நிலா காயும் நேரம்

 92. நிலா காயும் நேரம் (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

என்னைக்கு பௌர்ணமியோ அன்னைக்கு உடம்பு படுத்திடறது. காவேரி ஞாபகம் அப்பிக்கறது. 

நிலா வெளிச்சத்தில் உக்காந்து சாப்பிட ஆசை. லீவுக்கு ஒண்ணுவிட்ட அக்கால்லாம் வந்தா எனக்கும் என் அண்ணாக்கும் கொண்டாட்டம். பிசிஞ்ச சாதம் எடுத்துண்டு போய் மாடீலே நிலா வெளிச்சத்தில் அம்மா எல்லாருக்கும் கையில் உருட்டி வைப்பா. கடைக்குட்டீ எனக்கும் அதே சைஜ் உருண்டை. மூணு தடவையா வாயில் போட்டுப்பேன். அடுத்த டேர்ன் வரச்சே ரெடியா கைய நீட்டுவேன். 

சாத்துருண்டை நடுவுல் கட்டைவிரலால் குழி பரிச்சுப்பா. கறி சுண்டல் இல்லை அப்பளத்தை விண்டு அதுக்குள் வைப்பள். தயிர் சாதம்னா வத்தக் குழம்பு. என்னால் குழிச்சுக்க வராது. அதையும் பண்ணி விடுவள். என்னை டிஃபெரென்டா ட்ரீட் செய்யப்பிடாது என்பதில் கவனமா. கடைசீலே அடித்தச்சி யானைகுட்டீ தரச்சே அம்மான்னு நான் செல்லம்னு காமிச்சிடுவள். 

பெரீய அக்கா தன் பங்கு அப்பளத்தையும் எழுந்து போரச்சே தந்துடுவள். அது ஒரு கனாக்காலம். 

நன்னா படிப்பேன், கிளாஸில் முத மூணு ரேங்குக்குள். ஜாதகம் காமிச்சா பெரீய ஆளா வருவேன்னு சொல்ல அம்மாக்கு பெருமை. அப்பா திட்டுவர். “ஜோஸியன்கிட்டே போரதே தப்பு. கூட சுந்தரையும் அழைச்சிண்டே போணமா? அவன் சொல்ரதை கேட்டு படிப்பை கோட்டை விட்டுடப் போரான்”. என்னை விட்டூட்டு போவா. ஆனா வந்ததும் என்னை மடீலே தலைவச்சு படூன்னுட்டு விவரம் சொல்லிடுவா. எனெக்கென்னமோ இன்னும் நன்னா படிக்கணும்னு உத்வேகம் வரும். 

நல்ல மார்க். IIT கோச்சிங்க் போகாமலேயே என்ட்ரென்ஸ் பாஸ் செஞ்சு இடம் கிடெச்சது. ஏரோஸ்பேஸ். அமேரிக்காவில் போஸ்ட் க்ரேஜுவேஷன் பண்ணிக்கலாம்னு. 

சென்னை கேம்பஸ் லைஃப் அத்தனை அழகா ஆரம்பிச்சது. மானும், மயிலும் பாம்புமா காடு. அத்தனை தந்துட்டா படிக்க. 24 மணிநேரம் போதலை. முதவருஷம் சாரங்க் கொண்டாத்தில்தான் காவேரியைப் பாத்தேன். அந்த வயசில் ஏற்பட்ட ஈர்ப்பு இருக்கே, வார்த்தையில் சொல்லிட முடியாது 

“இந்த வயசில் சிலெதெல்லாம் சகஜம், கஷ்டப்பட்டு பணம் கட்டி சேர்ந்திருக்கேன், உன் எதிர்காலத்தை நீதான் அமைச்சுக்கணும், இப்போ என்னன்ன செய்யராயோ அது பிற்காலத்தை தீர்மானிக்கும்.” பக்கம் பக்கமா அப்பா லெட்டர் போடுவர். என்னடா உங்கப்பா இந்தக் காலத்தில் லெட்டர் எழுதி அனுப்பரார். உன் லெட்டர் மட்டும் வரலைன்னா தபாலாபீஸை மூடிடலாம்னு ரூம் மேட் கேலிசெய்வன். 

அப்பாவை சீரியாஸா எடுத்துப்பேன். ஆனா காவேரி அப்பாவை ஓரம் கட்டிட்டா. அவள்தான் இனிமேல் எல்லாமுமா இருப்பாளோ? 

அவள் முதலாமாண்டு. கம்ப்யூடர் சயின்ஸ். காவேரி இருந்தது ஷாராவதி. நான் அலக்நந்தா. ரெண்டுக்கும் 10 நிமிஷ நடைதான். அவள் நினைப்புலேயே இருப்பவனுக்கு அரை விநாடி. அவள் உன்னைப் பாத்தாளா? உன் மனசில் ஏறிண்டுட்ட பைத்திக்காரத்தனம் அவளுக்கும் பிடிச்சுடுத்தா? சாரங்க் நடக்கரச்சே ஃப்ரென்ட்ஸோடா அவள் ஆட்டம் போட்டதை நான் பாக்க, பசங்க பண்ணும் லூட்டியை கவனிச்சிண்டு இருந்த அவள் கும்பலில் ஒருத்தி “அதோ பாருடி! ஒருத்தன் சீரியஸா மூஞ்சியை வச்சிண்டு”. என்னைக் காட்டித் தர அவள் பாத்தாளாம். 

அப்புரம் சொன்னா. “ஏண்டா அப்படி உம்மனாம் மூஞ்சி மாதிரி, ஸ்டேஜில் அத்தனை நடந்தது, ஈடுபடுத்திக்கலையா?” “சோனு நிகம் பிடிக்காது. ஒரே மாதிரி எல்லா பாட்டையும் பாடரான்.” “எத்தனை பெரீய சிங்கர்! பாட்டு பிடிக்கலைன்னா என்ன? நாங்க பொண்கள் பாட்டுக்கு நடிச்ச ஷாருக்கையோ ஹ்ரித்திக்கையோ நினைச்சு குதூகலிச்சுப்பம்.” விளக்கம் சொன்னப்போ அசந்து போனேன். சரியான அணுகுமுறை. அவள் ஃப்ரென்ட்ஸ் சர்க்கிளில் சோனுவுக்கே மட்டையான பொண்கள் நிறைய. 

இப்போ பாடகரும் ஸ்மார்டா. எனக்கு ஷ்ரேயா கோஷல் அத்தனை சௌந்தர்யம்னு படும். முகத்துக்கு ஏத்த குரல் வளம். சொக்க வைக்கும். ஷ்ரேயா பத்தி வழிஞ்சிண்டே சொன்னதும் காவேரி கோவிச்சுண்டுட்டா. அப்போதான் அவள் என்னை விரும்பரான்னு பட்டது. காம்பஸ்லேயே அவள் வயதொத்த பொண்னைக் காட்டி இப்படி சொல்லியிருந்தா திட்டினா பரவாயில்லை. ஜஸ்ட் பிரபலமான பாடகி பத்தி சொன்னதே அவளை பாதிச்சதுன்னா எத்தனை பொசெஸிவ்?

 IIT வளாகத்தில் காதலிப்பது எப்படீன்னு எங்களைக் கேக்கணும். லைப்ரெரீன்னு ஏன் வச்சிருக்கா? சிங்கிள் ஸ்டடீக்குன்னு கேபின்ஸ் இருக்கு. பரந்து விரிந்த கேம்பஸில் தனித்து உக்காந்துக்க வேணப்பட்ட இடம். ஞாயித்துக் கிழமை ஃப்ரென்டோட பைக் இரவல் வாங்கிண்டு ECR  போலாம். ஐசோலேடட் கடற்கரை. வளாகத்துள்ளேயே மரத்தடி தான் சாஸ்வதம். அடையார் ஆலமரம் போக பாஸ் வாங்கிண்டேன். மாயவரத்துலேந்து அப்பா வந்தப்போவும் அழைச்சிண்டு போனேன். அவரோட போரச்சே காவேரியும் நானும் சாஞ்சிண்ட மரங்கள் வரச்சே கண் அங்கே மேயாம இல்லை. 

“நன்னா படிக்கராயா? டயத்தை வேஸ்ட் செய்யாம, தனியா வந்துட்டம்னு ஊரைச் சுத்தாம படீ!” “படிக்கரேன். முத வருஷம் நல்ல க்ரேட் வந்திருக்கு. நீளமா லெட்டர் போட்டு சாவடிக்காதே! ஃப்ரென்ட்ஸ் கேலி பண்ரா”. “சரீடா. நீயா புரிஞ்சு நடந்துண்டா சரி”. 

காவேரி பத்தி சமயம் வரச்சே சொல்லிக்கலாம். இவளைத்தான் பண்ணிப்பேன்னா மாட்டேன்னு சொல்வாளா? ஒரே வயசுன்னு அம்மா குதிப்பள். “நீ 40 ஆரச்சே அவளுக்கு கிழடு தட்டிடும்டா”ம்பள். அந்த காலத்து மனுஷி. டெண்டுல்கர் தன்னை விட மூத்த பொண்னை டாவடிச்சு பண்ணிக்கலையா என்ன? அவன் அம்மா என்னத்தை சொன்னாளோ? 

காவேரிக்கு அவசரம். ஒருநா அவள் அப்பா வந்திருந்தப்போ என்னை அறிமுகப் படுத்தினா. “எனக்கு இருக்கும் ஒரே பாய் ஃப்ரெண்ட்”. கூடவே 8 பொண்கள் அவளோட கேங்க் கேட்டுண்டிருக்கச்சேயே என்னைப் பத்தி. வெக்கமாப் போச்சு. அப்பாக்காரன் இயல்பா எடுத்துண்டான். அப்போ எனக்கு பண்ணி வைக்க அவர் தடங்கல் இல்லை! பிராப்ளம் சால்வ்ட். 

ஒருநா நல்ல பவுர்ணமி. அது என்ன நல்ல பவுர்ணமி, கெட்ட பவுர்ணமீன்னு? கேப்பேள். பவுர்ணமீனா நைட்லே வெளிச்சமா. காதல் ஜோடிகளுக்கு கொண்டாட்டம். எங்களைப் போல் இன்னும் சிலர். சென்னை கன்செர்வேடிவ்தான். ஆனா ஜோடி சேர்ந்துக்காம இல்லை. கட்டுப்பாடுகளை மீறி. அதுவும் முழு நிலவு மனசுக்குள் செய்யர சேஷ்டைகள் சொல்லி மாளாது. சாயங்காலம் 4 அடிச்சதுமே நமநமன்னு. 

அன்னைக்கு சண்டே வேற. நாங்களும் இன்னொரு ஜோடியும் ஹாஸ்ட்டலுக்கு சாப்பிட வரவேண்டாம் வெளீலே பாத்துக்கலாம்னு பெஸென்ட் நகர் பீச். சுத்திட்டு சாப்டூட்டு வர மணி 8ஆச்சு. கேம்பஸுக்குள் நுழையரச்சே “நாங்க பின்னாடி வரம் நீ போடா”ன்னுட்டான் அவன். அவா எங்கே எதுக்கு போரான்னு தெரியும். ஸ்டாஃப் குவார்டர்ஸுக்கு பின்னாடி மண்டபம் இருக்கு. சுத்தி பூந்தோட்டம். இருட்டா. காவேரியோ நிக்காம தில்லி அவென்யூ வழீயா ரவுண்டானா வந்ததும் “என்னை எங்கேயும் தள்ளிண்டு போலையா?” இறுக்கக் கட்டிண்டா. பக்குன்னுது. “ICSR கார் பார்கிங்க் போ நான் சொல்ரேன்”. 

அங்கே யாரும் இல்லை. ஒரு வேன், ஓரமா. அதுக்கு பின்னாடி ஸ்ட்ரீட் லைட் விழாத இடமாப் பாத்து நிறுத்தச் சொல்லிட்டு “என்பக்கம் திரும்பி உக்காந்துக்கோ”. ஆப்புரம் சொல்ரா: “ஏண்டா! இத்தனை நாளாய் பழகராய். என்னை இன்னும் தெரிஞ்சுக்க ஆசை இல்லையா?” கேட்டுட்டு பல விஷயங்களை புரியவச்சா. எனக்கு கூச்சமாம் அதை போக்கியே ஆகணும்னு. 

நல்ல பவுர்ணமீன்னு அதுக்குத்தான் சொன்னேன். 

அப்பாவுக்கு தெரிஞ்சா என்ன சொல்வர்? பையன் நிஜமாவே கெட்டுப் போய்ட்டான், படிப்பை கோட்டை விட்டுட்டான். அவரண்ட கார் பார்க்கில் நடந்ததை யார் சொல்லப்போரா? ஆனா யார் கிட்டேயாவது சொல்லணும்போல் இருக்கும். ரூம்மேட்டுக்கு சொன்னா எல்லாருக்கும் சொன்னா மாதிரி. காவேரி நான் விரும்பும் பெண், நாளைக்கு என் மனைவியா ஆக்கிண்டு யூஎஸ் போப்போரேன். MTech முடிச்சுட்டு நாசாவில் இருக்கச்சே அவளும் அங்கே. எங்களுக்குள் நடந்த அற்புதமான அனுபவம். எங்களோடது.  

ஆனா 4நா கழிச்சு மெஸ்ஸில் ப்ரேக்ஃபாஸ்ட் பண்ணிக்கரச்சே எதுத்தாப்போலே உக்காந்திருந்த அவளுடைய தோழிகள் அவாளுக்குள் குசு குசுன்னு பேஸிண்டு சிரிச்சிண்டு நடுநடுவே என்னை பாத்துண்டு. விவகாரமான பெண்கள்னு நினைச்சுண்டு சீக்கிரம் கிளம்பி ப்ராபபிலிடி தியரி கிளாஸ் போயாச்சு. வழீலே காவேரி. “இந்த வாரம் மாயாஜால் போரம். நல்ல பைக்கா இரவல் வாங்கி வச்சுக்கோ”.  

மேடினி முடிஞ்சதும் அங்கேந்து புலிக் குகை. அதுக்கிட்டே பீச். ஈ, காக்கா இல்லை. காவேரி நடந்துண்டது அன்னைக்கு விட ஒரு படி மேல். அதுவும் பட்டப் பகலில். கடல், மணல், ஆகாசம் இதுகளே சாக்ஷி. திரும்பி வரச்சே ஒண்ணுமே நடக்காத மாதிரி ஃபைனல் செமெஸ்டருக்கு எப்படி தயார் செஞ்சுக்கணும்னு கேட்டா. “நானும் ஏரனாடிக்ஸ இல்லை ஏரோஸ்பேஸ் எடுத்துண்டிருக்கணும்டா. உன்னோட கிளாஸ்லேயும் பக்கத்தில் உக்காந்துக்கலாம்”. “அப்போ படிச்சு கிழிச்சா மாதிரிதான். காவேரி! நாம சித்தே அளவோட இருந்தால்தான் கல்யாணம் பண்ணிண்டா இனிக்கும். என்னவோ தோணினதை சொன்னேன்”. “சரீடா. மடிசஞ்சீ”. 

பரீக்ஷை, வெளீலே சுத்தறது நின்னது. அவகாஸம் கிட்டித்துன்னா ஈஷிப்பள். கையப் பிடிச்சு வச்சு உள்ளங்கையில் கோலம் போடுவள். IIT பூரா தெரியும் அதுக்கென்ன அர்த்தம்னு. 

கடைசீ வாரம் அங்கேந்தே நெட்டில் MITக்கு அப்ளை செஞ்சாச்சு. “லீவில் அப்பாகிட்டே பெசி அட்மிஷன் கிடெச்சு யூஎஸ் போரத்துக்குள் உங்காத்துக்கு அனுப்பி வைக்கரேன்.” காவேரி கிட்டே சொல்லலாம்னா அவளைக் காணோம். அப்புரம்தான் தெரிஞ்சது அவள் கிளம்பி மும்பை போயிட்டான்னு. போனடிச்சா எடுக்கலை. ஃபேர்வெலுக்கும் இல்லை.  

அன்னைக்கே விஜயதசமி. அட்மிஷன் கிடெச்சுட்ட மெயில் வந்தது. அன்னைக்கே வாட்ஸப்பில் காவேரியோட கல்யாணப் பத்திரிகையும். 

அம்மாவுக்கு சந்தோஷம். “அட நல்ல நாளில் ரெண்டு நல்ல செய்தி. யார்டா காவேரி? உங்கூட படிச்சாளா?” அமாம்னு சொல்லிட்டு ஆத்துலேந்து கிளம்பிபோய் துலாக்கட்டத்தில் உக்காந்துண்டேன். 

மனசுக்குள் தீர்க்கமா ஒரு பேரழுகை ஆரம்பிச்சது. என் மின்னாடி ஏற்கனவே குறுகிப்போன காவேரி வரண்டு கிடக்க என் தேகமே காய்ஞ்சு போனாப்போல் ஃபீல் ஆச்சு. நதி பிரவாகமா ஓடியிருந்தா குதிச்சு தற்கொலை செஞ்சுப்பேனோ? அத்தனை துக்கத்தையும் மீறி சில கவலை. மனநலம் சேதமடைஞ்சு பைத்தியக்கார ஆஸ்பத்ரீக்கு போணமோ? விக்ரம் சேது படத்தில் போவானே அப்படி. எதிர்காலம் என்னவாகும்னு கிலி. இருட்டர வரைக்கும் இருந்துட்டு எப்படித்தான் ஆத்துக்கு கிளம்பிப் போனேனோ தெரியலை. 

வாசல்லே அம்மாவும் அப்பாவும் கவலையோட. அம்மாதான் “எங்கேடா போய்த் தொலைஞ்சாய்? சொல்லீட்டு போப்பிடாதா? “சும்மா கடடீ!” அப்பா அடக்கினர். “துலாக்கட்டத்துக்கு போயிருக்கான்.” 

சாப்டூட்டு படுத்துக்க போரச்சே “டேய் உனக்கு மாயவரத்தை பத்தி ஒண்ணு தெரியுமோ?” “என்னப்பா?” இப்போ அது முக்கியமான்னு பட்டது. 

“காவேரியில் தண்ணீர் வரண்டு போய் வருஷங்களாச்சு. துலாக்கட்டத்துக்கும் லாரீலே வந்து ஊத்திட்டு சீஃப் மினிஸ்டர் கூட காலை நனைச்சிண்டு போனா”. “அது சரீ, இப்போ அதுக்கென்ன?”  “ஆனா காவேரி வரண்டா என்ன? இன்னும் ஒரு வாரத்தில் பவுர்ணமி. நிலா வெளிச்சம் வத்திப் போகாது. அங்கேந்து பூமியைப் பாத்தியான்னா இன்னும் பல ஜீவ நதிகள் பிரவாகமா போவதை பாக்கலாம். நீதான் நாஸாவில் சேரப் போரியே?”  

தெரிஞ்சுதான் சொன்னாரான்னு தெரியலை. ஆனா என்னை தேத்துவதுக்கு சொன்னதாத்தான் பட்டது.