பரிசல்

 10. பரிசல் (சிறுகதை சீசன் 5) #ganeshamarkalam

தர்மபுரியிலிருந்து மேற்கா போனா எங்கூர் வரும். பென்னாகரம்னு பேர். இன்னும் மேற்கா போனா நான் வேலை பாக்கும் இடம் வரும். ஹொகனேக்கல்னு. என்ன வேலைன்னு கேப்பீங்க.

சீசனீல் காலை 7 மணிக்கு கரெக்டா நானும் (என் பெயர் அகல்யன்) என் மனைவி விஜியும் இங்கே வந்துவிடுவம். TVS மோபெடில். கூடவே அடுப்பு, இட்லி குக்கர், ரெடியா ஊத்தன்னு நல்லா பொங்கின மாவு சகிதம். அதைத் தவிர வீட்டில் அரைச்ச சட்னீ, சாம்பார், மிளகாய்ப் பொடி நல்லெண்ணை. டூரிஸ்ட் வர வர சுடச்சுட இட்லி வியாபாரம் ஆரம்பிக்கும். ஃபால்ஸுக்க்கு வந்துவிட்டு எங்க இட்லீ சாப்பிடாம போவபர் கம்மீ.

அதுசரீ “பரிசல்”ன்னு தலைப்பு ஒத்துப் போலையே? கேக்கலாம். என் தங்கை வளர்மதி, 32 வயசு, பரிசல் ஓட்டுவா. ட்யூரிஸ்டை அருவி விழும் இடத்துக்கு கொண்டு போகணும். ஒரு பொண் படகோட்டுவாளா? ஏன்? செய்யக் கூடாதா? “முதல் மரியாதை” ஞாபகம் இருக்கா? ஏழ்மைப்பட்ட குடும்பம். படகோட்டுவது ஒண்ணும் கஷ்டம் இல்லை. சுலபமும் கிடையாது. காவேரியில் மிதமா தண்ணீர் போரச்சே யார் வேணும்னாலும் ஓட்டலாம். பரிசலுக்குத்தான் இங்கே அனுமதி. இவளைப்போல் இன்னும் ரெண்டு பொண்கள் சேர்த்து 25 பேர், போட்டிதான். ஒத்துமையா எல்லாருக்கும் பிழைக்கட்டும்னு நடந்து கொள்வார்கள்.

மேற்கே மழை பெஞ்சு, இல்லை டேமை தொறந்து விட்டா தண்ணீர் திரண்டு வரும். ஹொகனேக்கலுக்கு அழகு தரும் அருவிகள் மூழ்கிப் போராப்போல் தண்ணீர் ஓடும். ட்யூரிஸ்ட் வரமாட்டாங்க, வந்தாலும் ஆற்றுக்குள் அனுமதி இல்லை. பரிசலை கரையில் போட்டுவிட்டு நிப்போம். ட்யூரிஸ்ட் வந்தா கரையிலேயே இல்லை பக்கத்தில் தோட்டங்களில் பிக்னிக் இருந்துட்டு போவார்கள். இட்லி வியாபாரம் மட்டும் ஓஹோன்னு.

அவள் ஏன் உன்னை மாதிரி கல்யாணம் செய்துகொண்டு சௌக்கியமா இருக்கக் கூடாது? நடந்தது. சேலத்தில் தெரிந்தவர் மூலமாக நல்ல வரன் வரவே யோசிக்காம பண்ணி வைத்தேன். சிம்பிளா கோவிலில். அவள் துரதிர்ஷ்டம், மாப்பிள்ளை 8 மாசம் இவளோட வாழ்ந்துவிட்டு இன்னொருத்தி மேலே ஆசைப்பட்டு சின்ன வீடு வச்சிருப்பதாய் கேள்விப்பட்டு கிளம்பி வந்துட்டா. “நம்பளுடனே இருக்கட்டும்.” விஜிக்கு பெரிய மனசு.

வேதனையான நாட்கள் வேகமா நகர்ந்தது. வளர்மதி வீட்டோட வந்து 4 வருஷமாச்சு. எங்க தேவைக்கு சம்பாதிக்கரோம். உடல் உழைப்பு குறையில்லாம செய்யரோம். விஜிக்கும் எனக்கும் இன்னும் குழந்தை பாக்கியம் இல்லை. இனிமேல் பிறக்கும்னு நம்பிக்கையில்லை.

பென்னாகரம் சின்ன ஊர். பஸ் ஸ்டெண்ட், ஒரு மார்க்கெட், அரசு மருத்துவமனை, மாரியம்மன், ஆஞ்சநேயர் கோவில், ராம்பாலாஜி தியேட்டர். பார்த்தாகி விட்டதா? ஊர் முடிஞ்சு போச்சு. ஊருக்குள் நுழையும் வாகனங்கள் சர்ருன்னு ஹொகனேக்கலுக்கு போயிடும். நாங்க வந்தது அங்கே இருக்கு, இங்கே நின்னு ஒண்ணும் ஆகப் போவதில்லைன்னு. காவேரி அருகாமையில் போய்ட்டா வாடர்ஃபால்ஸ், ஹேங்கிங்க் ப்ரிட்ஜ், ட்யூரிஸ்ட் லாட்ஜ் அப்படீன்னு நிறைய இடங்கள் ஒரு 500மீ சுத்தளவில். சினி ஃபால்ஸ்னும். நிறைய படப்பிடிப்பு நடந்ததால்.

அன்னைக்கு மிதமான கூட்டம். கிடுகிடூன்னு 4 பானை இட்லி வித்துத் தீர்ந்தது. ஒரு தடவைக்கு 48 வேகும். அப்ப கணக்குப் பண்ணி பாத்துக் கொள்ளலாம். இன்னும் 5 அல்லது 6 தடவை போட மாவிருக்கு. நாளைத் தேவைக்கு ஊறப்போட்டாச்சு. வெங்காய சாம்பார்தான். விஜி பரங்கிக்காய் சேர்த்து போடுவா. திக்கா இருக்கும். ரெண்டு தடவை கேட்டு வாங்கி சாப்பிடுவார்கள். பொடி இட்லீ ரேட் தனி. “வளர்மதி இன்னும் காணலை.” “சவாரி வந்திருக்கும்.”

இயல்பு வாழ்க்கை அமையாத தங்கை ஒருத்தி கூட இருக்கப்போ விஜியோடு இணையா இருக்க ஆசைப்படுவதில்லை. அதே சமயத்தில் விஜி மனசில் ஏக்கங்கள் வராமல் நடந்துக்கணும். பென்னாகரத்தில் ஒரு ரூம் கிச்சன்தான். வாடகை கம்மி. கைக்காசு சேர்த்துக் கொண்டு ரெண்டு ரூம் இருக்காப்போல் பாத்துக்கலாம்னு. வளர்மதி வாழ்க்கை எப்போ சீர்படும்? அந்த ராஸ்கல் திரும்பி வருவானா? வந்தா இவள் ஏத்துக்குவாளா? இன்னொரு கல்யாணம் செஞ்சு வச்சுடலாம். யார் பண்ணிப்பா?

இப்படி நான் யோசிக்க வளர்மதியும் வர, இட்லியை 4 எடுத்து இலையில் வச்சு விஜி தர “தொட்டுக்க என்ன வேணுமோ போட்டுக்க. இன்னைக்கு பரிசல் எப்படிப் போச்சு?” “சுத்திச் சுத்தி போச்சு.” “அட அதில்லை. நல்ல சவாரி கிடெச்சுச்சா?” “கிடெச்சது 3 ட்ரிப் அடிச்சேன். இந்தா அண்ணி!” ரவிக்கைக்குள்ளே பர்ஸ். அதை எடுத்து தரா. தலா 30ரூபாய் மெனிக்கு 480 ரூபாய். இவள் 400 எடுத்து வைத்துவிட்டு சில்லரை தேவைப்படும்னு மிச்சத்தை திருப்பி வச்சா. அவள் சம்பாத்திச்சதை இவள் எடுத்துப்பதா நினைக்க வேண்டாம். பத்திரமா வச்சி வீட்டுக்குக்கு போனதும் தருவா.

வாடிப்போன என் தங்கையின் முகத்தை பாத்துண்டு இன்னொரு கல்யாணம் செய்து வைச்சா சந்தோஷமா இருப்பாள்னு நினைக்கையில் கை கழுவிக்க எழுந்துக்கரா. வீட்டுக்கு போனதும் கேக்கணும். இங்கே என் கடையில் சாப்பிடும் முருகேசன், அவன் அப்பா எல்லாரும் பரிசல் ஓட்டிகள்தான். என் தங்கை வாழாவெட்டியா வந்தது தெரிந்து “பரிசல் தரோம், செலுத்த சொல்லித்தரேன்.” முருகேசன் அப்பா சொல்ல, இவள் தேவைக்கு சம்பாதிச்சுக்கலாம், மானத்தோட வாழலாம்னு இவளும் “சரீ”ங்க நடந்தது. முருகேசனுக்கே விருப்பம்னா கட்டித் தரலாம். எப்படி கேக்க?

விஜி இட்லீக்கு அரைக்க “உனக்கு இன்னொரு கல்யாணம் பண்ணிப் பாக்க என் ஆசை. உனக்கு இஷ்டம்னா உடனே ஆகவேண்டியதை பாக்கரேன். எத்தனை நாள் துணையில்லாம இப்படி?” “இல்லை அண்ணா, இன்னும் மனசில் இருக்கும் பாரம் குறையவில்லை. என்னை வேண்டாம்னு போன அவன் சந்தோஷமா இருக்க நான் மட்டும் ஏன் கஷ்டப்படணும்னு சில சமயம் நினைப்பேன். அதே சமயத்தில் ஏமாந்தாச்சு, இன்னொரு வாட்டி ஏமாற முடியாது”. “சீக்கிரம் முடிவெடு. நாம விரும்பினாலும் நம்மை விரும்பும் யாராவது கிடைக்கணும்”.

அவள் சோகமா எழுந்து போக, என் மனசை என்னவோ செஞ்சது. உள்ளேந்து விஜி “கட்டாயப் படுத்த வேண்டாம்.” சைகை காட்டரா.

இப்படியே 2 வருஷம் கடந்துபோச்சு. இப்பெல்லாம் காவிரியில் எப்பவாவதுதான் தண்ணீர். ரெண்டு ஸ்டேட்டுக்கும் வாய்க்காய் தகராரு. பங்காளிகள் சண்டைன்னு. இயற்கை தன் வீரியத்தை காமித்தால் மட்டுமே இந்த சுற்றுலாத்தலம் 3 மாசத்துக்கு அல்லோல கல்லோலப் படும். எங்களுக்கும் வரும்படி. எப்படியோ பாத்தோம்னு வச்சுக்கலாம். சீசன் இல்லாத நாட்களில் தர்மபுரியில் ஹோட்டலில் ஏதாவது வேலை கிடைக்கும் நான் மட்டும் போக, இவர்கள் வீட்டில்.

செப்டம்பர் முடிஞ்சு அக்டோபர் துவங்க தண்ணீர் திரண்டு வர ஆரம்பிச்சது. சரிதான், இயற்கை நம்மளை கை விடவில்லைன்னு நினேச்சேன். வரப்போகிர 3 மாசங்களும் கடை விரிச்சுடலாம். பரிசல்காரர்கள் எல்லாம் படகை எடுத்து சுத்தம் பண்ணி கைவேலைகள் இருந்தா அதைச் செஞ்சு ரெடியாக ஆரம்பிச்சார்கள். வளர்மதியும். சீசனில் தினம் 500 தேறும். பரிசல் வாடகை 100. நிச்சயமான தொழில் என்றால் இவளுக்கே ஒரு பரிசல் வாங்கிடலாம்தான். இவள் எங்கே தினம் முனைப்பா படகோட்டப் போவான்னு முதலில். அடுத்த வருஷம் அப்புரம் பாத்துக்கலாம்னு தள்ளிப் போட்டு வருடங்கள் போனது தெரியவேயில்லை. பொண் ஓட்டும் பரிசல்னு தயங்கித்தான் ஏறுவார்கள். ஆனா எந்த ஒரு ஆண்களுக்கும் இவர்கள் சளைக்கலைன்னு அருவி அருகில் போனாத் தெரியும்.

வெகு லாவகமா அருவிக்கு அருகே பரிசலில் இருக்கும் ட்யூரிஸ்டுகள் மேல் தூவானம் விழராப்போல் நிறுத்தி, அதே சமயம் விழும் நீர் பரிசலில் விழுந்து ரொம்பி எல்லாரும் மூழ்கிடாம சரக்குன்னு ஒரு வட்டம் அடித்து பரிசலை அங்கேயே நிப்பாட்டி ஏறினவர்களை அந்த சுகானுபவத்தை அனுபவிக்க வைத்து ஆடாம அசையாம அடுத்த நீர்வீழ்ச்சிக்கு வளர்மதி பரிசல் போகும் அழகை ரஸித்தவர்கள் அப்புரம் தெரிந்தவர்களை வளர்மதி பரிசல்காரின்னு தேடிக் கண்டுபிடிச்சு போகச் சொல்லி நடந்திருக்கு. கேள்விப்பட்ட நான் சந்தோஷப்பட்டது உண்மை. அழகில், சாதூர்யத்தில் ஒருத்தருக்கும் குறையில்லாத என் தங்கையை பிடிக்காம அவள் வாழ்க்கையை நிர்மூலமாக்கின ராஸ்கலை உண்டு இல்லைன்னு செய்ய நான் கிளம்ப, அவளோ, “அண்ணா நானே கேள்விப்பட்டதும் அவன் மூஞ்சியைக் கூட பாக்க பிரியப் படாமல், சிலர் பண்ணுவது போல் சக்களத்தி சண்டை போடாம கிளம்பி வந்தேன், நீ போக வேண்டாம்.” தடுத்துட்டா.

ஒரு வெள்ளிக்கிழமை. கூட்டம் எப்பவும் போல். வளர்மதி ரெம்ப பிஸி. “சாப்பிட வர டயம் கிடைக்காது, பாத்துக்கரேன் 4மணி போல் வரேன் எடுத்து வையி.” சொல்லிட்டு போனாள்.” 3 அடுக்கு இட்லி மாவு கொண்டு வந்தது 2 காலி. தீந்து போனா மூட்டை கட்டிண்டு கிளம்பிடுவம். எதிர்பார்த்தாப்பொல் 3 மணி ஆகப்போ மாவு தீந்தது. கடைசீ தட்டு இட்லீக்கு சாம்பார், சட்னீ இல்லை, மிளகாய்ப் பொடிதான். பசியோடு வந்தவர்கள் சலித்துப் போனார்கள். இருந்ததை காசு வாங்கிக்காம விஜி பரிமாறினது பார்க்க நன்றாக இருந்தது.

சரியாக 430க்கு வளர்மதி ஓடி வருவதைப் பாக்கரோம். பசியோடு வரா, கொடுக்க ஒண்ணுமில்லை. போகிர வழியில் வாங்கித் தரலாம்னு முடிவு செய்தேன். ஆனா வந்தவள் கண்கள் குளம்போல் நீர் கோர்த்துக் கொண்டு. என்ன ஆச்சு இவளுக்கு? யாருடனாவது சண்டையா? எல்லாரும் தெரிந்தவர்கள்தானே? அருகில் வந்தவள் “அண்ணி” என சத்தமா விஜியை கட்டிப் பிடிச்சு தேம்பித் தேம்பி அழ அண்ணன் பதபதைச்சுப் போரேன். “என்னம்மா என்ன நடந்தது?”

“எனக்கு உடனே கள்யாணம் கட்டி வை. முருகேசனோ இல்லை முனுசாமியோ, யாரா இருந்தாலும் பரவாயில்லை. இந்த மாசமே பண்ணிக்கணும்”. அட அப்படி என்ன திடீர்னு கல்யாண ஆசை? அதை கண்ணீர் மல்க ஏன் சொல்ல?

“அவனை, அந்த ராஸ்கலைப் பார்த்தேன். அவளுடன். கையில் ஒரு பெண்குழந்தையை பிடிச்சுக்க இன்னொரு பரிசலில் ஏறுவதை பார்த்தேன்”.