கட்டுசாதக் கூடை

 கட்டுசாதக் கூடை

எல்லாம் நல்ல படியா முடிஞ்சது. விடிஞ்சா கட்டுசாதக் கூடை. சீரக ரசம், மிளகுக் குழம்பு, சுட்ட அப்பளம் என்று மெனு போட்டு வைத்திருந்தார்கள். விசாலத்துக்கு மிகவும் மனசு திருப்திதான். ஒரே மகள் சித்ராவின் திருமணத்தில் தான் சொன்ன எல்லாவற்றையும் தன் கணவர் தவறாமல் நிறைவேற்றிக் கொடுத்து விட்டார். நல்லபடியாகத் திருமணம் முடிந்து விட்டது.

“விசாலம், நாளைக்குக் கார்த்தால கட்டுசாதம்”

“ஆமான்னா எனக்கு ஒரு மாதிரியாதான் இருக்கு.” கண்கலங்கி இருந்தாள் விசாலம் மாமி. வாஞ்சையுடன் அவள் கையைப் பிடித்தார் விஸ்வநாதன்.

“இதப் பாரு அசடாட்டமா அழப்டாது. வந்தவா எல்லாருமே கல்யாணம் அருமையான நடந்ததுன்னு வாழ்த்தியிருக்கா. ஒத்தரும் ஒரு குறையும் சொல்லலை. நாளைக்கு பொண்ணு புக்காத்துக்குப் போறச்சே நீ பாட்டுக்கு புசுபுசுன்னு அழுதுண்டு இருக்கக் கூடாது. சந்தோஷமா அனுப்பி வைக்கணும்”

அவர் இதை சொல்லும் போதே விசாலத்தின் கண்கள் குளமாகி விட்டன. “உங்களுக்கென்ன சொல்லிட்டேள். என் பொண்ணைப் பிரியற கஷ்டம் எனக்குன்னா தெரியும்.”

கலகலவென சிரித்தார் விஸ்வநாதன். “என்னடி புதுசா இருக்கு? பொண்ணா பொறந்த அன்னிக்கே இவ ஒரு நாள் நம்மைப் பிரிஞ்சி வேற இடத்துக்கு வாழப் போயிடுவோங்கறது தெரிஞ்சதுதானே?”

அது அவள் கலக்கத்தை இன்னும் அதிகமாக்கியது. இருளில் அடக்க மாட்டாமல் விசும்பிக் கொண்டிருந்தாள் விசாலம்.

சமையல்காரர் சில பாத்திரங்களை வைத்துக் கொண்டு மற்றப்  பெரிய பாத்திரங்களை எல்லாம் ஏறக் கட்டிக் கொண்டிருந்தார். தடால் தடால் என்று சப்தம் கேட்டுக் கொண்டே இருந்தது. மேல் மாடியில் ஒரு சீட்டாட்டக் கும்பல். சற்றைக் கொரு தடவை யாரையோ கேலி செய்யும் விதமாக ஹோ ஹோ வென்று சப்தம் எழுப்பிச் சிரித்துக் கொண்டிருந்தது. சோபன அறைக் கதவிற்கும் தரைக்கும் இடையில் தெரிந்த ஒளிக் கற்றைச் சட்டென்றுக் காணாமல் போனது.

அதிகாலை ரயிலுக்குச் செல்ல வேண்டியவர்கள் பெட்டி படுக்கைகளைக் கட்டிக் கொண்டிருந்தனர். வாசலில் கட்டியிருந்த வாழை மரத்தைக் கடிப்பதற்காக வந்து கொண்டிருந்த பசு மாட்டை யாரோ “சூ, சூ” வென்று விரட்டிக் கொண்டிருந்தார்கள். ஒன்றிரண்டு பேர் அதற்குள் குறட்டை விட ஆரம்பித்திருந்தனர். இந்த கோடியில் ஒருத்தர் கேள்வி கேட்க அந்த கோடியில் ஒருவர் பதில் சொல்வது போல குறட்டை ஒலி விட்டு விட்டு ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது. மேடையில் ரிசெப்ஷனுக்காக வைக்கப் பட்டிருந்த செயற்கை மலர்கள் மலங்க மலங்க விழித்துக் கொண்டிருந்தன. அந்த பெரிய ஹாலில் அங்கங்கே பலர் படுத்துக் கொண்டிருந்தனர். சிலருக்குத் தலைகாணிக் கிடைத்திருந்தது. அதிர்ஷ்டக் காரர்கள். சிலருக்குக் கைதான் தலையணை. சுவர் ஓரங்களில் உபயோகமிழந்து போன ஒன்றிரண்டு மல்லிகை சரங்களும், ஈ மொய்த்துக் கொண்டிருந்த பேப்பர் கப்புகளும் கிடந்தன.

“தெரிஞ்சதுதான். இருந்தாலும் பாழும் மனசு அதை ஏத்துக்கறதா?” பெருமூச்சு விட்டபடிக் கண்களைப் புடவைத் தலைப்பில் துடைத்து விட்டுக் கொண்டாள் விசாலம்.

“விசாலம் இது அநியாயம்டி. பொண்ணு இங்க நம்ம கூடவே அடுத்தத் தெருவுலதான் வாழப் போறா. நாளைக்குக் கார்த்தால திருச்சிக்குப் போயிட்டு ஒரே வாரத்துல திரும்பிடப் போறா. அப்பறம் நினைச்சா அடுத்த அரை மணியில போய் பார்த்துக்கலாம். இதுக்கெல்லாமா அழுவா?!” என்றார் விஸ்வநாதன். இருந்தாலும் மாமிக்கு அழுகையை அடக்க முடியலைதான். முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டு இலேசாக விசும்பிக் கொண்டிருந்தாள். சமாதானமாக மனைவியின் முதுகைத் தட்டிக் கொடுத்து விட்டுத் திரும்பிப் படுத்துக் கொண்டார் விஸ்வநாத மாமா.

விடிந்தது. “மலராத பெண்மை மலரும்; முன்பு புரியாத உண்மை புரியும்”என்ற கண்ணதாசனின் வரிகளுக்கேற்ப ஒரு வித கிறக்கத்தில் இருந்தாள் சித்ரா. அவளிடம் ஒரு புதுப் பொலிவும், பளபளப்பும் தென் பட்டன. பெருமையாகவும், திருப்தியாகவும் மகளுக்குத் த்ருஷ்டி கழித்துப் போட்டாள் மாமி. மிளகுக் குழம்பும், சீரக ரசமும் அமர்க்களமாக இருந்தன. கொண்டா கொண்டா என்று எல்லாரும் கட்டு கட்டினார்கள். சாப்பாடும் முடிந்தது. எல்லோருக்கும் பெரிய கூடையில் சாப்பாடு பொட்டலங்கள், கருவடாம், மோர் மிளகாய்கள், அரிசி அப்பளம், வாழைப் பழங்கள் என்று தயாராகக் கட்டி வைக்கப் பட்டிருந்தன.

சிறிது நேரத்தில் மாப்பிள்ளை வீட்டார் அனைவரையும் வரவழைத்து ஹாலில் குழுவாக அமர வைத்தனர். சுமார் இருபத்தைந்து முப்பது நபர்கள் இருக்கலாம். எல்லோருக்குமே தேங்காய் தாம்பூலம் வைத்து, நிறைவாகக் கொடுத்தார் விஸ்வநாத மாமா. வெளியூர் செல்லும் பெண் வீட்டு சொந்தங்கள் ஒவ்வொன்றாக நகர ஆரம்பித்தனர். மாப்பிள்ளை வீட்டார் ஏற்பாடு செய்திருந்த ஆம்னி பஸ் சரியான நேரத்திற்கு வரவில்லை. ஒரு மணி நேரம் தாமதமாக வந்து சேர்ந்தது. விடுவிடுவென்று எல்லா சாமான்களும் ஏற்றப் பட்டன. சில பேர், நெருங்கிய சொந்தங்கள், சித்ராவைக் கட்டிக் கொண்டு இலேசாகக் கண் கலங்கினர். நிறைய அறிவுறித்தினர்.

மாப்பிள்ளை வீட்டார் ஒவ்வொருவராக பஸ்சில் ஏற ஆரம்பித்தனர். ஆயிற்று. மாப்பிள்ளையும் பெண்ணும் பஸ்சில் ஏற வேண்டியதுதான் பாக்கி. பிழியப் பிழிய அழுது கொண்டிருந்தாள் சித்ரா. உலக மகா ஆச்சரியமாக விசாலம் மாமி, கணவன் பேச்சைக் கேட்டு, அழாமல் தன்னைக் கட்டுப் படுத்திக் கொண்டிருந்தாள். கட்டிக் கொண்டிருந்த சித்ராவின் கைகளை மெதுவாக விலக்கினாள். முதுகில் ஆதரவாகத் தட்டிக் கொடுத்தாள். பிறகு ஒவ்வொருவரிடமாகச் சொல்லிக் கொண்டுக் கிளம்ப ஆயத்தமானாள் சித்ரா.

“அப்பா எங்கம்மா? சொல்லிண்டு போறேன்” என்று விசும்பிக் கொண்டே கேட்டாள் சித்ரா. அப்பா எங்க என்று விசாலம் மாமியும் கேட்க, ஒவ்வொருத்தராக அந்தக் கேள்வியை எதிரொலித்தனர். அவர் திருமண மண்டப ஹாலில் இல்லை. திடீரென்று அங்கே ஒரு பரபரப்பு ஏற்பட்டது. எங்கே எங்கே என்று நாலாபக்கமும் எல்லாரும் தேடினர். பத்து நிமிடங்களாயின. விஸ்வநாத மாமாவைக் காணவில்லை. வெறி பிடித்தாற் போல விசாலம் மாமி ஒவ்வொரு அறையாக ஓடி ஓடிப் போய் தேடினாள்.

“சரியான சமயத்துல எங்கே போயிட்டார் இந்த ப்ராமணன்?!”

சமையல் கூடமெல்லாம் தாண்டி, சாமான்கள் வைக்கும் அறையின் மூலையில் சுவற்றைப் பார்த்து உட்கார்ந்து கொண்டு குலுங்கிக் குலுங்கி அழுது கொண்டிருந்தார் விஸ்வநாத மாமா. அவர் மேல் துண்டு முழுவதுமாகவே நனைந்திருந்தது. கண்களில் இருந்து தாரை தாரையாகக் கண்ணீர் வழிய கேட்பாரில்லாமல் அழுது கொண்டிருந்தார். “சித்ரா, சித்ரா” என்று அவர் வாய் அரற்றிக் கொண்டே இருந்தது.

இடுப்பில் கைகளை வைத்துக் கொண்டு, அமைதியாக பெண்ணைப் பெற்றத் தகப்பனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் விசாலம்.