துபாய் T3

 4. துபாய் T3 (சிறுகதை சீசன் 5) #ganeshamarkalam

எமிரேட்ஸ்தான்னு முடிவெடுத்தாச்சு. துபாய் வழியாப் போய்ட்டு அதே வழீலே திரும்பி. சுத்துத்தான். 5 மணி நேர பயணம் இப்ப 14 மணி நேரம். பிளேன் மாற 2 மணிநேரம் வெயிட்டிங்க் சேர்த்து.

வரச்சே மொரீஷியஸ் போரம்னு துபாய் ஏர்போர்ட்டை கண்டுக்கலை. கனெக்டிங்க் ஃப்ளைட்டுக்கு 1 மணியே இருந்தது, இறங்கின டெர்மினல்லேந்து அதை பிடிக்க ரெம்பப் போணம், செக்யூரிடி செக் வேற. வேகமா போய், ஏர்ப்போர்ட் ஷட்டில் பிடிச்சு பிளேன் கிளம்ப 30நிமிஷமே கிடெச்சது. வழீலே ட்யூடி ஃப்ரீயில் லேடஸ்ட் கார் வச்சிருந்தான். விலை பாத்துட்டு ‘அம்மாடீ’ன்னு சத்தமா சொல்லிட்டு வந்த ஞாபகம்.

இடுப்பில் இருந்த பெல்டையும் கழட்டி கன்வேயரில் வைக்கணுமாம். ஜீன்ஸ் பேன்ட் நழுவி நழுவி விழ, ஒரு கையால் பிடிச்சிண்டே அந்தண்டை போனேன். சில வருஷங்களுக்கு மின்னாடி வாங்கினது. அப்ப பெரீய தொப்பை. அப்புரம் ஏகாதசி அது இதுன்னு கட்டுப்பாடான வாழ்க்கை இப்ப பெல்ட்டில்லாம நிக்காது. அது அந்த துபாய்காரனுக்கு எப்படி புரியும்? கழட்டுடான்னான். கம்ப்யூட்டரை திரும்ப பையில் வைக்கணும், பர்ஸ், வாட்சுன்னு ட்ரேயில் வச்சதை மறக்காம எடுக்கணும். பேன்டையும் பிடிச்சுக்கணும். முழங்கால்கிட்டே காலை ஒரு தினுசா அகட்டி வச்சிண்டு ட்ரேயில் பெல்ட்டை துழாவரேன். பக்கத்தில் அந்த பொண், பர்க்காவில், என்னையே முறைச்சுண்டு. அப்படியா பாப்பள்? இதை தட்டிக் கேக்க துபாயில் சட்டமில்லையா?

இப்போ மொரூஷியஸ் போன காரியம் முடிஞ்சு திரும்பி வரேன். மொரீஷியஸ் ஏர்போர்ட்டில் எயில் சீட் கேட்டா “உனக்கு டிக்கெட் வாங்கரச்சேயே விண்டோ சீட் அலாட் ஆகித்து, ஃப்ளைட் ஃபுல், எயில் சீட் கிடெச்சுதுன்னா மாத்தித் தரேன் டிபார்ச்சர் கேட்டாண்டை சொல்லுவா”ன்னு அனுப்பி வச்சா. புது ஏர்ப்போர்ட், 30 கேட்ஸ், அத்தனை பிளேனும் ட்யூரிஸ்டும் வரக்கொள்ள சௌரியமா. ட்யூடி ஃப்ரீயில் எல்லாம் யானை விலை குதிரை விலை. நம்மூரில் பைசா பெராத லேடீஸ் பேக் 450 யூரோவாம். வாங்கினா உள்ளே வச்சுக்க காசு எப்படி மிஞ்சும்?

சாயங்காலம் 16:45க்கு கிளம்பி துபாய் வரச்சே நடுராத்திரி 00:20. சென்னைக்கு கனெக்டிங்க் ஃப்ளைட் 02:50க்கு. சீக்கிரமா செக்யூரிடி முடிச்சிண்டு டெர்மினல் 3 வந்து ட்யூடி ஃப்ரீயில் காலார நடக்கலாமேன்னு. ரெண்டரை மணிநேரம் சிலவழிக்கணும். தூக்கக் கலக்கத்தோட. ஜகஜ்ஜோதியா விளக்குகள், ஜனசந்தடியோட துபாய் DXB வா வந்து அணைச்சுக்கோன்னு படுத்தி எடுத்தது.

ட்யூடி ஃப்ரீன்னா என்னன்னு முதத்தடவை வெளிநாட்டுப் பயணம் போனப்பவே புரிஞ்சிண்டேன். டாக்ஸ் இல்லையாம். சேக்காத விலையே தலை சுத்தும். நாம சும்மாவே சுத்தி வந்தாப் போதும். போய்ச் சேரவேண்டிய கேட் முதல்லே எங்கேன்னு முக்காவாசி கடைகளை கடந்துதான் போணம். மொள்ள ராஜராஜ சோழன் அரண்மனையில் குந்தவை பிராட்டி உலாத்திண்டு போராப் போலே சாவகாஸமா சுத்தி முத்தும் பாத்துண்டே போனேன்னு வச்சுக்கோங்கோ. எத்தனை பேர், நடுராத்திரீன்னும் பாக்காம விக்கரதையெல்லாம் வாங்கிண்டு. சிலர் கையில் 4 பை, அத்தோட இன்னொரு கடைக்குள். பெரீசா அங்கி போட்டுண்டு அரேபிய மைந்தன் அவன் பின்னாடி மூணு பர்தா போட்ட - உள்ளே யார் இருக்கான்னு தெரியாம - சிலரோட போரவன் நிச்சயம் எண்ணைக் கிணத்துக்கு சொந்தக்காரனா இருப்பனோ? அவன் ஷாப்பிங்க் செய்யலை, அதான் விசேஷம்.

தங்கக் கட்டி, ஆபரணக் கடைகள் நாலு. சூசகமா மையத்தில் இருக்கு. நம்மூர் விலைக்கு சித்தே அதிகம். ஆனா ப்யூரிடி ஜாஸ்த்தியாம். தள்ளி நின்னு கழுத்தை நீட்டி கண்ணாடிப் பேழைக்குள் பாத்திண்டிருந்துட்டு நகந்து அந்தண்டை போயாச்சு. வலதும் இடதுமா எல்லாக் கடையையும் நுணிப்புல் மேயராப்போல். என் விமானம் கிளம்பும் A32க்கு வந்தாச்சு. மணி 0115தான் ஆகித்து. உக்கார இடமில்லை.

சுவத்தை ஒட்டி சாஞ்சு காலை நீட்டி படுத்துக்கரா மாதிரி இருக்கைகள். ஆல் டேகன். பல பொண்கள், பக்கத்து இருக்கைகளில் பையை வச்சுண்டு யாரும் ஆம்பளையா வந்து படுத்துண்டுடப் பிடாதுன்னு – அசந்து தூங்கிண்டிருந்தா. A31இல் கொச்சி பிளேன் 0215க்கு கிளம்பப் போரது, அதுக்கான இடத்தில் சீட் காலியா இருக்கவே அங்கே உக்காந்தாச்சு. இன்னும் முழுசா 1மணி 35 நிமிடம் கொன்னாகணும். சித்தே உக்காரலாம். அப்புரம் சித்தே உலாத்தலாம்னு.

துபாய்லேந்து கொச்சிக்கு இன்னைக்கு நடுராத்திரி கிளம்பிப்போகன்னு வந்த மல்லுக்களை நோட்டம் விட்டா டயம் போரதே தெரியாதுன்னு நப்பாசை. வெளீலே இருட்டா இல்லைன்னா, கண்கள் தூக்கக் கலக்கத்தில் சொக்கலைன்னா ஒரு பிஸியான பகல் பொழுதுன்னு படும்.

அப்போதான் அவள் வந்தாள். ஒரு கைப்பை, ஒரு தோள்பை, குழந்தையை வச்சு தள்ளிண்டு போக சக்கர வண்டி, குழந்தை சகிதம். முகத்தில் மலையாளக் களை. ஆனா அத்தனை அசதி. கைக்குழந்தையோட இருப்பவளுக்கு வேறு எப்படி? தூங்கிண்டிருந்த குழந்தைக்கு ஒரு வயசிருக்கும். ஆணா பொண்ணா? இவள் ஜாடை அப்படியே அப்பி.

தனியா ட்ரேவல் செய்யராளோ? கொச்சியில் பொறந்தகமோ? எத்தனை நா தங்கிட்டு திரும்புவா? நிச்சயம் ஊரில் எல்லாருக்கும் ப்ரெசென்ட்ஸ் வாங்கிண்டு போவள். அதெல்லாம் 2 ஸ்யூட்கேஸில் செக்கின் செஞ்சிருப்பள். 45 கிலோ அனுமதி. ரெண்டு பொட்டியாவது இருக்கும். பேகில் குழந்தை சாமான்களோ! கைப்பையில் பாஸ்போர்ட் டிக்கெட் போர்டிங்க் பாஸ் இருக்கலாம். வேற ஏதாவது லேடீஸ் சமாச்சாரங்கள். ரெம்ப ஆராய்ச்சி வேண்டாம்.

கண்ணை மூடிண்டா தூக்கம் வருமா? சீட் சௌகர்யமா இல்லை. சோஃபா சீட்லேந்து யாராவது எழுந்துண்டா அங்கே போய் படுத்துக்கலாம். கொச்சி போகும் ஃப்ளைட் கிளம்பரச்சே நிறைய காலி ஆகும். ஆனா அதுக்கப்புரம் நமக்கு 30 நிமிஷம்தான். அசந்து தூங்கி ஃப்ளைட்டை மிஸ் செஞ்சுட்டா? துபாய் சைலென்ட் ஏர்போர்ட்டாம். நாமளா டயம் பாத்து போணம். இல்லைன்னா அடுத்த ஃப்ளைட்டில் காசு கேப்பன். அடிமட்ட விலையில் வாங்கின டிக்கெட்டுக்கு பயணத்தை தவர விட்டா ஒண்ணும் கிடைக்காது. நிமிந்து உக்காந்திண்டேன்.

இந்தண்டேலேந்து அந்தண்டை போன யாரோ குழந்தை ப்ராமில் இடற அது முழிச்சிண்டது. அழலையாக்கும். சரிதான் நமக்கும் அது செய்யும் சேஷ்டைகள் பொழுதைப் போக்க உதவலாம்னு பட்டது. அம்மாக்காரி அது எழுந்துண்டது பிடிக்காமல், திரும்ப தட்டி தூங்கப் பண்ண முயற்சித்தாள். அதுவோ ஸ்பஷ்டமா வண்டீலேந்து இறங்கி நடக்க. அழகான காலணி. காதில் தங்க வளையம், அப்ப பொண் குழந்தைதான். அந்தப் பக்கமா போகும்னு பாத்தா நடந்து என் கிட்டக்கே வந்து என் கையிலிருந்த போனை எடுக்க, என்ன செய்வம்? உயிரே போனாலும் ஸ்மார்ட் போனை தரதா? சங்கடப்பட்டேன். அது என்னைப் பாத்து சிரிச்ச சிரிப்பில் தந்துடலாம்னு தோணிடுத்து. அதன் அம்மா எழுந்து வந்து என் பக்கத்து சீட்டில் உக்காந்திண்டு அவள் போனைத் தர அதன் கவனம் அங்கே போச்சு.

அப்பாடான்னு நான் மூச்சு விட்டதைப் பாத்துட்டு “நீங்க கொச்சியா?” “இல்லை சென்னை. அடுத்த கேட். அங்கே உக்கார இடமில்லை.” மன்னிப்பு கேக்கராப்போல் பதில். “உங்கள் ஃப்ளைட் எப்ப?” அவள் கேக்க “உங்களதுக்கு அப்புரம் 40 நிமிஷத்தில்.” இத்தனை கிட்டக்க ஒரு மலையாளப் பொண் உக்காந்து பேசரப்போ கூர்ந்து பாக்காம எப்படி? அப்போதான் அவள் கையில் காயத்தை கவனிச்சேன். இடது கையில் முழங்கைக்கு கீழே சித்தே கன்னிப்போய் சிவந்த தோலில் ரத்தக்காயம் போல் தெரிய, “என்ன ஆச்சு?” என்னை அறியாம கேட்டுட்டேன்.

சமைக்கரச்சே ஏதாவது சூடா சிந்தியிருக்கலாம்? அதேபோல் கன்னத்திலும் வடு. நான் கேட்டதும் சுதாரிச்சிண்டு “ஒண்ணுமில்லை” மழுப்பினாப்போல் பண்ரச்சே அவளையும் அறியாம அவள் கண்கள் குளமானதை கண்கூடா பாக்க முடிஞ்சதே! அத்தனை அழகான பெண், ஒரு இளம் தாய், அத்துனூண்டு சிட்டுக் குருவிபோல் ஒரு பெண் குழந்தையோட பிரயாணம் செய்ய கிளம்பி வந்தவள் மனசில் என்ன அத்தனை சோகம்?

நமக்கென்ன வம்பு? தெருவில் பாத்தா நிச்சயம் “ஏதாவது உதவி வேணுமா?” கேக்கலாம். இப்படிப்பட்ட ஏர்போர்ட்டில் பாதுகாப்பான இடத்தில் பயணம் செய்ய வந்தவள் ஏதும் ஆபத்தில் மாட்டிண்டிருக்க மாட்டாள், அழுவதுக்கு வேற காரணமிருக்கும். நாம என்ன செய்ய முடியும்? சில க்ஷணங்களில் பிரிஞ்சு வெவ்வேற இடத்துக்கு பயணப்படப் போகும் நான் என்னன்னு உதவ? “உங்கள் குழந்தையின் பேர் என்ன?”

தெரிஞ்சுக்கலாம், நினைவில் வச்சுக்கலாம், ஏன்னா அந்த பிஞ்சு முகம் நீண்ட நாட்கள் மனசில் நிச்சயமா நிக்கும். இவள் சொல்ல முடியாத துக்கத்தை மறக்க பேச்சை மாத்தினதாவும் ஆகும்.

“சுபா ராமகிருஷ்ணன்” “அழகான பேர். தீர்காயுஸா நன்னா வருவா!” என் வயசுக்கேத்த கமென்ட். சுபாவோட அம்மா அப்புரம் சொன்னதுதான் என்னை உலுக்கித்து. “ராமகிருஷ்ணன் என் கணவர் இல்லை. என் அப்பா. கொச்சியில் இருக்கர், அவரோட இருக்கத்தான் போரேன்”. “அப்போ உங்கள் கணவர்?” “அயோக்கியன், அவனுக்கு பிறந்திருந்தாலும் அவன் பேர் வைக்கப் பிடிக்கலை. இவளும் நானும் எங்கப்பா பேரையே சேர்த்துண்டு இனிமேல் வாழப்போரோம்”.

அவள் கண் கலங்கினதும், கையும் கன்னமும் காயம் பட்டிருந்ததையும் அவள் கோபமும் விளங்கித்து. ஆசையா காதலிச்சு கல்யாணம் செஞ்சிண்டு தூர தேசத்துக்கு கண்களில் கனவுகளோட வந்துட்டு வாழ்க்கை புலப்படாம, எதிர்பார்த்த சில சந்தோஷங்கள் கண்ணாமூச்சி போல் வந்து கலைஞ்சு போய் வலியைக் காமிச்சுக் கொடுக்க ஆரம்பிச்சதும் பொறுக்க முடியாம தப்பிச்சிண்டு கிளம்பி ஆரம்பத்துலேந்து வாழ்க்கையை திரும்பவும் ஆரம்பிக்க ஒரு மழலையை மட்டும் துணைக்கு கூட்டிண்டு போகும் அந்த இந்தியப் பெண் என்னை மிகவும் பாதிச்சா.

கொச்சி ஃப்ளைட் அனவுன்ஸ் செய்ய எல்லாத்தையும் திரட்டிண்டு அவள் எழுந்துக்க, சுபா என்னைப் பாத்து சிரிக்க, அவா நகந்து போய் க்யூவில் நிக்கரவரைக்கும் கண்கொட்டாம அவாளையே பாத்திண்டு உக்காந்திருந்தேன்.