சௌந்தர்ய லஹரி

 76. சௌந்தர்ய லஹரி 

(சிறுகதை சீசன் 5) #ganeshamarkalam

இப்பெல்லாம் பஸ்லே கிளம்பி சித்தே போயிட்டு வரது வழக்கமாப் போச்சு. எங்கேன்னு கிடையாது. மெயின் ரோடுக்கு வந்தா மாயவரத்துக்கு இல்லைன்னா தஞ்சாவூர் திசையில். கும்மோணம் வாசம். சனி ஞாயிறு இருப்புக் கொள்ளாது. வாரநாட்களில் கொண்டுடுமான்னா இல்லை. போனா மனுஷாளைப் பாக்கலாம், பேசிப் பழகலாம். பலர் வேகமும் விவேகமுமா போயிடுவா. என்னோட பேச விருப்பம் இருக்காது.

பஞ்சாபகேசன். ஸ்ரீநகர் காலனியில் ஜாகை. திருபுவனம் போர ரோட்டை ஒட்டினாப்போல். இன்னொரு பக்கம் ந்யூ ரெயில்வே ரோடும் அந்தண்டை ஸ்டேஷன்லேந்து சென்னை போர தண்டவாளமும் பார்டெர். தங்கவிலாஸ் நகர்னும் சொல்லுவா. எனக்கு ஸ்ரீநகர்தான் பிடிக்கும். சித்தே குளுகுளூன்னு ஃபீல் ஆகும்.

இன்னைக்கு புதங்கிழமை, நானோ தனிக்கட்டை, மோட்டு வளையப் பாத்துண்டு எத்தனை நாழி? கிளம்பி மெயின் ரோட்டுக்கு வந்தேன். சித்தேகூட நிக்கலை சிதம்பரம் பஸ். ஏறி மாயவரத்துக்கு டிக்கெட் வாங்கிண்டேன். பாப்பம், வழீலேயே கூட இறங்கலாம். என் இஷ்டம். நல்ல ஊரா வரும். கோவிந்தபுரம் பாண்டுரங்கன் கோவில். மாயவரம் போனா காளையாக்குடி ஹோட்டலில் கிடைச்சத சாப்டூட்டு வரலாம். 4 மணி வாக்கில் அல்வா வைப்பன், சட்டுன்னு தீந்துடும். மாடிலே நார்த் இண்டியன் க்யூஸீன், அதுக்கும் கூட்டம் வரும். எனக்கு இலை போட்டு சம்பிரதாய சாப்பாடுதான். கிச்சனை மார்டனைஜ் செஞ்சுட்டா.

பஸ் ஏறரச்சே 8 மணி. காளையாக்குடீலே டிப்பன்தான். துலாக்கட்டம் போய் காவேரின்னு ஒப்புக்கு காய்ஞ்சு கிடக்கும் வாய்க்காலை பாத்துண்டு இருந்தா 12க்கு இலை போடர டயத்துக்கு வந்துடலாம். சாயங்காலம் இங்கேயே சங்கர மடம் போலாம்னு ஆசை. இல்லை சாரங்கபாணி கோவில் கோபுரம் தாண்டினா பென்ச் போட்ருக்கா. அங்கே. இல்லை கும்பேஸ்வரர் சன்னிதி தெருவில் கடைகள். நேரம் போயிடும். 70க்கு மேல் டயம் போரது கஷ்டமா இருக்கு. படுத்தா நடுநிசி 1 வரைக்கும் தூக்கம் வரலை. அதுக்குத்தான் கால் களைக்க இங்கேயும் அங்கேயும்.

ஏன் தனிக்கட்டை? கல்யாணம் செஞ்சுக்கலை. மொதல்ல தாயார், அப்புரம் தோப்பனார் சிவப்பிராப்தி அடெஞ்சதும் பெரீய வீடு, அப்படியே இருந்தாச்சு. கல்யாணம் வேண்டாம்னது அவாளும் கண்டுக்கலை. வற்புருத்தி செஞ்சு வச்சிருக்கலாம். செய்யலை. பொண்கள்னா விருப்பமில்லைன்னு நினைச்சுடப் பிடாது. ஆல்டெர்னேடிவ் லைஃப் ஸ்டைல், கமிங்க் அவுட் ஆஃப் தி க்ளோசெட்னு என்னன்னமோ இருக்கே அதுவோன்னும் நினைக்கேண்டாம். இப்பவும் வெளீலே போனா வந்தா சைட் அடிக்காமலில்லை. படிக்கரச்சேயும் நிறைய, பேங்க் உத்யோகத்திலும் ஆசை தீர யாரையும் விட்டு வைக்கலை.

பஸ்ஸில் போரப்போ வரப்போ. மாயவரம் ரூட்டில் ப்ரைவேட் பஸ்ஸில் லேடி கண்டக்டர். டிக்கெட் வாங்கரப்போ சைட் அடிச்சுட்டுத்தான் ஜன்னலால் வெளீலே பாப்பேன். இன்னிப் பயணம் எப்படியோ? காலேஜு டயம். பின் சீட்டில் ரெண்டு பசங்க. நம்படவாதான். அடிக்கடி பாக்கரவாதான். மாயவரத்துக்கு போய் படிக்கரா. இங்கே சீட் கிடெச்சிருக்காது. ARC விஸ்வநாதன் காலேஜுன்னு தெரியும். அவா பெசிப்பது நன்னாவே காதில் விழுந்தது,. சுத்தி யாரிருக்கா கேப்பாளே! விவஸ்தை இல்லை. ஃபிகர் பத்தி ஆராய்ச்சி கட்டுரை எழுதரான்னு தோணும். வயசு அப்படி.

என்ன பெசிக்கரா? 3 சீட் தள்ளி பெண்கள் வரிசையில் அழகான ஒரு பொண். அத்தனை பாந்தமா ட்ரெஸ். அதை மீறின வாளிப்பு. ஆபரணங்கள் இல்லை. சௌந்தர்யம் கொப்பளிச்சது. இந்தப் பசங்களொட கம்பேர் செய்யரச்சே 5 வயசு கூடத்தான் இருக்கணும். திருமணம் ஆகியிருக்குமோ? குழந்தைகள்? இல்லைங்கராப்போல் பட்டது. உம்மால் எப்படி சொல்ல முடியரதுன்னா? அப்படித்தான். இவாளுக்கோ அந்த விசாரமெல்லாம் இருப்பதா தெரியலை. ஃபிகர். சைட் அடிக்கணும். தனி ஒருவனா வந்திருந்தா சைட் அடிச்சிட்டு இறங்கிப் போலாம். கூட நண்பனும் இருக்கவே ஒருத்தன் விவரணை கொடுக்க இன்னொருத்தன் ஒவ்வொண்ணுக்கும் விஸ்தரணையா பதில். ஒருத்தன் விலாவுலே ஆரம்பிச்சு தெற்கே பாதம் வரை வர்ணிக்க இன்னொருத்தன் வடக்கு நோக்கி பிரயாணப்பட சுவாரஸ்யமா இருந்தாலும் சிலது விரசமா. திரும்பி அவாளைப் பாத்துட்டு எப்பவும்போல் உக்காந்துக்கரேன்.

சண்டையாப் போட முடியும்? அவா சொன்னதை நானும் வெரிஃபை பண்ணிக்கராப்போல் அந்த பொண்ணை பாத்தது வாஸ்தவம். அவாளைக் கண்டிக்க எனக்கு என்ன ரைட்ஸ்? காதுபட பேசாம மனசுக்குள் இன்னும் விகல்பமா நினைச்சா எங்கே தெரியப் போரது? இதுவெல்லாம் நடப்பதே தெரியாம சௌந்தர்ய ஸ்வரூபியா அவள். அதான் மனசுக்கு கஷ்டமாப் போச்சு. நினைச்சிண்டேன். வயசுக்கு மதிப்பு தருவா, பிராம்ணப் பசங்கதான். “போடா பெரிசு”ன்னு மாட்டா, சொல்லிடணும்னு அவாளோடவே இறங்கிட்டேன்.

மாயவரம் ரெயில் ஓவர் ப்ரிட்ஜுக்கு மின்னாடியே காலேஜ், இறங்கி சொல்லீட்டு ஆட்டோவில் போயிக்கலாம். “பஸ்ஸில் திரும்பிப் பாத்து மொறச்ச ஆள் கூடவே இறங்கரார்டோய்”. நிக்கரா. “உங்களோட சித்தே பெசணும்”, அவா முகத்தில் ஆச்சர்யம்.

“நீங்க பஸ்ஸில் பெசிண்டிருந்ததை கேட்டேன். இந்த வயசில் சகஜம்தான். அழகான பொண்ணைப் பாத்து ரசிப்பதுக்கு வயசே வேண்டாம் ஆனா அத்தனை பெசியிருக்க வேண்டாம்னு பட்டது”. “சார்! நாங்க ஒண்ணும் தப்பா பெசலை. மனசில் பட்டதைத்தான். ஒட்டுக் கேட்டது உங்க தப்பு” கிளம்ப ஆரம்பிச்சானுவ. கையை நீட்டி “ஐ ஏம் பஞ்சாபகேசன், கும்மோணம்தானே!” அதுக்கு ஒருத்தன் “நான் சுதர்ஷண், இவன் குமார், கும்மோணம்தான்”. “சரீ, வயசில் பெரியவனா ஒண்ணு சொன்னாக் கேப்பேளா?” “சொல்லுங்க சார்”. “இந்த வயசில் படிப்பில் நாட்டம் அவசியம். அழகை ரசிச்சிண்டே படிப்பை கோட்டை விட்டுடாதீங்கோ”. “ஓகே சார், பிராப்த்தம் இருந்தா கும்மோணத்தில் மீட் செய்யலாம்”.

ஆட்டோ பிடிச்சு மாயவரம் போய் துலாக்கட்டம் வந்து சேர்ந்தேன். இங்கேந்து காளையாக்குடி ரெண்டு தப்படி நடந்தா வந்துடும். சாப்பாடுக்கு டயம் இருக்கு.

ரெண்டு வாரம் கழிச்சு சங்கர மடத்தில் உக்காந்திருக்கப்போ சுதர்ஷண் வரான். எனக்கு சட்டுன்னு அடயாளம் தெரியலை, அவன் தெரிஞ்சிண்டு “பஞ்சாபகேசன் சார்தானே! எப்படி இருக்கேள்?” புரிஞ்சிண்டேன். அன்னைக்கு சொன்னதை தப்பா எடுத்துண்டு சட்டையப் பிடிக்காம போன இவாளை திரும்ப சந்திப்பேன்னு படலை. “வா சித்தே உக்காந்துக்கோ, தனியா போர் அடிக்கரது. எத்தனையாவது வருஷம் படிக்கராய், அப்பா என்ன செய்யரார்?” குசலம். அப்பத்தான் எனக்குத் தெரிஞ்ச இன்னொருத்தர், நிறைய சத் காரியங்கள் செய்வர், பரோபாகாரி, பக்தி சிரத்தையா இருப்பவர் வரார். கல்யாணசுந்தரம். ரெயில்வேலே பல ஊர்களில் பணி செஞ்சுட்டு இங்கே செட்டில் ஆனவர். மடத்துக்கு தினம் விஜயம், அவரும் வந்து பக்கத்லே உக்காந்துக்க சுதர்ஷணை அவருக்கு அறிமுகம் செஞ்சு வைக்கரேன்.

“பிள்ளையாண்டனை தெரியுமா உங்களுக்கு? காலேஜில் படிக்கரான், ரெண்டு வாரம் மின்னாடி பரிச்சயமாச்சு”. “எப்படி மீட் செஞ்சேள்?” என்னன்னு சொல்ல, “பஸ்ஸில் பாத்தேன். பழகிட்டோம்.” கேட்ட சுதர்ஷண் “எப்படி எந்த சந்தர்ப்பத்தில் மீட் செஞ்சோம்னும் சொல்லுங்கோ, அப்பத்தான் சுவாரஸ்யமா இருக்கும்.” அவனே எல்லாத்தையும் புட்டு வச்சான். கல்யாணசுந்தரத்துக்கு ஆச்சர்யம், இந்தக் காலத்து இளைஞன் வெளிப்படையா இருப்பது எனக்கும் ஆச்சர்யமா பட்டது. சைட் அடிச்சதையும் பொண்ணைப் பாத்து கமென்ட் அடிச்சதையும் அதுக்கு என்னிடம் திட்டு வாங்கிண்டதையும் சொல்ல முன்வந்தது எல்லோருக்கும் பிடிச்சிருக்க, மாமா சட்டுன்னு “சௌந்தர்ய லஹரி” படிச்சிருக்கியா பஞ்சூ?:” என்னைக் கெட்டர். “கேள்விப் பட்டிருக்கேன். ஆரம்பத்து ஸ்லோகங்களை படிச்சிருக்கேன். பிரபல கர்னாடிக் பாடகா கேஸட் வச்சிருக்கேன்”.

“மொத்த ஸ்லோகத்தையும் படிச்சு அர்த்தம் தெரிஞ்சுக்கணும். ஆதி சங்கர பகவத்பாதாள் அருளியது”. இப்ப அதைப் கொண்டு வருவானேன்னு பட்டது. சுதர்ஷணுக்கும் பட்டுதோ! கேட்டுட்டான். “படிக்கரேன் மாமா. இப்ப அதைப் பத்தி எடுத்துச் சொல்வானேன்?” “தாக்ஷாயனி, பார்வதி, திரிபுர சுந்தரியின் அழகை, கருணயை, அளவிட முடியாத தயாள குணத்தை அத்தனை அழகா சிலாகிச்சு விவரிச்சிருப்பார். சமுஸ்க்ருதத்தில். சௌந்தர்ய லஹரீன்னா அலை அலையாக அழகுன்னு அர்த்தம். கடலைலைகள் போல் எப்பவும் நிக்காம புதுசு புதுசா வீசிண்டே இருக்கும் அப்படிப் பட்ட அழகுன்னு வச்சுக்கலாம். பார்க்கப் பார்க்க பரவசம் வருமாம். அப்படிப்பட்ட பரவசத்தை அனுபவிச்சவாளாலேதான் எழுத முடியும்”.

“அப்படியா?” ரெண்டு பேரும் ஒட்டுக்க. “அழகை வர்ணிக்க அத்தனை சுலோகங்களா?” “என்ன திகைச்சுப் போய்ட்டேள், எல்லா மொழீலேயும் கிடைக்கும் நெட்டில் அழகான தமிழாக்கமும் இருக்கு. படீங்கோ”. “நிச்சயம் படிக்கரோம், சுதர்ஷணும் படிப்பான். ஆனா நீங்க சொல்ல வந்தது வேற, ஏன் மறைக்கரேள், அதையும் சொல்லுங்கோ, எங்களுக்கு அனுக்ரஹம் செஞ்சாப்போல் போட்டம்”. “சொல்ரேன், ஆனா சொன்னதை உள் வாங்கிக்கணும். கேளுங்கோ.” பலமா பீடிகையோட ஆரம்பிக்கரர்.

“சௌந்தர்ய லஹரி மிக அரிய இலக்கியப் படைப்பா பாக்கலாம், நம்ப ஹிந்து சாஸ்திர நூலாக வச்சுக்கலாம், ஆனா அதில் ஆழமான ஆன்மீகக் கருத்து பொதிஞ்சு கிடக்கு தெரியுமோ? மேலெழுந்த வாரியா பாத்தா அழகான ஒரு தெய்வீகம் கமழும் பொண்ணை, பக்தி பூர்வமான பாத்து வர்ணிக்கப் பட்டிருக்கும். நேரில் காணக் கிடைக்காத அதி அற்புதமான ஒண்ணை மனக்கண்ணில் பாத்து புரிஞ்சிண்டு எழுதப் பட்ட ஸ்லோகங்கள் அவை. சக்தி இல்லாம ஈஸ்வரன் ஒண்ணுமே இல்லை, அந்த சக்தி சர்வேஸ்வரன் உடம்பில் பிரவாகமாப் போனாத்தான் தன்னால் லோகத்தை சிருஷ்டிச்சிருக்க முடியும்னு இந்த உலகுக்கு தெரியப் படுத்த ஆதிசங்கரரை எழுதப் பணித்ததே அந்த கயிலாய மூர்த்திதானாம். இவரும் “இதோ”ன்னு ஆரம்பிச்சுடரர். ஆனா அவர் வர்ணித்தது அந்த அகிலாண்டேஸ்வரியை அல்ல, சிவனுள் இருக்கும் பிரபஞ்ச சக்தியைத்தான். சௌந்தர்யம்னு சக்தியின் பிராபல்யத்தைத்தான் பாடினார். கூடவே பல விஷயங்களையும் சொல்ரர். அந்த சக்தியை எப்படி ஆராதிப்பது, பூஜை செய்வது, எப்படி தமதாக்கிக் கொள்வதுன்னு. அதில் ஸ்ரீ யந்திரம் வரும். கயிலாயம் வரும், சாதாரண மனுஷாளுக்கு தாந்த்ரீக் போதனைகளும்”.

“இதுக்கு என்ன அர்த்தம்னா, நம்முள் உறையும் அந்த ஈஸ்வரனை நம் வாழ்க்கைக்கு துணையா கூடவே வச்சுக்கணும்னா சக்தி உபாசனை அவசியம்னு சொல்லி நம்பளை நல் வழிப்படுத்த உதவி செய்யப்போர சக்தியும் நமக்குள்ளேதான் இருக்குன்னு சொல்லாம சொல்ரர் அந்த அத்வைத சித்தாந்தி. உக்காந்துண்டு ஆழ்ந்து படிச்சா தெரியும் எத்தனை பெரீய அனுக்ரஹம் செஞ்சுருக்கார்னு புரியும்”.

சுதர்ஷன் சொல்ரான், “அப்ப போரப்போ வரப்போ பாக்கும் அழகான பொண்களும்கூட அப்படிப் பட்ட சிந்தனையத்தான் ஆண்களுக்கு தரணும், தரலைன்னா அது அவா தப்பில்லை, நாமதான் அதுக்குத் தகுந்தாப்போல் நாம்ப மனசை சுத்தப்படுத்தி வச்சுக்கணும்னு புரிஞ்சிக்கணும் சரியா?” “சரியாச் சொன்னாய் சுதர்ஷணா. பாக்கர போண்களெல்லாம் சுந்தரியா இருந்தாலும் அவா நமக்குள் கிளறிவிடும் சக்தியை ஈஸ்வரக் கிருபைன்னு புரிஞ்சுண்டுட்டா விரசத்துக்கு இடமே இருக்காது”. மாமா சொன்னது எனக்கு சுரீர்னு பட்டது. அன்னைக்கு நானும் இவா பேச்சை கேட்டுண்டே சஞ்சலப் பட்டது என்னமோ வாஸ்தவம்தானே!

“ஒரு டவுட். தன்னுடனே உறையும் மஹேஸ்வரியின் அழகைப் பத்தி பாட ஈஸ்வரன் ஆதிசங்கரருக்கு ஏன் பணிக்கணும்? அவரே பாடப் பிடாதா?” சுதர்ஷண் கேட்டதுக்கு கல்யாணசுந்தரம் மாமா என்னைப் உத்துப் பாத்தர். பாத்தவர் நிச்சயம் பஞ்சாபகேசனுக்கு பதில் தெரியாதுன்னு “சரியான கேள்விதான். அங்கேதான் முக்கியமான உண்மை ஒண்ணு தெரிஞ்சுக்கணும். தன் மனைவியை இன்னொருத்தரைக் கூப்பிட்டா வர்ணனை செய்யச் சொல்வார்? அதான் இல்லை. ஆதிசங்கரர் ஈஸ்வர ஸ்வரூபமாத்தான் காலடீலே அவதரிச்சார். அவருக்கப்புரம் நம்ப காலத்தில் மஹாபெரியவா. அதான் இந்த மடத்துக்கு என்னை அறியாம தினம் ஒருக்கா வந்துடரேன்”.

மாமா போனப்பரம் நானும் சுதர்ஷணனும் இன்னைக்கு புரிஞ்சிண்டதை மவுனமா அசை போட்டுண்டு உக்காந்திண்டிருந்தம். ஆத்துக்கு போத்தோணலை.