தீர்வு

 69. தீர்வு (சிறுகதை சீசன் 5) #ganeshamarkalam

தகவல் தெரிஞ்சு அடுத்த ஃப்ளைட்டை பிடிச்சு வந்தாச்சு. நாஸாவில் புது ப்ராஜெக்ட் மும்முரமா போயிண்டிருக்கு. ஆனா என் பாஸ், “இது முக்கியம், உடனே கிளம்பிப் போ. கூடவே இருந்து என்ன செய்யணுமோ செஞ்சிட்டு வா”. அவனத்தனை கல்பனா இல்லை. “போயிட்டு சீக்கிரம வந்துடுங்கோ. அங்கேயே கேம்ப் போட்டு தங்கிட வேண்டாம்”.

வந்ததுலேந்து அம்மா கண்ணையே தொறக்கலை. “ஆனந்த் வந்திருக்கான் பாரு.” அப்பா காதண்டை சொல்ரர். ரியேக்ஷனில்லை. கோபம் தணியலையோ? இந்த நிலமையில் என்ன வைராக்கியம்? அம்மா கையப் பிடிச்சிண்டே உக்காந்திருக்கேன். ஜெட் லேக் அமுத்தித்து. “போடா, ஆத்தில் ரெஸ்ட் எடுத்துண்டு நாளைக்கு வா”. “இல்லைப்பா, கண்ணைத் தொறந்து பக்கத்தில் இல்லைன்னா மனசு வேதனைப்படும்”. “இன்னும் வீம்பா இருக்கள். சீக்கிரத்தில் விட்டுக் கொடுப்பள்னு தோணலை. அத்தனை தூரத்லேந்து ஓடி வந்திருக்காய்!” “அதெல்லாம் இருக்காது. கையை இத்தனை நாழி பிடிச்சிண்டிருக்கேனே, வீம்பா இருந்தா உதறி விட்ருப்பா”.

டாக்டரைப் பாக்கரேன். “பையனா? எங்கே இருக்கேள்?” “ஃப்ளோரிடா”. “குளுருமோ?” “அப்பப்ப. அம்மா உடம்பு?” “சித்தே இழுபறிதான். ரெண்டு நா போட்டம், நினைவு வந்துட்டதுன்னா தேவலை. பெரீய அட்டேக். சமயத்துக்கு அப்பா அழைச்சிண்டு வந்துட்டர். ஒத்தாசைக்கு யாருமில்லையோ? 73 ஆச்சு. எப்படி சமாளிப்பர்? கூடவே அழைச்சிண்டு போ. அங்கே நல்ல மருத்துவம் பிராப்தமாகுமே!” டாக். ரெங்காச்சாரி. ஃபேம்ஸ். ஏன் அழைச்சிண்டு போலைன்னு இவரண்டை எப்படி? நடந்தை நினைச்சுப் பாத்துக்கரேன்.

கல்பனாவை லவ் மேர்ரேஜ். அம்மா அப்பாவுக்கு இஷ்டமில்லை. இங்கேதான் நடந்தது. கல்பனா நம்படவா இல்லை. அதுதான் மேட்டரா? அதில்லை. என்னைக் கேக்காம இவன் எப்படி? அப்பா இதில் அத்தனை ஆக்ஷேபனை இல்லாம நடந்துண்டர். மேலுக்கு திட்டீட்டு விட்டுட்டர். அம்மாவுக்கு பொறுக்கலை. இத்தனை எல்லாத்தையும் கட்டி ஆண்டுண்டு இருக்க இவன் தன்னிச்சையா முடிவெடுத்து – இத்தனை பெரீய மேட்டரில், அவளால் சமரசம் செஞ்சுக்க முடியலை. சித்தேநா அப்ப்டி இருப்பள் அப்புரம் மாறிடுவள்னா அப்படி நடக்கலை.

மாங்காட்டில் வச்சு தாலி. எல்லாரும் செய்யராப்போல் மாலையும் கழுத்துமா காரில் வந்து இறங்கினா “போடா வெளீலே!” வாச கேட்டை மூடிண்டு போயிட்டா. அப்பா ஆத்தில் இல்லை. அவருக்கு இப்படி வருவேன்னு தெரியாது. “என்னமோ உங்க வீட்டு மனுஷங்க நல்லவங்கன்னு சொன்னீங்க? இப்படி மோசமா நடந்துக்கராங்க?” கல்பனா. அம்மா நடந்திண்டது எதிர்பாத்தது. கல்பனா கோவிச்சண்டது எதிர்பாக்கலை. 3 நா ஹோட்டல் வாசம். வலசர்வாக்கத்தில் வாடகைக்கு. 8 மாசத்தில் H1B கிடச்சு போயாச்சு.

அப்பா ஆத்துக்கு வந்ததும் விவரம் தெரிஞ்சிண்டு போன் செஞ்சர். “டேய்! என்னண்டையாவது ஒரு வார்த்தை சொல்லாம! பேசி முடிவெடுத்திருக்கலாம். இல்லை ஆத்துக்கு வந்து இறங்கரச்சே இருந்திருந்தேன்னா உள்ளே அழைச்சிண்டு போயிருப்பேன். பரவாயில்லை, வந்துடு”. “கல்பனா மாட்டாப்பா”. “அவள் என்னடா ஒத்துக்கரது, இது உன் வீடு”. “இல்லைப்பா, அம்மாவே கூப்டாத்தான் வருவம்”. “எங்கே இருக்காய்”. “வலசர்வாக்கம்.” “அங்கே ஏன்? சொல்லியிருந்தா இங்கேயே நங்கநல்லூரில் கண்ணேதிரே பாத்துருக்கலாமே!” “தினம் தினம் மனஸ்தாபம் ஆகுமேப்பா?” “அப்படி ஏன், தினம் கண்ணில் பட்டா மனசு இளகும்”. அதுக்கெல்லாம் வாய்ப்பு தராம வீம்பா இருந்துட்டம்.

அப்பா ஒண்ணு செஞ்சார். அம்மா தனிமைப் பட்டுடப் பிடாதுன்னு பாக்க வரலை. “நீ வரதுன்னா போய்ப் பாத்துட்டு வரலாம். குழந்தையோட போன்லேயாவது பேசு.” முடியவே முடியாதுன்னுட்டா அம்மா. சொன்னர். அப்பாவும் பேசுவதை மொள்ள குறைச்சிண்டர். பெத்த பிள்ளையே ஆனாலும் அவுட் ஆஃப் சைட், அவுட் ஆஃப் மைண்டோ? இருக்காது. உள்ளுக்குள் அத்தனை சஞ்சலங்கள் மண்டும். எனக்கு மண்டித்தே! “வா கல்பனா இன்னொருக்கா ஆத்து வாசலில் போய் நிப்பம், என்னாரதுன்னு பாப்பம்”. “என்னால் முடியாது. கதவை அவ்வளவு ஓங்கி சாத்தினாங்க? நகந்துகிட்டேன், இல்லைன்னா பாதம் நசுங்கியிருக்கும்”. இவள் இப்படி.

கல்பனா சைவப் பிள்ளைமார். அவ்ளோதான். ஏன் பிராம்ணாளா காதலிக்க கிடைக்கலயாம்பேள். காதல் ஜாதி பாத்து வருமா? ஹிந்துவாச்சே, ஆத்தில் பெரீசா யுத்தம் வராதுன்னு. இவாத்தில் நம்பளவிட கடவுள் பக்தீ அதிகம். என்னோட காக்னிஸன்டில் வேலை. புத்திசாலி. ஒண்ணுகிடக்க ஒண்ணு ஆகி காதல் வெகு வேகமா வளர்ந்து. வெளியூருக்கு போனா அவள் லீவு போட்டுட்டு கூடவே வர ஆரம்பிச்சா. அவள் டூர் போரச்சே நானும். நெறுக்கம் ஆகிட, கல்யாணம் செஞ்சுண்டுடலாம்னு. அப்பத்தான் ஆத்தில் என்ன சொல்வாங்கிர பிரஞ்யயே வந்தது. சண்டைக்கு பயந்து கோவிலில் தாலிகட்டி. அவாத்தில் சண்டை வந்து சட்டுன்னு நின்னது. ஒருக்கா போயிட்டு வந்தேன். கொண்டாடினா. மதுரையெல்லாம் சுத்திக் காமிச்சா. என் அம்மா கேட்டைச் சாத்திட்டா.

அம்மாமேல் வருத்தமே தவிர கோபமில்லை. என் சுயசரிதையை டாக்டர் கிட்டே சொல்லலை. அமேரிக்காவில் இருக்கேன், அப்பாவுக்கு இங்கே யாருமில்லை, கூட வர அவா பிரியப்படலை. சுருக்கமா முடிச்சிட்டேன்.

அப்பா நிலமை புரிஞ்சது. நானும் அம்மாவும்தான் அவர் உலகம். பாதி பிழன்று போனது பாதிச்சிருக்கும். தன் விருப்பத்தையும் மீறி அம்மாவிடம் ஈஷிண்டது தப்பில்லை. என்னதான் பிள்ளைனாலும் தூர தெசத்தில் செட்டில் ஆகிட்டன். கிட்டக்க வச்சுக்க முடியாம இவள் தடுக்க, தன்னுடன் இத்தனை வருஷம் துணை இருந்த மனைவிதான் சாசுவதம்னு. அந்த மனுஷி படுத்த படுக்கையா. ரெண்டு நா போணம் அப்புரம்தான் எதுவும் சொல்ல முடியும்னது இவரை குலைச்சுப் போட்டிருக்கணும். மெசேஜ் கிடெச்சு நான் எப்படியோ சீக்கிரமே வந்தது சந்தோஷத்தைவிட ஒரு பலமா பட்டிருக்கும். நாம தனிமரமில்லைன்னு.

இப்பத்தான் தெரியும் அம்மாக்கு மின்னமே ஒருக்கா அட்டேக் வந்ததாம். “எப்ப? ஏன் சொல்லலை?”. நீ அமேரிக்கா போரதை சொன்னாய். இவளண்ட சொன்னா எக்கேடு கெட்டுப் போட்டம்னு வள்ளுன்னு விழுவள். சங்கடப் படுத்தேண்டாம்னு 2 வாரம் சொல்லலை. கிளம்பர நாள், ராத்திரி 1 மணிக்கு ஃப்ளைட்னாய். இப்ப சொல்லலைன்னா, ஒருவேளை ஏர்போர்ட்டுக்கு போயிருந்தா என் புள்ளய பாத்திருக்கலாமேன்னா? அன்னைக்கு சொன்னேன். “போட்டம், எனக்கொண்ணும் இல்லை!” மறுநா கார்த்தாலே நெஞ்சை வலிக்கரதுன்னு சொல்ல ஆஸ்பத்ரீக்கு வந்தம். “அட்டேக்தான், ராத்திரி வலிச்சிருக்கும் உடனே வரப்பிடாதா?” டாக்டர் திட்டினர். 4நா வச்சிண்டு அனுப்பிச்சுட்டா. நீ பறந்து போயிட்டாய். எப்படி தகவல் சொல்ல? இப்ப பெரீசா. அட்மிட் ஆனதுலேந்து நினைவேயில்லைடா. ப்ரெயின் அஃபெக்டடோன்னு டாக்டர் அபிப்ராயப் படரர்”.

“ஊருக்குப் போய் எத்தனை மாஸமாச்சு?” “ஜனவரியோட 3 வருஷம்ப்பா”. “அப்படியா? உன்னையே நினைச்சிண்டி இருகேனா காலண்டர் கிழிச்சது நினைவில்லை”. அப்பா இப்படி சொன்னது உலுக்கித்து. வாஞ்சையா என் கையைப் பிடிச்சுக்கரர். “ஏன் நம்பாத்தில் இப்படியெல்லாம் நடந்துடுத்து?” நன்னா புரிஞ்சது அவர் அம்மா படுத்துண்டுட்டதை சொல்லலை, ஓடிப்போய் கல்யாணம் செஞ்சதை ரெஃபெர் செய்யரார். “உங்கம்மா இப்படி பிடிவாதமா இருந்து உடம்ப கெடுத்துண்டதை சொல்ரேண்டா ஆனந்த்”. என் மனசு கஷ்டப் படப் பிடாதாம். அத்தனை நல்லமனசு. அவருக்கோ அம்மாவுக்கோ நான் என்ன செஞ்சுபுட்டேன்?

“இங்கேயே இருந்து ஒரு பேரனோ பேத்தியோ பெத்து அவள் மடீலே போட்டிருந்தேன்னா தீர்வு கிடெச்சிருக்கும். எல்லாரும் சந்தோஷமா வாழ்ந்திருப்பம்.” “கல்பனா இப்பத்தைக்கு வேண்டாம்னுட்டாப்பா”. “அவளென்னடா சொல்வது?” “ஏம்பா, அவதானே பெத்துத் தரணும்”. “சரிதான். ஆனா இதில் நம்ப குடும்பத்து மொத்த சந்தோஷமும் இருக்குன்னு நீ புரிய வச்சிருக்கணும்”. “அவளுக்கும் என்னைப்போல் அங்கேயே நல்ல வேலை கிடெச்சு சம்பாதிக்கணும், கெரீயர் வுமனா பரிமளிக்கணும்னு. தப்பில்லையேப்பா? “குழந்தை தடங்கலா? வுமனா இருப்பதா இல்லை கேரியர் வுமனான்னு அவாவா முடிவு செஞ்சுக்க வேண்டியதுதான். நீல்லாம் எங்களைச் சார்ந்து இல்லைன்னு ஆனதுக்கப்புரம் அம்மா தானும் உங்களைச் சார்ந்து இருக்க தேவையில்லைன்னு காமிக்க இப்படியெல்லாம் பண்ரா. தெரியரதோ?”

அப்பா நூத்துக்கு நூறு சரி. ஆனா சரியா இருப்பது மட்டும் தீர்வாகாது. அந்த சரீக்குள்ளே உண்மை இருக்கணும், எல்லாருக்கும் தோதாப்படும் ஒரு தீர்வு வேணும். வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு தருணத்லேயும் நாம இப்படி விலாவாரியா யொசிச்சு முடிவெடுப்பதில்லை. நம்ப சுகதுக்கங்களை மட்டும் வச்சு முடிவெடுப்பம். அதான் மனுஷ இயல்பு. எனக்கு கல்பனாவை அவளுக்கு என்னை ரெம்பவே பிடிச்சுடுத்து. அதான் எங்களுக்குத் தோதா முடிவெடுத்தம். அவாத்தில் சித்தே யோசிச்சு பொண்ணை விட்டுத்தர முடியாதுன்னு முடிவெடுத்தா. எங்காத்தில்? அம்மா இதுதான் சரீன்னு கதவை அடிச்சு சாத்தினா. ஒரு தடவை அடிச்சுட்டாய் இனிமேல் நீயே தொறந்து ஆரத்தி வச்சிண்டு நின்னாலும் நான் வரப் போவதில்லைன்னு இவள் முடிவு. தன் மாமியார் குஷியாகிடப் பிடாதுன்னு குழந்தை பெத்துப்பதையும் தள்ளிப் போட்டு.

இப்ப ரெண்டாப் போன குடும்பம் ஒண்ணாவது ப்ரையாரிடீயா படலை. அம்மா குணமாணம். கூட அழைச்சிண்டு போயிடணும். கல்பனா அதுக்கு ஒத்துக்கணும். அம்மா குணமாகி என்னை மறுஸ்வீகாரம் செஞ்சுண்டா பாதி பிர்ச்சனைக்கு தீர்வு.

சாயங்காலம அப்பாவண்டை சொல்லீட்டு காபாலீஸ்வரரை ப்ரார்த்திச்சுக்க மயிலாப்பூர் போயிட்டேன். மருந்தீஸ்வரர் கோவிலுக்கும் போய் பிரஸாதம் வாங்கிண்டு வரலாம்னு. அப்பா ஆஸ்பத்ரீலே. நான் வந்துட்டு அவரை ரிலீஃப் செஞ்சுடணும். 3 நாளா அம்மா பக்கத்துலேயே இருக்கர். எத்தனை நாளானாலும் மாத்தி மாத்தி பாத்துண்டலாம். நைட் நாஸாவில் மேனேஜரை கூப்டு நிலமை சொல்லிடணும், தோதா பிளான் செஞ்சுப்பா, கோவிச்சுக்க மாட்டான்.

ஆஸ்பத்ரீக்கு வரச்சே 830. தெரிஞ்சா கோவிச்சுப்பான்னு லெசா அம்மாவுக்கு வீபூதி இட்டு விடரேன். “அழுத்தி இடுடா”. இவர் பக்கத்துலேந்து. வயசான காலத்தில் பெத்தவாளுக்கு செய்ய வேண்டியதை செய்யாம எங்கேயோ ஓடிப் போய்ட்டு இப்ப ICUவில் வந்து நெத்திக்கு இடரான்னு அவளுக்கு தெரியட்டும்னு நினைச்சிருப்பர். “ஆத்துக்குப் போங்கோ, நாள 11 மணிபோல் வந்தாப்போதும், நான் இருக்கேன். பாத்துக்கரேன்”. தயங்கிண்டே போரார். எப்படி அம்மாவுக்கு எங்கேந்தோ வந்த வேத்து ஜாதி பொண் தான் கண்ணாய் வளர்த்த பிள்ளையை கொத்திண்டு போனது பிடிக்கலையோ அதுபோல் எங்கப்பாவுக்கும் அப்படி கொத்திண்டுபோக விட்ட பிள்ளையிடம் தான் காதலிச்ச ஆத்துக்காரியை நம்பிக்கையா ஒரு நிமிஷம் கூட விட்டூட்டுப் போப்பிடிக்கலை.

மணி ராத்திரி 1 இருக்கும். எல்லா மருந்தும் மாயமும் ட்யுப் வழியாத்தான் செலுத்தியாரது. சைட் சோபாவில் உக்காந்து கண்ணசந்தவனுக்கு அம்மாகிட்டேந்து சத்தம். மெல்லிசா முனகரா. எழுந்து லைட்டைப் போடரேன். நர்ஸை பெல் அடிச்சுக் கூப்பிடலாமான்னு தோண, அம்மாதான் கண்ணைத் தொறந்து வெறிச்சுப் பாத்துண்டு உதட்டை அசைக்க கிட்டக்கே போய் என்ன சொல்ரான்னு கேக்க “நான் எங்கேயிருக்கேன்?” “அம்மா! ஆஸ்பத்ரீலே இருக்காய். ஒண்ணுமில்லை பயப்படவேண்டாம், ஆனந்த் இருக்கேன் பக்கத்தில்”.

“எப்ப வந்தாய்? கல்பனாவை அழைச்சிண்டு வரலை? ஏன் தனியா வந்தாய்? அவள் இன்னும் என்மேல் கோவிச்சிண்டிருக்காளா என்ன? நான் சொன்னேன்னு வரச்சொல்லு. இல்லை போன் போட்டுத்தா நானே மன்னிப்பு கேக்கரேன், வருவள்”.

எல்லாத்துக்கும் தீர்வை மனசுக்குள் ஓளிச்சு வச்சிண்டு வெளீலே சொல்லாம 3 வருஷமா குமைஞ்சிண்டு. அம்மாவையே அறியாம அவள் உதட்டுலேந்து இயல்பா பீறிண்டு வந்துட்ட வார்த்தைகள் அத்தனை தேனா இனிச்சது. அப்பாவை எழுப்பிச் சொல்லணும். அம்மா குணமாகிட்டான்னு. தன்னை மட்டுமா குணப்படுத்திண்டா?