பழைய பேப்பர்காரன்

 17. பழைய பேப்பர்காரன் (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

கார்த்தாலே தினசரி பேப்பர் போடரவனுக்கும் அப்புரம் சேர்ந்து போன பழைய பேப்பரை வாங்கிண்டு போரவனுக்கும் நிறைய வித்யாசம். இதில் முக்கியமானது நாம அவாளை நடத்துவதில்தான் இருக்கு. 

அன்னைக்கு வாசகேட்டில் கட்டியிருக்கும் பையில் பால் பேக்கட் போட்டிருப்பன், எடுக்கலாம்னு போரச்சே டம்முன்னு தலையில் அன்னைக்கு பேப்பர் விழுந்தது. ஸ்கூட்டரில் லாவகமா யூடெர்ன் எடுத்துண்டே விசிறினவன் என் தலையில் பட்டுட்டதை பாத்து நிறுத்தி “சாரி” சொன்னான். என் மூக்குக் கண்ணாடி கழண்டு விழ இருந்தது, நல்லவேளை பிடிச்சுட்டேன். ஏன் இத்தனை லேட்டாப் பேப்பர் போடரான்? அதையும் என் தலைலேவா போடணும்? மிந்தா நேத்து ராத்திரி தூத்தல் போட்டு தரையெல்லாம் ஈரம். விசிறிட்டுப் போயிட்டான். சூடான செய்தியெல்லாம் நமுத்துப் போச்சு. 

“சித்தே இரு.” கையைக் காட்டி, கண்ணாடியை சரிசெஞ்சுண்டு அவனை முறைச்சேன். “ஏன் இத்தனை லேட்டு? கரேக்டா 530க்கு போட்டுடணும். தரையில் ஈரமா என்னன்னு பாத்துப் போடணும். காசு கொடுக்கரோமா இல்லையா? கம்ப்ளைன்ட் செஞ்சுடுவேன்”. “இனிமே பாத்து செய்யரேன் சார்.” மனசுக்குள் இன்னைக்கு பெருசுக்கு மூட் சரியில்லை. குறி தப்பித்து. இல்லைன்னா கண்ணாடி உடெஞ்சிருக்கும்னு முணுமுணுத்துண்டே போயிருப்பான். 

அப்புரமா மத்தியானமா ரோட்டில் கத்திண்டே மீன்பாடி வண்டி ஓட்டிண்டு போன பழைய பேப்பர்காரனை கையை ஆட்டி நிறுத்தினேன். “குமரேசா! எங்கே ரொம்ப நாளாக் காணொம்? இப்படிப் போரச்சே பேப்பர் இருக்கான்னு கேக்க மாட்டியா?” ஆசையா விசாரிக்கரேன். 

வருஷம் 500 சப்ஸ்க்ரிப்ஷன் கட்டி வாங்கின பேப்பர் ரெண்டு மாசத்துக்கு ஒருக்கா 100ரூபாய்க்கு வாங்கிக்கும் இவன் சுமார் 100ரூபாய் லாபம் வரும்படி பண்ணித்தரான். இவனை கொஞ்சணுமாப் பிடாதா? இதுனால்தான் ரெண்டு பேரையுமே பதவிசா நடத்தியாறது. அன்னைக்கு கொட கொடன்னு சத்தம் போட்டுட்டு நின்னுட்ட பெட்ரூம் ஃபேனை கழட்டி வச்சாச்சு. மாடீலேந்து இன்னொண்ணை கழட்டி இங்கே மாட்டினதும் முதல்லே கழட்டினதை இவனுக்கு தந்துடலாம்னு. 

150ரூபாய் பெரும்னு வாங்கிண்டான். இருந்த பேப்பரையும் ஆனந்த விகடனுக்கும் சேர்த்து 250ரூ தந்தான். “மகராசனா இரு”ன்னு அனுப்பிவச்சேன். பழைய பேப்பர்காரன் ஆத்தில் ஒருவனாப் போயிட்டன். 

குமரேசனை 2 வருஷமாத் தெரியும். மின்னே 3ஆவது தெருவில் இருந்தப்போவும் அதுக்கும் மின்னாடி மஹேஸ்வரி நகரில் அப்பாவொட இருந்தப்போவும் இவன்தான் கபாடி எடுப்பான். பஸ் ஸ்டேண்ட் தாண்டி இவன் மச்சான் கடை. அங்கே கோண்டு போய் தந்துடுவான். இவன் கொள்முதல், இவன் மச்சான் ஹோல்சேல். பழைய இரும்பு, பேப்பர் கண்டா முண்டான் சாமான்களில் கெத்தா லாபம் இருக்கு. 

அம்மா உசுரோட இருந்தப்போ ஆத்தில் வேண்டாம்னு பட்டது எல்லாத்தையும் எப்படி காசாக்கலாம்னு தெரிஞ்சு வச்சிருப்பள். இப்போ நாம அலட்சியமா தூக்கிப் போடுவதை அவள் காசா பண்ணிடுவாள். ஆவின் பால் கவரை பாலை ஊத்திண்டு உள்ளே தண்ணீர் விட்டு அத்தனை நன்னா அலம்பி ஒண்ணு மேலே ஒண்ணா அடுக்கிக் கட்டி சேமிச்சு வைப்பா. அவன் ஒரு கவர் 10 பைசாவுக்கு எடுத்துப்பன். மூணுமாசத்துக்கு ஒருக்கா நாளைக்கு ரெண்டு கவர்வீதம் 180 கவரை 200 கவர் விலைக்கு தந்தா எடுத்துக்கோ இல்லைன்னா தரமாட்டேன்பா. கொடுத்துடுவான். 

அப்பா “தி ஹிந்து” வாங்குவர். அவருக்கு தெரியும் 8 பெப்பர் 1 கிலோ வரும். எடை போட்டா ஏமாத்திப் புடுவானுவன்னு எண்ணிக் கொடுப்பர். எத்தனை கொடுத்து எடுத்துண்டாலும் அவனுக்கு அதில் லாபம் இருக்குன்னு தெரியும். எனக்கும் அந்த சிக்கனம், பழைய பொருட்களின் மேல் கரிசனம் ஒட்டிண்டது. எத்தையாவதை வேண்டாம்னு தீர்மானம் செய்யரச்சே என்ன விலைக்குப் போகும்னு மனசு கவலைப்படும். 

ஃபேன் வாங்கி 12 வருஷம் ஆச்சு இப்போ நின்னே போச்சு. அதை 150க்கு தந்துட்டோமே அது சரியான ரேட்டா இல்லை ஏமாந்துட்டோமான்னு குடெச்சல் ஆரம்பிச்சது. ராத்திரி தூக்கம் வரலை. கண்டுபிடிக்கணும். ஏமாந்திருந்தா குமரேசனை மடக்கிடணும்னு தீர்மானம் பண்ணிண்டு கண் அசந்தேன். 

ஆனா பாருங்கோ எடுத்துண்டு போனப்புரம் தினம் சரியா 11 மணி வாக்கில் நம்மாத்துத் தெருவில் வண்டியை ஓட்டிண்டே கூவிண்டு போரவன் ஆளே காணலை. அப்போ நாம நிச்சயம் ஏமாந்துட்டம்னே மனசில் தோண ஆரம்பிச்சுடுத்து. வாச ஊஞ்சலில் உக்காந்துக்கறதும் அப்புரம் எழுந்து உள்ளே வரதும் சித்தே கழிச்சு திரும்ப வாசலுக்கும் உள்ளுக்குமா அலையறதைப் பாத்துட்டு வனஜா “என்ன ஆச்சு? ஒரு மாதிரியா இருக்கேளே, வயித்தை கட புடா செய்யறதா? கேக்க, “அடியே! அப்படீன்னா கக்கூஸுக்குள்ளேன்னா போணம், வாசலுக்கு போவாளா?” விஷயத்தை சொன்னேன். “அது சரி, போடரச்சேயே கொடுக்கலாமா வேண்டாமான்னு யோசிச்சிருக்கணும், இதுக்கா இத்தனை விசாரம்? பேசாம உள்ளே வாங்கோ!” 

வந்தவனை "சித்தே கூடமாட ஒத்தாசை செஞ்சா சமையலை சீக்கிரம் முடிக்கலாம்.” டைனிங்க் டேபிளைக் காட்டி, அந்த பீன்ஸை ஆய்ஞ்சு பொடிப்பொடியா வெட்டித்தாங்கோ”. மொள்ள செஞ்சேனே தவிர மனசு பழைய பேப்பர்காரனையே தேடித்து. 

சாயங்காலம் 5 அடிச்சதும் வாக்கிங் போவேன். கூட பத்ரியும் வருவர். எதுத்தாத்தில் புதுசா குடி வந்திருக்கர். 6 மாசமா பழக்கம். பால் காய்ச்சின வைபவத்துக்கு கூப்பிட்டிருந்தா. அவாத்து மாமி நகைக் கடைக்குப் போனா வனஜாவையும் அழைச்சிண்டு போவள். அதனால் இவளுக்கு அவள் பெஸ்ட் ஃப்ரெண்ட். பத்ரி வந்ததும் இன்னைக்கு பஸ் ஸ்டேண்ட் பக்கமா போலாமான்னு தாஜா பண்ணி அங்கே நடையக் கட்டினேன். பஸ் ஸ்டேண்ட் பக்கம் அப்படி என்ன விசேஷம்? குமரேசன் மச்சான் கடை இருக்கே! 

கபாடிக் கடை எப்படி இருக்கும்? அப்படியே ஒரு கடை இருக்கவே அதுகீட்டே போய் நிக்க, பக்கத்து டீக் கடையில் நின்னிண்டிருந்தவன் எங்களைப் பாத்துட்டு வந்தான். “சார் என்ன வேணும்?” “ஒண்ணும் இல்லை, நீ குமரேசனுக்கு சொந்தமா?” “ஆமாம், நீங்க?” என் வீடிருக்கும் இடத்தைச் சொல்லி அங்கே குமரேசன்தான் பழசு எடுப்பதுன்னு என்னை இன்ட்ரோட்யூஸ் செஞ்சிண்டேன். “டீ சாப்டுரீங்களா?” “இல்லை, பரவாயில்லை, வெளீலே ஒண்ணும் வாங்கிக் குடிப்பதில்லை.” சொல்லிண்டே அங்கே மூலையில் வச்சிருந்த பேனைக் காட்டி இது என்ன விலைன்னு கேக்க, அவன் “அது ரிப்பேர் சார், ஓடுமான்னு தெரியலை. உங்களுக்கு வேணுமா? என்ன செய்வீங்க?” “ரிப்பேர் செஞ்சு மாட்டிக்கலாமேன்னுதான். புதுசு கொள்ளை விலை சொல்ரான்.” “600ரூ கொடுத்துட்டு எடுத்துக்குங்க.” சரி, யோசிக்கணும்னு சொல்லிட்டு வந்துட்டேன். 

“நீ என்ன லூஸா, பழைய ஓடாத பேனை வாங்கி மராமத்துப் பண்ணியா போட்டுக்கணும்?” பத்ரீ கேட்டான். “இல்லை சும்மா என்ன விலை போகும்னு தெரிஞ்சுக்க கேட்டேன்.” மழுப்பிட்டு வாக்கிங் தொடர்ந்தேன். நான் சுளையா ஏமாந்துட்டதை இவன்கிட்டே ஏன் சொல்லணும்? 

ஆத்துக்கு வந்ததும் மனசு படபடன்னு ஆச்சு. 150க்கு கொடுத்து ஏமாந்துட்டது தெளிவாச்சு. இத்தனை நன்னா பழகிட்டு குமரேசன் இப்படிப் பண்ணிட்டான். வரட்டும். வராமலா போயிடுவான்? இன்னும் 4நா போச்சு. இன்னையோட குமரேசன் தலைமறைவாகி 1 வாரமாச்சேன்னு தூங்கி எழுந்துண்டதும் தோணித்து. பல் தேய்க்கரப்போ கோவம் கோவமா வந்தது. அழுத்தித் தேச்சுட்டேன் போலேருக்கு ஈர்லேந்து ரத்தம். 

இவ வேற காபியில் சக்கரை போட மறந்துட்டா. “என்னை என்ன சக்கரை வியாதிக்காரன்னு முடிவே பண்ணிட்டாயா?” கேட்டுண்டே வந்தவள் கையில் சக்கரை டப்பாவோட நின்னுண்டு “மறந்து போயிட்டேன், போடலாம்னு எடுத்துண்டு வரத்துக்குள் ஏன் இத்தனை இறைச்சல்?” அவளும் கோவத்தில் 2 ஸ்பூன் அதிகமாப் போட்டுட்டு “நன்னா பாயசம் மாதிரிப் பண்ணி வாயில் கொட்டிக்கோங்கோ.” 

அன்னைக்குப் பூரா எரிஞ்சு விழுந்துண்டு நேரம் போச்சு. வனஜா லெசுப்பட்டவளில்லை. திட்டக் கிளம்பினாள்னா வாயடச்சுப்போய் அடங்கிப் போயிடறதுதான் நல்லது. ஆனா இந்த குமரேசன் மேட்டர் என்னை வாட்டி எடுக்கவே, நானும் சளைக்காம அவள் சொன்னதுக்கெல்லாம் எதுத்து பதில் சொல்லிண்டு வாக்குவாதம் முத்தினதுதான் மிச்சம். காபியில் சக்கரை குறைச்சலா போட்டுப்பேன். ஆனா இன்னைக்கு நிறைய வேணும்போல் பட்டது. இவள்தான் போடாம என்னை இழிவா நடத்தராளோன்னு. 

ஹைதராபாதில் இருக்கும் மச்சினன் போனில். “அத்திம்பேர்! எப்படி இருக்கேள்?” கர்டிஸிக்காக கேக்க, “நான் படுமட்டமான மூடில் இருக்கேன், நாட்டில் நீதி நேர்மை, நியாயம் எல்லாம் மலிஞ்சு போச்சுன்னு பெரீய லெக்ச்சர் அடிக்கவே என்ன சொல்லன்னு தெரியாம போனை வச்சுட்டான். இன்னும் ஒரு மாசத்துக்கு கூப்பிட மாட்டான்னு பட்டது. 

சாப்டூட்டு ஆத்தில் இருந்தா நிச்சயம் ஏதாவது சண்டை வரும்னுட்டு சட்டையை மாட்டிண்டு கிளம்பியாச்சு. தி நகரில் சிவா விஷ்ணு கோவில் வாசலில் பூணல் தர்பையெல்லாம் விப்பன், ஆத்தில் ஸ்டாக் தீந்துடுத்து, வாங்கிண்டு வரலாம், அப்படியே ஆத்தில் இருந்தான்னா ஜிஎன்செட்டி ரோடில் ஃப்ரெண்ட் தியாகுவைப் பாத்துட்டு வரலாம்னு. மொள்ள சட்டையை மாட்டிண்டு பையை எடுத்துண்டு போவதை பாத்துண்டிருந்த வனஜா, போட்டம், வரச்சே சாந்தமா வராரான்னு பாப்பம், இல்லைன்னா நாமளும் மயிலாப்பூரில் தங்கையாம் இருக்குப் போயிடணும்னு யோசிச்சிருப்பா. 

சரியா 530க்கு திரும்ப வரேன், ஆத்து ஊஞ்சலில் குமரேசன். 

ஒரு வாரமா இவனைத்தான் வாசலில் வரமாட்டானான்னு கண் பூத்துப்போகிரா மாதிரி தேடிண்டிருந்தேன், இப்போ எதிர்பாக்காம சட்டுன்னு இவனை பாத்ததும் பக்குன்னுது. என்ன செய்யன்னு புரியலை. அவன்தான் எனக்காக வெயிட் செஞ்சுண்டு இருந்தாப்போலே “அம்மா ஐயா வந்துட்டாங்க!” பெரீசா குரல் கொடுத்துண்டு ஊஞ்சல்லேந்து எழுந்து நின்னான். உள்ளேந்து கையில் தட்டோட வந்த வனஜா 3 தோசையையும் மிளகாப் பொடியையும் அவன் கையில் தந்து “இந்தா சாப்பிடு”ன்னு கொடுக்க அவன் ஆசையா வாங்கிண்டு இவள் ஊத்தின நல்லெண்ணையை வாகா பொடியில் குழிபண்ணி குழைச்சு வாயில் விரலை சப்பினான். 

இப்பவே சண்டை பிடிக்கவேண்டாம், நாசூக்கா என்ன 10 நாளாக் காணலைன்னு கேட்டுட்டு ஃபேனை இப்படி அநியாய விலைக்கு லவுட்டிண்டு போய்ட்டாயேன்னு மடக்கலாம்னு “நீ சாப்பிடு, நான் கைகால் அலம்பிண்டு வரேன்.” உள்ளே போரேன். அப்புரம் பழைய பேப்பர்காராளை எல்லாம் ஆசையா உபசரிக்கும் வனஜாவையும் ஒரு பிடி பிடிச்சுடணும், இது என்ன புதுப் பழக்கம்னு. பிராம்ணாளாத்து தோசையும் மிளகாய்ப் பொடியையும் ருசி பிடிச்சு அடிக்கடி வர ஆரம்பிச்சான்னா? அப்படி ஒண்ணு இருக்கோன்னோ! 

ஆனா பாருங்கோ எலெக்ட்ரிக் ட்ரைனில் அடைஞ்சு வந்ததும் தர்பைப்புல் மடிஞ்ச்சுடப் பிடாதுன்னு வலது கையில் பையை வாகாப் பிடிச்சிண்டு இன்னொரு கையால் மேலே கைப்பிடீயை பிடிச்சிண்டே தொங்கிண்டு வந்தது அசதியா இருக்க, குளிச்சாத் தேவலைன்னு படவே, ரெடியாகி வர நாழியாச்சு. அதுக்குள் அவன் இன்னும் ரெண்டு தோசை கேட்டு வாங்கி தின்னுட்டு (3 +2) கிளம்பிப் போயிட்டான். “எங்கே அவன்?” “யாரைத் தேடரேள்?” “யாரா? இங்கே பழைய பேப்பர் குமரேசன் தோசை தின்னிண்டிருந்தானே! அவந்தான், குளிச்சுட்டு வரத்துக்குள் போயிட்டானா?” “ஏன், அவன் இருந்து என்னாகணும் உங்களுக்கு?” “அடியே, அன்னைக்க்கு நம்மாத்து கல்லு மாதிரி இருந்த ஃபேனை 150க்கு எடுத்துண்டுட்டான். அதன் உண்மை விலை 600ஆம். ஏமாத்திபுட்டன். அதான் விடப்பிடாது, கேட்டுடணும்னு பார்த்தேன், நான் பிடிப்பேன்னூட்டே ஓடியிருப்பன்.” 

“சும்மா இருங்கோ. அவன் இன்னைக்கு நமக்கு ஒரு பெரீய உபஹாரம் செஞ்சிருக்கான். நீங்க பழைய பேப்பரோட போட்ட ஆனந்த விகடனுக்குள் 3 ரெண்டாயிரம் ரூபாய்த் தாள் இருந்ததுன்னுட்டு கொடுத்துட்டு போக வந்தான்”. நான்தான் புது விகடனாச்சேன்னு எதுத்தாத்தில் கைமாத்தா வாங்கினதைத் தரச்சே வாங்கி வச்சுட்டு பேசிண்டிருந்தவள் அப்புரம் மறந்தே போயிட்டேன்.  நீங்க என்னடான்னா படிச்சதொட அதைச் சேர்த்து பழைய பேப்பரோட போட்டிருக்கேள்”.

நாட்டில் நீதி நேர்மை, நியாயம் எல்லாம் திரும்ப வந்துட்டதா பட்டது.