பாவி மனம்

 96. பாவி மனம் (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

மதுரை கிட்ட கீழடியில் தோண்டினா மண்பானைகள் கிடைக்குதாம். சிந்துநதி நாகரீகத்துக்கு மின்னமே தமிழர்கள் வல்லமை பெற்று இருந்தாகன்னும் சங்ககாலத்தை விட மின்னது நம்ப நாகரீகம்னு புரிஞ்சது. 

மண்பாண்டங்கள் செய்யத் தெரிஞ்ச சமூகம் நிச்சயம் சிந்திக்கத் தெரிஞ்ச தொழில் வளமிக்க சமுதாயமா இருந்திருக்கணும்.  

நான் கந்தசாமி, குயவன்னு சொல்லிக்க பெருமைப் படுரேன். மேலூரில் எங்க அப்பா, அவரோட அப்பான்னு இந்தத் தொழிலில்தான். எனக்கப்புரம் யார் இதை எடுத்துச் செய்யப்போராங்க? தெரியலை. எனக்கு பிள்ளைக் குட்டி இல்லை. கடைசீ தம்பி சுருளி படிச்சுட்டு திருச்சியில் கூரியர் கம்பேனியில் வேலை. எனக்கு அப்பரம் பொறந்த காந்திமதி கண்ணாலம் கட்டிகிட்டு மதுரையிலேயே. மாப்பிள்ளை டேக்ஸி ஓட்டராரு. ஓலாவாமே, அதிலும் கணக்கு வச்சிருக்காரு. காலில் கொதித் தண்ணீய ஊத்திகிட்டாப் போல பொழைப்பு. எப்ப போன் அடிச்சாலும் ட்ரைவிங்க்லே இருக்கேன் அப்புரம் கூப்பிடுதேன்னு வச்சிடுவாரு. 

எனக்குத்தான் ஆடி அடங்கிட்டாப்போல இந்த தொழில், பானை செய்ய மண் பிசையரப்போ கையில் ஈஷிக்கிட்டாப் போல விடமாட்டேங்குது. 

குழந்தை இல்லையேன்னு சொன்னியே, என்ன பிர்ச்சனை? கேக்கலாம். கல்யாணமே ஆகலை. வயசு 45. இனிமேல் யார் கட்டிப்பா? சின்ன வயசில் ஏன் பண்ணிக்கலை? செஞ்சு வைக்க யாருமில்லை. அப்பாவும் அம்மாவும் நான் 23 ஆகரச்சே போயிட்டாக. அப்படியே முனைஞ்சி நின்னு பாத்திருந்தாலும் பானை பண்ணரவனை விரும்பிப் பணணிப்பாங்களா? பானை பிடித்தவள் பாக்கியசாலி. பானையையே பண்ரவன், பிடிச்சு வைக்கரவன் பாக்கியம் செய்யலையாம். எப்படி? 

இன்னொரு காரணம் நான் கண்ணாலம் செஞ்சுக்காததுக்கு. தங்கையை, அப்பா அம்மா இல்லாத பொண்ணை கரை சேர்க்கணும்னு. தம்பி படிச்சு ஒரு நல்ல நிலமைக்கு வரட்டும்னு. அப்படியே வாழ்க்கை தேங்கிப் போச்சு. அதைப் பத்தி ரெம்ப யோசிக்க மாட்டேன். யோசிச்சு என்ன? செஞ்ச பானைகளை வித்தாகணும். மண் சீப்பா கிடைக்கும்போது வாங்க கையில் பணம் இருக்கணும். இப்படி விசனங்கள். 

விதவிதமான பானைகள். தண்ணீர் பிடிக்க, பொங்கல் வைக்க, மொண்டு எடுக்க, தாளம் போடன்னு. சட்டிகளும் செய்வம். மண் அடுப்பு எங்கூரில் ஃபேமஸ். காஸ் அடுப்பில் வராப்போல் ரெட்டை அடுப்பு பண்ணுவம். அத்த கண்டுபுடிச்சதே நாங்கதான். மிஞ்சிப்போன மண்ணில் சின்ன குதிரை பொம்மைகள். ஐயனார் கோவிலில் இருக்குமே அப்படி. தாத்தா காலத்தில் பொம்மைகளும் செய்வாங்களாம். அந்த கலை அப்பாவோட மறைஞ்சிடுத்து. விட்டாச்சு. நேரம் பிடிக்கும். அத்தனை லாபமும் கிடைக்காது. 

பொங்கல் சமயத்தில் பானை நல்ல விலை போகும். நானே 200 பண்ணி வச்சுக்குவேன். பானை ஒண்ணு சைஸுவாரியா 40லேந்து 80 ரூபாய் வரைப் போகும். பொங்கப் பானையை ஒருக்கா பயன்படுத்திட்டு ஓரமா வைப்பாய்ங்க. புதுப் பொங்கலுக்கு புதுப் பானை. அதான் விசேஷம். 

மண்பானைத் தண்ணி சில்லுன்னு இருக்கும். ஆனா குளிர்சாதனப் பெட்டி வந்திருச்சே! பானை எப்படி விக்கும்? 20 லி பிடிக்கராப்போல் குறுகின வாய் வச்சு மூடித் தட்டோட தண்ணீர் பந்தலில் பாக்கலாம். இல்லை விவசாயியோட குடிசையில். அவிங்கதான் இன்னும் நம்மூர் மண்ணிண் பெருமையை புரிஞ்சு வச்சிருக்காக. தண்ணீர் பந்தலே இல்லைன்னு ஆனப்புரம் மண் பானை எங்கேந்து? 

மண் பானை ரெம்ப வேலை பிடிக்கும் தொழில். அதுக்கேத்த மண் தேவை. செங்கல் சூளை வச்சிருக்கும் முதலாளி கிட்டே சொல்லிவச்சு அவுங்க செம்மண் தோண்டும் இடத்தில் பானைக்கு ஏத்த மண் கிடெச்சா அவிங்க லாரீலேயே போட்டு கொணாந்திருவாய்ங்க. ஒரு லோடு 8000த்துலேந்து 10000 தந்தாத்தான் கொடுப்பாக. வந்த மண்ணைப் பொருத்து அதில் பதவிசா மணல் சேர்த்து பிசையணும். அதுக்கப்புரம் பானையை உருவாக்கி, தட்டி காயவச்சு அப்புரம் இன்னும் மண் பூசி தட்டுக்கல் தட்டிப் பாத்து வெய்யலில் வைக்கணும். கடைசீலே முள் சுள்ளி எரிச்சு சூளையில் வச்சு எடுத்தா வெங்கலம் போல் சத்தம் வரும். அப்புரம்தான் விலை போகும். 

இத்தனை டயம், லேபர் பிடிச்ச பொருள் விக்காம கிடக்குது. அத்தை உடையாம வச்சு காப்பாத்தணும். வாங்கரவங்க ஏழை பாளைங்கதான். பேரம் பேசுவாக. எங்க வூட்டில்தான் பொங்கப் பானை வாங்கறதுன்னு மரபு வச்சுகிட்டு வர குடும்பங்கள் இந்தூர்லேயும் பக்கத்துலேயும் நிறைய உண்டு. எங்கப்பாவுக்காக வாங்கினவங்க இப்போ வேற இடத்துக்கு போராங்க. காந்திமதிதான் மின்னாடி உக்காருவா. வாயாடி. அவளுக்காகவே வாங்க வரவங்க இப்போ அவளும் இல்லை நான் மூளியா இருப்பேன்னு வரதை நிறுத்தியாச்சு. 

பொருளை அத்தனை சுலபமா ரோட்டில் எடுத்துட்டு போய் விக்க முடியாது. பக்கத்தூரில் வெள்ளிக்கிழமை சந்தை. மாட்டு வண்டீலே 50 பானை கொண்டு போலாம். போயிருக்கேன். வித்ததை விட சேதாரம் அதிகம் பூடும். ரோடு சரியில்லை, வண்டி மாடு சண்டித்தனம் செய்ய, பானை விரிசல் கண்டுக்கும். விரிசலான பொருளைப் பாத்தாய்ங்கன்னா நல்லதையும் வாங்க மாட்டாய்ங்க, 

போன வருஷம் ஒருநா மண் வாங்கப் போயிருந்தப்போ கனகம்மாவைப் பாத்தேன். 

MR முதலியார் செங்கற்சூளையில் வேலை செய்யரா. புதுசா சேர்ந்திருக்காளோ? விசாரிச்சதில் கணக்குபிள்ளைக்கு தெரிஞ்சவளாம், பஞ்சம் பிழைக்க வந்திருக்கான்னு சொல்லி வேலை போட்டு தந்திருக்காங்க. ஒத்தகட்டை சொந்தம் இல்லையாம். பேசிக்கிட்டாக. “ராத்திரி பக்கத்துலே மாரியாத்தா கோவிலில் படுத்து தூங்கிட்டு காலேலே சூளைக்கு வேலைக்கு வந்துடும், நல்ல பொண்ணு. கணக்குப் பிள்ளைதான் மாத்துத் துணி வீட்டுலேந்து பழசு இருந்ததை கொடுத்து கையில் கொஞ்சம் பணமும் தந்து உதவியிருக்காரு”. லோடு ஏத்தினவன் சொன்னான். 

யொசிச்சுக்கிட்டே வீட்டுக்கு வந்தேன்.  

அவளை கண்ணாலம் கட்டிகிட்டா என்ன? பாக்க நல்லாத்தான் இருக்கா, வயசு 30 இருக்கும். களையான முகம். வாழ்ந்து கெட்ட குடும்பம் மாதிரி. முகத்தில் சோகம். அத்தனை கஷ்டமோ! கட்டிக்குமா? கணக்கு கிட்டே கேக்கணும். முதலியாருக்கு இந்தூரிலும் இன்னும் கொஞ்சம் தள்ளீயும் 3 சூளை இருக்கு, அவர் மாப்பிள்ளை பிள்ளையார்பட்டி போர வழீலே கிரேனைட் குவாரி வச்சு கோடி கோடியா சம்பாதிச்சுட்டாரு. “பானைக்கும் செங்கலுக்கும் மண் எடுக்கும் இடத்தில் அரசாங்கம் கணக்கு பாத்து குத்தகையை ஏத்திபுடிச்சு. அடுத்த லோட் இப்ப விலைக்கு தரமுடியாது.” கராரா சொல்லிட்டார். கிரானைட் வெட்டி எடுக்க ஒரு தடையும் இல்லை. ஏழைங்கதான் சட்டத்துக்கு கட்டுப்படணும். வந்திட்டேன். 

சாயங்காலமா கணக்கு வீட்டுக்கு போரேன், வாசத் திண்ணையில் கனகம்மா உக்காந்திட்டு. “சாப்டூட்டு போ”ன்னு கணக்கு பொஞ்சாதி சொல்லிச்சாம். 

அந்தப் பொண்ணு காதில் படாம நான் எதுக்கு வந்தேன்னு அவர்கிட்டே தயங்கித் தயங்கி சொல்ல கேட்டுபுட்டு பெரீசா சிரிக்காக. “என்னய்யா? அது என்ன ஜாதியோ என்னவோ, தெரியாது அவளைய கட்டிக்கரேன்னு சொல்லுதே? சரி, எனக்கொண்ணும் இல்லை. உன் தங்கச்சி தம்பீயெல்லாம் இதுக்கு ஒத்துப்பாகளா? நல்லா யொசிச்சுட்டு சொல்லு. அப்புரமா கேட்டுப் பாக்கரேன்.” 

அதுவும் சரீதான். மதனீன்னு கூப்பிட கூச்சப்பட்டா? நான் இப்படி செய்யப் போக தம்பிக்கு பொண் தரமாட்டேன்னு யாரும் சொல்லிட்டா? கனகம்மாவின் மிரண்ட கண்களும் வறுமையை மீறின அவள் ஸ்வரூபமும்தான் தெரிஞ்சிச்சு. என்னமோ மனசுக்குள் இவதான் உன் பொஞ்சாதீன்னு கூவ. என்னை பாத்தவ சட்டுன்னு திரும்பிகிட்டா. நாங்க பெசிட்டம் அதை கேட்டுச்சோ! 

காந்திமதியோ சுருளியோ சொல்லிட்டா இவளை வேண்டாம்னு சொல்லுவேனா? மாட்டேனே! முன்னப் பின்னே தெரியாத ஒருத்தியிடம் தூரக்கே நின்னு பாத்தவளிடம் ஒரு வார்த்தை கூட பெசாம எப்படி இம்புட்டு பிரியம்? இரக்கம் வந்ததை காதல்னு எடுத்துகிட்டேனா? நானே இரக்கப்பட வேண்டியவன், இப்போ இவளையும் கூட்டி வச்சு எப்படி காப்பாத்துவாய்? உள்மனசு எதிர்ப்பு சொல்லிச்சு. 

வீட்டுக்கு வந்ததும் சாமிக்கு பூ வச்சுப் பாத்தேன். சிவப்பு அரளி வந்து இவளை கட்டிக்கோன்னு சொல்ல இனம் புரியாத சந்தோஷம். 

ஒருவாரம் கழிச்சு மாப்பிள்ளை போனில் கூப்டாக. காந்திமதிகிட்டே போனைத் தாங்கன்னு விவரத்தை சொன்னேன். “அண்ணே தாராளமா பண்ணிக்க, நான் தம்பியாண்ட சொல்லிக்கரேன். அது ஒண்ணும் சொல்லாது. மதினி போட்டோ அனுப்பு.” 

அன்னைக்கே சாயங்காலம் கணக்கு வீட்டுக்கு போயாச்சு. “பேசி முடிச்சுவை சாமீ. வூட்டுலே ஒத்துக்கிட்டாங்க, அவள் விருப்பம் இருந்தா உடனே கோவில்லே வச்சு முடிச்சிடலாம்.” “இன்னைக்கு அது வேலைக்கு வந்தாப்போலே படலை, பாக்கவேயில்லை, நீ போய் கூட்டியாந்தயானா இன்னைக்கே பெசலாம். ராவிக்கு எங்க வூட்டிலேயே சாப்டூட்டு அப்புரம் போ. சூளையில் போய் முதலில் பாரு.” 

விறுவிறுன்னு சூளைப் பக்கம் நடக்கேன். கணக்கு வூட்டுலேந்து 3 கிமீ. ஹைவேலேந்து யானைமலைக்கு போர வழீலேதான் இருக்கு. இந்த ஏரியாப்பூரா பாறை. சூளைக்கு மண் தூரத்துலேந்து வரும். ஆனா கிரானைட் லட்டு மாதிரி வெட்டி எடுப்பாக. அம்புட்டு விலைக்கு போகுதாம். வெளிநாட்டுக்கு. 

சூளையில் வழக்கமா இருக்கும் செக்யூரிடியை காணலை. இப்போ பொருள் ஒண்ணும் இல்லை, அடுத்த வாரம்தான் வேலை மும்முரமா நடக்கும். போட்டுவச்ச அச்சு அப்படியே. பாத்துகிட்டே உள்ளே போரேன். புது மண் ரெண்டு லாரீ வந்து கொட்டிக் கிடக்கு. பானை மண்ணும். காசிருந்தா வாங்கிப் போடலாம். கல்யாணம்னா சிலவுக்கு பணம் வேணும். பாக்கலாம் 

சூளையைச் சுத்திகிட்டு போரேன். இருட்ட ஆரம்பிச்சாச்சு. இங்கேயும் அங்கேயும் பாக்கரேன், யாருமே இல்லை. கனகாம்மா மட்டும் இருக்கப் போராளா என்ன? அவள் பேரை சொல்லி கூவரேன். பதிலில்லை. ஆனா கொஞ்சம் தள்ளீ இருக்கும் கொட்டாயிலேந்து முனகல் சத்தம். சூளையில் ரெண்டு குச்சி நாய் எப்போதும் சுத்தும். அதுகிட்டே ஏதாவது பூனைக் குட்டி மாட்டிக்கிச்சா? 

கிட்டக்கே போனா பெண்ணின் குரல். மரக் கதவு சாத்தி வச்சிருக்கு, தூக்கி சுவத்தில் சாத்தி வச்சுட்டு உள்ளே இருட்டில் குரல் வந்த திக்கில் பாக்க தரையில் யாரோ படுத்திருக்காக. கூர்ந்து பாக்கரேன். அந்த உருவத்து கிட்டேந்து முனகல் திரும்பவும். கையைக் காலை கட்டிப் போட்டு மேல் துணி கிழிஞ்சு விலகிக்கிடக்க என் கனகம்மாதான் முனகறது. 

பக்கத்தில் சுவத்தில் ஹாய்யா சாஞ்சுகிட்டு முதலியார் மாப்பிள்ளை. கையில் பாட்டில். செம போதையில் வேஷ்டியுமில்லை அண்டர்வியரும் இல்லாம. 

நிமிஷமா என்ன ஆச்சுன்னு புரிஞ்சுகிட்டேன். இவள் கட்டை அவித்து, முதலில் காப்பாத்தணும். செய்யப் போன என்னை அவன் பாட்டிலால் அடிக்க வரான். அங்கேயே ஓரமா சாத்தியிருந்த மண்வெட்டியை எடுத்து ஓங்கி அவன் மண்டையில் சாத்த சுருண்டு விழரான். இவள் முனகலூடே என்ன நடந்ததுன்னு சொல்ரா. இதயமே வெடிச்சு சிதறிச்சே!  

“வா ஆஸ்பத்திரி போலாம்.” “இவனை என்ன செய்வாய்? போலீஸ் உன்னை பிடிச்சுக்கும்”. அந்த நிலமையிலும் என்மேல் அக்கரை. என்ன தோணித்தோ அவனை அலாக்கா தூக்கிகிட்டு சூளையின் விறகு எரிக்கும் பொந்து ஒண்ணில் உள்ளே தள்ளி கிடத்திட்டு அவளை அழைச்சிண்டு உடனே ஆஸ்பத்ரீக்குப் போலாம்னு ஓடி வந்தா என் கனகம்மா என்னை விட்டு போய்ச் சேர்ந்துட்டான்னு புரிஞ்சது. 

அங்கேந்து ஓடிவந்து கணக்கு கிட்டே நடந்ததை சொல்ல, “கொயட்டா வூட்டுக்கு போயிடு. இதைப்பத்தி யார்கிட்டேயும் மூச்சு விடாதே. நான் பாத்துக்கரேன்”.  

காலையில் போலீஸ் வந்தது. கேஸ் நடந்தது. என்ன நடந்ததுன்னு அவிங்களால் கண்டு பிடிக்க முடியலை. சந்தேகப்பட்டு சிலரை கூட்டிட்டு போய் அடிச்சாய்ங்க. நிர்கதியா வந்த கனகாவுக்குக்காக யாரும் கெஸை பிடிச்சுகிட்டு நிக்கலை. 

முதலியார் மாப்பிள்ளையைக் காணம்னு கேஸ் அது வேற தனியா. கிரானைட் குவாரியை கவுத்துப் போட்டு தேடினாக. கிடக்கலை. ரெண்டு நாளில் எப்பவும்போல் சூளையில் வேலை ஆரம்பிக்க, புகை போக்கியில் குப் குப்புன்னு புகை.. 

வீட்டாண்ட அடுக்கிவச்ச பானைகளை வெறிச்சுப் பாத்துகிட்டு உக்காந்திருக்கேன். பானைக்குள்ளும் வெறுமை. என் மனசுக்குள்ளும். நான் காதலிச்ச கனகம்மா போய் 3 மாசமாச்சு. பண்ணின பானை வித்து முடிஞ்சதும் ஊரை விட்டுப் போயிடலாமுன்னு. 

விக்கலைன்னா போட்டு உடெச்சிட்டு போவேன்.