கரைகண்ட ராமன் - சுஜாதா சிறுகதை

 கரைகண்ட ராமன் - சுஜாதா சிறுகதை

மதுராந்தகத்திலிருந்து எட்டு மைல் தொலைவில் இருந்தது சீராரம் என்னும் அந்த ஸ்ரீராமபுரம் 'வருக ! . வருக!' என்று ஊராட்சி ஒன்றியம் அழைத்தது. கோயிலின் குள்ள கோபுரம் தெரிந்தது. காரைத் தொடர்ந்து சீராரத்தின் கருப்பட்டி நாய் ஒன்று குலைத்துக்கொண்டு தன் எல்லை வரை ஓடி வந்தது. புழுதிப் பாதை. கோயிலின் அருகே போய் நிறுத்தினான். கார் கிளப்பிய புழுதிப்படலம் இன்னும் அடங்கவில்லை. ஓர் ஆள் ஓடிவந்து, "என்னங்க?" என்றான்.

"கோயில் எப்ப தொறக்கும் ?" என்றான்.

"அதுக்கு நேரம் கிடையாதுங்க. அக்கிரகாரத்துல கிருஷ்ணசாமின்னு அர்ச்சகர் இருக்கார். தக்ளிலே நூல் நூத்துகிட்டு இருப்பார்.மேற்கே பார்த்த வீடு. அவர்கிட்ட சாவி இருக்கு".

"அவரைக் கூட்டி வா"

அவன் இங்கிருந்தே "அய்யரே, அய்யரே" என்று கத்திக்கொண்டு ஓடினான்.சிறுகுழந்தைகளும் பெரியவர்களும் காரில் வந்தவனை வேடிக்கைப் பார்க்க வந்தனர். வெயில் கண்ணாடி அணிந்து கொண்டான் சிகரெட் பற்ற வைத்தான். பார்வைகள். கம்பளிப்பூச்சி ஊர்வது போல உடம்பை உறுத்தும் பார்வைகள்.

"என்னய்யா?" என்று அதட்டினான்.

"ஒண்ணுமில்லே சும்மா..." என்றான் முண்டாசுக்காரன்.

"இங்கே போலீஸ் போஸ்டு ஏதாவது இருக்கா?"

"இல்லீங்க. அதுக்கு மதுராந்தகம் போகணும் "

சிதிலமாகி இருந்தது கோயில். மதில்பக்கம் காட்டுச் செடிகள் வளர்ந்திருந்தன. நிறையப் பொக்கை இருந்தது. நூற்றாண்டுகளாகப் பட்ட காற்றும், மழையும் கோபுரத்தைப் பச்சைக் கருப்பாக்கி இருந்தன. நாமங்கள் அழிந்திருந்தன. மரத்தேர் ஓடுவதை மறந்து தரை தட்டியிருந்தது. அதனடியில் பன்றிக்குட்டிகள் வால் சுற்றிக் கொண்டிருந்தன."ஊழல் போதாதா ! உனக்கா ஓட்டு !" என்று சுவரில் எழுத்துக்களில் அரசியல் காலம் கடந்திருந்தது.

அந்த அர்ச்சகர் வேர்க்க விறுவிறுக்க ஓடி வந்தார். வயிறு மட்டும் விலகி முதலிலேயே வந்துவிட்டது.பூணூல் தேர்வடம் போல் தடியாக இருந்தது. மூக்கு பெரிசாக இருந்தது. 1945-ல் அழகாக இருந்திருக்கலாம். இப்போது பாரியான உடம்பு.

"வாங்கோ, கோயிலுக்கு வாரத்துக்கு ஒருத்தர்தான் வரா. அதுதான் நூல் நூத்துண்டு இருந்தேன்." அவர் இடுப்பில் சாவிக்கொத்து செருகியிருந்தது.

"ஏன் ஐயரே, சாமி கும்பிட வர நேரத்திலே கோயிலைத் திறந்து வெச்சிருக்கக்கூடாது? அவுங்க பாரு மெட்றாஸ்லேந்து ப்ளெஷர் எடுத்துக்கிட்டு வந்துருக்காங்க. எவ்வள நாழி காத்திருப்பாங்க?"

"அடப்போடா  ! எனக்கு கோயில் எப்ப திறக்கிறது, எப்ப மூடறதுன்னு தெரியும். நீங்க வாங்கோ சார், பெருமாள் சேவிக்கணுமா?"

கோயில் வாசலில் மரக்கதவு இரண்டையும் பிணைத்து தொளதொளவென்று ஒரு இரும்புச் சங்கிலி. பெரிய கரிய பூட்டு சாவியை உள்ளே வாய்த்த உடனே வாய் திறந்து கொண்டது. கதவு திறக்கும்போது 'எண்ணெய் வேண்டும்' என்று முனகியது. துவஜஸ்தம்பம் தெரிந்தது.

"சீக்கிரம் வந்துடுங்கோ, தலையிலே கல் விழுந்தாலும் விழும். சிதிலமான இருக்கு கோயில். எண்டோமெண்ட் போர்டுக்கு எழுதிக் கொடுத்திருக்கோம், எடுத்துக்கோங்கோன்னு, ரிப்ளையே வரலை. பிராசீனமான கோயில்....கரைக்கண்ட ராமன்னு பெருமாளுக்குப் பேரு, மதுராந்தகத்திலே ஏரி காத்த ராமன், இங்கே கரை கண்ட ராமன்.அதைவிட இது பழைய கோயில். திருமங்கை மன்னன் ஒரு பத்து பாசுரம் பாடியிருக்கார். சுவத்திலே எழுதியிருக்கு பாருங்கோ,"

"எவ்வளவு பழசுய்யா இந்தக் கோயில்?"

"உடையவர் காலத்துக்குக்கூட முற்பட்டது. பெரிய நம்பி இங்கே வந்திருக்கார். சாஸனங்கள் இருக்கு. சுவத்திலே எல்லாம் வேற லிபியிலே எழுதியிருக்கார் பாருங்கோ ! ரொம்பப் பழைய கோயில்."

முள் செடிகளைக் கடந்து பட்டப் பகலிலே மிக்க இருட்டாக இருக்கும் சந்நிதியை அடைந்தார்கள். உயிர் போகிற மாதிரி ஒரு விளக்கு எரிந்து கொண்டிருந்தது. "எண்ணெய்க்கே தினம் நாலணா ஆறது," என்று அதைத் தூண்டிவிட்டார்.

கரைக்கண்ட ராமனைப் பார்த்தான். பிரமித்தான். கோடி வேட்டி சுற்றியிருந்தது விக்கிரகம். கரப்பான் பூச்சி சுவாமி மேலே ஓடியது. இருந்தும் அந்த மங்கலான ஒளியில் அந்த முகத்தில் இருந்த புன்னகையும், கையில் வில் வைத்திருந்த ஒயிலும், காதின் பாடகமும், கன்னத்தின் குழிவுகளும், பக்கத்தில் பதவிசாக நின்ற மனைவியும், தம்பியும்."திருமஞ்சனம் திருவாராதனம் ஒண்ணு விடறதில்லை நான். எல்லாம் கிரமப்படி நடத்திண்டு வரேன். அஷ்டோத்திரம் சொல்லி அர்ச்சனை பண்ணிடலாமா?"

"என்ன விக்கிரகம்யா அது, செம்பா?" என்றான்.

"இல்லை, இதைப் பஞ்சலோகம்னு சொல்றா. ரொம்ப அபூர்வமான விக்கிரகம். மூலவர் பேரு கோதண்டராமன். உத்சவர்தான் கரைக்கண்ட ராமர். ஸ்ரீராமன், சீதாதேவி லட்சுமணனோட காட்டுக்குப் போறபோது இங்கே வந்து...."

அபாரமான விக்கிரகம். மூன்றரை அடி உயரம் இருந்தது. நகைகள் அதிகமில்லை. மார்பில் ஒரு பச்சைக்கல் நகை இருந்தது.

விக்கிரங்களும் எவ்வளவு கனம் இருக்கும் என்று யோசித்தான். காரை உள்ளே கொண்டுவர முடியாது. டிக்கியில் போய்விடும். ஒரு உளி தேவைப்படும். கத்தி தேவைப்படும். மதுராந்தகத்தில் கிடைக்கும். ஜான் வந்திருக்கலாம். அவனை பம்பாயில்தான் பார்க்க முடியும்.

"நன்னா சேவிங்கோ"

ஆரத்தியின் அதிகப்பட்ட வெளிச்சத்தில் ராமன் ஜொலித்தான்.

பஞ்சலோகம் தொள்ளாயிரம் வருஷத்துக்கு முந்தின சிலை. அடேய், உனக்கு அதிர்ஷ்டம்டா !! கார்பன் டேட்டிங் கூட பண்ணலாம். அப்புறம் பணம் கொடு என்று கேட்கலாம். டாலர்கள்...இனிமையான டாலர்கள்....

கோயிலை விட்டு வெளியே வந்தததும் அவர் அக்கறையாகக் கோயிலைப் பூட்டி, "அப்பா நான் வரட்டுமா? ரொம்ப சந்தோஷம்," என்றார்.

"சாமி, இன்னைக்கு என்ன நட்சத்திரம் ?" என்றான்.

"பரணி"

"பரணியா, பரணிக்கு அடுத்தது ?"

"கார்த்திகை"

"அட, நான் ஒரு நாள் முன்னால வந்துட்டேன். கார்த்திகைதான் என் நட்சத்திரம். நாளைக்கு வந்து சிறியதா ஒரு உற்சவம் மாதிரி நடத்தி பத்துப் பேருக்கு சாப்பாடு போட்டு செய்யணும்னு எங்கப்பா ஆசைப்பட்டாரு,"

"சரி, போய்ட்டு நாளைக்கு வாங்களேன்,"

"எங்கே? நான் நாகர்கோயில்லேந்து வரேன்,"

"அப்ப, மதுராந்தகத்திலே தங்கிட்டு விடிகார்த்தாலே வந்துட்டேள்னா, பாக்கியை நான் பார்த்துக்கறேன்,"

"அதுகூடச் சரிதான். மதுரங்கத்திலே ஓட்டல் வசதியெல்லாம் எப்படியோ?"

"ஏ கிளாஸ் ! என் ஷட்டக்கருக்கு உறவுக்காரர் கூட பஜார்லே பத்மா கபேன்னு வச்சிருக்கார்,"

"தங்கறதுக்குச் சொன்னேன்,"

"தங்கறதுக்குக் கூட இருக்கு. ஆனா நீங்க ஒண்ணு பண்ணுங்களேன். ஆட்சேபனை இல்லைன்னா நம்மாத்திலே தங்கிக்கோங்களேன். ஒரு ராத்திரிதான். என் ஆம்படையா பேஷா தளிகை பண்ணிப் போடுவா. எதுக்கு எட்டு மைல் போயிட்டு வரணும் ?"

அவன் புன்னகையுடன், "அது கூடச் சரிதான்," என்றான்.

கிருஷ்ணசாமிக்கு பதினாறு வயதிலிருந்து ஆரம்பித்து சளைக்காமல் ஐந்து பெண்கள் இருந்தனர். அவன் திண்ணையில் உட்கார்ந்து எண்ணெய் வழிந்த பிறையைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்க மோர் கொண்டுவந்து கொடுத்த பெண்ணை, "உன் பேர் என்ன?"

"அலமேலு"

"என் பேர் எச்சி," என்றது அடுத்தது. அலமேலு, எச்சி எல்லோருமே சிவப்பாக இருந்தனர். கிருஷ்ணசாமியின் மனைவி தென்படவில்லை. நிலைப்படிக்கு மேல் நடுவே நாமம் போட்டு அனுமாரும் கருடனும் போட்டு ஒரு படம் மாட்டியிருந்தது. "இந்தப் படி எங்கே போறது?" என்று அலமேலுவைக் கேட்டான்.

"மாடிக்கு ! தூரம்ணா உள்ளுக்கு" என்றது.

"நீ இங்கேயே இருக்கப்போறியா?" என்றது கோமளி என்கிற நான்காவது மழலை. அலமேலுவிடம் ஏழைமை தோற்றுப்போயிருந்தது. தலைப் பின்னலின் இறுதியில் கம்பளி நூல். கழுத்தில் கயிறில் பிளாஸ்டிக் வெங்கடாசலபதி. சீட்டிப்பாவாடை. அம்மா புடவையின் பாதித் தாவணி.....யாவும் சேர்ந்து முயற்சி செய்து தோற்றுப்போயிருந்தன. இருட்டில் பார்த்த ராமன் போல அழகாக இருந்தாள். உதடுகள் ரோஜா நிறத்துக்கு அருகே இருந்தன. இளமையின் கட்டுக்கடங்காத ராஜ்ஜியம். பரிபாலனம்.

"எத்தனாவது படிக்கிறே அலமேலு?"

"படிக்கலை மாமா. ஆத்துலே அம்மாவுக்கு ஒத்தாசையா இருக்கேன். இது என்ன? ஃபாரின் வாச்சா ? முள்ளே இல்லையே?"

"ஆமா, இதுக்குள்ளே ஒரு லைட்டு எரியறது பாரு. மணி நம்பராவே காட்டும். பாரு, இங்கே வா, கிட்ட வா,"

தயங்கித் தயங்கி வந்தாள். டிஜிட்டல் கடிகாரத்தின் சிவப்பு எழுத்துக்களில் அவள் கண்கள் அகல விரிந்தன.

"இது என்ன சங்கிலி?"

"என்ன மாமா இது ! அங்கெல்லாம் போய்த் தொட்டுண்டு..."

"அலமேலு" என்று உள்ளிருந்து குரல் கூப்பிட, "வந்துட்டேம்மா" என்று காணாமல் போனாள்.

"ராத்திரிக்கு ராமனைச் சந்திப்பதற்குள்!" என்று நினைத்துக் கொண்டான். உடனே தலையில் தட்டிக்கொண்டான். தான் வந்த வேலை என்ன? நடுவே எதற்கு இந்த நப்பாசை.

"இந்தாங்க மாமா பஜ்ஜி" - அலமேலு

"இந்தாங்க மாமா தீர்த்தம்" - எச்சி

"இந்தாங்க மாமா" = கோமளி மழலை

அவன் கொடுத்த நூறு ரூபாயை "எதுக்கு இதெல்லாம்" என்று வாங்கிக்கொண்டார் அர்ச்சகர்.

வாழை இலை, வாழைக்காய் எல்லாம் வாங்கிக்கொண்டு வந்தார். சாவி இடுப்பிலேயே செருகியிருந்தது.

"சாவி விழுந்துடும் போல இருக்கு," என்றான்.

"விழாது. எப்பவும் இடுப்பிலேதான் இருக்கும்,"

"எவ்வளவு வரது கோயில்லே உங்களுக்கு?"

"மாசம் பதினஞ்சு ரூபா. அப்புறம் வருஷாந்தரத்துக்கு நெல் உண்டு. அதை வித்துக்கறது. சாப்பாட்டுக்குக் கொஞ்சம் வெச்சுக்கறது. ஆத்துக்காரி அப்பளம் இடறா. ஒரு பையன் எட்டு வயசிலே சீரங்கத்திலே பாடசாலையிலே விட்டுருக்கேன். ஒரு பொண்ணு வக்கீலாத்திலே குழந்தையைப் பாத்துக்கறது. அவா பதினஞ்சு அனுப்பறா,"

"மொத்தம் ஏழா?"

"ஆமா. என்ன பண்றது? அந்த நாள்லே எல்லாம் குடும்பக்கட்டுப்பாடு பிரச்சாரம் அது இது எல்லாம் கிடையாது,"

"அப்படி ஒண்ணும் ரொம்ப 'அந்த நாள்' இல்லை போலிருக்கே" என்றான்.

"என்ன சொல்றேள்?"

சாயங்காலம் மதுராந்தகம் போய் சில சாதனங்கள் வாங்கிக்கொண்டு இருட்டுவதற்குள் திரும்பி வந்துவிட்டான். அர்ச்சகர் வாழைக்காய் திருத்திக்கொண்டிருந்தார். அலமேலு அரிசி பொறுக்கிக்கொண்டிருந்தாள். அவளின் இதமான புதிய மலர் போன்ற அறியாமை நிறைந்த மென்மையில் சற்றுநேரம் நிலை மறந்தான். ஒரு பையனை சீரங்கத்துக்கும், ஒரு பெண்ணை வக்கீலாத்துக்கும் அனுப்பிக் கை கழுவியிருக்கும் கிருஷ்ணசாமி அய்யங்காரே ! உன் மூத்த பெண் அலமேலுவை நான் அழைத்துச் செல்கிறேன். பணம் தருகிறேன். படிப்பு தருகிறேன்......என்று கேட்க நினைத்துப் பதிலாக ..."எத்தனை மணிக்கு நீங்க தூங்கபோவீ ங்க?" என்றான்.

"எட்டாச்சுன்னா படுத்துண்டுடுவேன்!"

"அதான் ஏழா ?"

என்ன?"

"ஒண்ணுமில்லை."

திண்ணையில்தான் படுத்திருந்தார். குறட்டை எதிர்த் திண்ணையில் படுத்திருந்தவனைத் தாக்கியது. இடுப்பு வேஷ்டி நழுவியிருந்தது. சாவிக்கொத்து சரிந்திருந்தது.

நிதானமாகக் கோயிலுக்கு நடந்தான். காரை முன்பே கோயில் அருகே நிறுத்தியிருந்தான். இருட்டு. அவர் குறட்டை கோயிலின் வாசல் வரை கேட்டது. டிக்கியைத் திறந்து கத்தி, உளி, கயிறு எல்லாம் எடுத்துக்கொண்டு மெதுவாக மரக்கதவைத் திறந்து, உள்ளே நடந்து சந்நிதியை அடைந்து திறந்து....

ராமர் புன்னகை செய்துகொண்டிருந்தார். 'டங்' அவனுக்கே செதுக்கிய ஒலி பயமாக இருந்தது. விளக்கொளி தங்க நிறத்தில் ராமனை வருடியது. சுவாமி உயிர் பெற்றது போல் நிழல் எதிர்ச்சுவரில் மூலவர் மேல் நடனமாடியது.

சிமெண்ட் பொர பொர என்றிருந்தது. ஒரு தட்டலில் நிறையப் பெயர்ந்தது. சுலபம்தான்.

'டங், டங், டங்'

ராமன் அணிந்திருந்த வெள்ளைவேட்டியை உருவினான். உள்ளே நிரந்தரமான செதுக்கலில் அவர் உடையணித்திருந்தார். பிரமாதமான விக்கிரகம்.

'டங், டங், டங்' மெதுவாக ராமன் அஸ்திவாரத்திலிருந்து அசைந்தார்.

'டங், டங், டங்'

அவர் இடுப்பில் கயிறு சுற்றி மெதுவாக அசைத்ததில் அவர் விடுதலை பெற்றார்.

அடுத்தது சீதை.....திடீர் என்று மயிர்க்கால்கள் சிலிர்த்தன. யாரோ பார்க்கிறார்கள். திரும்பினான். தூரத்தில் உருவம் தெரிந்தது. அவனை நோக்கி வந்தது.

"யாரப்பா அது? யார் சந்நிதிக்குள்ளே ? யாரு, யாரு?" அவன் ரத்தம் உறைந்தது. முதுகுத்த தண்டில் சில்லிட்டது.

"யார்றா அது யாரு ?" அர்ச்சகர் கிருஷ்ணசாமியின் குரல்.

அவசரமாக ராமரைத் தூக்கிப் பார்த்தான். நல்ல கனமாக இருந்தார். உலோகம் புரள்கிற தொனி வினோதமாக இருந்தது.

"அடப்பாவி ! ஏய், விடுடா விக்கிரகத்தை ! சாவி காணமேன்னு ஏந்தா....ஏய், விடுடா, விக்கிரகத்தை...வைடா அதை ! "என்று விக்கிரகத்தின் மேல் பாய்ந்து அதைக் கட்டிக்கொண்டார். அவன் கயிறை இழுத்தான்.

அவர் அனைத்தையும் சேர்த்துப் பற்றிக்கொண்டு "வேணாண்டா, மஹா பாவம் ! பழைய காலத்திலே மஹா பெரியவா எல்லாம் பிரதிஷ்டை பண்ண விக்கிரகம்டா. அதைத் தொடாதே. பாவம்டா. தினம், தினம் நான் தொடறதினாலேதான் என் பாவ மூட்டை ஏறிண்டு இருக்கு. சாப்பாட்டுக்கு உன்னை மாதிரி பன்னாடைகளையெல்லாம் நாட வேண்டியிருக்கிறது....கஷ்டப்படறேன், விட்டுடுடா ! விட்டுடு. இது தெய்வம். பெருமாள் ! உன்னை சும்மா விடமாட்டார். பூண்டோடு அழிஞ்சு போய்டுவே !"

அவர், அவனைப் பிடித்துத் தள்ளின தள்ளலில் விளக்கு சரிந்தது. அவன் ஏதோ காட்டுத்தனமாக ஒங்க, 'கிக்றீச்' என்று சப்தம் கேட்க, ஒரு வௌவால் அவன் முகத்தைச் சீய்த்துக்கொண்டு விர்ர்ர் என்று பறக்க....

"இதைப்பார் அய்யரே ! ஏன் இப்படி ஏழ்மையில் சாமி சாமின்னு உசிரை விடறே ! சோத்துக்கு அல்லாடறே ! ரூபாய் பத்தாயிரம் கொடுக்கறேன். பேசாம கம்முனு இருந்துடு. சாமிக்கு விளக்கு ஏத்த எண்ணெய் இல்லாம கரப்பாம்பூச்சியும், வவ்வாலுமா ஓடுது. நான் உங்க சாமியை எடுத்துட்டுப் போய் கொடுக்கிற இடத்திலே, வெளிநாட்டிலே வெல்வெட்டிலே ஏர்கண்டிஷன் ரூமுக்குள்ளே கண்ணாடிப்பொட்டியிலே வெச்சுப்பாங்க. ராமருக்கும் வாழ்வு வந்துடுச்சு. உனக்கும் வாழ்வு வந்துடுச்சு. உன் பொண்ணை நான் கட்டிக்கிறேன். உனக்கும் மச்சு வீடு கட்டித்தரேன். கம்முன்னு இரு. போலீஸ்காரங்க நாளைக்கு வந்தாக்க என்னை அடிச்சுட்டு போய்ட்டான்னு...."

"ஏய் மஹா பாவி, மஹா பாவி ! விக்கிரகத்தை வெச்சுடுடா, வெச்சுடு. பாதகம்டா இது. அடுக்காதுடா. அய்யோ ஸ்ரீராமா !!"

அர்ச்சகர் அவன் காலை வார, மறுபடி வௌவால் அவன் கன்னத்தில் பட்டுவிட....

அவன் கோபம் அதிகமாகி, அவரை சுத்தியால் பலமாக மண்டையில் அடித்துவிட்டான். அர்ச்சகர் 'ராமா' என்று நின்றுபோனார். இருட்டில் சாய்ந்தார்.

அவன் மூன்று விக்கிரகங்களையும் பெயர்த்துக்கொண்ட பின்தான் புறப்பட்டான்.

============================

"அப்புறம் அந்த ஆள் என்ன ஆனான்?" என்றான் ஜான்.

"நான் பேப்பர் பார்க்கவில்லை. நான் விட்டுச் சென்றபோது அங்கேயே கிடந்தான். நடுமண்டையில் அடிபட்டது, உடைந்தாற்போல சப்தம் கேட்டது. இந்த மாதிரி மியூஸியம் பிறவிகளும் இருக்கிறார்கள்...."

"ஏன் ?"

"பைத்தியக்காரன், நான் வாக்களித்த பணத்தை வாங்கிக்கொண்டு எனக்கு உதவி செய்திருக்கலாம். அவன் பெண்ணைக்கூட நான் கல்யாணம் செய்து கொண்டிருப்பேன். அதை விட்டுவிட்டு என்னை சபிக்கிறானாம் ! தண்டனையாம்! அழிந்து போய்விடுவேனாம்," வாய்விட்டுச் சிரித்தான்.

கரைக்கண்ட ராமன் தன் மனைவியுடனும், தம்பியுடனும் அந்த பம்பாய் ஹோட்டலின் எட்டாவது மாடி, எண்பதாவது அறையின் ஓரத்தில் நின்றுகொண்டிருந்தார்.

ஜான் பாலித்தீன் உறைகளைத் தயார் செய்துகொண்டே, "கன்னத்தில் என்ன காயம்?" என்றான்.

தொட்டுப் பார்த்தான், வலித்தது. கண்ணாடியில் பார்த்தான். ஒரே ஓரு சின்ன ரத்த காயம்.

எங்கிருந்து வந்தது இந்தக் காயம்? யோசித்தான்.

"அ ! அந்த அர்ச்சகனுடன் போராடும்போது வௌவால் ஒன்று முகத்தில் அடித்தது. அப்போது கடித்திருக்க வேண்டும்,"

"வௌவாலா?"

"ஆம்"

"வௌவால் சாதாரணமாகக் கடிக்காதே ?"

"இது கடித்திருக்கிறது,"

"சமீபத்தில் ரீடர்ஸ் டைஜெஸ்ட்டில் படித்தேன். வௌவால்களுக்கும் ரேபிஸ் (Rabies) உண்டாம். அப்போது அவை கடிக்குமாம்.கடித்து ஹைட்ரோ ஃபோபியா (hydrophobia) வந்து பலர் செத்துப்போயிருக்கிறார்கள்."

"அவன் மறுபடி அந்தக் காயத்தைப் பார்த்துக்கொண்டான்.கன்னிப்போய், கோபித்துக்கொண்டிருந்தது. வலித்தது.

கண்ணாடியில் கரைகண்ட .ராமன் புன்சிரிப்புடன் தெரிந்தார்.