ஓ...அமெரிக்கா - 5
முன் அத்தியாயத்தில் இரண்டு முக்கிய விஷயங்கள் சொல்ல விட்டுப் போய்விட்டன.
ஒன்று, ஹ்யூஸ்டனை நான் மேலே விமானத்திலிருந்துதான் பார்த்தேன் என்றாலும் அந்த நகரம் எனக்குள் உண்டாக்கிய நினைவுகள்.
கசமுசாவென்று இல்லாமல் ஒழுங்குடன் இருந்த நகரத்தின் ப்ளான், ஒரே சீராகச் சென்றுகொண்டிருந்த வாகனங்கள், புதுமையான, நாம் ஆங்கிலத் திரைப்படங்களிலும், சீரீஸ்களிலும் பார்க்கும் அதே உயரமான, ஒழுங்கு தவறாத கட்டிடங்கள், முன்னும், பின்னும், மேலும், கீழும், ஏறி, இறங்கிச் சென்ற மேம்பாலங்கள் என்று ஹ்யூஸ்டன் ஒரு அமெரிக்க நகரம் எப்படி இருக்கும் என்பதற்கான உதாரணமாகவும், ஏதோ சயின்ஸ் ஃபிக்ஷன் திரைப்படங்களில் வரும் நகரங்களைப்போல அதி நவீனமாகவும் தோன்றி உடன் என் மனம் கவர்ந்தது. நான் கண்ணிமைக்காமல் விமானம் கீழிறங்கும்வரையில் அதையே அலுக்காமல் பார்த்துக்கொண்டே இருந்தேன்.
அடுத்தது நிறவெறி இருந்ததாகச் சொல்லப்பட்ட அமெரிக்காவில் கொஞ்சம் பயத்துடனேயே என் வலது அல்லது இடது காலை வைத்து நுழைந்த நான் அந்த மக்களின் நட்பு பாராட்டும் மனதை அறிந்து ஆனந்த அதிர்ச்சி அடைந்தேன்.
திரும்பும் இடங்களில் எல்லாம் அவர்களது புன்னகையையும், ஹாய், ஹலோவையும் எதிர்கொண்டது மட்டும் அல்லாமல், தேவையான போதெல்லாம் உதவியும் அவர்களிடம் இருந்து கிடைத்தது நான் எதிர்பாராதது.
இதற்கு இன்னொரு காரணமும் இருந்தது. யார் யாரை, அல்லது, எதைப்பற்றி என்ன சொன்னாலும் கேட்டுக்கொண்டு, மற்றபடி மனதை ஒரு க்ளீன் ஸ்லேட்போல வைத்துக்கொண்டு, என் சொந்த அனுபவங்களைக்கொண்டு மட்டுமே முடிவுக்கு வருகிற பழக்கம் கொண்டவள் நான் என்பதால், அந்தத் திறந்த மனது என் உடல்மொழியிலும் வெளிப்பட்டிருக்கலாம். அன்பைக் கொடுத்தால் அன்பு திரும்பி வரும். நட்பைக் கொடுத்தால் நட்பு திரும்பி வரும். எதைக் கொடுக்கிறோமோ அதுவே திரும்பி வரும். அமெரிக்காவும் அதற்கு விதி விலக்கல்ல.
உதவி என்பது கேபின் பேகை கேபினில் வைக்க உதவுவதாகட்டும் (நான் இங்கே நடுத்தர உயரம், அங்கே குள்ளம்), trolley ஐ நகர்த்த உதவுவதாகட்டும், விமான நிலையங்களில் வழிசொல்லி உதவுவதாகட்டும், ஹ்யூஸ்டனில் இமிக்ரேஷன் முடிந்த பின்னும், ஃபீனிக்ஸில் ஸ்க்ரீனிங் முடிந்தபின்னும் "Welcome to USA" என்று புன்னகையுடன் வரவேற்றதாகட்டும், நான் போன அத்தியாயத்தில் குறிப்பிட்ட சூசன் என்ற பெண்மணியின் அவரது வேலைக்கு மேற்பட்ட அதிக உதவியாகட்டும், என் மதிப்பில் நட்பு பாராட்டிய அமெரிக்கர்கள் பல மடங்கு உயர்ந்தார்கள். உண்மையில் அவர்கள் சிறு புன்னகைக்கும், ஒற்றை நட்பு வார்த்தைக்கும், ஒரு சின்ன ஸ்நேகபாவ நடவடிக்கைக்கும் மகிழ்ந்து போகிறார்கள்.
இனித் தொடரலாம். அலுப்பில் அடுத்தநாள் பகல்வரை தூங்கிவிட்ட நான் ஒருவழியாக எழுந்தேன். இரவில் நாங்கள் ஒரு நடைப்பயிற்சி செய்யலாம் என்று வெளியே வந்து பேசிக்கொண்டே நடந்தோம். என் மகள் தங்கி இருந்தது ஃபீனிக்ஸிலிருந்து ஏறக்குறைய 10 மைல் தூரத்தில் இருந்த டெம்ப்பி (Tempe) என்ற ஊர். அங்கேதான் அரிசோனா ஸ்டேட் யுனிவர்ஸிட்டி இருந்தது என்பதால் அதைச் சுற்றிலும் வெளி ஊர்களிலும், நாடுகளிலும் இருந்துவரும் மாணவர்கள் ஒற்றை, இரண்டு, மூன்று பெட்ரூம் வீடுகளில் ஒரு வருட லீஸ் அடிப்படையில் இரண்டுபேர், நான்கு அல்லது ஆறுபேர் என்கிற அளவில் சேர்ந்து தங்கி வாடகை, மின்சாரம், நெட் கனெக்ஷன், தண்ணீர் வரி என எல்லா செலவுகளையும் பகிர்ந்து கொள்கிறார்கள்.
சமையல், புரிதலின் அடிப்படையில் சேர்ந்தோ, தனித்தனியாகவோ செய்துகொள்கிறார்கள். வீடுகள் பெரும்பாலும் ஒரு கேட்டின் உள்ளே வரிசையாக யூனிஃபார்ம் போட்டதுபோல row houses போல இருக்கின்றன. வீட்டின் நம்பரும், நம் கையில் இருக்கும் சாவியும் மட்டுமே நம் வீட்டை மறக்காமல் வைத்திருக்க உதவும். இதுபோல அந்த இடத்தில் ஏகப்பட்ட குடியிருப்புகள்.
என் மகள் குடி இருந்த இடம் காலேஜ் டவுன் என்று அழைக்கப்பட்டது. அங்கே ஒவ்வொருவருக்கும் தனித்தனி கார் பார்க்கும், கார்களுக்கு அந்தந்த கேட்டட் கம்யூனிட்டி பெயருடன் கூடிய ஸ்டிக்கரும் கட்டாயம் இருக்க வேண்டும். கட்டாயம் எல்லா கம்யூனிட்டியிலும் ஒரு நீச்சல் குளம், பல லாண்ட்ரோமேட்டுகளைக் கொண்ட 24 மணிநேர லாண்டரி ரூம் உண்டு. சுற்றிச் சுற்றிப் பல்கலைக்கழகங்களும் கல்லூரிகளும் நிறைந்த டெம்ப்பியிலும், அதைச்சுற்றிய இடங்களிலும் பல நாடுகளைச் சேர்ந்த மாணவர்கள் தங்கிப் படிப்பதால் வாடகை அதிகம். வாடகையைப் பகிர்ந்துகொள்வதாலேயே மாணவர்கள் தப்பிக்கிறார்கள்.
எல்லோரும் சைக்கிள் வைத்துக்கொண்டு (அங்கே சைக்கிளை பைக் என்றுதான் குறிப்பிடுகிறார்கள்) யுனிவர்ஸிட்டிக்குச் சென்று வருகிறார்கள். பெரும்பாலும் சைக்கிளில் மணியைப் பயன்படுத்துவதில்லை. சைக்கிள்கள் அங்கே நடைபாதையில்தான் செல்கின்றன. நாம் நடந்துகொண்டிருக்கும்போதே மெல்லிய குரலில் 'எக்ஸ்கியூஸ் மீ' என்று சொல்லிவிட்டுப் புன்னகையுடன் தாண்டிச் செல்கிறார்கள். ரோட்டைக் கிராஸ் செய்யவும் நடந்து செல்பவர்களோடவேதான் வருகிறார்கள்.
நாம் ரோடைக் க்ராஸ் செய்வதும் ஒரு தனி அனுபவம்தான். ரோடில் ஆளே இல்லாவிட்டாலும் நாம் இங்கேபோல ஓடிக் கடக்க முடியாது. அதற்கென்று இருக்கிற போஸ்ட்டில் pedestrian sign ஐ அழுத்தினால் சில நிமிடங்களில் டிராஃபிக் நிறுத்தப்பட்டு நடப்பவர்கள் மெதுவாகக் கடக்கலாம். சில சமயங்களில் லைட் ரெயிலும் அப்படிக் கடமையாகக் காத்திருப்பதைப் பார்த்து எனக்கு வியப்பும் வந்தது, வேடிக்கையாகவும் இருந்தது. அங்கே நடப்பவர்களுக்கு அவ்வளவு உரிமை, பாதுகாப்பு, 'right of way' .
அரிஸோனாவில் முதலில் என் கவனத்தைக் கவர்ந்தது அதன் தட்பவெப்பநிலை. பாலைவனமான அரிசோனாவில் பகலில் கடும் வெயிலும், வெப்பமும். இரவில் குளிர். கோடை, குளிர் காலங்களைப் பொறுத்து வெப்பமும், குளிரும் மிக அதிகமாகின்றது. வெயில் நம் நாட்டைப்போல ஈரப்பதம் கொண்டதல்ல என்பதால் வியர்ப்பதில்லை. மாறாக வெயிலில் நடக்கும்போது சூடு நம் தோலின்மேல் அதிகமாக எரிப்பதுபோலத் தோன்றும். உடம்பிலிருந்து ஈரப்பதத்தை உறிஞ்சி எடுத்துவிடுவதுபோலவும் தோன்றும். இதனால் அங்கே எல்லோரும் மாய்ஸ்சரைசரும், சன் ஸ்க்ரீனும் அதிக அளவில் உபயோகப்படுத்தி தோலைக் காப்பாற்றிக்கொள்கிறார்கள்.
எல்லா வீடுகளிலும் முழு ஏஸி இருக்கிறது. இருக்கும் சூட்டுக்கு ஏற்றாற்போல ஏஸியின் அளவை மாற்றி வைத்துக்கொள்கிறார்கள். மின்சாரம் அபரிமிதமாகக் காணப்படும் அமெரிக்காவில் மின்வெட்டு என்பதே இல்லை. மின்சாரமும் அதிக விலையில்லை. உண்மையில் தேவைக்கு அதிகமாக உற்பத்தி செய்யப்படும் மின்சாரத்தை எப்படி வெற்றிகரமாக முதலீடு செய்வது என்பது ஒரு முன்னிலைப் பாடமாகவும், இண்டஸ்ட்ரிகளின் முன்னுரிமைத் தொழில் நுட்பமாகவும் இருக்கிறது. எல்லா வீடுகளும், அலுவலகங்களும், டிபார்ட்மென்டல் ஸ்டோர்களும், ஏன், எல்லாக் கட்டிடங்களுமே முழு ஏஸி செய்யப்பட்டிருப்பதால் பாலைவனமான அரிசோனாவிலும் வாழ்க்கை எளிதாகவும், வசதியாகவும்தான் இருக்கிறது.
சூரியன் நான் போயிருந்த ஜூன், ஜூலையில் காலை நான்கு மணிக்கெல்லாம் பிரகாசமாக உதித்து ஜன்னல்களின் blind ஐத் தாண்டி அலாரம் இல்லாமலே என்னை எழுப்பிவிட்டது. இதுபோலவே இரவில் எட்டு மணிவரைக்கும் அஸ்தமனமாகாமல் பகல் போலவே தோற்றம் தருவதால் தூக்கம் வரவும் நேரம் எடுக்கிறது. நாம் மாலையில் வெளியே செல்வதுபோல அவர்கள் இரவில் வெளியே செல்வதால் சாலைகள் இரவில் மனிதர்களின் நடமாட்டத்துடன் கலகலவென்று இருக்கின்றன.
No comments:
Post a Comment