எதிர்பாராதது
By Sudha.T
“என்னங்க, என்னங்க” ஸூ என்னும் ஸுஜாதா கணவன் சித்திரனை கொஞ்சலும் கெஞ்சலுமாக வருடினாள். உண்ட களைப்பில் சித்திரன் “ம் ம் “ என்று முனகி திரும்பிப் படுத்தான்.
“ப்ளீஸ், திரும்பி பாருங்க”
“என்ன ஸூ?” “சித்து ப்ளீஸ், நாம ஒரு நாய்க்குட்டி வளக்கலாங்க”
“எதுக்கு? ஏற்கனவே ரெண்டு பேய்க்குட்டிங்க இருக்கறது பத்தாதா?”
“சீச்சீ பிள்ளைங்கள அப்படிச் சொல்லாதீங்க”
“பிள்ளைங்களா அதுங்க, நேத்து சின்னபிசாசு என் காஃபில ஷேவிங் க்ரீமால டிசைன் போட்டுட்டு விப்டு க்ரீம்னு சொல்லுது. பெரிசு அதுக்கு துணை.”
“காஃபி கொடுத்தா உடனே குடிக்கணும், ஏன் வச்சிட்டு போறீங்க?”
“மொபைல் அடிச்சது. பெரிய வால் முந்தா நாள் என்னோட எல்லா டையையும் எடுத்து கட்டி ஸ்கிப்பிங் விளையாடி இருக்கான். நீயும் கவனிக்கல.”
“ஸாரிங்க, ஸல்வார்க்கு நாடா கொண்டாடான்னேன். மாடிக்கு போனான். அதுக்குள்ளாற பமேலா ஃபோன் வந்திச்சா, மறந்திட்டேன்.” லேசாக வழிந்தாள் ஸூ. “அதுக்குதாங்க, நாய்க்குட்டி ஒண்ணு வளத்தா அவிங்க கவனம் அதுல திரும்பும் சேட்டை குறையும்.” மீண்டும் தன் விஷயத்திற்கு வந்தாள் ஸுஜாதா.
“நாய் வளக்குறது ஒண்ணும் ஈஸி இல்ல. நல்ல வகையா பாத்து வாங்கணும். அப்புறம் தடுப்பூசி போடணும். அதுக்கு தகுந்த சாப்பாடு போடணும். இந்த நாட்ல நாய் வளக்கணும்னா நிறைய ரூல்ஸ் இருக்கு. அதுங்கள வாக் கூட்டிட்டு போகணும், நாய் அசுத்தம் செஞ்சா நாமதான் க்ளீன் செய்யணும். முக்கியமா நாய் குரைக்காம இருக்க அதுக்கு ட்ரெய்னிங் தரணும்.” மூச்சு விடாமல் பேசிய கணவனை குறுக்கே புகுந்து “அப்போ திருடன் வந்தால் கூட குரைக்காதா?” என்று கேட்டு பெருமிதத்துடன் பார்த்தாள் ஸூ.
“லூஸு, ஸ்ட்ரேஞ்சர் யாரு, வேண்டப்பட்டவங்க யாருன்னு நாமதான் நாய்க்கு சொல்லிக் கொடுக்கணும். இதெல்லாம் சுலபமில்லை ,ஸூ.”
“பரவால்லை, சித்து, வீக் எண்ட் சந்தைல போய் ஒரு ஹெல்த்தி நாய்க்குட்டி வாங்கியாறலாம். பசங்க நல்லா பாத்துப்பாங்க.”
“என்ன பிடிவாதம், ஸூ, உன் பேரண்ட்ஸ், என் அப்பா வந்தாங்கன்னா விரும்பமாட்டாங்க.” சித்திரன் கனிவாக கூறினான்.
“அய்ங்.. என் மம்மி டாடிக்கு பெட்ஸ் ரொம்ப பிடிக்கும். பூனை, நாயி எல்லாம் நல்லா கொஞ்சுவாங்க. உங்க டாடி வரும்போது பெட்கேர்ல விட்டுடலாம்.” ஸூ தீர்மானமாக இருந்தாள். “சரி நல்ல ப்ரீட் ஆக இருந்தால் வாங்கலாம்.” சித்து அப்போதைக்கு சொல்லி வைத்தான். ஸூ விசிலடித்துக் கொண்டே சென்றாள்.
நாய்க்குட்டி வளர்ப்பு எவ்வளவு பெரிய சோதனையை தரப் போகிறது என்பதை அவள் அப்போது அறியவில்லை. நாய் ஜாக்கிறதையா, இல்லை, இந்த தாய் ஜாக்கிறதையா?
“டேய் பசங்களா, நம்யா, நவ்தீப் ரெண்டு பேரும் வாங்க, வீக் எண்ட் நம்ம வீட்டுக்கு ஒரு புது கெஸ்ட் வரப் போறாங்க.”
“ஏன் மம்மி, ஏதாவது ஆர்ஃபனேஜ்லேர்ந்து தங்கச்சி பாப்பா கொண்டு வரப் போறீங்களா?” நவ்தீப் மாடிப்படியில் தலைகீழாக இறங்கிக் கொண்டே கேட்டான். “நாந்தான் பேரு செலெக்ட் செய்வேன்.” நம்யா ஓடி வந்தான்.
“வாலு,ம்ம்ம் நல்ல ஐடியாதான், ஆனா, இப்ப அதில்ல. டாடி டாகி வாங்க ஒத்துக்கிட்டாங்க.” “ஹேய்ய்ய்ய்ய்,” வானை முட்டும் கூச்சலில், சித்திரன் சொன்னது எடுபடவில்லை. “நான் ஒண்ணும் ஒத்துக்கல. பாக்கலாம்னு தான் சொன்னேன்.” சித்திரன் மீண்டும் கூறினான். யார் காதிலும் விழவில்லை.
வாராந்திர சந்தை அவ்வூரில் பிரசித்தி பெற்றது. பூனையிலிருந்து யானை வரை கிடைக்கும். நால்வரும் காரில் சந்தைக்கு பயணித்தனர். நிறைய தேடலுக்குப் பிறகு புஸுபுஸுவென்று கறுப்பு வெல்வெட்டாய் மின்னிய நாய்க்குட்டி ஒன்று ஸூவை ஆட்கொண்டது. கண்களைச் சிமிட்டி அது பார்த்த பார்வையில் அவள் கிறங்கிப் போனாள். நாய்க்குட்டியின் சிறப்பையும் அதன் இனத்தின் பெருமையையும் பற்றி விற்பனையாளன் கூறியதைக் கேட்டு அகமகிழ்ந்து போனாள் ஸூ. டிபெட்டியன் மாஸ்டிஃப் (Tibetan mastiff) என்ற இனம் திபெத், சைனா, மங்கோலியா ஆகிய நாடுகளில் உள்ளூர் நாடோடிகளால் ஆடுகளை காப்பதற்காக வளர்க்கப்படுவது போன்ற செய்திகளை நம்யா, நவ்தீப் சுவாரசியமாக கேட்டனர்,
மனைவி மகன்களின் உற்சாகம் சித்திரனையும் தொற்றிக்கொண்டது. நால்வரும் சேர்ந்து நாய்க்குட்டிக்கு கராஜில் தனி கேபின், படுக்கை, தட்டு அமைத்தனர். நால்வரின் சபை கூட்டப்பட்டது. டர்ன் போட்டு வாக்கிங் அழைத்துச் செல்லவேண்டும், அதன் பூப்பூவை (கழிவு) கிளீன் செய்ய வேண்டும் போன்ற தீர்மானங்கள் நிறைவேற்றப்பட்டன. நம்யாவும் நவ்தீபும் கொஞ்சம் குறும்புகளை மறந்து நாய்க்குட்டி வளர்ப்பில் ஆர்வம் காட்டினர். ஹேப்பி என்று பெயரிட்டனர். ஸூவின் தோழி பமேலாவும் சிலபல ஆலோசனைகளை வழங்கிவிட்டு டீயும் பிஸ்கட்டும் சாப்பிட்டு விட்டுப் போனாள்.
ஆறு மாதங்கள் கடந்தன. ஹேப்பி மிகவும் அதிகமாக சாப்பிடுவது போல் தோன்றியது ஸூவிற்கு. தினமும் இரண்டு பக்கெட் நூடுல்ஸ், ஒரு பெட்டி நிறைய பழங்கள். நாய் பழம் சாப்பிடுவதா? சந்தேகம் எழுந்தாலும் “ஓஹோ இது மிகவும் அரிய வகை , அதனால்தான் என்று ஸூ தன்னை சமாதானப்படுத்திக்கொண்டாள். ஹேப்பி ஏன் குரைப்பதில்லை என்ற கேள்வியும் எழுந்தது. டிபெட்டன் மேஸ்டிஃப்க்கு தனிச்சிறப்பு உண்டு என்று நம்பினர். ஆனால் ஹேப்பி குடும்பத்தில் ஒரு நபராகிப் போனதென்னவோ உண்மை. குழந்தைகளின் குதூகலம் கரை புரண்டோடியது. ஹேப்பிக்கு உணவு தயாரிப்பதில் தாய்க்கு உதவுவதிலும், ஹேப்பிக்கு மாறி மாறி உணவூட்டுவதற்கும் சகோதரர்கள் இருவரும் போட்டி போட்டனர். நால்வருமே ஹேப்பியுடன் மிகவும் ஒன்றி விட்டனர்.
ஆனால் ஹேப்பியின் அசுர வளர்ச்சி அச்சுறுத்துவதாக இருந்தது. அது வளர வளர ஏதோ சரியில்லை என்று தோன்றிக்கொண்டே இருந்தது ஸூவிற்கு. எந்த வகை நாய் இது என்ற சந்தேகம் அடிமனதில் எழத்தொடங்கியது. ஹேப்பி குரைக்காமல் முனகுவதும், கிர்ர்ர்ர் என்று உறுமுவதும் பீதியைக் கிளப்பியது. ஸூவின் சந்தேகம் வலுத்தது. ஹேப்பி ஒருநாள் இரண்டு கால்களில் பிரும்மாண்டமாய் நிற்பதைப் பார்த்து அரண்டு போனாள் ஸூ.
ஒன்றரை வருடங்களுக்கு மேல் தங்கள் குடும்பத்துடன் கலந்து வாழ்ந்த ஹேப்பி நாயல்ல என்ற உண்மை முகத்தில் அறைந்தாற்போல் புரிந்தது. 250 எடையுடன் பின்னங்கால்களில் மட்டும் நடந்த மிருகம் ஏஷியன் கரடி என்பதை புரிந்து கொண்டனர் ஸூவும் சித்துவும். பப்பி என்று கூறி ஏமாற்றி கரடிக்குட்டியை விற்றவன் மீது ஏகமாய் கோபம் வந்தது.
அடுத்து என்ன செய்வது என்ற கேள்வி பூதாகாரமாய் எழுந்தது. இரண்டு வருடமாய் வளர்த்ததை பிரிய மனமில்லை அவர்களுக்கு. ஆனால் ஹேப்பியை வைத்துக் கொள்ளவும் முடியாது. அது காடு வாழ் விலங்கு. இயற்கைக்கு திரும்ப வேண்டும். ஆனால் இந்நாள் வரை வீட்டில் வளர்ந்ததால் காட்டுச் சூழ்நிலையில் ஹேப்பியால் உயிர் வாழ முடியுமா என்ற கவலையினால் காட்டிலாகா காவலரிடம் ஒப்படைக்க முடிவு செய்தனர். நம்யாவும் நவ்தீபும் அழுது தீர்த்தனர்.
இப்போது புது பிரச்சினை கிளம்பியது. காவல் துறை சித்திரனையும் ஸூவையும் கேள்வி மேல் கேள்வி கேட்டனர். காட்டு விலங்கை வீட்டில் வளர்த்தால் கடுமையான தண்டனை உண்டு. ஆனால் ஸூவும் சித்துவும் தெரியாமல் வாங்கி வளர்த்த உண்மையை கூறியதால் தண்டனையிலிருந்தும் ஃபைனிலிருந்தும் தப்பித்தனர். ஏஷியாட்டிக் கரடிகளின் உடல் உறுப்புக்கள் சீன மருத்துவத்தில் பயன் படுத்தப்படுவதால் பிளாக் மார்க்கெட்டில் ஏக விலையில் விற்கப்படும். மேலும் சுலபமாக பாதிக்கப்படக்கூடிய மிருகம். காவலர் ஹேப்பிக்கு மயக்க ஊசி செலுத்தி கூண்டில் ஏற்றி அழைத்துச் சென்று விட்டனர்.
ஸூவின் உலகம் ஸ்தம்பித்தது. சித்திரனுக்கு மனைவியைப் பார்க்க மிகவும் பாவமாய் இருந்தது. அவளைக் குஷிப்படுத்த எல்லாவித யுக்திகளையும் கையாண்டான். இரண்டு மாதங்கள் கடந்தன.
“சித்து, சித்து” ஸூ அவனை செல்லமாய் வருடினாள்.
“நோ மோர் நாய்க்குட்டி, ஸுஜாதா” என்றான் சித்து கடுமையாக.
“ஊஹூம், சித்து ... நம்யாவும் நவ்தீபும் விளையாட....” என்று நிறுத்தினாள் ஸூ.
“விளையாட ஒரு பூனை கூட வாங்க முடியாது. அப்புறம் அது புலிக்குட்டியா மாறிடும்.”
“இல்ல சித்து... பசங்களுக்கு விளையாட ஒரு தங்கச்சி பாப்பா வரப்போவுது இன்னும் எட்டு மாசத்துல.” முகம் சிவக்க கூறினாள் ஸூ.
No comments:
Post a Comment