கடல்

 3. கடல் (சிறுகதை சீசன் 5) #ganeshamarkalam

சூரியோதயம் பாக்கன்னு போயாச்சு. “தென்கிழக்கு கோடீலே நீங்க எதிர்பாக்கராப்போல் கடற்கரை இருக்கு. அங்கேந்து சூரியோதயம் நன்னா இருக்கும்.” எல்லாரும் ரெகமெண்ட் செய்ய 330க்கே எழுந்து குளிச்சு உடுத்திண்டு கிளம்பியாச்சு. சமீர்தான் வேனை ஓட்டிண்டு “நானும் பாத்ததில்லை சாரோட போயிட்டு வரேன்.”

மொரீஷியஸில் எல்லாமே பப்ளிக் கடற்கரைகள். ரிசார்ட் நடத்தரவா மட்டும் வேலிபோட்டு ப்ரைவேட்டா பண்ணிண்டுட்டாளாம். "நாம “லா கம்புசே”ன்னு ஒரு இடத்துக்கு போலாம். பக்கத்துலேயே அனந்தாரா ரிசார்ட் இருக்கு. ப்ரேக்ஃபாஸ்ட் சாப்பிடலாம். “பாய்ன்ட் வக்குவா”ன்னு ஒரு இடம் உயரமா இருக்கும் கீழே பள்ளத்தில் அலை அடிக்கும்.”                      “நீ போயிருக்கியா?” “போனேன். ஆனா சூரியோதய டயத்துக்கு போலை. இப்போ உங்களோட போக வாய்ப்பு கிடெச்சது!”

நான் தங்கிண்டிருந்த இடத்துலேந்து 40 கிமீ. கார்த்தாலே ட்ரேஃபிக் இருக்காது, 45 நிமிஷத்தில் போயிடலாம்னும் ஸன்ரைஸ் 5:30க்குன்னுட்டு சீக்கிரமே போய் உக்காந்துக்கலாம்னு. வழி நெடுக ரேடியோவில் ஹிந்தி பாட்டு. பழைய முகேஷ் பாட்டு. ஆனா என் மனசெல்லாம் வேற எங்கேயோ. ஏன்னு கேப்பேள். என்னவோ தெரியலை சித்தே டல்லா ஃபீல் ஆச்சு. வாய் வார்த்தைக்கு சமீரோடே பேசிண்டே போனேன்னு வச்சுக்கலாம். ஏன் டல்லுன்னு அடுத்த கேள்வி கேக்கப் பிடாது. ஒவ்வொண்ணுக்கும் விளக்கம் தரமுடியாது.

இந்த கடற்கரை மொரீஷியஸ் தீவின் ராமகூலம் விமான நிலயத்தின் பக்கத்தில். நிலயத்தின் கிழக்குக் கோடி ரன்வேயே கடல்லேந்து 200 மீட்டர் தூரத்தில் முடியும். அந்தப் பக்கத்துலேந்து விமானம் இறங்கச்சே அல்லது ஏறரச்சே கீழே இளம்பச்சையா ஆனா சித்தே தள்ளீ கருநீலமா மாறிட்ட கடற்பரப்பு கண்ணை கவ்வும். இங்கேந்து இன்னொரு நிலப்பரப்பு போணம்னா 6000 கிமீ தள்ளி இருக்கும் ஆஸ்த்ரேலியாதான். அப்படிப்பட்ட இடத்துலேந்துதானே கடலில் ஜொலிச்சுண்டு கிளம்பிவர சூர்ய பகவானைப் பாக்கலாம்? அதுக்குத்தான் இத்தனை மெனெக்கெடல்.

ஏன் நம்பூர் கன்னியாகுமரீலே சூர்யோதயம் பாக்கலையோன்னு தோணும். பாத்தாச்சு. இத்தையும் பாத்துட்டா ஜன்ம சாபல்யம் ஆகுமே!

சட சடன்னு மழை. வேகமாப் போகமுடியலை. தீவின் தென்கிழக்கு பகுதிகளில் இப்படித்தான் அடிக்கடி வருணபகவான் பொழிவாராம். அப்ப மேகமா இருக்குமே என்னத்தைனு உதயம் பாக்கன்னு கவலை வந்தது. என் மூஞ்சியைப் பாத்து புரிஞ்சிண்ட சமீர், “நாம போரத்துக்குள் மேகம் இருக்கிர இடம் தெரியாமப் போகும்”. அது எப்படி இவனால் சொல்ல முடிகிறது? நடந்தால் நல்லது, அத்தனை தூரம் போய் வீணாகாம ஆனா சரின்னு நினைச்சிண்டே காயத்ரி சொல்ல ஆரம்பிச்சேன்.

சரியா நாங்க அங்கே போய் வண்டியை பார்க் செய்யவும் மேகம் விலகி நீல வானம் தென்படவும் சரியா இருந்தது. வெளிச்சம் வர ஆரம்பிக்க சூரியன் எக்ஸாக்டா எங்கேந்து வரும்னு இங்கேயும் அங்கேயும் கண்ணை மேயவிட – “சார் உங்க போனில் காம்பஸ் இருந்தா கரெக்ட்டா கிழக்கு எந்த திசைன்னு பாருங்க”. அதானே, நமக்குத் தோணலையேன்னு பட்டது. கிழக்குலேந்து சித்தே தெற்கா நவம்பர் ஆச்சோன்னோ) அங்கே மட்டும் மஞ்சளும் சிவப்புமா அப்பிக்க அங்கேதான் பாக்கணும்னு வாகா நின்னம்.

“அலை கிட்டே போய் நிக்க வேண்டாமா?” சமீரின் குரல், ஃப்ரென்ச் கலந்த ஆங்கில உச்சரிப்பு வேடிக்கையா. போட்டுண்டு வந்தது ஜீன்ஸ். குனிஞ்சு மடிச்சு விட்டுக்கரேன், கடலலைகள் காலைத் தழுவுகிர எல்லைக்கும் போயாச்சு.

மொரீஷியஸில் அலை அடிக்கும் கடற்கரைகள் குறைவு. இங்கே மட்டும் நன்னாவே அலைகள். ஆங்காங்கே பாறைகள். அதுனால் சின்ன அலைகூட இடிஞ்சு போய் நுரை தள்ளிண்டு. என் காலையும் ஒண்ணு வந்து வருடிட்டுப் போனது. அடுத்தடுத்து இன்னும் ரெண்டு. எல்லாம் என்னோட பெச ஆரம்பிச்சதுதான் ஆச்சர்யம். அட! கதை எழுதர சாக்கில் புருடா விடரத்துக்கும் ஒரு லிமிட் இல்லையா. கடலலை பெசித்தாம்! அதுவும் இவனோட. கேப்பேளே? ஆமாம் பேசித்து. காது கொடுத்துக் கேட்டால் பேசுவது புரியும். அதுக்கெல்லாம் கொடுப்பினை வேணும்.

“டேய், இங்கே என்னடா பண்ராய். இத்தனை தூரம் வந்து என்கிட்டே நின்னுண்டு. யுக யுகமா வீசிண்டு இங்கேயேதான் இருக்கம், வரா போரா, யாரும் நாங்க சொல்வதை காது கொடுத்துக் கேப்பதில்லை. எங்கேந்தோ வந்திருக்காய். இந்தூர்காரன் இல்லை. நீயாவது நின்னு கேட்டுட்டு போரியா?” “கேக்கரேன் சொல்லு”. மானசீகமா கேட்டுப் பாக்கலாம்னு முடிவெடுத்ததும் இன்னும் அது பெசினது தெளிவா கேட்டுத்தே!

“நீ ஏன் உதாஸா இருக்காய்? நல்ல காரியமா வந்துட்டு மூஞ்சியை தொங்கப் போட்டுண்டு?” “என்னன்னு தெரியலை. சூரியோதயம் பாக்கணும்னு ரெண்டுநாளா பிளான் செஞ்சுட்டு கிளம்பி வந்தேன். ஆனா மனசில் ஒரு விளங்காத, சொல்ல முடியாத விசனம். இதுனாலேதான்னு சொல்ல முடியலை. ஆனா ஃபீல் ஆவது வாஸ்த்தவம். அது கிடக்கட்டும். நீ என்ன சொல்ல வந்தாய்?” “மனுஷா மனசுக்குள் ஆழமா கவலை மண்டிக் கிடக்கும். எதுனாலே சிரிப்பு வந்தது, எதுக்காக அழரோம்னு கூட புரியாம சில சமயம் ஜீவிதம். நான் வெறும் அலை. என்னைப் போல் பலர். மோதிண்டு - வந்துண்டும் போயிண்டும். நான் எழும்பி வந்த இந்த மஹாசாகரம் எத்தனை ஆழம் தெரியுமா? இங்கேந்து 300கிமீ போனாயான்னா அங்கே இருக்கும் ஆழத்தில் உங்கூர் எவெரெஸ்ட்டை ஒளிச்சுக்கலாம்.” “ஆமாம் ஜியாக்ரஃபி பாடத்தில் படிச்சேன். அதுக்கென்ன இப்போ?” “என்னுள் எத்தனை ஜீவன் வாழரது தெரியுமா? உன் நிலங்களில் இல்லாத கணிம வளம், தாதுப் பொருட்கள், இன்னும் பல நீயே கண்டுபிடிக்காத சங்கதிகள் நிரம்பியது நான்.”

கடுப்பாயிட்டேன். என்னன்னமோ சொல்ரதே. “அதுக்கென்ன?” என் ஆழத்துக்குள்ளும் சித்தே போனா இருள், தண்ணீரின் அழுத்தம், நிசப்தம். இத்தனை இருந்தும் ஆழமான இந்த கடலே எத்தையும் காண்பிச்சுக்காம ஆர்ப்பரிச்சிண்டு சந்தோஷமா சிரிக்கராப்போல் அலைகளை அனுப்பி வச்சிண்டே அதுகளின் முகப்பில் ததும்பும் நுரை உன் வெண்பற்கள் போல் பளீர்னு காமிச்சிண்டு மகிழ்ச்சியா இருகச்சே உன் இத்துனூண்டு மூஞ்சியை சாதாரணமாவாவது வச்சுக்கப் பிடாதா?”

நன்னாவே மனசில் படரா மாதிரி அது பேச எனக்கும் சித்தே மண்டையில் உரைச்சதே! “சரி, இனிமேல் சிரிச்ச மூஞ்சியோட எப்பவும் இருக்கேன். வேற என்ன விசேஷம் இந்தத் தீவில்?” “குனிஞ்சு பார் மானிடனே!” பாத்தா சின்னதும் பெரிசுமா சங்கு. அதில் கட்டை விரல் சைஸுக்கு சில முழுசா. “எடுத்துக்கோ, நான் தந்த கிஃப்டா எடுத்து வச்சுக்கோ”. “இதை வச்சு என்ன பண்ரது?” “எல்லாத்தையும் வச்சு ஏதாவது மண்ணியே ஆணமா என்ன? ஒண்ணும் செய்ய வேண்டாம். ஆனா உனக்குத் தெரியுமா இந்த சங்குக்குள்ளதான் நம்ப பிரபஞ்சத்துலேயே மிகப் பழமையான உயிரினங்கள் வாழ்ந்தனன்னு? அவை மரணமடைந்த பின்பு மிஞ்சி நிற்பதே இந்த சங்கு. உலகம் தோன்றிய காலத்திலேந்தே இவை உருவாகி வாழத் துவங்கி இன்னைக்கும் அழிஞ்சு போகாம. அதனால்தான் சங்கு உசத்தியான கிஃப்ட். எடுத்துக்கோ. உங்கூரில் சங்கை பத்தி விதவிதமா கதை கட்டுவா, விஷயம் தெரிஞ்சுக்காமலே பூஜையில் வைப்பா. ஆனா சங்கோட மகத்துவ உண்மை இதுதான். கடற்கரைக்கு வந்துட்டு கடல் தரும் பரிசை உதாசீனப் படுத்தப் பிடாது”.

மூணு சங்குகளை எடுத்து பேன்ட் பாக்கெட்டில் வச்சிண்டேன். திடீர்னு சமீர் கூப்பிட்ரான். “சார் சன்ரைஸ்!” அச்சச்சோ அலைகளோட பேச ஆரம்பிச்சு வந்த காரணத்தை ஒரு க்ஷணம் மறந்துட்டேனே! தலையை நிமுத்திப் பார்த்தா வானம் நன்னாவே வெளுத்துப் போய்.

செக்கச் செவேர்னு சூரியனார் தெரிய ஆரம்பிச்சர். எங்கேயோ படிச்சப்போலே 1000 வெள்ளைக் குதிரை பூட்டிய ரதத்தில் கம்பீரமா, நாள் தவராம, சொன்ன டயத்துக்கு வரவர் என்னைக்கும் போல் அன்னைக்கும். சில விநாடிதான்! மொத்த இந்துமஹா சாகரமும் கோல்ட் ப்ளேட்டிங்க் செஞ்சாப்போல் காண்பிச்சுட்டு நிமிஷமா கலர் மாறின அதிசயம். முழு வட்டமும் தண்ணீருக்கு மேல் தெரிஞ்சதும் அந்த 3 நிமிட வர்ணஜாலம் முடிஞ்சுபோய் ‘இனிமேல் இன்னொருக்கா என்னை இப்படிப் பாக்கணும்னா 24 மணி நேரத்துக்கு அப்புரம் வா’ன்னு டாடா காட்டரா மாதிரி. மணலில் நின்னவன் நகர முடியலை. கால் ஈர மணலில் அழுத்திண்டு, என்னொட பேசின அலை பைபை சொல்லிட்டு போயிட்டாப்போல்.

ஏன்னு தெரியலை மனசு லெசாப் போனாப்போல் பட்டது. அங்கேயே அந்த க்ஷணமே நம்ம வாழ்க்கை முடிஞ்சாலும் கவலை ஏற்படாது, பரவாயில்லைன்னு தோணித்து.

அத்தனை உயிரோட்டமான தருணத்தில், பளீர்னு ஜகஜ்ஜோதியா உலகமே மாறிண்டிருக்கச்சே மரணத்தை பத்தி ஏன் யோசிக்கணும்? புதிய காலை பிறந்து மலர்கின்ற அந்த நேரத்தில் புதிய பிறவி எடுத்துண்டு குதூகலிக்காம செத்துப் போயிட்டா தேவலைன்னா? இப்போதானே கடலலை சிரிச்சிண்டிருன்னு உபதேசம் சொல்ல கேட்டேன்? என்ன சொல்லித்து? சிரிச்சாப்போல் மூஞ்சியை வச்சுக்கோன்னு.

நான் பாக்க வந்தது கடலையா சூரியனையா? சாகரம் பூமியில் ஒரு பாகம். நம்மொட ஈஷிண்டு, நாம நடமாடும் இடத்தில் மூணில் 2 பங்கை அடப்பிண்டு ஆழமா அத்தனை அதிசயங்களை ஒளிச்சு வச்சிண்டு, சூரியனோ ஆகாசத்தில். பிரபஞ்ச வீதியில் உலா வந்திண்டு. அது உலாவுவதைக் கூட தெரிஞ்சிக்க முடியாம அத்தோட கட்டுப்பட்டு நாமும் அந்த பால் வெளியில் அதையே சார்ந்து. இல்லைன்ன பூமியில் உயிர்கள் தளிர்க்காமப் போகும். நான் கடலையோ, சூரியனையோ பாக்க வரலை. நான் வந்தது சூரியோதயத்தை பாக்க. அதாவது அந்த சூரியன் கடலுக்குள் மறைஞ்சு போன ஒளிப்பிழம்பு அதே கடல்லேந்து மீண்டு வருவதை. ரெண்டயும் ஒருசேர காண சூரியோதயம்தான் தருணம். அன்னைக்கு பாத்த சூரியோதயத்தில் எனக்கு மட்டும் புலப்பட்ட உண்மை பிறப்பும் இறப்பும் எப்படியோ ஒரு கோட்டில் ஒரே புள்ளீயில் சில விநாடி வந்து நின்னதுபோல்.

“சார் என்ன யோசிக்கரீங்க. எங்கூர் சன் ரைஸ் எப்புடீ?” சமீர், நான் உனக்கு ரெம்பவே கடமைப் பட்டிருக்கேன். இன்னைக்கு நான் பார்த்தது வேறெங்கேயும் தெரியுமோ என்னவோ, ஆனா எனக்கு அற்புதமான ஒரு விஷயம் புரிஞ்சிட்டாப்போல் பட்டது. வா, உனக்கு செமத்தியா ப்ரேக்ஃபாஸ்ட் வாங்கித் தரேன். என்ன வேணும் சொல்லு!” அதுக்கு அவன் “மெனு கார்டில் பாதி சாப்டிடணும்”

ரிசார்ட்டுக்குள் நுழையரச்சே அந்த வெள்ளைக்காரி. ஹோட்டலில் தந்த பாத்ரோபை போட்டிருந்தாலும் திறந்து விட்டூண்டு. அத்தியாவசியான ரெண்டு இடத்தில் பூப்போட்ட உள்ளாடை தேமேன்னு போன என் கவனத்தை இங்கே பார்னு ஈர்த்து. அவள் முகத்தில் சொல்லொண்ணா மகிழ்ச்சி. சூரிய ஒளி பட்டு அவள் தேகம் தங்கம்போல் மின்ன ப்ரேக்ஃபாஸ்ட் ஸ்கிப் செஞ்சுட்டு அவ பின்னாடியே போலாமான்னு தோணித்து.

இவள் மணலில் படுத்துண்டு புறண்டு கொடுக்கையில் இவள் காலைத் தழுவும் அதே அலை இவளிடமும் பேசுமோ! அவள்தான் அத்தனை மகிழ்ச்சியா இருக்காளே!