அத்தை மகள் (பார்ட் 5)

 89. அத்தை மகள் (பார்ட் 5) (சிறுகதை சீசன்5) #ganeshamarkalam

சில சமையங்களில் சிலது நடக்கரச்சே ஏற்பட்டும் அதிர்ச்சிய தாங்கிக்க முடியலைன்னா அப்படியே நம்பள பூமி பிளந்து உள்வாங்கிக்கப் பிடாதான்னு தோணும். இப்ப அது மாதிரி ஃபீல் ஆச்சு. முத ராத்திரியிலேயே, அதுவும் என் கீதா எனக்கு கிடெச்சுட்ட சந்தோஷத்தில் திளைச்சு மூழ்கி முத்தெடுக்க வேண்டிய தருணத்தில் இப்படி ஒரு சத்திய சோதனையா? சமாளிச்சேன்.

“யாரு? என்ன எழுதியிருக்கா, எங்கே காமி?’ அதாவது நான் பாக்கலை, என்னென்னமோ பரிசுகள் வந்திருக்கு. அதெல்லாத்தையும் பாக்க யார்கிட்டே டயம் இருக்கு? எல்லாத்தையும் யார் கொண்டுவந்து நமக்கு இடெஞ்சலா இங்கே வச்சது? கார்த்தாலே எழுந்துண்டதும் மொத வேலையா யாருன்னு கண்டுபிடிச்சு நன்னா திட்டணும். அதை அப்புரம் பாத்துக்கலாம், இப்ப இந்த புக்கேவை யாரோ அனுப்பியிருக்கா, யாருன்னு நீ பாத்துட்டாய், எங்கே எனக்கும் காமீ.” அப்படீங்கராப்போல ஒரு தொனீலே கேட்டுண்டு நிமிந்து உக்காந்திண்டு கைய நீட்டரேன். அவள் புக்கேவை அவள் கைய்லேயே கெட்டியாப் பிடிச்சிண்டு அதில் தொங்கின அட்டய மட்டும் என் கண்ணில் படரா மாதிரி பிடிச்சிண்டு காமிக்கரா. எங்கே என் கையில் தந்துட்டா நான் எவிடென்ஸை டிஸ்ட்ராய் செஞ்சுட்டா? என் கல்பபிலிடி ப்ரூவ் ஆகாமப் போயிடுத்துன்னா? என்ன சாதூர்யம்! இதெல்லாம் இவாளோட கூடவே பொறக்குமா?

முதலிரவு ரூமில் லைட் கம்மீங்கிராப்போல், கண்ண இடுக்கிண்டு எத்தனை நேரம் எடுத்துண்டு படிக்க முடியுமோ அப்படி அந்த 4 வார்த்தய படிக்கரேன். அவள் “யார் இந்த மேக்னா?” அழுத்தம் திறுத்தமா எங்கே சித்தே மின்னாடி கேட்டது காதில் சரியா விழுந்ததோ விழலையோன்னு. இப்ப சத்தமா கார்டை காமிச்சு கேக்கரேன், சொல்லூங்கிராப்போல். “அட! மேக்னாவா? எங்காபீஸில் வேலை பாக்கரா. புதுசா சேர்ந்திருக்கா. ஜூனியர். கத்துக்குட்டி. அவளா அனுப்பிச்சிருக்கா?” “டியரஸ்டுன்னு போடுவானேன்?” “அவளத்தான் கேக்கணும். அந்தூரில் அதுதான் வழக்கம். சப்பை மேட்டருக்கெல்லாம் ரெம்ப ஃபீல் ஆவா. அதை ஏன் பிடிச்சிண்டிருக்காய். வச்சீட்டு கிட்டக்கே வாயேன். ஹனிமூன் நாளைக்குப் போலாம், அதுக்காக இன்னைக்கு தரையில் படுத்துக்கச் சொல்வியா?”

என்ன தோணித்தோ, “சரி விடு. எங்கே எங்காத்தில் பிடி கொடுத்து பெசலைன்னு நீ வேற துணை தெடிண்டுட்டயோன்னு சந்தேகம் வந்தது. அப்படி எதாச்சியும் இருந்தா வெளிப்படயா சொல்லிடு. இப்ப என்ன பண்ணணும்?” அப்பாடா! அவளெ பேச்சை மாத்தரா. “இந்த ரிபப்ளிக் டேக்கு மின்னாடி ஃபுல் ட்ரெஸ் ரிஹெர்ஸல் பண்ணுவாளே அப்படி சாந்தி முஹூர்த்தத்துக்கு செய்யலாமா? அப்பத்தான் நாளைக்கோ நாளன்னைக்கோ காரக்டா வரும்.” “அய்யே! இதுக்கு ரிஹெர்ஸல்னா ஃபுல் ட்ரெஸ் தோதுப்படாது. ஒண்ணு வேணா செய்யலாம்?” “என்ன?” அத்தனை ஆர்வம் குடிகொண்டது ஏதாவது இன்டரஸ்டிங்கா யோசிச்சு வச்சிருப்பளோ?

“உக்காந்து பேசுவம். உன் வாழ்க்கையில் நடந்தை நீ சொல்லு, எனக்கு நடந்ததை நான் சொல்ரேன். சேலத்துலேயே மாமா இருந்திருந்தர்னா பிரிஞ்சே இருக்கமாட்டம் இல்லையா? வி ஹேவ் எ லாட் டு கேட்ச் அப்”. சரீன்னு பட்டது. ஆனா என் வாழ்க்கை சொல்லணும்னா அதில் மேக்னாவும் இருக்கும், அது இவளுக்கு தெரியவே பிடாது. வாய் தவறி சொல்லிட்டேனா! நம்ம கதைய சொல்லாம இவ கதைய கேப்பம். பிடிச்சது பிடிக்காததை கேட்டுத் தெரிஞ்சிப்பம். தொலைஞ்சு போய்டுத்தோன்னு நினைச்ச இந்த உறவை இத்தனை நாள் செர்ந்து அனுபவிச்சிருந்தா அதில் கிடெச்சிருக்கக் கூடிய சாகசங்களை இப்ப பேசித்தான் புரிஞ்சு மீட்டுக்கணும். அதிலும் சுவாரஸ்யம்தான். இவளை கேள்விமேல் கேட்டு இவளையே பேசவச்சா மேக்னா பத்தி பேச்சு வராது.

அப்படித்தான் பாதி ராத்திரி கழிஞ்சது. சத்தம் வெளீலே கேட்டதோ, இலைன்னா இப்ப கேக்கும் பார்னு அப்படி மந்தகாசமா சிரிப்பள் நான் அடிச்ச மொக்கை ஜோக்குக்கு. “உன் ஸ்கூல் ஃபைனலில் என்னாச்சு? சேலம் போரடிச்சிருக்குமே?” “இரு! ரெண்டு தலகாணி வச்சு சாய்ஞ்சி உக்காந்துக்கோ” சொல்லி அழகா மடீலே படுத்திண்டு பேச ஆரம்பிச்சா. அவள் பெசினது காதில் விழுந்ததே தவிர என்ன சொன்னான்னு உள்வாங்கிக்கலை. தல நிறைய அத்தனை பூ. நகை. கிட்டக்க அவள் முகம். என் கைய எடுத்து சுவாதீனமா அவள் வயித்துக்கு மேல் வச்சுக்கரா. ஃபுல்கை சட்டையையும் மீறி அவள் உடம்பு சூடு தெரியவே “சித்தே இரு”ன்னு கைய மடிச்சு விட்டுக்கரேன். அவளோ சாமர்த்தியமா தலைப்ப இழுத்து என் கை அவள் உடம்பில் டயரக்டா படாத மாதிரி. முறைச்சுப் பாக்கவே சரீ வச்சுக்கோன்னு அதை விலக்கி இடம் தந்து! அள்ளீத் தராம, ரேஷணில் சக்கரை போடரா மாதிரி.

அடுத்த கேள்வி, “ஏன் டாக்டராணம்னு அத்தனை பிடிவாதம்?” “சொல்ரேன். இப்ப உன் டெர்ன்” அவள் உக்காந்துண்டு என் தலயை அவள் மடீலே சாய்ச்சுண்டு. முகத்தை அண்ணாந்துதான் பாக்கணும். ஆனா வேர என்னென்னவோ அழகு மிதப்பில் திமிறிண்டு ‘மொதல்ல எங்களைப் பார், எங்களை மீறித்தான் முகம்’னு. கார்த்தாலே நான் கட்டிய தாலி மஞ்சக் கயித்தோட “நான் குடியேறின இடத்தை நீ எப்போ வந்து பாக்கப் போராய்?” தூண்டி விட்டுண்டு.

அவள் மடீலேயே தூங்கிட்டேன் போலேருக்கு. சிலது நடந்தது ஞாபகம். சொப்பனமா, பிரமையா, இல்லை நிஜமான்னு தெரியாம சிலது. பேசிண்டே கைய என் சட்டைக்குள் விட்டு அளையரா. அவ மட்டும் இப்படி செய்யலாம். நான் பிடாதோ? இந்த அநியாயத்தை யாரண்டை சொல்ல? யோசிக்கரச்சே அப்படியே குனிஞ்சு ‘மாமா மகனே இந்தா இத்தனை நாளா தரணும்னு சேமிச்சு வச்சிருந்தேன்னு அவள் கொடுக்க, அரைகுறை பிரங்ஞையோட அதை வாங்கிக்கரேன். நிச்சயமா எனக்குன்னு அதை தரலை, அவளயும் அறியாம சித்தே கட்டுப்பாடு தளர்ந்து போக அவளாவே என்கிட்டேந்து எடுத்துண்டிடணும்னு செஞ்சதாப் பட்டது. அப்புரம் அவளும் தூங்கிட்டாளா இல்லை என்னை நேரப் படுக்கப் பண்ணிட்டு என்னையே பாத்திண்டி உக்காந்திருந்தாளா? கார்த்தாலே எழுந்துக்கரச்சே காணம்.

எங்கே போனள்? மணி 730தான். கதவைத் தொறந்திண்டு காபி டம்ப்ளரோடா வரா. சிம்பிளா ட்ரெஸ் செஞ்சிண்டு. குளிச்சுட்டா. “எழுந்துண்டியா? நான் சீக்கிரமே எழுந்து போய் சுதாகர் கிட்டே ஏற்காடு போக கார் தங்கிக்க நல்ல ரிசார்ட்டையும் ஆரேஞ்ச் செய்னு சொல்லிட்டு வந்தேன். திருதிருன்னு முழிக்கரான். உங்கப்பா “நான் செய்யரேன் குழந்தை”னு பொறுப்பு ஏத்திண்டிருக்கர். இவள் நினைச்சதை சாதிப்பளோ? சரி, இன்னும் 1 வாரம் லீவு பாக்கி போன இடம்தான்னாலும் இவளோட நன்னாத்தான் இருக்கும். காபீ குடிச்சிண்டே யோசிப்பதைப் பாத்துட்டு “ஏற்காடு நம்மூர் பக்கம்தானே பாத்த இடம்தானேன்னு படரதா? நாம ஊர் சுத்தன்னு போலை. உனக்கு ரூம்லேயே நிறைய வேலை தரப் போரேன்”. “அப்படியா? தங்கப்போர ஹோட்டல் ரூமை ஒட்டடை அடிச்சு பெருக்கி தொடைக்கணுமோ?” “அதை விட கஷ்டமான வேலை. சீக்கிரம் வா, எல்லாரும் காத்திண்டிருக்கா.”

“எதுக்கு?” “ராத்திரி என்னாச்சுன்னு தெரிஞ்சுக்க. உன் அத்தை கண்ணாலேயே என்னமோ கேட்டா. ஒண்ணும் சொல்லலை. ஜாக்கிரதை, எதையும் மூச்சு விட்டுடாதே”. “என்னத்தை மூச்சு விடரது? நடக்காத ஒண்ணை நடந்ததா ஜாடை மாடையா பீலா விடணும். ஆனா 3 மாசம் மின்னாடி நடந்ததை எப்பாடு பட்டாவது மூடி மறைக்கணும். அப்படி ஆய்போச்சு என் வாழ்க்கை? எழுந்துக்கரேன். கதவை தொறந்துண்டு போரச்சே திரும்பிப் பாக்கரேன், படுக்கை பெட்ஷீட் சித்தே அப்படியும் இப்படியும் கலைஞ்சாப்போல் பட்டது. மாத்தி மாத்தி மடீலே படுத்துண்டதுக்கே!

ஏற்காடு அத்தனை ரம்மியமா. சீசன். பூத்துக் குலுங்கிண்டு. ரெண்டே பேருக்கு இன்னோவா. போனம். GRT க்ரேட் ட்ரேயில்ஸ். வேலிவ்யூ ரூம். 4நா தங்கினோம். என்னன்னு சொல்ல. இத்தனை ஆசையை எப்படி பூட்டி வச்சிண்டு காலத்தை தள்ளினா? கேட்டேன்? சொல்ரா.

“டேய் குமார். நம்ம ரெண்டு பேரையும் இவா சேர்த்து வச்சு பேசினப்போ விவரம் தெரியாத வயசு. புரியரப்போ அப்பப்ப வெக்கப் படுவேன். ஆனா சட்டுன்னு இதெல்லாம் நின்னு போச்சுடா. ஏன்னு தெரியலை. நான் படிப்பில் மூழ்க, நீயும் ஊர் மாறிப் போயிட, விறகடுப்பில் கட்டய இழுத்துப் போட்டு தண்ணீர் தெளிச்சு அனைச்சப்புரம் இங்கொண்ணும் அங்கொண்ணுமா தணல் தகிச்சிண்டு அடங்கிப் போகுமே அப்படி உன்னை மறக்க ஆரம்பிச்சேன். ஆத்தில் மாமா மாமி பேச்சு வரப்போல்லாம் சட்டுன்னு யாரோ அணைஞ்சு போயிட்ட அடுப்பை ஊதிவிடராப்போல் படும். நீ எங்கே என்ன செஞ்சிண்டிருக்காய்னு தகவல் வரும். விசேஷத்துக்கு போணம், மாமியும் வருவர்னு தோணரச்சே நாமளும் போலாம் நீயும் வருவாய்னு நினைச்சுப்பேன். நீயும் அதைத்தான் விரும்பரையான்னு தெரியாம நான் வந்து நீ வரலைன்னா? பரீக்ஷை, லீவு இல்லைன்னு பொய்ச் சாக்கு”.

“அன்னைக்கு ஒரு தெகிரியத்தில் சந்தேகம் வராதமாதிரி உங்கப்பா கிட்டே உன்னைப் பத்தி விசாரிச்சுட்டு எதேச்சயா கேக்கராப்போல் உன் நம்பரைக் கேட்டேன். அவர் தரலைன்னாலோ நீ அப்புரம் என்னை கூப்பிடலைன்னாலோ என் வாழ்க்கை திசை மாறிப் போயிருக்கும். நல்ல வேளை அப்பாவாலே வேண்டிய பணம் புரட்ட முடியலை. இல்லைன்னா நான் ஆஸ்த்ரேலியாவில். நீ இங்கே அன்னைக்கு பூ அனுப்பிச்சிருந்தாளே அந்த மேக்னா மாதிரி ஒரு டியரஸ்டை பண்ணிண்டு. நவ் ஐ ஏம் ஸோ ஹேப்பி. எனக்கு தில்லீலேயே டாக்டருக்கு படிக்க சீட் கிடைக்குமா? சேலத்தில் கட்டின பணம் திரும்ப வராதுதான். எப்படீடா உன்னை விட்டுப் பிரிஞ்சு இருக்க முடியும்?”

பேச்சு வாக்கில் மேக்னா வந்தது எதிர் பாக்காதது. பொம்மனாட்டிகளுக்கு அத்தனை மெமரி பவர் தேவையில்லயோ? “நீ என்ன நினைச்சாய்? உன்னை இங்கே விட்டூட்டு நான் அங்கே போவேன்னா! 2ரூம் செட்டில் இருக்கேன். நன்னா குடுத்தனம் பண்ணலாம். ஃபர்னிச்சர் வாங்கிப் பொடணும். ஆத்து பக்கத்துலே உத்தர குருவாயூரப்பன் கோவில். நம்மூர் ஃபீல் வரும். நிறைய நம்மூர் மனுஷா. சேர்ந்துதான் போப்போரம்”.

“கேட்டதும் வந்த சந்தோஷத்தை கொண்டாட முடிச்சுட்டம்னு நினைச்சதை திரும்ப ஆரம்பிச்சு ஜாலங்கள் நடத்திக் காட்டினா என் அத்தை மகள்!

கோயம்முத்தூர் வந்து ஃப்ளைட்டில் வந்துட்டம். ரிங்க் ரோடில் வந்து யமுனையைக் கடந்து ஆத்துக்கு வரச்சே மணி 2. சனிக்கிழமை. என்னை ஆட்கொண்ட கீதா வீட்டை வாழத் தகுதியா ஆக்கிக்க சண்டே. திங்கட்கிழமை ட்யூடி ஜாயின் செய்யணும். வாங்கிண்டு வரவேண்டியது அரேஞ்ச் செய்ய வேண்டியது எல்லாம் பாத்துண்டா. அவள் இப்படியும் அப்படியும் வளைய வந்ததே அந்த வீட்டை சொர்க்க புரியா மாத்திக் காமிச்சது. சாமாஞ்சட்டுன்னு சிலவு வேண்டாம்னு அத்தைகிட்டே சொல்லியாச்சு.

டாக்டருக்கு படிப்பேன்னு வந்தவள் குடும்பத்தை நிர்வாகம் செய்ய எங்கே கத்துண்டா? எல்லாத்தையும் அவள் பாத்துப் பாத்துச் செஞ்சது எனக்கு அவள்மேல் அதீத மரியாதைய ஏற்படுத்தித்து. நான் நினைப்பதை புரிஞ்சிண்டு, “இன்னும் 25 வருஷத்துக்கு நீ எனக்கு காதலனாத்தான் வேணும், மரியாதையா பாக்கேண்டாம் கேட்டியா?” நாம என்ன நினைக்கரோம்னு இவாளுக்கு எப்படி தெரியரது? யம்மாடியோவ்!

அழகா மாடிப்படி இறங்கி அப்பார்ட்மென்ட் கீழ வரைக்கும் வந்து டாடா சொல்லி வழியனுப்பரா. எல்லா ஃப்ளாட்லேந்தும் பாத்தது கண் பட்டிருக்கும். சுத்திப் போடணும், அதுக்கெல்லாம் அம்மா இருந்தாத்தான். நின்னைச்சிண்டே ஆபீஸ் வந்துட்டேன். கல்யாணத்துக்கு வராதவா கைகுலுக்கி பார்ராட்டி “எப்ப ட்ரீட், எப்ப உன் மனைவியை கண்ணில் காட்டுவாய்?” விசாரிப்பு. செய்தே ஆணம். பணம் கலெக்ட் பண்ணி அனுப்பியிருந்தா. பர்த்திக்கு செய்யணுமே. கீதாவும் சந்தோஷப் படுவான்னு நினைச்சு முடிக்கலை அச்சச்சோ இந்த மேக்னாவும் எங்கே காணும்னு திக்குன்னுது.

பிராஜெக்டில் கூட இருக்கும் ஜொனேஜா “உனக்கு ந்யூஸ் தெரியுமா? மேக்னா ரிசைன் பண்ணிப் போயிட்டா. அப்பா கம்பேனீலேயே சேர்ந்துட்டதா தகவல். அடுத்த செக்டரில்தான் ஆபீஸ். ரீப்ளேஸ்மென்ட் வேணும். வி நீட் பீப்பிள் டு கம்ப்ளீட் அவர் ப்ராஜெக்ட் ஆன் டைம்”. பேசிண்டே போரான், தலை சுத்தி நின்னது. “ஏன் விட்டூட்டு போனா?”

“நீ இல்லாதப்போ ஒருநா ஆபீஸில் மயக்கம் போட்டு விழுந்துட்டா. கம்பேனி லேடி டாக்டர் வந்து பாத்துட்டு என்னமோ அவளோட பெசிண்டிருந்துட்டு ரெஸ்ட் வேணும் 2 நா லீவெடுத்துக்கோன்னு சொன்னது தெரியும். ஆபீஸில் காஸிப். ஷி இஸ் இன் தெ ஃபேமிலி வே”. (தொடர்ந்தே ஆணம்! இப்படி ஆனப்புரம் தொடரந்தே ஆணம்!)