புளிக்காய்ச்சல்

 16. புளிக்காய்ச்சல் (சிறுகதை சீசன் 5) #ganeshamarkalam

என்னமோ தெரியலை இந்த பிராம்ணணுக்கு மசக்கை. 3 நாளாய்க் கேட்டிண்டிருக்கர். புளிசாதம் பண்ணிக்கொடூன்னு. “இதென்ன பெரீய விஷயமா, செஞ்சுதரேன்.” ஆனா ஒழியலை. மார்கழியோன்னோ! ஸ்லோகம், கோவில்னு பிஸி. இன்னைக்கு திரும்பவும் பேப்பர் படிச்சிண்டே சொல்லிக் காட்டரர். அவர் ஆசையாக் கேட்டதை கண்டுக்க மாட்டேங்கரேனாம். இன்னைக்கு பண்ணிடலாம்னு.

ஆனா பாருங்கோ. போரபோக்கில் சொல்ரர், “6 மாசம் மின்னாடி செஞ்சாயே அப்படி பிடாது. புளி ஒரே தூக்கல். அதுக்கு முந்தின வாட்டி ஒரே காரம். அடி புடிச்சுட்டாப்போல் வாசனை”. கொழுப்பைப் பாருங்கோ! மனுஷணுக்கு நாக்கு நீளம். வாய் வார்த்தையா வந்து விழும். செஞ்சு தொலைச்சுட்டா நிம்மதியாப் போகும்.

நான் மீனாக்ஷி சுந்தரமூர்த்தி. எங்காம் கும்மோணம் புதுப்பாளையத் தெருவில். ராமசாமி கோவிலுக்கு நேர் பின்னாடி. ராமசாமி கோவில் எங்கேன்னு கேக்கப் பிடாது. வரதுன்னா விசாரிச்சிண்டு வாங்கோ. நேர் பின்னாடி போர சந்தில் வந்தால், வலதுகைப் பக்கம் புதுப்பாளயத் தெரு. இடது கைப் பக்கம் ஐயங்கார் தெரு. வந்தேள்னா பக்கத்தில் அபூர்வமா பிரம்மா கோவில் இருக்கு, இவர் அழைச்சிண்டு போவர். என் பிள்ளை கார்த்திகேயன் அந்தக் கோவில்லே வேண்டிண்டுதான் பரீக்ஷை எழுதப் போவன். நன்னா படிச்சான். இப்போ ஹூஸ்டனில் நாஸாவில் இருக்கன்.

இவர் தாத்தா குடியிருந்தவீடு. மெச்சிப்பர். புராதனமான ஸ்ம்பிரதாயமான அகம். ஒரு ரூம்லேந்து இன்னொண்ணுக்கு போணம்னா குனிஞ்சு போணம். இல்லை தலை ஃபணால். நிலப்படியெல்லாம் அத்தனை குட்டையா. எங்காத்தில் இவரும், பிள்ளையும் மாட்டுப்பொண்ணும் சரி உசரம். அமேரிக்க்காவுலேந்து வந்தாள்னா நிச்சயம் தலை புடைச்சிண்டுதான் திரும்பப் போவா. ஆனப்பட்ட விஷயங்களை இங்கேந்து கொண்டு போவா. பப்படம், ஊறுகாய், வடகம், சாம்பார் பொடின்னு. புளிக்காய்ச்சலும். இவர்தான் பேக் செஞ்சு வைப்பர். வழீலே கொட்டிடப் பிடாதுன்னு. பாட்டிலோட வாய்லே ப்ளாஸ்டிக் பரப்பி அதுக்கு மேலே மூடியை டைட்டா சுத்தி, எல்லாத்தையும் இன்னொரு ப்ளாஸ்டிக் பையில் வச்சு மெழுகுவத்தீலே சீல் பண்ணி.

சொல்லுவர், “வரவா என்ன கொண்டு வரான்னு கண்டுபிடிக்க ஏர்போர்ட்டில் மோப்ப நாய் வச்சிருப்பா அது உன் சீமந்த புத்ரனோட போட்டியை மோந்து பாத்துட்டு ஸ்தம்பிச்சு நின்னுடும்டீ இவனை போய்க்கோன்னு விட்டுடுவா”. “ஏன். என்ன ஆகும்?” வெகுளியாக் ஒருக்கா கேட்டேன். “உன் புளிக்காய்ச்சல் ஸ்மெல் அதை கிரங்கடிச்சுடும்டீ.” புகழராரா இகழராரா? “அவர் கிடக்கர் அம்மா, அங்கே வெள்ளைக்காராளும் நான் பிசையப் போர புளியஞ்சாத்துக்காக க்யூவில் நிப்பா!” மாட்டுப்பொண் சொல்லுவா. “அப்புரமா டாய்லெட்ட க்யூவில் நின்னதையும் சொல்லும்மா”. இவர்.

இன்னைக்கு இவர் குத்தம் குறை ஏதும் சொல்லாதபடி புளிக்காய்ச்சல் பண்ணி பிசைஞ்சு தந்துடனும். வைராக்கியம் பூந்துண்டது. எப்பவும்போல் செய்யாம மெனு பாத்து செய்யலாம், இல்லை ஐயங்கார் தெருவில் வைதேகி மாமிகிட்டே கேட்டு எழுதி வாங்கிண்டு வந்து செய்யலாம்னு ஒரு ஐடியா. நாங்க ஸ்மார்த்தா அவா ஐயங்கார். அவா ஸ்டைலில் செஞ்சா ஒருவேளை இவருக்குப் பிடிக்குமோ? எங்கேயோ வாங்கித் தின்னுட்டு அது பிடிச்சுப் போய் அது மாதிரி எதிர்பாக்கரர். சொல்லித் தொலைக்கப் பிடாதோ, அங்கே எப்படீன்னு தெரிஞ்சிண்டு வந்து செய்யலாமே! அழுத்தம்.

வைதேகி பெரீசா வீம்பு பண்ணிப்பள். ஏதோ ராணுவ ரகஸியத்தை சொல்ராப்போல். அவா சம்ப்ரதாயமாம். பிரத்தியாருக்கு, குறிப்பா ஸ்மார்த்தா அதில் எக்ஸ்பெர்ட் ஆகிடப் பிடாதாம். பிகு பண்ணிப்பள். முக்கியமான சிலதை சொல்லாம விட்டூட்டு தவிக்கட்டும்னு. இன்னும் ஐயர் ஐயங்கார் பிர்ச்சனை தீரலை. அன்னைக்கு திருவாதிரைக் களி எப்படீன்னு இன்னொரு ஐயங்கார் மாமி கேட்டா. நன்னாத்தான் சொல்லித் தந்தேன். ஏதும் மறைக்கலை. கேட்டவளுக்கு மறந்துட்டா நமக்குத்தான் கெட்ட பேர்னு எழுதி வேற தந்தேனே. “நன்னா வந்தது மாமி”ன்னு கப்பில் போட்டுத் தந்தாள். வைதேகி? “புளிக்காய்ச்சல் எப்படி வந்தது? ஒரு கப்பில் கொடு, நீ பண்ணினதுன்னு நாங்களும் சாப்பிடரோம்.” வாங்கிண்டு போய்ட்டு போனில் கூப்பிட்டு “இது சரியில்லை, அது வரலை”ன்னு நொட்டு சொல்லுவள்.

வைதேகியை அவாய்ட் செஞ்சா என்ன? வேண்டாம். அவளண்டயே போவம். துருவித் துருவி கேட்டுத் தெரிஞ்சிண்டு வந்துடணும்.

வைதேகியாத்தில் யாரெல்லாமோ வந்திருக்கா. சமயம் சரியில்லையோ! படியேறிப் போரேன், “வாடீ மீனா! நல்ல சமயத்தில்தான் வந்திருக்காய், ஜானகிக்கு வரன் திகையும்போல் இருக்கு. அதான் பேச்சு வார்த்தை. இவாள்லாம் நீடாமங்கலத்துலேந்து வந்திருக்கா. சொந்தக்காரா. இப்போ கிளம்பிடுவா. வா பையன் போட்டோவை காமிக்கரேன். இவளென்னமோ இப்போ பண்ணிக்கலைன்னு உக்காந்திருக்கா. நீயும் வந்து புத்திமதி சொல்லு.” இழுத்துண்டு போரா. ஜானகி என்னைப் பாத்ததும் “மாமி நீங்களாவது இவா மண்டையில் உறைக்கரா மாதிரி சொல்லுங்கோ எனக்கு இன்னும் படிக்கணும்”. குழந்தைகளை சித்தே விட்டுப் பிடிச்சாத்தான் மசிவா, “நான் பேசரேண் ஜானு, நீ கவலைப்படாதே.” அவள் முகத்தில் சிரிப்பு. நான் வந்த வேலையைச் சொல்ல, வந்தவா கிளம்பிப் போக இவளும் ஆரம்பிக்கரா.

முதல் கேள்வி “இப்போ எதுக்குடி நீ எங்க சம்பிரதாயமெல்லாம் கேட்டுத் தெரிஞ்சுண்டுடணும்னு அவசரம்? பிள்ளை அமேரிக்காவுலேந்து வரானா?” “இல்லை மாமி, மாமா கேக்கரர்”. “எங்காத்துலேயும் இப்படித்தான் எத்தையாவது கேப்பர். பண்ணலைன்னா கோவிச்சுப்பர். ரெஸிப்பீக்கு மேலே கைமணம்னு ஒண்ணு இருக்கு தெரியுமோன்னோ”. பீடிகை பலமா. எதாவது ஒரு சூட்சுமத்தை சொல்லாம விடப்போரான்னு பட்டது. யுட்யூப் விடியோ மாதிரி கடகடன்னு இவள் சொல்ல கொண்டு வந்த பேப்பரில் வேகமா எழுதிக்கரேன்.

“வேணும்கிர சாமான்களின் பட்டியல் தரேன்”. ஆரம்பிச்சு சொல்லிண்டே போனா. “புளியை வெநீரில் அரைமணி ஊரவச்சு வச்சுக்கணும்”. “இதுகூடத் தெரியாமலா உன்கிட்டே வந்தேன். மேலே சொல்லு.” அதை அவள் அத்தனை ரஸிக்கலை. நல்லெண்னையில் கொத்துமல்லி விதை, கடலைப் பருப்பு, உளுத்தம்பருப்பு பெருங்காயம் வெந்தயம் மிளகாய்வெத்தல் எல்லாம் போட்டு வறுத்தெடுத்துக்கணுமாம். ஒவ்வொண்ணா சொல்ரச்சே கையால் அளவை காமிக்கரா. நான் எழுதுவேனா இவள் காமிக்கர அளவை கண்ணால் பாத்து மனனம் செஞ்சுப்பேனா? வேணும்னு. “ஆறினப்புரம் மிக்ஸீலே பொடி செஞ்சுக்கோ”. போன தடவை ஆறவச்சு அரைச்சேனா இல்லை அப்படியே பொடிச்சேனான்னு ஞாபகமில்லை. அதான் தப்போ?

“அதே பாத்திரத்தில் திரும்பவும் நல்லெண்ணை காய வச்சு பெருங்காயம் வெத்தமிளகாய் நாலு போட்டு கடுகையும் தாளிச்சுக்கோ. நிலக்கடலையும் உளுத்தம்பருப்பையும் இன்னும் கொஞ்சம் கடலைப் பருப்பையும் போட்டு பொன்னிறமா வறுத்துக்கோ. வறுந்ததும் கருகப்பிலை தாட்டியா போட்டு அதையும் பொரிக்க விடு. இப்போ கரைச்சு வச்ச புளியை அதில் கொட்டணும், சலசலன்னுவர சத்தத்துலெந்தே இன்னைக்கு புளிக்காய்ச்சல் சரியா வருமா வராதான்னு தெரிஞ்சிடும்”.

சரியான சத்தம் எது தப்பான சத்தம் என்னன்னு எப்படி கண்டுபிடிக்க? கடைசீலே கேக்கணும். நினைச்சிண்டேன்.

“மிதமான தீயில் இது நன்னா கொதிச்சு புளிவாடை போனதும் மஞ்சப்பொடி உப்பு சேர்த்துக்கணும். ஞாவகம் வச்சுக்கோ. நன்னா ரெண்டு கொதி வந்ததும் அரைச்சு வச்ச பொடியை சேர்த்து நன்னா கிளறி விடணும். மசமசன்னு நிக்கப்பிடாது. இந்த டயத்துலே பக்கத்தாத்தில் இவாத்துலே புளிக்காய்ச்சல் செஞ்சாரதுன்னு தோணும். அப்ப அடுப்பை அனைச்சிடணும்”. சரிதான் இவள் செய்யரச்சே இவாத்து மாமா பக்கத்தாத்தில் போய் உக்காந்திண்டு வாசம் பிடிப்பரோ? கேட்டால் கோவிச்சுப்பளே. “நன்னா ஆறினதும் பாட்டிலில் எடுத்து வச்சுடலாம் பிரிட்ஜில் வச்சா 1 மாசம் இருக்கும்”.

ஒரு மாசம் வச்சிருக்கவா இதைப் பண்ணப் போரேன்? அன்னைக்கே சூடா சாதம் வடிச்சு எங்காத்து மாமாவுக்கு தரணும் இவாத்து மாமா ஒருமாசம் கழிச்சுத்தான் சாப்பிடுவராக்கும். எழுதிண்டதை படிச்சுக் காமிச்சுட்டு தேங்க்யூ சொல்லீட்டு வந்துட்டேன்.

ஆனா பாருங்கோ வந்ததும் பக்கத்தாத்து காமாக்ஷி சாரங்கபாணி கோவிலில் நாமசங்கீர்த்தன் சொல்ரா அதுக்கு போலாம்னு இருக்கேன் வரீயான்னு கேக்க கிளம்பியாச்சு. புளிக்காய்ச்சல்? நாளைக்கு பண்ணிக்கலாம்னு. மாமா கேப்பரேன்னு நீங்க நினைக்கலாம். எப்படி சமாளிப்பாய்?

சில விஷயங்களில் ஆம்பிள்ளையை சித்தே காக்க வைக்கணும். சாதாரண மேட்டரெல்லாம் அபூர்வமானதா பண்ணிபிட்டுத்தான் கண்ணுலே காட்டணும் அப்படீன்னு ஒரு கொள்கை எனக்கு. எங்கம்மா சொல்லித் தந்தது. கழுத்தை நீட்டினவள் தனக்குச் சொந்தம்னும், இவள் சொன்னதை செய்வள், எப்ப வேணும்னாலும் கேக்கலாம் இஷ்டம்போல எடுத்து அனுபவிக்கலாம்னு நினைக்கரவா இந்த ஆம்பளை, சட்டுன்னு கொடுத்துடப் பிடாதுன்னு எங்கம்மா சொல்லித் தந்திருக்கா.

எங்கே இருக்கா உன் அம்மான்னு கேக்கப் பிடாது. அவள் போய் 12 வருஷமாச்சு. கல்யாணம் ஆன அன்னைக்கு நலங்கு முடிஞ்சதும் அந்தண்டை அழைச்சிண்டு போயி எல்லாம் சொல்லித் தந்தாள். எல்லா விஷயங்களிலும் அப்படியே இன்னிவரைக்கும் கடைப் பிடிச்சிண்டு வரேன். கார்த்திகேயனே கல்யாணம் ஆகி 3ஆம் வருஷம்தான் பொறந்தான்னா பாத்துக்கோங்கோ. புளிக்காய்ச்சல் நாளைக்குத்தான். பொழைச்சுக் கிடந்தா பாத்துக்கலாம்.

பாராயணம் முடிஞ்சு “வந்தம் கும்பேஸ்வரரையும் தரிசனம் செஞ்சுட்டுப் போலாம்டீ!” “பேஷாப் போலாம், சித்தே உக்காந்துட்டு போனா என்ன?” ன்னு உள் வாசலுக்கும் ராஜ கோபுரத்துக்கும் இடையில் பென்ச் இருக்கும்னு அங்கே போக ரெண்டு மாமா உக்காந்திண்டிருக்க காமு “உங்காத்து மாமா மாதிரீ இருக்குடீ!” பின்னாடீலெந்து மண்டயப் பார்த்தா அவரொடது மாதிரித்தான் பட்டது. அவர் மண்டையை எடுத்து வச்சிண்டு வேற யார் வரப் போரா. கூட யார்? அட! வைதேகியாத்து மாமா ராமசுப்பன்!

ரெண்டுபேர் கையிலும் தொன்னை. என்னத்தையோ மும்முரமா ருஸிச்சு சாப்டிண்டிருக்கா. நானும் காமுவும் ஓசைப்படாம என்னன்னு பாக்கலாம்னு பின்னாடி போய் நின்னுக்கரோம். வந்தது தெரியாம பெச்சு நடக்கறது.

“ஓய், உமக்கு ஒரு விஷயம் தெரியுமா? உங்காத்து மாமி இன்னைக்கு எங்காத்துக்கு வந்து புளிக்காய்ச்சல் ரெசிபீ கேட்டுண்டு போயிருக்கா”. “அப்படியா? 1 வாரமா செஞ்சு கொடுன்னு கேட்டேன், அதுக்காக இருக்கும்”. “அதுக்காக எங்காத்து மாமிகிட்டே கேட்டு செஞ்சா எப்படி நன்னா வரும்? ஒருக்கா உப்பு கூடன்னா இன்னொருக்கா காரம். இன்னி வரைக்கும் கரெக்டா அமைஞ்சதேயில்லை. எனக்கு சாப்பிடணும்னு தோணித்துன்னா கோவிலுக்கு வந்து மடப்பள்ளிலே சொல்லி வச்சு வாங்கி சாப்டுடரது. இப்ப சாப்டரேளே நாளைக்கு உங்காத்தில் சாப்டதும் இதுக்கும் அதுக்கும் வேத்துமை நன்னா தெரியும் பாருங்கோ”.

அதுக்கு இவர் சொல்ரர் “நீங்க சொல்வது சரிதான். நான் பல வருஷங்களுக்கு மின்னாடியே ஒண்ணு நன்னா புரிஞ்சிண்டேன். ஆத்தில் கிடைக்காததை வெளீலே பாத்துண்டணும்”.

எனக்கு அடிவயித்திலே சொரேர்னது. “காமக்ஷி! நான் ஆத்துக்கு பொரேண்டி”ன்னு கிளம்பிட்டேன்.