தெளியசிங்கப் பெருமாள்

 67. தெளியசிங்கப் பெருமாள் (சிறுகதை சீசன் 5) #ganeshamarkalam

பேங்க் எக்ஸாம் நல்லபடியா முடிச்சேன். வாரக் கடைசீ. ரெண்டு நா லீவு. விமன்ஸ் ஹாஸ்டலில் பலர் சிவராத்ரீக்காக ஊருக்குப் போயிட்டா. என் பெஸ்ட் ஃப்ரெண்டும்தான். திங்கட்கிழமைதான் ஆபீஸுக்குப் போணம்.

பாஸ் ஆகி செலக்ட் ஆனா பெர்மனென்ட் வேலை கிடெச்சுடும். மஹேஸ்வரி-கேஷியர், இல்லை -சீஃப் மேனேஜர்னு ஒருநா போர்ட் வச்ச ரூமில் உக்காருவேன்னு கனவில் வந்தது. நடுராத்திரி வந்த சொப்பனம். பலிக்குமா? தெரியாது. நாளைக்கு சனிக்கிழமை. ஏதாவது கோவிலுக்குப் போய்ட்டு வெளீலே சாப்டூட்டு வரலாம். இங்கே சாப்பாடு சகிக்காது. சீப்பா இருக்குன்னுதான் ஒரு வேளை சாப்டாரது.

இது வரைக்கும் போகாத கோவிலாப் பாத்துப் போயிட்டு வரணும்னு கூகிளில் தெட ஆரம்பிச்சேன். இந்த கூகிள் மேப் இருக்கே அது ஒரு சமய சஞ்சீவி. அப்பப்போ சுத்தி விட்ரும் ஆனா அத்தனை தகவல். மாப் படிக்க தெரிஞ்சிருக்கணும். இல்லைன்னா அம்பேல். பாக்காத கோவிலா கிடெச்சுட்டா ஆச்சா, ஹாஸ்டல்லேந்து தூரக்க இருந்தா நல்லது, போயிட்டு வர அரைநா ஆராப்போல். டயத்தையும் போக்கினதா ஆகுமே. அதுக்குத்தான். நமக்குள்ளேயே அகிலாண்டேஸ்வரியும், வெங்கடாசலபதியும், ஆஞ்சநேயரும், முருகப் பெருமானும் குடிகொண்டிருக்கா,  வெளீலே போய்த்தான் சாமி கும்பிடணும்னு இல்லை”. எங்கப்பா சொல்லுவர். ஆனா போணம், மனுஷாளைச் சந்திக்கணும்னும்.

துளசிங்கப் பெருமாள் கோவில்னு திருவல்லிக்கேணி பாரதியார் இல்லத்துக்குக் கிட்டே காமிச்சது. சரி, நாம இதுவரைக்கும் போகாத கோவில், போயிட்டு வருவம்னு. சரியா மத்தியானம் மூணு மணிக்கு கிளம்பியாச்சு. போரத்துக்கும் நடை தொறக்கவும் சரியா இருக்கும். தாம்பரம் பஸ் ஸ்டேண்ட் வரேன். 21ஜி ஏஸி வரது. 50 ரூபாயாம் கண்ணகி சிலைக்கு. சிலை இருக்கோ இல்லையோ, ஸ்டாப்பிங்க் இன்னும் வச்சிருக்கான். குளுகுளூன்னு டஸ்ட் இல்லாமப் போயிடலாம்னு ஏறினா கண்டக்டர் இன்னும் சிலரை கூவிக் கூவி அழைக்கரான். தனியாருக்கு விட்டுட்டாளான்னு டவுட். காசு ஜாஸ்தீன்னு பயந்துண்டு பலர் ஏறலை. நடூலே விண்டோ சீட்டில் உக்காந்துண்டேன். பக்கத்து சீட் காலி. தலைக்கு மேலே ஓட்டைலேந்து குளிர் காத்து உச்சந்தலையில். பரவாயில்லை. படட்டும்.

கண்ணாடிக்கு அந்தண்டை காட்சிகள். வரிசையா ஹோமியோபதி ஆஸ்பத்ரீ, குரோம்பேட்டை, சரவணா மெகா ஸ்டோர்ஸ், பல யுகங்களா கட்டீண்டே இருக்கா பல்லாவரம் மேம்பாலம், பன்னாட்டு விமான நிலயம், மீனம்பாக்கத்துக்கிட்டே புது மெட்ரோ, கத்திப்பரா, செல்லம்மா காலேஜ், ஆளுனர் மாளிகை, 95 வயசு வாழ்ந்த அந்த பிரஹஸ்பதி செஞ்ச ஒரே நல்ல காரியம் அண்ணா நூலகம்னு போயிண்டே இருந்தம். இந்த ரூட்டில் வரதில்லை. ஆச்சர்யமும் அலட்டலுமா பொழுது போச்சு. ஒண்ணேகா மணியாச்சு பீச்சுக்கு வந்து சேர. இறங்கினதும் எங்கே விட்டான்னு குழப்பம். கூகிளில் ரூட். பாரதியார் இல்லத்துக்கு குறுக்கால வழியில்லை. சித்தே வந்த வழீலேயே போனா திருவல்லிக்கேணி பார்த்தசாரதி கோவிலுக்கு போக ஆர்ச் கட்டின ரோட். பின்புரம் துளசிங்கர். நடந்தேன்.

புடவைதான். சுடி போட்டுண்டு நம்முர் கோவிலுக்கு ஏன் போணம்? சிலதுக்கெல்லாம் காம்ப்ரமைஸ் செஞ்சுக்கப் பிடாது. அப்பா சொல்வா. தலை பின்னிண்டு. கோவில் வாசல்ல துளசி வாங்கரச்சே பூ வாங்கி வச்சிண்டு நுழையணும். அங்காங்கே திருப்பம் வரச்சே பாரதியார் இல்லம் எங்கேன்னு விசாரிச்சிண்டு போய்ச் சேர்ந்தாச்சு. ஆனா துளசிங்கப் பெருமாள் கோவிலைக் காணம். எதுத்தாப்போல பார்த்தசாரதி கோவில் பின்னாடி கோபுரம்தான் தெரிஞ்சது. பூ வித்த பொண்கிட்டே கேட்டா “அப்படீயெல்லாம் இங்கே இல்லை, உனக்கு பெருமாள் கோவில்தானே, அதோ நேர இருக்கே அதுதான். இங்கேயே 1200 வருஷமா கீது”

என்ன செய்ய? ஏன் இந்த பெருமாளை சேவிக்கப் பிடாதா? பேஷா சேவிக்கலாம். ஆனா இங்கே ரெண்டு தடவை வந்திருக்கேன். மெயின் வாசப்பக்கமா.. இப்ப துளசிங்கரை எங்கேன்னு தேட? நான் கோபுரத்துக்கு மின்னாடி நின்னுண்டு இப்படியும் அப்படியும் பாத்துண்டு போனை நோண்டினதை சிலர் பாத்துண்டே. தூரக்க நின்னவன் மொள்ள வந்து “எங்கே போணம் சொல்லுங்க. ஷோக்கா கொண்டுபோய் விட்ரேன்”. முறைச்சுப் பாத்ததும் நகந்து போனான். ஆயிரம் வருஷம் ஆனாலும் நம்பளுக்கு பாதுகாப்பு நாமதான். ஆபத்து இருந்துண்டே இருக்கு.

அப்பத்தான் பின்னாடி சின்னக் கதவு போட்ட வீட்டு வாசலில் ஒரு மாமாவும் மாமீயும் திண்ணை மாதிரி இருந்ததில் உக்காந்துண்டிருக்கா. வைஷ்ணவான்னு பாத்ததும் புரிஞ்சது. மாமாவுக்கு 80 இருக்கும். உடம்பில் விடிலிகோ. பாவம். எத்தனை நாளா இருக்கோ. சின்ன சரீரம். கண்ணாடி போட்டுக்கலை. பக்கத்தில் அவாத்து மாமியாத்தான் இருக்கும். மடிசார் உடுத்திண்டு, பெரீய பொட்டு, உடம்பை சுருக்கிண்டு உக்காந்திருக்க்கா. ரெண்டு பெரும் போரவா வரவாளைப் பாத்திண்டு. மணி 430 ஆக இப்படி பொழுதைப் போக்கிண்டு இருட்டரத்துக்கு மின்னாடி கதவைச் சாத்திண்டு போயிடுவாளா? அவாளைக் கேட்டா தெடிண்டு வந்த பெருமாள் நிச்சயம் கிடெச்சுடுவர்னு, அவாகிட்டே போரேன்.

அவரே “என்னம்மா குழந்தை? இடம் தெரியலையா?” “அமாம் மாமா, மேப்பில் துளசிங்க பெருமாள் கோவில்னு கண்டு சேவிக்கலாம்னு வந்தேன், இங்கே யாருக்கும் தெரியலை. நீங்க வழி சொல்ரேளா?” “அப்படி ஒரு கோவிலும் இல்லையே. அட்ரெஸ் என்ன போட்டிருக்கு?” முந்திண்டு மாமி கேக்கரா. “கூகிளில் பெரியாழ்வார் கோவில் தெருன்னு போட்டிருக்கு”. “அதுக்கு அந்தண்டை போணம், அங்கே ஆழ்வார் சன்னிதீ இருக்கு. ஆனா பெருமாள் இதோ நேர, இப்படியே போனா பார்த்தசாரதி பெருமாளைப் பாக்கலாமே!. இது பின் பக்கம்”. மாமி பெசிண்டிருக்கா, வழி கேட்டு வந்தது ஒரு பொண். அவளே சொல்லட்டும்னு சும்மா இருந்தரோ மாமா? குழப்பம் அதிகமாரப்போ நாம பூந்து தீத்து வைக்கணும்னு “இங்கே வா குழந்தை!” கையை ஆட்டி தன்னண்டை கூப்டுக்கரர்.

“இதுக்கு பாரதியார் தெருன்னு பேர் வைக்கரத்துக்கு மின்னாடி பெருமாள் பேர்தான் இருந்தது ஆனா துளசிங்கம்னு கிடையாது. தெளியசிங்க பெருமாள் தெருன்னு பேர்.” “ஓ அப்படியா, அப்படீன்னா சரியான இடத்துக்குத்தான் வந்திருக்கேன். அந்த பெருமாள் கோவில் எங்கே?” “அதோ பின்னாடி! அதுதான்”. “அது பார்த்தசாரதி கோவில்னா மாமா அதைக் காமிக்கரேளே? கோபுரத்லேயும் அதுதானே எழுதிருக்கு?” “இல்லைடீ குழந்தாய், சரியாப் பாரு. இந்த மேற்கு கோபுர வாசலுக்கு நேர இருக்கும் சன்னிதி தெளியசிங்கப் பெருமாள்தான். இந்த கோவிலில் நிறைய பெருமாள் இருக்கா தெரியுமோ? அர்ஜுனணுக்கு தேரோட்டப் போன பார்த்தசாரதியைத் தவிர, வரதராஜர், ரெங்கநாதர், ராமர் அப்புரம் இந்த யொகநரசிம்மர். தெளியசிங்கரா. தெளியன்னா அழகிய, சாந்தமான. நரசிம்மரா இருந்தாலும் பக்தா பயப்படப் பிடாதுன்னு யோகநித்திரையில் எல்லா பெருமாளைப்போல் அழகா காட்சி தந்துண்டு. கூகிளும் நம்ப விவரம் தெரியாத அரசாங்கமும், ஏன் இங்கேயே இத்தனை வருஷமா பூவிக்கரவா, இந்த வழியாப் போரவாளும் சரியா அவரோட பேரைத் தெரிஞ்சுக்காம”.

மாமா முகத்தில் அத்தனை சாந்தமும் தேஜஸும். அவர் தோலில் இருந்துண்டு இம்ஸிக்கும் அந்த உபாதை சித்தேகூட அவர் மனசில் வியாபிச்சுடாம, எங்கேந்தோ வந்த இந்த பொண்ணுக்கு இத்தனை விபரம் தந்து. “ரொம்ப சந்தோஷம் மாமா, நான் போய் சேவிச்சுட்டு வரேன்.” “செருப்பை இங்கே விட்டூட்டு போய்க்கோம்மா. நாங்க இங்கேதான் இருப்பம். பத்திரமா பாத்துப்பம். அப்படியே பிரதக்ஷணமா எல்லா பெருமாளையும் சேவிச்சுட்டு வா”.

அர்ச்சனை செய்யரப்போ சுவாமி பேரை ஸ்பஷ்டமா உச்சரிச்சு தீபம் காமிக்க எல்லாம் விளங்கித்து. 5க்குள் போயிட்டதால் கூட்டம் வரலை. எல்லா சன்னிதியிலும் 10 பேர் வரிசை. டீசென்ட்டா பிஹேவ் செஞ்சுண்டு. எல்லா இடத்திலும் தீர்த்தமும் சடாரியும். அப்படியே கிழக்கே வந்து தர்ம தரிசனம் க்யூவில் சேர்ந்துக்கரேன். க்யூ வேகமா நகர வெயிட்டே வேண்டியில்லை. அது என்னமோ தெரியலை பெருமாள் கோவிலில் மட்டும் கொடிமரத்துலேந்து நேர கர்பக்கிரஹம் இருந்துட்டாலும் பெருமாளை தூரக்கேந்து சிவன் கோவிலில் பாக்க மாதிரி முடியரதில்லை. வளைஞ்சு உள்ளே போனதும் மீசை வச்சுண்டு அபரிதமான அலங்காரத்தோட பார்த்தசாரதி காட்சி தந்தர். பாத்துட்டு பிரதக்ஷணமா வந்தாச்சு.

இப்ப திரும்பவும் ஒருக்கா நரசிம்மரை பாக்க கொடுத்து வைக்க அந்த ஆப்பர்ச்யூனிடியை விட மனசில்லை. அப்புரமா மேற்கு வாசலாலே வந்து மாமா வாத்தில் செறுப்பை மாட்டிக்கணும்னு வரேன். அப்பத்தான் அது நடந்தது.

பாரதியார் இல்லம் சைட்லேந்து மினி வேன் ஒண்ணு அந்த குறுகலான சந்தில் அத்தனை வேகம் எதுக்குன்னு யோசிக்காம வந்ததை கவனிக்கலை. எதுத்தாப்போல் மாமாவும் மாமியும் நான் வரதைப் பாத்துட்டு அழகா சிரிக்க, நாம போய் அவாளுக்கு தேங்க்ஸ் சொல்லீட்டு செறுப்பை போட்டுண்டு கிளம்பலாம்னு. அவாளப் பாத்துண்டே கிராஸ் செய்யரேன், வந்த வண்டி என்னை லேசா உரசித் தள்ளீட்டு அது பாட்டுக்கு நிக்காம போயிடுத்து. அடி படலைன்னாலும் நிலைகுலைந்து கீழே சரியரேன். தலையச் சுத்தி கிர்ருன்னு வர கையை ஊணிக்க முடியாம மல்லாக்க விழுந்தாச்சு.

பாத்துண்டே இருந்த மாமா வந்திண்டிருந்தவள் வேன் போனப்பரம் கண்ணில் தென்படலையேன்னு பாத்துட்டு எழுந்து நிக்க நான் கீழே ரோட்டில் கிடப்பதைப் பாக்கரர். கண் ஓரமா அவர் எழுந்துப்பதும் அச்சச்சோன்னு சொல்வதும், பக்கத்தில் இருந்த மாமி தோளில் தட்டி நடந்த விபரீதத்தை தெரியப்படுத்தினதையும் பாக்கரேனே தவிர என்னால் ஒண்ணும் செய்ய முடியலை. அதுக்குள்ளே கூட்டம் கூடித்து. என்னைச் சுத்தி தலைகள். எல்லாம் சும்மா பாத்துண்டு. அடிபடலைன்னு தெரியும், ரத்தம் வரலைன்னும் தோணித்து. யாராவது கைகொடுத்தாத் தேவலை எழுந்துண்டுடலாம். ஆனா ஆணும் பொண்ணும் சும்மா கூர்ந்து பாக்க. கூட்டத்தை விலக்கிண்டு மாமா வரர். அவர் முகத்தில் இருந்த பதைபதைப்பு போய் அத்தனை ஆத்திரம் காணக் கிடெச்சது. முடியாத வயசில் 15 அடீன்னாலும் நடந்து வந்தது பாவம் மூச்சு வாங்கரது. கடைசீயா என்னண்டை நின்ன ரெண்டு பசங்களை அவர் விலக்கித் தள்ளியதை பாத்திருந்தேள்னா அத்தனை வலிமை அவருக்கு எங்கேந்து வந்ததுன்னு அச்சர்யப்பட்டுப் போயிருப்பேள்.

பின்னாடிடே மாமியும். ரெண்டு பெரும் ஆபத்பாந்தவாளாத் தெரிஞ்சா. இந்த இடத்தில் வேறு யாரைத் தெரியும்?

சட்டுன்னு பாத்துட்டு நான் விழுந்துட்டப்போ என் இடுப்புக்கு மேலே ஏறிட்ட புடவையை நன்னா இழுத்து கனுக்கால் வரைக்கும் விடரார். அப்பத்தான் நடந்த விபரீதமே எனக்கு விளங்கித்து. மனசு கூனிக்குறுகிப் போச்சு. இதுக்கு மண்டையில் அடிபட்டு ரத்தமே வந்திருந்தாலும் பரவாயில்லையோ! மூணூ நிமிஷமாவது சுத்தி வளைச்சிண்ட கூட்டத்தில் யாருக்கும் என் மானத்தை மறைக்கணும்னு தோணலை. இவர் வந்ததும் அதைத்தான் செஞ்சர். 

“என்னம்மா குழந்தை அடி ஒண்ணும் படலையே? இந்தா கையைப் பிடிச்சுக்கோ.” நீட்டரர். கைத்தாங்கலா. அத்தனை மெலிந்த கைகளை நான் பாத்ததேயில்லை. அத்தனை ஆதரவான கைகள் இந்த லோகத்துலேயே இருக்காதுன்னு பட்டது. எழுந்துக்கரேன். மாமா என் கையை எடுத்து தன் தோளில் போட்டுக்கரர், இன்னொரு பக்கம் மாமி. என் உசரத்துக்கு அவா ரெண்டு பெரும் தோளுக்குக் கீழே, அவாளைவிட பலமான சப்போர்ட் யாருக்கும் கிடைக்காது. இன்னொரு வாலிபன் உதவலாம்னு கிட்டக்கே வர இவர் அவன் கையத பட்டுன்னு தட்டி விடரார். தள்ளிக்கரான்.

மொள்ள அவாத்துக்கு அழைச்சிண்டு போரா. போரச்சே கூட்டத்தில் நின்னவாளை “கலைஞ்சு போங்கோ. கையாலாகாத ஜனம்.” நன்னா திட்டரர். திண்ணையில் உக்காராம ஆத்துக்குள். ஊஞ்சலில் சாஞ்சு உக்காரவச்சு, “அலமேலு குடிக்க தண்ணீர். அப்புரமா சூடா காபி. நன்னா அகிடுவாள்”.

“கவலைப்படாதேடீ குழந்தை, ஆசையாப் பெருமாள சேவிக்கணும்னு வந்தாய், இப்படி ஆகிடுத்து. நல்லதுக்குத்தான். பெருமாள் இப்படி ஒரு விளையாட்டு ஆடிட்டார். எதுத்தாப்போல் என்னையும் வச்சிண்டு”. காபி குடிச்சேன். மாமி தங்களுக்கு போட்டுக்கராப் போல் சக்கரை போடலை. சொல்லலை. ஆசுவாசப் படுத்திண்டு கிளம்பரேன்.

என்னைப்பத்தி சொல்லிட்டு “தெய்வம்போல் வந்து உதவினேள், ஸ்திரமான உத்யோகம் கிடைக்கணும்னு ஆசீர்வாதம் செய்யுங்கோ. நமஸ்காரம் செஞ்சுக்கரேன.” “பேஷா பண்ணும்மான்னு நின்னுண்டா. “உங்காத்து நம்பர் தாங்கோ, இந்தப் பக்கம் வந்தேன்னா உங்காத்துக்குத்தான் நேரே வருவேன்”. தந்தர். என்னன்னு சேவ் செய்ய? அத்தனை பெரீயவா, தாத்தா பாட்டி வயசு. பேர் எப்படி கேப்பது? மரியாதைக் குறைவா ஆகாதோ?

தெளியசிங்கர் மாமான்னு சேவ் பண்ணிண்டேன்.