ஓர்ப்படி

 49. ஓர்ப்படி (சிசீ7) #ganeshamarkalam

“பார்கவி, என்னால் இந்த முழங்காலை வச்சிண்டு ஒண்ணூம் செய்யமுடியாது. நீதான் போன இடத்தில் என்னோட கூடக் கூட உக்காந்திடாம, குழந்தையை எங்கிட்டே தந்துட்டு வீட்டை சுத்தி வந்து, மனுஷா எப்படின்னு பாத்து, சுலக்ஷணாவோட தனியா பேசி அவளைப் பத்தியும் கணிச்சு சொல்ராய்.” என்ன இதுன்னு தோணும். சொல்ரேன்.

காரில் போயிண்டிருக்கம். மச்சினர் குருப்ரஸாத்துக்கு பொண் பாக்க. ட்ரைவர் பக்கத்தில் மச்சினர். என் மடீலே சங்கவி, 8 மாசம். டயரக்ஷண்ஸ் தந்தது என் மாமியார். “சரீம்மா. நீங்க கவலைப் படாதீங்கோ!” மச்சினர் நமுட்டுச் சிரிப்பு ரியர் வ்யூவில் தெரிஞ்சது. ஜாதகம் பாத்து போட்டோவக் காமிச்சதும் சொல்ரர் “மன்னி! பொண் உங்களுக்கு பிடிச்சிருந்தாத்தான் கல்யாணம். உங்க அபிப்ராயம்தான் பிரதானம்.”

எனக்கு புக்காமா வாய்ச்ச இடம் சந்தோஷமான இடம். அவரோட அப்பா இப்ப இல்லை. ரெண்டே பிள்ளைகள்.                      “எல்லாரும் சேர்ந்து வாழணும்னு பிரியமா பாத்துப் பாத்து கட்டினர்டீ.” மாமி புலம்பித் தள்ளுவர். நான் பிள்ளையாண்டிருகச்சே அவர் உடம்புக்கு முடியாம சிவப்ப்ராப்தி அடைஞ்சுட்டர். பேத்தியப் பாக்க கொடுத்து வைக்கலை. எங்காத்து அவர் துபாயில் “3 வருஷத்துக்கு போரேன், கையில் கொஞ்சம் சம்பாதிச்சிண்டு இங்கேயே வந்துடுவேன்”. வரலை. ஒண்ணூமாத்தி ஒரு காரணம். தன் கல்யாணத்துக்கு வந்து 3 மாசம் இருந்துட்டு கிளம்பிப் போனர். “வாந்தி எடுக்கராய், இங்கேயே இரு குழந்தை பொறக்கரத்துக்குள் வேற வேலை பாத்துண்டு வந்துடுவேன், இல்லை நீ வந்துடு.” அதுவும் நடக்கலை. கைக்குழந்தையோட அங்கே சிரமம் அம்மாகூட இருந்தா பாத்துப்பள்”.

மாமியும் “போட்டம், குழந்தைக்காகவும் உனக்காகவும் சீக்கிரம் அந்த உத்யோகத்தை தலைமுழுகிட்டு வருவன்.” ஆனா தள்ளிப் போயிண்டே. இப்போ “தம்பிக்கு கல்யாணம் நிச்சயம் ஆட்டம், வந்துடரேன்.” ஆசையாத்தான் இருக்கர். குடும்பம், பெண் குழந்தை படிக்கணும் சிலவாகுமேன்னு கண்களில் ஒரு அயர்ச்சி. “அங்கே நன்னா தராண்டீ.” மாமி சின்னவரை வெளிநாட்டு ஆசையே வராம பாத்துண்டா.

சுலக்ஷணா போட்டோவுலேயே ஜோர். இவாத்தில் எல்லா ஆம்பிள்ளைகளும் உசரம். அதுக்கேத்த பொண். போனில் தன்மையா பேசினா. நல்ல படிப்பு. கல்யாணத்தக்கப்பரம் வேலைக்கு போவாளோ? “அனுப்பலாமா கூடாதாடீ?” மாமி கேட்டா. “அதெல்லாம் அவளும் குருவும் தீர்மானிக்க வேண்டியது, நாம ஏன்? நம்பளைக் கேட்டா சொல்வம்”. “ஏண்டீ பிள்ளையப் பெத்தவள் என்னிஷ்டம்னு ஒண்ணு இருக்கோன்னோ?” “இருக்கும்மா ஆனா அது அவா வாழ்க்கை.” “நீ என் சொல் பேச்சு கேட்டுத்தானே இருக்காய். அவளும் அப்படித்தானே இருக்கரவளா வரணும்?” ஒண்ணும் சொல்லாம மழுப்பினேன். அந்த காலத்து மனுஷி. இதெல்லாம் நினைச்சிண்டே நங்கநல்லூர்லேந்து கேகே நகர் போயாரது. சமயம் பாத்து சங்கவி பாட்டி மடீல தவ்விண்டா.

சுலக்ஷணாவாத்தில் ஒரு மணிநேரம் இருந்தம். அத்தனை உபசாரம். குருவுக்கு அவளை ரெம்பவே பிடிச்சுப் போச்சு. இங்கே வரத்துக்கு மின்னாடியே போனில் கடலை போட்டரோ? ஏன்னா கண்ணால் அத்தனை பரிபாஷைகள் போயிண்டிருக்கு பாக்கரேன். இந்த ஸ்திதியில் நான் என்ன பொண் பிடிச்சது, பிடிக்கலைன்னு சொல்ல! மாமி எதுவும் நொட்டு சொல்லாம பாத்துக்கணும். மாமி எதிர்பார்ப்பது எல்லாம் அவாத்தில் இருப்பதாவும் கண்டு பிடிச்சு சொல்லணும். முழங்கையால் என்னை நெம்பரா. சரீன்னு எழுந்து “உங்காம் நன்னா இருக்கு, பாக்கலாமா?” அவாளும் க்ளு பிடிச்சிண்டு “சுலக்ஷணா, அழைச்சிண்டு போய் சுத்திக் காமீ.” ஹாலில் நின்னா எல்லா ரூமும் நன்னா தெரியரது. இதை சுத்திப் பாக்கணும்னா நான்தான் என் உடம்பை சுத்தி விடணும். இவள் நங்கநல்லூருக்கு வந்தள்னா அத்தனை பெரீய வீட்டையும் மாடீல அவாளுக்குன்னு ஆப்போர பெட்ரூமையும் பால்கனியையும் தோட்டத்தையும் பாத்து அசந்து போவள்.

அவளும் சளைக்காம வாங்கோன்னு வாசலுக்கு வந்து லிஃப்ட் பட்டனை அமுக்க, டெரஸுக்கு வந்துட்டம். பேசிவச்சிண்டாப்போல் மச்சினரும், ஒரு ப்ளேட்டில் பஜ்ஜி வச்சு ட்ரைவருக்குத் தந்துட்டு வரேன்னு எடுத்துண்டு டெரெஸுக்கு வர, ஒரு கோடீல போய் நின்னுண்டு இவா பேசிக்கட்டும்னு. எங்களவர் என்னை பாக்க மதுரைக்கு வந்தது ஞாபகத்தில். இப்போ அவர் துபாயில், நான் இங்கே. சலிப்புத் தட்டித்து. சங்கவியோட என் டயம் சரியா இருக்கும். வீட்டு வேலைகள்னு ஒண்ணூம் பெரீசா இல்லை, எல்லாராத்துலேயும் இருப்பதுதான். மாமி ரெம்பவே ஒத்தாசையா. கூட என் கணவர் இல்லாத்துதான் பெரும் குறை.

கல்யாணத்தை ஜாம் ஜாம்முன்னு பண்ணிவச்சா. கல்யாணத்துக்கு வந்த எங்காத்துக்காரர் 1 வாரம்தான் இருக்க முடியும்னு வந்ததுலேந்தே காலில் வெநீரக் கொட்டிண்டு. இதில் 3 கல்யாணக் காரியங்களில். சொச்சம் அம்மாவுக்கு சிசுருஷை, குழந்தையக் கொஞ்சீண்டு என்னோட தனியா ஸ்பெண்ட் செய்ய டயமே இல்லை. கூட வான்னு அழைச்சிண்டு போவர்னு நினைச்சா, “ரெண்டே வருஷம் பொறுத்துக்கோ பார்கவீ”. மாமியும் “ராம்பிரஸாத், உனக்கு 3 மாசம் தருவம். வராய் இல்லை அங்கேயே செட்டில் ஆகிண்டு இவளை அழைச்சிண்டு போய்க்கோ. வந்தாயான்னா முத்த பிள்ளை பொருப்பா இருக்கான்னு நினைச்சுப்பேன். இல்லை குருபிரஸாத் ஒரே புள்ளைன்னு நினைச்சுப்பேன்”.

இப்படித்தான் ட்ரமேடிக்கா பேசுவள். அவளே வசனம் எழுதி வச்சு ரிஹெர்ஸல் பாத்து சமயம் வரப்போ பேசராப்போல் படும். பேத்திய பிரிஞ்சு இருக்க முடியாதுடீம்பர். என்னை அனுப்பரதா லவலேசமும் ஐடியா இல்லை. பெரியவரும் வந்துடணும், இந்தாத்தில் ஒரு 5 வருஷமாவது ஆத்துக்காரர் கனவு கண்டது நிறைவேறணும்னுதான் விருப்பம்.

இவா 2பேரும் கோடைக்கானல் ஹனிமூன். நாங்க எங்க போனம்? ஏற்காடு. திரும்பி வந்த கையோட இவர் ஃப்ளைட் பிடிச்சாச்சு. இவா திரும்பி வந்தும் 1 வாரம்போல் மச்சினருக்கு லீவு பாக்கி இருக்கவே ஆத்தில்தான். மாடி பெட்ரூம் விட்டு இறங்கி வரலை. சாப்பிடக் கொள்ள மட்டும் டைனிங்க் டேபிளீல் சந்திச்சுப்பது. சுலக்ஷணா ஆட்டம், குருபிரஸாத் ஆட்டம் சாப்டூட்டு கூட உக்காந்து பெசிண்டிருப்பம்னு இல்லாம திரும்பப் போய் ரூமுக்குள் சாத்திண்டு. “என்ன இதுகள் ரெண்டும் இப்படி இருக்கா? உடம்புக்கு ஆகுமோடீ? 24 மணிநேரமுமா?” மாமி அலுத்துண்டள். நான்தான் “சின்னஞ்சிருசுகள், எப்படியும் லீவு முடிஞ்சதும் கிழே வந்துடப்போரா. விட்டுப் பிடிங்கோ. சுலக்ஷணா சட்டுன்னு ஆத்தில் எல்லா பொறுப்பையும் ஏத்துண்டு பம்பரமா சுத்துவள் பாருங்கோ. நம்மாத்து வழக்கங்களை எல்லாம் சொல்லித் தந்துட்டேன்”. “எப்போடீ அவளோட பேசினாய்?” “அவாத்து டெரெஸில்”.

மாமிக்கு நம்பிக்கை வரலை. ஏன்னா இந்தாத்து வழக்கங்கள் எல்லாத்தையும் சொல்லியிருந்தா அவள் கல்யாணத்துக்கே சம்மதிச்சிருக்க மாட்டான்னு அவருக்கே தெரியும்.

சொன்னாப்போல் லீவ் முடிஞ்சு குரு ஆபீஸ் கிளம்பர அன்னைக்கு சுலக்ஷணா கார்த்தாலேயே எழுந்து அழகா குளிச்சுட்டு எல்லா காரியத்தையும் கவனிச்சிண்டான்னா பாக்கணும்! நாங்க அசந்து போய் நிக்கரம், எங்களுக்கும் சூடா காபி வந்தது. மச்சினருக்கு ப்ரேக்ஃபாஸ்ட் அப்பரம் லன்சுக்கு சேமியா உப்மா, தயிர்சாதம்னு கட்டி எடுத்துண்டு வச்சு அசத்தி அவருக்கு டாட்டா காமிச்சுட்டு வந்து எங்க மின்னாடி ஒலிம்பிக் மெடல் ஜெயிச்சாப்போல் நின்னள். ஹுஸெயின் போல்ட் ஓடி ஜெயிச்சப்பரம் செய்யராப்போல் ஒண்ணும் செய்யலையே தவிர முகபாவம் அப்படியே! மாமிதான் சும்மா இல்லாம “என்னடீம்மா ஹனிமூனெல்லாம் நல்லபடியா ஆச்சா?” முகஞ்சிவந்து உள்ளே ஓடிட்டா.

“அம்மா, இப்படியா கேப்பேள். நக்கலடிச்சேள்னு நினைச்சுக்க மாட்டாளா?” “தப்புத்தான்டீ, ஒரு ஃப்ளோல கேட்டுட்டேன்”. மாமி தனக்கு நடந்ததையோ அப்பரம் நானும் எனக்கு கல்யாணம் ஆன புதுசுலே இதே ஆத்தில் கிடெச்ச ஃப்ரீடத்தையும் மறக்காம அதை எங்காத்துக்கு வந்த இந்த புது மாட்டுப் பொண்ணுக்கும் கொஞ்சம் கூட குறையாம ஏன் இன்னும் கொஞ்சம் சேர்த்தே தரணும்னு நினைச்சேன்

சுலக்ஷணாவும் எம்பொண் சங்கவியும் ஈஷிண்டுட்டா. சித்தீன்னு அவ மடீலத்தான் உக்காந்துப்பேன்னும், அவதான் குளிப்பாட்டி விடணும்னும். அவளும் சளைக்காம, கைதேர்ந்த ஆயா மாதிரி அவளை கவனிச்சு சட்டை மாத்தி ஆகாரம் கொடுத்துன்னு என் கைக்கு வேலையில்லாம பண்ணிட்டா. “செய்யட்டும், நாளைக்கு அவளுக்கு பொறந்தா ப்ரேக்டீஸ் ஆகும்.” மாமிதான்.

ஒருநா சுலக்ஷணா கேக்கரா, “மாமியை நீங்க அம்மான்னு கூப்பிடரேள், அவா சொன்னாளா அப்ப்படிக் கூப்பிட?” “அப்படியெல்லாம் கிடையாது, எங்காத்தில் சொல்லித் தந்தது. வந்ததுலேந்து அப்படித்தான். எங்காத்துக் காரரும் அம்மான்னு கூப்பிடுன்னர்”. “எங்காத்தில் அப்படி சொல்லலையே? நான் எப்படிக் கூப்பிட?” “உன் இஷ்டம். அவா மைண்ட் செய்யமாட்டா”. “நானும் அம்மான்னே கூப்பிடரேன். ஏன்னா குருவும் அப்படித்தானே கூப்பிடரர்”. இது நல்ல லாஜிக்கா பட்டது. குரு என்னை மன்னீன்னு கூப்பிட சுலக்ஷணாவும் இயல்பா மன்னீன்னு கூப்பிட செட்டில் ஆகிட்டம்னு பட்டது. நாள்பூரா எங்களை உறவு சொல்லி வாய் நிறைய கூப்டுண்டு வீடே கலகலன்னு ஆகினது கண்டு மாமிக்கு மிக சந்தோஷம். அப்பப்ப மூக்க பிழிஞ்சிண்டு என்னண்டை மட்டும் சொல்லுவள் “ராம்பிரஸாத்தும் வந்துட்டான்னா வீடு கம்ப்ளீட் ஆயிடும்”. ஆனா பாருங்கோ ஓரு மாசம்பூரா அவர் போனும் பண்ணலை.

ஒருநா குளிச்சிண்டிருக்கேன் போன் அடிச்சது கேட்டது. மாமி வெளீல காய்கறிக்காரன் வண்டீய தள்ளிண்டு வாசலில் அவனோட மல்லுக்கு நிப்பள். மச்சினர் வெளியூர் ட்யூடி. யார் போனை எடுக்க? சுலக்ஷணா எடுத்துப் பெசரள். யாரா இருக்கும்னுட்டு தலைத் துவட்டிண்டே வரேன், போன் சம்பாஷணை முடிஞ்சு அவளும் வேற வேலையா பொயாச்சு. விட்டூட்டேன், அப்பரம் யார் போனில்னு கேட்டுக்கலாம்னுட்டு.

அடுத்த வாரம் ராத்திரி சாப்டூட்டு உக்காந்திண்டிருக்கம் திரும்பவும் போன். அவர்தான். மச்சினர் எடுத்துப் பேசிட்டு, என்னண்டை தரர். “அண்ணா!” ஆசையா எடுக்க, “அடுத்த வாரம் அங்கே வந்துடுவேன். நம்ப ரூமை பங்கீடு பண்ணி வை”. “எத்தனை நாள் லீவு?” “இனிமேல் அங்கேதான்”. வச்சுட்டர். ஆச்சர்யத்தில் தலை சுத்தீத்து. என்னடீன்னு இவாள்லாம் கேக்க விஷயத்தை சொன்னதும் எல்லாருக்கும் சந்தோஷம். சுலக்ஷணா “யாரும் தூங்கப் போயிட வேண்டாம், பாயசம் செஞ்சு எடுத்தூண்டு வரேன்.” போரா.

குருப்ரஸாத் “ஏர்போர்ட்டுக்கு போரேன், நீங்களும் வாங்கோ மன்னி, வாண்டும் வரட்டும் அண்ணாவை நேரில் ரிசீவ் செய்யலாம்”. போனம். இமிக்ரேஷண் கஸ்டம்ஸ் முடிஞ்சு பெரீய பொட்டி ரெண்டை தள்ளீண்டு அவர் வர வேகமா. மச்சினர் போய் அண்ணாவ கட்டீண்டு சாமானை வாங்கிண்டு தள்ளீப் போய் காரண்டை நின்னுக்கரர். நானும் சங்கவியும் இவர் கைகளில். என் கண்ணில் நீர் கோத்துக்க, துடச்சு விடரர். “உனக்கு ஒரு விஷயம் தெரியுமோடி?” “என்ன?” குரு வொய்ஃப் அன்னைக்கு போனில் விடுவிடூன்னு விட்டாடீ. செமத்தியா நாலு வார்த்தை நாக்கப் பிடிங்கிக்கராப்போல். அவள் கிட்டே ஜாக்கிரதையா இருக்கணும்”. “ஆச்சச்சோ! என்ன கேட்டா?” பயமாயிருந்தது. “உன்னைத் தனியா விட்டூட்டு அங்கே என்னத்தை செஞ்சிண்டிருக்கேன்னு கேட்டுட்டாடீ. ரெம்ப நாளா மனசைப் படுத்தீண்டும் அதை பொருட் படுத்தாம நாட்களை தள்ளிண்டிருந்தவனுக்கு நல்லா உரைச்சாபோல். இங்கேயே நல்ல கம்பேனியில் உத்யோகம் வாங்கிண்டாச்சு. இனிமேல் எல்லாரோடவும் சேர்ந்து சந்தோஷமா”.

ஆத்துக்கு வந்தம்னு வச்சுக்கோங்கோ. ஓர்ப்படீன்னா ஓரகத்துப் படி. ஒரே அகத்தில் வெவ்வேற படியில் (லெவலில்) இருப்பவா ஒத்துமையா அந்த அகத்துக்கு நல்லது நடக்க பெருமை கொண்டு சேர்க்க பாடுபடணும்னு சொல்ல ஏற்பட்ட உறவுமுறை. அதை சுலக்ஷணா நன்னாவே செஞ்சிருக்கான்னு தெரிஞ்சது. ஆத்தில் இருக்கும் இன்னொரு இளம் பெண் தனி மரமா உலாவிண்டு இருகப்போ தான் மட்டும் தன் கணவனோட சந்தோஷிச்சிண்டு இருப்பது எப்படி நன்னா இருக்கும்னும், குடும்பத்தில் குறையாப்போன விஷயத்தை சீக்கிரம் நிறைவுபண்ணிப் பாத்துடணும்னும் அவள் நினைச்சு அதுக்குண்டானதை தன்னால் முடிஞ்சதை செஞ்சது. அன்னைக்கே அவள் இன்னொண்ணும் செஞ்சது மனசுக்கு ஹிதமா.

எல்லாரும் உக்காந்து சாப்பிடரச்சே எங்கிட்டே வந்து கேக்கரா “இன்னும் கொஞ்சம் கூட்டு பொடட்டுமா அக்கா?” மன்னி அக்காவானது மனசு நிறைஞ்சுபோச்சு.