👍👍👍👍👍👍👍👍👎
ஓ...அமெரிக்கா- 2
நான் செல்ல வேண்டிய விமானம் விடியற்காலை நாலரை மணிக்கு என்பதால் நான் வீட்டைவிட்டு இரவு சரியாகப் பனிரெண்டு மணிக்குக் கிளம்பினேன். ஏனோ ஒரு அசாதாரண உணர்வினால் தூங்க முயற்சித்தும் தூங்க முடியவில்லை. இதுவரையில் நான் இந்தியாவைத் தாண்டி எந்த வெளிநாடுகளுக்கும் சென்றதில்லை என்பதோடு தனியாகச் செல்ல வேண்டும் என்பதும் சொல்ல முடியாத அசௌகரியத்தைக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தது. இதைத்தான் 'the fear of the unknown' என்கிறார்களோ?
பொருட்களை அடுக்குவது கடைசி நிமிடம்வரை நீடித்தது ஒரு தனிக்கதை. தொடர்ந்த அலுவலக வேலை நாட்களில் கிளம்புவதற்கு முந்தின நாள் மட்டுமே விடுப்பு கிடைத்ததால் நெருக்கடியாகத்தான் இருந்தது.
சரியாகப் பனிரெண்டு மணிக்குக் கார் வந்துவிட நான் சூட்கேஸ்களை ஏற்றிக்கொண்டு சென்னையின் தெருக்களில் ஏதோ நான் மட்டும்தான் தனியாகப் போகப்போகிறேனாக்கும் என்று அதிகபட்ச ஜாக்கிரதை உணர்வோடு பார்த்தால் சாலைகளில் பகல்போல போக்குவரத்து, வண்டிகள். அதுவும் சர்வதேச விமான நிலையம் பளீரென விளக்குகளோடு, ஜேஜேயென மக்கள் கூட்டத்தோடு ஏதோ திருவிழா நடைபெறுவதைப்போலத் தோன்ற என்க்குக் கொஞ்சம் 'அப்பாடா' என்று ஆனது.
என்னுடைய பொருட்களுடன் என் கட்டார் ஏர்லைன்ஸ் கேட்டைத் தேடிக் கண்டுபிடித்து நுழைந்து முதலில் என்ன செய்வதென்று அறியாமல் சுற்றுமுற்றும் பார்த்தேன். பின் சூட்கேஸ்களை ஸ்க்ரீனிங் செய்து, எடை சரிபார்த்து, செக் இன் செய்துகொண்டு பின் cabin bag மற்றும் கைப்பையுடன் இமிக்ரேஷன் செக்ஷன் வந்தேன். அங்கே ஃபார்ம் நிரப்பி, கவுண்டரில் இருக்கும் அலுவலர் கூப்பிட்ட என் முறையில் போய் பதில் சொல்லி என் பாஸ்போர்ட்டில் ஸ்டாம்ப் வைத்தபின் அடுத்து என்னையும் என் கைப்பைகளையும் சோதித்தபின், ஒரு வழியாக லவுஞ்சில் போய் உட்கார்ந்தேன்.
இதற்கே எனக்குக் களைப்பு வந்தது. இப்போது நினைத்தால் 'அதெல்லாம் ஒரு விஷயமா?' என்று தோன்றும் அதே விஷயம்தான் அப்போது புரியாத முதல் தடவையில், தனிமையில், விஸ்தாரமான அவ்வளவு பெரிய புதிய இடத்தில் பூதாகரமாகத் தோன்றியது. ஆனால் என்னைச் சுற்றியிருந்த மற்றவர்களெல்லாம் அடிக்கடி போய் வருகிறவர்கள்போல. நான் ஏதோ அசந்தால் விமானத்தை விட்டுவிடுவேன்போல எக்ஸ்ட்ரா கவனமாக கேட்டையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தால் அவர்களெல்லாம் சாவதானமாகப் புத்தகம் படித்துக்கொண்டிருந்தார்கள்.
ஒரு வழியாக விமானத்தில் ஏறச்சொல்லி அழைப்பு வர நான் 'ஒரு கண்டம் தாண்டியாச்சு' என்பதைப்போலப் பெரும் நிம்மதியுடன் என் பாஸ்போர்ட், டிக்கெட்டுடன் விமானத்தினுள் நுழைந்தேன். அப்பப்பா! நிலாவில் காலடி வைத்தவர்கள் எப்படி உணர்ந்தார்களோ தெரியாது. ஒரு விமானத்துக்குள் வந்துவிட்ட எனக்கு இதுபோல இனிமேல் சமாளிக்க முடியும் என்ற துணிவு வந்தது. அதுவும் 'நல்வரவு' என்று புன்னகையுடன் சொன்ன ஏர் ஹோஸ்டஸைப் பார்த்ததும் வந்த விடுதலை உணர்ச்சியே தனி. என்னதான் சொல்லுங்கள், கட்டாயமோ, தொழில்முறையோ, புன்னகை புன்னகைதான்.
அவர்களே என் டிக்கெட் எண்ணைக் கேட்டு அது இருக்கும் இடத்தைக் காட்டினார்கள். நான் என் ஒரு பையைக் கேபினில் வைத்துவிட்டு மற்றதைக் காலடியில் வைத்துவிட்டு என் சீட்டில் உட்கார்ந்து பெல்ட்டைப் போட்டுக்கொண்டேன். அத்துடன் என் மகளுக்கு ஒரு செய்தியும் அனுப்பினேன். கொஞ்ச நேரத்தில் விமானம் கிளம்ப ஆரம்பித்தது.
ஏர் ஹோஸ்டஸ் வந்து முதலில் விமானம் விபத்துக்குள்ளானால் என்ன செய்யவேண்டும் என்று செய்து காண்பிக்க எனக்கு மனதில் ஒரு பயம் வந்தது. ஏற்கனவே விமான விபத்துடன் ஆரம்பிக்கும் 'Lost' என்ற ஆங்கில சீரீஸின் அத்தனை சீசன்களையும் அப்போதுதான் பார்த்து முடித்திருந்தேன். அதோடு திரைப்படங்களில் நான் பார்த்திருந்த விமான விபத்துக் காட்சிகளும் மனதில் தோன்றி அப்போதே விமானத்தைவிட்டுக் கீழே இறங்கினால் நன்றாயிருக்கும்போலத் தோன்றியது. பின் மகளை எப்படிப் பார்ப்பது? நான் மனதைக் கட்டுப்படுத்திக்கொண்டு வெளியே பார்த்தேன்.
ரன்வேயில் ஓட ஆரம்பித்த விமானம் டேக் ஆஃப் செய்யும்போது சட்டென்று வேகம் கொண்டபோது நான் பயத்தில் கண்களை மூடிக்கொண்டேன். இதுவரையிலான ஆறுமுறையும் அப்படித்தான் செய்து கொண்டிருக்கிறேன். இன்னமும் பழகவில்லை.
கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சென்னை நகரம் சிறிதாகி வீடுகளும் மரங்களும் புள்ளிகளாகி, பின் கட்டம் கட்டப்பட்ட பாத்திகள்போலத் தோன்றி, பின் அதுவும் மறைந்துபோக, விமானம் மேகத்துக்குள் நுழைந்து மேலே சென்றுவிட, கீழே மேகங்கள்! முதல் முதலாகப் பஞ்சுக்கூட்டம்போலக் கொத்துக் கொத்தாகத் தோன்றிய மேகக்கூட்டங்களை மொத்தம் 29 ஃபோட்டோக்கள் அலுக்காமல் எடுத்தேன். ஏனோ உயரத்தில் என்னையறியாமல் ஒரு பெருமித உணர்வு வந்தது. ஒருவேளை அதுவரையில் நானறியாத அனுபவம் தந்ததாக இருக்கலாம். அவ்வளவு உயரத்திலிருந்து அதுவரையில் பூமியை நான் பார்த்ததில்லை என்பதால் ஆச்சர்யம் விலகாமல் பார்த்துக்கொண்டே இருந்தேன்.
விமானம் இப்போது கடல்மேல் பறந்துகொண்டிருந்தது. மேலிருந்து நாம் பார்க்கும் கடலுக்கும் கீழே நாம் பார்க்கும் கடலுக்கும்தான் எவ்வளவு வித்தியாசம்? விமானத்திலிருந்து பார்க்கும் கடல் விதவிதமான பச்சை நிறங்களில் ஆழத்துக்கேற்றாற்போல அடர்ந்தும், மெலிந்தும், மண் திட்டுக்களாகவும், சிறு தீவுகளாகவும், மொத்தத்தில் ஒரு பெரிய நீர்ப்பரப்பாகக் காட்சியளிக்க விமானம் அதன்மேல் பறந்து போய்க்கொண்டே இருந்தது. திரும்பவும் என் மனம் 'இப்போது மட்டும் விபத்தானால்..' என்றே எண்ணமிட்டது. எனக்கோ நீச்சல்கூடத் தெரியாது. ஆனால் நீச்சல் தெரிந்தவர்களால்கூட நடுக்கடலில் உயிரோடு விழுந்தாலும் தப்பிக்க முடியாது என்பதால் மீண்டும் கஷ்டப்பட்டு என் மனதைத் திருப்பினேன்.
நல்லவேளை அதற்குள் தோஹா வந்துவிட்டது. எங்கள் பொருட்களை ஏர்லைனர்ஸ் அடுத்த விமானத்துக்கு மாற்றிவிடுவார்கள் என்பதால் நான் கவலையின்றி விருந்தினர்போல தோஹா விமான நிலையத்தை வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டே நடந்தேன்.
கட்டாரின் பணச்செழிப்பு தோஹா விமான நிலையத்திலேயே தெரியும். பளபளக்கும் மெகா ஸ்டார் ஹோட்டல்போலத் தோன்றும் முழு தோஹா விமான நிலையமும் தரமான ஹாலிவுட் திரைப்படத்தின் தங்க வண்ண லைட்டிங் பின்னணிபோலத் தகதகக்கிறது. அங்கே இல்லாத பொருட்களே இல்லை என்பதுபோல குழந்தைகள் விளையாட்டுப் பொருட்களிலிருந்து தங்க ஆபரணங்கள்வரை அத்தனையும் பளிச்சென்ற டிஸ்ப்ளேயில் கண்களைப் பறிக்கிறது. பணம் மட்டும் இருந்தால் தோஹா நல்ல ஷாப்பிங் சென்டர்.
அங்கே திரும்பவும் எல்லா சம்பிரதாயங்களும் முடித்து அடுத்த விமானப் பயணம் லண்டனை நோக்கி ஆரம்பித்தது.
No comments:
Post a Comment