பேங்களூரு, ஹூஸ்டன், ஹைதராபாத், அரியலூர்

 34. பேங்களூரு, ஹூஸ்டன், ஹைதராபாத், அரியலூர் (சிசீ7) #ganeshamarkalam

பத்ரி, ஜெயகுமார், பிரபு அப்பரம் சங்கர். ஒண்ணா விளையாடி ஒண்ணா வளர்ந்தம். ஒத்த வயசு. ஜெயகுமார் 2 வயசு சின்னவன். பொய்யா வயசைச் சொல்லி ஸ்கூல்ல சேத்துட்டா. அப்பப்போ சொல்லி அவனைக் கலாய்ப்பம்.

அரியலூர் எங்க சாம்ராஜ்யம். அரியலூர்னா அதுவேயில்லை. அங்கேந்து 10 கிமீல வாரணவாசி. ஊர் பேருக்கு ஏத்தாப்போல் நாலும் வானரங்கள்னு பத்ரீ அம்மா சொல்லுவா. எப்பப் போனாலும் ஏதாவது சாப்பிடக் கொடுப்பா. என்னண்டை சித்தே அதிக வாஞ்சையா. நன்னா படிப்பேன். “பிரபு! நீயாவது அப்பப்போ வந்து பத்ரீக்கு கணக்குச் சொல்லித் தரப்பிடாதா?” முறைப்பான். “அம்மா சொன்னான்னு வந்தியான்னா கொன்னு புடுவேன்”. நானும் பத்ரியும் ஸ்மார்த்தா. ஜெயகுமார் சேர்வை. சங்கர் நாடார். எங்களுக்குள் யாரும் இதப்பத்தி பெசினதேயில்லை.

அரியலூர் CSI வித்யாலயாவுலே படிச்சம். நல்ல ஸ்கூல்னா அதுதான். நடுத்தர வர்க்க குடும்பங்களுக்கு. எங்கூர்ல பஸ் ஏறினா 20 நிமிஷம். 4 பெரும் இணை பிரியாம வளர்ந்தது கண் பட்ரும் போலத்தான் இருந்தது.

எங்கூர்லேந்து தேற்கே பாலூர். இன்னும் வந்தா கொள்ளிடம். பாலம் தாண்டினதும் திருவையாறு. அக்கம் பக்கத்தில் கோவில்களும் திருவிழாவுமா வருஷம் பூரா ஆட்டமும் பாட்டமுமா. ஒண்ணுத்தையும் விடரதில்லை. படிப்பையும் விட்டுக் கொடுக்கலை. கிளாஸில் மொத 10 ரேங்கில் வந்துடுவம்.

எங்கூர்லேந்து சித்தே போனதும் ஒரு வளைவு தாண்டினதும் ஸ்கேல் வச்சிண்டு ரோட்டைப் போட்டானுவளான்னு பிரமிப்பா நேர்கோட்டில் 6 கிமீக்கு பாலூர் போர சாலை. ரெண்டு பக்கமும் செதுக்கி வச்சாப்போல புளியமரங்கள். இங்கேந்து பாத்தா 6கிமீ தள்ளி வர பஸ் தெரியும். ட்ரேஃபிக்கே இருக்காது. அங்கேதான் லீவில் விளையாடுவம்.. என்ன விளையாட்டுனா? பட்டம் விடுவம், ரன்னிங்க் ரேஸ், ஃபுட்பால், எறிபந்து, க்ரிக்கெட், ஹாக்கி எல்லாம். 4 பெரை வச்சு சாகசம் செய்வம். ஆத்துத் திண்ணைலே 4பேரும் ஒரே செஸ் போர்டில். மூவ் ஆனதும் ஆடினவன் நகந்துண்டு அடுத்தவனுக்கு இடம் தருவான். நாங்களே ரூல்ஸ் வச்சிண்டு.

இப்படிப் ஒரு உலகத்தை வளர்த்து விட்டுண்டு, யாரையும் அதுக்குள்ளே விடாம. பொன்னான, மறக்க முடியாத நாட்கள். சங்கர் அப்பா மளிகை வியாபாரம். தஞ்சாவூர்லேந்து வேனில் சாமானோட வரப்ப ரோட்டில் பாத்து விளையாடுவதைப் நின்னு கவனிச்சுட்டு இறங்கி வந்தர். “ஏண்டா பசங்களா பெரியவர்களா ஆனதும் நீங்கெல்லாம் என்ன செய்யப் போவதா இருக்கீங்க?” கோரஸா “ப்ளேன் ஓட்டுவம்”. “அதெப்படி இத்தனை ஒத்துமையா சொல்ரீங்க, பெசி வச்சுண்டாச்சா?” “ஆமாம், ஆகாசத்தில் பறக்கணும். இந்த உலகத்தை ஆகாசத்துலேந்து பாத்துட்டே இருக்கணும், அதுக்குத் இதுதான் வழி”. சங்கர். சிரிச்சிண்டே போனர். செஞ்சு காட்டுவானுவன்னு நினைச்சிருக்கலாம்.

எல்லாம் நேத்து நடந்ததா நினைவில். இப்ப மனைவியோட காரில் வந்துண்டிருக்கேன். போன வாரம் ஹூஸ்டன்லேந்து இந்தியா வந்தேன். ரெம்ப நாளைக்கு அப்பரமா 20 வருஷம் கழிச்சு இந்தியா. நம்ப பக்கத்துக் கோவிலெல்லாம் ரம்யாக்கு காட்டிடணும்னு ஆசை. நாஸாவில் வேலை பாக்கரச்சே மையல் கொண்டு கல்யாணம் பண்ணிண்டாச்சு. அங்கேயே பொறந்தவள். கொஞ்சமா தமிழ் பேசுவா. பத்ரி பெங்களூர்லேந்தும் ஜெயகுமார் ஹைதராபாத்லேந்தும் வரா. சத்யம் கம்ப்யூடர்ஸில் களேபரம் ஆனதும் ஜெய் விலகி வந்து சாஃப்ட்வேர் கம்பேனி நடத்திண்டு அமோகமா. பத்ரீ பெங்களூரில் பெரீய பில்டெர்கிட்டே உயர்ந்த பதவியில். கட்டுமான பிராஜெக்டில் புலி. அத்தனை காசு. அவாளும் ஃபேமிலியோடத்தான்.

பெரம்பலூர்கிட்டே எல்லாரும் சந்திச்சு ஹைவே ஹோட்டலில் சாப்டூட்டு அரியலூர் ப்ரொசீட் செய்யலாம்னு. கிளம்பக் கொள்ள டயமாகிட்டதால் அவாவா பசிக்கரச்சே சாப்டூட்டு அரியலூர் தாண்டி ஆத்தூர் ஜங்க்ஷனில் மீட் செஞ்சுட்டு வாரணவாசி சேர்ந்து போலாம்னு. நான்தான் மொதல்ல வந்துட்டேன்னு நினைக்கரேன். நிழலாப் பாத்து நின்னாச்சு. மணி மத்தியானம் 3. வந்துட்டா எங்கூர் 20 நிமிஷத்தில் போயிடலாம். சங்கரைப் பாக்கலாம்.

ஸ்கூல் முடிஞ்சு எல்லாரும் காலேஜ் ஹாஸ்டல்னு பிரிஞ்சு போக எங்களைப் பெத்தவாளும் கூடவே. நண்பர் குழாம் சிதைஞ்சு தொடர்பில்லாம, எத்தனை சுலபமா பிரிஞ்சுடரோம்! பொண்கள் புக்காம்னு போவா ஆம்பளைப் பசங்களும் உத்யோகத்துக்காக தூரப் போயிடரா. நாலு பேரும் அப்பப்ப லெட்டர். போன்னு வந்திருக்கே அதை பயன்படுத்திண்டு. சங்கர் மட்டும் என்னமோ தெரியலை பட்டும் படாமலும், தொட்டா சிணுங்கிண்டு பட்டம் விட்ட காலங்களில் இருந்தாப்போல் இல்லாம, என்னவோ நாங்கல்லாம் தீண்டத் தகாதவாளாப் போயிட்டாப்போல். அதுக்காகவே பேசி வச்சிண்டு நான் இந்தியாவுக்கு வரப்ப எப்படியாவது ஒண்ணா 2 நாளாவது ஒண்ணா தங்கி பழசை புதுப்பிச்சுண்டுடணும்னு. 5 வருஷ பிளான். இப்பத்தான் கைகூடி!. சங்கருக்கு வரம்னு சொல்லலை.

எங்களுக்கு அமைஞ்ச வாழ்க்கைத் துணைகளும் ஒருத்தரை ஒருத்தர் மீட் செஞ்சுக்கணுமே!

ஒவ்வொருத்தரா வரானுவ. சென்னையில் வாடகைக்கு எடுத்துண்ட இன்னொவா பக்கத்தில் ஒய்யாரமா வந்து நிக்கரான் பத்ரீ BMWஇல். அடுத்த 20ஆவது நிமிஷம் ஜெய் SX4இல். ஓரமா நிறுத்திட்டு மொதல்ல நாங்க ஒருத்தர ஒருத்தர் இறுக்கக் கட்டீண்டு. பெட்டர் ஹாவ்ஸ் அதிசயமா பாத்துட்டு ஒவ்வொருத்தரா கார்லேந்து இறங்கி அறிமுகப் படுத்திக்க இப்ப என்ன செய்யலாம்? “நேர வாரணவாசி போயிடரது. மாரியம்மன் கோவில் வாசலில் பெரீய இடம். கார்களை நிறுத்திட்டு சங்கராத்துக்குப் போய் கதவத் தட்டிடலாம்”. மொதல்ல பத்ரீ, அடுத்தது ஜெய், பின்னாடி நான்.. ஊர் ஒண்ணுமே மாறலை. அப்போ இருந்த சில வீடுகளும், மரங்களையும் காணலை. அரியலூர் மட்டும் வர வழீலே கசமுசான்னு போய், கடைத் தெருக்களும் புதிய கட்டடங்களுமாய். கண் விரிய ரம்யா பாத்துண்டு. “இஸ் திஸ் வேர் யூ வேர் பார்ன் ஏண்ட் பிராட்டப்?” “யியா பேபீ”

மாரியம்மன் கோவில் பூட்டியிருக்கு. பூசாரி பக்கத்தில் இருந்தான் இப்போ யாரோ. எதுக்கால காலி மனை அப்படியே. காரை விட்டூட்டு குளத்துக்கு எதுக்கால சந்தில் நுழைஞ்சு சங்கர் வீட்டுக்குப் போரம். மாடிப் போர்ஷன் கட்டியிருக்கா. இவன் அப்பா மளிகை வியாபாரம் தஞ்சாவூரில். போயிட்டு வருவர். ஆத்து மித்தத்தில் ஹோல்சேலில் மளிகை மூட்டைகள் இருக்கும். இன்னைக்கு வெள்ளிக்கிழமை. வீட்டில் இருப்பான்னு ஒரு எதிர்பார்ப்புதான்.

நான்தான் முன்னாடி போய் கதவத் தட்டரேன். ஒரு பெண்மணி ரம்யா வயசிருக்கும், நல்ல சேலை உடுத்திண்டு பின்னாடியே 1 பொண் ஸ்கூல் யூனிஃபார்மில். 12 வயசிருக்கும். கதவைத் தொறக்க, “சங்கர் வீடுதானே?” “ஆமாம் நீங்க?” என்னைத் தள்ளீண்டு வந்த ஜெய் விவரம் சொல்ல, “வாங்க வாங்க!” கொஞ்சம் கூட தயக்கம் காட்டாத வெள்ளந்தியான வரவேற்பு. “அவர் ஒருக்கா சொல்லியிருக்காரு.” ஜமுக்காளத்தை விரிச்சுப் போட்டு “உக்காந்துகிடுங்க, அவர் கடையில இருப்பார், போன் போட்டா 1 அவரில் வந்துடுவார். டீ சம்வர்தினி, அப்பாவுக்கு போன் போடு, நீங்க என்ன சாப்புடிரீங்க? வரீங்கன்னு சொல்லலை, தெரிஞ்சிருந்தா எதுனாச்சியும் செஞ்சு வச்சிருப்பேன்”.

ஏன் சொல்லலைன்னு சொன்னம். அப்பரம் சங்கருக்கும் அவன் குடும்பத்துக்கும் வாங்கிண்டு வந்ததை கொடுத்தம். எல்லாத்தையும் ஜமுக்காளத்தில் வச்சதில் சின்னதா ஒரு மலை தெரிஞ்சது. சம்வர்த்தினி வியந்து பாக்கரா. “எங்கூருக்கு நடந்தேவா வந்தீங்க?” ரம்யாதான் “வி லெஃப்ட் அவர் கார்ஸ் இன் ஃப்ரொன்ட் ஆஃப் டெம்பிள்.” “உங்களுக்கெல்லாம் பிள்ளைங்க உண்டா?” சொன்னம். “மாடீலே நிறைய இடம் இருக்கு. 2நா தங்கிட்டுப் போலாம். என்னடீ உங்கப்பா எப்ப வராராம்?” “விஷயம் சொல்லிட்டேன்மா. வர்ன்னார்”. ஜேய் “போனைக் கொடும்மா நான் பெசரேன்”. அடிச்சா அவன் ஏடுக்கவேயில்லை.

எங்களை வற்புறுத்தி டிபன் சாப்பிட வச்சா சங்கர் மனைவி. “உங்களைப் பத்தி அப்பப்ப பேசுவாரு. இவரைவிட இவர் அப்பா இன்னும் நிறைய. நீங்கெல்லாம் பிளேன் ஓட்டப் போரீங்கன்னு சொன்னீங்களாம், ஓட்ரீங்களா?” “இல்லைம்மா, இவன் மட்டும் கிட்டத்தட்ட அப்படி ஒண்ணு செய்யரான்”. பத்ரீ என்னைக் காட்டி “ராக்கெட் விடரான், அதில் ஏறிப்போக பயம்”. சம்வர்த்தினி கொல்லுன்னு சிரிச்சா. சாப்டதும் “ராத்திரிக்கு என்ன சமைக்கட்டும்?” அவள் கேக்க நாங்க ஒருத்தரை ஒருத்தர் பாத்துக்கரம். “சங்கர் வரட்டும், அவனைப் பாக்கணும். உங்களையும் அவன் பொண்ணையும் பாத்தாச்சு. அவனையும் பாத்துட்டா கிளம்பிடுவம். தஞ்சாவூர் போய் தங்கிக்கிடலாம்னு. ஊர் சுத்திப் பாத்துட்டு திரும்பிப் போகையிலே வருவம். அப்ப தங்கரோம்.” மழுப்பினான் பத்ரீ. கூட வந்த பெண்களுக்கு ஆறுதலாப் பொச்சு. ஹோட்டல் ஸ்வத்மாவில் எல்லாருக்கும் ரூம் போட்டுருக்கு!

9 வரைக்கும் சங்கர் வரலை. சொல்லிட்டு வந்திருக்கணுமோ? சொல்லாம வந்ததுக்கு கோவிச்சுண்டுட்டானா? கடையில் ஏதாவது பெரீய வேலையா? எங்களை அவாய்ட் செய்யரானா?” “சரி நாங்க கிளம்பரோம், ஊருக்குப் போரத்துக்குள் வந்து பாக்கரோம்னு சொல்லுங்க.” தஞ்சாவூர் வரச்சே மணி 1000. ரூமில் படுத்துத் தூங்கியாச்சு. கார்த்தால ஒரு கெயிடை கூப்டுண்டு எல்லா இடத்துக்கும் போனம். பெரிய கோவில், மராட்டா பேலஸ், சரஸ்வதி மஹால் லைப்ரெரி. திருவையாறு இப்படி. சங்கரை இன்னும் பாக்கலைன்னு மனசில் பாரம் ஏறி உக்காந்துடுத்து. இவாள பேலஸில் இருக்கப்போ “1அவரில் வரம், லேடீஸ் நன்னா பாத்துட்டு அப்படியே கார்டனில் உக்காருங்கோ!” சங்கரை கடையில் பிடிச்சுடலாம்னு. அவன் அப்பா வச்சிருந்த கடைக்கு மின்னே ஜெய் மட்டும் போயிருக்கான். தேடிண்டு போயாச்சு.

கல்லுளிமங்கன் கடையில் உக்காந்து வியாபாரத்தை கவனிக்கரான். படவா! கடை வாசலில் நிக்க “என்ன வேணும்?” “புதுப் புளீ இருந்தா 2 கிலோ தா, மண்டை வெல்லம் 3 கிலோ.” பத்ரீ கோவத்தில். அப்பரந்தான் அவனுக்கு வந்திருப்பது யாருன்னு. முகத்தில் அசட்டுச் சிரிப்பு. “என்னடா இங்கேவா வருவா, நான்தான் வீட்டுக்கு வருவேன்னு சொன்னேனே”. “ஆஹோ! நீ வருவாய்னு நாங்க அங்கேயே கிடப்பம் பாவம் இத்தனை பேருக்கும் உன் வீட்டுக்காரி பொங்கிப் போட்டுண்டு, ஏண்டா இப்படி பண்ணினாய். போன் அடிச்சாலும் எடுக்கலை. வீட்டிலேயே எல்லாருக்கும் கவலை”. “ஓண்ணுமில்லைடா வியாபாரத்தில் பிஸியாகிட்டேன். கொள்முதல் செய்யப் போக வேண்டியதாப் போச்சு. நாளைக்கு கல்யாணத்துக்கு சப்ளை செய்யணும்”.

“ராத்திரி ஏன் வீட்டுக்குப் போலை?” ஜெய் விடலை. கார்த்தாலே எழுந்துண்டதும் சம்வர்த்தினியை போனில் கூப்பிட்டு விசாரிச்சாச்சு. “ரெம்பவே கொள்முதல் செஞ்சு களைச்சுப் போய் இங்கேயே பருப்பு மூட்டைக்கு பக்கத்தில் தூங்கினாயா?” பதிலே இல்லை.

எனக்கு சங்கரைத் தெரியும். எங்கள் மேல் அதீத பாசமும் நேசமும் வச்சிருப்பவன். மனதளவில் இவாள்லாம் புலம்பெயர்ந்து நல்ல வேலை கிடெச்சு பெரீய பொசிஷணில் ஊரும் வீடும் காருமா இருக்கா. நாம மட்டும் இன்னும் அப்பா விட்டூட்டுப் போன மளிகைக் கடையக் கட்டிண்டு வாரணவாசி கிராமத்துலேலே ஒரு வயசான வானரமா தன்னந்தனியா வளைய வந்திண்டிருக்கம் என்ற தாழ்வு மனப்பான்மை ஏற்பட்டு புழுங்கிண்டே தன் வாழ்க்கையை வாழ்ந்திண்டிருக்கான்னு புரிஞ்சிண்டேன். கடைக்குள் நுழைஞ்சு அவன் தோளில் கையப் போட்டு ஆசையா அணைச்சுக்கரேன். பின்னாடியே இவனுவளும் வரா. கடையில் இருந்த சிப்பந்தி புளி வெல்லம் கேட்டவர் உள்ளேயா வருவான்னு பாக்கரான். “கடையப் பாத்துக்க” நானே அந்தாள்கிட்ட சொல்லிட்டு “வா சங்கர் நீதான் எங்கள தஞ்சாவூர் சுத்திக் காமிக்கராய்!” இழுத்துண்டு வந்துடரோம். சரபோஜி பேலஸில் இவனுக்கு 3 அண்ணிகள் அறிமுகம். எல்லாரும் அவனுக்கு அழகா வணக்கம் வச்சதில் முகத்தில் கொஞ்சமா உயிர் வந்தது.

அது மட்டுமில்லாம பிளான் படி ஒரு கார் வாரணவாசி போய் அழைச்சிண்டு வந்துட்ட இவன் ஆத்துக்காரியும் சம்வர்த்தினியும் வந்திறங்குவதை பாத்துட்ட அவனுக்கு இன்னும் ஆச்சர்யம். ஜெய் குரலை கனைச்சிண்டு சொல்ரான்.

“டேய் சங்கர்! எல்லார் சார்பிலும் மனம் விட்டு ஒண்ணு சொல்ரேன். நீ ஏன் எங்களை பாக்க கஷ்டப் பட்டுண்டு ஓடராய்னு தெரியும். நட்பு என்பது காசு பணத்தையும், ஸ்டேடஸையும் மீறின ஒரு விஷயம். உன் வீட்டுக்காரி எங்களை உபசரிச்ச மாதிரி இவா மூணூபேரும் செஞ்சிருப்பாளான்னா சந்தேகம். நேத்து உங்காத்தில் சாப்பிட்ட தோசை மாதிரி எங்காத்தில் வராது. ஏதோ இவன் அமேரிக்காவில் செட்டில் ஆகிட்டான், இவன் பணக்கார பில்டர், அவன் ஹைதராபாத்தில் டெக்னாலஜி புலின்னு சாதிச்சுட்டம்னு நினைக்காதே. நாங்க சாதிச்சுக் காட்டினதெல்லாம் உன்னைப்போல், இவாளப்போல் நட்புகளை சின்ன வயசுலேயே சம்பாதிச்சதுதான். நீ ஒருத்தன் விலகிப் போனா அதையே எல்லாரும் தொலைச்சுட்டதா அர்த்தம்”.

எல்லார் கண்களும் கலங்கிப் போய். அடுத்ததா சங்கர் என்ன செய்வானோன்னு. அவன் கண்களில் நீர் கோத்துண்டு ஒரு துளிமட்டும் இதோ விழப்போரேன்னு பாவ்லா காட்டித்து.