மோதகம்

 56. மோதகம் (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam

கதை கேட்டிண்டுருக்கேன். மஹாபெரியவா பிள்ளையாரைப் பத்தி சொன்னதை தனக்கே உரித்தான பாணியில் இவர் சொல்லிண்டு. 

இவரை அடிக்கடி யூட்யூபில் பாக்க முடியறது. நிறைய கதைகள் சொல்ரர். காஞ்சீபுரம், காஞ்சிமடம், மஹாபெரியவா பத்தின விஷயங்களை சுவாரஸ்யமா சொல்வதில் கில்லி. கதை சொல்லும் விதம் கட்டிப் போடும்.

இவர் சொன்னதை “தெய்வத்தின் குரல்” தொகுப்பில் படிச்ச ஞாபகம். பெரியவா பல விஷயங்களை நம்மைப் போல சாதாரண ஜீவன்களுக்கும் புரியரா மாதிரி சொல்லியிருப்பது நமக்கு கிடெச்ச மிகப் பெரீய அனுக்ரஹம். ஆதிசங்கர பகவத்பாதாளோடா அத்வைத வேதாந்தத்தை எனக்கும் புரியவச்சு. அதான் கதைன்னா வந்து உக்காந்துடறது. 

குமரன் குன்றம் கோவிலில். குரோம்பேட்டையில் இருக்கே! குடிவந்த புதுசில் எங்காத்துலேந்து பார்த்தாலே தெரியும். ஏறிட்டா சுத்து வட்டாரமும், மீனம்பாக்கத்தில் பிளேன் இறங்குவதையும். அப்போ இங்கொண்ணும் அங்கொண்ணுமா வீடுகள். தென்னை மரங்கள். எல்லாம் மாறிடுத்து. குன்றத்தில் குமரன் மட்டும்னு இல்லை. பாதி ஏறினதும் மீனாக்ஷி சுந்தரேஸ்வரர். கீழே மண்டபங்கள், புதுசா ராஜ கோபுரமும். விசேஷம்லாம் நன்னாவே செய்யரா. கீழே பெரீய மண்டபம். சபரிமலைக்குப் போரவா இங்கேதான் வந்து இருமுடி கட்டிப்பா. அதே மண்டபத்தில் கதை. ஒருவாரமா. 

இன்னைக்கு பிள்ளையார் பத்தி. காலத்துக்கு ஏற்ப சிலதை சொல்ரச்சே எத்தனை மஹாபெரியவாளே சொன்னார் இவரா எதை சேர்த்துக்கரார்னு. பெரியவா பேரை சொல்லி கதை சொல்ரவா சித்தே ஜாக்கிரதையா பெசணும். இவர் கவலைப் பட்டதாத் தெரியலை. கூட்டத்துக்கு தகுந்தாப்போல் புருடாவும் விடரர்னு தெரிஞ்சது. கிராஸ் கொஸ்சீன் செஞ்சா கதை கந்தல். ஆனா சொல்றது சத்விஷயம். அதை கிளறப்பிடாதுன்னு வாய்திறக்காம கேட்டுக்கணும். அதுவே இவருக்கு தெகிரியத்தைத் தந்து பெச வச்சதுன்னு வச்சுக்கலாம்.

 போட்டம். ரொம்ப ஆராய வேண்டாம். அனுபவிப்போம்னு விட்டுட்டேன்.

“பிள்ளை என்றாலே அவர்தான். மரியாதையா பிள்ளையார். சிவன் பார்வதிக்கு மூத்த பிள்ளை அதுனால் பிள்ளையார். இல்லைன்னா கணேஷ், கணபதி. பூதகணங்களுக்கு தளபதி. இவருக்கு மேல் யாரும் இல்லை. அதனால் முதல்வர். எல்லாத்துக்கும் முந்தியவர் நாயகர். தனக்குமேல் நாயகர் இல்லாதவர். அதனால் விநாயகர். அவரை விட அனுக்ரஹம் செய்ய யாருமில்லை”. அழகா சொல்லிண்டே போரர். நன்னா புரிஞ்சது. பல விளக்கங்கள் தோணும். தேவையில்லை. மஹாபெரியவா வாக்கு அத்தனை ஸ்பஷ்டம். சந்தேகமே வராது.

“யானை முகம் ஏன்? அது வேற கதை. ஆனா யானை அத்தனை பலம் பொருந்தியதா இருப்பினும் எந்த ஜீவனையும் துன்புறுத்தாது. யானை என்ன செய்தாலும் குழந்தைபோல் அதை பாத்துண்டே இருக்கத் தோணும். அதேபோல்தான் பிள்ளையாரும். குழந்தையும் யானையும் சேர்ந்த அபூர்வ கலவை. பாத்தா சந்தோஷம் அப்பிக்கும். குழந்தை போல் உள்ளம். யானைபோல் புத்தி கூர்மையும் தேகபலமும். அதனால்தான் தேவர்களே வணங்கும் கடவுளாப் போயிட்டர்”. காதுக்கு ஹிதமா சொன்னர்.

“கல்லுப் பிள்ளையார். உக்காந்த இடத்தை விட்டு அகலாமலே நம்மை தூக்கி உசரத்தில் வச்சுடுவர். ஒரு கையில் உடைந்த தந்தம். மூளி. இன்னொரு கையில் கொழுக்கட்டை. முழுமை. உள்ளே பூர்ணம். தித்திக்கும். அரிசி மாவில் செஞ்ச சொப்புதான் இந்த அண்டம். உள்ளே பூர்ணம், முழுமை பெற்ற பரமானந்தம். இதைக் குறிக்க பிள்ளையார். உன் மூளியான வாழ்க்கையை பரிபூரணமா ஆக்கிக்க என்னை உணர்ந்துகொள்னு சொல்லிண்டு.” 

அவர் சொன்னதை கேட்டதும் நினைச்சுக்கரேன். “கொழுக்கட்டை சாப்டீயா”ன்னா, பரிபூரண ஆனந்தம் கிட்டித்தான்னு அர்த்தம். மோதகம்னா ஆனந்தம். மனுஷாளா பிறந்த ஒவ்வொருத்தரும் அல்லாடிண்டு இங்கேயும் அங்கேயும் தேடிண்டுருக்கும் அந்த விஷயத்தை தன் கையில் வாகா வச்சிண்டு வந்து வாங்கிக்கோன்னு சொல்ர ஒரே கடவுள் கணபதியோன்னு பட்டது.

ரெண்டாவது வரிசையில் நான். எல்லாமும் விளங்கித்து. கதை சொல்லி முடிச்சதும் எல்லாரும் கைதட்டினா. அழகாத்தான் சொன்னர். சந்தேகமே இல்லை. ஆனா இப்படிப்பட்ட விஷயத்தை கேட்டதும் நன்னா புரிஞ்சிண்டிருந்தா அதைப் பத்தின சிந்தனையில்னா மூழ்கிப் போணம்? அப்படி செய்யாம கையைத் தட்டி ஆரவாரம் செஞ்சது எனக்குப் பிடிக்கலை. கதையைக் கேட்டதும் எனக்கு ஏற்பட்ட நல்ல சிந்தனைகளை எல்லாரும் திட்டம் போட்டு கலைச்சுட்டா மாதிரி பட்டது.

கதை சொன்னவருக்கு இது தொழில். பட்டு அங்கவஸ்திரம் போட்டு கதையை ஆரம்பிக்க சொன்னா. போரச்சே செக் அல்லது கவரில் கேஷா சம்பாவனை வாங்கிப்பர். 

என் பேர் கணபதிராமன். பாத்தேளா? என் பேரிலேயே அவர் இருக்கர். நான் பொறந்தநா அந்த வருஷம் பிள்ளையார் சதுர்த்தியாம். பிறந்ததும் எங்கப்பாகிட்டே நர்ஸ் “கணேஷப்பா பந்திதாரே!” ஆண் குழந்தை பொறந்ததை அத்தனை அழகா சொல்லி தகவல் தெரிவிச்சாளாம். ஆமாம்! பொறந்தது பெங்களூருவில். மல்லேஸ்வரம் KC ஜெனெரல் ஆஸ்பத்ரீ.

இப்போ வயசு 54 ஆச்சு. ஆத்தில் அப்பா மட்டும். 78ஆச்சு அவருக்கு. எனக்கு கல்யாணம் ஆலை. ஏன் பண்ணிக்கலைன்னு ஆரம்பிச்சா கதை தடம் மாறிப்போகும். இப்ப வேண்டாம். 2 வருஷம் மின்னாடி வரைக்கும் LICலே வேலை. வாலன்டரி வாங்கிண்டேன். சத்விஷயங்களில் மனசை திளைக்கவிட்டு பொழுது போயிண்டிருக்கு. ராதா கல்யாணம் ஆர்கனைஸ் செய்வேன். இதுவரைக்கும் 220 செஞ்சாச்சு. ராதாகல்யாணம் கணபதிராமன்னா எல்லாருக்கும் தெரியும்.

அப்பாவுக்கு செய்ய வேண்டிய சிசுருஷை செஞ்சுட்டு சும்மா உக்காந்துண்டு யோசிக்கறது வழக்கம். வெளிக்காரியம் இல்லைன்னா ஆத்துலேயே முடங்கிடறது. அப்பாவும் சமைப்பர். ஒருவேளை சமைச்சா அதையே வச்சுண்டுடறது. சாயங்காலம் குமரன் குன்றம், பக்கத்துலேயே நரசிம்மரும் ஆஞ்சநேயரும். பிள்ளையார் முக்குக்கு முக்கு இருக்கர். என் இஷ்ட தெய்வம். அதான் பிள்ளையார் புராணம் சொல்ரார்னு வந்தாச்சு. கை தட்டினதில் மனசில் நிம்மதி போச்சு.

அப்பா பாத்ததுட்டு “கணேசு! என்னடா மூஞ்சி ஒரு மாதிரி?” அது சரீ! இந்த மூஞ்சினாலேதானே கல்யாணமே ஆலை. மனசில் பட்டது, சொல்லலை, “ஒண்ணுமில்லைப்பா! வாங்கோ சாப்பிடலாம்.” தட்டைப் போட்டேன். கார்த்தாலே வச்ச முள்ளங்கீ குழம்பும், கத்திரிக்காய் கறி மிஞ்சினது, அத்தோட 3நா மின்னாடி பொரிச்ச ஜவ்வரிசி வடாமும். தூங்கப்போரச்சே தோணித்து. நாளைக்கு வெள்ளிக்கிழமையாச்சே, காஞ்சீபுரம் காமாக்ஷியம்மனை பாக்கலாம்னு. “போயிட்டு வா”னுட்டர்.

அப்பா இதுசெய்யாதே அங்கே போகாதேன்னு சொன்னதில்லை. பேரன் பேத்தி கொஞ்சர வயசில் மாட்டுப் பொண்ணையே பாக்கலை. பாவம். பரிதாபமா இருக்கும். டூ லேட்.

கார்த்தாலேயே குளிச்சுட்டு அப்பாக்கு காபீ போட்டுத் தந்துட்டு “குக்கரில் சாதம். விசில் வந்ததும் அணைச்சிடுங்கோ” சொல்லீட்டு கிளம்பினேன். வெறும் சாதத்தை சாப்பிடுவாரான்னு கேக்கலாம். கருகப்பிலை பொடி இருக்கு. தயிரில் ஊறுகாயை குழைச்சா மோர்க்குழம்பாச்சு. அப்பளம் சுட்டுப்பர். தயிர் சாதத்துக்கு அதே ஊறுகாய். மத்தியானமா நான் வந்துடுவேன்.

சானடோரியத்துலேந்து பஸ். முடிச்சூர், படப்பை, வாலாஜா வழீயா காஞ்சீபுரம். இல்லைன்னா முடிச்சூர், மணிமங்கலம், நாவலூர், ஸ்ரீபெரும்புதூர், காஞ்சீபுரம். பஸ் ஸ்டேண்டிலேந்து பொடி நடையா காமாக்ஷி கோவிலுக்கு. தோதுப்பட்டா குமரக்கோட்டம், ஏகாம்பரேஸ்வரர்.

 அத்திவரதர் வைபவம்னு ஊரையே நாஸ்தி செஞ்சுட்டான்னு பேப்பரில். நான் போலை. இப்போ எந்த கதீலே இருக்கோ? அந்தப் பக்கமே போப்பிடாது. வழீலே மனசு கனத்துப் போச்சு. வந்த நினைப்புகள் அப்படிப்பட்டன. என் நினைவுகளுக்கும் பெருமாளுக்கும் சம்பந்தமில்லை. ரெண்டு மேட்டரும் ஒரே பத்தீலே வந்துடுத்து அவ்ளோதான். யாரும் கோவிச்சுக்கப் பிடாது.

என் வாழ்க்கையைப் பத்தித்தான் யோசிச்சிண்டே பஸ்ஸில். என்ன ஒரு ஜீவன் நான்? அம்மா இல்லை. ஆசையா பாத்துப் பாத்து செய்வள். ஒரே புள்ளைன்னு. அப்பாவும் நல்ல வேலையில் நிறைய சிநேகிதா. ஆனா எனக்கு வாழ்க்கை அமைச்சுத் தர முடியாமப் போச்சு. நீயும் நல்ல வேலையில் இருந்தாய், உனக்கா யாரையாவது பண்ணிக்கறதுதானேன்னு படும். ஆண்பிள்ளை வெக்கப் பட்டுண்டே காலத்தை தள்ளிண்டு வந்துட்டாயா என்ன? தெரியலை.

கல்யாணம் ஆலைன்னா எல்லாத்தையும் இழந்துட்டாப் போலவும் எதுலேயோ மாட்டிண்டு விமோசனம் கிடைக்காது போல். விட்டுப் போனாப்போல், நிறைவேராதது போல், காலம் கடந்துட்டாப்போல். வெறுமையா. அப்பா விடோவர். 10 வருஷமா தனிக்கட்டை. உடம்பும் இப்போ தள்லலை. ஆனா வாழ்ந்து பாத்துட்டர். நான் அப்படி இல்லையே! என் கதை வேற ஆச்சே! பஸ்ஸு படப்பையைத் தாண்டீ ஓரகடம் வரச்சே மனசில் இன்னும் அந்த எண்ணங்கள், வேறெதுக்கும் இடமில்லை.

இப்படீன்னு யார்கிட்டேயும், ஏன் அப்பாகிட்டேயும் குறை சொல்லி அரட்டினதில்லை. அவரா எப்பவாவது “உனக்கு இப்படி ஆகிட்டதேடா எனக்கப்புரம் தனியாப் போயிடுவையே!” ஆரம்பிச்சார்னா “அது கிடக்கு கழுதை, தனியா சந்தோஷமா இருப்பேன்.” ஆசுவாசப் படுத்திடுவேன். இப்போ ஜன்னலுக்கு வெளீலே பாத்துண்டு எதிலும் மனசு லயிக்காம, மருகிண்டு கனத்துண்டு. 

விஷ்ணு காஞ்சீக்கிட்டே வரச்சே நிறைய சுத்தம் செஞ்சருக்கான்னு பட்டது. அப்புரம தேருமூட்டி. பஸ் ஸ்டாண்ட். காமாக்ஷி கோவில் அங்கேந்து கிட்டக்கே. நடந்தே போயிடலாம். பஸ் நிறுத்தத்து கிட்டே சித்ரகுப்த சுவாமி கோவில். உலகளந்தர் மாடவீதி. அதில் போனா சங்குபாணி விநாயகர் கோவில். தோப்புக்கரணம் போட்டுட்டு இன்னும் நடந்தா உலகளந்த பெருமாள். அவரையும் சேவிச்சுட்டு நேரே போனா காமக்ஷியம்மன் ராஜகோபுரம்.

 

நுழைஞ்சதும் கோவில் யானை அழகா நெத்திக்கு இட்டுண்டு நின்னது. பாகனைக் காணோம். இருப்பன் நம்ம கண்ணுக்குத் தெரியலைன்னு போகாம, எதுத்தாப்போலே போய் நின்னுண்டு குனிஞ்சு கும்பிட்டுண்டேன். பாகன் இருந்தா சமிக்கை செய்வன். ஆனா பாருங்கோ அதுவாவே தலையில் தும்பிக்கையை வச்சு ஆசீர்வாதம் செஞ்சது. அப்போன்னு பாத்து அவனும் வர அவனைக் கேக்காம யானைகிட்டே நின்னது பிடிக்கலையோ? என்னமோ முறைச்சான்!

நினெச்சிண்டேன். “போடா, இன்னைக்கு நடந்தது அந்த கணேசனுக்கும் இந்த கணபதி ராமனுக்கும் இடையில் நடந்த ப்ரைவேட் மேட்டர், நீ யார் நடுவுலே!” 

காமாக்ஷி சன்னதி க்யூக்குன்னு மண்டபம் கட்டியியிருக்கா. கூட்டம் இல்லை, நேரே போய் சேர்ந்துக்க திறந்திருக்கவே போரேன். அப்போதான் அந்த பெண்மணியைப் பாக்கரேன்.

தெய்வீகக் களை. நடக்க முடியாம ஊனம். நன்னா உடுத்திண்டிருக்கா. வசதிதான் போலேருக்கு. வீல்சேரில் வந்தாலும் பிரார்த்தனை. க்யூகிட்டே வந்ததும் அதுலேந்து இறங்கி தவழ்ந்துண்டு எங்களோடவே வரா. கூடவே ஒரு 18வயசுப் பொண். ஒத்தாசைக்கு போலேருக்கு. இவாளுக்கு வழி விட்டுட்டு பின்னாடியே நான்.

இவள் வாழ்க்கை எப்படிப் பட்டதா இருக்கும்? 50 வயசிருக்கும். கல்யாணம் கார்த்தீயெல்லாம் ஆகாதே. கூட கவனிச்சுக்க சொந்தமும் இல்லையோ? என்ன வேண்டுதலோ? இத்தனை கஷ்டத்திலும் முகத்தில் அத்தனை சிரிப்பு, மகிழ்ச்சி. சித்தேகூட விசனமே காணலை. ஆனா நான்? என்ன இல்லை என்கிட்டே? அனாலும் மனசுக்குள் அழுதுண்டே! பரிபூரண வாழ்க்கைன்னா என்ன? இருப்பதை வச்சிண்டு மகிழ்ச்சியா இருப்பதுதானோ? இவள் அப்படித்தான் இருக்காளோ? நம்பளாலே ஏன் முடியலை?

அம்பாளை தரிசிச்சுட்டு பிரக்ஷணமா வந்து ஆதிசங்கரர் சன்னிதி, அப்புரம் வெளீலே கொடிமரத்துக்கு மின்னாடி நமஸ்காரம் செய்யர வரைக்கும் அவள் பின்னாடியே. கொடிமரத்துக்கும் கோபுர வாசலுக்கும் நடுவுலே இன்னும் யானை நின்னது, காதை ஆட்டிண்டு. வாலை சுழிச்சிண்டு.

தாண்டி வரச்சே என்னைப் பாத்து அந்த யானை கஜமுகன் கணேசன் கண்ணடிச்சாப்பொல் பட்டது. இல்லை நிஜம்தான். அடிச்சான். சந்தேகமா பாக்கரச்சே இன்னொருவாட்டி. புரிஞ்சுடுத்து.

பஸ்ஸில் திரும்ப வரச்சே மனசு லெசாகி காத்தில் பறப்பதுபோல் உணர்ந்தேன்.