தாபம்

 65. தாபம் (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam

ரெண்டுநா ஆச்சு, அவர் என்னோட பெசலை. நானும் கண்டுக்கலை. பாத்துடலாம்னு. தேவைப்பட்டா அவரா வந்து பேசட்டும். அது என்ன அத்தனை பிடிவாதம் வேண்டிக் கிடக்கு?

கல்யாணம் ஆகி 2 வருஷம் ஆச்சு. ஆத்தில் ஜாடை மாடையா விசாரிக்க ஆரம்பிச்சுட்டா. எங்கம்மா போனில் அனத்துவது ஒருபக்கம், இவரோட அம்மா பிடிங்கல் தாங்கலை. “எப்போடீ நல்ல சேதி சொல்லப் போராய்?” அதான் சந்தியாரன் லேண்டர் கிடெச்சுடுத்தாமே! நல்ல சேதி இல்லையா? அது போதாதா?

டிவீ பாத்துண்டே பொழுதை போக்க வேண்டியது. பாத்ரூம் போணம்னு முட்டிண்டப்புரம் எழுந்துண்டாத்தான் உண்டு. போயிட்டு திரும்பவும் சொபாவில் முடங்கறத்துக்கு மின்னாடி “அடுத்த மாசமாவது வாயில் சக்கரையைப் போடுவாளோ மாட்டாளோ?” முணுமுணுத்துண்டே உக்காந்துக்கரா. காதில் விழாமலா? ரிமோட்டை இறுக்க பிடிச்சு தேய்ஞ்சே போச்சு. சேனல் பட்டன் அமுங்கிப் போய் அதை அப்பப்போ நுணிவிரலால் வெளீலே இழுத்துண்டு. 

நேத்து கும்பலா திருநெல்வேலி கிட்டே நவ திருப்பதி பாக்கன்னு போயிருக்கா. வர 4நா ஆகும். நானும் டிவீக்கும் ரெஸ்ட் கிடைக்கட்டுமேன்னு “போயிட்டு வாங்கோம்மா, உங்க பிள்ளையை பத்திரமா பாத்துக்கரேன்.” வாசவரைக்கும் போய் வேனில் ஏத்திட்டு வந்தேன். வேன் ட்ரைவெர் ரியர் வ்யூ மிர்ரரில் நான் எத்தனை குதூகலமா ஆத்துக்குள் திரும்பிப் போனேன்னு பாத்திருப்பன். கும்பலா ஏறிண்டா, யார் மாட்டுப்பொண் இவள்னு கெஸ் செய்ய முடியாது.

இப்படி எதிர்பாராம கிடெச்ச சுதந்திரத்தை எப்படி அனுபவிக்கலாம்னு நீங்களா இருந்தா யோசிப்பேள். ஆத்துக்காரரும் நீங்களுமா ஒரு பெரீய பிளான் பண்ணி ஸ்டெப் பை ஸ்டெப்பா நிறைவேத்திப்பேள். இங்கேயோ நிலமை வேற. மனுஷர் உம்முன்னு மூஞ்சியை வச்சிண்டு, முகம் கொடுத்து பேசாம. கார்த்தாலெ எழுந்துண்டு சீக்கிரமா கிளம்பி சட்டையை மாட்டிண்டு டேபிளில் வச்சதை அள்ளி வாயில் போட்டுண்டு கிளம்பிடரர். சாயங்காலம் வர லேட்டாறது. வந்ததும் கைகால் அலம்பிண்டு வச்சதை தின்னுட்டு போய் படுத்துண்டுடறது. பரிமாறலாம்னா “உஹூம்”னு ஒரு கர்ஜனை. அவரே எல்லாத்தையும் போட்டுண்டு. 

அவர் போனதும் நான் சாப்டூட்டு எடுத்துப் போட்டுட்டு கதவையெல்லாம் சாத்திண்டு வரத்துக்குள் திரும்பிப் படுத்துண்டு ஆழ்ந்த நித்தரை. கட்டிலோரமா. 

நடிப்புன்னு தெரியும். முதநா இப்படி நடந்துண்டப்போ வலியப்போய் தோளைப் பிடிச்சு என் பக்கமா சாய்க்க கையை தள்ளி விட்டூட்டர். “சும்மா கிட. அலையாதே!” என்ன விஷயம், ஏன் இப்படி நடந்துக்கரார்னு தெரிஞ்சிண்டு நம்ம மேல் தப்பிருந்தா சமாதானமாப் போலாமேன்னுதான் தோளைத் தொட்டேன். தூங்கலைன்னு தெரியும். அமுக்கு குணம். அம்மாகிட்டேந்து வந்திருக்கு. கையை உதறினவரோட நான் ஏன் பெசணும்? எனக்குன்னு தன்மானம் இல்லையா என்ன? ‘அலையாதே’ன்னா என்ன அர்த்தம்? நான் என்னத்துக்கு அலையரேனாம்? ரெம்பத்தான்.

அப்படி என்ன நடந்தது உங்களுக்குள்ளேன்னு கேப்பேள். என்னன்னே புரியலை. இதுவாயிருக்குமோ, அதுவோன்னு தோண்ரதே தவிர இதுதான் ஆச்சு அதுலேந்து சண்டை, பேச்சு வார்த்தை நின்னு போச்சுன்னு சொல்ல முடியலை. ஐ கான்ட் ப்ளேஸ் மை ஃபிங்கர் ஆன் இட்.

எல்லாராத்துலேயும் இப்படி சிணுங்கல், ஊடல், பிர்ச்சனை வரும். கல்யாணம் ஆகி இத்தனை வருஷம் கழிச்சுத்தான் வரும்னு இல்லை. எப்போன்னாலும் வரலாம். சின்ன அல்ப மேட்டராத்தான் இருக்கும். சரியாகிடும். எங்களை மாதிரி இளவட்டங்கள் எப்படியும் ராத்திரி படுத்துக்கப் போரத்துக்குள் சரி பண்ணிப்பா. மத்த சுவாரஸ்யமான மேட்டருக்கு இது இடஞ்சலாப்பூடும். இங்கே என்னமோ இழுத்துண்டே போனா? இன்னைக்கு 3ஆம் நாள். ஒண்ணு நினெச்சிண்டேன். இவர் அம்மா வரத்துக்குள் சரி செஞ்சு எங்கேயாவது அழைச்சிண்டு போகப் பண்ணிடணும். ஜாலி ட்ரிப். இந்த கோல்ட் வார் தீரணுமே! என்ன செய்யலாம்? 

அன்னைக்கு இவர் அம்மா சும்மா இல்லாம சமையலுள்ளுக்குள் வந்து “ஏண்டி பாரு, நான் வேணா ஏதாவது ஒத்தாசை செய்யட்டுமா?” ஞாயித்துக் கிழமைதானே மொள்ள சமைக்கலாம்னு பண்ணிண்டிருந்தேன். இத்தனைக்கும் கார்த்தாலே இட்லி-உப்புமா பண்ணி மூணுபேரும் சாப்டாச்சு. லன்ச்சுக்கு அவசரமில்லை. தக்காளி ரசம் வச்சு, பருப்பு போட்டு முட்டைக்கோஸ் கறி பண்ணி சாதம் வடிப்பதா பிளான். அப்பளம் இருக்கு. புளிக்காய்ச்சலும். எல்லாம் தெரியும், பாதி வேலை ஆகிடுத்துன்னும் இனிமேல் ஒத்தாசைக்குன்னு செய்ய ஒண்ணுமே இருக்காதுன்னு நன்னா தெரிஞ்சுண்டு வாய் வார்த்தைக்கு கேக்கரா. எமகாதகி. அதுவும் பிள்ளை காதில் விழராமாதிரி. வீக்டேயிஸில் எனக்கு கூடமாட ஒத்தாசையா அவர் அம்மா இருக்கான்னு அவர் நம்பணுமாம்.

நானும் சும்மா இல்லாம, “முட்டைக்கோஸ் நறுக்கரச்சே வந்து கேட்டிருந்தா சொல்லியிருப்பேன். இப்போ எல்லாம் அடுப்பில் இருக்கு, சும்மா மின்னாடி நின்னா போதும் ஆனதும் இறக்கி வச்சா முடிஞ்சது. நானே செஞ்சுக்கரேன்” என் குரலும் கணீர்னு, வாச வரைக்கும் கேட்டிருக்கும். ஓ அதுனாலே கோவிச்சுண்டுட்டாரா? இருக்கலாம். இல்லை அப்புரமா அம்மா அவர் கிட்டக்கே போய் காது மூக்கு வச்சு சொன்னாளோ? கோவிச்சுக்க என்ன இருக்கு? என்ன மனுஷரோ!

மண்டையை குடைஞ்சுக்கரேன். வேற என்ன காரணமா இருக்கும்?

முட்டைக்கோஸ் மேட்டருக்கு மின்னாடி இவர் அம்மாவோட ஃப்ரெண்ட்ஸெல்லாம் வந்திருந்தா. ஊருக்குப் போக என்னெல்லாம் வழீலே சாப்பிட சமைச்சு எடுத்திண்டு போலாம்னு பேசி முடிவெடுக்க. நல்ல ட்ரையினா விட்டிருக்கான். அதில் ஒண்ணில் ஏறிப் போப்பிடாதோ! 16சீட்டர் வேன் ஒண்ணை அரேஞ்ச் செஞ்சுண்டு வழீலே சமயபுரம், விராலிமலை, பிள்லையார்பட்டின்னு பாத்துண்டே போவாளாம். அங்காங்கே ஹோட்டல் தொறந்து வச்சிருக்கானே காசை கொடுத்தா திங்கத் தருவன். ஆத்துலேந்தே மடீயா செஞ்சுண்டு போராளாம். ஆளுக்கு ஒரு டிஷ். புளியோதரை, லெமன் ரைஸ் மாதிரி ஈஸியானதை ஏற்கனவே சில மாமிகள் தங்களுக்காக வச்சுண்டுட்டா. இவர் அம்மாவுக்கு பூரி கிழங்கு அலாட் பண்ணியிருக்கா. 16 பேருக்கு செய்யணும்.

ஹாலில் வட்டமா உக்காந்து பேசிண்டிருக்கா. பூரீன்னதும் அம்மா என்னைப் பாக்கரா. சாமர்த்தியமா. “பண்ணிடுங்கோ அம்மா. நன்னா இருக்கும். உங்க கைமணம் பிரசித்தி”. நான் இழுத்துப் போட்டு செய்வேன்னு நினைச்சாளோ? ஆளுக்கு ரெண்டு “இன்னும்”னு கேட்டா இல்லைங்காம வேணும்னா 40 பொரிக்கணும். ஸ்பூனில் பரிமாறினாலும் 2கிலோ உருளையாவது. அத்தனை சமைக்கா யாரால்? மாங்கு மாங்குன்னு தானே செஞ்சா. எனக்கே கஷ்டமாப் பட்டதால் போட்டம் பாவம்னு பெரீய வெங்காயத்தையும் வேகவச்ச உருளையை தோல் உரிச்சுக் கொடுத்து, அரிவாமனையை கிட்டக்கே நகத்தி வச்சேன். அத்தனை நாழி எண்ணைக்கு அடீலே என்னால் முடியாது.

போட்டுக் கொடுத்திருப்பாளோ? பிள்ளைகிட்ட தனியா எப்போ? வாசல்லே சாமி ஊர்வலம் வரும்னு அர்ச்சனைக்கு எடுத்து வச்சிண்டிருக்கச்சே பிள்ளையும் அம்மாவும் வாசலுக்கே போயாச்சு. அப்போ பெசினாளா?

கோப தாபங்களை எல்லாம் தூக்கி மூக்கு நுணியில் வச்சுக்கறத்துக்கு மின்னாடி ‘இன்ன காரணம், இதுக்காக கோச்சிண்டிருக்கேன்’னு சொல்லிட்டு கோச்சுக்கணும். ஆத்து பொம்மனாட்டிகள் கோவிச்சுண்டா கதை கந்தலாகிடும். பூவாவுக்கு நாறிப்போகும். ஆனா நான் தீர்மானமா இருக்கேன். என் கடமை இவருக்கு சிசுருஷை செய்வது. செஞ்சுட்டு போரேன். ஆனா முதல்லே அவர்தான் பேச்சை ஆரம்பிக்கணும். அன்னைக்கு கையை உதறிவிட்டதுக்கு மன்னிப்பு கேக்கணும். 

ஆனா பாருங்கோ, வீம்பா இருந்துட்டாலும் மனசையும் உடம்பையும் என்னவோ செஞ்சது. அவர் முகமும் பரிதாபமா. கோவத்தையும் வரட்டு கவுரதையை விட்டுடணும். ஆனா எப்படீன்னு தெரியாம தவிக்கும் அவரைப் பார்த்தா பாவமாவும் பாக்கரச்சே என் மனசில் அத்தனை ஆசையும் கொப்பளிச்சுண்டு! இன்னைக்கு ஆபீஸ்லேந்து வரச்சே நாமளே ஏதாவது பண்ணி அவர் மூடை மாத்தலாம். அலையாதேன்னு கத்தினார்னா? கத்தட்டும், பாத்துக்கலாம்.

மணி 3தான் ஆரது. 6 மணிபோல் வந்துடுவர். அவருக்கு பிடிச்சாமாதிரி என்னத்தை சமைப்பது? மிளகுரசம் வச்சா கையில் வாங்கிக் குடிப்பர். ரெண்டு பீட்ரூட் இருக்கு. மசிச்சு அல்வா பண்ணிடலாம். வாழைக்காயை ரசஞ்சாதத்துக்கு தொட்டுக்க சிப்ஸ் செஞ்சுடலாம். ஒரு தயிர் பச்சடி. பூந்தி போட்டு. ரெண்டே ரெண்டு சப்பாத்தியும் அதுக்குத் தோதா டால்ஃப்ரை. ஓகே. அடுத்தது?

படுக்கையை உதறிப் போட்டேன். ரெண்டுமாசம் மின்னாடி பாண்டிபஜாரில் வாங்கின புது ஸ்ப்ரெட். அதுக்கு மேட்சிங்கா தலகாணி உறையும் மாத்திட்டு பீரோவை மூடரச்சேதான் அன்னைக்கு வாங்கின ரூம் ஃப்ரெஷ்னரை பேக்கிங்க் பிரிக்காம. சுவத்தில் ஒட்டி வச்சுடலாம். ஹேண்டில் மாதிரி, அதை அமுக்கினா ஸ்ப்ரே அடிக்கும். ஏஸீக்கு நேர் கீழே ஒட்டிட்டேன்.

நானும் எதாவது புதுசு போட்டுண்டா தேவலை. இவர் வேலை விஷயமா பேரிஸ் போனார். எங்கேஜ்மென்டுக்கு அப்புரம். அப்போ வாங்கிண்டு வந்த ஒரு சீத்ரூ நைட்டீ இந்தாத்தில் எப்படி மாட்டிப்பதுன்னு உள்ளேயே கிடக்கு. அம்மா ஊரில் இல்லையே, இப்போ மாட்டிக்காம எப்போ? பிர்ச்சனை என்னன்னா அதை மாட்டிப்பதும் ஒண்ணுதான், ஒண்ணுமே போட்டுக்காம போய் நிக்கறதும் ஒண்ணுதான். ஃப்ரான்ஸில் இப்படியா மாட்டிப்பா? பழைய ஃப்ரென்ச் சினிமாவில் எல்லாம் ராணி வண்டி வண்டியான்னா ட்ரெஸ் போட்டுண்டு? மாட்டிவிட்டு கழட்டவே ரெண்டு வேலைக்காரா தேவைப்படும். இப்படி நைடீயை எப்போ ஆரம்பிச்சா? நமக்கு வேலைக்கு ஆனாச் சரின்னு வார்ட்ரோபில் எடுத்து வச்சேன்.

சரியா மணி 620 பைக் சத்தம். எப்பவும் போல் ரெண்டு ஹாரன் அடிச்சுட்டு கதவை தொறந்துண்டு உள்ளே பார்க் செய்யரர். வழக்கமா செய்யராப் போலே பேகை வாங்கிக்கன்னு போரேன் மனுஷர் கொடுக்காம உள்ளே போரர். நேர பாத்ரூம். குளிச்சிண்டிருக்கச்சேதான் எனக்கு தெரிஞ்சது துவட்டிக்க துண்டு எடுத்துக்காமப் போயிட்டர்னு. நிச்சயம் என்னை கூப்பிட்டே ஆணம். ஆனா மனுஷர் பாருங்கோ குளிச்சுட்டு அப்படியே எல்லா திவலையும் சொட்டி அடங்கட்டும்னு உள்ளேயே பழியா நின்னுட்டு மொள்ள கதவைத் தொறந்துண்டு பெட்ரூமுக்குள் ஓடரர். எனக்குத் தெரியாதா என்ன முண்டக்கட்டையா மனுஷர் வெளீலே வந்தர்னு. பெட்டில் வேஷ்டி எடுத்து வச்சேனே. அதை உடுத்திண்டு வெளீலே வரர். ஐஸ் லேசா உருகறதோ? 

தண்ணீர் குடிக்கன்னு டம்ப்ளரை எடுத்தவர் கையிலேந்து அது நழுவி விழ, எடுத்துத் தரலாம்னு நானும் குனிய மடார்னு ரெண்டு மண்டையும் முட்டிண்டது. “அச்சச்சோ”ன்னு நான் அவர் தலையைத் தேச்சுவிட, “உனக்கு வலிச்சுடுத்தா?” அவர் கேக்க சண்டை முடிவுக்கு வந்தது. சிரிச்சுட்டர்.

“பார்வதி! என்னை மன்னிச்சுடுடீ, அம்மா சொன்ன விஷயம் ஒண்ணு உன்னைப் பத்தி சித்தே கோவம் வந்தது. அசடு மாதிரி பெசாம இருந்துட்டேன்”. “நினெச்சேன், உங்கம்மாதான் போட்டுக் கொடுத்திருப்பான்னு. என்ன சொன்னா? சொல்லுங்கோ!”

“அட லூசு! உன்னைப் பத்தி கெட்டதா ஒண்ணும் சொல்லலைடீ. நீ சமைச்சா அத்தனை ருசியா, சிக்கனமா சமைக்கராய் அதான் உன்னையே செய்யட்டும்னு விட்டுடராளாம். ஹெல்ப் செய்யணும்னு ஆசையாம், நீதான் ஏதாவது சொல்லி விரட்டிடராயாம். ‘மூணூ வேளை அடுப்படீலே நிக்கரா, அவளை எங்கேயாவது அழச்சிண்டு போயிட்டுவா’ன்னு சொன்னா.” “போரதுதானே, பேசாம இருந்தது எப்படி?” “கோவிச்சுண்டது அம்மாவை நீ எல்லா பூரியையும் செய்ய பாத்துண்டு நின்னாயே அதுக்கு. ‘கிழங்காவது செய்வா எல்லார்கிட்டேயும் என் மாட்டுப் பொண் செஞ்சதுன்னு பெருமைப் பட்டுக்கலாம்னு. அது முடியலைன்னா’. அம்மாவை சரியா புரிஞ்சுக்கலையேன்னு பட்டது.

சமைச்சதை ஆசையா சாப்டர். பங்கிடு பண்ணி வச்சுட்டு உள்ளே நுழையரச்சே நைட்டீயை போட்டுண்டு “எப்படி இருக்கு சொல்லுங்கோ!”. வாயடைச்சுப் பாத்துண்டே இருந்தர். “சிக்கிரம் கிட்டக்கே வா, அம்மா வந்துடுப்போரா. 3நா அரியர்ஸ் க்ளியர் செய்யணும்”.

எல்லாருக்கும் அவா அவா கோப தாபங்கள். காரணங்களை அவா சைட்லேந்து பார்த்து புரிஞ்சுக்கணும். இல்லைன்னா வேண்டாத மனஸ்த்தாபம்தான் மிஞ்சும். எல்லாருக்குமா இருந்த தாபத்தை அன்னைக்கு ராத்திரி தீந்துடுத்து. “ஸ்ரீவைகுண்டம் கள்ளபிரான்கிட்டே வேண்டிண்டது பலிச்சுடுத்து.” அம்மாவுக்கு ஏக சந்தோஷம். 

இப்போல்லாம் தரைலே உக்காந்துதான் டிவீ பாக்கரா. பேரக்குழந்தையை மடீலே போட்டுக்க பழகிக்கராளாம்!