டைரி

 44. டைரி (சிறுகதை சீசன் 4)   #ganeshamarkalam 

சுபத்ரா டிவீயை ஆன் செஞ்சதும் குளிச்சிண்டிருந்த எனக்கு “டாடி மம்மி வீட்டி இல்லை, தடை போட யாரும் இல்லை”ன்னு கேட்டது. கவிதை நயத்தோட கலாச்சாரத்தை மேம்படுத்திக் காட்டும் பாடல். வால்யூமை வேற அதிகமா வச்சு. நிச்சயமா குத்தாட்டம் போட்டுண்டிருப்பா. பாத்ரூம்லேந்து வெளீலே வந்தா பாக்கலாம்.  

துவட்டிண்டு வரத்துக்குள் முடிஞ்சுடுத்து. இப்போ “ஊருசனம் தூங்கிருச்சு.” சாதுவா சோபாவில் பேப்பர் பாக்கரா. 

சுபத்ரா என் தங்கை. இப்போ காலேஜ் லீவு. ஃபைனல் போரா. நான் கல்யாணராமன் இன்ஃபோசிஸ்லில் HR. அப்பாவும் அம்மாவும் கல்யாணத்துக்கு சேலம் போயிருக்கா. “உங்களையும் ஆத்தையும் பாத்துக்கோங்கோ”. நாளைக்கு சாயங்காலமா வந்துடுவா. இந்த 3 நாளை சுதந்திர தினம் மாதிரி சுப்பிக்கு கொண்டாடிப் பிடணும்னு. நேத்து அவள் ஃப்ரெண்ட்ஸெல்லாம் வந்து அமர்க்களமாச்சு. “கொல்லை வராண்டா சேந்தியில் சாமானெல்லாம் பங்கிடு பண்ணி வை.” போரச்சே அம்மா சொன்னா. இவளை “புஸ்தக அலமாரி நீட்டா இல்லேன்னா தோலை உரிப்பேன்!” கண்டுண்டா மாதிரி இல்லை. நெயில் பாலீஷ் அடிச்சுக்கரதும், போனில் அரட்டையுமா. 

இன்னைக்கு நானும் லீவு. சமையலும் நானே. சாப்டாச்சு. மதியம் 1 இருக்கும் சாமானை ஒழுங்கு பண்ணலாம்னு ஸ்டூலைப் போட்டு ஏறினேன். நம்மாத்தில் இத்தனை சாமானா? எல்லாத்தையும் கீழே இறக்கி என்னன்னு முதல்லே பாக்கணும். அப்புரமா தூசி தட்டி வச்சுக்கலாம். 

ஒவ்வொண்ணா இறக்க, கடைசீயா மரப்பெட்டி. 1x2 இருக்கும். பூட்டலை, பித்தளை நாதாங்கி. ஏன்டீக் மாதிரி. அதை இறக்கினதும் எங்கேந்துதான் வந்தாளோ “அண்ணா, ஒத்தாசை செய்யட்டுமா?” அண்ணான்னு கூப்பீட்டிண்டு வந்தா எங்கிட்டேந்து எதையோ கேப்பான்னு அர்த்தம். மரப்பெட்டியைப் பாத்ததும் “எங்கிட்டே தா. பாத்து இறங்கு!” கரிசனம். இங்கே பாத்து துடைச்சு வைக்கரச்சே ஹாலில் பெட்டிக்குள் குடெஞ்சிண்டு! 

நானும் ஹாலுக்குள் வர இவள் முகத்தில் ஆச்சர்யமும் வருத்தமுமா உணர்வு. கையில் கத்தை கத்தையா பழைய இன்லாண்ட் லெட்டர்ஸ். “என்னடி இதெல்லாம்?” “அண்ணா நம்பமாட்டாய். உள்ளே ஒரு டயரியும் இந்த லெட்டர்ஸும். எல்லாம் லவ் லெட்டெர்ஸ்”. “டைரியக் காமீ” வாங்கிக்கரேன். 

பழங்காலத்து லெதர் பேக். தினம் தினம் அழகா குறிப்புகள். ஆங்கிலத்தில். அப்பா கையெழுத்து மாதிரி. லெட்டரெல்லாம் அவருக்கு வந்ததோ? லவ் லெட்டெர்னு எப்படி சொல்ரா? “லெட்டர்ஸை படிச்சாயா?” “ஆமாம். ரெண்டு மூணு. நன்னா இருந்தது. யாருக்கு யார் எழுதினானு தெரியலை. அன்பே ஆருயிரேன்னு ஆரம்பிச்சு உள்ளே கன்னாபின்னான்னு புலம்பி கடைசீலே ஹார்ட் படம் கிருக்கல்”. “எல்லாத்துலேயுமா?” “ஆமாம்.” “அட்ரெஸ்ஸி என்ன போட்டிருக்கு?” “நம்பாம்தான்”. “யார் பெருக்கு?” “பேரில்லை. அட்ரெஸ் மட்டும்”. முத்திரை குத்தி தபாலில் வந்த சுவடு தெளிவா. டயரியை புரட்டினேன். லவ் மேட்டர் மாதிரி சில தினங்களில், இன்னும் சிலதில் வேற பிர்ச்சனைகள், சம்பவங்கள் விவரிக்கப்பட்டு. 

“மத்தவா லெட்டர்ஸ் படிக்கப் பிடாது, டயரியையும். குடு எங்கிட்டே.” வாங்கி, எப்படி வச்சிருந்ததுன்னு கேட்டு எல்லாத்தையும் ஒழுங்க வச்சு பெட்டியை மூடி மேலே ஏறி வச்சுட்டு இறங்கியாச்சு. “வாடீ உன் அலமாரியை சரி செய்யணும்.”. வேண்டா வெறுப்பா வந்தா. ஆனா அன்னைக்குப் பூரா நாங்க கண்டுபிடிச்ச லவ் மேட்டரையும் எதேச்சயா பாத்த டைரிக் குறிப்புகளையும் பத்தியே மனசு சுத்தித்து. 

ராத்திரி சுபத்ரா “ராமண்ணா, நம்ப அப்பாவுக்கு ஏதாவது அஃபேர் இருந்திருக்குமோ? இப்போவும் ராஜா மாதிரிதான் இருக்கர். இதெல்லாம் அந்த காலத்துலேயும் உண்டுதானே?” யோசிச்சிட்டு, “இருக்கலாம். ஆனா சுப்பி, நீ ஏன் இதுகளை அப்பா அம்மாவுக்கோ அல்லது அம்மா அப்பாவுக்கோ எழுதினதுன்னு எடுத்துக்கப்பிடாது? அப்படி இருக்கும் பக்ஷத்தில்தானே பத்திரப்படுத்தி வைப்பா? அஃபேர்னா தூக்கி எறிஞ்சிருக்க மாட்டாளா என்ன?” “இல்லைண்ணா! ஞாபகார்த்தமா இருக்கட்டும்னு அம்மாவுக்கே தெரியாம வச்சிருக்கலாமோன்னோ?” சொன்னவள் “முழுசா படிச்சுருந்தா யார் யாரை டாவடிச்சான்னு தெரிஞ்சிருக்குமே! அவசரமா மேலே வச்சுட்டாய்”. 

“சீ, சும்மாக் கிட. எதுவானாலும் அது அவா பெர்சொனல் மெட்டர். மத்தவா விவகாரங்களில் மூக்கை நுழைப்பது தப்பு. அதுவும் லெட்டர்ஸ், டயரீ படிச்சா அநாகரீகம்”. “நீ நாளைக்கு வேலைக்குப் போனதும் எடுத்து படிப்பேன்”. “செஞ்சாயானா கையை உடைப்பேன். போய் உன் ரூமில் தூங்கு. நாம இதை பாத்ததாவே காட்டிக்க வேண்டாம்.” 

மத்தாநா எல்லாரும் திரும்பி வந்துட்டா. வேலை ஆகித்துன்னு பாத்துட்ட அப்பா, “பேஷ் பேஷ்”னு தட்டிக் கொடுத்தர். என் பிள்ளையாக்கும்னு அம்மா மெச்சிண்டா. “சொன்னா கரெக்டா செய்வன் கல்யாணராமன்”. “என் பொண் மட்டும் சோடை போலைடீ, மின் ரூமுல் போய்ப் பாரு, அவள் ஷெல்ஃபை எத்தனை அழகா பங்கிடு பண்ணி வச்சிருக்கான்னு?” “நீங்கதான் மெச்சிக்கணும். அடுத்தவாரமே தாறுமாறாப் போகும். பாக்கத்தான் போரேள்”. 

10 நா கழிச்சு, சுப்பி சும்மா இல்லாம சாப்பிடரசே அப்பாவை சீண்டி “உன் மேர்ரேஜ் லவ் மேர்ரேஜாப்பா?” பக்குன்னுது. இது எங்கே போய் முடியும்னு. “இல்லைடா செல்லம், ஏன் திடுதுப்புன்னு இப்போ கேக்கராய்?” அம்மா உடனே “பாத்து வச்சு பண்ணினதுதான். நீ ஏடா கூடமா யாரையாவது காதலிக்கரேன்னு வந்து நிக்கப்போரியா?”. கேட்டுட்டா. “இல்லைம்மா, நான் கேட்டதுக்கு பதில் சொல்லு. சும்மா கேட்டேன்”. 

அப்பா “உங்க சேலம் தாத்தாவும், திருச்சி தாத்தாவும் ஃப்ரெண்ட்ஸ். உங்கம்மாவை எனக்குன்னு பேசி வச்சிண்டாளாம். அப்படி அறியாத வயசுலேயே மாட்டிண்டவன் நான். தப்பிக்க முடியலை”.  நானும் பேச்சுவாக்கில் “அம்மா, நீ அப்பாவுக்கு நிறைய லெட்டர் போடுவியோ?” “இவளாவது லெட்டர் போடறதாவது. ஆடிமாசம் பிரிச்சு வச்சுட்டா. அப்போல்லாம் போனும் கிடையாது, லெட்டர் போட்டாலும் போய் பதில் வரத்துக்குள் மாமாங்கம் ஆகிடும். இவள் கையெழுத்தை படிக்கரச்சே கண் கோணிடும். நான் சிலது எழுதிப் போட்டேன். இவாத்தில் எல்லா லெட்டரையும் இவள் அப்பா படிச்சுட்டுத்தான் தருவாளாம். தெரிஞ்சதும் எழுதறதையே நிறுத்திட்டேன்”. 

பொட்டீலே இருந்தது யார் யாருக்கு எழுதினது? கழுதை கிடக்கட்டும், நமக்கேன்னன்னு எழுந்து போயாச்சு. 

மொட்டை மாடீலே துணி உலத்தரச்சே சுப்பி வந்து, “ராமண்ணா விஷயம் இன்னும் மர்மமாவே இருக்கே. என்ன செய்யலாம்?” “ஒரு மர்மமும் இல்லை. இவா ரெண்டு பேருக்கும் இடையில் பரிமாறிண்ட லெட்டர்தான். விட்டுடலாம்”. “அதெப்படி? கண்டு பிடிக்காம விடமாட்டேன்”. “அப்போ நாம படிச்சுட்டோம்னு ஒத்துக்கணும். திட்டு வாங்குவம். சரியா? இந்த மேட்டரில் என்னை கூட்டு சேர்க்காதே! நீதான் பொட்டியை தொறந்தாய்?” “நீதானே இறக்கி என் கையில் தந்தாய். நீயும் கூட்டு”. 

ரெண்டுநா ஆலை அம்மாகிட்டே தனியா திரும்ப இந்த மேட்டரை எழுப்பியிருக்கா. “சும்மா கிடடீ. காதலாவது கத்திரிக்காயாவது. அதுக்கெல்லாம் சாத்தியமில்லை எங்க காலத்தில். அங்கே ஒண்ணு இந்தண்டை ஒண்ணூனு அபூர்வமா காதல் தெரிஞ்சா பெல்ட் பிஞ்சுடும். இல்லை இழுத்துண்டு ஓடிப்போவா, பீராம்ணா அகங்களில் காதல்னா சொந்தத்துக்குள்ளேயே வரும், அத்தை பையன், மாமா பையன்னு”. “உனக்கு அத்தை பையன் உண்டேம்மா, நீ காதலிக்கலையா?” “அதெல்லாம் இப்போ எதுக்குடீ? சினிமாப்படம் எடுக்கப்போரியா என்ன, போய் படிக்கற வேலையைப் பாரு”. 

சிணுங்கிண்டு கிளம்பினவளை திரும்ப கூப்பிட்டு “நீ எப்போவும் போனை நோண்டிண்டு. யாரோடையாவது பேஸிண்டே, சகிக்கலை”. 

நடந்ததை என்னண்டை வந்து சொன்னா. “அப்போ அம்மாவும் ரூல்ட் அவுட்டா? அப்படீன்னா இது நிச்சயமா பக்கத்தாத்து மாமாவொட அஃபேராத்தான் இருக்கும்”. “அவாத்து லெட்டர் ஏன் நம்மாத்தில்?” “அவர் ஆத்துக்காரிகிட்டே மாட்டிக்காம இருக்க நம்மாத்தில் பாதுகாப்பா வச்சிருக்கர்”. “அபந்தமா பெசாதே!” 

காதலிச்சுட்டு யாருக்கும் தெரியாம அதில் திளைப்பதும், கடிதம் தருவதும் க்ரிமினல் குத்தம் இல்லையே. ஆனா பகிரங்கமா ஒத்துக்க யாரும் முன் வருவதில்லை. அதுலேயும் அம்மா அப்பா காதல் அத்தனை ஈஸியா பெத்த குழந்தைகளுக்கு தெரிய வருவதில் லஜ்ஜை மேலோங்கிப் போகும். அதனால் ரெண்டு பேரும் மழுப்பராளா? நாம இதை சும்மா கிளறிண்டிருக்கப் பிடாது. ஒருவேளை அம்மாவைக் கல்யாணம் செஞ்சுக்கறத்துக்கு மின்னாடி அப்பா யாரையாவது விரும்பியிருக்கலாம். அப்போ எழுதிண்டதோ? டயரியில் இவர் கையெழுத்துத்தான். அதான் மறைச்சு பேசினாரோ? 

அப்போ மேட்டர் அம்மாவுக்கு தெரியாதோ? நாம ஏதாவது குடையப்போக எல்லாம் ஸ்பில் ஆச்சுன்னா, ஆத்தில் வீணா குழப்பம். இல்லை அம்மாவைப் பண்ணின்டப்புரமா அஃபேரா? அப்படீன்னா கடிதாசை வச்சுப்பானேன்?.  கிழிச்சுப் போட மனசு வந்திருக்காது. யாரும் இல்லாதப்போ எடுத்து படிப்பாரோ? அந்த பெண்மணி யாரா இருக்கும்? கூட வேலை பாத்தவளா? அக்கம் பக்கத்தில? சொந்தத்திலா? கூடப் படிச்சவளா? 

இதைத்தான் யொசிச்சி மண்டையை கசக்கிக்கரேன்னு கண்டு பிடிச்சுட்ட சுப்பி “இதயெல்லாம் ஆராயப் பிடாதுன்னு எனக்கு சொல்லிட்டு நீ இன்வெஸ்டிகேட் செஞ்சிண்டிருக்காய்?” வேரியஸ் பாஸிபிலிடீஸ் சொன்னேன். “லெட்டர்ஸையும் டயரியையும் மரப்பெட்டீலே பாத்துட்டம், சொல்லிடுங்கோன்னு போட்டு உடெச்சுட்டா தெரிஞ்சுடறது. நாளைக்கே கேக்கரேம்”. “டீ சித்தே பொறுமையா இரு. யோசிக்கலாம்”. அன்னைக்கு ராத்திரி ரெண்டு பேருமே தூங்கலை 

இதை யார்கிட்டே கேட்டுத் தெரிஞ்சுப்பது? ஆத்தில் வயசானவா யார்? ரெண்டு தாந்தாவும் பாட்டிகளும் இப்போ இல்லை. அம்மாவொட அத்தை ஒருத்தி உளுந்தூர்பேட்டையில் ஞாபகத்துக்கு வந்தது. 80 இருக்கும், அவரைப் பாத்து கேட்டா? என்னன்னு கேக்க? ஞாபகம் இருக்குமா?. இவாளோடத்தான் வசிச்சிருக்கா. அப்பாவுக்கு அஃபேர் இருந்திருந்தா அவளுக்கு எப்படித் தெரியும்? இப்போ நாம சொல்லி தெரிஞ்சிண்டா? அசிங்கமில்லையா? 

மறுநா வடாம் பொடலாம்னு அம்மா கிளம்பினா. சுடச்சுட இருந்த ஜவ்வரிசி அடுக்கு ரெண்டை எடுத்துண்டு ஏறி மாடிக்குப் போனேன். சுப்பியும் சும்மா காக்காய் ஓட்டிண்டு எறும்பு வராம பாத்துக்க. அப்பா கீழேயே பழைய பேப்பர்காரனோட மல்லு கட்டிண்டு. 

வேஷ்டியை பிரிச்சுப் போட்டதுமே சுப்பி அம்மாகிட்டே கேட்டுட்டா. பொட்டீலே இருந்ததை படிச்சதை சொல்லி. கையில் ஸ்பூன் ஜவ்வரிசியை வச்சிண்டு நிமிந்து பாத்த அம்மா முகம் வெளிறிப் போனது. அவள் அழகான கண்கள் பனிப்பதை கண்டுட்ட நான் “அம்மா நீ சொல்ல வேண்டாம், சுப்பீ கீழே போ!” அதட்ட, “இல்லைடா, நீங்க ரெண்டுபேரும் தெரிஞ்சுக்கணும். தப்பில்லை. ஒரு மாசமா சுத்தி சுத்தி வந்து கேள்வி கேக்கரச்சேயே நினெச்சேன். பாத்துட்டேள்னதும் மறைச்சு என்ன பயன்?” 

“எல்லாம் எனக்கு வந்ததுடா. என் கூடப் படிச்சவன். மருகி மருகி எழுதினது. என்மேல் கொள்ளை ஆசை. நானும் அவனை விரும்பினேன். எங்காத்தில் கூடாதுன்னுட்டா. வசதியில்லாத பையன். ஒருநா சேலத்தில் ஆத்துக்கே வந்துட்டான். எங்கப்பா அவன் கன்னத்தில் ஓங்கி அறைஞ்சுட்டர். உங்கப்பாவோட கல்யாணம் முடிஞ்சும் அவன் கிட்டேந்து லெட்டர் வந்திண்டிருந்தது. குஞ்சுத் தாத்தாவும் திருச்சி தாத்தாவும் பால்ய ஸ்நேகிதா. பேசி வச்சிண்டபடி பண்ணிட்டா” அவனை சட்டை செய்யவேயில்லை. என் ஆசையை யாரும் கேக்கவேயில்லை.  

“நீயும் லெட்டர் போட்டியாம்மா?” “நிறைய. அதெல்லாம் அவனண்டை இருக்கணும். என்ன வருத்தம்னா அவனை எங்கப்பா அடிச்சிருக்கப் பிடாது. அப்புரம் மொள்ள லெட்டர் வரது நின்னுபோச்சு. அவன் கல்யாணமே செஞ்சுக்கலைன்னு தெரியும்”. “இன்னும் ஏம்மா லெட்டரை எல்லாம் ஒளிச்சு வச்சிருக்காய்? கிழிச்சுப் போட்டுடலாமே?” 

“அப்பா தடுத்துட்டர். அவருக்கு எல்லாம் தெரியும். கல்யாணம் முடிஞ்சும் நானும் அவனும் டச்சில் இருந்ததை பெருந்தன்மையா அனுமதிச்சர். கொஞ்சநாள் போட்டம் அவனே எழுதறதை நிறுத்துவான்னு. முக்கியமா, இதெல்லாம் வாழ்க்கையின் இனிமையான அங்கம், தூக்கி எறிவதற்காக ஏற்படுவதில்லை, போத்திப் பாதுகாக்கன்னு அவரே மூர்மார்கெட் போய் அழகா மரப்பொட்டி வாங்கிண்டு வந்து எல்லாத்தையும் அதோட அவரே இது பத்தி குறிப்பு வச்சிண்ட டயரியையும் உள்ளே வச்சுட்டர்”.  

“உங்கப்பா பொட்டியை மேலே வச்சுட்டு ஒரு விஷயம் சொன்னார்டீ!. யாரோ ஒருத்தனை காதலிக்க தெரிஞ்ச பொண் கணவனையும் ஒருநா காதலிப்பான்னு. அதை ஞாபகப்படுத்த பொட்டி அங்கேயே இருக்கணும்னு”.