சதுரங்கம்

 27. சதுரங்கம் (சிறுகதை சீசன் 5) #ganeshamarkalam

“தாத்தா எனக்கு லீவு வுட்டூட்டா, செஸ் விளையாட வரீயா?” உங்களோட பேரன் கூப்பிட்டா என்ன செய்வேள்? அதைத்தான் செஞ்சேன். “வரேண்டா, தாத்தா சாப்டூட்டு மத்தியானம் 12 மணிக்கு வந்துடரேன். ரெவ்வெண்டு ஆட்டம் உன்னோடேயும் உங்கக்காளோடேயும்.”

4 ஆட்டம் பொடிப் பசங்களோட எத்தனை நாழி ஆகிடப்போரது, 1மணி நேரம்? அப்புரம் மாட்டுப்பொண் சூடா காப்பி போட்டுத் தந்தா குடிச்சுட்டு கிளம்பி மாம்பலத்தில் ரெண்டு பச்சைக் காய்கறி வாங்கிப் போட்டுண்டு வந்துடலாம்னு. அம்பிகா அப்பளத்தில் வாங்கன்னு ஜானகியும் லிஸ்ட் போட்டா. லிஸ்ட்டில் என்ன? வேப்பிலைக் கட்டி, பப்படம், அரிசி அப்பளம் இத்யாதி. சும்மா இருக்கரவனுக்கு செய்யன்னு ஏதாவது கிடைச்சதேன்னு சந்தோஷம்.

என் பேத்தி 7ஆவது. அவள் அப்பாவோட சேர்ந்து விளையாடி நன்னா செஸ் ஆடுவள். அவளண்டை சித்தே ஜாக்கிரதையா இருந்துட்டா மானம் போகாது. இவனும் இப்போ விளையாடரான் போலேருக்கு. வயசு 9. பாத்துக்கலாம்.

படப்பைலேந்து மெட்ரோக்காரன் லிங்க் செர்வீஸ் விட்டிருக்கான். அதில் ஏறிண்டுட்டா நேர ஏர்போர்ட் மெட்ரோ ஸ்டேஷனில் விடுவன். மெட்ரோ கார்ட் வச்சிண்டிருக்கேன். நேர போய் தேனாம்பேட்டை ஸ்டேஷணில் இறங்கியாச்சு. அங்கேந்து மவுன்ட் ரோட் லெவலுக்கு வர சபரிமலை மாதிரி ஏறணும். இப்பத்தான் எஸ்கலேட்டர் வச்சிண்டிருக்கான். எனெக்கொண்ணும் மூச்சு வாங்கலை கேட்டியேளா? ஒரு பேச்சுக்கு மலைமாதிரின்னு. வாசலுக்கு வரலை ஷேர் வேன் வந்தது. 10ரூ கொடுத்தா இஸெபெல்லா ஆஸ்பத்ரீ கிட்டே விடுவன். அங்கேந்து புள்ளையாத்துக்கு போயிடலாம். வேகமா வந்துட்டேனோ? பெல்லை அமுக்கரச்சே மணி 1145தான்.

மாட்டுப்பொண் பருப்புத் துவையல் மிளகு ரசம் சூடா இருக்குன்னா. கிளம்பரச்சே கத்திரிக்காய் பிட்லை கலந்து அப்பளம் தொட்டுண்டு சாப்டது மறந்தே போக டைனிங்க் டேபிளில் உக்காந்திண்டாச்சு. இவளும் திவ்யமா சமைச்சிருந்தா. பையன் அதிர்ஷ்டக்காரன்னு நினைச்சிண்டேன். ஜானகிக்கு தூரத்து சொந்தம்னு வரன் வந்தது. ரெம்பநா வந்த ஜாதகத்தை ஓபன் பண்ணிப் பாக்கலை. அப்புரம் ஜோஸியராத்துக்கு போன கட்டில் இதுவும் போயிருக்கு. “ரெம்பப் பொருத்தம் இதையே பாத்து பண்ணிடுங்கோ!” சாப்பிட்டு முடிக்கவும் பக்கத்தாத்தில் விளையாடிண்டிருந்த வாண்டுகள் ரெண்டும் வந்து காலைக் கட்டிண்டுட்டா.

“செஸ் விளையாடலாமா? வா தாத்தா!” அவா ஸ்டடி ரூமுக்குள் அழைச்சிண்டு போனா. போர்டை எடுத்து மின்னமே வச்சிருக்கா வரப்போரேன்னுட்டு. “முதல்ல தாத்தாவோட நான்தான் விளையாடுவேன்.” இவன் சொல்ல, “ஆடிக்கோ 30செகண்டில் தோக்கப் போராய்.” இவள். பேரன் டப்பாவை தொறந்து செஸ் காயினை வைக்க, நானும். கருப்பில் ஒரு பானைக் காணலை. “அதுக்கு கருப்பு க்ரேயான் வச்சுக்கோ.” தரான். அது சமுத்தா அவன் வச்ச இடத்தில் நின்னது. குழந்தைக்குத்தான் இதெல்லாம் கட்டுப் படுமோ!

“ஏண்டா, காயின் எங்கே போச்சு?” “எங்கேயாவது கட்டிலுக்கு அடீலே கிடக்கும். அப்புரம் பாத்துக்கலாம்.” அவன். “இல்லாத ஒண்ணை பத்தி ஏன் கவலைப் படணும்?” இவள். இந்தக் காலத்துக் குழந்தைகளின் எண்ண ஓட்டம் ஆச்சர்யப்படுத்தும். அவளே இன்னொண்ணும் சொல்ரா. “தாத்தா! இவனோட விளையாடணும்னா இப்பவே ரூல்ஸ் பேசி வச்சுக்கோ. அழுங்குண்ணி ஆட்டம் போடுவான்”. அத்துனூண்டு செல்லத்துக்கிட்டே என்ன ரூல்ஸ் போட? அவன் வச்சதுதான் சட்டம் இந்தாத்தில்.

“நீ வெள்ளை வச்சுக்கோ”. தாத்தாவுக்கு விட்டுத் தரானாம். போர்டை அப்படியே திருப்பரான். சில காயின்ஸ் சிதறிப்போக க்ரேயான் மட்டும் விழலை. சரி பண்ணி சட்டுன்னு ஒரு காயினை மின்னாடி நகத்தரான். “டேய் நான்தான் முதலில் ஆடணும்”. “இல்லை ப்ளேக்தான் ஃபர்ஸ்ட் மூவ்”. தேமேன்னு ஆடரேன். என்னைவிட அவன் யோசிச்சு ஆடரான். நேரம் எடுத்துக்கரான். அந்த பிஞ்சு மனசில் என்ன எண்ணங்கள் ஓடும்? தாத்தாவை எப்படியாவது தோக்கடிக்கணும்னா? இல்லை அடுத்த மூவ் மட்டும் எப்படிப் பண்ணணும்னா? “என்னடா பலமான சிந்தனை?” “தாத்தா என் ஃப்ரெண்ட் லீவுக்கு அவாத்தில் ஊட்டி போயிருக்கான். அப்பா ஆபீஸ்லேந்து வந்ததும் எங்களை எங்கே அழைச்சிண்டு போப்போரான்னு கேக்கணும்னு நினைச்சேன்”. அப்ப இவன் செஸ் விளையாடலயா? பாவலாவா?

திடீர்னு பிஷப்பை வச்சு என் குதிரையை வீழ்த்தரான். கடைசீ ரோவில் நகத்தாம வச்சிருந்த பிஷப் எப்படி தவ்விண்டு வந்து என் கடைசீ ரோவில் இருக்கும் குதிரையை வீழ்த்தும்? “டேய் என்ன பண்ராய்”. “உன்னுதை வெட்டீட்டேன். இப்போ நீ ஆடு”. என்ன சொல்ல? இவன் வச்சதுதான் சட்டம்னு ஓத்துண்டது தப்போ. சமயமா வந்த அவன் அம்மா “என்னப்பா? தோத்துப் போரேளா?” துக்கம் விசாரிச்சுட்டுப் போரா.

இப்படியாக போச்சு அடுத்த 4 மூவ்ஸ். என்ன தோணித்தோ “எனக்கு போர் அடிக்கரது. நீ இவளோட விளையாடிக்கோ.” எழுந்துட்டான். அதுக்குள்ளே இப்படியும் அப்படியுமா என்னோட 4 காயினை சாய்ச்சுட்டு. “அவன் போட்டம் தாத்தா, நாம விளையாடலாம்.” இவள் உக்காந்துண்டா.

சமுத்து. பட்டுப் பாவாடையும் காதில் ஜிமிக்கியுமா எங்கம்மாவை திரும்பப் பாத்தாப்போல் இருந்தது. அவளைப் பாக்கரச்சே மனசில் அத்தனை நிம்மதி வந்து பூந்துண்டது வாஸ்த்தவம். அழகா ரெண்டு கையிலேயும் ஒவ்வொரு பானை ஒளிச்சு வச்சிண்டு “ஏதாவது ஒண்ணைத் தொடு” -- தனக்கு கருப்பு வந்துட்டதை லெசா சிணுங்கிண்டே ஏத்துண்டு ஆட ஆரம்பிக்கரா. முதக் காயினை நகத்தவே அத்தனை சிந்தனை. இவள் அப்பன் சொல்லித் தந்த 10 ஓபெனிங்க் மூவில் எது தாத்தாவுக்குத் தெரியாதுன்னு யோசிச்சாளோ! இவள் அப்பனுக்கு நான் அப்பன்னு இந்த டயத்தில் நாம ஏன் ஞாபகப் படுத்தணும்?

ஆனா பாருங்கோ சட்டுன்னு ரெண்டு பானை கோட்டை விட்டுட்டேன். அவள் அழகான கைவிரல்களை நோட்டம் விட்டுண்டு என் பேத்தி அத்தனை அழகா உதட்டைச் சுழிச்சிண்டு விளையாடுவதை பாத்துண்டே இருந்ததில் சித்தே என் டிஃபென்ஸில் ஓட்டை விழுந்ததோ? என்ன இப்ப, இவளிடம் தோத்துத்தான் போனால் குடியா முழுகிடும்? குழந்தைக்கு நாம விட்டுத் தரோம்னு தெரியப் பிடாது. ஆத்துக்குப் போனாலும் நான்தான் ஜெயிச்சேன்னா ஜானகி திட்டுவள். மொள்ள நானே என் ராணியை அவளுக்குத் தோதா வெட்டிக்கரா மாதிரி வச்சுத் தரேன். அவளோ நான் எதிர்பாக்காததை செய்யரா.

“என்ன தாத்தா இப்படி தப்புத் தப்பா விளையாடராய்? உன் ராணியை வெட்டிட மாட்டேனா? ஒரு சான்ஸ் தரேன். உனக்காக. மாத்தி ஆடு”. ‘அட’ன்னுபட்டது. இதை பேரன் செய்ய மாட்டான். ஒரு பேத்தியால் மட்டுமே வாஞ்சையா இப்படி விட்டுத் தரமுடியும். தெரியாம செஞ்சுட்டாப் போல் நானும் “கவனம் இல்லைடீ செல்லம் தேங்க் யூ!” சொல்லி ரிவெர்ஸ் வந்து வேற மூவ் பண்ரேன். கடைசீலே சட்டு சட்டுன்னு ரெண்டு மூணு மூவ் செஞ்சு எனக்கு செக் வச்சுட்டான்னா பாத்துக்கோங்கோ. எனக்குத் தெரியும் இதான் கடைசீன்னு. விட்டுக் கொடுத்தது அவளுக்குப் புரியரத்துக்குள் தோல்வியை ஒத்துண்டு “சபாஷ்டா செல்லம்! இத்தனை ஜோரா விளையாடினாய், யார் உனக்கு சொல்லித் தரா?” “ஏன் எனக்கா யோசிச்சு ஆட வரதா என்ன? சரி. வா தாத்தா பார்க்குக்குப் போலாம்.” எழுந்துக்கரா. எல்லா காயினையும் டப்பாவில் அள்ளிப் போட்டூட்டு.

“அழைச்சிண்டு போயிட்டு வாங்கோ நானும் சித்தே படுத்துக்கரேன்.” மாட்டுப்பொண் பெர்மிஷன் தரவே பக்கத்தில் சிஐடி நகர் பார்க்குக்குப் போரோம். பேரன் “வரச்சே ஃப்ரூட் ஷாப் ஆன் க்ரீம்ஸ் போலாமா?’ விண்ணப்பம் வைக்கரான். இவள் போனா என்ன ஆர்டெர் செய்யலாம்னு சர்ச்சையை ஆரம்பிக்கரா. “அதுக்கு சித்தே நடந்து போணம். நடப்பேளா?” நான் கேக்க “நான் ரெடி.” ரெண்டும். போனம். அங்கே என்ன கிடைக்கும்னு எல்லா ஐடங்களின் பேரும் இவாளுக்கு தெரிஞ்சா மாதிரி அங்கே இருந்த வெயிட்டருக்குக் கூட தெரியாது போலேருக்கு.

கார்பங்கிள் ஜ்யூசாம், டாங்கி ஜிஞ்சர் பன்ச்சாம், ஜக்ஹெட் ஸ்பெஷல் டேங்கோவாம். ஒண்ணும் புரியலை. அதுகளில் என்னத்தை பொடுவான்னு இவா சொன்னதும் எனக்கு புரிஞ்ச பனானா மில்க் ஷேக் சொல்லிண்டேன். அவா ஆளுக்கு 3 ஐடம் சொல்லி அவனை கிறங்கடிச்சா. எதை முதல்லே கொண்டு வரணும் எதை கடைசீலேன்னும்.

வரச்சே பேரன் சித்தே மின்னே நடக்க இவள் மட்டும் என் கையைப் பிடிச்சிண்டு என் ஸ்பீடுக்கு நடந்து வரா. “தாத்தா ஒண்ணு கேப்பேன், சொல்லுவியா.” “கேளுடா செல்லம்”. “நீ வேணும்னுதானே எனக்கு ஆட்டத்தில் விட்டுக் கொடுத்தாய்?” அப்படி நேர்த்தியா கவனிச்சிருக்க பாருங்கோ. சித்தே யோஸிச்சுட்டு சொல்ரேன்.

“செல்லமே. நீ அத்தனை நன்னா விளையாடராய், உன்னை எப்படி தோக்கடிக்க தாத்தாக்கு மனசு வரும்? அதான். ஆனா என் கவனக் குறைவை நீ பயன் படுத்திண்டுட்டாய். அதான் உண்மை”. “சரி. நம்பிட்டேன்”. நான் சொன்னதை அவள் ஒத்துக்கலைன்னு புரிஞ்சது. 20அடி போனதும் சொல்ரா. “தாத்தா நான் ஜெயிக்கலைன்னா நீ வருத்தப் படப் போரியேன்னு நீ விட்டுக் கொடுத்ததை கண்டுக்காம விளையாடினேன். ஜெயிச்சுட்டதா அந்த கடைசீ மூவை பண்ணினேன். நீயா செக் அண்ட் மேட்டுன்னு எனக்கும் சேர்த்து சொல்லிண்டாய். தோத்தப்புரமும் உன் முகத்தில் அத்தனை சந்தோஷம் வரும்னு தெரியும். எதிர்பாத்தாப்போல் வந்தது. அதான், அதைப் பாக்கணும்னுதான்”.

12 வயசுதான் மெச்யூரிடி பாருங்கோ. அவள் அம்மாவைக் கொண்டு பிறந்திருக்காளோ? எங்கம்மாவுக்கு அத்தனை சாமர்த்தியம் இல்லை. பாக்கரத்துக்கு எங்கம்மா, உள்ளே மூளை என் மாட்டுப்பொண். தாத்தாவுக்கு ஏத்த பேத்தி. இவாளை ஆத்தில் கொண்டுபோய் விட்டூட்டு காபி குடிச்சுட்டு நானும் ஆத்துக்குப் கிளம்பினேன் “லீவுன்னாலும் புஸ்தகத்தை எடுத்து படீங்கோ!” சொல்லீட்டு கிளம்பரேன். வந்த ரூட்லேயே போலாமா இல்லை மயிலாப்பூர் டேங்க் பஸ்ஸ்டாப் போய் 21ஜியில் போலாமான்னு யோசிக்கரப்போ பஸ்ஸில் அதிக நேரம் ஆகும், உக்கார இடம் கிடெச்சா சாஞ்சுண்டு மனசை அலைபாய விட்டுண்டு போலாம்னு ஒரு ஆசை. அதுக்குத் தோதா பஸ்ஸும் வந்தது. பல்லாவரத்துக்கு டிக்கெட் வாங்கிண்டு விண்டோ சீட்.

வாரம் இல்லை 10நாளுக்கு ஒருக்கா இப்படி பேரக் குழந்தைகளோட ஸ்பெண்ட் செய்ய அவகாசம் கிடெச்சா எத்தனை நன்னா இருக்கும்! ஸ்கூல் தொறந்துட்டா ரெண்டு மூணு மாசம் இவாளைப் பிடிக்க முடியாது. இந்த வருஷம் புதுப் புஸ்தகம் தரான்னு வாங்கிண்டு வரப் போயிருந்தேன். ஒரு கழுதை வளர்த்திருந்தா எல்லாத்தையும் அதன் முதுகில் வச்சு எடுத்துண்டு வர சௌரியமாப் போயிருக்கும். அத்தனை படிக்கன்னு வச்சிருக்கா. படிச்சு எல்லாம் நாஸாவுக்கா வேலைக்குப் போப்போரதுகள்? நிஜமாவே நாஸாவுக்கு போக இத்தனை படிக்கணுமா?

குழந்தைகளுக்கு இப்பவே ஏன் இத்தனை போராட்டம், போட்டி? கிளாஸ் படிப்பையும் தவிர்த்து இன்னும் எனென்னமோ. வாழ்க்கை ஒரு பெரீய கான்டெஸ்ட்டுன்னு சொல்லி இப்பவேவா? கான்டெஸ்ட்னா நம்பளைத் தவிர எல்லாரும் எதிராளியா பாவிக்கணுமா? ஒவ்வொரு மூவையும் யோசிச்சு யோசுச்சு ஆலோசனை செஞ்சு பண்ணிண்டிருந்தா வாழ்க்கையை எப்போ அனுபவிச்சு வாழறது?

இதெல்லாத்தையும் கடந்து நாம வந்துட்டம். யுத்தம் செஞ்சு, சிலதில் ஜெயிச்சு, சிலதில் மண்ணைக் கவ்வி. ஆசையும் பாசமுமா பழகின உறவுகள் அவா காலம் முடிஞ்சு போய் நமக்கு சொல்லொண்ணா வெறுமையைத் தந்துட்டு போயிட்டா. அம்மா அப்பாவை அப்படியே ஊறுகாய் மாதிரி போட்டு கூடவே வச்சுக்க முடிஞ்சால் நன்னா இருந்திருக்குமே! இல்லைன்னதும் பேத்தியை அம்மா ரூபமா வரிச்சு கொஞ்சிண்டு. அவளும் என்னை தனக்கு பிறந்த குழந்தை போல் இப்பவே விட்டுக் கொடுத்து. கட்டிலுக்கடீலே போனதுக்கு க்ரேயான் சப்ஸ்டிட்யூட். வேடிக்கைதான். குழந்தைகள் எத்தனை அழகா அட்ஜஸ்ட் செஞ்சுக்கரா. எத்தனை விஷயங்கள் தெரிஞ்சு வச்சிருக்கா!

என்னமோ தெரியலை கூடவே இந்த எண்ணமும் வந்தது, விளையாடரச்சே அத்தனை ஆர்ப்பாட்டம், ரூல்ஸ், வெற்றி தோல்வீன்னு சுவாரஸ்யம்தான், ஆனா ஆட்டம் முடிஞ்சதும் கடைசீலே ராஜா ராணி, சேவகன், பிஷப், யானை, குதிரைன்னு பாகுபாடு இல்லாம எல்லாரும் ஒரே டப்பாக்குள் அடக்கம்.