ஃபாஸ்ட்டேக்

 53. ஃபாஸ்ட்டேக் (சிறுகதை சீசன் 5) #ganeshamarkalam

“உங்களுக்கு சாமர்த்தியம் பத்தாது.” யார் இப்படி சொல்லியிருப்பான்னு நினைக்கரேள்? எங்காத்து மாமிதான். கஸ்தூரி!

பல நேரங்களில் ஏதாவது நடக்கரச்சே இப்படி போட்டு உடெச்சுடுவா. அவளைப் பொருத்தவரைக்கும் இது நாட் ஃபார் டிபேட். அவாத்தில் எல்லாருக்கும் இதே அபிப்ராயம். மாப்பிள்ளை ஜகதீஸனுக்கு சாமர்த்தியம் பத்தாது. எனக்கு மனசில் உறைக்கட்டும்னு அப்பப்போ சொல்லி ஞாபகப் படுத்தராளாம். ஒரு பொய்யை அடிக்கடி சொல்லிண்டே இருந்தா, அமாம் போலேயிருக்குன்னு நம்ப ஆரம்பிச்சுடுவம். இவாத்துக்கு வாக்கப்பட்டுப் போனதுலேந்து அடிக்கடி இப்படி காதில் விழுவதால் உண்மையிலேயே சாமர்த்தியம் இல்லைன்னு தோணும். விரக்தியா இருக்கும். இல்லை, சும்மா விளையாடரா. வேற எதுக்கோ கல்யாணம் ஆன புதுஸில் நாம சொன்னதுக்கு பழி வாங்கரான்னு மனசைத் தேத்திப்பேன்.

இப்போ எதுக்கு இப்படிச் சொன்னா? தெரிஞ்சுக்கணுமோ? இன்னும் ஃபாஸ்ட்டேக் அட்டை வரலை. அப்ளை செஞ்சு நாளாச்சு. CUBஇல் அக்கவுன்ட் இருப்பதால் அங்கேயே அப்ளீகேஷன் தந்தாச்சு. இழுத்தடிக்கரான். “டெபாஸிட் வச்சிருக்கேள், மேனேஜரைப் நேரப் பாத்து என்ன ஏதுன்னு கேட்டு வாங்கிண்டு வரணும்”. அதட்டரா. எனக்கு ஃபாஸ்ட்டேக் வரது வரலை, நாளைக்கு வரது இல்லை அடுத்த மாசம், இவளுக்கென்ன போச்சு? கார் என்னோடது. அழைச்சிண்டு போனா பேசாம வரணும். டோலுக்கு கேஷ் தரேன் இல்லை கார்ட் காமிக்கரேன். இவளுக்கு என்ன? பக்கத்து சீட்டில் உக்காந்துண்டு நிலக்கடலை வாங்கித் தந்தா கொரிச்சிண்டு வரவேண்டியது தானே!

ICICI பேங்கில் அப்ளை பண்ணி 3ணே நாளில் எங்காத்து மாப்பிள்ளை அவர் காருக்கு வாங்கிட்டர். சும்மா இல்லாம போடோ எடுத்து எங்க ஃபேமிலி க்ரூப்பில் வேற போட்டுட்டர். அதான் மேட்டர். சாமர்த்தியம் இல்லைதான். ஆனா மாப்பிள்ளைக்கு இருக்கும் சாமர்த்தியம் கூட எனக்கில்லையாம். ஆத்தாளும் பொண்ணும் எங்க ரெண்டு பேரையும் பத்தி எந்த மாதிரி ஒரு அபிப்ராயம் வச்சிருக்கான்னு புரியும்.

இன்னியோட 3 வாரமாச்சு. “SMS வரும், அப்போ வந்தாப் போதும்.” கவுன்டரில் ஃபாரம் வாங்கிக்கரச்சே சுகன்யா சொன்னா. சின்னப் பொண். 25 இருக்கும். அவளை இந்தண்டை ஸ்பென்சர் டிபார்டெமென்ட் ஸ்டோரில். தாடி வச்சிண்டு ஆத்துக்காரரோட பாத்திருக்கேன். அவனைப் பாத்த நான் தாடி வச்சுக்கலை, யாரைப் பாத்தேன்னு சொன்னேனோ அவன் வச்சிண்டிருக்கான். சரியா புரிஞ்சுக்கணும். என்னை அடையாளம் கண்டுக்கலை. பேக்குக்கு எத்தன பேர் வரா போரா.

கும்மோணம் ஒரு ட்ரிப் போலாம்னு. குலதெய்வப் பிரார்த்தனை பெண்டிங்க். வழீலே 5 டோல் வரும். கேஷ் தந்து போயிக்கலாம்தான். இவன் அட்டை தரவரைக்கும் ட்ரிப்பை ஏன் தள்ளீப் போடணும்? பேங்க்குக்கு போன் போட்டேன். எனக்குன்னு ரிலேஷன்ஷிப் மேனேஜர். குள்ளப்பயல். அன்னைக்கு பைக்கில் வந்து அறிமுகப்படுத்திண்டு ந்யூ இயர் காலெண்டர் தந்துட்டுப் போனான். “எதுவானாலும் ஒரு மிஸ்ட் கால் தாங்கோ சார், ஓடி வரேன்”. அவன் இங்கே வந்து என்னாப்போரது?. போனிலேயே பேசுவம்னு அடிச்சேன். எடுத்தான்.

முகத்தை கடுமையா வச்சிண்டு “என் ஃபாஸ்ட் டேக் என்னாச்சு? அப்ளை செஞ்சு 3 வாரமாச்சு.” முகபாவம் அவனுக்கு தெரியப் போரதா என்ன? ஆனா பாத்திண்டிருக்கும் இவளாவது என் சாமர்த்தியத்தை மெச்சலாமே, அதுக்கு. “பேர் சொல்லுங்கோ சார்”. சேவ் பண்ணி வச்சுக்கலையோ? என்ன ரிலேஷன்ஷிப் பின்னே! சொல்ரேன். “நவம்பரில் அப்ளை செஞ்சவாளுக்கே இப்பத்தான் வரது. கொஞ்சம் வெயிட் செய்யுங்கோ சார்”. “நாங்களே தரோம்னாய், இப்போ எங்கேந்தோ வரணும்கிராய்?” “நாங்க டேடா அனுப்பிச்சுடுவம், கவர்ன்மென்டில் தரணும். ஏதோ அமேரிக்கன் கம்பேனியோட ஒப்பந்தம். RFID டெக்னாலஜியில் அவந்தான். திடீர்னு டிமாண்ட் எகிறினதும் அவனால் தாக்குப் பிடிக்க முடியலை. வந்துடும்சார். நானே போன் செய்யரேன்”. “நான் கும்மோணம் எப்படிப் போக?” “கூகிள் வழி காட்டும் சார்!” வச்சுட்டேன்.

பக்கத்துலே நின்னவள், சிச்சுவேஷணை எப்படி கையாளரேன்னு ஆடிட் பண்ணிட்டு “ஹுக்கும்”. மோவாயை தோளில் இடிச்சுடுண்டே போரா. இந்த ஏக்ட்டை பொம்மனாட்டிகள் இப்பெல்லாம் செய்யராளான்னு தெரியலை. எங்காத்தில் உண்டு. அதுக்கு என்ன அர்த்தம்? நன்னாவே விளங்கித்து. “உங்களுக்கு சாமர்த்தியம் பத்தலை.” கழுத்து சுளுக்கிக்கப் போரது. மனசுக்குள் சொன்னேன். எதுக்கு வீண் வம்பு?

நன்னா ஞாபகம் இருக்கு. வேலை பாக்கரச்சே மானேஜர் பதவி கிடெச்சதும் ட்ரெயினிங்கு அனுப்பிச்சா. பலபேரை கட்டி மேய்ச்சு நிர்வாகம் பண்ணனும்னா பெர்சுவேஸிவ்னெஸ், அஸெர்டிவ்னெஸ், வேணும். அதுக்கு சிலதைச் செய்யச் சொன்னா. ரெஸ்டுரான்டில் இருக்கேள். சூடா காபி ஆர்டெர் செஞ்சுட்டு. வெயிட்டர் காபியை வைக்கரான். காபியில் ஒரு ஈ. என்ன செய்வேள்? கம்ளெயின்ட்! அவனோ கண்டுக்கலை. எடுத்துப் போட்டுட்டு சாப்பிடலாம். இல்லை மாத்தி கொண்டு வரேன்பான். காபி குடிக்கணுமா இல்லை “இப்படி எப்படி நடக்கலாம் மேனேஜரைக் கூப்பிடு”ன்னு நடந்தது பெரீய தப்புன்னு நிலைநாட்டி ஹோட்டலில் இதை இனிமேல் நடக்காம தவிர்ப்பான்னு பாக்கணுமா? அதுதான் அஸெர்டிவ்னெஸ்!

கிளாஸ் எடுத்தவன் வெயிட்டர் ரோல் செஞ்சி எங்க பாடை பெரீய பாடா பண்ணி படுத்தினான். அப்ப கத்துண்டதை இப்போ பேங்கில் பயன்படுத்தியிருக்கணுமோ? “உங்க அட்டை வரலை நான் என்ன பண்ண?” தெளிவா சொல்லிட்டான்.

சீனுவாசனோட பேசினேன். நண்பன். கார் வச்சிண்டிருக்கான். “என்னடா இது? ஃபாஸ்ட்டேக்குன்னு படுத்தி எடுக்கரா?” “நிதின் கட்கரி நல்ல காரியம் செஞ்சிருக்கர், இந்த டோல் கேட் சமாச்சாரத்தில் நிறைய கேஷ் புழங்கறது. 9700கோடி ரூபாய்க்கு வரி ஏய்ப்பு நடக்கரது. கருப்புப் பணம் கேஷாப் புழங்குகிரது. அதை எல்க்ட்ரானிக் முறையில் எல்லாரையும் மாறவைக்க அரசாங்கம் முயற்சி, நாமெல்லாம் ஒத்துழைக்கணும். வாங்கி ஒட்டியாச்சு. நீ?” “உனக்கு எத்தனை நாளாச்சு?” “7 நா”. மாப்பிள்ளைக்கு 3நா, இவனுக்கு 7 நா என்ன நடக்கரது லோகத்தில்? நாமதான் இளிச்சவாய் சோணகிரியா? சாமர்த்தியம் பத்தலையோ?

தினம் ஒரு போன், அட்டை வர வரைக்கும். நேரில் போய் மூஞ்சியைக் காமிச்சுட்டு வந்துடணும். என்னைப் பாத்துண்டே இருந்தா சுகன்யா மும்முரமா வேலை செய்வள். என்ன செய்யணுமோ செஞ்சு வாங்கி வைப்பள். சீக்கிரம் காரில் ஒட்டி ஆத்துக்காரியை மின் சீட்டில் வச்சு கும்மோணம் போயிட்டு வந்துடணும். பாக்கி எல்லாத்தையும் பெண்டிங்கில் வச்சுட்டு இதை கவனிக்கணும். வைராக்கியம் வந்து பூந்துண்டது. “செயல் வீரர் எங்காத்துக்காரர்.” அவளே அவாத்தில் எல்லார்கிட்டேயும் என் பராக்கிரமத்தை பரப்பி நல்ல பேர் வாங்கணும். ஊஞ்சலை ஆட்டிண்டே யோசிக்கரேன்.

இன்னைக்கு போய் சின்னதா மிரட்டீட்டு வரலாமா? நாளைக்கு என்ன? திரும்பப் போய் மிரட்டலாம். ரெண்டாந்தரம் காப்பி குடிச்சுட்டு “பேங்க் வரைக்கும் போயிட்டு வரேன்” ஸவுண்ட் விட்டுண்டு கிளம்பரேன். “இருந்து பேசி காரியத்தை சாதிச்சிண்டு வாங்கோ”. ஆசீர்வாதமா இல்லை இளக்காரமா சொன்னாளா? பிடிபடலை.

சீக்கிரமே போயிட்டேனோ! 9 மணிக்கு தொறந்தாச்சு ஆனா எல்லாரும் மேனேஜர் ரூமில் அடசலா நின்னுண்டு டெய்லி மீட்டிங்க் போயிண்டிருக்கு. 2 கஸ்ட்டமர்ஸ் வெயிட் செய்யரா. உக்காந்துக்கரேன். மீட்டிங்கில் என்ன பேசுவா?. எல்லாருக்கும் சீக்கிரம் ஃபாஸ்ட்டேக் ஏற்பாடு பண்ண யுத்திகளை விவாதிப்பாளா? இருக்காது. டார்கெட் ஏன் அச்சீவ் ஆலைன்னு. என்ன டார்கெட்? யார் கண்டா? நமக்கு கம்மி இன்டரஸ்ட் தந்துட்டு நம் பணத்தில் நிறைய சம்பாதிச்சு வச்சுக்கரா. அதுக்கு டார்கெட். மொள்ள ஒவ்வொருத்தரா வெளீலே வரா. சுகன்யாவை மானேஜர் பிடிச்சு வச்சுக்க இன்னும் 15 நிமிஷம்.

வந்ததும் அவள் கவுன்டருக்கு மின்னாடி போய் முத ஆளா நிக்கரேன். என்னைப் பாத்ததும் “சார் நானே உங்களுக்கு போன் செய்யரேன்னு சொன்னேனே சார், 2 நாளில் நிச்சயம் வந்துடும்”. என்ன தோணித்தோ “அதுக்கு வரலை. ரெக்கரிங்க் ஆரம்பிக்கணும் ஃபாரம் தாங்கோ”. ஆசையா வழிஞ்சிண்டு ஓடிப்போய் எடுத்துண்டு வரா. “இங்கே கையெழுத்து மட்டும் போடுங்கோ சார் சொச்சத்தை நான் பாத்துக்கரேன்”. சொச்சம்னா இவளே மாசாமாசம் இதில் பணம் போட்டுடுவாளா? “இல்லை ஆத்துக்குப் போய் நிரப்பி கொண்டு வரேன்.” ஜம்பமா வெளீலே வந்துட்டேன். ரெண்டு திருப்பத்துக்கு அந்தாண்டை ஃபாரத்தை கிழிச்சுப் போட்டேன். போன காரியத்தை முடிக்கத் தெரியலை இத்தை வேற எடுத்துண்டு வந்தேளானு ஆத்தில் வெய்வா.

என்னமோ தெரியலை ஆத்தில் என்னாச்சுன்னு கேக்கலை. என் மூஞ்சியைப் பாத்ததுமே விளங்கியிருக்கும். அன்னைக்குன்னு பாத்து பொண் கிட்டேந்து போன். இவள்தான் பெசரா. அவளுக்கு அப்பாவைப் பத்தி விசாரிக்க எத்தனை விஷயம் இருக்கணும்! எப்படி இருக்கேன், சாப்டேனா, போட்ட கதைக்கு எத்தனை லைக்ஸ் வந்தது, புது சட்டை வாங்கிண்டு வரட்டுமான்னு எத்தனையோ கேக்கலாம். எல்லாத்தையும் விட்டூட்டு “அப்பாக்கு ஃபாஸ்டேக் வந்துடுத்தா?” கேட்டது கூட தப்பாப் படலை. அதுக்கு அவள் அம்மா சொன்ன பதில்தான். விடுங்கோ. இப்போ அது எதுக்கு? இருந்தாலும் சொல்ரேன்.

“ஓண்ணூம் வரலை. நானே பேங்குக்குப் போய் ஆகவேண்டியதைப் பண்ணி வாங்கித் தரணும் போலேருக்குடீ. பேங்குக்குப் போரேன்னுட்டு இன்னைக்கு போனர். வேற எங்கே போய் சுத்தீட்டு வந்தரோ தெரியலை, கையை வீசிண்டு வந்தர். பாத்தேன்”. டேய் நிதின்! உன்னை சும்மா விட மாட்டேண்டா. சத்தமா மனசுக்குள். எங்கேயோ யாரோ நம் வாழ்க்கையில் விளையாடரா பாருங்கோ.

ரெண்டுநா ஆச்சு. லோகத்தில் எது நடந்தாலும் நடக்கலைன்னாலும் நாட்கள் கடந்து போகும். நாம ஒரே மனச் சஞ்சலத்தில் உழலுவம். ஆனா திங்கட்கிழமை செவ்வாயா மாறி அடுத்த ஞாயிறு வரும். அது பாட்டுக்கு அது. சண்டே. காய்கறி வாங்கலாமேன்னு பையை எடுத்துண்டு கிளம்பரேன். ஆத்தில் ஒரு சுருங்கிப் போன புடலங்காய், ரெண்டே ரெண்டு சேப்பங்கிழங்கு, 3 தக்காளி, கையில் பிடிச்சா ஜூஸ் வந்துடும் அப்படி, ஒரு பாட்டில் நிறைய அழுகிப்போன கருகப்பிலை. எதையாவது வாங்கிண்டு வந்தா சாப்பிடலாம். கிளம்பியாச்சு. “நான் வந்ததும் சமையலை ஆரம்பிக்கலாம்.” அதுக்கு “ஏன் நீங்களும் சேர்ந்து என்னோட சமைப்பேளா?” நக்கல். எது எப்படீன்னாலும் என் ஆத்துக்காரி ஷார்ப். வக்கணையா பேசுவள். இந்த மூளை நிச்சயம் மாமனார் கிட்டேந்து உபலப்த் ஆலை. மாமியார்தான்.

காய்கறி வாங்கரச்சே சுகன்யாவை பாக்கரேன். நைட்டீலே அப்படியே கிளம்பி மார்கெட்டுக்கு வந்திருக்கா. தனியா. ஹஸ்பெண்ட் தாடி வச்சிருப்பானே இன்னும் தூங்கி எழுந்துக்கலையோ! இந்த வாட்டி என்னை அடையாளம் கண்டுண்டுட்டா. “என்ன சார் சௌக்கியமா?” விலாகிட்டே நைட்டீ கிழிஞ்சிருக்கு. அசைஞ்சா ஷேம் ஷேம். கவனிக்கலையோ! “இது என்னம்மா கோலம்?” மனசில் பட்டதை கேட்டுட்டேன். உங்களுக்கு தெரியும் நான் வெகுளி சிம்ப்ளீடன். என் பொண் வயசு. அதுனால் சுவாதீனமா கேட்டுட்டேன். தப்பில்லை.

என்னமோ மாதிரி ஆகியிருக்கும். அவளைப் பொருத்தவரை மாடெர்னா தெரிவதா நினைச்சிருக்கலாம். இப்படி சுத்துவது தாடிக்காரனுக்கு பரவாயில்லாமப் போலாம். நமெக்கென்ன பொச்சுன்னு இருந்திருக்கணும். ஃபாஸ்ட்டேக் அட்டை வேணும். அதுக்கு ஃப்ரெண்ட்லீயா ரெண்டு வார்த்தை பேசாம புண்படுத்திட்டமோன்னு பயம் வந்தது. அதை வெளிக் காட்டிக்காம, “சார் நேத்து உங்க அட்டை வந்துடுத்து. போன் செய்ய மறந்துட்டேன். நாளைக்கு வந்து கையெழுத்துப் போட்டுட்டு வாங்கிக்கோங்கோ.” சித்தே கோபமாத்தான் நகந்து போனா.

ஆஹா! நமக்கு இன்னைக்கு ஒரு நல்லது நடந்துடுத்து! ஆத்தில் சொல்லப் பிடாது. ஓசைப்படாம வாங்கிண்டு வந்து கஸ்தூரி மூஞ்சியில் எறியணும். என் காரியத்தை என்னால் சாதிச்சுக்க முடியும்னு தெரிய வைக்கணும்

ஆனா நடந்தது வேற. கார்த்தாலே 9ஆலை, இவளெ “சித்தே வெளீலே போயிட்டு வரேன், குக்கர் 4 விஸில் வந்ததும் ஆஃப் செய்யுங்கோ.” கிளம்பிட்டா. 40 நிமிஷத்தில் வரா. “இந்தாங்கோ உங்க ஃபாஸ்ட்டேக்! கடைசீலெ நான் போய் பேங்கில் கராரா பேசி வாங்கிண்டு வரவேண்டியதா போச்சு”. தென்னங்கன் நட்டு, 7 வருஷம் தண்ணீர் ஊத்தி, வண்ட்டுக்கு மருந்து வச்சு காய்க்கரச்சே தேங்காயை இன்னொருத்தன் ஏறி பறிச்சுட்டாப்போல் ஃபீல் வந்தது. என் போனை நோண்டி அதில் வந்திருந்த SMSஐ பாத்துட்டு இப்படி செஞ்சிருக்கா.

இப்படிப் பண்ணினா என் சாமர்த்தியம் எப்போ வெளி உலகுக்கு தெரியும்? தெரியப் பிடாதுன்னுதான். சூழ்ச்சி.