DXB

 95. DXB (சிறுகதை சீசன்5) #ganeshamarkalam

ஒவ்வொரு தடவையும் வியக்க வைக்கும் சௌந்தர்யம். அன்னைக்கு மொரீஷயஸ்லேந்து வந்து சேர காலை 6 ஆகிச்சு. கனெக்டிங்க் பிடிக்கன்னு எல்லாரும் அடிச்சு கட்டிண்டு ஓடரா. எனக்கு ஒண்ணும் அவசரமில்லை. இனிமேல் எப்ப இந்தப் பக்கம் வருவம்? ஆசைதீர இந்த அதிசயத்தை அனுபவிச்சிண்டு மொள்ள போலாம்னு.

கையில் வெறும் கம்ப்யூட்டர் பை. முதுகில் மாட்டிக்கரதில்லை. கையில் பிடிச்சுக்கராப்போல். அதில் அத்தியாவசியமான பொருட்கள் ஃபாரீன் கரென்ஸி, பாஸ்போர்ட் அப்புரம் என்னோட லெனோவோ, அதுக்கான உபகரணங்கள்னு. செக்கின் செஞ்ச பொட்டி வரலைன்னா? ஜோடி மாத்துதுணி. கட்டிண்டு தூங்க வேஷ்டி. அது என்னமோ எங்கே போனாலும் பட்டாபட்டி இல்லை ஜாக்கீ போட்டுக்காம காத்தாட விட்டூட்டாலும் வேஷ்டி துடையில் உரஸிண்டிருந்தாத்தான் எந்த மஹாப்பெரீய ஹொட்டலிலும் தூக்கம் வரது.

கொரானவுக்கு பயந்து பிரயாணிகள் வராததுனாலே சென்னைக்கு கனெக்டிங்க் ஃப்ளைட் ரெண்டை கம்பைன் செஞ்சதில் மத்தியானம் 3 மணிக்காம். இப்பலேந்து 9மணிநேரம் டுபாய் ஏர்போர்ட்டில் பழியாக் கிடக்கணும். எல்லாரும் வைரஸுக்கு பயந்து அடங்கிண்டு வரப்ப இந்த ஏர்போர்ட் மட்டும் எப்பவும் போல். பல மாதங்களுக்கு மின்னாடி நான் வந்தப்போ எப்படி கொலாகலமா நாப்பூரா இருந்ததோ அப்படியே. அமோகமா நடக்கும் வணிகத்துக்கு எந்த பாதிப்பும் வந்துடப் பிடாது, மனுஷா வந்திண்டிருக்கர வரைக்கும் பிளேனைப் பறக்க விடுவம்னு. பிடிவாதமாய். நிலய பணியாளர்களும் பரபரன்னு எங்கே பாத்தாலும், ஒளி வெள்ளத்தில்.

ஒரு பிளேன்லே வந்துட்டு இன்னொண்ணை பிடிக்க செக்யூரிடி பண்ணிண்டு போணம். எல்லாத்தையும் கழட்டி ட்ரேயில் வைடான்னான். ஜீன்ஸ் பேன்ட் பெல்ட் போட்டுண்டாலே இடுப்பில் நிக்காது. பிடிச்சிண்டே ரெண்டு அடி எடுத்து வைக்கரேன் “கையத் தூக்கு சைடில் பிடிச்சிண்டே வா” என்னால் முடியலை. பேன்ட் நழுவ பின்னாடியே ஒரு அமேரிக்க யுவதி. ஜட்டியோட கைய விரிச்சிண்டு நின்னா என்ன நினைப்பா? பேன்ட்டை நீ சொன்னதுக்காக விடமட்டேன்னு போரேன். எல்லாத்தையும் திரும்ப எடுத்து வச்சிண்டு வந்தா நான் போவேண்டிய கேட் இன்னும் அறிவிக்கலை. 2 மணி போட்டம் எந்த டெர்மினல்னு சொல்லுவம், எந்த கேட்டுன்னு சொல்ல அதுக்கப்புரம் 3 மணிநேரம் ஆகும். பலர் ஆங்காங்க்கே சாஞ்சிண்டு உக்காந்துட்டா.

டுபாயில் கொரோனா தாக்குதல் இல்லையான்னா இருக்கு. உள்ளூர்காரா வெள்ளை அங்கீயும் பர்தாவும் போட்டுண்டுட்டதால் அவாளை அது தாக்காதுன்னு பட்டது. ஆனா வெளியூர்காரா ரெம்ப, எல்லா இடத்திலும். அவாளை பாதிக்குமோ? இத்தனை நடந்திருக்கு, இன்னும் ஊரடங்கு உத்தரவோ பார்டர் குளோஸ் செய்யவோ இல்லை. எப்படி சமாளிக்கரா? நெட்டில் பாத்தா 122 பேருக்கு வந்திருக்காம். மொரீஷியஸ் நண்பர்கள் ஏர்போர்ட்டில் ஜாக்கிரதையா இருன்னு சொன்னா. வைரஸ் இடம் மாறிக்க சாலச் சிறந்த இடம். இந்த 9 மணி நேரத்தில் யாரையும் கிஸ் செய்ய போவதில்லைன்னு நினைச்சிண்டு எனக்குள்ளேயே நமுட்டுச் சிரிப்பு சிரிச்சிண்டேன். பாதிக்கப் படணும்னா அப்படியெல்லாம் கஷ்டப்படத் தேவையில்லைன்னு படிச்சதும் தெரியும்.

யாருமே இல்லாத மூடின கேட் பக்கத்தில் நிறைய காலி இருக்கைகள் பாத்து தனியாப் போய் உக்காந்திக்கரேன். சோஷியல் டிஸ்டென்சிங்க். நான் செய்யரதைப் பாத்துட்டு இன்னும் 2 பேர் நாலு ரோ தள்ளி. சேர்ந்து பயணிக்கரவா. கிட்டக்க உக்காந்துண்டா. அதில் ஒருத்தன் காலை நீட்டி படுத்துக்க முடியுமான்னு பாத்தான். அதுக்குன்னும் வச்சிருக்கா. அப்படி ஒண்ணில்தான் நான் கிடக்கேன். தூக்கம் வரலை. போனை எடுத்து நோண்ட ஆரம்பிச்சேன். ஃப்ரி வைஃபீ. சித்தே பொழுது போச்சுன்னு வச்சுக்கலாம். உலகில் மிக நேர்த்தியான ஏர்போர்ட்டுக்கு வந்துட்டு போனை நோண்டினா. சுத்திமுத்தும் பாப்பம்னு. என் வயசில் யாரொடையாவது வம்பளக்கணும்.

யாராவது ஆம்டா ரெண்டு சீட் தள்ளீ உக்காரச் சொல்லி பெசிண்டிருக்கலாம்னு தோணித்து. நம்மைப் போலவே காய்ஞ்சுபோய் நெடுநேரமா வெயிட் செய்யணுமேன்னு டல்லடிச்சுண்டு இருந்தா அடையாளம் கண்டுண்டு பேசணும். பலர் முன்னப்பின்ன தெரியாதவாளொட பெசமாட்டா. மொழி தெரியுமோன்னு தயக்கம், இன்னொண்ணு என்னைப்போல் கருப்பா இருப்பவாளை பொதுவா அவாய்ட் செய்வா. அப்பத்தான் அந்த பொண் லிஃப்டில் வந்தவள் எந்தப் பக்கம் போகன்னு குழம்பிட்டு நேர என்னண்டை வரா.

20க்குள் இருக்கும். நன்னா ட்ரெஸ் செஞ்சிண்டு. கையில் தோள்பை மட்டும். போர்டிங்க் கார்டை நீட்டி “அங்கிள், இதுக்கு எங்கே போணம்?” ஆங்கிலத்தில். வாங்கிப் பாக்கரேன். கேட்விக். லண்டன். அங்கே ஏன் போணம்? கொரோனாவாச்சே! ப்ரிட்டிஷ்காரி மாதிரி படலை. அதையெல்லாமா இப்ப கேக்க முடியும்? கேட் B22. கையக் காமிச்சு “இப்படியே நேரப்போ ஆனா தூரம், உனக்கு இன்னும் 15 நிமிஷம்தான் இருக்கு. வேகமாப் போ, கடைசீலே போய் திருபினாய்னா எஸ்கலேடர் ஏறணும், சட்டுன்னு முன்னாடி இந்த கேட் வரும்”. ஓடரா. டுபாய் ஏர்போர்ட்டில் யாரும் யாரண்டையும் வழி கேக்கேண்டாம், எல்லாம் போட்டுக் காட்டியிருக்கா. நான் சொன்ன வழி சுருக்கு வழி. இல்லைன்னா இவள் ஃப்ளைட்டை மிஸ் செஞ்சுடுவா. அவன் காட்டிய வழிலே போனா ட்யூடி ஃப்ரீயெல்லாம் ஒண்ணுவிடாம பாத்துண்டே போராப்போல் வச்சிருப்பான்.

அப்பத்தான் ஒரு பங்களாதேசி கிட்டக்க வந்து என் வரிசையில் உக்காந்துக்க, அவனை நோட்டம் விடரேன். பாத்தாலே தெரியும் கஷ்டப்பட்டு சம்பாதிச்சு ஊருக்கு அனுப்பரவன். முகத்தில் சோகம். கையில் ரெண்டு சின்ன பெட்டி. நாமெல்லாம் 30 வருஷத்துக்கு மின்னாடி கூலின்னாலும் ஓகேன்னு கல்ஃபுக்குப் போவமே அப்படி இவன் இப்ப காட்சி தரான். ஹிந்தீலே எங்கே போராய்னு கேக்க அவனுக்கு ஆச்சர்யமா போச்சு. பெங்காலி தவிர வேற தெரியாது. சில நிமிஷத்தில் சைகை, கொஞ்சம் ஹிந்தி, முகாபாவானை மூலம் பல விஷயங்களை தெரிஞ்சிண்டேன். அஜர்பெய்ஜானில் இருக்கும் பாகுலெந்து டாக்கா போரானாம். அங்கே மரப்பொருட்கள் செய்யும் தொழிர்சாலையில் தினக்கூலி. டாக்காவில் உறவுகள். இந்த பிர்ச்சனை வந்ததும் அவாவா உருக்கு போய்டுங்கோன்னு தொறத்திட்டா, வருமானத்துக்கு வழியில்லை கையில் சேர்ந்த காசுக்கு டிக்கெட் வாங்கிண்டு. வாழ்க்கை பட்டம் அறுந்துட்ட சோகம். முகத்தில்.

அவன் எழுந்து போக நாமும் இன்னொரு கேட்டுக்குப் போலாம், அந்த பக்கத்துலேந்து தென்கிழக்கா பாத்தா கன்னா பின்னான்னு சீவின பென்சிலை நட்டுவச்சா மாதிரி புர்ஜ் காலிஃபா தெரியும் பாக்கலாம்னு. துரக்க அடிக்கும் வெய்யலில் மங்கலா தெரிஞ்சது. அதுக்கு உச்சீலே ஏறிட்டா கொறானா என்ன செய்யும்? நினைச்சிண்டே வந்து உக்காந்துண்டேன். எனக்கு எதுக்க ஒரு பெரியவரும் அவருக்கு 4 சீட் தள்ளி ஒரு பெரியவளும். பேசிண்ட ஆங்கிலம் வச்சு ஆஸ்த்ரேலியாக் காரான்னு. அன்னியோன்யமா பிரியமா பெசிண்டு. “நீங்க சிட்னீயா, சாயங்காலம் 4 மணிக்குத்தானே ஃப்ளைட்?” “ஆமாம். ஹௌ டு யூ நோ? யுவர் அக்ஸென்ட். ஐ வொர்க்ட் வித் மெனி ஆஸீஸ். நைஸ் பீப்பிள்.” சும்மா சொன்னேன், எனக்கு அவாளை ஆகாது. அப்படிச் சொன்னதும் “நீங்க இந்தியரா?” ஆரம்பிச்சு சில விபரங்களை சொன்னா. வழக்கமா வந்துட்டு போரச்சே டுபாயில் ஹோட்டல் எடுத்து தங்கிட்டு போவாளாம். இன்னைக்கு இடம் கிடைக்கலைன்னு ஏர்போர்ட்லேயே.

“நீங்க கணவன் மனைவிதானே! ஏன் நாலு சீட் தள்ளித்தள்ளி?” “ப்ரிகாஷணன்தான்? வி ஹேவ் பீன் மூவிங்க் அபவுட். வாட் இஃப் ஒன் ஆஃப் அஸ் இஸ் இன்ஃபெக்டட்?” அட பாவமே! கணவன் மனைவியயும் பிரிச்சு வச்சுடுத்து இந்த கொரானா! சென்னை போனதும் எங்காத்து மாமி என்னை உள்ளே விடுவளா, இல்லை குவாரன்டைனில் அடைச்சுடுவாளா? பயம் கவ்வித்து. அவ சொன்னா கேக்கணும். இல்லைன்னா பிர்ச்சனை. மனசை தேத்திண்டேன். இவா பிளெனில் ஏறினதும் பக்கத்து பக்கத்து சீட்டாப் போகுமே அப்ப என்ன செய்வா? மனசில் ஓடினதை புரிஞ்சிட்டாப்போல் ரெண்டு பேரும் மாஸ்க் எடுத்து மாட்டிக்கரா.

நானும் சும்மா இல்லாமா உடம்பை சித்தே அலட்டிண்டு சூடாக்கிக்கலாம், எங்கேயாவது ஹாட் வாட்டர் குடிக்க கிடைக்குமான்னு பாத்துண்டே வரேன். விக்கரது எல்லாம் ஒட்டகவிலை. மூணு வாங்கினா ஒண்ணு ஃப்ரீயாம். சாக்லேட் பாக்கெட். ஐரோப்பாவில், அல்லது சிங்கப்பூரில் கிடைப்பதுபோல் இங்கே இல்லை. வாங்கீண்டு போய் யார் சாப்பிட. பக்கத்தில் இருந்த டிபார்ச்சர் கேட்டில் பிளேன் போய் ஒரு மாமாங்கம் ஆகி ஃபார்மேலிடீஸெல்லாம் முடிச்சிண்டு ஒரு பெண்மணி எமிரேட்ஸ் க்ரவுண்ட் ஸ்டாஃப் எழுந்து வரா. அப்படி ஒரு சிவப்பழகி.

வயசு 23 அல்லது 24 இருக்கும். அந்த ரேஞ்சில் பொம்மனாட்டிகள் வயசை கணிக்கர சக்தி எங்கேந்து வரும்? வந்துடுத்து!. அவா யுனிஃபார்ம் வெளிர் காக்கியும், சந்தணக்கலரும் சரிவிகிதத்தில் கலந்த ஃப்ராக், மேலே வெள்ளை டாப்ஸ் அதுக்கும் மேலே கோட். சிவப்பு தொப்பி. இன்னிவரைக்கும் எதுக்குன்னு புரியாம அதுலேந்து வெள்ளை துப்பட்டா தொங்கிண்டு. லாவகமா எடுத்து அதை கழுத்தை சுத்தி விட்டுப்பது அழகு. சிரிச்ச வதனம்.

என்னை பாத்துட்டு யாரோ பாவம் கண்ணெல்லாம் சிவந்து, என்ன செய்யன்னு தெரியாம வரானேன்னு உதவலாம்னு கிட்டக்கே வந்து “யூ னீட் எணி ஹெல்ப்?” “நோ! ஐ ஏம் ஃபைன். பட் இஃப் யு ஆர் நாட் கோயிங்க் எனிவேர் இன் எ ஹரி, கேன் வி டாக் ஃபார் எ வொயில்?” “பை ஆல் மீன்ஸ்.” பக்கத்தில் இருக்கையில் என்னை உக்காரச் சொல்லீட்டு அவளும் ரெண்டாவதில். ‘என்ன பெசணும்’ சொல்லூங்கிராப்போல் முகத்தை வச்சிண்டு. ஒரு 50 வருசம் மின்னாடி இப்படி ஒரு பெண்ணிடம் நானே போய் பேசணும்னா கைகாலெல்லாம் உதறினது ஞாபகம் வந்தது.

“இந்த கொரானா பாதிப்பில், இத்தனை பெரீய இடத்தில் எப்படி உங்களால் பயமில்லாம வேல பாக்க முடிகிறது? இத்தனை பேர் வராங்க, உங்க நாட்டை கடந்து போராங்க, பயமா இல்லையா?” ஆச்சர்யமா பாத்தவள், “ஆமாம், ஆனா போதிய பாதுகாப்பு எடுத்துக்க சொல்லித் தந்திருக்கிரார்கள். முதல்லே ஒண்ணு சொல்லணும். நான் யூஏஇ நாட்டுக் காரியில்லை. நான் செர்பியா. இங்கே கான்ட்ரேக்ட் ஸ்டாஃபா இருக்கேன். ஏர்ஹோஸ்டஸா ஆணம்னு ஆசையில் வந்தவளுக்கு க்ரவுண்ட் ஸ்டாஃப் வேலைதான் கிடெச்சது. வருஷா வருஷம் ரின்யூ செஞ்சுக்கணும். 5 வருஷத்துக்கு மேல் தங்குவதுக்கு ஸ்பெஷல் கவெர்ன்மென்ட் அப்ரூவல் வேணும். அடுத்த வாரம்போல் நிறைய ஃப்ளைட் கேன்ஸல் ஆகுமோன்னு பெசிக் கொள்கிரார்கள். என்னா ஆகுமோ! கவலயா இருக்கு. சம்பளம் இல்லாம முடியாது. இங்கே சிலவு ஜாஸ்த்தி. ரெண்டு நாட்களா பாக்கரம். நிறைய பேர் அவா நாட்டுக்கு அவசரமா போராங்க. வெயிட் லிஸ்டட் பீப்பிள் செகின் கவுன்டர் கிட்டே கூட்டமா பாக்கரோம்”.

என்னைப் பத்தி விசாரிச்சா. எங்கேந்து வந்தேன் எங்கே போயிண்டிருக்கேன்னு. மொரீஷியஸ் போனவன் சீக்கிரமா திரும்பிப் போரேன்னும் நாளன்னைக்கு எங்க நாட்டிலும் விமானங்கள் தரை இறங்கத் தடை போட்டிருக்கான்னும். “ஆம் கேள்விப் பட்டேன். வுட் யூ லைக் டு ஹேவ் காஃபீ வித் மீ?” “வழக்கமா நாம கேப்பதை அவள் கேட்டுட தயக்கம் அப்பிண்டது. ஸ்டார்பக்ஸ் போனம். “மை ட்ரீட்” நான் சொல்ல “எனக்கு ஸ்டாஃப் ஆஃபர் இருக்கு, நீங்க பணம் தரவேண்டாம்.” அவளே வாங்கித் தந்தாள்.

ஸ்டார்பக்ஸில் காபி சாப்பிடரவா ரெம்பநாழி பெசன்னு வரவாதான். இவளும் நிறைய இதையும் அதையும் பத்தி. யூகோஸ்லேவியாவில் 20 வருஷங்களுக்கு மின்னாடி எத்னிக் போராட்டங்களால் சின்னா பின்னமாகி அதுலேந்து உருவான செர்பியா நாட்டுக்காரி. 1 மணிநேரம் போனதே தெரியாம. கலவரங்கள் நடந்தப்போ அவளுக்கு 3 வயசாம். அப்பா சண்டையில் கொல்லப்பட, அம்மாவை பாக்கரவா எல்லாரும் கஷ்டப்படுத்த அத்தனைலேயும் இவளை காப்பாத்தி ஒருவழியா சுதந்திரம் வாங்கினதும் படிக்க வச்சு இப்ப இந்த வேலையில். இப்ப இதுவும் நிரந்தரமில்லைன்னு பயம். சொன்னவள் கடிகாரத்தை பாத்து “ஐ ஹேவ் டு பீ இன் கேட் C5 இன் சம் டைம்.”

சென்னை விமானம் எங்கேந்து கிளம்பும்னு பாக்கணும்”. “நானே பாத்து சொல்லரேன்.” ஐபேடில் பாத்தவள் “என் கேட்டுலேதான்!”.

போர்டிங்க் பாஸை வெளிச்சத்தில் காமிச்சு அது பீப்பின்னு கத்தினதும் என் பேரை கம்ப்யூடரில் பாத்து தெரிஞ்சிண்டவள் “ஐஏம் மெதெனி”. “அப்ப்டீன்னா என்ன அர்த்தம்? “மெதெனீன்னா ஹனி”. கையக் குலுக்காம நமஸ்த்தே வச்சிண்டே உள்ளே போரேன்

இத்தனை அழகான விமான நிலயம். லோகத்தில் இத்தனை சோகங்கள் மண்டிக் கிடப்பதை அறியாம ராப்பகலா. எத்தனைபேர் தாய்நாட்டை விட்டுட்டு! இப்ப அங்கேயே தஞ்சமடையன்னு ஓடிண்டு? நான் சந்திச்ச அந்த பங்க்ளாதேஸி, கேட்விக் போனவள், ஆஸ்த்ரேலிய முதிர் தம்பதி, இந்த செர்பியாக்காரி எல்லாரோடையும் எப்பவும்போல் கை குலுக்கியிருந்தா அவா சோகம் சித்தே குறைஞ்சிருக்குமோ?