கசந்த காலம்

 15. கசந்த காலம் (சிறுகதை சீசன் 5) #ganeshamarkalam

கடந்த காலம் நமக்கு இனிமையா அமையலைன்னா அதை கசந்த காலம்னு சொன்னா என்ன? எனக்கு அப்படித்தான் அமைஞ்சது. கசப்பா என்ன நடந்ததுன்னு கேப்பேள். சொல்ரேன். அலுத்துக்கப் பிடாது.

பொறந்தது மதுரை. வண்டியூர். மாரியம்மன் கோவில் தெப்பக்குளம் கிட்டே. அப்பா தந்தி ஆபீஸில். சின்ன உத்யோகம்தான். சம்பளம் குடும்பத்தை நடத்த பத்தலை. அம்மா அப்பளம் வடகமெல்லாம் பண்ணி விப்பள். பெண்டுகளுக்கு சமைக்கப் போவள். ஊறுகாய், புளிக்காய்ச்சல் பண்ணிக் கொடுப்பள். அதுக்கு கொஞ்சம் வரும். கஷ்டம்தான். இப்படீன்னு தெரிஞ்சே இன்னொண்ணு பெத்துக்கலை. தியாகராஜர் மாடல் மேல்நிலைப் பள்ளியில் படிக்க வச்சா. 8ஆவதுக்கப்புரம் படிப்பே ஏறலை. 3 வருஷம் ஒரே வகுப்பு. “சாம்பு, பிராம்ணனா பொறந்துட்டு எதுவும் மனசில் நிக்கலையேடா?” அப்பா வருத்தப் படுவர். ஸ்கூல்லேயே படிப்பு ஏறாத ஸ்மார்த்தா குழந்தை இவனாத்தான் இருக்கும்னு கேலி செய்வா. “இவனா தலைதூக்கி குடும்பத்துக்கு ஒத்தாசையா இருக்கப் போரான்?” அம்மா கேப்பள்.

போகப் போக பாசமும் அரிதாப்போச்சு. சாப்பிடக் கூப்டூட்டு நங்குன்னு தட்டை வைப்பள். “கொட்டிக்கோ”ன்னு முணுமுணுப்பள். அப்பாகிட்டே ப்ராக்ரஸ் கார்ட் காமிக்க கொலை நடுங்கும். கையெழுத்தில்லைன்னா அழைச்சிண்டு வரச் சொல்லுவா. இன்னும் கேவலம். அப்பா கையெழுத்தைப் போடக் கத்துண்டேன். அது மட்டும் பிழையில்லாம வந்ததுன்னு சொல்லணும். இன்னும் சில பசங்களுக்கும் அவா அப்பா கையெழுத்தை போட்டுக் கொடுப்பேன். 16 வயசில் வீட்டைவிட்டு சொல்லிக்காம ஓடி வந்துட்டேன். எங்கே? ராமேஸ்வரம். நல்ல க்ஷேத்ரமா பாத்துத்தான் ஓடிப்போயிருக்கான்னு படும்.

எந்த தெகிரியத்தில் ஓடிவந்தென்னு தெரியலை. வந்து சிலநாட்களில் ஆத்துலேந்து திருடி எடுத்துண்டு வந்த 300ரூ தீந்ததும் வாழ்க்கை என்னன்னு புரிய ஆரம்பிச்சது. இனிமேல் சாப்பிடணும்னா வேலை செஞ்சு சம்பாதிக்கணும். தங்கிக்க பிர்ச்சனையில்லை. இன்னும் திண்னை வச்ச வீடு இருக்கத்தான் செய்யரது. இருட்டினப்புரம் ஓசைப்படாம யாராவது ஆத்துத் திண்னையில் படுத்துண்டுடறது. சீக்கிரமா எழுந்து கடலோரமா வெளிக்கு வாசலைப் பண்ணிட்டு அலை லேசா அடிக்கராப்போல் இருக்கச்சே குளிச்சுட்டு எடுத்துண்டு வந்த மாத்து அரை டிராயரும் அப்பா பனியனையும் மாட்டிண்டு சுத்தினா பொழுது போயிடும்.

சிதர் தேங்காய், அன்னதானம், கல்யாணத்தில் கேட் கிராஷ் இப்படி. கடைசீலே ராஜ கோபுரத்தை நோக்கிப் போர நடுத்தெருவில் ஹோட்டல் ஆண்டவரில் ரூம் பாய் வேலை கிடெச்சது. கௌரவமான வேலைனன்னுதான் நினெச்சு செர்ந்தேன். அத்தனை இல்லைன்னு போகப் போக தெரிஞ்சிண்டென்.

ரூம் புக் செஞ்சிட்டு வரவாளுக்கு அவாளோட சாமானை தூக்கிண்டு போய் ரூமில் தரணும். குடிக்க தண்ணீர் வைக்கணும். சாதா வாட்டரா இல்லை பிஸ்லேரியான்னு கேட்டுட்டு. அப்புரம் டிவியை ஏஸியை எப்படி ஆன் செய்யன்னு கத்துக் கொடுத்துட்டு டிப்ஸ் தந்தா தேங்க்யூ சொல்லீட்டு வாங்கிக்கணும். ரூம்லேந்து போன் வரும். ஏதாவது கடைத்தெருவுலேந்து வாங்கிண்டு வரச் சொல்லுவா. ஊரைப் பத்தி கேப்பா. கோவில் டயம் அப்புரம் தன்ஷ்கோடி போக வசதிகள் அப்துல் கலாம் சமாதி, பாக்க வேண்ட்டிய இடங்கள். ரூம் சுத்தம் பண்ணி பெட்டை சரிசெஞ்சு வைக்கன்னு கேர்ல்ஸ் இருக்கா. அது என் வேலையில்லை. அவாளுக்கு ரூமிலிருக்கரவா வெளீலே போயிட்டான்னு சொல்ல வேண்டியதோட என் வேலை முடிஞ்சது.

சாதாரண 2 ஸ்டார் ஹோட்டல்தான். மாசம் 3000 சம்பளம். சீசன் இல்லைன்னா 1800தான். ஹோட்டல்லேயே மிச்சம் மீந்ததுன்னு சாப்பிடக் கிடைக்கும். அங்கேயே வெராண்டாவுலே படுத்துக்கலாம்.

இதில் அகௌரவம் என்ன? டாஸ்மாக் சரக்கு எங்கே கிடைக்கும்னு கேப்பா. ஆண்டவரில் வெஜ் சமையல்தான். வரவன் ஆசைப்பட்டான்னா வெளீலேந்து வாங்கிண்டு வந்து தரணும். மேனேஜ்மென்ட் கண்டுக்காது. கோவிலுக்குத்தான் போகன்னு வரா. எல்லா தீர்த்தங்கள்லேயும் நீராடிட்டு, பூஜை புனஸ்காரமெல்லாம் பண்ணிண்டே இப்படிப் பட்ட வஸ்துக்களையும் வேண்டி விரும்பிப் போரா. சிலதுகள் ஜோடியா பைக்கில் வரும். லக்கேஜ் அவ்வளவா இருக்காது. கூப்பிட்டனுப்பிச்சு சேஃப்டி வாங்கிண்டு வரச்சொல்லுவா. ரூம் செர்வீஸ் கோமதி க்ளீன் செய்யரச்சே பாத்துட்டு ஒருக்கா “இதெல்லாம் நடக்கரது தெரியுமா சாம்பசிவன்?” நான்தான் வாங்கித் தந்தேன்னு எப்படி சொல்ல? அமுக்கு மாதிரி இருந்துட்டேன்.

கோமதி நல்ல பொண்ணு. மதுரைலேந்து ராமேஸ்வரம் வர வழீலே ராமநாதபுரம் தாண்டீ கருங்குளம்னு. அந்தூர்காரி. என்னைப்போல் இல்லாம 10ஆப்பு வரைக்கும் படிச்சிருக்கா. எந்த ஜாதீன்னு கேக்கலை. ஆனா நன்னா மஞ்சள் தேய்ச்சு குளிச்சது முகத்தில் இழையோடும். போட்டு வச்சிண்டா அத்தனை அழகா இருப்பள். ஏனோதானோன்னு யூனிஃபாரம் தந்திருக்கா. அதை மாட்டிண்டா அத்தனை சிக்குன்னு- இவள்லாம் தாஜ் ஹோட்டலில் இருக்கணும்னு நினைச்சுப்பேன். ரூம் பாய்க்கு கருப்பு பேன்ட்டும் மஞ்சள் கலரில் ஆண்டவர்னு எம்ப்ராய்டரி செஞ்ச டி ஷெர்ட்டும். முதலாளி பட்டையா விபூதி இட்டுக்கச் சொல்வார். “பேச்சு வழக்கில் பிராம்ணா வாடை வரது நல்லாத்தான் இருக்கு.” சொல்வர்.

அல்லாடிட்டு வேலையில் சேர்ந்து 1 வருஷம் கழிச்சுத்தான் அம்மா அப்பா ஞாபகமே வந்தது. என்னை காணோம்னு தேடியிருப்பாளோ? எங்கெல்லாம் தேடியிருப்பா? இங்கே வந்து ஏன் தேடலை? போலீஸில் போடோ தந்து கம்ளேயின்ட் ரெஜிஸ்டர் பண்ணினாளா? போலீஸ்கிட்டேல்லாம் அப்பா போமாட்டர். அம்மா நிச்சயம் அழுது ஆர்ப்பாட்டம் செஞ்சிருப்பா. விபரம் தெரிஞ்சேத்தான் போயிருக்கான். வந்துடுவான்னு விட்டுட்டு ஜோலியைப் பாத்திருப்பா.

ஒருநா 118இல் தங்கியிருந்த சிலருக்கு பிரியாணி வாங்கித் தந்துட்டு வரேன் பின்னாடியே ஒருத்தன் வந்து அவனோட விலையுயர்ந்த ஒமேகா கைக்கடிகாரத்தை காணலைன்னு கம்ளேயின்ட். “சென்டர் டேபிளில் வச்சேன், காணலை. சாம்பசிவன்தான் ரூமுக்குள் வந்துட்டுப் போனான்.” முதலாளி அந்தண்டை அழைச்சிண்டு போய் “எடுத்திருந்தே கொடுத்துடு”. எடுக்கலையே. எப்படி எடுத்தேன்னு சொல்ல? ஓங்கி சொள்ளையக் கட்டி ஒண்ணு விட்டான். “இனிமேல் உனக்கு இங்கே வேலையில்லை.” அனுப்பிச்சுட்டான். நடந்தே வந்து அக்னி தீர்த்தத்துகிட்டே உக்காந்துண்டு அழுது தீத்தேன். மத்தாநா மத்தியானம் 3 இருக்கும் முதலாளி தெடிண்டு வந்தர். கோமதி ரூமைக் க்ளீன் செய்யரச்சே தலகாணிக்கடீலே பாத்ததாய் எடுத்துக் கொடுக்க வாட்ச் கிடைச்சுடுத்து. காலி பண்ணி போனவாளை போனில் கூப்பிட்டு கொடுத்தாச்சாம்.

கோமதிக்கு நன்றி சொல்லணும். கிடெச்சதை வச்சிண்டிருக்கலாம். வாட்ச் 2 லக்ஷம் பெருமாம். நான்தான் எடுத்தேன்னு அவளை யாரும் சந்தேகப்பட மாட்டா. ஆனா அவள் அப்படிச் செய்யலை. அன்னைக்கு திரும்ப வேலைக்கு வந்ததும் என்னைப் பாத்து அழகா ஒரு சிரிப்பு சிரிச்சுட்டு வீட்டுக்குப் போனா. கண்ணோரத்தில் நீர்.

ஒரு 6 மாசம் போச்சு. ஒண்ணுத்துலேயும் மனசு லயிக்கலை. ராமேஸ்வரத்தில் கோரல் கிடைக்கும். அதை ராமர் பாலம் கட்டின கல்லுன்னு வச்சு விப்பா. ஏமாந்து நூறு இருநூறுன்னு வடக்கத்திக்கார வாங்கிண்டு போவா. “அந்த பிஸினெஸ் என்னோட சேர்ந்து செய்யரையா?” முதலாளி. அன்னைக்கு செவுட்டில் அடிச்சதுக்கு பிராயச்சித்தம் செய்யரானாம். வேண்டாம்னுட்டேன். அப்படி பொய் வியாபாரம் செய்யரவாளை குரங்கு கடிக்கும். குரங்குன்னா ஆஞ்சநேயர்

1 வருஷம் ஆச்சு. கோமதி ரெண்டுநாளா வேலைக்கு வரலை. அப்புரமா வந்தவள் நேர என்னண்டை வந்து “எங்க வீட்டில் மாப்பிள்ளை பாக்கராங்க.” “அப்படியா?” ஏன் அதை எங்கிட்டே சொன்னான்னும் விளங்கலை. ஒருமாதிரி கண்ணை வச்சிண்டு சொல்ரா. அப்புரம் என் ரியேக்ஷணைப் பாத்துட்டு கோபமாப் போனா. எனக்கு இவளைப் பிடிக்கும். அன்னைக்கு திருட்டுப் பட்டத்துலேந்து காப்பாத்தினாளே. நல்ல மனசு. கல்யாணத்துக்கு நம்பளையும் கூப்பிடுவாளோ? அதுக்குத்தான் அட்வான்ஸா சொன்னாளோ?

ஒருநா வெள்ளையும் சொள்ளையுமா பிரஹஸ்பதி ஹோட்டலுக்குத் தங்க வந்தான். ஜூலேந்து தப்பிச்சுண்டு வந்த உராங்குடான் ஜாடை. 3 டேஸ் புக்கிங்க். ஏதோ கட்சி மீட்டிங்காம். மதுரையில் பெரீய புள்ளியாம். முதலாளி வழிஞ்சான். “சாரை நல்லா கவனிச்சுக்கோ.” அவனண்டை “என்ன வேணும்னாலும் சாம்பசிவன் செய்து கொடுப்பான்.” சொன்னாப்போல் வந்ததும் சாப்டூட்டு சாஞ்சு படுத்துண்டு காலை அமுக்கிவிடச் சொல்ரான். லெசா செய்யராப்போல் செஞ்சுட்டு ரிசெப்ஷணில் வேலையிருக்குன்னு ஓடிவந்துட்டேன். அவன் பார்வையே சரியில்லை.

வந்தவன் வெளீலே போனதாப் படலை. இப்படித்தான் ஏதாவது வேலைன்னு சால்ஜாப்பு சொல்லீண்டு இந்த மாதிரி ஊர்களுக்கு வந்து ஹாய்யா தங்கிட்டு தண்ணி அடிச்சிட்டு போவாளோ! காலைப் பிடிச்சிண்டே கோவிலுக்குப் போலையான்னு கேட்டேன். பதிலே சொல்லலை. அப்பவே இவனைப் பத்தி ஒரு அபிப்ராயம் வந்தது. ராமநாத சுவாமிக்கே இவனை ஊருக்குள் ஏன் விட்டோம்னு படும்.

சரியா மணி 6 அடிக்கலை, இப்பத்தான் இருட்ட ஆரம்பிக்க கூப்பிட்டனுப்பரான். சரக்கு வேணுமாம். என்ன வேணும்னு கேட்டு காசை வாங்கிண்டு போரேன். முதலாளிக்குன்னு சில மளிகைக் கடைகளில் அட்டை டப்பாவில் ஒளிச்சு வச்சிருப்பா. எல்லாம் கிடைக்கும். வாங்கிண்டு போய் தரச்சே எதுத்தாப்போல் கோமதி. வேலை முடிஞ்சு வீட்டுக்கு கிளம்பரா. இப்ப பஸ் பிடிச்சா போயிடலாம். 30நிமிஷம் ஆகும். “உன்னைத்தான் தேடினேன், பெசணும். எங்கூட பஸ் ஸ்டாப்புக்கு வரியா?” “வரேன் சித்தே வெயிட் பண்ணு.” வேகமா படி ஏறி உராங்குடான் ரூமுக்கு போரேன். என்னைப் பாத்ததும் சொல்ரான் “அந்த ஹவுஸ்கீப்பிங்கில் ஒரு பொண் இருக்குமே அதை கூப்பிட்டேன்னு அனுப்பிவை. ரூம் சுத்தப் படுத்தணும்”. “அதுக்கு ட்யூடி முடிஞ்சாச்சு சார், சொல்லுங்க நான் மாப் எடுத்துண்டு வந்து செய்யரேன்”. “இல்லை அதுதான் வரணும். நிறைய காசு தருவேன்னு அதுகிட்டேயே சொல்லியிருந்தேனே!”

என்ன தோணித்தோ கையில் இருந்த பீர் பாட்டிலால் அவன் மண்டையை ஓங்கி அடிச்சேன். நிலை குலைந்து விழுந்தான். சினிமாவில் வரா மாதிரி விழுந்துட்டவனை இன்னும் ரெண்டு மிதி. இன்னொரு பாட்டிலையும் எடுத்து ஓங்க, “வேண்டாம் விட்டுடூ” – அலரல். ஓசைப்படாம கீழே வந்தாச்சு. ஒண்ணுமே நடக்காத மாதிரி கோமதியை பஸ் ஸ்டாப்பில் ஏத்திவிட கிளம்பியாச்சு. வழீலே அவள் “ஒரு கெஸ்ட் தப்பா நடந்துக்கரான் என்ன செய்யன்னு தெரியலை”. அவள் கண் கலங்கினது மனசை என்னமோ செஞ்சது. “நான் பாத்துக்கரேன்.” தெகிரியம் சொன்னேன்.

ஆனா பாருங்கோ திரும்பிப் போரேன் சித்தே நாழீலே போலீஸ் வந்து என்னை அள்ளிண்டு போயிடுத்து. நடுத்தெரு காவல் நிலயத்தில் வச்சு விளாசி எடுத்தானுவ. “ஏன் அடிச்சாய்?” கேட்டா. “காலை அமுக்கச் சொல்ரான் அதான்.” அஸால்ட் கேஸ் போட்டு 3 வருஷம் உள்ளே வச்சுட்டா. அவன் கோமதியைக் கூப்பிட்டனுப்பிச்சான்னு சொன்னா இவளை இழுத்தடிப்பானுவ. அப்புரம் மாப்பிள்ளை எப்படி திகையும்? ஆதெல்லாம் யோசிக்க வேண்டாமா?

ராமநாதபுரம் டிஸ்ட்ரிக்ட் ஜெயிலில்தான் வச்சிருந்தா. இன்னைக்கு ரிலீஸ். வயசு 20 ஆகிரது. வெளீலே வந்து என்னத்தை செய்யப்போரோம்னு பயம் கவ்வித்து. அதே ஆண்டவர் ஹோட்டலில் வேலை தருவாளா என்ன?

ஜெயில் வாசலில் வண்டிக்காரன் தெருவில் கோமதி நிக்கரதைப் பாத்துட்டேன். யாரையோ தெடின அவள் கண்கள் என்னைப் பாத்ததும் மலர்ந்து விட்டுண்டது. அவள் பின்னாடி என் அப்பாவும் அம்மாவும். மூவரும் ஓடி வரா. கோமதி எல்லாருக்கும் மின்னாடி வந்தவள் என்னவோ என்னைக் கட்டிப் பிடிச்சுக்க பெரியவாளுக்குத்தான் முதலில் பாத்யதைன்னு நின்னுக்கரா. எனெக்கென்னமோ அவளைத்தான் முதலில் அணைச்சுக்கணும்னு மனசு ஏங்கித்தே!