வெட்டிங் போட் டோ

 வெட்டிங் போட் டோ

Wedding Photo

கணேஷ்ஜி

பிர்ச்சனை கல்யாணத்தில்தான். எல்லாருக்கும்தான்,v உனெக்கென்ன புதுசான்னு கேப்பேள். நான் சொல்ல வந்தது வேற. எனக்கு இன்னும் கல்யாணமே ஆகலை. அப்போ என்ன பிர்ச்சனை, ஜாலியா இரும்பேள். 

 நான் ஒரு வெட்டிங்க் போடோக்ராஃபர். சீசனில் பிசினெஸ் களை கட்டும். டேப், ஐ போன், சாம்சங்க்னு கேமராவொட போன் வந்து பிழைப்பில் மண், சீயக்க்காய்பொடி, தவுடு எல்லாம் விழுந்துடுத்து. இருந்தாலும் கல்யாணங்களில் எங்கள் தேவையில்லாம இல்லை. 

ஃப்ரெண்ட் சங்கர் சொன்னான் “சடகோபா! உனக்கு அசைன்மென்ட் வரும், நான்தான் ரெகமெண்ட் செஞ்சேன். போன் அடிச்சா நல்லபடியா பெசி முடிச்சுக்கோ. காசு நிறைய கிடைக்கும்.” “யார்டா பார்ட்டீ, கல்யாணமா?” “ஆமாம், பையன் சென்னை, பொண் சேலம். ஏற்காட்டில் கல்யாணம். நானும் போவேன். எஞ்சாய்!” 

ரெண்டு நாளில் போன் அடிச்சது. “சங்கர் நிறைய சொன்னார். நீங்கதான் எங்காத்து வைபவத்தை கவர் செய்யணும். ரேட் ஒண்ணும் விஷயம் இல்லை. வழக்கமா இல்லாம ட்ரெண்டிங்கா செய்து தரணும்.” அட்வான்ஸ் 15 நிமிஷத்தில் நெட் ட்ரான்ன்ஸ்ஃபெர் ஆச்சு.. 

எங்கூட அஸிஸ்டென்ட் ரெண்டு பேர், ஒருத்தன் எலெக்ட்ரிகல் பாத்துக்கரான், ஒருத்தன் லைட்டிங்க். சேலத்துக்கு ட்ரையின் பிடிச்சு போயாச்சு. அங்கேந்து பஸ்ஸில் மலையேறினா குளிர். நாளைக்கு சாயங்காலம் ஜான்வாசம்.  இவா சிலவில் ஏற்காட்டை சுத்திப் பாக்கலாம்னு மின்னாடியே. சங்கர் நாளைக்கு தான் வருவன். 

கல்யாண போடோ எடுப்பது ஜுஜூபின்னும் இவனுக காசை பிடிங்குவானுவன்னு படும்.. பொண்ணை அத்தனை ஜோடிச்சு, உடம்பு கலரையே மாத்தி அடையாளம் தெரியாம பண்ணி, பையனொட வயசைக் திகுடுதத்தம் செஞ்சு குறைச்சு வழுக்கையை மறைச்சு கல்யாணம் செய்யரச்சே பிற்காலத்தில் இவா குழந்தைகள் பாத்து பயப்படாத மாதிரி செஞ்சு தரோமோன்னோ!. அந்த காலத்தில் ஹோமப்புகை மண்ட கருப்பு வெள்ளையில் போடோ எடுத்து பிலிம்ரோலை பத்திரமா ஸ்டூடியோக்கு எடுத்துண்டு போய் கழுவி நெகடிவ்வை பாத்து சரியா வரலை, பொண்ணாத்தில் ஆள் வச்சு அடிப்பான்னுட்டு பயந்து நெகடிவை டச் செஞ்சு அப்புரமா ப்ரின்ட் போட்டு ஆல்பத்தில் ஒட்டித் தந்துட்டு காசுக்கு நாயா பேயா அலையணும். ஜுஜுபீத்தான். 

இப்ப முன்னேறிட்டம். எக்யுப்மென்ட் லேடஸ்ட் இல்லைன்னாலும் டிஜிடல். எடுத்ததை பாத்து சரியா வரலைன்னா இன்னொண்ணு. முக்கியமான தருணங்களில் மட்டும் இப்போ என்ன நடக்கும்னு தெரிஞ்சு வச்சிண்டு வாகா நின்னுட்டா கரெக்டா வரும்.  மின்னாடியெ போய் மண்டபத்தில் பளக் எங்கே, எப்படி வயர் இழுக்கலாம், கூரைப் புடவை கட்டிண்டு போண் எங்கேந்து வரும் அவளுக்கு மின்னாடி நாம வீடியோ எடுத்துண்டே கேமராவொட தடுக்கி விழாம ரிவெர்ஸில் எப்படிப் போறது, ஊஞ்சலில் கலர்கலரா ஈஷிக்கர உருண்டையை வீசுங்கள் அது கேமரா மேலே பட்டுடாம எங்கே தள்ளி நின்னுண்டு கவர் செய்யலாம்னு பிளான் செஞ்சுப்போம். 

மூணு கேமரா வச்சிருக்கேன். ரிசெப்ஷணுக்கு யூஸ் செஞ்சதை முஹூர்த்தத்துக்கு செய்யமாட்டேன். ஒரு சென்டிமென்ட்தான். தாலி கட்டறத்துக்கு மின்னாடியே கையைக் கோத்துண்டு ஊரசிண்டு ஜோடியா நின்னதை எடுத்த கேமராவுலே வேதம் சொல்ற முஹூர்த்தத்தை எப்படி?  

யார் VIPனு தெரிஞ்சு வச்சுக்கணும். பிள்ளையாம் பொண்ணாம் தெரியணும். யாரை எந்தக் கோணத்தில் எடுத்தா சரியா வரும், அழகாக் காட்டலாம்னெல்லாம் யோசிக்கணும். இல்லைன்னா வெய்வா. வாண்டுகள் எங்களை எடூம்பா. மாட்டேன்னு சொல்லப்பிடாது. ஒரு நிமிஷமும் காமராவை கீழே வச்சுடப்பிடாது. தூக்கிண்டு போயிடும்  எல்லாத்துக்கும் தயாரா இருப்பம். எதுக்கும் அசரமாட்டோம்.  

அன்னைக்கு கோவையில் ஒரு ரிசெப்ஷன் முடிஞசதும் க்ரூப் போடோ. தம்பதிகளோட பிள்ளையாம் அப்புரம் பொண்ணாம். பிள்ளையாத்தில் எண்ணி 12 பேர். ஈசியாப்போச்சு. பொண்ணாத்தில் 43. என்னதான் வைட் வச்சாலும் ஓரத்தில் ரெண்டு பேர் கயேப். ஒருத்தன் குள்ளம். நிப்பேன்னு அடம். நின்னா காணாமப் போயிடரான். சமாதானம் செஞ்சு மாப்பிள்ளை மின்னாடி வாண்டுகளோட உக்கார வச்சேன். பொண்ணோட அம்மா கண்டபடி திட்றா. அவன் மூத்த மாப்பிள்ளையாம். எனெக்கெப்படி தெரியும்? அரேஞ்ச் செஞ்சுட்டு கிட்டத்தட்ட மண்டப வாசல் வரை போய் நின்னுண்டு எடுத்தேன். எல்லாரும் விழணுமேன்னு. 

ஏற்காட்டில் என்ன பிர்ச்சனை, சொல்லும்பேள். 

ஏற்பாடு செஞ்சிருந்த ஹோட்டலில் சாமனை வச்சுட்டு லேக் பக்கம் போலாம்னு கிளம்பரச்சே புள்ளையோட ஸ்நேகிதா வந்து “ட்ரெண்டிங்கா என்ன பண்ணப்போரேள். எடுக்கறதை சொஷியல் மீடியா – அதான் ஃபேஸ்புக், ட்விட்டெர், இன்ஸ்டாகிராமில் போடுவம். விராட் கோலியும் அனௌஷ்காவும் எடுத்துண்ட மாதிரி.” கண் அடிச்சுட்டு போனானுவ. பக்குன்னுது. என்ன எதிர்பாக்கரான்னு தெரிஞ்சது. தீம் வெட்டிங்கில் இதெல்லாம்தான் ட்ரெண்டிங்க். ஆனா செஞ்சதில்லையே! 

சங்கருக்கு போன் போட்டேன். “சமாளிடா. எல்லாரும் செஞ்சு தரா. இல்லைன்னா உன்னோட சேந்து என் பேரும் கெட்டுப் போயிடும்.” பயமுறுத்தினான். சரி பாத்துக்கலாம், 

குளிரில் ஜான்வாஸம் நாளைக்கு சீக்கிரம் வைப்பா. “கார்த்தாலே ஃபோடோ ஷூட் போரம், பொண்ணையும் மாப்பிள்ளையையும் ப்ரேக்ஃபாஸ்ட் சாப்டதும் மாத்து ட்ரெஸ்ஸொட ரெடியா இருக்கணும். இப்போ நாங்க லொகேஷன் பாக்கப் போரோம். ரெண்டு இன்னோவா கார் ரெடியா வச்சுக்கோங்கோ!” செஞ்சுடலாம்னு முடிவானதும் சரமாரியா ஐடியா வந்து பூந்துண்டது. எத்தனை செஞ்சுட்டோம், இதை செய்ய மாட்டோமான்னு. 

ஏற்காட்டில் லொகேஷணுக்கா பஞ்சம்? பொண்ணாத்தில் நாளைக்கு கல்யாணத்தை வச்சிண்டு பையனொட அவளை தனியா அனுப்ப இஷ்டமில்லை. 4 பேர் கூட வந்தா. பொண்ணோட தாத்தா நானும் வருவேங்க அவரோட வெத்திலைப் பெட்டிக்காக கூடவே ஒட்டிண்ட பையனோட மாமாவும் தன் ஆத்துக்காரியை கூட்டிண்டு. 3 இன்னோவா தேவைப் பட்டது.  

ஏரிக்கரை, அருவி, ஆரஞ்சுப் பழத்தோட்டம் காபீ ப்ளேன்டேஷன், லேடீஸ் சீட், பகொடா முனைன்னு பாக்காத ஏங்கிளில் விதவிதமா யோசிச்சு வச்சிருந்தேன். 

ஏரிக்கரையில் இவன் மண்டி போட்டு அவளுக்கு ப்ரொபோஸ் செய்வான். பரிசலில் போவா. இவன் தண்ணீரை அள்ளி அவள் மேல் தெளிப்பான், அவள் நாணிண்டு சிணுங்குவா, அதே பரிசலில் படுத்துக்க டாப் ஏங்கிளில் ஒரு ஷாட், செடீலேந்து ஆரஞ்சை பரிச்சு அவள் கழுத்துக்கு ரெண்டங்குலம் கீழே பிடிச்சுக்கலாம், அவள் கையை பின்னாடி கட்டிண்டு ஆகாஸத்தை பாப்பா, லேடீஸ் சீட்னு சொன்ன பாறையில் அவள் சாஞ்சுக்க காத்தில் தலைப்பு பறக்க இவன் அவள் மூக்கை வருடன்னு. பக்கோடா முனையில் மலைச்சுவடுகள் பின்னணியில் கட்டிப்பிடிச்சு நெத்தியில் பச்சக் வைக்கரா மாதிரி. தாலி கட்டறத்துக்கு மின்னாடி இவ்வளவுதான் முடியும். 

சொன்னதும் இம்ப்ரெஸ் ஆகிட்டா. பொண் சொல்ரா, “போகப்போக இம்ப்ரொவைஸ் பண்ணிக்கலாம்!” 

நாங்க பெசிண்டதை பாத்திண்டிருந்த தாத்தா, “என் பேத்தி மாப்பிள்ளையோட என்னையும் ஒண்ணு எடுத்துத்தா!”. பையனோட மாமா மாமி தயங்கிண்டே வர என் அசிஸ்டென்ட் புரிஞ்சிண்டு “என் காமராவில் உங்களை எடுக்க சொன்னார் மாஸ்டர்.” சமாதானப்படுத்தி அந்தண்டை அழைச்சிண்டு போனான். 

ஒரு சிலது ஈஸியா முடிஞ்சது. சிலது முடியலை. சொச்சம் மூச்சு வாங்கித்து. 

முட்டுக்கால் போட்டுண்டு அழகா ப்ர்போஸ் செய்ய வரலை. நான் செஞ்சு காமிக்க பூவை எங்கிட்டெந்து ஆசையா வாங்கிண்டா அந்த பொண். அப்புரம் நான் செஞ்சாப் போலவே செஞ்சு முடிச்சான் பிள்ளையாண்டன். பரிசலை கரையிலேயே வச்சு அதில் படுத்துக்கோன்னதும் டக்குன்னு ஏறிப் படுத்துண்டுடுத்துகள். அதுக்காக தாவணி, இவன் பட்டு வேஷ்டியும் ஜிப்பாவும். நான் பெரீய மரத்து கிளையில் ஏறி நின்னுக்கரேன். பரிசலை தண்ணீக்குள் தள்ளலை. பொடோஷாப் செஞ்சு சுத்தி அலை மோதராப்புலே செஞ்சுக்கலாம்னு. அசிஸ்டென்ட்ஸ் ரெண்டு பெரும் பக்கெட்லேந்து தண்ணீரை அள்ளி தெளிக்க அவள் மட்டும் சிணுங்கணும். மாப்பிள்ளைதானே தெளிக்கரான்! அவன் சிணுங்கப் பிடாது. 

ஆனா அவன்தான் ஒவ்வொரு தடவையும் சிலுப்பிக்கரான். 27 டேக் ஆச்சு. பொண்ணுக்கு ஜன்னி வருமோன்னு சந்தேகம். எடுத்ததில் ஒண்ணை யூஸ் செஞ்சுக்கலாம்னு துவட்டிக்க துண்டை நீட்டினேன்.  நான் ப்ரொபோஸ் செய்யரச்சே பூவை எப்படி வாங்கிண்டாளோ அப்படியே துண்டையும் வாங்கிண்டு என்னை ஒரு லுக் விட்டா பாருங்கோ. அப்போதான் விஷயம் சாமன்யமா போகலைன்னு லெசா எனக்கு டவுட் அடிச்சது. 

இவள் பாறையில் நன்னா சாஞ்சுண்டுட்டா. பக்கத்தில் சாஞ்சிண்டு பிள்ளையாண்டனை “நன்னா பாத்துக்கோங்க காத்தடிக்கும், தலப்பு இப்படி பறக்கும், நீங்க மொள்ள அவள் கண் இமைகளை மூடரா மாதிரி மூக்கு நுணியை வருடணும்”. புரிஞ்சிட்டா மாதிரி தலை ஆட்டினான். கிளிக் செய்யரச்சே மணப்பெண் மூஞ்சியை சோப் போட்டு அலம்பி விடரா மாதிரி பண்ணவே நானே திரும்பவும் செஞ்சு காமிச்சேன். நாளைக்கு இன்னொருத்தன் பொண்டாட்டி ஆகப் போரவள் மூக்கை நான் ஆசை ததும்ப வருடிண்டு! 7 டேக்குக்கு அப்புரம் இவனை வச்சு ஒரு காரியமும் ஆகாதுன்னு தெளிவாச்சு. 

நான் இந்தண்டை வந்ததும் போண் என்ன நினைத்ததோ, போடோகிராஃபரே மூக்கை வருடட்டும் நீ தள்ளீ நின்னுக்கோன்னு அவனுக்கு சொன்னாளா என்ன? அவன் சித்தே மூஞ்சியைத் தூக்கி வச்சிண்டு நின்னான். 

எப்படியோ அத்தனை பேரை வச்சுண்டு பெருசுகள் மேற்பார்வையில் ட்ரெண்டிங்க் போடோகிராஃபி செஷன் முடிஞ்சது. மாமா மாமியும் பாறையில் சாஞ்சிண்டு தலைப்பை பறக்க விட்ட வைபவத்தை என் அஸிஸ்டென்ட் பாத்துண்டான். 

திரும்பிப் போனதும் சங்கரைப் பார்த்தேன். “என்னடா? எப்படிப் போயிண்டிருக்கு?” எடுத்ததை காமிச்சேன். “நன்னாத்தான் இருக்கு”. “திடீர்னு இப்படீன்னு சொல்லிட்டாய், கையும் ஓடலை, காலும் ஓடலை”. “இதெல்லாம் தேவையான்னு பெரியவர்கள் நினைக்க இப்படித்தான் வேணும்னு மணமக்கள் ஆசைப்படுவதும் சோஷியல் மீடியாவில் பகிரங்கப் படுத்திப்பதும் சகஜமாகிண்டிருக்கு. ட்ரமேடிக் லாண்ட்ஸ்கேப், வெர்டிகல் பொடொக்ரஃபி, கேன்டிட் ஷாட்ஸ்னு சினிமாவில் வர காதல் ஜோடி போல பண்ணிண்டு, சமாளிச்சுட்டாய். உனக்கு நல்ல எதிர்காலம் இருக்குடா. வா சாப்பிடப் போலாம்.” 

சாயங்காலம் ஜான்வாசம், ரிசெப்ஷண் ஈஸியா முடிஞ்சது. படுத்துண்டு தூங்கியாச்சு. ராத்திரி மணி 1 இருக்கும். கதைவை யாரோ தட்ட, கிழே படுத்திண்டிருந்த அசிஸ்டென்ட்டை மிதிக்காம எழுந்து போய் தொறந்தா சங்கர். “டேய்! கல்யாணப் பொண் உன் போன் நம்பரைக் கேக்கராடா? நான் தரலை ஆனா உன்னோட முஹூர்தத்துக்கு மின்னாடி தனியா பெசணும்கிராடா. என்ன செய்யலாம்?” அடடா! இப்படியெல்லாம் நடந்ததேயில்லையே. அவ கூப்பிட்டான்னு நாம போய் நடுராத்திரியில் பெசறதும் தப்பாச்சே! “கார்த்தால பாத்துக்கலாம். நீயும் போய் தூங்கு”.  

சங்கர் போனதும் எனக்கு தூக்கம் வரலை. பாத்திருந்த மாப்பிள்ளையைவிட என்மேல் ஆசை வந்துடுத்தோ! இந்த மாதிரி நெறுக்கமா நின்னு ரிகர்ஸல் பண்ணி, கேண்டிட் ஷாட்டுக்க்காக மூச்சுக்காத்து கலந்துக்கரா மாதிரி நடந்துக்க வேண்டிய கட்டாயம். சில விஷயங்களை கட்டிக்கப் போரவனை விட நான் நன்னா பண்ணினதை அவள் தப்பா எடுத்துண்டுட்டாளா? எப்படி சமாளிப்பது? வந்த வேலை முடியலை, இல்லைன்னா ஓடிப்போயிடலாம். 

முஹுர்தம் 9 டு 10-30. பிளக்கெல்லாம் மாட்டிட்டு வொயரை விரிச்சு பரப்பிண்டிருக்கச்சே பொண் ரூம்லேந்து ஒருத்தி “உங்களை கூப்பிடராங்க” கேட்டதும் துடை நடுங்க ஆரம்பிச்சது. சித்தே தள்ளி தாத்தா கண்ணில் பட. ஓடிப்போய் “தாத்தா! உங்க பேத்தி கூப்பிடரா.” துணைக்கு ஆச்சுன்னு இழுத்துண்டு. 

என்னைப் பாத்ததும் அந்த பொண் “நேத்து அத்தனை நன்னா எடுத்தேள், ஆனா ஒண்ணில் கூட எனக்கு கணவனா வரப்போரவர் சரியா விழலை. முகத்தில் சிரிப்பே இல்லை. ஏதோ பரிக்ஷை எழுதிட்டு ஃபெயிலானாப்போலேவும் அதுக்கு டீச்சர் திட்டிட்டதா முகபாவம். எதையும் ப்ரின்ட் போட வேண்டாம். நாளைக்கு திரும்ப எடுக்கலாம். அதுக்குள்ளே இன்னைக்கு ராத்திரி அவர் மூடை நான் மாத்திடுவேன்”. 

அப்பாடான்னு வந்தேன். என் அசிஸ்டென்ட் அப்போதான் கொண்டுவந்த ட்ரோன் கேமராவை பறக்க விட்டு சில குழந்தைகளுக்கு விளையாட்டு காமிச்சிண்டிருந்தான். என் மனசும் லேசாகி மேலே பறக்கராப் போலே உணர்ந்தேன்.