சாய்ஞ்சாடம்மா!

 54. சாய்ஞ்சாடம்மா! (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

எனக்கு வய்சு 27. ஆனா இன்னும் அம்மா பாடின பாட்டு காதில். எல்லாரோட அம்மாவும் பாடியிருப்பா. பழைய பாட்டு. 

7ஆவது படிக்கறபோது கூட அம்மா வேலை செஞ்சிண்டிருக்கச்சே போய் முதுகில் சாஞ்சுப்பேன். “இறங்குடீ! வலிக்கறது”ன்னு சொன்னதில்லை. வலிச்சாலும் அம்மாக்கள் சொல்ல மாட்டா. சாஞ்சுண்டதும் என்ன வேலையானாலும் அவள் உடம்பு உடனே ரெண்டு தடவையாவது முன்னாடியும் பின்னாடியும் ஆடும். 

“குழந்தையா இருக்கச்சே உன் கை ரெண்டையும் தோளைச் சுத்தி பிடிச்சுண்டு ஆடணும், சட்டுன்னு தூங்கிப் போயிடுவாய், விழுந்துடப் பிடாது பாரு!” பாட்டுக்கு முத நாலு வரிகள் பொது. அதுக்கு மேலே குழந்தைக்கு ஏற்ப எட்டுக்கட்டி: ரெட்டைப் பின்னல் போட்டுண்டு ஆடினா ‘ரிப்பன் வாங்கலாம் கடைக்கு போய்’, அழுதுண்டே கட்டிண்டா ‘சாக்லேட் வாங்கலாம் கடைக்குப் போய்’. “யாரும்மா இந்த பாட்டை சொல்லித் தந்தா?”. “பாட்டிடீ!” அவளுக்கு? 

சித்தே ஆடினப்புரம் உப்பு மூட்டையாத் தூக்கிண்டு வந்து படுக்கையில் விட்டுட்டு சொச்ச காரியங்களை பாக்கப் போவாளாம். இல்லைன்னா என்னண்டையே படுத்துண்டு என் முகத்தையே பாத்துண்டு. முகத்தில் என்ன பாப்பா? ஒருநா பொட்டு வச்சுக்கரச்சே கண்ணாடியில் பாத்தேன். ஒண்ணும் பெரீசா தெரியலை. அம்மாவுக்கு என்ன தெரிஞ்சிருக்கும்? பெத்த பொண்ணாச்சேன்னு ஆசை ததும்பும். தன்னைப் போலவா, இன்னும் அழகான்னு பாத்திருக்கலாம். என்ன கண்டுபிடிச்சாளாம்? சொன்னதில்லை. “சொக்கத் தங்கமே”, “என் கிளிக்குஞ்சே!” கொஞ்சிக் கேட்டிருக்கேன். என் முகம் அத்தனை அழகா? அம்மாவை விடவா அழகு? இருக்கவே முடியாது. 

அன்பானவள்னு சொன்னா எல்லா அம்மாவும் அப்படித்தானே இதில் என்ன விசேஷம்னு கேப்பேள். ஆனா தன்னந்தனியா என்னை வளர்த்தா. அத்தனை கஷ்டத்திலேயும் ஒரு தடவைகூட திட்டாம, கஷ்டம் தெரியாம. தனியா ஏன்? அப்பா இல்லை. எங்கே போனார்? 

எங்கம்மாவை விட்டூட்டு வேர ஒருத்தியோட வாழப் போரேன்னு. ஒரு வயசுக்கப்புரம் அவர் செஞ்சதின் தாக்கம் புரிஞ்சது. எங்கம்மாவுக்கு என்ன குறைச்சல்? பிடிக்கலைன்னா கல்யாணம் ஏன்? என்னையும் உண்டாக்கி. அதுதான் புதிர். அம்மா விவரங்களையும் சொல்லலை. எனக்கும் கேக்கணும்னு தோணலை. சொன்னா புரியுமா? கேட்டா சொல்லுவாளோ! கேட்டேன். அம்மா கண் கலங்கித்து. “வேண்டாம்! நீ சொல்ல வேண்டாம், வேற பேசலாம்.” மாத்துவேன். 

“உங்கப்பாவை பத்தி துருவித் துருவிக் கேக்காதே, எனக்கு நீ இருக்காய், உனக்கு நான்”. சிலவுக்கு? தாத்தா வச்சுட்டுப் போன சொத்தும் கும்மோணத்தில் ஒரு வீடும் எதேஷ்டமா பத்தித்து. தோட்டத்துலேந்து காய்கறி, பேங்குலே போட்டதில் வந்த வட்டியில் வீட்டுச் சிலவும் என் படிப்பும் குறையில்லாம நடந்தது. என்ன ஒண்ணு, வீட்டில் ஆண் துணையில்லை. தெரியலை. விநோதமான வாழ்க்கை வாழ்ந்திருக்கேன்னு. என் ஃப்ரெண்ட்ஸ் நன்னா பழகினாலும் எனக்குக் கிட்டாததை அவாளுக்கு கும்பேஸ்வரன் கொடுத்து அழகு பாத்தான்னு தோணும். 

எங்கம்மா கொஞ்சமா ஆனா ஆகர்ஷிக்கரா மாதிரி நகை போட்டுப்பா. பாட்டியோடது. உடம்பு முடியாம படுக்கையிலேந்தே சொன்னாளாம் “நகை பத்திரம். கஷ்டகாலத்துக்கு உதவும். பொண் கல்யாணத்துக்கு ஆகும். உன்னோட வயசான காலத்துக்கு பாதுகாப்பு. பொண்னை நல்லபடியா வளர்த்து ஒருத்தன்கிட்டே பிடிச்சுத் தந்துடு. உன் ஆம்படையான் என்னைக்காவது திரும்ப வரலாம். மன்னிக்கத் தோணித்துன்னா செய். ஆனா ஏமாந்துடாதே”. 

பாட்டி போனப்போ நான் 4 வயசு. அம்மா கலங்கிப் போனா. என்னை இறுக்கிக் கட்டிண்டு சித்தே நாழி அழுதா. அப்புரம் ஆகவேண்டிய காரியங்கள். ஒத்தாசைக்கு தாத்தோவோட நண்பர்கள் முன்வந்தா.  4 வருஷத்துக்கு மின்னாடியே அவர் சிவப் பிராப்த்தி. அங்கேயே இருந்ததில் சிநேகங்கள் விட்டுப் போலை. ஆனா அம்மா நிலமை குறிச்சு கேலிப் பேச்சு இல்லாம இல்லை. காரியங்கள் முடிஞ்சதும் யாரும் காணலை. 

பழைய வீடு, வசதிகள் செஞ்சுக்கலை. கொஞ்சம் சேமிப்பு இருந்தாலும் அம்மா தேவையில்லாம எதையும் வாங்கமாட்டா. அதான் உரல், அம்மீன்னு கிச்சன் எங்காத்தில் வேற களை. நீங்க படத்தில் பாக்கும் அம்மியைத்தான் அம்மா யூஸ் செஞ்சா. 

எங்கம்மாவுக்கு கார்த்தாலே எழுந்ததும் குளிச்சு, துவைச்சதை உடுத்திண்டு பொட்டு வச்சிண்டு, பளிச்சுன்னு காரியம் செய்யணும். என்னையும் அப்படியே தயார் செஞ்சுட்டு சமையல். உனக்கே 27ன்னாய், என்ன பண்ராய். கல்யாணம் ஆச்சான்னு கேக்கத் தோணும். நன்னா படிச்சேன். என் பொறுப்பை உணர்ந்து, நாம தலையெடுத்து அம்மாவை ஆசையா கடைசீ காலம்வரை பாத்துக்கணும்னு. கும்மோணத்தை விட்டு அம்மாவோட தூரக்கே போயிடணும். இங்கே சந்தோஷமா இருந்திருந்தாலும் அம்மாவுக்கு அவள் இளமை இந்தூரில் வீணடிக்கப் பட்டதே! அதுக்காகவே வேற ஒரு உலகத்தை சிருஷ்டித்து தந்துடணும்னு. படிச்ச கடைசீ வருஷம் இப்படியெல்லாம் யோசிக்க தோணித்து. 

எல்லாமும் நாம நினைக்கராப் போலவா நடக்கறது? அம்மா நினைச்சபடிதான் அவள் வாழ்க்கை அமைஞ்சதா? என் வாழ்க்கை? இதில் அவள் வாழ்க்கையை மாத்தி வைக்கணும்னு நான் நினெச்சா? 

படிச்சதும் நல்ல வேலை. சென்னையில். பெரீய தனியார் வங்கியில். அதுக்கு கும்மோணத்தில் கிளைகள் இல்லை. நல்லதாப்போச்சு, அப்படித்தான் வேணும், இதை வச்சே அம்மாவை இங்கேந்து கிளப்பிடணும்னு கூப்டா, “நான் வரலைடீ, நீ போய்க்கோ, அப்பப்போ வந்து என்னை பாத்துக்கோ”. “என்னம்மா, எப்படி உன்னைப் பிரிஞ்சு?” “என்னோட துரதிரிஷ்டம் என்னோட போட்டம், நீ தனியாப் போய் உன் வாழ்க்கையை துவங்கு, பிடிச்சாப்போல் அமைச்சுக்கோ. எனக்கப்புரம் இந்த வீடும் பேங்கில் சில லக்ஷங்களும் உனக்குத்தான். பண்டிகைகளில் சந்திச்சுக்கலாம், லீவுக்கு வா, டச்சில் இரு”. அதிர்ச்சியா இருந்தது. கொஞ்சநா போட்டம் மனசு மாறுவான்னு வந்துட்டேன். 

தகவல் தொடர்பு தொழில்நுட்பம் நன்னா வளர்ந்துட்ட காலத்தில் அம்மாவை விட்டு தூர வந்துட்டோன்னு இல்லாம கூடவே இருக்கரா மாதிரி போன். வீடியோ காலில் கூப்பிட்டா பளிச்சுன்னு வருவள். வயசு தெரியாம எப்பவும் அழகா என் கண்முன்னால். பிரிஞ்சிருக்கோம்னு தோணாம சிரிச்ச முகத்தொட என்னோட பேசிட்டு போனை வைப்பள். “எப்போடீ கல்யாணம் செஞ்சுக்கப் போராய்?” கேப்பள். 

ஆச்சர்யமா இருக்கும். எல்லார் அம்மாவைப்போல நான் தனியா என்ன செய்யரேனோ, வழி தவறிப் போயிடுவேனோனு எல்லாம் விசனப்படாம, வாரத்துக்கு ஒரு வரனைக் காமிச்சு பண்ணிக்கோன்னு படுத்தாம, பண்ணிண்டுட்டாயா இல்லையாங்கிராப்போல் கேள்வி. அதாவது நானே ஒருத்தனை பிடிச்சு பண்ணிப்பேனாம் கூப்பிட்டனுப்பிச்சா அவளும் வந்து அக்ஷதை போட்டுட்டு விருந்து சாப்டூட்டுப் போவாளாம்!  

பேரிய நகரத்தில் புது வேலை மும்முரத்தில் தொலைஞ்சு போனேனே தவிர சுத்தி இருக்கும் ஆண்கள் கண்ணில் பட்டாலும் இன்னும் நெஞ்சில் படலை. கல்யாணம் செஞ்சுண்டே ஆணமான்னு கூட தோணும். அப்போத்தான் சுதாகரை சந்திச்சேன். பாத்த மாத்திரத்தில் நெஞ்சை லெசா பிசைஞ்சுட்டுப் போரான். எங்கள் பேங்குக்கு அட்வைசரா நியமிச்சிருக்கா. 

அறிமுகம் செஞ்சு வைக்கர வைபத்துக்கு அப்புரம் அவனை 2 மாசம் பாக்கவேயில்லை. திடீர்னு லோன்ஸ் பாத்துக்கும் மேனேஜரொட அட்வைசர் கான்ஃபெரென்ஸ் போட்டிருக்கான்னு போகவேண்டி இருந்தது.  மீட்டிங்க் நல்லபடியா முடிஞ்சது. லோன் ரிகவரி பத்தி பல நல்ல ஸ்ட்ராடிஜி எடுத்தோம். முடிஞ்சதும் லன்ச் சாப்பிடலாமான்னான் போனேன். அப்போ ஆரம்பிச்ச நட்பு ரெண்டுவாரம் கழிச்சு காதல் மாதிரி பட்டது. ராத்திரி அம்மாவோட பெசினப்போ சொல்லிட்டேன். “சமுத்து. நன்னா விசாரிச்சுட்டு காதலிக்க ஆரம்பி.” 

அது எப்படி? காதல் அதுபாட்டுக்கு வரும். பின்புலம் அறிஞ்சு, சொத்து விவரங்கள் கண்டுபிடிச்சப்புரம் வருவது காதலா? இவளுக்கு என்ன தெரியும்? 

6 மாசம் நிமிஷமா போச்சு. சுதாகரும் கூடவே மனசில் ஈஷிண்டு. அன்னைக்கு கும்மோணம் போய் 1 வாரம் தங்கிட்டு வரலாம்னு கிளம்பினேன். அம்மாவை நேரில் பாத்து ஒரு வருஷம் போல் ஆச்சு. லீவும் கிடைக்கலை. அவளும் வரலை. எப்பவும்போல் எங்கூட வந்துடூன்னு கேப்பேன். வேண்டாம்டீம்பா. அவளுக்கு நான் இங்கே வந்ததும் கிடச்ச தனிமை பிடிச்சுப் போயிட்டதோ? ஆனா சில விஷயங்களை சொல்லாம மறைச்சிருக்கான்னு புரிஞ்சுபோச்சு. 

எங்காம் சின்ன வீடுதான். 3 ரூம், தவிர கிச்சன், வாசலில் திண்னை, புறக்கடை மித்தம், கிணறுன்னு. சின்ன தோட்டத்தோட. அம்மா சமைச்சிண்டிருக்கா. அம்மியில் பெரீய கத்தரிக்காயை சுட்டு தாளிச்சுக் போட்டுட்டு அம்மியில் சதக் சதக்குன்னு நசுக்கி துவையல். வாசம் மூக்கைத் துளைக்க “எப்பம்மா சாப்பிடலாம்?” “ஆச்சுடீ! தோ 10 நிமிஷத்தில்.” எழுந்து சைட் ரூமில் அம்மா படுத்துப்பா அங்கே ஏதாவது புஸ்தகம் இருக்கான்னு பாக்க தொறந்துண்டு போரேன். கொடீலே வேஷ்டி காயப் போட்டிருக்கு. “என்னம்மா வேஷ்டி கட்டிக்க ஆரம்பிச்சுட்டாயா?” 

ஓடிவரா. “அங்கே ஏன் போனாய்? போரத்துக்கு மின்னாடி சொல்லிட்டு போவேண்டாமா?” என்னைக்கும் இல்லாம என்னை கடிஞ்சுக்கரா. அப்போதான் ஏதோ நடந்திருக்கு, மறைக்கரான்னு தோணவே, கொடியைக் காமிச்சு “வேஷ்டி யாருதும்மா?” சீரியஸா கேக்கரேன். அப்பாவோட துணிகளெல்லாத்தையும் நான் சாய்ஞ்சாடம்மா பாட்டு கேக்கர காலத்துலேயே தூக்கி கடாஸியாச்சே! இது? 

“இது என் பெர்சொனல் மேட்டர், உன் வேலையை மட்டும் நீ பாரு. உன் சுதாகர் மேட்டர் என்னாச்சு. எப்போ எனக்கு மாப்பிள்ளையை அறிமுகப்படுத்தப் போராய்?” ‘பேச்சை மாத்தாதேம்மா. உனக்கு பிடிச்சதை செய், ஆனா எனக்கு என்னன்னு தெரியவேண்டாமா? தனியா இருக்காய்னு நினெச்சிண்டிருக்கேன். உனக்கு துணை கிடச்சுடுத்துன்னா சந்தோஷம்தான். ஆனா மின்னே ஒருக்கா ஏமாந்துட்டாய், இந்த வயசில் மீண்டும் ஒரு ஏமாற்றம் வேண்டாமேம்மா, அதான் கேக்கரேன். யாரோட வேஷ்டி?” 

அதுக்கு நிதானமா வெளீலே அழைச்சிண்டு வந்து உக்கார வச்சு பதில் சொல்ரா. “வேஷ்டிதான். ஆண் போட்டுக்கர உடை. நம்மாத்தில் துவச்சு என் ரூமில் என் புடவைக்குப் பக்கத்தில் உணத்திக்கற அளவுக்கு நெறுங்கிட்ட நட்புன்னு வச்சுக்கோ. ஆனா ஆராயப் பிடாது. அம்மா மகள் உறவு உன்னதமானது. ஆனா தாயும் மகளும் ஒண்ணுனாலும் வாயும் வயிறும் வேற. உங்கப்பா ஓடிப்போனது என்னை எத்தனை கஷ்டப்படுத்திட்டுன்னு உனக்குத் தெரியும். அவர் திரும்பி வரமாட்டாரான்னு ஏங்கியிருக்கேன். திரும்பி வந்தா அவரை நம்பி கூடப்போன அந்த இன்னொருத்தி எப்படி கஷ்டப்படுவான்னும் யோசிச்சிருக்கேன். அவர் எங்கே போனார்னு தெரியலை. இருக்காரான்னும் கூட. ஒவ்வொரு நாளும் பொட்டு வச்சுக்கரச்சே கை நடுங்கும். ஏதாவது செய்தி வந்துடுமோன்னுதான் கார்த்தாலே எழுந்து சட்டுன்னு சிங்காரிச்சுண்டு காரியங்களை பாக்கறது. என் கவலை எல்லாம் உனக்கு நல்ல வாழ்க்கை அமையணும்னு தாண்டீ. ஆனாலும் அதை நான் ஏற்படுத்தித் தரப்பிடாது, என் ராசி உனக்கு தொத்திண்டும்னு கவனமா இருந்தேன்”. 

“அது சரீம்மா, வேஷ்டி யாருது? ஆதைச் சொல்லிடு. நான் ஊருக்கு கிளம்பிப் போயிடரேன்”. “சொல்லப் போவதில்லை. அது ரகஸியமா என்னோடயே போட்டம்”. “அதெப்படி? நான் இனிமேல் இங்கே வரக்கொள்ள வேண்டாமா?” “உன் இஷ்டம். சாப்பிட வா. சாப்டூட்டு நிரைஞ்ச வயித்தொட யொசிச்சு என்ன முடிவு வேணும்னாலும் எடுத்துக்கோ”. 

சுட்ட கத்திரிக்காய் துவையல், மோர்க்குழம்பு வெண்டைக்காய் கறி. ஆனா சென்னைக்குப் போயிடலாம்னு தோணிடுத்து. காரை நானே ஓட்டிண்டுதான் வந்தேன். மணி 1 ஆச்சு. கிளம்பினா இருட்டறத்துக்குள் போயிடலாம். வாசலில் வந்து வழியனுப்பரச்சே கேக்கரா, “சுதாகரை அழைச்சிண்டு வந்து காட்டிட்டு போ”.  

என்ன தோணித்தோ, “அவரை நான் ஏன் காட்டணும்? முடியாது!” வண்டியை கிளப்பிண்டு நகர்ந்தாச்சு. ஆச்சர்யமா பாத்துண்டு நான் தெருக்கோடீலே திரும்பரவரைக்கும் எங்காத்து வாசலில் என் அம்மா.  

இனிமேல் அந்த பாட்டு கேப்பேனா! சாய்ஞ்சாடம்மா சாய்ஞ்சாடு