்சுடப் பிடாது. ஒவ்வொருத்தர் உள்ளேயும் – ஆண் பெண்ணுன்னு பாகுபாடில்லாம ஒரு ஏக்டிவிஸ்ட் ஒளிஞ்சிண்டிருப்பா. பெச வந்த டாபிக் என்னன்னா, “உற்பத்தித் திறனை கூட்டும் போது ஆட்குறைப்பு அவசியமா?” எப்படிப் பெசினாலும் கொதறி எடுக்க சான்ஸ் இருக்கு ரிஸ்கி டாப்பிக். இந்தூருக்கு. ஆல்ஸ்தாமில் இப்ப VRS ஓடிண்ட்ருக்கு. நிறைய ஆடோமேஷன் புகுத்தியாச்சு. நிறை வேலைகள் உள்ளே செய்வதை வெளீ கான்ட்ரேக்டர்களுக்கு தந்தாச்சு. 3000மா இருந்த ஜனத்தொகை ஏற்கனவே 950ஆ ஆயாச்சு. இப்ப ரெண்டாவது தடவயா ஆட்குறைப்பு நடக்கரச்சே நான்தான் சரியான ஆள்னும் வேலைலேந்து தூக்கப்படும் நபர்களுக்கு மாத்து ஏற்பாடுகள் என்னென்ன சாத்யம்னு பேசணுமாம்.

முதநா லெக்சர் முடிஞ்சதும் பல கேள்விகள். லேடீ ஸ்டூடென்ட்ஸ் ஆக்ரோஷமா பெங்காலி அக்ஸென்ட்டில் ஆங்கிலத்தில் குறுக்கு கேள்வி. மாடரேடரா இருந்தவர் திணறிப் போயிட்டர். “கொஞ்சம் கேள்விகளை நாளைக்கிக்கு வச்சுக்கலாம்” முடிச்சு வச்சர். சோம்நாத் அவாத்துக்கு அழைச்சிண்டு போயிட்டர். அலிப்பூரில் பெரீய வீடு, காம்பவுண்டோட. அங்கேதான் அவரோட பையன் ரவிவர்மனை அறிமுகப்படுத்தினர்.

நல்ல பேர், இந்தூரில் ஆச்சர்யம். நான் யார்னு தெரிஞ்சிண்டு பவ்யமா கை குலுக்கினான். சோபாவில் நெறுக்கமா உக்காந்திண்டான். வயசு 25 விட கம்மீதான். “என்ன படிச்சிருக்காய், வேலைக்குப் போரியா?” இப்படி வந்தா கேக்கரதுதானே? கேட்டேன். பதிலே சொல்லலை! கஷ்டமாப் போச்சு. உள்ளேந்து ட்ரிங்க்ஸ் எடுத்துண்டு வந்த சோம்நாத் “இன்னொரு வாட்டி கேளுங்க அப்பத்தான் பெசுவான், எல்லாத்தையும் அப்படியே ரிபீட் செய்யணும்”. கேட்டேன். சொன்னான்.

“லிட்ரச்சேர் முடிச்சாச்சு, மேற்கொண்டு இங்கிலாந்த் போய் ஷேக்ஸ்பியரைப் பத்தி ஆராய்ச்சி செய்யணும்”. “என்ன தீமில்?” கேட்டதை காதில் வாங்கிண்டும் சும்மா இருக்கவே இன்னொருக்கா “என்ன தீமில்?” “இஸ் ஷேக்ஸ்பியர் எ ட்ரமெடிஸ்ட் மோர் ஆர் எ பொயெட் மோர்?” நன்னா இருக்கேன்னு பட்டது. வீட்டில் பெண்கள் யாரையும் கண்ணில் காணலை. இவா கல்சரில் அத்தனை சீக்கிரம் காட்டவும் மாட்டா. அப்பப்போ உள்ளெந்து ஒரு வேலைக்காரன் ஸ்மால் ஈட்ஸ் சுடச்சுட கொண்டு வந்து வச்சிண்டிருக்க, நான் வித்யாசமா பாக்கரதை புரிஞ்சிண்டு இவர் “நாங்க ரெண்டு பெரும் தனியாத்தான் இருக்கம்”. “உங்க மனைவி எங்கே?” “இல்லை”. “ஐ ஏம் சாரி”. சின்ன வயசிலேயே இறந்துட்டா கஷ்டம்தான், தனியா வயசுப் பையனை வச்சுண்டு வளர்த்திருக்கர். எப்ப செத்துப் போனா, ரவிவர்மனுக்கு அப்ப என்ன வயசுன்னெல்லாம் கேட்டிருக்கலாம், வேண்டாம் இவர் சோகத்தை கிளறி நமெக்கென்ன ஆப்போரதுன்னு.

ஸ்காட்ச் விஸ்கீ. இம்போர்டெட், “பல நண்பர்கள். வரப்போ கொண்டு வந்து தந்துடுவா”. க்ளேரிஃபை தந்தர். நமூரில் டாஸ்மாக். பழக்கம் இல்லைன்னாலும் இத்தனை உசந்த சரக்கை விடேண்டாம்னு நானும் கையில் சம்பிரதாயத்துக்கு வச்சிண்டு மொதப் பெக்கையை நர்ஸ் செஞ்சுண்டு. சோம்நாத் 3 முடிச்சுட்டர். ரவிவெர்மன் வோட்கா. அவர் கண்டுக்கலை.

சட்டுன்னு பையன் “வுட் யூ லைக் டு ஸீ மை ரூம்?” எழுந்துண்டு கையை நீட்டரான். “போயிட்டு வாங்க.” இவர். :சந்தோஷ படுவான், நிறைய காமிக்க இருக்கு. பொழுது போகும், டின்னர் தயாராக இன்னும் 20 நிமிஷம் ஆகும் ஃபீல் அட் ஹோம்!” நீட்டிய கையைப் பிடிச்சிண்டு எழுந்துண்டேன், “கேரி யுவர் ட்ரிங்க்”. அவன் கொடுத்த அறிவுரை. கையப் பற்றினப்போ மெல்லீசா, பலமேயில்லாம, ஈரமா சாஃப்டா பட்டது. நீளமா முடிவேற வச்சிண்டிருக்கான், இவன் பையனா பொண்ணான்னு சந்தேகம் வந்தது. நமெக்கென்ன போச்சு?

அவன் ரூம் மாடீல, அத்தனை அழகா ஆர்கனைஸ்டா. கொசுவலையோட பிரம்மாண்டமா பழங்காலத்து மரக்கட்டில் ஃபோர் போஸ்ட்டர்னு சொல்லுவமே. சைடில் சோஃபா, உக்காந்து படிக்கக் கொள்ள டேபிள், லைட்டோட. தனியா கம்ப்யூட்டர் டேபிள். ஏப்பிள் டேப்பும், லேப்டாப்பும். ம்யூசிக் சிஸ்டம். பெரீய புஸ்தக அலமாரி. ஒரு பக்கம் ஜன்னல் அங்கேந்து பாத்தா தூரக்க நேஷனல் லைப்ரரி இருட்டில். அலிபூர் ஃபாரஸ்டும் பகலில் வ்யூ ஈர்க்கும். எதுத்த சுவத்தில் ஆளுயரத்துக்கு ஓவியம். கண்ணைப் பறிச்சது. உயரமா ஒரு நடுத்தர வயசுப் பொண் சுவத்தில் சாஞ்சிண்டு, கையில் குடத்துடன், அத்தனை தத்ரூபமா. முதலில் கலர் போட்டோவை என்லார்ஜ் செஞ்சு ப்ரின்ட் போட்டிருக்கான்னு பட்டது. கிட்டக்கே போனா ஆயில் ஆன் கேன்வாஸ். அடீலே கையெழுத்துங்கிர பேரில் கிறுக்கல். கண்கொட்டாம அந்த பொண்ணின் முகபாவத்தை பாக்கரேன். பாத்துட்டு அப்படியே சித்தே நின்னுட்டு திரும்பி இவனையும் பாக்கரேன்.

அவனோ சித்தே தள்ளீ கட்டில் விளிம்பில் உக்காத்துண்டு என்னையே கண்கொட்டாம பாத்துண்டு. இவன் ஓவியத்தை பாத்துட்டு எப்ப திரும்புவான்னு எதிர் பாத்திண்டிருக்காப்போல். ஓவியத்தைப் பத்தி ஏதாவது சிலாகிச்சுப் பெசுவேன்னு நினைச்சானோ? பேசலைன்னா கோவிச்சுப்பானோ? “ரெம்ப அழகா இருக்கு? யார் வரைஞ்சது?” கேட்டுட்டு சட்டுன்னு ஞாபகம் வர இன்னொருக்கா அதையே ரிப்பிட் செய்ய, “எங்கம்மா ஓவியம், நான்தான் வரைஞ்சேன். நன்னா இருக்கா?” முழுக்க முழுக்க பெங்காலியில் பதிலளிச்சது ஆச்சர்யமா இருக்க புரிஞ்சிண்டுட்டதால் தலயை ஆட்டிண்டே இன்னொருக்கா பாக்கரேன். ஆமாம்! ஜாடை ஒத்துப் போச்சுதான். சபாஷ். மனைவி இல்லைன்னாரே? அப்போ உயிரோட இருக்கச்சே வரன்ஜிருக்கணும், இத்தனை தத்ரூபம் சாத்தியமில்லை, இல்லை போடோ ஏதாவது எடுத்தத வச்சிண்டு.

பையன் ரவிவர்மன் கைக்காரன். பெங்காலில் நிறைய பேர் ஆர்டிஸ்டிகலி இன்க்ளைன்ட். பாட்டு, சங்கீதம்னு இதுவும் ஃபைன் ஆர்ட்ஸ்தானே. ஜமாய்ப்பா! ரவிவர்மன் அதீத திறமைசாலியா இருப்பன்னு பட்டது. சம்பாஷணை மட்டும் பியத்தனப்பட வேண்டியிருக்கு. எல்லாத்தையும் ரெண்டு வாட்டி கேக்கணும். கேட்டதை ரெண்டாவது வாட்டி சித்தே மாத்திபுட்டா போச்சு, இன்னொருக்கா ஆனா ரெண்டாவது தடவை சொன்னாப்போல் சொன்னாத்தான் பதில் பேசரான். அட்டென்ஷன் டெஃபிஷியன்ஸி டிசார்டரா இருக்கும். குணப்படுத்திடலாம். சொம்நாத்துகிட்டே பெசரப்போ சென்னையில் தெரிஞ்ச டாக்டரை சொல்லலாம். நினைச்சிண்டேன்.

இவனையே கேப்பம், ஆசயாப் பெசரான், அம்மா முகம் ஏன் வாடியிருக்கு? அத்தனை அழகான கண்கள் கீழ்நோக்கி வெறிச்சிண்டு புரா வதனமும் சோர்ந்து போய், சொல்லொண்ணா வேதனையில் இருப்பது போல், உடம்பு சரியில்லையா? மன வேதனையா? “யுவர் மதர் இஸ் ஏஞ்சலிக்!. ஹொய் இஸ் ஷி சேட்? யூ குட் ஹேவ் பெய்ன்டட் எ ஸ்பிரிடெட் பிக்சர் ஆஃப் யுவர் லவ்லி மாம்? ஹொய் டின்ட் யு சூஸ் எ போர் அப்ராப்ரியேட் மொமென்ட் வென் ஷி இஸ் ஹெப்பி டு போஸ்?” படபடன்னு கேட்டுட்டேன். ஆனா இது கொஞ்சம் நீளமான சம்பாஷணை, அப்படியே திருப்பச் சொல்லணும்னு ட்ரை செய்யரச்சே அவன் அதை எதிர்பாக்காம பதில் சொல்ரான்.

“யெஸ்! அவள் ரெம்பவே அழகான பொண்தான். எனக்குத் தெரியும். ஆனா இந்த சண்டாளன் அவளை சந்தோஷமா வச்சுக்கலை”. “ஹூ ஆர் யு ப்ளேமிங்?” “மை ஃபாதர்”. இந்த விவகாரத்துக்குள் நாம ஏன் போக? தேவையில்லை. ஆனா ரவிவர்மன் பாதிக்கப் பட்டிருக்கான்னு புரிஞ்சிண்டேன். பேச்ச அவன் அப்பா கிட்டேந்து அம்மா பக்கம் திருப்பினா நல்லது. அம்மாவைப் பத்திப் பெசும்போது சிரிச்ச முகமா இருக்கான். அம்மாவைப் பத்தி அத்தனை சொன்னான், எத்தனை நன்னா பாடுவா, இவனை எப்படிப் பாத்துண்டான்னு. சித்தே நாழி பெசிண்டிருந்துட்டு “சாபிடப் போலாம்.” அவனே அழைச்சிண்டு கீழே வரான்

சாபிடரச்சே சமையல்காரன் இவனுக்கு என்ன வேணும்னு ஒவ்வொண்ணையும் ரெண்டு வாட்டி கேட்டு தெரிஞ்சிண்டு பரிமாறினதையும் அப்பாக்காரன் இவனோட பெசாம என்னை மட்டும் உபசரிச்சிண்டு. சாப்டூ முடிச்சதும் “பான் காபேன்?” அடுத்த உபசரணை. “இல்லை பழக்கமில்லை.” “ஐ வில் கோ ஃபார் ஏ சிகார்.” சோம்நாத் எழுந்துக்க, நானும் கிளம்பரேன்னதும் ரவிவர்மன் “மே ஐ வாக் வித் யு டு யுவர் கார்?” “சரீ வா”ன்னேன். அவனே கேக்கரான். ஏன் வேண்டாம்கணும்? “நாளை சாயங்காலம் சந்திப்பம்.” என் ஹோஸ்ட் கிட்டே விடை பெற்றுக்கொண்டு வெளீலே வர ரவிவர்மன் என் கையப் பிடிச்சுக்கரான். மெல்லீசா, பலமேயில்லாம, ஈரமா சாஃப்டா பட்டது.

“வில் யூ கம் டுமாரோ?” “நோ! ஐ ஹேவ் வொர்க்”. “இஃப் யு கேன் கம் ஐ வில் பி வெரி ஹாப்பி”. “எஸ் ஐ வில் கம் இஃப் ஒன்லி டு ஸீ யுவர் மதர்ஸ் பெயின்டிங்ஸ். டு யு ஹேவ் மோர் பிக்ச்சர்ஸ் ஆஃப் ஹெர்?” “நோ, நாட் எ திங்க், ஒன்லி திஸ் பேயின்டிங். ஐ மேய்ட் ஆஃப்டெர் ஹெர் டெத்.”

படமே இல்லைங்கரான்! அம்மா போனதுக்கப்புரம் வரைஞ்சேங்கிரான்! எப்படி சாத்தியம்? சரளமா பேசிண்டே வந்தவன் நான் எதுக்கு வியந்து போயிருக்கேன்னு புரிஞ்சிண்டு “எஸ்! ஐ ரிமெம்பெர் மை மாம் சோ விவிட்லி ஈவன் டுடே. ஷி டைட் வென் ஐ வாஸ் 6”.

அமானுஷ்யம் பொதிந்த அருமைக் கதை..💖💖